Boyhood (2014)

Nu te zien op TV > NPO2 Extra

Vandaag te zien op TV > NPO2Extra > 17:40 uur

You don't want the bumpers, life doesn't give you bumpers

Er zijn zo van die films waar je wel benieuwd naar bent, maar die je precies altijd achteruit schuift. Wat op zich vreemd is, want regisseur Richard Linklater ligt me wel. Ik heb weliswaar nog geen enkele film gezien die hoger dan 3.5* scoort, Dazed and Confused komt wel erg dicht bij de 4*, maar het coming of age thema in combinatie met de gimmick dat dit over een periode van 12 jaar met telkens dezelfde acteurs wordt gefilmd interesseert me bovendien ook wel. Het probleem dat ik echter vaak bij dit soort gimmicks heb, is letterlijk dat: de film steunt daarop en voor de rest is het niet veel soeps.

Gelukkig is Linklater vakkundig genoeg om de meeste valkuilen te vermijden maar tegelijkertijd snijdt het idee om dit over een lange periode te filmen langs beide kanten. Het is erg fijn om Mason, Samantha en co te zien opgroeien maar het voelt wel allemaal nogal fragmentarisch aan. Dat blijkt uiteindelijk niet zo verbazingwekkend te zijn aangezien Linklater dit filmde als allemaal kortfilms om ze dan nadien aan elkaar te plakken maar daardoor ontbreekt de flow een beetje. Personages komen en gaan (zeker de huwelijken van Olivia hebben hier serieus onder te lijden maar ook de terugkeer van Ernesto, degene die ooit de riolering van het huis van Olivia heeft gerepareerd en nadien manager is geworden nadat ze hem aanraadde om terug naar school te gaan, is een te groot cliché) en ook moet je het maar doen met kleine details om te beseffen waar de film zich ongeveer bevindt. Van Hostel had ik totaal geen idee wanneer die was uitgekomen, de Harry Potter release kon ik nog wel wat situeren en dingen zoals Obama/Biden spreken al meer voor zich natuurlijk maar ook dat verstoort de flow wat.

De gimmick dus. Lorelei Linklater was 8 jaar toen ze de rol van Samantha kreeg (en dat krijgen mag je letterlijk opnemen want als dochter van regisseur was ze blijkbaar gewoon continu aan het zagen om een rolletje in de film) en was het eigenlijk halverwege wat beu maar wist uiteindelijk toch haar enthousiasme terug te vinden. Enthousiasme dat bij Ellar Coltrane compleet lijkt te zijn verdwenen. Het is natuurlijk een gok wanneer je begint met een kind van 6 of 8 jaar en dan hoopt dat hij/zij zich tot een goede acteur ontwikkelt en in het geval van Coltrane loopt het dus wat mis. Dat apathische begint op den duur wat te irriteren maar een aantal scènes met Ethan Hawke raken wel de juiste snaar. Hawke is dan ook geknipt voor de rol van vader en ook Patricia Arquette doet zoals gewoonlijk weinig verkeerd. Beetje jammer dan ook dat de focus volledig op Coltrane is komen te liggen (of beter gezegd: het is jammer dat Coltrane tot een redelijk beroerde acteur is uitgegroeid) maar de bijrollen proberen het nog naar een hoger niveau te tillen en dat lukt wonderwel.

Tof om eens gezien te hebben maar het halleluja gevoel dat ten tijde van de release gehoord werd is me toch vreemd. Oké, het concept is sterk en op zich nog goed uitgevoerd door Linklater en co maar het voelt nooit echt aan als één geheel, laat staan dat je een band met de personages kunt opbouwen. Linklater lijkt vooral te willen mikken op het feit dat je je als kijker met iedereen kunt identificeren en dat we de rest maar zelf invullen. Een goede gok en dat werkt ook maar je mist zo net dat beetje extra.

3.5*

Linklater putte uit zijn eigen ervaringen voor dit experimentele familiedrama dat gefilmd is gedurende een periode van 12 jaar waarin we Mason [Ellar Coltrane] en zijn zus Samantha [Lorelei Linklater] zien opgroeien van speelse kinderen tot jongvolwassenen. Patricia Arquette is de moeder wiens relaties sinds haar scheiding van Mason en Samantha’s vader [Ethan Hawke] steeds op een ramp uitlopen. Een bijzonder en in alle opzichten gewaagd experiment met een glansrol voor Arquette (die een Oscar won voor haar rol) en vooral sterke ondersteuning van Lorelei Linklater, maar afgezien van een confrontatie met Olivia’s alcoholistische vriend Bill Welbrock [Marco Perella] kabbelt dit maar wat voort. Zo is het leven natuurlijk ook een beetje, maar dat maakt het nog niet buitengewoon interessant om naar te kijken.

Goede film maar een beetje jammer van de eindsequentie; Mason komt aan in zijn nieuwe studentenstad, zet zijn tas op een bed in z'n studentenkamer en nog geen 5 minuten later heeft hij 3 vrienden gemaakt waaronder een kakelvers vriendinnetje . Beetje onrealistisch nietwaar. En jammer dat de makers wel erg graag hun anti-republikeinse gevoelens wilden tentoonspreiden.