• 13.146 nieuwsartikelen
  • 169.908 films
  • 11.160 series
  • 31.930 seizoenen
  • 630.988 acteurs
  • 196.435 gebruikers
  • 9.184.376 stemmen
Avatar
 
banner banner

Boyhood (2014)

Drama | 165 minuten
3,62 1.719 stemmen

Genre: Drama

Speelduur: 165 minuten

Oorsprong: Verenigde Staten

Geregisseerd door: Richard Linklater

Met onder meer: Ellar Coltrane, Patricia Arquette en Ethan Hawke

IMDb beoordeling: 7,9 (373.974)

Gesproken taal: Spaans en Engels

Releasedatum: 31 juli 2014

Plot Boyhood

"12 years in the making."

Boyhood vertelt het verhaal van twee gescheiden mensen (Patricia Arquette en Ethan Hawke) die hun kind opvoeden. Centraal staat het leven van de 6-jarige Mason en de emotionele reis die hij aflegt vanaf zijn kindertijd tot aan volwassenheid.

logo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimage

Externe links

Social Media

Alle Media

Video's en trailers

Reviews & comments


Gast

  • berichten
  • stemmen

Let op: In verband met copyright is het op MovieMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.
zoeken in:
avatar van Brix

Brix

  • 19502 berichten
  • 4878 stemmen

Nu te zien op TV > NPO2 Extra


avatar van Brix

Brix

  • 19502 berichten
  • 4878 stemmen

Vandaag te zien op TV > NPO2Extra > 17:40 uur


avatar van Metalfist

Metalfist

  • 12407 berichten
  • 3964 stemmen

You don't want the bumpers, life doesn't give you bumpers

Er zijn zo van die films waar je wel benieuwd naar bent, maar die je precies altijd achteruit schuift. Wat op zich vreemd is, want regisseur Richard Linklater ligt me wel. Ik heb weliswaar nog geen enkele film gezien die hoger dan 3.5* scoort, Dazed and Confused komt wel erg dicht bij de 4*, maar het coming of age thema in combinatie met de gimmick dat dit over een periode van 12 jaar met telkens dezelfde acteurs wordt gefilmd interesseert me bovendien ook wel. Het probleem dat ik echter vaak bij dit soort gimmicks heb, is letterlijk dat: de film steunt daarop en voor de rest is het niet veel soeps.

Gelukkig is Linklater vakkundig genoeg om de meeste valkuilen te vermijden maar tegelijkertijd snijdt het idee om dit over een lange periode te filmen langs beide kanten. Het is erg fijn om Mason, Samantha en co te zien opgroeien maar het voelt wel allemaal nogal fragmentarisch aan. Dat blijkt uiteindelijk niet zo verbazingwekkend te zijn aangezien Linklater dit filmde als allemaal kortfilms om ze dan nadien aan elkaar te plakken maar daardoor ontbreekt de flow een beetje. Personages komen en gaan (zeker de huwelijken van Olivia hebben hier serieus onder te lijden maar ook de terugkeer van Ernesto, degene die ooit de riolering van het huis van Olivia heeft gerepareerd en nadien manager is geworden nadat ze hem aanraadde om terug naar school te gaan, is een te groot cliché) en ook moet je het maar doen met kleine details om te beseffen waar de film zich ongeveer bevindt. Van Hostel had ik totaal geen idee wanneer die was uitgekomen, de Harry Potter release kon ik nog wel wat situeren en dingen zoals Obama/Biden spreken al meer voor zich natuurlijk maar ook dat verstoort de flow wat.

De gimmick dus. Lorelei Linklater was 8 jaar toen ze de rol van Samantha kreeg (en dat krijgen mag je letterlijk opnemen want als dochter van regisseur was ze blijkbaar gewoon continu aan het zagen om een rolletje in de film) en was het eigenlijk halverwege wat beu maar wist uiteindelijk toch haar enthousiasme terug te vinden. Enthousiasme dat bij Ellar Coltrane compleet lijkt te zijn verdwenen. Het is natuurlijk een gok wanneer je begint met een kind van 6 of 8 jaar en dan hoopt dat hij/zij zich tot een goede acteur ontwikkelt en in het geval van Coltrane loopt het dus wat mis. Dat apathische begint op den duur wat te irriteren maar een aantal scènes met Ethan Hawke raken wel de juiste snaar. Hawke is dan ook geknipt voor de rol van vader en ook Patricia Arquette doet zoals gewoonlijk weinig verkeerd. Beetje jammer dan ook dat de focus volledig op Coltrane is komen te liggen (of beter gezegd: het is jammer dat Coltrane tot een redelijk beroerde acteur is uitgegroeid) maar de bijrollen proberen het nog naar een hoger niveau te tillen en dat lukt wonderwel.

Tof om eens gezien te hebben maar het halleluja gevoel dat ten tijde van de release gehoord werd is me toch vreemd. Oké, het concept is sterk en op zich nog goed uitgevoerd door Linklater en co maar het voelt nooit echt aan als één geheel, laat staan dat je een band met de personages kunt opbouwen. Linklater lijkt vooral te willen mikken op het feit dat je je als kijker met iedereen kunt identificeren en dat we de rest maar zelf invullen. Een goede gok en dat werkt ook maar je mist zo net dat beetje extra.

3.5*


avatar van mrklm

mrklm

  • 9773 berichten
  • 9039 stemmen

Linklater putte uit zijn eigen ervaringen voor dit experimentele familiedrama dat gefilmd is gedurende een periode van 12 jaar waarin we Mason [Ellar Coltrane] en zijn zus Samantha [Lorelei Linklater] zien opgroeien van speelse kinderen tot jongvolwassenen. Patricia Arquette is de moeder wiens relaties sinds haar scheiding van Mason en Samantha’s vader [Ethan Hawke] steeds op een ramp uitlopen. Een bijzonder en in alle opzichten gewaagd experiment met een glansrol voor Arquette (die een Oscar won voor haar rol) en vooral sterke ondersteuning van Lorelei Linklater, maar afgezien van een confrontatie met Olivia’s alcoholistische vriend Bill Welbrock [Marco Perella] kabbelt dit maar wat voort. Zo is het leven natuurlijk ook een beetje, maar dat maakt het nog niet buitengewoon interessant om naar te kijken.


avatar van Robert-01

Robert-01

  • 20 berichten
  • 0 stemmen

Goede film maar een beetje jammer van de eindsequentie; Mason komt aan in zijn nieuwe studentenstad, zet zijn tas op een bed in z'n studentenkamer en nog geen 5 minuten later heeft hij 3 vrienden gemaakt waaronder een kakelvers vriendinnetje . Beetje onrealistisch nietwaar. En jammer dat de makers wel erg graag hun anti-republikeinse gevoelens wilden tentoonspreiden.


avatar van Boenga

Boenga

  • 2543 berichten
  • 1484 stemmen

Een ploeg is maar zo sterk als de zwakste speler, wordt wel eens gezegd, en in dit geval is dat de scenarist.

Filmen over een periode van 12 jaar, het is een origineel concept, met veel potentieel. Ethan Hawke, niet bepaald een van m'n favoriete acteurs, doet het prima, en is hier echt uitstekend gecast. En ook de twee jonge acteurs, met vooral Coltrane die centraal staat, doen het prima in hun coming-of-age -spel. Oók Coltrane dus, die heel introvert over komt - maar dat hoeft in geen geval een synoniem van niet-kunnen-acteren te zijn.

Het jammere is dat het verhaal niet altijd kan boeien. Sommige passages doen dat wel; andere fragmenten zijn te alledaags om me bijna drie uur lang aan het scherm te kluisteren.

Genietbare portie drama (en romantiek); maar er zat meer in.


avatar van teigertje

teigertje

  • 2532 berichten
  • 2745 stemmen

Een mooie film, maar ik had er meer van verwacht.

Meer ontroering, dat bleef uit.

Het coming of age verhaal, is best goed gedaan,maar er had meer in kunnen zitten.

Zeker naar het einde, zit je toch met de nodige vragen.

En dat is een minpunt, omdat dat de film als kijker je iets onbevredigend achter laat.

Maar op zich, is de film prima.


avatar van Kooiker

Kooiker

  • 150 berichten
  • 114 stemmen

Wat een geweldige film. Het hele idee om ieder jaar te filmen en zo dezelfde acteurs ouder te zien worden, is al geweldig. Maar ook het onnadrukkelijke verhaal zoals het ook gaat in het echte leven. Soms leuk of geweldig maar soms ook verschrikkelijk en niet te harden, omdat je jong bent en nergens naar toe kunt en gevangen lijkt in je familie. Geen plot, want dat zit in het echte leven ook niet. Dat gaat een richting op, die je tevoren vaak ook niet hebt bedacht.


avatar van filmfan0511

filmfan0511

  • 1028 berichten
  • 1057 stemmen

Een indrukwekkend en ambitieus idee, dat moet je Linklater wel nageven. Jaar na jaar opnieuw filmen, nooit zeker wetende of het tot een goed einde gebracht gaat kunnen worden, of de kind-acteurs positief mee gaan groeien of überhaupt tot het einde mee gaan willen doen, andere onvoorziene zaken die tijdens een normale productie al roet in het eten kunnen strooien.. Je moet je er maar aan wagen, en respect daarvoor. Het idee vind ik achteraf gezien echter een stuk interessanter dan de uiteindelijke uitvoering. Niet dat het een gimmick is per se, maar de film leunt wel heel fel op de tijdssprongen en het zien opgroeien van de kinderen doorheen de jaren. Maar wat is het jammere? Mason wordt hoe ouder hij wordt steeds oninteressanter en onsympathieker. En ik ben me er volledig van bewust dat dit de bedoeling is; het leven is een aaneenschakeling van dagdagelijkse momenten en ervaringen, en de doorsnee tiener is ook helemaal zo interessant niet. Het leven gaat z'n gangetje, personen komen en gaan, je groeit en je valt weer terug, je wordt verliefd en je gaat uit elkaar. Dat is allemaal heel realistisch, maar dat maakte het voor mij geen hele pakkende cinema. Misschien kwam het ook vooral door het feit dat ik de acteur van Mason stelselmatig minder en minder vond worden, maar ik leefde gewoonweg niet enorm hard mee. Ook met de andere personages had ik weinig binding, aangezien je de hele tijd sprongen in de tijd maakt en ze daardoor ook niet echt leert kennen, ondanks dat de film bijna drie uur duurt. Enkel het personage van Ethan Hawke deed telkens m'n aandacht verscherpen en krijgt naar mijn gevoel ook daadwerkelijk wat ontwikkeling mee. In het begin denk je een heel duidelijk beeld van hem te hebben, maar dat verschuift doorheen de film op een vrij subtiele en mooie manier. Zonder de duidelijke tekortkomingen in zijn karakter te negeren. Patricia Arquette vind ik een fantastische actrice, maar na de zoveelste boyfriend die komt en gaat begin je het op den duur ook wel gehad te hebben met haar verhaallijn. Het schetst een tragisch en realistisch beeld, absoluut, maar filmisch vond ik dat opnieuw niet enorm boeiend.

En ik zeg niet dat ik niet van realisme in cinema houd per se, maar in Boyhood voelde ik het niet zo. Ik vind dat de film ook niet ontzettend veel diepzinnigs te zeggen heeft. Het is een melancholische weerspiegeling van het normale leven in al zijn dagdagelijkse 'glorie', het voorbijgaan van de tijd, hoe mensen veranderen maar tegelijkertijd ook juist kunnen blijven vaststeken, hoe dingen kunnen veranderen maar er tegelijkertijd ook nooit echt iets verandert. Dat is een rake, maar allesbehalve revolutionaire boodschap. De melancholie is met momenten vast en zeker invoelbaar en qua sfeer zitten er hele mooie momenten in, maar voor mij blijft het uiteindelijk bij een interessanter idee dan de reële uitvoering. 3*.


avatar van Robi

Robi

  • 2431 berichten
  • 2479 stemmen

Het meest bijzondere aan deze film is dat ik me er niets van kon herinneren en ik gaf hem toen al 4.5 ster. OK dat is zeven jaar geleden maar het is wel heel confronterend. Het maakt me duidelijk dat ik eens wat minder nieuwe films moet bekijken en me ook eens moet concentreren op de echt goede films die ik al eens eerder in mijn leven gezien heb. Dit is een film over twaalf jaar uit het leven van moeder en vader en hun twee kinderen in de schoolperiode. Maar het is zo'n mooie en menselijke film. Het stikt gewoon van de hele mooie scenes en hoe verder de film opbouwt hoe mooier de scenes worden. Het enige wat ik kan verzinnen waarom ik me desondanks toch niets van de film kon herinneren, is dat het verhaal zo gewoon en uit het leven gegrepen is. En dat is waarschijnlijk ook de echte reden. Maar geen reden om de film niet een stuk vaker te gaan bekijken in de toekomst. Samen met nog een aantal heel goede films die ik ook al vele jaren niet meer gezien heb.