The Truman Show (1998)

Origineel concept dat een luchtige film heeft opgeleverd. Het eenvoudige verhaal is onderhoudend en er worden enkele thema's geraakt waarbij helaas geen diepgang wordt gezocht. Het is een film die langzaam groeit, op het einde wordt het echt interessant, jammer genoeg is het dan afgelopen. Al met al is het een vermakelijke en eenvoudige film met een concept waar men wel véél meer uit had kunnen halen (o.a. meer diepgang, humor, drama, mysterie...). Geen meesterwerk, wel aardig om een keer gezien te hebben. Bij deze herkijk hou ik de waardering onveranderd op 3*.

Dit is mijns inziens een filmische verbeelding van 'de allegorie van de grot' uit Plato's 'Staat'.

Mooie vergelijking! Meesterwerk! Je kan deze film op zoveel manieren bekijken. Bij elke kijk beurt wordt hij beter.

Ge-wel-dig!

Wat een heerlijk origineel script. Echt geniaal. Van het begin tot aan het einde is het enorm mooi, ontroerend en grappig tegelijkertijd. Foutloos ook, zo knap gedaan. Stiekem hoopte ik toch op een daadwerkelijke ontmoeting tussen Truman en Lauren/Sylvia op het einde, maar dat mag de 'pret' niet drukken.

Audiovisueel zit het ook helemaal goed. Het eiland met de wat kunst-achtige huisjes is tof en de soundtrack doet constant wat er verlangd wordt.

Jim Carrey en Ed Harris, jullie waren fantastisch.
De neppe glimlach van Carrey blijft me verbazen

Enorme aanrader als je even helemaal wat anders wilt.

Ik heb hem even naast mijn 4,5* sterren gelegd, en hij kan daar echt nét niet aan tippen.
Dus laat ik het zo zeggen: 1 van mijn lievelings 4* films!

The Truman Show is een dramafilm uit 1998 met Jim Carrey in de hoofdrol. The Truman show gaat over een man die de hoofdrol is in een succesvol TV programma over zijn leven. De plek waar hij leeft is een filmset en zijn vrienden & vrouw zijn acteurs. Hij is echter niet op de hoogte van het feit dat zijn leven een TV programma is.

Naar mijn idee is The Truman Show een haartje verwijderd van het zijn van een waar meesterwerk. Dit is één van de films waarbij ik enkel door te horen waar het over ging al werd overhaalt de film te kijken, en het stelde niet teleur. De film doet alles in zijn macht het concept zo sterk mogelijk uit te werken en het maakt gebruik van iedere mogelijkheid die dit concept bied. Ik vind het een ijzersterk & origineel verhaal voor een film, zowel vanwege de richtingen die het verhaal kan opgaan als voor de emotionele invloed die het op de personages kan hebben. Er zitten meerdere emotionele scenes in de film en ik denk dat het einde misschien één van mijn persoonlijke favorieten film eindes is. De film bouwt op een goede manier het leven op van Truman waardoor je hem leert kennen en benieuwd raakt naar zijn reacties. Des te heftiger word het als je je inbeeldt dat wat hem overkomt in scene is gezet. Maar het is niet enkel drama, The Truman Show heeft een aardig lichte toon voor een groot deel van de film, en de film schuift meerdere malen een grappig moment op je bord.

Aan de hand van de eerste 3e van de film en de laatste 3e zou ik het, zonder twijfel, een 5* willen geven maar in het midden kwamen een paar problemen naar voren. Mijn grootste hinder is dat ik twijfel over de richting die ze voor Truman’s persoonlijkheid hebben gekozen. Jim Carrey staat vooral bekend om zijn komedierollen en in The Truman Show komen regelmatig zijn gekke bekken & drukke houdingen terug, wat ik in dit geval niet de beste keuze vind. Op bepaalde momenten werd het moeilijker sympathie te voelen omdat hij kon reageren alsof hij een personage was uit een komediefilm van Carrey, in plaats van de serieuze Carrey uit Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Het is zeker niet het geval dat Carrey gek doet door de gehele film, sterker zelfs: hij acteert merendeels van de rol met grote overtuiging. Truman is een vrolijke optimist en op de meeste momenten paste Carrey juist bij de rol. Maar er waren scenes, serieuzere scenes, waarin Truman op een ietwat overdreven manier reageerde wat meer aanvoelde als een komedierol. Deze reacties vond ik niet bij de film passen.
Een kleinere hinder is dat er in het midden bepaalde stukken zitten die ik subtieler had willen zien, stukken die meer opgebouwd konden worden. Maar in vergelijking met de dingen de die film goed doet weegt dit kritiekpunt heel licht.

Onlangs deze twee hinderen zijn de dingen die The Truman Show goed doet zo sterk dat ik het nog steeds in de buurt vind komen van een meesterwerk. De acteerprestaties zijn, met uitzondering van bepaalde momenten met Carrey, ijzersterk en de acteurs hadden niet beter gecast kunnen worden. Ook speelt The Truman Show op slimme wijze met de camera perspectieven door je regelmatig het idee te geven de serie te kijken. Dat gecombineerd met een passende soundtrack vormt een prachtfilm die ik eens in de zoveel tijd weer aanzet, en keer op keer volop van geniet.

4,5*

Fonzzz002, wat hebben jullie toch met het herhalen van het plot terwijl het doodleuk bovenaan altijd al vermeld staat als ik vragen mag?

Ik weet niet precies wie je verder bedoeld met "jullie" maar in mijn geval is het dat moviemeter en gamesmeter niet de enige websites zijn waar ik mijn recensies op plaats. De andere websites hebben geen plot omschrijving oid, en ik wil de recensies schrijven zodat iemand die geheel onbekend is met de film het kan snappen, daarom begin ik mijn recensies met een korte omschrijving.

Weer eens gekeken en het is toch een net niet film. Concept zonder meer origineel, en Jim Carrey en Ed Harris zijn goed, en ook leuk vond ik de product placement grapjes en de meelevende kijkers, en ook het einde was vrij sterk, gelukkig geen ontmoeting met zijn Sylvia of iets dergelijks wat je wel zou verwachten.

Maar het blijft jammer genoeg te oppervlakkig, en het was mijns inziens beter geweest als de regisseur meer voor een richting had gekozen. Nu is The Truman Show niet dramatisch genoeg voor een drama-film, niet bijtend genoeg voor een satire en niet grappig genoeg voor een komedie. Dankzij het sterke idee en goede acteren toch nog wel redelijk onderhoudend.

“Good morning, and in case I don't see ya, good afternoon, good evening, and good night!”

The Truman Show heb ik voor het eerst gezien op de middelbare school en ik weet nog wel dat ik erg onder de indruk was van het verhaal. De "Easter Eggs" zoals de sluikreclame had ik niet gelijk door maar na een herziening maakte dat de film nog leuker. Het verhaal was voor die tijd erg origineel en alhoewel je nu doodgegooid wordt met reality shows was het toen nog een nieuw begrip.

De manier waarop Truman tot de realisatie komt dat niets in zijn leven echt is blijft fascinerend om te volgen en Jim Carrey is geweldig. Nu ik wat ouder ben en de "roze bril" wat meer afzet begint het wel op te vallen dat de combinatie drama/komedie niet echt goed werkt. Regisseur Peter Weir durft geen keuze te maken waardoor beide elementen niet goed uit de verf komen. De film is niet bijzonder grappig (hoeft ook niet) maar het dramatische element van een Truman die niets of niemand meer vertrouwd blijft te oppervlakkig om indruk te maken. Hier had veel meer mee gedaan kunnen worden maar Weir wil het perse luchtig houden waardoor de worsteling van Truman geen echte impact heeft. Maar de acteerprestaties zijn fantastisch en de muziek vond ik ook mooi gekozen. En jeugdsentiment blijft het.

Leuker dan verwacht!

Jim Carrey, ik weet niet zo goed wat ik ermee moet. Ik vind zijn maniertjes en mimiek irritant en daar had ik ook echt moeite mee op het begin van de film. Ook al houd hij zich nog tamelijk in gelukkig. Het eerste deel van de film draait volledig om zijn wereld en het kwam als een hele fijne omschakeling toen ze in het tweede deel meer de focus legde op de wereld daarbuiten.
Heel interessante omschakeling van het leven van Truman naar de manier waarop ze dit allemaal bewerkstelligen. Dit gedeelte was voor mij dan ook het tofste aan de film.

Verder is het een fijne film om naar te kijken, maar blijft het qua genre een beetje hangen tussen komedie en drama. Het werkt wel voor de film, maar het wordt nergens echt grappig (maar dat kan ook komen doordat ik Carrey niet grappig vind) en nergens echt serieus. Het is een luchtige film geworden met een origineel en boeiend verhaal. Het leukste deel was voor mij veruit het achter-de-schermen-wereldje van The Truman Show. Het onderdeel waar Truman erachter komt dat het allemaal nep is, kan me dan wat minder boeien.

*3.5

Een erg sterke film. Echter sluit ik me wel aan bij de mening dat deze film het allemaal net niet is. Het was nergens echt aangrijpend of meeslepend. De humor was zeker wel aanwezig, maar het blijft allemaal wat braafjes.
Jim Carrey vind ik persoonlijk gewoon irritant in de meeste films, maar op één of andere manier past zijn manier van acteren wel in deze film. Hij houdt zich in deze film wel een beetje in, gelukkig.
Een hoogtepunt uit de film was voor mij de dansscène. Die blikken zijn allemaal fantastisch gedaan. Carrey kan dus wel subtiel acteren. Ook het einde was natuurlijk erg goed. Goddank hebben ze geen ontmoeting tussen Sylvia en Truman in beeld gebracht. Dat had echt het einde verpest.

Verder gewoon een prima film. Ik miste echter wel wat wezenlijks. Het blijft mij allemaal wat te veel op de vlakte.

Ik twijfel tussen een 3,5 en een 4.

Hoe zou het zijn om de enige onwetende te zijn in een onechte, gemaakte wereld? Om bekeken te worden zonder dat je weet dat je bekeken wordt, om onbekend te zijn met het feit dat jouw werkelijkheid volledig gemanipuleerd is?

The Truman Show (1998) is zo’n film die op zichzelf al sterk en vermakelijk is, maar je ook doet nadenken over de diepere betekenis. Het narratief is als volgt samen te vatten: Truman Burbank (een zeer sterke Jim Carrey) is zonder dat hij het weet de hoofdrolspeler in een realitysoap die 24-7 per dag op de Amerikaanse televisie wordt uitgezonden. Burbank is geboren op een gigantische set, afgesloten door een gigantische Under the Dome-achtige koepel nabij Hollywood. Alle mensen op de set zijn acteurs, niets is echt. Maar Burbank is dat wel. Hij wordt verliefd, verlangt ernaar de wereld te ontdekken en is net als ieder mens op zoek naar een stukje zingeving. En dat botst op den duur, want waar Truman op zoek is naar de wereld buiten, doen de programmamakers juist hun uiterste best hem binnen te houden….

Het scenario van deze film vond ik ronduit briljant, en ook de uitwerking is zeer geslaagd te noemen. Waar een andere acteur wellicht tekort was geschoten, draagt Jim Carrey de hoofdrol met veel charisma, waarbij de ene na de andere scene een glimlach op mijn gezicht tevoorschijn toverde. Ook de bijrollen zijn keurig verzorgd, met Ed Harris als een absolute uitblinker (Harris speelt de regisseur van de Truman Show). De setting is ook uitstekend, Seahaven Island is een prachtige, rustgevende plaats, geloofwaardig als een plek waar je niet weg hoeft, maar wel weg moét om iets van de wereld te ontdekken. Een laatste (zeer) eervolle vermelding is voor de prachtige muziek, die door heel de film heen een dragende factor is, en op sleutelmomenten al helemaal cruciaal blijkt.

Ik begon er al mee; The Truman Show zet je aan het denken, en is daardoor niet alleen een komische noot of een sterke dramafilm. De implicit meaning die de meeste indruk op mij maakte, zat verpakt in de laatste zinnen van de film. Die zinnen vormen niet alleen een leuke, droge afsluiter, maar bevatten indirect ook een flinke dosis kritiek op de Amerikaanse consumptiemaatschappij. Twee weinig intelligent overkomende bewakers hebben zojuist de ontknoping van the Truman Show gezien, een show die een man maar liefst dertig jaar in volledige onwetendheid had gehouden. De dialoog tussen de bewakers na dit moment spreekt boekdelen:

‘What else is on’?
‘Yeah, let’s see what else is on’.
‘Where is the Tv guide?’

Met andere woorden, de massaconsument is alleen uit op amusement. Op welke manier dit amusement gegarandeerd of gerechtvaardigd wordt, is van ondergeschikt of van geen belang.

Origineel, scherpzinnig en ja, het spijt me, uiterst vermakelijk.

4,5*

Het blijft één van mijn favoriete films van Carrey. Een uniek plot dat ook nagenoeg perfect is uitwerkt.

Vanaf het begin tot aan de laatste minuut heb ik geboeid zitten kijken, ondanks dat ik hem al eerder heb gezien. De humor in deze film is aan de lage kant, of het is gewoonweg niet mijn soort humor. Heb weinig gelachen. Het verhaal is sterk en naarmate de film vordert, wordt er ook steeds meer duidelijk. In het begin weet je alleen dat alles geacteerd is en dat Truman nergens vanaf weet. Af en toe een (korte) terugblik maakte dan ook veel duidelijk, bijvoorbeeld dat zelfs zijn huwelijk eigenlijk geen eigen keus was. Ik hou er wel van als niet alles in het begin al wordt voorgekauwd.

Het acteerwerk is prima, erg leuk dat er zelfs reclames in verwerkt zaten. Dit werd zo over-de-top gebracht, dat het gewoon leuk was.

Het einde kan op twee manier opgepakt worden. Mijn zoon en ik staan hierin lijnrecht tegenover elkaar. Ik vind het bijvoorbeeld een heel sterk eind door geen ontmoeting te laten zien, de gehele film is immers gebaseerd op de camera’s waar de show van wordt gemaakt, het had het voor mij verpest als de film opeens eindigt met één of ander fragment weetikveelwaar. Mijn zoon denkt dus precies het tegenovergestelde. Ook in de recensies hier lees ik daarover verschillende meningen.

Uiteindelijk blijft dit gewoon een ijzersterke film, waar ik heerlijk van geniet. Een welverdiende 4* is dan ook op zijn plaats voor mij.

Ik ben het helemaal met jou eens. Als ze ervoor hadden gekozen de ontmoeting in beeld te brengen, hadden ze echt de hele film onderuitgehaald.

De allegorie van de grot is toch nog wat dieper dan dit. De vergelijking snap ik wel, maar in deze film kijken mensen op tv wat er met Truman gebeurd. Bij de allegorie van de grot is het niet maar 1 persoon in de grot, maar wij allemaal zijn gevangenen, en al wat wij zien op deze wereld is een schaduw van de werkelijkheid. Wanneer het ons lukt om uberhaupt te ontsnappen uit de grot, moeten we ook nog het licht aanschouwen dat ons eerst zal verblinden omdat we zo lang in het donker hebben geleefd, pas daarna zien wij de werkelijkheid, en als wij dan terugkeren tot de gevangenen zullen ze ons voor gek verklaren. Vele filosofen en theologen zijn ook voor gek verklaard omdat ze met iets in contact zijn gekomen dat boven deze wereld is. Het ''ongeschapen licht'' zoals ze zeggen in de Grieks Christelijke Orthodoxe kerk, ook wel ''Theoria'' genoemd.

The Matrix heeft meer met Plato te maken, denk ik.

Even ingrijpen hier, haha. Bij Plato heeft de werkelijkheid een gelaagd karakter: wat wij bv. waarnemen met onze zintuigen is niet onwaar maar geeft ons slechts een gebrekkig en relatief beeld van de werkelijkheid. Reeds onze positie jegens een object geeft immers een variabel beeld als we op onze zinttuigen af gaan (als we om een object lopen zien we telkens iets anders). Het ging Plato erom het object 'als zodanig' te zien, waarbij dat object niet meer varieert al naargelang zijn relatieve positie in ruimte of tijd: dat 'absolute' object vinden we in ons denken hetgeen de beroemde Ideeën zijn. Zo is elke hond die we zien uniek en anders dan andere honden en varieert het ook in tijd en ruimte, maar de gave van ons denken is dat het het concept 'hond' denkt welk Idee eeuwig en universeel is en die dus absoluut is en alle particuliere honden omvat. Wij modernen achten de particuliere hond 'echt' en ons concept 'hond' een afgeleide, maar voor Plato is het andersom: de Idee hond is werkelijker want volmaakter en stabieler dan de hond die we met onze ogen zien en die telkens varieert dus die schimmig is en waarvan geen stabiele kennis is te verkrijgen. Het is de taak van de filosoof om zo op te stijgen naar een steeds hogere, volmaaktere werkelijkheid die absoluter is en alles omvat. Uiteindelijk kom je zo bij de Idee van het Goede (of God of het Ene) dat zo volmaakt is dat het zelfs voorbij het Zijn (Ideeën) is: zoals de Zon de bron vormt van al het leven en van ons zicht dus kennis, zo is de Idee van het Goede de bron van alles wat is (de Ideeën) en van alle mogelijkheid tot kennis van wat is (ons denken).

De grot-allegorie gaat over de ethische kwestie wat de filosoof moet doen. Hij wil immers het liefst opstijgen naar God, maar Plato zegt dat de filosoof een verantwoordelijkheid heeft om met zijn wijsheid de maatschappij rechtvaardig te ordenen. Degene die uit het schaduwenrijk van de grot weet te komen en de dingen ziet zoals ze zijn in het licht van de Zon (dat is de filosoof die het schimmige rijk van de zintuigen heeft verruild voor het heldere rijk van het denken van de Ideeën), moet toch weer tegen zijn zin terug naar de grot om als filosoof-koning zijn medeburgers te leiden.

The Truman Show en The Matrix zijn volgens mij meer gebaseerd op de meer moderne notie van brain-in-a-vat. Het christendom bracht het idee voort dat God ons zou kunnen belazeren in alles wat we zien en denken, maar omdat de goede God dat nooit zou doen werd dat iets dat de duivel zou kunnen doen en leuk zou vinden. Bij bv. Descartes leren we dat we niet zeker kunnen zijn dat er een boom is als we een boom zien (we kunnen dromen, hallucineren) maar slechts dat we het idee van een boom hebben als we een boom zien. Descartes introduceert daarbij ook zijn beroemde demon waarin hij zijn twijfelexperiment nog een stapje verder ontwikkelt:
Evil demon - Wikipedia - en.wikipedia.org
Zo'n demon kan dus een hele illusoire wereld scheppen in ons bewustzijn zodat we denken in een totaal andere wereld te zijn dan waarin we werkelijk zitten. The Truman Show en The Matrix laten zien dat dit cartesiaans idee weer extra relevant is vanwege de macht van de door de media geschapen realiteit (The Truman Show) resp. vanwege de virtuele werkelijkheid van internet (The Matrix).

Al die diepzinnigheid ten spijt, denk ik dat de essentie van de hele film samengevat kan worden in de vraag "in hoeverre zit de kijker naar de Truman Show in het zelfde schuitje als de kijker naar de Truman Show in de film?"

Vertaald naar de dag van vandaag; de werkelijkheid voorgespiegeld door media (sociaal of traditioneel) is geen één op één waarheidsgetrouwe weergave van de realiteit. Propaganda, fake-news, manipulatie is schering en inslag.

.

Licht van de zon? Nee. Deze wereld inclusief de zon is de schaduw wereld, het werkelijke licht komt noch van de zon noch van de sterren en het gaat ook niet over 'het idee' = verlichting = licht. Het gaat om een licht dat bestaat en zich soms openbaart in deze wereld, buiten tijd, meestal in grotten. Daarom leefden vele monniken vroeger in grotten, in het donker, om het werkelijke licht te zien na veel herhalend contemplatief gebed.

Ja, zoiets zeg ik ook over de film. Maar ook Descartes' demon speelt een vrij prominente rol in de film in de gedaante van Christof.

Precies voor de grot-allegorie is er de zon-allegorie in Plato's Politeia. Ook dat verhaal over de zon als bron van alles wat is en van alle kennis is dus een metafoor. Het gaat inderdaad Plato om een geestelijk licht. En dus niet om letterlijk zien maar om 'inzien'. Er loopt overigens wel een lijntje van dat klassieke platonisme (en het scepticisme als laat-platoonse school) naar Descartes en de modernen: zo duikt dat geestelijke licht van Plato bij Descartes weer op als 'het natuurlijke licht van de rede'...

PS. Tussen de zon-metafoor en de grot-allegorie zit ook nog de lijn-metafoor. Deze drie machtige metaforen vormen het hart van de Politeia en van Plato's Ideeënleer. Die opstijging naar God waar ik over sprak is eigenlijk het verhaal van de lijnmetafoor: dat verhaal zit ingeklemd tussen de zonmetafoor en grotmetafoor en is eigenlijk het interessantst voor de filosoof omdat hier wordt uiteengezet wat filosofie eigenlijk is (een trapsgewijze opklimming naar een steeds hogere werkelijkheid).

Kijk, dit is Plato's ideeënleer.
Het klimaatkonijn van Lubach .. ; - )

Blijft goed , klein meesterwerkje

Fantasierijke film !! Zeer leuk om naar te kijken

Fijne film met een wat zwak begin waar je even door de zure appel moet bijten. Het mist verder ook een beetje een subtiele afronding. Het geheel wordt vaak als waarheid terwijl dat niet altijd zo hoeft te zijn. Ook de verdeling in een aantal soort kampen (truman, die vrouw en de kijker -> goed. makers en acteurs -> minder goed vind ik ook niet echt goed. Ook hier een voorbeeld van waar het aan subtiliteit ontbreekt. Ook de persoonlijkheid van zowel de "ster", als de maker van de show vind ik flauw uitgewerkt. Eerst laat hij hem bijna sterven door een meteorologische tsunami en een tijdje later praat hij op hem in en toont hij genade (of hoor je dat in zijn stem). Ook Truman leren we nooit echt kennen, al komt dat ook doordat hij in een fake wereld leeft. En in een bepaalde vorm is het ook onmogelijk om een concept als dit uit te blinken in subtiliteit. Het is een leuke feelgoodfilm, maar het komt wat flauw (dat snel ineengestoken liefdesverhaaltje bvb.) over met momenten, hoewel dat ook bewust gedaan word en de acteur daarin ook zijn aandeel heeft. Audiovisueel verder weinig uitdagend. Het is ook een gemiste kans dat we Truman niet in de echte buitenwereld zien, hoewel ik vrees dat het er nog faker zou hebben uitgezien dan het fake leventje die hij al had.

The Truman show zag ik al meermaals. Ik blijf dit een fantastische film vinden. De film wordt voor mij volledig gedragen en bekrachtigd door het enorme concept. Zeker in een tijd, we spreken begin jaren 90, waarbij reality-TV, Big brothertoestanden en zelfs het fascinerende concept van The Matrix nog niet bestond of pas in hun kinderschoenen stond. De film trekt ook de lijn door in hoeverre celebrities of andere bekenden al dan niet publiekelijk bezit zijn. De aanpak en motieven van Christof kunnen dan ook flink in vraag gesteld worden. Bovendien kan je de indirecte verantwoordelijkheid van de soapkijker in vraag stellen in hoeverre zij deze enscenering in stand houden met hun kijkcijfers.

Probeer je maar eens in te beelden dat alles wat je kent, ziet of ervaart niet echt is, maar wordt gestuurd door een TV-producer. Je werk, je thuis, je huwelijk, de dood, vriendschap en zelfs je emoties: alles, maar dan ook ALLES is geënsceneerd en niets is wat het werkelijk is. Je hele leven wordt gestuurd en gemanipuleerd (zelfs het weer en het dagritme/de seizoenen). Er is een mooi evenwicht met wat er met Truman gebeurt en wat de soapkijkers ervaren.

De grote kracht van The Truman show blijkt ook zijn grootste zwakte te zijn. Hoewel Jim Carrey het personage van Truman uitstekend vertolkt, mist het personage diepgang en verregaande emoties. Het is een feel goodfilm waarbij je niet te veel mag of moet nadenken. Er is zoveel méér uit deze film te halen. Alles blijft flets en oppervlakkig. Mijn grootste kritiek is dan ook het ontbreken van emotionele (en vooral psychologische) diepgang wat Truman zou kunnen ervaren wanneer hij erachter komt dat zijn leven één film is. Dit ontbreekt volkomen. Ook geen kijkje in zijn afterlife (al was een hereniging met Sylvia een afknapper geweest). Een komedie is het zeker niet, maar dit is hoegenaamd ook geen drama. Laat het me houden op een gezellige familiefilm en daar gaat Weir de mist in. Desalniettemin toch een nipte 4,5* puur voor het concept en Jim Carrey zelf (hoewel dit gezien mijn zware kritiek een erg hoge score is).