Lady Bird (2017)

Niet slecht maar ook niet bijzonder. Dit soort coming of age filmpjes heb ik tig keer beter gezien. Ligt niet aan Saoirse Ronan want die deed het best goed. Wat ik miste is vooral originaliteit. Dit soort coming of age verhaaltjes zijn al zo vaak in een film vertoond. Op visueel vlak vond ik het ook allemaal niet zo best. Mooiste scène vond ik altijd nog die we te zien kregen vlak voor de openings. Lady Bird die bekvechtend met haar moeder uit de rijdende auto sprong . Ja, die scène was niet alleen voor mij erg origineel maar ook nog komisch ook. Voor de rest vond ik het allemaal te veel binnen de lijntjes. Die seksscènes vond ik zelfs bedroevend slecht. Preutser kan het gewoon niet. Of deze film oscarwaardig is; voor mij in ieder geval niet. Maar ach, wat zeggen die Oscars tegenwoordig nog. Voor mij in ieder geval steeds minder.

3.0*

Zo origineel is dat niet hoor. Zit zelfs in een clichéfilm als Crazy, Stupid, Love.

Als je genomineerd wordt voor de Oscars in de categorie 'beste film', dan ben ik sowieso geïnteresseerd om deze film te bekijken. Nog een paar te gaan ... Dus ging ik vol goede moed de film 'Lady bird' in, niet te verwarren overigens met Ladybird (1994) van Ken Loach.

Lady bird, geen uitzonderlijke film in mijn ogen. Saoirse Ronan doet het overigens meer dan prima als de rebelse teenager die het saaie Sacramento en bij uitbreiding Californië wil ontvluchten en wil gaan studeren aan de East Coast. Dat is niet zo evident omdat toetredingen tot de betere universiteiten bepaalde criteria voorop stellen met naast geld, veel geld ook nog goede cijfers. Maar deze plotline is niet zo alom tegenwoordig in de film. Lady bird kabbelt rustig verder zonder ergens origineel of verrassend uit de hoek te komen. Of toch, zoals Wibro het ook reeds aanhaalde was het begin waarbij ze uit de rijdende auto sprong best buitengewoon. Het toonde onmiddellijk aan welke spanningen er waren tussen moeder en dochter.

Behoudens de moeder-dochter relatie was de rest van de personages best irritant of oninteressant. Ik laat in het midden wat voor wie van toepassing is: de stiefbroer en -zus, Danny, Kyle, en ga zo maar door. Dat kattengejank op die toneelaudities kon ook een pak beter. Neen, geen hoogvlieger, maar goed voor een keertje. Keek al bij al lekker weg, maar het is geen film om te onthouden of aan te bevelen. Springt er nergens echt uit. De Oscarnominatie is me dan ook een beetje vreemd. Een matige 3,0* is zijn deel.

Wat is coming of age toch een heerlijk genre als het goed wordt gedaan. In deze film zie je in essentie amper wat nieuws, maar het zit hem in de uitvoering. Vooral de moeder-dochter-relatie is zo geloofwaardig en sterk. "Lady Bird" en Marion lijken zo enorm op elkaar in karakter, en botsen regelmatig op een spectaculair geloofwaardige manier. Gerwig geeft echt diepte mee aan de op zich typische overkritische moeder en op zichzelf gefocuste puber. Ronan en Metcalf hebben allebei hun Oscarnominaties echt zo verdiend. Metcals rol breekt je hart. Die van Feldstein ook trouwens, en Letts als goedzak van een vader is ook erg leuk. Dit is echt zo'n film vol met leuke personages. Dan ben je al een eind bij mij.

In grote lijnen is de film wel vrij standaard, maar coming of age moet niet zozeer origineel zijn maar herkenbaar als persoonlijke ervaring (niet van jezelf, dan in elk geval van de regisseur of schrijver), en het schrijfwerk en de liefdevolle regie van Gerwig voelen heel persoonlijk. In tegenstelling tot de meeste coming of age-films is dit er echt een die terugblikt. Gerwig put duidelijk uit eigen ervaringen en de liefde voor een tijd en plaats spat er vanaf.

Door de acteurs en het script weten veel subtiele sombere en grappige momenten er echt uit te springen. Die stemmingswisselingen werken elke keer. De dialogen zijn ook sterk en heel natuurlijk. Sommige scènes lijken wel geïmproviseerd. En ik waardeer personages als de depressieve dramadocent en de directrice van de school, die een op een zo anders is als je verwacht. Meer dan alleen de strenge oudere non, maar een zeer warm en oprecht persoon die makkelijk een connectie maakt met een leerling als Christine.

Het einde vond ik ook vreselijk mooi. Niet alleen de scène op het vliegveld, de brieven van Marion (die het waard zijn om het beeld voor stil te zetten), Christines besluit om zichzelf geen Lady Bird meer te noemen en de voicemail, maar ook zo'n veelzeggend klein detail als het verschil in de manier waarop Christine op een feestje op haar universiteit een jongen aanspreekt en een gesprek met hem aangaat in vergelijking met hoe ze eerder in de film Danny of Kyle aantikte. . 4.5*.

Fijne film. Kan iemand eens fonetisch opschrijven hoe je Saoirse uitspreekt.Ik blijf maar struikelen over die naam.

Saoirse pronunciation: How to pronounce Saoirse in English, Irish - forvo.com

Oscarfilms zijn niks voor mij, daar was ik al achter, al had ik dit jaar door Three Billboards (3,5*) wel enige hoop. Ook The Post (4*) was aangenaam, I, Tonya (3,0*) en The Florida Project (3*) waren ook wel te doen. Van Lady Bird had ik helaas geen al te goede verwachtingen en die zijn ook uitgekomen. Meer dan een Lady Bird is het een dooie mus geworden. Het begon voor mij al verkeerd met een ongeloofwaardig filmcliché die niet in realistisch bedoelde biografieën thuishoort, namelijk de bijrijder die uit een rijdende auto stapt, ik ken niemand die zoiets doet, maar misschien komt het doordat de overlevingskansen vrij nihil zijn.

De film kent een ontzettend saaie, haast slaapverwekkende, aanloop naar een ontzettend bescheiden coming of age-verhaaltje die al talloze malen beter is gedaan. Het feit alleen al dat de hoofdpersoon volledig wordt weggespeeld door haar veel interessantere moeder geeft wat te denken. Saoirse Ronan speelt een erg eenvoudige personage waarmee ze moeilijk kan uitblinken, maar ze doet dat ook helaas niet. Oninteresante autobiografie waarvan ik vermoed dat het zonder de nominatie niet al te veel kijkers had getrokken. 1,5*

“Hey, I'm like Keith Richards. I'm just happy to be anywhere.”

Fantastische film van Greta Gerwig. Lady Bird is voor haar een zeer persoonlijke film, en dat zie je in iedere scene. Ze heeft haar ziel en zaligheid in dit project gestopt, en het resultaat is een film die aan de ene kant zeer persoonlijk is, maar aan de andere kant iedereen zal aanspreken. Een tienermeisje dat opgroeit in Sacramento, naar een christelijke school gaat, een moeizame relatie heeft met haar moeder, een beste vriendin heeft en ook nog een relatie aangaat met twee jongens. Op het eerste gezicht staat Lady Bird ongelooflijk ver van mijn eigen leventje, en toch voelen veel dingen die Lady Bird meemaakt herkenbaar en oprecht.

En dat is de grote kracht van de film. De band met je ouders, je eerste vriendin, dronken worden, de rebellie, seks, je toekomst uitstippelen, uit huis gaan etc. Het zijn zaken waar we allemaal mee te maken krijgen. Vooral de band tussen moeder en dochter is ontzettend goed uitgewerkt, en Ronan en Metcalf kunnen niet genoeg geroemd worden. Er is de hele tijd explosiegevaar, maar toch voel en zie je de band tussen beide. Uitmondend in een schitterende laatste scene.

Niks voor mij.

Niks-aan-de-hand-filmpjes. I love it!

Deze kom me echter niet heel erg bekoren.

Bijna perfect. Ronan en Metcalf zijn geweldig. En Gerwigs regie is groots. Zit geen scene te veel in. Prachtig.

Vond het nogal gezocht allemaal, maar wellicht leuker als je uit Sacramento komt of zo.

Snap alleen werkelijk niet dat zoiets dan aan alle grote Awards meedoet en bvb een Edge of Seventeen niet, maar goed.

Tsja, het is beslist wel een aardige film. Maar aardig is niet zo’n groot compliment in mijn hoofd, en ik bedoel dan ook maar te zeggen dat ik er zeker niet van onder de indruk ben. Terwijl ik van Ronan in de hoofddrol en Gerwig als regisseur toch zeker wel wat verwacht had. Gerwig heeft tenslotte een behoorlijk aantal prima films afgeleverd met ongeveer nul budget en zichzelf in de hoofdrol, en Ronan is beslist een goeie actrice. Jammer dat dat er in deze net iets grotere productie dan niet echt uit komt. Of misschien toch wel, maar wat alle genomineer en ge-oscar dan precies als oorzaak heeft, ik zie het er niet in. Gewoon een coming of age filmpje zoals er zoveel zijn, en ik zie er niet in wat deze dan zo bijzonder maakt. Of het moet dan de vaak genoemde moeder-en-dochter relatie zijn? ik mis het dan kennelijk.

Verder weinig bijzonders aan de hand, en, ja, ach, ik heb me best een uurtje of anderhalf aardig vermaakt, maar als je over een maandje vraagt waar de film ook alweer over ging dan ben ik het gegarandeerd kwijt.

Grappig conservatief en dan vluchten naar NY.

Greta Gerwig met haar eerste eigen film. Niet haar eerste regiewerk, maar wel de eerste keer dat ze alleen een film regisseert. Ze schreef ook het script, dat een stuk autobiografisch zou zijn. Gerwig regisseert bijna zoals ze acteert, met veel aandacht voor menselijke personages. De film is dan ook vooral zo goed door de mensen die er in zijn en natuurlijk Lady Bird zelf. Een prachtig personage, gespeeld door de immer sterke actrice Saoirse Ronan. En ook al zijn de andere personages kleurrijk, zijn ze niet geheel een karikatuur.

Deze film is een indie film die zo goed is dat de titel opvalt tussen de grote prenten. Maar het blijft een indie film en dat is net het mooie er aan. Geen grootse film, maar heerlijk om te zien. Geen klassieker, maar best wel genieten. Ik hoop nog meer te kunnen zien van Gerwig. Een absolute aanrader.

Mooiste quote vond ik zoiets van

'you got terrible music taste, only greatest hits albums'

'but.. theyre the greatest'.

haha.

Ik kende Greta Gerwig al wat langer van een aantal films waarin ze speelde of die ze (mee)geschreven heeft, en die hadden eigenlijk allemaal een heel typisch, meestal wat irritant 'quirky', sfeertje over zich. Ik was dan ook positief verrast dat dit in haar regiedebuut eigenlijk vrijwel niet terug te zien is (of alleen in de goede zin van het woord). Als de film eenmaal goed en wel op gang is kijkt het prima weg en is het een goede mix van mainstream coming of age met misschien hier en daar iets meer typische humor en een bepaald soort realisme dan in je een standaard film zou zien.

Met name een heel fijne film door het goede spel van Saoirse Ronan (ze heeft echt de gunfactor) en door die levensperiode van late tiener en de tijdsgeest van de early zero's die allebei heel herkenbaar weergegeven zijn. Vond sommige scènes en momenten daar echt heel treffend in. Ook de relatie met haar moeder is goed gedaan en zal bij een hoop mensen wel een snaar van herkenning weten te raken.

Leuk om te zien dat Gerwig, die toch vooral wat meer in de indiehoek zat, nu hier mee gekomen is en meteen ook genomineerd is voor een aantal Oscars. Benieuwd wat ze nog meer in petto heeft.

4*

Meer een prent die je verwacht in een filmhuis dan in een grote bioscoopzaal, wat dat betreft kunnen die Oscarnominaties misleidend werken. Afgezien daarvan: een lekker vlot, veelbelovend regiedebuut van Gerwig, met helaas alleen een gebrek aan echt memorabele momenten. Wat dat betreft heeft Gerwig als actrice in menige indie film gespeeld die meer venijn en humor te bieden had dan dit desondanks redelijke eerste beginsel. Sterkste punt is natuurlijk het enorm goede samenspel tussen Ronan en Metcalf, een voelbaar gemaakte moeder/dochter relatie die je niet onberoerd laat. Ronan heeft me met haar rol als lady Bird eindelijk overtuigd. Tot nu toe vond ik haar vaak wat te zeurderig en melancholisch, maar hier heeft deze vierentwintig jarige me volledig kunnen laten geloven dat ze daadwerkelijk zeventien is, en dat is knap. Een bezienswaardige maar niet onfeilbare film, die vooral nieuwsgierig maakt na al wat nog komen gaat van deze makers.

De karakters zijn niet interessant genoeg om 1,5 uur geboeid naar te blijven kijken. Het begin was veelbelovend (scene in de auto) maar daarna beklijft het niet

Een pluim voor mevrouw Gerwig, die van een oersaai coming-of-age-verhaaltje met een groot tekort aan originaliteit een aardige film heeft weten te bakken door middel van goed camerawerk, verbluffend acteerwerk (en casting!) en hier en daar leuke humor. Lady Bird is een hap-slik-weg-film die het goed doet op een lome zondag. Toch is het treurig dat dit weinigzeggend stukje cinema het zo ver heeft geschopt dat het genomineerd is geworden voor een hele meute aan awards: een Oscarnominatie nog wel! En dat terwijl ik niet eens entertainment van het kaliber Lady Bird wil afkraken. Dit filmpje mag er zijn, maar zijn lof in Hollywood toont wel aan hoe treurig het klimaat in de hedendaagse Amerikaanse cinema is geworden.

Sympathieke en grappige film. Tempo in de subplotontwikkelingen ligt vrij hoog. Helaas geeft de trailer al best wat weg.

Lekker alternatieve film, een Oscarnominatie is meestal voor de meer gepolijste films. Misschien heeft het te maken met de (feministische) tijdsgeest en #metoo, met een atypische female lead?

Fijne genrefilm in ieder geval, met een hoop bekende ingrediënten maar daardoor niet minder leuk

Matig tienerdrama. Dit is geen comedy, er valt amper een grap in te ontdekken. Ook niet veel drama eigenlijk, als de geforceerde ruzies eruit worden gehaald. Een verhaal zit er ook amper in, vooral een hoop gekeuvel.

Omdat ze niet echt bijzonder is (hooguit qua uiterlijk erg knap, maar ja...Amerikaanse film) probeert de tiener Christine interessant te doen door zich Lady Bird te noemen. Ze wil graag naar een prestigieuze universiteit maar haar cijfers zijn niet goed genoeg.

De film Lady Bird maakt precies dezelfde fout als het karakter Lady Bird. Wil heel graag interessant zijn maar het lukt meestal niet. Hier een daar een aardige scene tussen een hoop gebeurtenisloze.

Qua geluid een bijzonder saaie film ook. De meeste scenes bevatten een uiterst vaag, heel zacht muziekje op de achtergrond die ze net zo goed hadden kunnen uitzetten. Ik kon mijn aandacht er ook steeds moeilijker bijhouden. Ik vind geluid en een zekere spanningsboog toch wel belangrijk en een aaneenschakeling van gebabbel zonder enig verhaal of focus voldoet gewoon niet.

De film is ook niet vies van bijzonder zwakke vormen van expositie. Zo horen we terloops eventjes iets over papa's depressie en mama's liefdeloze alcoholische moeder maar er wordt verder totaal niet op ingegaan en het wordt ook niet overtuigend gemaakt. UItleg is niet altijd te vermijden maar dit had toch echt beter gekund.

Het acteerwerk is allemaal prima, maar wat een verspilling ervan.

Ik was er al bang voor...don't believe the hype immers, maar dit was wel heel zwak. Vergelijk dit eens met een parel als Ghost World of een ruwere diamant als Thumbsucker...Lady Bird zit niet eens in dezelfde league.

De dynamiek tussen Metcalf en Ronan raakt de kern van Gerwigs scenario. Lady Bird zoekt, verandert, exploreert; ze gaat voorbij het punt van een mogelijke terugkeer, maar toch blijft ze altijd ergens ‘thuis’.

... [Toch] is het schrijfwerk op een aantal momenten te doorzichtig. In de eerste akte van de film omringt Lady Bird zich met een ietwat hysterische hartsvriendin (Beanie Feldstein) en een ideale schoonzoon (Lucas - Manchester by the Sea - Hedges). Met name Hedges’ karakter heeft potentie, maar al snel blijkt dat deze personages alleen functioneel zijn voor de ontwikkeling van Ronans Lady Bird. In haar zoektocht naar erkenning en populariteit verruilt ze Julie voor de opgesmukte Jenna (Odeya Rush), terwijl de gedrogeerd acterende Timothée Chamalet (Call Me by Your Name) zich op ieder vlak de tegenpool van Hedges’ Danny betoont. Deze vier personages neigen stuk voor stuk naar het karikaturale, ook al geven ze elk op hun eigen wijze een aandoenlijke invulling aan het verhaal.

volledig schrijven

De film laat in wezen slechts het leven van een doorsnee-tiener, die zichzelf Lady Bird noemt, zien en valt precies op doordat het verder geen dramatische gebeurtenissen kent anders dan de doorsnee-drama’s van zo’n tiener zoals de eerste keer seks en ruzie met de beste vriendin. Lady Bird haat haar doorsneeleven en het 'achterlijke' stadje waar ze woont, haar vader is aardig maar haar moeder is onaardig en de enige echte ontwikkeling in de film – haar coming of age – is dat wanneer ze op eigen benen staat en eindelijk is verlost van het stadje en haar moeder ze beseft dat ze toch veel van haar moeder en het stadje van haar jeugd houdt (waardoor ze ook haar gegeven naam, Christine, weer gaat hanteren).

Het realisme van de film is zowel z’n kracht als z’n zwakte: het is best schattig en vermakelijk om naar het leven van een tiener te kijken maar zo’n doorsneeleven en afwezigheid van echte drama’s is ook wel een beetje saai. De kern is denk ik de katholieke boodschap van de non: ‘is liefde en aandacht geven niet hetzelfde?’. Ook een doorsneeleven is iets prachtigs als je er goed naar kijkt en deze film registreert dat leven goed zodat in die zin de film geslaagd is. Toch vind ik het wonder van dat gewone bestaan beter uit de verf komen bij bv. het enigszins vergelijkbare Boyhood (2014) - MovieMeter.nl dan bij deze film.

Volkomen terecht met prijzen overladen komisch drama over Christine, een tiener anno 2002 die probeert haar leven een andere richting te geven en daartoe nieuwe relaties aangaat, maar ook oude relaties op het spel zet. Regisseur/scenarist Greta Gerwig liet vooral in Frances Ha al zien dat ze levensechte karakters weet te creëren en haar scenario met schijnbaar gemak doorspekt met dialogen die constant verrassen en vloeiend overgaan van humor naar sentiment, zonder ooit in karikatuur te vervallen. Lady Bird is in dat opzicht een absoluut meesterwerk waarvoor Gerwig zelf, maar ook hoofdrolspeelster Saoirse Ronan en Laurie Metcalf (als haar passief-agressieve moeder) al veel applaus hebben geoogst. Maar in deze briljant geschreven en foutloos geacteerde film was ik het meest onder de indruk van Beanie Feldstein (als Christines beste vriendin Julie) en Tracy Letts (als haar hartverwarmende vader) die het meest schitteren. Maar met zo'n fantastisch scenario kun je haast niet anders dan schitteren!

Matig aardige film die inwisselbaar is voor vele andere films over tieners die het moeilijk hebben in het leven. Geen moment kreeg ik het gevoel dat Christine mij zou moeten interesseren. De grote voorspelbaarheid van vrijwel alle gebeurtenissen maakt het kijken natuurlijk ook niet spannend.

Waarom dan toch al die lof? Acteerprestaties zijn ok, de film is niet zoetsappig verteld, er is nauwelijks aangedikte vioolmuziek, hij duurt net niet te lang, dialogen zijn vaak raak en spelen met de actualiteit toen (2002) en met wat wij nu (2018) weten.

En dat was het dan.

Vooral omdat maakster Greta Gerwig het verhaal klein en liefdevol houdt, en geen grote gebaren maakt, tilt zij het niveau van de film omhoog. Prachtig gefotografeerd en met veel gevoel gemaakt.

Sacramento mag trots zijn op haar.

Ik vond het een fijne film om naar te kijken, maar niet bijzonder. Wellicht wat traag in het begin, maar dat mocht de pret niet drukken. Wanneer Lady Bird onderweg is naar het vliegveld en moeders wil niet mee uitstappen vond ik best emotioneel.

Standaardfilm die aan het einde aan kracht wint.