Boyhood (2014)

Boyhood is een film die bewust ervoor kiest geen verhaal te vertellen, maar het focust zich eerder op het opgroeien in een bepaalde levensomgeving en alle dingen die daarbij komen kijken. Als iemand die rondom de leeftijd zit als de hoofdacteur maakte hij soortgelijke dingen mee als mij. Aan de ene kant is dit een sterke kant van de film geziene het accuraat de verschillende fases van het leven wist te weergeven, tegelijkertijd is dit de reden waarom mij de film weinig deed. Het verhaal dient eerder als herinnering aan jeugd, tienerjaren en het studentenleven dan dat het iets te vertellen heeft waar je niet eerder bij stil hebt gestaan.
Er was, gedurende de hele film, een opsommingsgevoel: dit maak je mee als kind, en dit, en dit, en dit en dit etc. De gebeurtenissen in het leven van Mason hadden meestal geen opbouw of afronding waardoor ze geen grote indruk achter lieten (de verhalen omtrent de stiefvader, om een voorbeeld te noemen. Kwam uit het niets en was voorbij voor je het wist). Boyhood is een film die ik misschien als 40-jarige beter kan waarderen dan nu, want dan zou het een leuke herinnering aan de eerdere levensjaren zijn. Als iemand die momenteel 23 is zijn vele gebeurtenissen in de film mij te recentelijk overkomen om er gefascineerd door te zijn het in een film terug te zien.

Het meest eerlijke wat ik kan zeggen is dat ik me verveeld heb bij Boyhood. Het duurt bijna 3 uur, maar het voelde alsof het 5 uur duurde. Ik moest het daarom ook in 2 zitten kijken. Deze verveling kwam voornamelijk doordat de film te opsommerig voelde en het verhaal niet de impact maakt die nodig is om gefascineerd door Mason’s leven te zijn. Dat terzijde, ik zou het niet zozeer een “slechte” film willen noemen. Eerder een film die niet naar mij is gericht. De personages waren geloofwaardig uitgewerkt en de acteerprestaties zijn van hoog niveau, voornamelijk het feit dat je de acteurs in de 12 jaar waarin het gefilmd is ziet groeien met de personages. Zoals gezegd sloeg het erin de verschillende levensfases accuraat neer te zetten en wat mij voornamelijk beviel is dat je duidelijk de groei van een kind meemaakt. Hoe, beetje bij beetje, je iemand ziet veranderen naarmate hij ouder wordt. Persoonlijk vind ik dat de 7 Up documentaires of Inside Out het opgroei thema op een sterkere manier benaderen, maar dit aspect van de film was zeker niet onaardig uitgewerkt. Boyhood is overigens niet bang de nadruk bij bepaalde scenes te leggen op de tijdsperiode waarin het zich afspeelt. Regelmatig word je aandacht gevestigd op de omgeving om te zien wat er anders is geworden, waardoor je ook o.a. de technologische groei meemaakt.

Niet een film voor mij. Misschien dat het over 20 jaar beter aanslaat, maar voor nu is Boyhood een focus-loze film waarbij zijn verhaal bestaat uit het opsommen van dingen die je o.a. in je jeugd kunt meemaken. Dingen die mij niet fascineren geziene een aardig deel van de inhoud mij niet al te lang geleden overkwam.

2*

Een leuke film over de dingen des levens, de zoektocht naar onszelf en de leefomgeving die onze keuzes beïnvloedt. Velen zullen zich waarschijnlijk kunnen identificeren met sommige gebeurtenissen die gedurende de lange zit plaatsvinden. Maar het herkennen of vereenzelvigen met bepaalde zaken wil nog niet zeggen dat het je persoonlijk raakt, en dat ervaarde ik hier een beetje.

Het eerste deel (de kindertijd) is qua inhoud een pak interessanter dan het nogal vlakke tweede deel, wat voor een stuk komt door een tekort aan karakter en gevoel die bij het hoofdpersonage wordt gelegd. Wat niet wil zeggen dat hij geen acteertalent heeft. Maaar… het miste toch wat. De jongen wordt van kleins af aan verkeerd begrepen en beschimpt, je zou toch denken dat dit zich zal beginnen wreken op een bepaald moment. Toch blijft hij als het ware een soort observator van z’n leven die op alles ijzig kalm reageert en zich er wat passief doorheen sleept. Die koele houding vond ik na een tijdje niet echt meer werken op scherm.

Daarnaast wordt er weinig ingegaan op zijn seksualiteit en andere thema’s binnen de leefsituatie waardoor het op een gegeven moment erg vlak en langdradig wordt. De andere acteurs doen hun best om oprecht te spelen. Maar het nostalgische, waar deze film zou moeten in uitblinken, valt algemeen toch wat tegen.

De film kabbelt maar wat aan. Er gebeurt niet heel veel. Duurt veelste lang.
Het (doodnormaal) leven van Mason wordt beschreven.

Duffe soap, die laat zien dat Amerika zo'n rotland is, ok dat dan nog wel...

Er kan dan wel 12 jaar gefilmd zijn, maar het verhaal is saai en langdradig. Je ziet letterlijk mensen 12 jaar ouder worden in 3 uur. Tussendoor kijk je naar een saai opgroei proces van een jongen. Het is indrukwekkend dat de makers zo'n lange tijd ervoor hebben genomen, maar dat is gelijk het enige. Toch wel een tegenvallende film.