Lady Bird (2017)

In trek is ‘ie, de coming of age-film. Voorbeelden genoeg. En ja hoor, ook ‘Lady Bird’ is als een warme herinnering aan een niet-geleefd verleden. Een jeugd waarin kleine problemen groot leken. Waarin ten allen koste verzet moest aangetekend worden tegen een gevestigde orde die het nochtans allemaal goed bedoelt. Waarin eerst wordt afgezworen, om later terug te keren. Waarnaar? Naar de roots. De oorspronkelijkheid van een eerste boezemvriendin, van de eigen familie, van de religie – niet omdat de kerk als instituut troost biedt, maar om de gemeenschapsvorming die binnen het instituut gestalte krijgt…het is het instituut van de jeugd, van de verbinding, van de wijsheid, van de normen en waarden die uiteindelijk van tel zullen blijken…

- u leest: gedachten, gedachten! -

‘Lady Bird’ is een reis doorheen een ontwakende identiteit. Seksueel – van de wat sullige maar toch knappe jongen naar de stoere bink. (Prachtig: het moment waarop Danny en Lady Bird het overbodige toch in woorden gieten, en er zo verdomd dankbaar voor zijn…dat ze van elkaar houden, en dat zelfs de sterren het zullen geweten hebben!) Sociaal – van de onbekommerde kindsheid met Julie naar de coolness van Jenna en weer terug, het is een trip van het innerlijk naar het uiterlijk, waarna rechtsomkeer. Ook Kyle hoort bij deze wereld van uiterlijkheden, met zijn ostentatieve anarchie als ultieme daad van profilering. En hoe treffend ook het conflict dat hem en Lady Bird uit elkaar drijft: zij aangedaan door zijn leugen, hij geïrriteerd door haar buitenproportionele reactie, waarna echt praten onmogelijk wordt. Zij verliezen elkaar in de woorden die ze niet uitspreken, net zoals met moeder Marion het geval is. Er gaapt een afstand – een andere jeugd, andere ideeën, andere opvattingen over wat ‘goed’ en ‘juist’ is, een andere smaak, enzovoort – maar over die afstand vormt zich een brug: die van het onvoorwaardelijke gevoel van een moeder voor een dochter en vice versa, een brug die pas via taal (de verfrommelde brieven) werkelijk tot Lady Bird doordringt. Hoe belangrijk deze gestamelde, gestuntelde, onvolledige epistels, die veel meer zeggen dan ze zeggen? Ook dat is aandacht. En dus liefde.

En heus, zo kan ik nog even doorgaan. Weliswaar zonder al te veel structuur, kortom: tijd om af te ronden. Alleen nog dit: voor mij is ‘Lady Bird’ een zeldzaam treffende film. Een film die treft hoe de onzekerheid, de klamme handen en de onervarenheid van de jeugd zich dankzij een eigenzinnig karakter, familiale warmte (hoe particulier en verwrongen ook) en doorzettingsvermogen kunnen transformeren in een prille vorm van maturiteit – het voorbij gaan aan de leugen, het afleggen van de schijn, kortom terug Christine worden, een kind van haar ouders, in de schoot van een zingende gemeenschap die terugvoert naar de bakermat van het geluk – lees: het ongecompliceerde, ongetemperde, misschien zelfs onverantwoorde genot jong te zijn. Van de eerste joint tot het gaan bezichtigen van veel te dure huizen met moederlief en het nuttigen van fast food met vaderlief.

Echtheid, waarheid, integriteit: voorbij het Amerikaanse cliché zag ik in ‘Lady Bird’ een hartverwarmende, universele kwetsbaarheid.

- u leest: ontroering, vervoering! -


3,75*

Wat mij betreft draait deze film - helemaal in de VS - mede zo goed vanwege de grote herkenbaarheidsfactor. In zo'n geval doe je als filmmaakster dus juist iets goed als je 'voorspelbaar' te werk gaat.

'I want to go where culture is like New York!'

Topfilm. Ik houd wel van zo'n typische Indie film op z'n tijd à la Frances Ha. Niet teveel poespas, gewoon een mooie en poëtische kijk in het leven van iemand en diens onderlinge relaties.
Lady Bird is een uitgesproken vrouw met ambities. Helaas zit niet altijd alles mee in de liefde, op financieel gebied en in de relatie tussen haar vriendin en haar moeder. Op een mooie en komische wijze wordt de aanloop naar het begin van haar universiteitsstudie weergegeven (inclusief prom & graduation). Op sommige momenten keek het echt alsof je naar een romantische komedie aan het kijken was, dus ik werd lekker meegesleept door de film.

Overigens ben ik gewoon superblij dat deze film is geregisseerd & geschreven door een vrouw én zoveel media aandacht heeft gekregen. Hopelijk mogen we dat meer zien, want de resultaten liegen er niet om.

Hele fijne film in mijn favoriete genre. Heerlijke sfeer, verhaal en karakters. Had er misschien zelfs nog wel iets meer van verwacht (einde kon beter), maar uiteindelijk zeer genoten. Ronan is toch wel één van de betere actrices van de laatste jaren en perfect gecast. Net als de rest van de cast. Vond het wel jammer dat het verhaal rond Father Leviatch niet helemaal werd uitgewerkt. Mooie karakter en heel sterk geacteerd.

4*

Ik werd echt doodmoe van de flauwe humor gedurende de film. Nou vind het type persoon dat Lady Bird speelt in het echte leven ook onuitstaanbaar ('oh ik ben zo'n bijzonder individu! Dat de rest vd wereld dat nou niet ziet?!'), dus dat het in m'n irritatie-zone kwam kun je eventueel als een compliment beschouwen, maar dat doe ik zelf niet.

Vond het een onuitstaanbare film. Dat ik Ronan 1 vd mooiste actrices van het moment vind heeft het nog een beetje kunnen redden.

Al die lovende kritieken over Lady Bird begrijp ik nauwelijks. Er wordt goed, maar niet uitzonderlijk goed in geacteerd. Ik hou normaal gesproken wel van coming of age films, maar ik vond deze verhaallijn een beetje slapjes. Het is een Hollywoodfilm met dito personages in een art house jasje. Zij hadden er beter een drama van kunnen maken.

Niet een uitzonderlijk goede film. Ik had er echt meer van verwacht al was het bij vlagen best vermakelijk.

Zeer voorspelbaar, mist een eigen invulling van het genre.

Nooit fijn: zo lang naar een film met een van je favoriete actrices uitkijken, er helemaal voor naar Amsterdam reizen en dan de tijd weg zitten kijken in de bios. Totaal niet verwacht dat dit zo saai zou zijn. Zelfs Saoirse zelf wist nauwelijks te overtuigen, en dat zoek ik eerder in het plot dan in haar kunnen.

Rommeltje, helaas.

Na de eerste paar minuten glijdt je zo nietsvermoedend in een anderhalf uur durende film. De film is net als een rivier; het water stroomt zonder duidelijke bestemming en onderweg neemt het dingen mee die het op zijn pad tegenkomt zonder ook maar enigszins kieskeurig te zijn.

Het was vond ik een relatief korte zit en er zijn vast wel meer van dit type films die inhoudelijk beter zijn dan deze, echter deze film heeft iets. Het heeft een onbesproken natuurlijkheid, een onzichtbaar derde persoonsperspectief, een evenwichtigheid in de uitbeelding, prima acteerwerk (niet perfect, maar het is zeker ruim voldoende), een aangename vlotte sfeer en uitstraling maken het een fijn geheel om naar te kijken. Autobiografisch (deels) is hier wel op zijn plaats, lijkt veel op een dagboek, maar houdt de film vind ik wel interessant anderzijds wellicht tikkeltje vlak; ach, het is maar hoe je het bekijkt.

Begrijpelijk dat je niet teveel van dit soort films gezien moet hebben om deze op waarde te kunnen waarderen en tevens met de juiste gemoedstoestand erin moet stappen, maar toch...

Donucius
Mooi geschreven. Had ik de film niet gezien, dan zou ik uit je hand hebben gegeten en op basis hiervan naar de bios zijn gegaan. Ik zie het alleen helaas niet in deze film terug, hoe graag ik dat ook wilde.

Zo ervoer ik een Brooklyn bijvoorbeeld wél, om het maar bij Saoirse te houden.

Zwolle84

Kan ik begrijpen, het is denk ik een gevalletje het klikt wel of het klikt niet.

Cool. Ga ik checken thnx!

Naar deze film was ik al een tijdje benieuwd. Nu heb ik 'm eindelijk in het filmhuis gezien en ik kan zeggen dat hij mij niet is tegengevallen. Het was wel ongeveer zoals ik had verwacht. Een coming of age film met wat humor en 'de nodige' liefdesperikelen. Ik heb niet om de grappen kunnen lachen en ik vind het geen unieke of uitzonderlijk sterke/goede film, maar het keek prima weg en ik heb niks aan te merken op het acteerwerk. Ik had Saoirse voor zover ik weet nog niet eerder in films gezien. Ik vind haar goed gecast, evenals de anderen. Ik kon mijn hoofd er ook best goed bij houden. Daar heb ik helaas vaak moeite mee. Het was niet zo dat ik helemaal in de film kwam, maar de tijd vloog voorbij als een lady bird. Voldoende! 3,5*

Gister met vrouw en twee puberdochters naar deze film geweest. Met name mijn oudste dochter herkende het nodige in Lady Bird. Zij vond het een heel mooie film. Zelf vond ik het ook een erg leuke film. Geen topper maar wel gewoon een aangename film over de dagelijkse shit van jong en oud.

Redelijk interessante coming of age film waar de beste scenes voor mij persoonlijk toch samen met Julie (Beanie Feldstein) en haar vader Larry (Tracy Letts) waren. Ik vond het vooral jammer dat Tracy Letts niet een wat uitgebreidere rol heeft gekregen, ik vond zijn personage erg interessant en de interactie met zijn dochter was erg mooi.

Lady Bird is sterk neergezet door Saoirse Ronan en ze maakt het personage interessant genoeg om de hele film te willen volgen. Toch had ik stiekem wat meer diepgang verwacht in dit filmpje, het blijft over het algemeen redelijk op de vlakte met pas tegen het einde wat emotionele scenes.

Het is zeker de moeite waard, maar er zijn zonder twijfel betere.
3*

Life sucks!

Een film met heel wat leuke scenes en ontzettend goed acteerwerk, vooral van Ronan. Helaas weet Gerwig er niet echt een héél speciale film van te maken en laat zo de kijker wat in de steek door niet iets te doen wat we niet al een keer eerder in indie coming of age films hebben gezien. Het is een Oscar nominatie voor beste film zeker niet waard. Neemt niet weg dat je niet kunt genieten van Lady Bird, want het is gewoon een erg leuke film met veel herkenbare momenten, wat humor en goede muziek.

Helaas voor Ronan gaat net als bij Brooklyn, de Oscar aan haar neus voorbij. Die had ze zeker verdient.

Goeie film over een tienermeisje die het liefst ver van huis wil gaan studeren. Een weinig vernieuwende coming-of-age film, maar wel gewoon een goeie. De verschillende relaties van het hoofdpersonage zijn allemaal goed uitgewerkt en neergezet (de relatie met haar moeder zorgt tegen het einde voor een paar ontroerende momenten). De film blijft onderhoudend, want er gebeurd genoeg.

Parel van een film.

Vanuit het hart verteld. Je voelt aan dat Gerwig (zelf uit Sacramento afkomstig) in haar eigen gevoelens en ervaringen is gaan putten voor deze coming-of-age film. Het voelt in alles eerlijk en herkenbaar aan. Het is alsof een 17-jarige 90 minuten lang haar geheimen gedeeld heeft met mij. Lady Bird droomt van een toekomst en van onafhankelijkheid.

Maar ook het perspectief van de ouders en met name de moeder wordt benaderd. Daardoor is de film ook niet van één enkele kant bekeken. Ja, ik hield er wel van. Al is het wel erg lichtvoetig tot de laatste minuut: het worstelen met de puberteit, dat pijnlijke, vond ik hier niet helemaal in terug en dat mocht wel. Lady Bird heeft me niet voldoende geraakt en ontroerd voor een hoog cijfer, maar vond het een vertrouwd en familiair gevoel opwekken. 3,5*