Lady Bird (2017)

Hoge verwachtingen van de film maar na het zien is het me flink tegengevallen.

Het wist mij allemaal totaal niet te boeien . De cast en het acteerwerk is prima maar verder vond ik het een saaie bedoeling.

2,0*

Wat zou het toch mooi geweest zijn als deze film begon met Sacramento van Middle of the Road. Past ook helemaal in het plaatje. Een hit uit 1971. Helaas we krijgen 'm niet te horen.

There's something about the weather

That everybody loves

They call it the Indian spring of Sacramento

And when the sun is up in the sky

The wind is blowin' by the riverside most everyday

You're in Sacramento a wonderful town

Sing sing sing din din din

Tja dan de film zelf. Had verwacht dat ze veel sneller naar NY zou gaan echter dat speelt maar een fractie van een seconde en zo blijven we zo'n 90% gewoon in het boerengehucht van Sacramento. De film straalt bepaald geen 2002 uit maar meer ergens jaren 80 alsof ze onder een kei hebben gelegen. Vroom bedeesd en kleren die ze hier nooit dragen in die tijd. Maar de westkant van Amerika is natuurlijk wel wat anders dan het oosten. Lady Bird is niet komisch, maar meer drama dat op een luchtige manier wordt verteld met heel af en toe wat leuke momentjes. De film gaat vooral over Lady Bird en haar moeder. Het leven valt niet mee elk kwartje moet worden omgedraaid, maar ze weten er ondanks al hun problemen wel iets van te maken. Het rebelse van Lady Bird valt trouwens mee. Ze valt af en toe uit de toon met haar opmerkingen en haar acts, maar echt doorslaan doet ze nooit. Zelfs de aankleding van de auto wordt haar vergeven. Just married with Jesus. Funny dat zeker. Lady Bird wil misschien soms wel iets teveel laten zien. Zo springt de film vaak over naar de volgende scene. Niet erg zo blijft ie lekker vlot, maar sommige personages zien we maar eventjes om dan weer op andere te projecteren. Het is wel zo dat veranderingen soms onderhevig zijn aan de momenten van het leven. The coming out wordt hier al mooi belicht. Grappig dat 2002 nog een moeilijk item was in Amerika. En zeker in de buurt van San Francisco. Niet ver uit de buurt dus dat accent valt te rijmen in NY. Wel gek vond ik die brillen van 2008 op nieuwjaarsdag. Dat moest toch 2003 zijn?

Dan naar het einde toe. De stap naar NY is dan eindelijk gemaakt maar feitelijk doet dat er niet meer toe. ze krijgt een brief van haar vader wat haar moeder ooit heeft geschreven

Ze loopt naar buiten toe belt ze op en omdat ze er niet zijn spreekt ze haar gevoelens uit op hun voicemail en dan wordt het beeld zwart. Einde movie. Nee bepaald geen goed gekozen einde. New York had niet meer gehoeven. Had een goed einde bedacht richting de luchthaven. Dit voelde wat geforceerd aan helaas.

Lady Bird heeft zo haar momenten. Geen hoogvlieger verder wel goed gespeeld en geacteerd. Jammer dat de muziek in mijn beleving zo vlak was. Daar hadden ze wat meer mee kunnen spelen. Beeld was overigens een klein beetje korrelig. Vooral binnen. Anyway best aardige film, maar niet meer dan dat.

Film 3.0

Beeld 4.0

Geluid 4.0

Extra's 2.0

Ik hou wel van dit soort films. Humor, maar op momenten dat het eigenlijk niet grappig is. Dus wanneer moeder en dochter weer eens een woordenwisseling hebben, etc. Iedereen speelt erg goed en er zitten een paar zeer sterke dialogen in. De film verveelt geen moment en moeder is echt zeer goed gecast. Maar alle lof naar Saoirse Ronan. Wat een goede actrice. Ze deed het hartstikke leuk, goed en grappig. Zeker de moeite waard, als je van een andere soort humor houdt, dan American Pie bijvoorbeeld. Ook leuk hoor, maar totaal anders.

Christine is een persoonlijkheid, houdt er wat eigenzinnigheden op na en is ook wel een flapuit en niet bepaald respectvol.

Een coming-on-age film die gedragingen van tieners heel goed observeert en meteen ook een grote natuurlijkheid uitstraalt.

Film staat bol van korte scènes die recht op het doel afgaan met een behoorlijk tempo tot gevolg.

Saoirse Ronan (liefst geen schmink, dacht de regisseuse, die voor haar regiedebuut aan haar eigen jeugd dacht) steelt de show, terwijl ook Laurie Metcalf ook veel overtuiging in haar rol steekt.

Mooie scène is wel deze waar Christine haar eerste lief, Danny, in de armen sluit nadat hij haar de twijfels en schrik rond zijn geaardheid toegaf al dient toegegeven dat de film niet openstaat voor vergaande sentimentaliteit. Netjes gedoseerd op dat vlak.

Geen topper, naar mijn gevoel, maar een goede up-to-date-film die ge niet kunt laten voorbijgaan.

Een hoogvlieger, of toch bijna …

Lady Bird bevat alle ingrediënten voor een geslaagde dramedy. De talrijke discussies zijn erg gevat en kennen zelden een voorspelbaar verloop. De film zit tjokvol kleine maar verrassende wendingen die de boel scherp houden. Net wanneer je een emo-momentje verwacht, krijg je een cynische anticlimax. En vice versa, want de film bevat ook enkele oprecht mooie scènes.

De grootste kracht van Lady Bird is natuurlijk het gelijknamige personage, geweldig vertolkt door Saoirse Ronan. Je kan Lady Bird (ja, dat is blijkbaar een naam) moeilijk in een hokje stoppen. Ze meet zichzelf graag een progressief en cultuurminnend imago aan, maar laat op dat vlak wel voortdurend steken vallen. Zo is het lachen geblazen als ze stiekem impliceert dat haar broer Miguel bevoorrecht wordt omdat hij niet blank is. Of wanneer ze haar beste vriendin laat vallen omdat ze liever omgaat met een rijke bimbo. Die kleine kantjes maken van Lady Bird een irrationeel, complex en vooral menselijk personage.

Een meesterwerk levert het echter niet op. Gerwig heeft helaas de neiging om voortdurend van de hak op de tak te springen. Het lijkt wel of ze een hele tv-reeks in haar hoofd had en last-minute de opdracht kreeg om alles in een film van 90 minuten te proppen. Door het hoge tempo krijg je als kijker nooit echt de kans om betrokken te raken bij het verhaal. Spijtig, met wat meer rustmomenten was dit zeker een topper geweest.

Hoe dan ook een veelbelovend regiedebuut van Gerwig (laten we 'Nights and Weekends' gemakshalve als een amuse-gueule beschouwen). 3.5*

Tegenvallertje.

Begon vrij sterk, maar daarna werd het allemaal wat saaier en trager. Misschien begon het soms zelfs wat te "slepen" en daar kon ook geen sterke Ronan verandering in brengen. Maar de film begon wel goed met de ruzie in de auto.

Het begin is dus sterk en boeiend. Sommige dingen zijn goed realistisch weergegeven al weet het nergens echt een emotionele snaar te bereiken. Daarvoor krijg je niet echt een band met Ronan, die toch wel haar best doet in haar rol.

Het middenstuk is al wat minder, met die overdreven Hedges had echt niet gehoeven van mij. Pas wanneer de wat betere maar ook vrij standaard Chalamet in beeld komt is het allemaal wat beter en weet het wat kracht te winnen richting het einde.

Maar helaas, in New York doet Gerwig net wat te hard haar best om het allemaal zwaar te laten zijn, en dan verliest de film weer de kracht die het goed op wist te bouwen. Jammer, want de sterke prestaties waren er zeker.

Het acteren was nog ok, maar met oscarnominaties voor o.a. beste film, beste regie en beste scenario hoopt een mens toch iets te zien dat boven de middelmaat uitstijgt. Niet dus. Het lijkt op een pilot van een slappe serie die er niet hoeft te komen. Tegenvaller.

Lady Bird biedt van alles wat: coming-of-age, drama, humor, maatschappijkritiek... Gerwig zet nergens volledig op in, waardoor er een heel casual kijkervaring ontstaat. Heel amusant op het moment zelf, maar gevaarlijk om snel weer te vergeten. Dat Saoirse Ronan charmant en geloofwaardig speelt, blijft wel weer langer hangen.

Film werd tegen het einde toe steeds beter.

Film doet wat truttig/e.o- achtig aan, op het eind onder de muziek van de door hippies bewierookte band Love - never see my face krijgt ie eindelijk beetje edge.

Krappe voldoende, maar blijft toch een beetje zo’n typische Amerikaanse indie met van die dolletjes gekke mensen....

Deze film ook eens bekeken en vond hem niet mis, maar had er toch iets meer van verwacht. Niet dat het een slechte film was, dit zeker niet, maar waw vond ik het zeker ook niet.

De cast was overtuigend en het verhaal verveelde gelukkig ook niet, mede door de korte speelduur.

De moeite om eens gezien te hebben.

De film met mijn dochter van 12 bekeken; ik dacht eigenlijk dat zij zou afhaken maar zij herkende er toch heel veel in. Ik vond het een heerlijke film,herkenbaar en goed geacteerd.

Zeer zeker geen hoogvlieger, maar zeer zijn 94 minuten kijktijd waard. Mijn vrouw en ik hebben ons prima vermaakt. Er wordt door allen prima geacteerd. Was voor 5 oscars genomineerd, maar er geen gewonnen. Van mij een 3.0

Fijne mix van Comedy en Drama. Soms subtiel, dan weer scherp. Mooi met elkaar in verhouding ook.

Plot verloopt vlotjes en zit slim in elkaar. Cinematografisch niet heel opvallend, maar wel aantrekkelijk en verzorgd allemaal. Saoirse Ronan is sterk en de rest van de cast eigenlijk ook.

Leuk A24 tussendoortje.

Ja, tussendoortje. Want de film duurde wel een beetje te kort en bestond veelal uit momentopnames. Dat vond ik wel een beetje jammer. Lady Bird zelf wordt wel overtreffend neergezet door Ronan. Een hondsbrutale en eigenwijze tiener die in het katholieke milieu zit. Eigenlijk is dit ook een aaneenschakeling aan hele gewone gebeurtenissen van tienermeisjes. Verliefd zijn, vergissingen maken, een ultra-bezorgde moeder, een zachtzinnige vader, conflicten, geen blad voor de mond... Ja, ik mocht Lady Bird wel.

Het enige wat opvalt aan 2002/03 is het gebrek aan social media, en de geruchten over de Irak-oorlog. Voor de rest krijg je er weinig van mee. De beelden echter zijn wel weer lekker op zijn A24'st: zonnig, sfeervol, veelzijdig. Echt een plot zit er ook niet in. Het zijn meer observaties.

Conclusie: het is een knappe kleine film die toch weet te boeien. Alleen nogmaals, jammer van de korte speelduur.

4,0*

Fijne film om je 1,5 uur mee te vermaken, maar de hele heisa en lovende kritieken zijn zwaar overroepen. Veel typische Amerikaanse high-school tropes komen aan te pas, super-populaire clique met wat arrogante leden, een protagonist die een beste vriendin heeft die heel wat minder populair zijn. Falling out, beseffen dat de oude beste vriendin toch de beste is etc, alles al vaak herkauwd. De relaties met haar ouders vormen het hoogtepunt, en ook dat de relaties met school en studeren eens wat genuanceerder overkomen, mmaar vernieuwend is dit toch alles behalve.

Leuk!

Het personage Lady Bird is erg authentiek , en het acteer werk is uitmuntend .

Alsof je uit het niets lady birds en met name haar moeders leven komt binnen gelopen .

dat gezegd hebbende snap ik totaal niets van een score van 99% op rotten tomatoes.

laten we het wel in perspectief zien ,,,

Ik bedoel , het is een film met een hart , een groot hart zelfs , maar ik kan zo drie serie's noemen die dat ook hebben ,( een zeer authentiek en goed spel / verhaal )maar dan gemiddeld 12 afleveringen per seizoen .

Beetje overrated .

Maar het is een fijne film, goed , leuk . maar geen meesterwerk .

Tegenvallende film over een opgroeiende tiener in een klein provincieplaatsje in Californië- zo komt Sacramento (toch een kleine half miljoen zielen) tenminste over in Lady Bird. Om te beginnen is het scenario verre van origineel: hoe vaak hebben we onzekere pubers inmiddels wel niet zien worstelen met relaties en ouders, hopend op een beetje leuke universiteit, verwachtingsvol naar de prom gaan en de hele riedel - alleen de religieuze component was enigszins verrassend. Niet dat die overigens veel toevoegde naast de anachronistisch aandoende nonnetjes en kerkkoren.

Ronan doet het best aardig maar memorabel? Nah. Eigenlijk is op de meeste acteurs weinig aan te merken maar gedenkwaardig vond ik geen enkel moment, geen enkele dialoog, en ik vermoed dat ik morgen de meeste personages en gebeurtenissen al vergeten ben. Het is allemaal al zo vaak gedaan, belegen gesprekjes met een leerkracht die het beste met je voorheeft, de popi vriend(in) versus de impopulaire, en als kers op de taart de langverwachte envelop met de toelating tot Berkeley/ Yale/ Harvard. Wellicht had de regisseur zich moeten focussen op de moeder-dochter relatie die nog het meest echt aanvoelde maar die op het eind ook wat uit de bocht vloog, dat had de film tenminste een eigen smoel gegeven dan het zoveelste halfgeslaagde quirky coming of age drama. Ook op andere punten krijgt de film geen voldoende: de humor is sporadisch aanwezig en soms niet onaardig maar ook vaak vergezocht, zoals de football coach die een musical moet regisseren. Ook de muziek is het allemaal net niet, geen moment voelde ik de vibe van begin jaren '00.

Wat een fijne coming of age film. Niet spectaculair of ook maar enigszins vernieuwend, maar heerlijk de juiste snaren rakend.

Een film met een aantal jonge acteerkanonnen zoals Ronan en Chalamet. Het verhaal is eigenlijk heel standaard maar door de acteerprestaties een voldoende anders was het maar moeilijk doorkomen denk ik.

Een nogal lange zit, waarover ik de hosanna-verhalen niet zo goed begrijp. Het is een nogal dertien-in-een-dozijn coming-of-age verhaal: Christine "Lady Bird" Mcpherson zit in haar laatste jaar op high school, en groeit op. The End. Wat niet helpt is dat Lady Bird, zoals ze zichzelf noemt, een best wel irritant kind is, en hoewel ze Ronan best wel aardig acteert overtuigt ze niet als echte outsider - ondanks haar gekleurde haar, en wat aparte kleding, is ze veel te normaal. Wat dan weer scheelt in mijn irritatie over Lady Bird is dat haar moeder nog een graadje irritanter is, wat een vreselijk mens. Hoe dan ook, het is het gebruikelijke riedeltje over opgroeien, weg willen, eerste vriendje, ruzie met beste vriendin en de onvermijdelijke goedmaking, feestjes, populair proberen te zijn, jada jada. Ook weer geen ramp om weg te kijken hoor, maar ik vond het niet zo bijzonder.

Gekeken omdat de pers nogal de loftrompet over deze film stak, maar wat mij betreft was die lof een beetje overdreven. Het begrip is hier al meerdere keren gevallen: een coming-of-age film. En eentje die niet heel erg veel afwijkt van de gebaande paden en ook audiovisueel niet veel toevoegt.

Toch heeft deze film een onderscheidend punt: de karakters voelen levensecht aan, met name de hoofdpersone en haar moeder. Ze hebben hun goede kanten, maar vooral ook hun onhebbelijkheden. Ze hebben voornamelijk goede bedoelingen, maar zitten niet altijd op dezelfde lijn en begrijpen elkaar niet altijd, wat de voornaamste reden van hun conflicten is.

Het is verder allemaal vrij luchtig en omdat het plot verder dus niet erg onderscheidend is, denk ik niet dat deze film echt me zal beklijven. 2,5*.

De relatie tussen moeder en dochter staat denk ik centraal in de film. De ene keer huilen ze samen, een andere keer maken ze keiharde ruzie. De dochter is typisch voor een middelbare scholier: ze zoekt naar populariteit, ze heeft twee mislukte vriendjes, en vervreemd zich van haar echte vriendin. De moeder aan de andere kant is zowel heel lief als niet om uit te staan. De film lijkt dus eigenlijk op een typische coming of age movie.

Maar waarom is de film dan zo goed? De film heeft een heel erg mooie religieuze symboliek. Lady Bird is geen katholiek, maar ze gaat wel naar een katholieke school. De liturgie wordt niet belachelijk gemaakt, de priester (drama docent) is een ontzettend lieve man. De nonnen zijn ook lief, spiritueel en slim en grappig.

De moeder overste is al helemaal geweldig. Lady bird was onaardig geweest (ik ga niks verklappen), maar de non is niet streng. Integendeel, ze is open voor en vraagt naar lady bird's emoties. In deze scene vindt ook een van de mooiste teksten die ik op het witte scherm gehoord heb plaats: "I guess I pay attention" zegt Lady Bird, waarop de non het volgende zegt: don't you think they are the same thing? love and attention. .

Als Lady Bird zich vervreemd voelt zonder duidelijk doel, loopt ze naar een kerk. Ze is geen katholiek, maar loopt de kerk in en hoort een prachtig kerklied. Het is duidelijk dat ze hier iets heel bijzonders ervaart: misschien voelt ze dat ze er mag zijn of dat het goed zal komen of iets dergelijks. Ze belt haar moeder, en zegt sorry. Hier zien we de kracht van liefde en genade. En of we nu denken dat onze ervaringen van het transcendente door God gegeven zijn, of simpelweg momenten van attentie en liefde, ik vind het mooi om te zien dat een film als Lady Bird dergelijke ervaringen serieus neemt.

Wat mij betreft is deze film juist zo goed omdat hij nergens heel erg uitpakt. Nooit over sentimenteel. Ook niet extreem komisch wat andere aspecten onderuit zou halen. Gewoon fijn, in alles.

Herzien, en nog steeds onder de indruk van Gerwig die is geboren in Sacramento en met veel liefde haar hometown vastlegde. In zijn alledaagsheid blinkt de film uit, geen grote gebaren of drama’s maar kleine herkenbare scene’s die de film optillen naar een hoger niveau. Veel prachtige fotografie, veel melancholie, met een uitstekende Ronan en Metcalf. Ronan ontwikkelt zich de laatste jaren als een van de beste actrices van haar generatie, acteert prachtig naturel. Ik hoop dat Gerwig de komende jaren veel budget gaat krijgen om nieuwe films te maken.

Voor mij komt Lady Bird over als een alledaagse film die in weinig uitblinkt, maar ook niet slecht is. Het is een aardig tussendoortje, maar in dat opzicht zijn alle awards en nominaties en de loftrompet wel fors overdreven. Waar Lady Bird het meest in uitblinkt is hoe het de moeder-dochterrelatie neerzet, dat vond ik zeer goed gedaan. Op quasi elk ander vlak, valt de film wat in clichés, met outcast vrienden, nieuwe hippere vrienden die dan uiteindelijk toch niet zo wow blijken te zijn als eerst gedacht, afkeer van je thuisomgeving, de wil om een stapje buiten de wereld te zetten en je horizon te verbreden, maar wanneer je daar terechtkomt, blijkt het ook niet dat te zijn wat je ervan verwacht had. Met andere woorden, de zoektocht in je leven als laatstejaarsstudent of de overstap van puber naar jongvolwassene. Dat is al iets dat al veel meer werd gedaan ondertussen, en uiteindelijk is hetgeen waar deze film dan in uitblinkt, de manier waarop de relatie tussen ouders en dochter worden neergezet.

Er wordt zeer goed geacteerd, hoewel men toch voor iemand jonger dan Ronan mocht gaan voor deze rol, niet dat ze het slecht doet, maar ik heb liever dat een (rebellerende) puber ook wordt neergezet door een puber. Verder is Beanie Feldstein toch echt wel een typecast als het slimme en voorbeeldige BFF-meisje aan het worden. Maar de moeder die in The Big Bang Theory ook de moeder van Sheldon speelt, speelt wel een heel goede rol hier. Verder vervalt de film toch in de alom aanwezige coming-of-age cliches, en het clichè waar ik het meest aanstoot aanneem, is dat volwassenen nog steeds denken dat de jeugd nog altijd alom naar 60's en 70's rock luistert. Oké, het is dan wel 2001, 2002 of 2003 hier (Er wordt naar 9/11 en de Irakoorlog gerefereerd), maar letterlijk iedere teen film of coming-of-age film gaat dieper in op de muzieksmaak van jongeren, en steeds is het wel weer 60's of 70's rock. Misschien wordt het eens hoognodig tijd dat een film over jongeren ook door jongeren wordt gemaakt, want op een bepaald moment begint dit toch wel echt tegen te steken. Er zijn uitzonderingen, maar het is quasi een clichè waar elke film keer op keer in valt, in een genre waar dat dat echt wel geen klein detail meer is. Er zijn uitzonderingen, maar ze zijn zeldzaam (American Honey, Der Nachtmahr, Respire, La vie d'Adèle zijn er vier waar ik op kom, al kan ik het ook niet bij elke film met zekerheid meer zeggen).