Boyhood (2014)

Boyhood is een film die bewust ervoor kiest geen verhaal te vertellen, maar het focust zich eerder op het opgroeien in een bepaalde levensomgeving en alle dingen die daarbij komen kijken. Als iemand die rondom de leeftijd zit als de hoofdacteur maakte hij soortgelijke dingen mee als mij. Aan de ene kant is dit een sterke kant van de film geziene het accuraat de verschillende fases van het leven wist te weergeven, tegelijkertijd is dit de reden waarom mij de film weinig deed. Het verhaal dient eerder als herinnering aan jeugd, tienerjaren en het studentenleven dan dat het iets te vertellen heeft waar je niet eerder bij stil hebt gestaan.
Er was, gedurende de hele film, een opsommingsgevoel: dit maak je mee als kind, en dit, en dit, en dit en dit etc. De gebeurtenissen in het leven van Mason hadden meestal geen opbouw of afronding waardoor ze geen grote indruk achter lieten (de verhalen omtrent de stiefvader, om een voorbeeld te noemen. Kwam uit het niets en was voorbij voor je het wist). Boyhood is een film die ik misschien als 40-jarige beter kan waarderen dan nu, want dan zou het een leuke herinnering aan de eerdere levensjaren zijn. Als iemand die momenteel 23 is zijn vele gebeurtenissen in de film mij te recentelijk overkomen om er gefascineerd door te zijn het in een film terug te zien.

Het meest eerlijke wat ik kan zeggen is dat ik me verveeld heb bij Boyhood. Het duurt bijna 3 uur, maar het voelde alsof het 5 uur duurde. Ik moest het daarom ook in 2 zitten kijken. Deze verveling kwam voornamelijk doordat de film te opsommerig voelde en het verhaal niet de impact maakt die nodig is om gefascineerd door Mason’s leven te zijn. Dat terzijde, ik zou het niet zozeer een “slechte” film willen noemen. Eerder een film die niet naar mij is gericht. De personages waren geloofwaardig uitgewerkt en de acteerprestaties zijn van hoog niveau, voornamelijk het feit dat je de acteurs in de 12 jaar waarin het gefilmd is ziet groeien met de personages. Zoals gezegd sloeg het erin de verschillende levensfases accuraat neer te zetten en wat mij voornamelijk beviel is dat je duidelijk de groei van een kind meemaakt. Hoe, beetje bij beetje, je iemand ziet veranderen naarmate hij ouder wordt. Persoonlijk vind ik dat de 7 Up documentaires of Inside Out het opgroei thema op een sterkere manier benaderen, maar dit aspect van de film was zeker niet onaardig uitgewerkt. Boyhood is overigens niet bang de nadruk bij bepaalde scenes te leggen op de tijdsperiode waarin het zich afspeelt. Regelmatig word je aandacht gevestigd op de omgeving om te zien wat er anders is geworden, waardoor je ook o.a. de technologische groei meemaakt.

Niet een film voor mij. Misschien dat het over 20 jaar beter aanslaat, maar voor nu is Boyhood een focus-loze film waarbij zijn verhaal bestaat uit het opsommen van dingen die je o.a. in je jeugd kunt meemaken. Dingen die mij niet fascineren geziene een aardig deel van de inhoud mij niet al te lang geleden overkwam.

2*

Een leuke film over de dingen des levens, de zoektocht naar onszelf en de leefomgeving die onze keuzes beïnvloedt. Velen zullen zich waarschijnlijk kunnen identificeren met sommige gebeurtenissen die gedurende de lange zit plaatsvinden. Maar het herkennen of vereenzelvigen met bepaalde zaken wil nog niet zeggen dat het je persoonlijk raakt, en dat ervaarde ik hier een beetje.

Het eerste deel (de kindertijd) is qua inhoud een pak interessanter dan het nogal vlakke tweede deel, wat voor een stuk komt door een tekort aan karakter en gevoel die bij het hoofdpersonage wordt gelegd. Wat niet wil zeggen dat hij geen acteertalent heeft. Maaar… het miste toch wat. De jongen wordt van kleins af aan verkeerd begrepen en beschimpt, je zou toch denken dat dit zich zal beginnen wreken op een bepaald moment. Toch blijft hij als het ware een soort observator van z’n leven die op alles ijzig kalm reageert en zich er wat passief doorheen sleept. Die koele houding vond ik na een tijdje niet echt meer werken op scherm.

Daarnaast wordt er weinig ingegaan op zijn seksualiteit en andere thema’s binnen de leefsituatie waardoor het op een gegeven moment erg vlak en langdradig wordt. De andere acteurs doen hun best om oprecht te spelen. Maar het nostalgische, waar deze film zou moeten in uitblinken, valt algemeen toch wat tegen.

De film kabbelt maar wat aan. Er gebeurt niet heel veel. Duurt veelste lang.
Het (doodnormaal) leven van Mason wordt beschreven.

Duffe soap, die laat zien dat Amerika zo'n rotland is, ok dat dan nog wel...

Er kan dan wel 12 jaar gefilmd zijn, maar het verhaal is saai en langdradig. Je ziet letterlijk mensen 12 jaar ouder worden in 3 uur. Tussendoor kijk je naar een saai opgroei proces van een jongen. Het is indrukwekkend dat de makers zo'n lange tijd ervoor hebben genomen, maar dat is gelijk het enige. Toch wel een tegenvallende film.

Ik had duidelijk meer verwacht van Boyhood. Boyhood is een film die op zich weinig om het lijf heeft en rustig voortkabbelt waarbij het leven van de jonge Mason voor de komende 12 jaar uit de doeken wordt gedaan. Behoudens de insteek dat de film gemaakt is over een periode van 12 jaar, is deze prent weinig bijzonders.
Linklater bouwde met andere woorden redelijk wat risico in om deze film te maken. Geheel origineel is dit concept niet, maar het is zeker gewaagd en zeer opmerkelijk te noemen. De film laat zich ook moeilijk voorspellen omdat Linkwater niet weet welke sociale thema's of hype zich in de toekomst zullen handhaven (Obama bvb). Het grote nadeel van dit concept is ook dat je zeer plots in een bepaalde levensfase van Mason belandt, maar dit even abrupt wordt beëindigd omdat je ineens één jaar later zit. Hierdoor mis je betrokkenheid en diepgang.

Inhoudelijk, ondanks een aantal goede scènes, er niet bovenuit springend. De film oogt te fragmentarisch (niet onlogisch). Acteerprestaties zitten wel ok.

12 jaar filmen met dezelfde mensen is een grote opgave. Maar wel één die z'n grote invloed op de film erg positief heeft afgeleverd. Er zitten sowieso al vele erg mooie, menselijke en herkenbare scenes in deze levensfilm. Maar doordat het op deze manier gefilmd is komt het allemaal nog realistischer over. Meer als een documentaire dan een speelfilm, hoewel het ook duidelijk geen documentaire is. Erg knappe film en bewondering voor de visie en het doorzettingsvermogen van de regisseur die dit alles toch maar voor elkaar gekregen heeft.

Verdeelde meningen op Moviemeter. Ik vind het een goede film. Het feit dat het over twaalf jaar gemaakt is en je de kinderen daadwerkelijk ziet opgroeien, vind ik bijzonder. Ik heb dat niet eerder gezien. Ik moet zeggen dat ik het helemaal niet suf of saai vind. Ik vind het juist fijn dat het geen over dramatische film is, het komt daardoor rustiger en realistischer op mij over, ik vind het acteerwerk prima en de personages interesseerden mij. Hij duurt lang, maar ik vond 'm vlot wegkijken. Daarnaast vind ik er genoeg diepgang in zitten en wist de film mij op sommige momenten echt te raken. Vooral op het eind, als de moeder iets zegt in de trant van: "Ik dacht dat er meer zou zijn", en als de vader in de auto zegt dat hij echt contact met zijn kinderen wil hebben, en niet zo afstandelijk. Soms was het herkenbaar. Het eind voelde een beetje abrupt, maar goed, een film als deze kan natuurlijk altijd langer doorgaan, omdat het geen afgerond verhaal vormt. Het is een film vol ontwikkeling. Fijn om gezien te hebben. 4,5*

Anno 2018 vier jaar na de release van deze film is de metascore op imdb 100!
Dat is wel heel opmerkelijk.

Geen idee wat metascore inhoud, maar het is een enorme prul. Vooral door de complete miscasting van de hoofdpersoon. Mist charisma. Saai ventje. Enkel de moeder speelt goed.

Verhaaltje is ook te simpel en gemaakt.

#dontbelievethehype!

Metascore op imdb is de waardering van de "professionele" filmkenner (althans
Wilhelm Röttger van onder de tien te zijn waardoor je dus niet de ultieme score van 100 kunt krijgen.
De film zelf heb ik niet gezien (van uitstel komt....) Ben altijd een beetje huiverig als een gimmick een hype word (ook al heb je het dan maar over 1 film)

Tja, metacitics, statistieken. Ik gebruik het ook wel is als ijkpunt maar vorm mijn persoonlijke mening er niet naar. Als ik het niks vind vind ik het niks. Al vinden 4000000 mensen het de tofste film ooit. Film is een entertainment genre en entertainment is subjectief. Wat de één goed vind, vind de ander slecht. Wel vind ik altijd dat als een film door het merendeel hoog gewaardeerd wordt en iemand het niks vind, het op zijn minst moet beargumenteren, maar dat is andersom ook het geval.

“I just feel like there are so many things that I could be doing and probably want to be doing that I'm just not.”

Boyhood is een ambitieus project. Regisseur Richard Linklater heeft twaalf jaar lang ieder jaar een groep acteurs en actrices bij elkaar geroepen om een aantal weken scènes op te nemen. Het resultaat is een unieke film over opgroeien en volwassen worden, met herkenbare situaties en dialogen. Gescheiden ouders, de foute stiefvaders, de band met je zus, je eerste grote liefde, het verlaten van je ouderlijk huis, het ontdekken van je passies, het ontmoeten van nieuwe mensen etc. Iedereen kan er wel iets uitpikken wat herkenbaar is en symbool staat voor je eigen leven. En dat is de magie van Boyhood, het alledaagse laten zien met al zijn ups en downs.

Coltrane is geen geweldig acteur, maar hij weet van Mason wel een personage te maken die je begrijpt. Hoe sloom en frustrerend hij soms ook kan zijn. Hawke en Arquette zijn geweldig als vader/moeder, en hun personages komen ook een stuk beter uit de verf. De autorit waarin Hawke zich kwaad maakt over de nietszeggende en inhoudsloze gesprekken met zijn kinderen, en het seksgesprek later in de film, blijven voor mij de beste gedeeltes in de film. De muziek is ook een sterk punt van de film, en als Mason aan een lange autorit begint naar zijn universiteit, met Hero van Family of the Year op de achtergrond, kun je als kijker niet anders dan ook even terugkijken op de afgelopen tweeënhalf uur waarin je Mason hebt zien opgroeien en getuige bent geweest van een unieke filmbelevenis.

Linklater houdt wel van een vleugje nostalgie en jeugdsentiment. Hij drukte eerder al zijn stempel op het coming-of-age-genre, maar met ‘Boyhood’ gaat hij wel héél ver voor een plek in de geschiedenis. 12 jaar lang (!) met dezelfde cast aan een film werken: hulde om dit project zonder muiterij in te blikken. Al blijft de belangrijkste vraag natuurlijk: levert het ook een goede film op?

Het antwoord: ja. De film duurt 165 minuten en verveelt geen moment. En dat zonder een noemenswaardig verhaal en zonder al te veel sensatie. Oké, er wordt af en toe wel eens geruzied (soms zelfs met servies dat in het rond vliegt), maar je kan moeilijk zeggen dat ‘Boyhood’ op conflicten teert. Omgekeerd blijft ook de euforie achterwege bij de mooiere momenten in het leven van Mason. Linklater kiest voor ingetogen cinema met geestige en doorgaans pretentieloze dialogen.

Doorgaans dus… Want naarmate het einde nadert, ontpopt ons hoofdpersonage zich steeds meer tot een verwaande kwal (subcategorie: langharige fotografiestudent). Dan volgen er opeens heel erg diepzinnige gesprekken over het zware bestaan als jongvolwassene (versta: first world problems). Vooral jammer dat er weinig personages op een geloofwaardige manier tegengas geven. Op zulke momenten toont Linklater toch even een gebrek aan relativeringsvermogen.

Maar echt ontsporen? Nee, dat doet de film nergens. Je blijft benieuwd hoe het verhaal zich verder zal uitvouwen. ‘Boyhood’ baadt bovendien in een mooie sfeer. Het heeft iets “tijdloos Amerikaans”. Visueel niet bijzonder spectaculair, en ook de soundtrack is wat braafjes, maar er zit anderzijds ook niet echt een houdbaarheidsdatum op. Binnen 20 jaar is dit nog steeds een snoepje.

3.5* voor een film die niet perfect is, maar de gimmick wel met verve overstijgt.

lang coming of age ding, linklaters favoriet, verzandt toch in een shiny happy people vehikel.
staat al 1,5 jaar op npo.nl

Laaang inderdaad.. Ondanks dat keek de film wel gemakkelijk weg. Prima acteerwerk ook. De grote tegenvaller is echter dat de vertelling nogal doorsnee en braaf is.

Waanzinnige film.

Linklater stond niet helemaal hoog in mijn boekje, maar wat voor een film levert hij hier af zeg. Dat hij lang duurt vind ik eigenlijk onzin. Als je de acteurs voor 12 jaar lang volgt maar er ook wel resultaat zijn, en dan vind ik het absoluut niet erg dat Linklater de tijd neemt voor zijn film.

Uitmuntende keuze ook, dat 12 jaar. Zo kreeg ik op een gekke manier vaak de wind van voren van de acteurs die ik een uur geleden nog als 8-jarige zag. Gek hoe ze dan ook opgroeien, vooral als je zelf kinderen hebt kan dit wel bijzonder aankomen. Regelmatig kwam dit dan vrij bizar aan, waarbij ik gelijk aan de mensen om mij heen en mezelf moest denken, de menselijkheid die hierin zit herken ik overal in terug.

Linklater bewijst dat het helemaal niet nodig is om die idiote clichés erin te gooien zoals pesten, heel succesvol zijn en dan beseffen dat je een fout mens bent of iets dergelijks. Dit is een normaal leven van mensen die ups en down hebben. Dat is gewoon het echte, dagelijkse leven. Het begin dreigt inderdaad wat standaard te zijn, maar Linklater pakt dit gewoon goed aan.

Vooral de gedachte dat dezelfde acteurs een uur geleden nog jaren jonger waren is gewoon te gek. Superbizar, en dan stond ik eigenlijk met open ogen te kijken hoe ze zijn veranderd in karakter en uiterlijk. De film is absoluut nergens saai of zelfs nergens te lang. Sterker nog, als dit naar 180 minuten gebracht was had ik het ook niet erg gevonden.

Ik vind dit indrukwekkende cinema, waarbij ik vaak met open ogen naar heb gekeken. Ik vind het geweldige, geduldige en menselijke cinema. Heerlijk gewoon.

Het feit dat dit project met zijn duur van 12 jaar zo is opgezet en uitgewerkt heeft me over de streep getrokken Boyhood te gaan kijken. Als film op zich miste ik wel het een en ander aan dynamiek. De gebeurtenissen zijn toch echt te saai om over de lange speelduur de aandacht vast te houden. Het laatste uur betrapte ik me erop te willen weten hoe lang het nog ging duren en dat is een slecht teken. Nee, met echte kleurrijke personen had dit zeker gewerkt, nu bleef het hangen in middelmaat.

Regisseur dacht van: laat ik eens een film maken over de sleur van het leven. Tja en dan wordt de film natuurlijk ook een sleur. Ben een jaartje ouder dan deze jongen, dus de tijdfases komen wel heel erg overeen en tja, mijn eigen herinneringen koester ik natuurlijk meer dan zo'n film.
Maar op zich wel gedurfd om dit zo te proberen. Had echter wel veel meer in kunnen zitten. Was bijvoorbeeld interessanter geweest als de jongen een gedragsstoornis had, zoals autisme of ADHD, om een voorbeeld te noemen. In ieder geval iets wat het verloop van kind naar volwassenheid wat uitdagender maakt, wat meer geworstel. Zou de jongen er dan positief uit zijn gekomen of juist negatief?
Maar dit... Nee, dan heb ik aan mijn eigen leven genoeg, hoef ik geen film over te kijken.

Saai en langdradig. Mooi verhaal wel en goed geacteerd.

Na deze herziening moet ik toch mijn stem verhogen. Je mag de film niet kijken als verhaal, maar als een periode in het leven. Geen begin en geen einde. Gewoon een reis

Vandaag te zien op TV > NPO 2 extra > 17:05 uur

heb je ook wel eens het idee dat de tijd vliegt, dat de jaren voorbij glijden, van fase naar fase als een denderende trein dat niet te stoppen is ? Wel, Linklater in elk geval wel en hij heeft er een film over gemaakt. Boyhood is zo'n film dat mooi dit idee omarmt. Dankzij een naar mijn mening geslaagde opzet nl 12 jaar dezelfde acteurs volgen, de overgangen ongemerkt laten verlopen (vb hij gaat naar bed, staat op en we zijn x aantal jaren verder), door de fases anekdotisch te vertellen. De film zelf is onevenwichtig (het einde is zoals verschillende mensen reeds opmerkten onvervalst geromantiseerd) en Linklater vist in al zijn films graag in hetzelfde vijvertje. Ik vond het personage van Mason zeer sterk aanleunen bij het personage van Jesse in de sunrise trilogie. Dus ja, de opening van een jongetje dat naar de blauwe hemel kijkt, is een mooi Linklater moment. En die scene met die fantastische speech van Arquette waar ze huilend toegeeft dat iedereen weg is en de volgende stap haar begrafenis zal zijn, is een sterk moment. Er zijn er nog, mooie observaties van een gezin in crisis en er zijn valse noten (2 x scheiding door alcoholisme is volgens mij een te laks scenario) maar de film heeft me met momenten ontroerd en ik prijs me gelukkig dat een film over de vanzelfsprekende fases van opgroeien en relaties me dat nog kan aandoen.

Leuk bedacht maar saai en langdradig uitgevoerd.

Dit is de gratis Pathé Thuis-film van vandaag | Superguide

Vandaag gratis te bekijken via Pathé Thuis!

Alsof de mensen zich niet al genoeg vervelen.

Paar jaar terug eens gekeken, vond er ook niet veel aan, kan mij wel vinden in de mening dat de film saai is.

Je moet de film inderdaad vandaag toevoegen aan je account, maar je hebt dan nog 30 dagen de tijd om te kijken.

Ik heb me er gisteren maar eens aan gewaagd en ik moet zeggen dat het wel lekker wegkeek, ondanks dat er eigenlijk vrij weinig gebeurt. Mijn vriendin haakte na een half uur al af en dat kan ik ook wel weer begrijpen. Het moet je ding zijn en je moet er voor in de stemming zijn, lijkt me.

Mij kan het in ieder geval wel bekoren. Lekker loom sfeertje, af en toe leuke dialogen en prima acteerwerk. Vooral Ethan Hawke vond ik sterk als de vader, de scenes waarin hij voorkwam vond ik eigenlijk het leukst.

Verder vind ik het gegeven dat we de hoofdpersoon zien opgroeien niet zo heel veel toevoegen. Al hadden ze verschillende acteurs gebruikt voor de jonge en de oudere versie, had dit voor mij weinig verschil gemaakt. Ik vond de 16-jarige Mason toch al niet meer lijken op de 6 jarige Mason, dus dat effect zag ik niet zo. En is het nu echt zo'n prestatie dan? Eens per jaar een weekje bij elkaar komen en dan 1 of 2 scenes opnemen en dan roepen tegen elkaar: tot volgend jaar! Het zal...

Goede film, pakkende dialogen. Ben meestal niet zo van dit genre film, maar werd er zo ingezogen. Pakkende dialogen. Goed script.

Nu te zien op TV > NPO2 Extra

Vandaag te zien op TV > NPO2Extra > 17:40 uur

You don't want the bumpers, life doesn't give you bumpers

Er zijn zo van die films waar je wel benieuwd naar bent, maar die je precies altijd achteruit schuift. Wat op zich vreemd is, want regisseur Richard Linklater ligt me wel. Ik heb weliswaar nog geen enkele film gezien die hoger dan 3.5* scoort, Dazed and Confused komt wel erg dicht bij de 4*, maar het coming of age thema in combinatie met de gimmick dat dit over een periode van 12 jaar met telkens dezelfde acteurs wordt gefilmd interesseert me bovendien ook wel. Het probleem dat ik echter vaak bij dit soort gimmicks heb, is letterlijk dat: de film steunt daarop en voor de rest is het niet veel soeps.

Gelukkig is Linklater vakkundig genoeg om de meeste valkuilen te vermijden maar tegelijkertijd snijdt het idee om dit over een lange periode te filmen langs beide kanten. Het is erg fijn om Mason, Samantha en co te zien opgroeien maar het voelt wel allemaal nogal fragmentarisch aan. Dat blijkt uiteindelijk niet zo verbazingwekkend te zijn aangezien Linklater dit filmde als allemaal kortfilms om ze dan nadien aan elkaar te plakken maar daardoor ontbreekt de flow een beetje. Personages komen en gaan (zeker de huwelijken van Olivia hebben hier serieus onder te lijden maar ook de terugkeer van Ernesto, degene die ooit de riolering van het huis van Olivia heeft gerepareerd en nadien manager is geworden nadat ze hem aanraadde om terug naar school te gaan, is een te groot cliché) en ook moet je het maar doen met kleine details om te beseffen waar de film zich ongeveer bevindt. Van Hostel had ik totaal geen idee wanneer die was uitgekomen, de Harry Potter release kon ik nog wel wat situeren en dingen zoals Obama/Biden spreken al meer voor zich natuurlijk maar ook dat verstoort de flow wat.

De gimmick dus. Lorelei Linklater was 8 jaar toen ze de rol van Samantha kreeg (en dat krijgen mag je letterlijk opnemen want als dochter van regisseur was ze blijkbaar gewoon continu aan het zagen om een rolletje in de film) en was het eigenlijk halverwege wat beu maar wist uiteindelijk toch haar enthousiasme terug te vinden. Enthousiasme dat bij Ellar Coltrane compleet lijkt te zijn verdwenen. Het is natuurlijk een gok wanneer je begint met een kind van 6 of 8 jaar en dan hoopt dat hij/zij zich tot een goede acteur ontwikkelt en in het geval van Coltrane loopt het dus wat mis. Dat apathische begint op den duur wat te irriteren maar een aantal scènes met Ethan Hawke raken wel de juiste snaar. Hawke is dan ook geknipt voor de rol van vader en ook Patricia Arquette doet zoals gewoonlijk weinig verkeerd. Beetje jammer dan ook dat de focus volledig op Coltrane is komen te liggen (of beter gezegd: het is jammer dat Coltrane tot een redelijk beroerde acteur is uitgegroeid) maar de bijrollen proberen het nog naar een hoger niveau te tillen en dat lukt wonderwel.

Tof om eens gezien te hebben maar het halleluja gevoel dat ten tijde van de release gehoord werd is me toch vreemd. Oké, het concept is sterk en op zich nog goed uitgevoerd door Linklater en co maar het voelt nooit echt aan als één geheel, laat staan dat je een band met de personages kunt opbouwen. Linklater lijkt vooral te willen mikken op het feit dat je je als kijker met iedereen kunt identificeren en dat we de rest maar zelf invullen. Een goede gok en dat werkt ook maar je mist zo net dat beetje extra.

3.5*