Boyhood (2014)

Het verhaal is wel gedramatiseerd en volledig gescript. Enige gimmick is dat de personages echt ouder zijn geworden. Jammer voor de regisseur, dat de door hem gecaste jongeling uitgroeide tot een charismaloos non-talent. Afgezien van de acteer prestatie van Arquette is de film mede daardoor een behoorlijke mislukking naar mijn mening. Snap de ophef ook totaal niet. Met goede casting en grime had hetzelfde, zo niet een beter resultaat geboekt kunnen worden. In dat geval had je waarschijnlijk nooit van deze film gehoord. Slimme marketing, dat wel.

Pluim voor het concept, de cast en de uitwerking van de film. Maar is het nu een speciale film geworden? Dacht het niet, want laten we eerlijk zijn... als het maken van de film niet zo lang had geduurd en gewoon de jonge hoofdpersonages in functie van tijd telkens laten vervangen door anderen...dan had je heel weinig van deze film gehoord. Film duurt ook wat te lang waardoor wat saaie momenten in de film zitten. Arquette speelt haar rol zeer overtuigend. Je moet het moment in je leven niet nemen, het moment neemt jou. Mooie afsluiter ! 7/10

Wat een overgewaardeerde film. Saai, traag en dan nog bijna drie uur kijken naar kinderen....Bwaaaaahhhhh. Ben afgehaakt.

Nadat ik de film in de bioscoop had gezien, heb ik de film 5 uit 5 sterren gegeven. Daarna ben ik altijd bang geweest de film nog een keer te zien: omdat de film ondramatisch is, zou hij bij een tweede kijkbeurt ook heel erg saai kunnen zijn. Maar ook de tweede keer heb ik van de film genoten en aldoor met betraande ogen en/of schaterlachend de film beleefd omdat alle scenes zo herkenbaar zijn. De film slaagt erin een fotoalbum van een ieders leven te zijn: je ziet je hele leven voorbij trekken. De film is als het beeld (schilderij) van God: de film lijkt alleen jou aan te kijken (de film lijkt alleen jouw leven te hebben verfilmd) maar geeft iedereen diezelfde sensatie. Dat is Kunst.

Bij gedeeltelijke herziening blijkt het nog suffer dan de eerste keer. Wat een pretentieuze draak... Herken me zelf er vrijwel nergens in. Wat een saai gebeuren. 'Get a life!'zou ik de jongen willen zeggen. Het is alsof je een zombie ziet opgroeien. Volslagen passieloos die jongen.

Schitterend bovenstaande reacties! Uiteenlopend tot en met.

Vandaag voor eerst gezien. En we zal voor iedereen wel ergens iets te herkennen zijn maar het zou straf zijn als iemand 1:1 identiek leven heeft. Sommige fragmenten zijn boeiender dan andere.
Kudos voor totale film crew die hier twaalf jaar aan besteed heeft.

Niemand heeft een identiek leven. Dat maakt ook niet uit, maar dit leven in deze film is voor mij nog minder interessant als een vlog van sommige YouTubers.
Weer dat opgehemeld over die 12 jaar dat ze die acteurs hebben gefilmd. Ik heb wel respect voor Linklater hoe hij over films denkt etc. maar dat wil niet zeggen dat ik deze film door alle commotie maar moet omarmen als een meesterwerk. Letterlijk Boyhood... opgroeien en zien hoe ze ouder worden. Maar in hun leven en ontdekken, ervaring opdoen niks mee doen... kansen genoeg om het interessant te laten worden, maar niets mee gedaan jammer genoeg.
Enige goede moment was die stiefvader aan de drank. Daar werd het nog een klein beetje spannend.

Het herkenbare is niet dat het leven van het jongen in de zin van wat hij allemaal meemaakt, maar evengoed zijn de scenes herkenbaar. Zoals bv. - ik noem maar wat - waar de biologische vader vraagt hoe het op school was en hij het korte, beleefde antwoord 'goed' krijgt en hij dan zegt 'hallo, ik wil niet zo'n vader zijn tegen wie je beleefd bent en die je cadeautjes geeft maar ik wil dat je vertelt hoe het op school was dus dat we echt contact hebben'. Die vervreemding met je vader is toch herkenbaar? En niet alleen herkenbaar maar het zegt ook iets diepzinnigs over onze relatie met onze vaders. Het laat mij bv. nadenken over hoe mijn vader zich moet hebben gevoeld toen ik telkens weer dat korte, beleefde antwoord gaf en hij aldus niet echt contact met mij kon maken en ik hem zo als het ware uitsloot van mijn leven. En die herkenning en tegelijkertijd diepzinnige observatie over ons leven geldt zo'n beetje voor elke scene. Daarom is de film gewoonweg geniaal.

Geniaal? Nou ja zeg. Komt die jongen in alle eenzaamheid op eigen benen te staan, en moet ie een kamer delen met een medestudent, en jawel hoor, een miraculeuze klik, binnen no-time. Daarbovenop meteen een fantastische nieuwe liefde en de hele wereld draait om z'n ongeschonden voetjes.
Kom nou toch, zit zo het leven in elkaar? Heus?

Mooi verwoord, De filosoof, zo ervoer ik het ook. Erg confronterende film.

Gisteren nog eens grotendeels gekeken omdat hij op tv was. Ik dacht eigenlijk dat ik de vorige keer te kritisch was geweest, maar het tegendeel blijkt. Het was een nog suffere film dan ik al dacht, en het belangrijkst: het onbenut potentieel is zo ongelooflijk zonde.

Dat Mason maar een oninteressant en suf figuur is is tot daaraan toe, maar dat je op vrijwel geen enkele manier ziet hoe zijn jeugd hem gevormd heeft, en er ook totaal geen rode draad in zit vind ik echt een gemiste kans, en maakt dat de film nogal zijn doel voorbij schiet. Tenzij het doel van de film een droge registratie is van twaalf jaar uit een jongensleven, prima, maar dat vind ik dan zoals gezegd enorm zonde van alle moeite en potentieel.

Want naast de inhoudelijke karigheid is de film op visueel vlak ook zo basic als het maar zijn kan, en vaak zelfs wat armoedig ogend.

De sceneovergangen als Mason weer een jaar ouder geworden is bijvoorbeeld, ze zijn gespeend van elke creativiteit, terwijl je daar toch leuke dingen mee kunt doen. Vaak valt het nauwelijks op dat we blijkbaar weer een jaar verder zijn. Zal allemaal wel een bewuste keuze zijn om het geheel zo vloeiend en natuurlijk mogelijk te laten verlopen, maar ik had deze film dan liever gemaakt zien worden door een regisseur die er nog wat creatieve sjeu en visuele flair aan toevoegde. Je hebt met een formule als dit namelijk heel wat in handen, maar hoe hoog ik Linklater ook heb zitten om de Before-trilogie, ik denk dat een andere regisseur hier meer raad mee had geweten dan hij. Jammer.

2*

Als ik de negatieve recensies zie, dan lijken die allemaal te zeggen dat de film teleurstelt omdat er geen drama of spektakel in zit: de personages zijn suf, het verhaal is suf. Maar de film beoogt geen drama of spektakel te brengen: het beoogt m.i. ons leven levensecht weer te geven zodat we ons herkennen als in een spiegel. Ik bedoel, alsof wijzelf wel zulke boeiende figuren zijn en ons leven wel vol spektakel zit...

Het boeiende is het levensechte zodat de film een feest van herkenning is. En er zit wel degelijk een ontwikkeling in het verhaal en we zien bij alle personages een interessante karakterontwikkeling. Neem bv. het zusje Samantha: we leren haar kennen als een ietwat gemeen, egoïstisch meisje maar door allerlei ontwikkelingen zien we haar volwassen worden en een aangenamer persoon worden, al blijft ze toch ook dezelfde Samantha. Ik heb in m'n oorspronkelijke recensie geloof ik ook de vergelijking met de documentaire-reeks 7-Up gemaakt: ook in 7-Up zien we hele gewone, 'oninteressante' mensen die over hun 'oninteressante' levens vertellen, maar omdat het zo levensecht en herkenbaar is, is het resultaat iets magisch en diep menselijk-ontroerend. Boyhood slaagt erin hetzelfde te doen. Omdat we onszelf in de ander herkennen, schept het een diepe verbondenheid met de medemens. Films en docu's als Boyhood en 7-Up maken ons zo zelfs betere mensen door ons te laten ervaren dat we allemaal hetzelfde zijn.

Maar we zijn niet allemaal hetzelfde. We worden ook geen betere mensen door te denken van wel. Natuurlijk, mensen zijn mensen en dat delen we met elkaar. Maar om dat te beseffen hebben we hopelijk deze film niet nodig.


Vind ik niet. Wellicht was de regisseur gedwongen er een verhaal van vele scheidingen en verhuizen van te maken omdat hij nu eenmaal niet al die personages 12 jaar lang aan zijn project kon verbinden. En dus werd er maar vele verhuisd. Bovendien vind ik de film heel Amerikaans en erg tijdsgebonden. Ik herken er veel meer de V.S. van begin deze eeuw in dan mijn eigen levensloop.

Geen slechte film. Maar uitlatingen als 'gewoonweg geniaal' en 'dit is Kunst' kan ik niet onderschrijven.

Fijne film, die bijzonder is omdat het enerzijds een hoopvol verhaal is over verwachting, opgroeien en opvoeden en anderzijds de schaduwzijde laat zien die zich uit in sleur, verveling en tegenslagen. Dat de acteurs jarenlang zijn mee gegroeid met hun rol is opmerkelijk maar niet de grootste verdienste van de regisseur. Belangrijker is de boodschap dat het leven in deze film centraal staat en dat het succesvol zijn daarin zo afhankelijk is van zoveel verschillende soorten mensen.

Ik ben wel geïnteresseerd in een normale jeugd. De hobbels waar jij het over hebt, zijn wat mij betreft al interessant genoeg en hoeven voor mij geen dramatische bergen te zijn om interessant te zijn. Dat zien we al in zo veel films.

Mooi drama dat uitblinkt in eenvoudigheid en daarom dichtbij het leven staat. Het jarenlang gebruik van maken van dezelfde acteurs is daarbij een mooie toegevoegde waarde. De film laat de ontwikkelingen zien van een gezin en zal voor velen een feest van herkenning zijn. Het eerste deel van de film is het meest geslaagd. De film duurt wat te lang om de aandacht er goed bij te blijven houden. Het acteerwerk is verder prima en het is Linklater uitstekend gelukt om het 12 jaren plan tot een fraai geheel te smeden. Topper. 4.5

Een interessant concept om de film in twaalf jaar op te nemen om zo mensen (en in het bijzonder kinderen) op natuurlijke wijze ouder te zien worden. Ik moet zeggen dat het zeker wat toevoegt, maar ook weer niet zoveel dat het me zwaar overdonderd. Een (kind)acteur vervangen door een oudere acteur doet je vaak herinneren dat het film is, maar na een paar minuten zit je vaak toch weer in het verhaal, en ook bij deze film zijn er genoeg andere momenten waarop ik me besefte dat ik film zat te kijken. Het andere extreme concept, Solondz' Palindromes, waarin dezelfde rol door talloze acteurs van verschillende leeftijden, geslacht, en huidskleur gespeeld wordt vond ik misschien zelfs nog wat interessanter.

Maar zeker leuk om kinderen echt te zien opgroeien in een film. Wat jammer is dat ondanks de twaalf jaar dat hij aan de film heeft gewerkt Linklater weinig aandacht heeft geschonken aan de audiovisuele aspecten van de film. De muziek was op het Coldplay nummer aan het begin na aangenaam, maar meer niet. Visueel gebeurde er helemaal niets. Louter registratie. Jammer hoor.

Blijft het plot over. Ja dat kijkt wel aardig weg ondanks de lengte, en de hoofdpersoon heeft zeker mijn sympathie ondanks dat mijn jeugd totaal niet op de zijne lijkt. Het grotere plaatje, de ontwikkeling van een gezin waarvan de ouders gescheiden zijn is ook best aardig om te zien; de film duurt ook vrij lang wat helpt om meer vertrouwd met de personages te raken, maar echt bijzonder vond ik het geheel niet. Elementen zoals het opgroeien van een kind, een gebroken gezien, en alcoholisme komen daarvoor me te bekend voor.

Ik vraag me af hoe bijzonder men deze film had gevonden als men dit niet in twaalf jaar, maar in één jaar opgenomen had met verschillende acteurs voor dezelfde rol. Ik betwijfel of men dan ook zo lovend over de film was. Het is en blijft een aardig concept, maar in mijn ogen wordt de toegevoegde waarde ervan een beetje overschat. Nochtans aardig om eens gezien te hebben. 3*.

Boyhood heeft een bijzonder interessant uitgangspunt, namelijk over een periode van 12 jaar een coming-of-age drama opnemen met dezelfde acteurs die ouder worden. Helaas is de uitwerking een stuk minder interessant. Allemaal problemen, gescheiden ouders, dronken tweede echtgenoten, vriendinnetjes. Veel clichés en er wordt niet veel gedaan met wat al deze gebeurtenissen voor effect hebben op de hoofdpersoon. Natuurlijk is het leven zelf best saai en cliché, maar zo'n opeenvolging van fouten is toch wel heel deprimerend eigenlijk.

Een project als dit is extreem risicovol, zie je zelf als regisseur maar eens geïnteresseerd te houden in die saaie dramafilm waar je een levensdeel aan gaat besteden en zorg maar eens dat de acteurs even gemotiveerd blijven. Over het algemeen is dat wel goed gelukt, zo blijft Ethan Hawke iedere keer goed in zijn rol. Ellar Coltrane groeit helaas op tot een arrogant en nichterig aandoend ventje en Linklater zelf laat aan het einde ook veel steken vallen. De film was best goed geschoten en geschreven, maar aan het einde komt er een hoop semi-volwassen geneuzel in de dialogen en ziet de cinematografie eruit als een slechte soap, zonde want de eerste 2 uur vond ik best sterk.

Naast het feit dat de film een beetje aan de oppervlakte blijft en steeds korte fragmenten laat zien in de zelfde periode (vieren die mensen geen kerstmis enzo?) ergerde ik me er ook aan dat het zo typisch Amerikaans was. Leuk zo'n jachtgeweer op je 15e, het is maar wat je normaal vind.

Interessant experiment, maar het had beter gekund en duurde mij net wat te lang.

Deze film heeft me als een van de weinige films die ik de laatste tijd gezien heb, ontroerd. Het tempo, de eenvoudigheid en de herkenbare situaties lijden er toe dat je voldoende tijd hebt om tijdens de film herinneringen op te halen of zelfs het een en ander te reflecteren uit je eigen leven. Naar mijn mening kan de film dan ook confronterend zijn en misschien niet altijd even aangenaam. Ik heb het bekijken van deze film lang voor me uitgeschoven omdat ik het prettig vindt om op een situatie te wachten waar ik geduldig en zonder al te veel verwachtingen naar een lange film kan kijken. Ik denk daarom dat voor veel mensen deze film niet voldoet aan de verwachtingen, omdat het niet domweg vermaak is, maar een film die je aan het denken zou moeten zetten en je laten inzien dat je de gewone dingen in het leven best wat meer mag waarderen. Als je deze film niet kunt waarderen zegt dat wellicht meer over jezelf dan over de film.

In twee delen gezien, waarbij ik de eerste helft een jaartje geleden zag. Ongetwijfeld niet goed voor de filmbeleving maar ik kwam er niet doorheen. Toen het destijds in het nieuws kwam was ik erg geïnteresseerd omdat ik dacht dat het een documentaire of een film in die richting zou zijn, maar snel merkte ik aan de eerste berichten dat het niets meer dan fictie was en ook nog aan de saaie kant waardoor ik mijn interesse verloor.

De uitspraak "gemiste kans" is al vaak bij deze film voorbijgekomen en daar sluit ik me volledig bij aan. Het doel van de regisseur gaat niet verder dan het tonen van acteurs die ouder worden waardoor hij weinig oog heeft voor het script. En als dat de kracht is van de film dan had ik ook graag gezien dat ze gaandeweg ouder werden want nu merk je dat er jaren niets is opgenomen en Mason van de ene naar de andere minuut een kop (of twee) groter is geworden. Door alleen te focussen op het ouder worden van acteurs laat de regie enorm veel kansen liggen. Het script is ook verre van goed in de zin dat ik me met geen enkele personage kon identifiëren of meeleven. Dat is wel vreemd in een film die over "opgroeien" en "onze jeugd" gaat, daar zouden toch genoeg raakvlakken te vinden moeten zijn. En zelfs dat het erg Amerikaans is kan ik nog voor lief nemen, want ik kan me uitstekend identifiëren met films als The Breakfast Club of The Perks of Being a Wallflower, die evengoed over volwassen worden gaan, maar stukken realistischer en herkenbaarder zijn dan deze film.

Ik lees in het plot dat de film gaat over "Mason en de emotionele reis die hij aflegt". Maar emotie is juist de grote afwezige in deze film, het gaat helemaal voorbij aan belangrijke momenten in een jeugdig leven zoals examens of het halen van je rijbewijs om maar wat te noemen en hoe hij het beleeft. Ik heb niet de indruk dat Boyhood de belangrijkste momenten uit iemands jeugd weet te tonen. Een diploma komt in deze film uit de lucht vallen, net als een rijbewijs, een vriendin, etc. Niets kost moeite, je hoeft nergens wat voor te doen. Jason behaalt zijn diploma en zijn grootste emotie is tegen de muur leunen... Overigens neem ik het matte werk van Jason de acteur niet kwalijk maar wel de bedenkers van zijn kurkdroge personage.

Wie over 100 jaar naar deze film kijkt zal na het zien ervan nog steeds geen idee hebben van hoe het leven begin deze eeuw was. De grootste gemiste kans is daarmee dat het in die 12 jaar niet de tijdgeest weet vast te leggen. Er zijn wat oppervlakkige verwijzingen van luttele seconden naar Harry Potter, Twilight, Facebook, eigentijdse auto's en we zien smartphones. Maar we zien niet hoe de tijd waarin ze leven invloed op ze heeft, sterker nog we zien amper in welke tijd ze leven. De tijd wordt "verteld" aan de hand van consumptiegoederen die kort in beeld komen en waar verder niets mee gedaan wordt. Alles blijft braaf binnen de lijntjes om zoveel mogelijk mensen te pleasen en niemand op de teentjes te trappen, nergens worden standpunten ingenomen, alles is braaf. Dit verhaal had zich evengoed 100 jaar geleden kunnen afspelen, wat verwijzingen naar literatuur, presidenten en uitvindingen uit die tijd en Boyhood 1914 is geboren.

De film moet het uitsluitend hebben van de bijzonderheid dat het in 12 jaar is opgenomen, daar krijgt het een halve ster voor van mij waardoor ik op 1,5* uitkom. Een enorme gemiste kans. Had het dan als soort van documentaire over het échte leven van de acteur die Jason speelt gemaakt, met zijn échte vrienden, familie, enz. Dat was ongetwijfeld vele malen en in vele opzichten interessanter dan dit droge en tijdloze plot. Zeer teleurstellend.

Inderdaad het gegeven dat het zo realistisch is en dat dat de aanleiding moet zijn voor een meesterwerk gaat mij echt voorbij. Dan kijk ik wel een documentaire (die vaak meer te bieden hebben over het echte leven dan dit, maar goed).
Het blijft film waarbij film fictie is en ook mag zijn, ook al wil het een beeld tonen van opgroeiende mensen. Geef hier dan jeu aan zodat het aantrekkelijk blijft om te kijken.
arno74 precies wat je zegt over dat de focus ligt op het ouder worden. Ook mijn probleem met deze film, als het de basis zou vormen ok, maar hoe je het aantrekkelijk uitwerkt is een ander ding vind ik.

'Niet goed voor de filmervaring' is dan nog heel voorzichtig uitgedrukt; het lijkt me domweg onmogelijk om op die manier een film te beleven, laat staan een film die juist om continuïteit draait.

De opmerking over 'dan liever een docu' geeft ook wel aan dat je geen band kreeg met de karakters (no offence!). Erg jammer, kan me heel goed voorstellen dat het dan een worsteling wordt.

Het gaat bij Boyhood niet zozeer om het realistische als wel om het meegroeien met de karakters/acteurs.

Klopt hoor Zwolle84, maar helemaal vanaf het begin hier weer aan beginnen zat er bij mij gewoon niet in. Dus het was, of verder gaan waar ik was gebleven, of laten voor wat het is. Ik koos dus voor het eerste.

Volgens mij gaat de film helemaal niet om continuïteit. De regisseur heeft telkens een korte periode in het jaar gefilmd en dan springt het weer voort naar het volgende jaar. De fragmenten worden wel in chronologische volgorde gemonteerd maar het blijft fragmentarisch.

Als je de film in twee keer ziet dan lijkt me dat vergelijkbaar met het kijken naar een tweedelige serie. Geen probleem dus. Een jaar ertussen is natuurlijk wel wat lang. Maar het is niet zo dat je de film ineens wel goed zou vinden als je hem in ene keer uitkijkt. Eerder het tegendeel, want het is dan nog veel langer en saaier.

Continuïteit in acteurs. Het duidelijk zien dat het dezelfde mensen zijn waardoor je niet twee/drie keer in nieuwe karakters hoeft te 'investeren', zoals bij de meeste films die een langere periode beslaan.

Wat de acteurs betreft springt het elke keer ook een heel jaar verder. Eigenlijk is het dus helemaal niet zo gek om bij het kijken een jaar pauze te nemen.

Dat is dan ongeveer hetzelfde principe als de trilogie Before (Sunrise, Sunset, Midnight), waarin twee dezelfde hoofdrolspelers behouden worden maar telkens een pauze van negen jaar wordt genomen.

Dat is dan ook het andere voorbeeld dat ik zou aanhalen bij dit principe. Die laatste twee voelen als een warm weerzien met de karakters, veel meer dan als ze door anderen waren gespeeld.

Alleen zijn dat duidelijk afzonderlijke films in tegenstelling tot Boyhood.

Je zou Boyhood ook makkelijk kunnen beschouwen als 12 kortfilms van gemiddeld een klein kwartier.

Plots springt het elke keer weer een jaar verder zonder dat duidelijk is wat er intussen allemaal is gebeurd. Zoals hier al eerder werd opgemerkt wordt er blijkbaar geen Kerstmis gevierd. Waarschijnlijk deden ze dat wel maar wellicht was de regisseur toen zelf kalkoen aan het eten en kadootjes aan het uitpakken in plaats van met zijn project bezig te zijn.

Bijzondere film, mede door het tijdsbestek van maar liefst 12 jaar.

Het is boeiend om de evoluties te zien van Mason Jr, Mason Sr en zeker ook Olivia. Meer dan dat is het ook niet: simpele beelden met af en toe een lied op de achtergrond, wat trouwens past bij het concept van Boyhood. Het heeft iets extra's nu op dezelfde leeftijd te zitten als Mason aan het einde van de film.

De 'soundtrack' begint fantastisch met Coldplay, maar verder waren het enkel nummers die me koud lieten, totdat Hero kwam van Family of the Year, wat gelijk zorgt voor de meest (en enige écht) emotionele scène. Dit gevoel had ik vaker moeten ervaren zou ik de film echt memorabel hebben gevonden denk ik.

De voor mij onbekende Ellar Coltrane zet Mason bijzonder realistisch neer en Ethan Hawke heeft zijn reputatie voor mij ook goed gedaan. Patricia Arquette heeft in True Romance gezorgd voor mijn favoriete vrouwelijke filmpersonage tot de dag van vandaag en ik was daarom ook extra nieuwsgierig naar haar prestatie, want verder zag ik haar nog niet veel eigenlijk. Ze heeft me allesbehalve teleurgesteld als vroeg geworden moeder. Overige acteerprestaties zijn niet positief of negatief opgevallen.

Goede film waaruit echter niet het optimale is gehaald naar mijn mening.

Goed geacteert mooie film maar dood saai alle kansen om het wat interssanter te maken hebben ze laten liggen zoals bv dronken vader. Of was dit juist de bedoeling ??

Boyhood is een film die bewust ervoor kiest geen verhaal te vertellen, maar het focust zich eerder op het opgroeien in een bepaalde levensomgeving en alle dingen die daarbij komen kijken. Als iemand die rondom de leeftijd zit als de hoofdacteur maakte hij soortgelijke dingen mee als mij. Aan de ene kant is dit een sterke kant van de film geziene het accuraat de verschillende fases van het leven wist te weergeven, tegelijkertijd is dit de reden waarom mij de film weinig deed. Het verhaal dient eerder als herinnering aan jeugd, tienerjaren en het studentenleven dan dat het iets te vertellen heeft waar je niet eerder bij stil hebt gestaan.
Er was, gedurende de hele film, een opsommingsgevoel: dit maak je mee als kind, en dit, en dit, en dit en dit etc. De gebeurtenissen in het leven van Mason hadden meestal geen opbouw of afronding waardoor ze geen grote indruk achter lieten (de verhalen omtrent de stiefvader, om een voorbeeld te noemen. Kwam uit het niets en was voorbij voor je het wist). Boyhood is een film die ik misschien als 40-jarige beter kan waarderen dan nu, want dan zou het een leuke herinnering aan de eerdere levensjaren zijn. Als iemand die momenteel 23 is zijn vele gebeurtenissen in de film mij te recentelijk overkomen om er gefascineerd door te zijn het in een film terug te zien.

Het meest eerlijke wat ik kan zeggen is dat ik me verveeld heb bij Boyhood. Het duurt bijna 3 uur, maar het voelde alsof het 5 uur duurde. Ik moest het daarom ook in 2 zitten kijken. Deze verveling kwam voornamelijk doordat de film te opsommerig voelde en het verhaal niet de impact maakt die nodig is om gefascineerd door Mason’s leven te zijn. Dat terzijde, ik zou het niet zozeer een “slechte” film willen noemen. Eerder een film die niet naar mij is gericht. De personages waren geloofwaardig uitgewerkt en de acteerprestaties zijn van hoog niveau, voornamelijk het feit dat je de acteurs in de 12 jaar waarin het gefilmd is ziet groeien met de personages. Zoals gezegd sloeg het erin de verschillende levensfases accuraat neer te zetten en wat mij voornamelijk beviel is dat je duidelijk de groei van een kind meemaakt. Hoe, beetje bij beetje, je iemand ziet veranderen naarmate hij ouder wordt. Persoonlijk vind ik dat de 7 Up documentaires of Inside Out het opgroei thema op een sterkere manier benaderen, maar dit aspect van de film was zeker niet onaardig uitgewerkt. Boyhood is overigens niet bang de nadruk bij bepaalde scenes te leggen op de tijdsperiode waarin het zich afspeelt. Regelmatig word je aandacht gevestigd op de omgeving om te zien wat er anders is geworden, waardoor je ook o.a. de technologische groei meemaakt.

Niet een film voor mij. Misschien dat het over 20 jaar beter aanslaat, maar voor nu is Boyhood een focus-loze film waarbij zijn verhaal bestaat uit het opsommen van dingen die je o.a. in je jeugd kunt meemaken. Dingen die mij niet fascineren geziene een aardig deel van de inhoud mij niet al te lang geleden overkwam.

2*

Een leuke film over de dingen des levens, de zoektocht naar onszelf en de leefomgeving die onze keuzes beïnvloedt. Velen zullen zich waarschijnlijk kunnen identificeren met sommige gebeurtenissen die gedurende de lange zit plaatsvinden. Maar het herkennen of vereenzelvigen met bepaalde zaken wil nog niet zeggen dat het je persoonlijk raakt, en dat ervaarde ik hier een beetje.

Het eerste deel (de kindertijd) is qua inhoud een pak interessanter dan het nogal vlakke tweede deel, wat voor een stuk komt door een tekort aan karakter en gevoel die bij het hoofdpersonage wordt gelegd. Wat niet wil zeggen dat hij geen acteertalent heeft. Maaar… het miste toch wat. De jongen wordt van kleins af aan verkeerd begrepen en beschimpt, je zou toch denken dat dit zich zal beginnen wreken op een bepaald moment. Toch blijft hij als het ware een soort observator van z’n leven die op alles ijzig kalm reageert en zich er wat passief doorheen sleept. Die koele houding vond ik na een tijdje niet echt meer werken op scherm.

Daarnaast wordt er weinig ingegaan op zijn seksualiteit en andere thema’s binnen de leefsituatie waardoor het op een gegeven moment erg vlak en langdradig wordt. De andere acteurs doen hun best om oprecht te spelen. Maar het nostalgische, waar deze film zou moeten in uitblinken, valt algemeen toch wat tegen.

De film kabbelt maar wat aan. Er gebeurt niet heel veel. Duurt veelste lang.
Het (doodnormaal) leven van Mason wordt beschreven.