The Lady from Shanghai (1947)

Net als The Magnificent Ambersons bij vlagen briljant, maar helaas ook nogal onevenwichtig doordat er uitgebreid geknipt werd in het eindresultaat. De film lijkt daardoor gejaagd en ongestructureerd, maar is misschien toch rijker dan je zou denken. Het perfectionisme van Welles is duidelijk merkbaar op vlak van camerabewegingen, locaties en aankleding. Ook vind ik het interessant hoe de conventies van het film noir genre totaal niet gerespecteerd worden: de protagonist is voor een keer geen sluwe hard-boiled, maar een goedgelovige matroos.

De finale is duidelijk het moment suprême van de film: ongelofelijk levendige montage en de ene weergaloze setting na de andere, met als toppunt natuurlijk het ingenieuze spiegelpaleis.

Leuke vermakelijke film van Welles, die echt voorbijvliegt.

Welles zelf speelt de hoofdrol en zet een vrij sullige goedgelovige matroos neer. Dat doet hij vrij goed. Rita Hayworth is wat mij betreft de ster van deze film. Wat een knappe vrouw is het en wat een uitstraling heeft zij hier.

De film is zoals een film-noir moet zijn. Intriges, bedrog, visueel soms erg mooi en natuurlijk met femme fatale Hayworth. De film wist mij eigenlijk constant te boeien, al had ik het idee dat er in de laatste twintig minuten soms wel wat afgeraffeld werd. Het einde in het spiegelpaleis, is visueel echt van grote klasse en een mooi einde van deze fijne film-noir.

Het had allemaal misschien nog iets spannender gekund, maar verder kijkt de film erg lekker weg.

3,5*

ARTE (The Lady from Shanghai, maandag 16 januari, 20:15 uur)

Maybe I'll live so long that I'll forget her. Maybe I'll die trying

Gisteren na The Lovable Cheat had ik nog wel zin om een film op te zetten en ik kwam terecht bij deze Lady from Shanghai. Ooit in een vlaag gekocht op VHS bij de uitverkoop van de bibliotheek (ik heb de indruk dat films van Welles eigenlijk moeilijk zijn te vinden in fysieke winkels) omdat ik hier ontzettend benieuwd naar was geworden maar om de een of andere reden was ik er nog niet aan toe gekomen. Gebeurt me wel meer trouwens maar soit, gisteravond maar eens opgezet.

En The Lady from Shanghai is een interessante zit geworden. Vrij kort in ieder geval maar wel een film waar wel degelijk de klasse in is te ontdekken, ze komt er alleen niet altijd even goed uit. Dat kan misschien te wijten zijn aan het feit dat deze versie serieus verknipt zou zijn maar misschien ook weer niet. Het valt je natuurlijk af te vragen wat er effectief geknipt is en hoeveel er van die uitleg waar is want zoals iedereen die wat bekend is met het werk van Welles wel weet, is dat hij nogal graag ruzie zocht met de grote studiobonzen en dat zijn films altijd wel geplaagd zijn geweest door montage die niet door de regisseur zelf werd gedaan. Zonde dat de originele versie verdwenen is, had in ieder geval een hele hoop vragen kunnen beantwoorden. Wat rest is een film noir die over het algemeen een erg sterk beeld weet te scheppen. Het whodunit aspect is vandaag de dag niet meer zo enorm verrassend maar weet in ieder geval nog altijd wel te boeien. De finale in het pretpark is weergaloos maar had van mij gerust een stuk langer mogen duren.

Ik zie Welles erg graag als regisseur maar ik zie hem toch nog net iets liever als acteur. Dit doet hij dan ook weer uitstekend, alleen het Ierse accent leek me niet altijd even goed te lukken maar over het algemeen stoort het niet. Degene die hier echter compleet de show steelt is de wel erg lieftallige Rita Hayworth. Volgens mij de eerste keer dat ik haar in een film zie, de bijdrage aan The Shawshank Redemption kun je natuurlijk geen rol noemen, maar wat een actrice! Nooit geweten trouwens dat ze met Welles was ten tijde van de film maar het sfeertje tussen de twee is in ieder geval uitstekend. Dat zijn echter niet de enige goede acteurs in de film want Everett Sloane mag ook sowieso niet vergeten worden in zijn rol van Arthur. Heerlijk hoe hij de sfeer van de film compleet weet te bepalen, al is dat natuurlijk ook aan de schrijfkunsten en regie van Welles te wijten. Let vooral ook nog op een cameo van Errol Flynn in de scène waarin Elsa (Hayworth) de bar uitstormt. Een niet zo verwonderlijke cameo vermits het schip waarop het merendeel van de film gedraaid is ook van Flynn was.

Je kunt er niet onderuit dat hier meer in had kunnen zitten maar of het er niet is uitgekomen vanwege Welles of door de studio, we zullen het vrees ik nooit weten. Ik neig meer naar de schuld van de studio maar wat rest is een uitstekende film die gedragen wordt door een erg sterke cast en een paar mooie Wellesesque scènes heeft.

Kleine 4*

Rita Hayworth is nadrukkelijk aanwezig in de film. Dat is eigenlijk het grootste pluspunt, want het warrige verhaal over manipulatie, bedrog en dubbelspel kon mij nauwelijks boeien. Eigenlijk vind ik het niveau van de film Orson Welles onwaardig. Maar ja, als Rita dan weer in beeld komt, blijf je toch weer geboeid kijken.

Trailer @ youtube

Hollywood heeft iets met Shanghai + misdaad: ook onderstaande Shanghai films zijn thrillers:

The Shanghai Gesture,

Shanghai,

Shanghai City,

Shanghai Express,

The Shanghai Chest,

The Shanghai Cobra,

Shanghai Triad,

Half Way to Shanghai,

The Shanghai Story,

West of Shanghai,

North of Shanghai,

Daughter of Shanghai,

Mystere A Shanghai,

Shanghai Bound,

The Drama of Shanghai.

Enig idee bij welk van deze titels Shanghai ook werkelijk mooi is geregistreerd?

Shanghai Kiss, een komedie uit 2007.

Maar je moet je daar niet te veel van voorstellen, want het blijft toch voornamelijk studiowerk.

Rita Hayworth maakt deze film, leuk om naar de kijken: prachtige vrouw. Voor de rest mist het alles wat ik van Welles gewend ben. Leek bijna op een soort snel gedraaide tv film.

Sterke titel, mooie poster en een prachtige Hayworth. 2.5**1/5

Teleurstellende Blu-ray release: http://www.dvdbeaver.com/film/reviews/lady_from_shanghai.htm

Je vergeet Shanghai Surprise (1986) nog.

Edit: komt uit de UK. Maar gaat wel over een Amerikaan en opium.

Die karakters in deze fenomenale film-noir zijn zó goed geschreven.

Nogal misleidende titel- en niet Welles´ beste werk wmb, maar aangenaam filmpje met uitstekende femme fatale en ook prima Arthur Bannister. Welles zelf vond ik wat minder overtuigend met dat rare accent- sowieso zag in hem geen naieve matroos. Beetje misgecast.

The Lady from Shanghai.

Rita Hayworth als een prachtige femme fatale. Toch een bijzonder mooie dame, en dat komt er in de zwartwit beelden prima uit. Zeker in het begin van de film, voordat de intriges toeslaan. Het speciaal voor deze film geblondeerde haar staat haar erg goed.

Verrassend wel dat juist Orson Welles dan weer tegenvalt. Het wat nep aandoende Ierse accent wordt af en toe vergeten, maar erger, waar je chemie met Hayworth zou verwachten - noodzakelijk in het plot, maar ook omdat ze toen getrouwd waren. Niet lang meer, overigens. Aan Hayworth vind ik het overigens niet liggen. Misschien dat Welles zich wat teveel op zijn karakter als domme sul gericht had.

Wie dan wel weer indruk op me maakt is Everett Sloane die een mooie doortrapte advocaat speelt. Met zoals het hoort in een film noir zoveel dubbele agenda's dat het niet meer bij te houden is uit welke hij leest. Dat is ook wel een andere makke van de film, zodra Sloane zijn mooiste scenes speelt lopen de intriges net een tandje te ver op. Had van mij wat subtieler gemogen.

Rita Hayworth steelt de show, wat een mooie vrouw. Verder was het verhaal onderhoudend maar blijft niet hangen. Ik vond Welles wat verkeerd gecast als sulletje.

Gewoon een leuke noir die lekker wegkijkt (waarbij Rita Hayworth ook wel heel veel bij helpt). De verhaallijn is niet heel erg innovatief, maar er zitten wel mooie dialogen tussen.

Ik vind persoonlijk Welles veel beter dan Hayworth; zij speelt nogal een vlak personage als femme fatale. Behalve als mannenmagneet kan men haar nauwelijks eigenschappen toekennen. Zo zie je maar hoe een mannenwereld naar vrouwen keken indertijd. Ze hoeft enkel te imponeren en te fascineren met haar schoonheid. De vele close-ups van haar gezicht wilde dat zeker accentueren.

Typische film-noir motieven met manipulatie waarbij Welles' personage Michael O'Hara het poppetje is aan wiens touwen getrokken wordt. Ik was best onder de indruk van de decors die men gebruikte en de film dynamiek gaven; zo is een stuk van de film werkelijk in Acapulco geschoten en krijg je beelden van het San Francisco van de jaren '40 te zien. Geen mattes dus. Een klassieker die in mijn ogen overeind blijft.

Een film-noir die ondanks het toegankelijke verhaal, niet echt paste in het mainstream Hollywood. De film kreeg dan ook wat tegenwind, er werd serieus in geknipt en zelfs het kapsel van Rita Hayworth was onderwerp van kwaadsprekerij. Vooral het knipwerk heeft de film niet echt goed gedaan. Niet dat de film per se langer moet zijn, maar nu mis je soms wat samenhang. Nochtans kent de film enkele sterke scènes.

Gelukkig is het verhaal nog duidelijk en is dat boeiend genoeg om er van te nieten. En met acteurs als Hayworth, Welles en Sloane is het zeker een goeie film geworden. Een onderschatte film, maar geen meesterwerk.

Goeie film waarin een zeeman tegen wil en dank een klus aanneemt op een privéjacht. Deze film-noir duurt eigenlijk wat te kort, waardoor het toch al ingewikkelde plot wat gehaast overkomt. Maar er valt wel genoeg te genieten. Prachtig camerawerk met een spannende finale in het spiegel-doolhof. Ook de scene in de rechtszaal vond ik wel goed. Verder ook prima acteerwerk van de gehele cast.

Eén van de grootse visuele films van de studio periode in Hollywood. Geënt op film noir elementen (voice over; femme fatale; verraad en noodlot) gebruikt Welles zijn typische stijlmiddelen zoals extreme close ups, deep focus en low agle camera om scenes te creëren om je duimen en vingers van af te likken. De grande finale waarin 3 personages in een spiegelpaleis op elkaar schieten is een meesterlijke visualisering van dubbelspel en verraad. Maar ook meer sobere scenes bevatten geniale thematiek zoals de scene op de boot waarin een sigaret wordt doorgeven schetst de driehoeksverhouding tussen de personages. Of het zeer langzame dolly shot (van de conversatie tussen Sloan en Hayworth in de gang van de rechtszaal) waar ze worden ingesloten door leugens en verraad. Het plot is inderdaad onsamenhangend en grillig (waarschijnlijk doordat de studio sommige scenes achteraf geschrapt zou hebben wegens de onconventionele manier van filmen) en het verhaal heeft niet zo veel om het lijf maar voor mij maakt het niet veel uit. Het zijn de beelden die vertellen zoals het schot van Rita Hayworth die van een rots duikt door de glazen van een verrekijker dat dan onmiddellijk een close up van een grijzende Glen Anders (Grisby) wordt. In fabuleuze zwart wit fotografie ! Magnifieke cinema !

Matige Welles. Een rommelig verhaal dat me nergens kon boeien, vervelend geacteerd (vooral door Welles) en enorm brak gemonteerd. De film kijkt de eerste helft nog wel goed weg, er zitten enkele goede losse momenten in, visueel af en toe echt wel geweldig en Hayworth straalt alleen al met haar aanwezigheid, maar verder vond ik dit echt en gemankeerde film. 2,5*.

Een vervelende misdaadfilm/noir met een oninteressant en vergezocht verloop. Het kon me hoegenaamd niet schelen wat er precies met de personages gebeurde. De dialogen zijn allesbehalve vloeiend of harmonieus en bevatten veel te veel exposition. Welles zet de meest lachwekkende Irishman neer die ik ooit heb gezien. Zijn belachelijke accent verdwijnt te pas en te onpas en zijn acteerwerk doet de haren ten berge rijzen. Zijn karakter is warrig en ondoorgrondelijk; het ene moment komt hij over als een naïeve domoor, het andere moment als een diepzinnige filosoof. Ik had gehoopt dat na 'The Stranger' het ergste achter de rug zou zijn, maar niets is minder waar. De twee advocaten worden weergegeven als satanische wezens met onduidelijke motieven. Rita Hayworth heeft de persoonlijkheid van een zandzak die langzaam aan het leeglopen is. Het plan dat uiteindelijk in gang wordt gezet is een janboel van jewelste, met als kers op de taart een twist die er duidelijk met de schoenlepel in is gewurmd. Oppervlakkige pulp. Het laatste kwartier was weliswaar mooi vormgegeven, met alle kenmerkende technieken die Welles in voorgaande producties heeft aangewend. Dat is meteen ook het enige lichtpuntje in dit bedroevend prulwerkje.

Bij vlagen is ook deze Welles briljant, maar helaas net te onevenwichtig om echt te beklijven.

Inmiddels verholpen door de sterke release van Indicator!

Heel puike film. Orson Welles is all over the place als (enig gecrediteerde) scenarist, producer, regisseur en hoofdrol. Verder is zijn dan nog echtgenote Rita Hayworth van de partij als de andere hoofdrol, en de uit zijn Mercury theatergezelschap afkomstige Everett Sloane als derde partij. Puik want de film begint met de voice over van Orson Welles als Michael O’Hara, met een vet Iers accent, die zijn verhaal zal doen in pure noir stijl. Het accent van Welles maakt zijn personage wel af vind ik. Je zal Michael niet snel verwisselen met een personage uit andere Welles’ films. Het scenario lijkt in eerste instantie vrij eenvoudig al volgen er enkele leuke twists naar het einde toe. Bovenal is het genieten van diverse camerashots (o.a. een pov wat toch een zeldzaamheid was in die tijd) en de vakkundige belichting die de film laat baden in een zweem van mysterie, de kantjes van de personages bij momenten grotesk uitvergroot. Het markant visuele einde van de film is waarschijnlijk voer voor elke filmstudent en ben blij dat ik dit nu ook heb kunnen meepikken. Heel heel sterk is dit. Nadien nog wel geïmiteerd maar het originele idee en de optimale uitwerking vinden we hier en vormt een echte apotheose. Volgens de technische fiche waren liefst drie cinematografen bij deze film betrokken waaronder Rudolph Maté en Joseph Walker. Niet de minsten dus. Het resultaat mag er meer dan zijn en nodigt uit om te herbekijken.

Ook hier raakte Welles de controle over de film kwijt, story of his life. Maar ik heb het idee dat de film hier veel minder onder te lijden heeft dan in The Magnifiscent Ambersons of Touch Of Evil van voor de reconstructie (hoewel de rough cut maar liefst een uur langer was). Hoewel de film ergens naadloos in conventies past kan hij hier zijn stijl volop kwijt. De film is nog steeds behoorlijk ritmisch, heeft soms een bijna satirisch komische sfeer, veel vanuit de details en figuren op de achtergrond, alsof alles een heel stevige knipoog heeft en juist speelt met de conventies van wat toen nog melodrama's werden genoemd. Hij kiest decors waar hij heerlijk mee kan spelen (aquarium, pretpark (dat stuk schijnteen stuk langer te zijn geweest). Waar je misschien aan kunt ergeren is dat Welles soms lijkt te bukken en het allemaal niet al te ernstig meent, maar die toon vond ik wel lekker.