Lacombe Lucien (1974)

Prachtfilm.

Hoe reageert een jongen op het platteland op de oorlogssituatie, en waarop baseert hij zijn keuzes. Heel subtiel gedaan, zorgvuldig geregisseerd en mooi gespeeld.

Pierre Blaise, de geweldige jonge hoofdrol, kwam kort na zijn doorbraak in deze film om in een motorongeluk.

Was deze week op tv. Niemand gezien?

'Wonderschoon en fascinerend verhaal' volgens de vpro-gids.

'De film werd in Frankrijk niet zo positief ontvangen - eén van de redenen dat Malle daarna in Amerika ging filmen.'

Geweldig verhaal over een jongeman die eigenlijk niets van het leven weet dat die van de ene situatie in de andere situatie verzeild raakt. Het spel is erg goed neergezet en zodanig dat je toch geweldige sympathie krijgt voor iemand die ontzettend fout bezig is. De fout die (je ziet het van mijlenver aankomen) -> rest tussen spoiler tags hem duur komt te staan. Zijn manier van handelen is zo basic, dat die niet eens beseft hoe fout... Het is meer een bevlieging zo lijkt het...

Pierre blaise, Aurore Clement en Holger Löwenadler spelen prachtrollen.

Smaakt naar meer werken van Louis Malle.

4,5*

Sterk waargebeurd verhaal dat een beetje te traag verloopt. Een 4

Een zeer sterke film van Malle. Was destijds zeer controversieel.

De film laat zien dat, met een beetje pech, iedereen een collaborateur kan/kon worden. Lucien gaat uiteindelijk collaboreren alleen maar doordat hij een lekke band krijgt!

Inderdaad speelt Pierre Blaisse ontzettend goed een ontzettende dombo. Eigenlijk is het niet een kwaaie jongen; hij heeft alleen een enorm gebrek aan communicatieve vaardigheden en kan slecht de gemoedstoestand van anderen inschatten.

Prachtig verfilmd is hoe hij zich langzaam opdringt bij de Horns. Horn zegt zelfs op een gegeven moment heel illustratief: 'Vreemd? Ik kan me er toch niet toe brengen om je te gaan haten!'

Ook qua beelden valt er veel te genieten. Soms vraag ik me ècht af (ook bij andere regisseurs!) hoe men bepaalde scenes heeft gefilmd? Ging dit bewust met voorbedachte rade of is dit gewoon louter een toevallige take, maar mooi bevonden en daardoor uiteindelijk gekozen? Een voorbeeld is de scene waarin die enorme hond begint te jammeren nadat Lucien stiekem door een kier in de deur heeft staan gluren naar hoe de leraar uit zijn dorpje wordt gemarteld.

Ik moet zeggen dat ik Malle steeds meer begin te bewonderen, vanwege zijn enorme diversiteit, zijn lef om controversiële onderwerpen te verfilmen en om zijn lef om steeds andere genres te proberen (wel met wisselend succes, overigens!).

Aan het eind van deze film kon ik alleen maar denken: 'had die leraar Lucien maar toegelaten tot het verzet....!'

Na 2 mindere films van Louis Malle heb ik hem met 'Lacombe Lucien' weederom een kans gegeven. Opnieuw blijkt de immense diversiteit van de man, zoals ook Baggerman al aangaf. Ook de "zorgvuldige regie" (dank je, hugohei) is één van de schaarse pluspunten van deze film.

Tempo, sfeer en scenario behoren anderzijds tot de negatieve punten die me dwingen tot een lage score. Boeien kan de film absoluut niet, door de totale apathie waarin Pierre Blaise staat te acteren en het ontbreken van motieven voor Lucien om te collaboreren. Ik moet Baggerman zelfs bedanken om in mijn plaats de oppervlakkigheid van het scenario te illustreren: een lekke band kan blijkbaar wrede gevolgen hebben.

Gelukkig is er nog iets als een 'fast-forward'-knop, anders had ik dit met nog meer moeite uitgezeten. Blasfemie? Ongetwijfeld, waarvoor mijn oprechte excuses.
1,25*

Een opmerkelijke film, dat zeker. Hoe een jongeman een verrader en een beul wordt, simpel omdat hij in zijn trots gekrenkt wordt en ook omdat hij zich dood loopt te vervelen. Ik miste dat de film geen partij kiest. Wellicht had de regisseur de bedoeling om een soort open discussiefilm te maken, maar het stoorde me dat er geen enkel moment stelling genomen wordt.

Alleen al door het feit dat Malle deze film gemaakt heeft nam hij al stelling. Het was toen in Frankrijk absoluut not-done om een film te maken over een collaboteur zonder deze daarin helemaal te verketteren.

Deze film was zelfs nog controversiëler als zijn al eerdere films Le Souffle au Coeur (over incest), Le Feu Follet (over zelfmoord) en Les Amants (over overspel).

Het is juist goed dat Malle de jongen niet veroordeeld, want dat verdient hij niet, net al dat hij ook niet verdient om opgehemeld te worden of dat zijn daden worden vergoeielijkt. Het gebeurde gewoon. Punt.

Aha,op teevee.Niet dat ik ga kijken natuurlijk,want

1 ik heb hem al gezien.

2 ik moet voetballen.

Wat hierboven wordt gezegd klopt niet helemaal,in b.v. Hiroshima mon amour wordt een niet antipathiek beeld geschetst van een moffenhoer.Wel werd Malle de goed/fout discussies zo beu dat hij vertrok naar de VS,waar hij trouwens geen goede film maakte.

Wat de film zelf betreft:het moge duidelijk zijn dat de makers van zwartboek deze film goed hebben bestudeerd.Je hebt dezelfde morele ambiguiteit,de sfeerschepping van de chaos in het laatste oorlogsjaar,en de verhaallijn met het joodse grietje dat zich min of meer prostitueert om in leven te blijven.

Blaise zet een van de overtuigendste imbecielen uit de geschiedenis van de niet-komische film neer,zijn dood vlak na de opnames bij een motorongeluk is zeker een groot verlies.Zijn grootste verdienste is dat hij Lucien laat beginnen als een monsterlijke psychopaat met sadistische trekjes die zich echter ontwikkelt tot een pathetische schlemiel die zowaar wat meelij weet op te roepen in zijn treurige lot.

De film is inderdaad niet te flitsend,maar dat is nodig om de werdegang van Lucien zo indringend als mogelijk te schetsen.Zwakste punt is het einde,een epiloog in textvorm is altijd een zwaktebod.

Lacombe Lucien is de tweede film van Louis Malle die ik heb gezien en nu al begin ik een rode draad op te merken in zijn oeuvre. Na Ascenseur pour l'echafaud zijn de gebeurtenissen in Lacombe Lucien het gevolg van het naïeve, nihilistische en destructieve gedrag van een tiener. Een bestaan zonder dromen en vooruitzichten bepaalt zijn acties, net zoals het jonge koppel in Ascenseur. Prachtig is de wijze waarop Malle op trage wijze gestalte geeft aan het personage Lucien. Hij weet niets van de wereld die hij op zijn beurt gebruikt om in zijn impulsieve behoeften te voorzien. Meesterlijk uitgewerkt en een film over de Tweede Wereldoorlog die vandaag de dag fris aandoet, juist in het gebrek aan moraalridders en het rauwe besef dat de gewone man niet altijd een moraal als drijfveer heeft.

Wat een mooie films heeft Louis Malle toch gemaakt!

Dit was mijn geloof ik zesde film van hem, die ik heb gezien. Zijn mooiste vind ik nog steeds "Le Souffle au Coeur", en daarna denk ik "Au Revoir Les Enfants", maar deze film komt toch ook aardig in de buurt daarvan...

En dat terwijl ik het personage Lucien Lacombe eigenlijk helemáál niet zo sympathiek vond, waarom weet ik niet precies. Misschien omdat hij met het grootste gemak zijn gedachten verzet van het Verzet naar de Duitse Politie. Maargoed, misschien ging dat in WO2 wel zo, en zoals we in "Zwartboek" al zagen; er is niet altijd een duidelijke scheidslijn tussen goed en kwaad.

WAARSCHUWING: Niet geschikt voor mensen die niet van Animal-cruelty houden!

Een aardige film van de hand van Louis Malle. Tot nu toe heb ik een vijftal films van Malle gezien, allen verschillende genres en ook mijn waardering voor deze films varieert tussen 1,5* en 4*. Lacombe Lucien valt er precies tussenin. Lucien is een karakter dat op zijn minst interessant te noemen is. Minder overtuigend is de wereld van de Duitse politie, waarin hij verzeild is geraakt.

De momenten waarbij de Duitse politie een rol speelt, zijn niet boeiend genoeg en het lijkt net alsof Malle al zijn inspiratie richt op de relatie tussen Lucien en France. Dit is te rechtvaardigen, maar het heeft als gevolg dat deze relatie en met name de ontwikkeling van Lucien, de enige aspecten van deze film zijn die ik mij nog kan herinneren. En dat is nogal weinig gezien de lange speelduur.

Het is best een statement dat Malle met deze film maakt. De grens tussen verzet en collaboratie is dun. Keuzes ingegeven door eigenbelang op korte termijn maken het verschil en de oorlog haalt zwarte kanten in persoonlijkheden naar boven.

Lucien is niet aardig, maar ook niet bepaald speciaal. Er lopen zat Lucien-achtige types rond. Beinvloedbaar, impulsief, dromen van meer dan er voor je weggelegd is. Niet al te ontwikkeld en met niet veel morele bagage.

Malle is een gevarieerde verhalenverteller. Ik heb na vier films niet meteen heel veel lijn in zijn oeuvre ontdekt. Behalve dat het altijd goed gemaakt is en Malle een fascinatie heeft voor de zwarte kant van gewone mensen. Ben benieuwd of ik meer vind als ik meer van de man ga zien. Want dat ga ik zeker doen.

Dik 3.5*

Louis Malle’s film gaat over hoe toevallige gebeurtenissen kunnen leiden tot beslissingen met vergaande gevolgen. Uit verveling wil Lucien lid worden van de ondergrondse, maar wordt afgewezen. Eén lekke band later kiest hij dan maar voor collaboreren met de Duitsers. In de trant van: je moet toch wat.

Ik weet niet of Malle met Pierre Blaise bewust gekozen heeft voor een filmdebutant, maar in ieder geval past diens gebrek aan acteerervaring wonderwel bij zijn rol, die veel onzekerheid uitstraalt. Ook Aurore Clément maakt met deze film haar debuut en doet dat alsof zij al jaren voor de camera heeft gestaan. Heel goed.

Een typische film voor Louis Malle, die niet oordeelt of geen kant kiest, maar het verhaal –hoe controversieel ook– neutraal vertelt. Een van de betere films over het schizofrene Frankrijk tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Magnifieke film! Er is hier al uitgebreid ingegaan op het dunne lijntje tussen verzet en verraad. Je kunt eigenlijk als kijker geen oordeel vormen over Lucien, daar is hij te veel een kind voor. Maar de tweeslachtigheid wordt er mooi vorm mee gegeven, hij zit overal tussen in. Je hoeft niet zo diep te gaan om het als metafoor voor de houding van Frankrijk in te zien. Het verhaal is eigenlijk intriest en zwaar, maar de film behoudt toch een luchtigheid. Het is zelfs grappig bij tijden. Een aangename film met de juiste toon.

De film oogt nog heel fris, Aurore Clément is een verrukkelijke actrice, wist niet dat dit haar debuut was. Ben het helemaal met BBarbie eens dat de rol van Lucien, die wat ongemakkelijk lijkt te spelen, heel goed bij zijn personage past.

Deze film die ik vanmorgen weer eens herzien heb zie ik vooral als een portret van een opportunistische ongevoelige jongen die heel simpel van partij verwisselt alleen omdat het hem nu eenmaal zo uitkomt. Het verzet wil mij niet, nou dan kies ik toch gewoon voor de tegenpartij. Dat het geen normale knul was, dat zagen wij al in het begin waarin zijn ongevoeligheid al sterk tot uitdrukking kwam. Dat hij met een kattepult voor de fun een vogeltje uit de boom schoot en met de hand een kip de kop afsloeg zegt genoeg. Hoewel, er zijn grenzen. Toen de Gestapoman France mee wilde voeren bedacht Lucien zich toch en schoot de gestapoman dood en bracht vervolgens France in veiligheid.
Hoewel de film nogal traag was vond ik dit een zeer geslaagde film van Louis Malle waarbij het helemaal niet zo zeer ging om wie goed of fout was. Eigenlijk was Lucien die ik zag als een zeer triest personage ook gewoon slachtoffer want ideologische overwegingen speelde bij zijn handelen geen enkele rol. Het was om die reden denk ik dat de vader van France hem niet kon haten.
Tot slot; wat is die Aurore Clément een prachtige vrouw die bovendien ook nog eens zeer goed kon acteren. Vooral haar verschijning in de laatste 15 minuten vond ik werkelijk schitterend.

4,0*

Lucien kwam op mij over als een zeer vervelende jongen, die alleen indruk maakte met zijn politie pasje, dit is zeker geen slechte film maar de film is traag en soms wat rommelig en daarom geef ik slechts:3,0

Best een mooie film van Louis Malle, die goed laat zien dat de keuze en de scheidslijn tussen goed en kwaad in de oorlog, soms erg dun was.

Centraal staat de jongen Lucien, die eigenlijk per toeval bij de Duitse politie beland. Het is zeker niet het meest sympathieke personage, want gelijk in de eerste tien minuten zie je hem al een paar dingen doen, waarvan een “normaal” mens ze niet zo snel zou doen. Het verhaal is best interessant en in de tweede helft wordt Lucien op een gegeven moment pas echt gedwongen tot het maken van keuzes, die het geheel net een beetje extra lading meegeven. Ik moet wel zeggen dat het tweede gedeelte soms ook wat minder interessante passages kent.

Malle brengt het vrij goed in beeld, waarbij de cinematografie van het platteland de mooiste plaatjes oplevert. Het acteerwerk is goed en verder blijft het bijna de gehele speelduur wel boeien. Na vijf films kan ik ook wel concluderen dat Malle in prima filmmaker is, al vind ik zijn eerdere films nog wel wat beter dan zijn latere.

3,5*

Engagement wordt niet altijd door ideologische overtuiging ingegeven.

Inderdaad, omstandigheden, karakter en toevallige invloeden van buitenaf bepalen doorgaans de gedragingen.

Film die werd gecontesteerd door de Franse publike opinie. Niet verwonderlijk, Fransen kennende in hun chauvinistme en eigendunk, ligt het voor de hand dat de oorlog als wit of zwart werd aanschouwd. .

Er bestaan veel varianten van patriotisme en minstens evenveel van collaboratie.

De film zelf nu. Ik vind ze nogal onevenwichtig. Enkele onnodige langdradige scènes, enkele ingekorte waar meer uitleg nodig was. Moet nochtans Louis Malle de les niet leren, hij die met "Au revoir, les Enfants" meerdere nuances van het oorlogsdrama zou brengen. Enkele zeer mooie opnamen anderzijds en acteurs op de hoogte van hun taak.

Toch is het zo dat de onhebbelijke figuur van Lacombe van deze film een zekere onbehaaglijkheid doet uitgaan.

Het is toch wel weer even wennen zo'n film als dit te zien als je gewend bent aan films van de afgelopen 20 jaar.

Zo rustig, uitgebreid de tijd en rijk, daar zou geen producent zich nu nog aan wagen.

Dat gezegd hebbende is het niet meteen een film waar ik helemaal verzot op ben.

Komt ook door de vervelende hoofdpersoon (die overigens als 2 druppels water op Genny uit de serie Gomorra lijkt).

Aan de andere kant is het slim om hem de hoofdrol te geven en op de voet te volgen (hoe onsympathiek ook), aangezien er anders nooit zo'n beeld gegeven kan worden van de opportunistische collaborateurskliek.

Mijn tweede film van Louis Malle, en wederom is het een puike film. Lacombe Lucien is een wat naargeestige film over wat Hannah Arendt de banaliteit van het kwaad noemde; een portret van de opgroeiende Lucien Lacombe, die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Frankrijk zonder politieke overtuiging, maar puur uit praktische redenen gaat collaboreren met de Duitsers. Toegegeven, Lucien is een egoistische, wat vervelende jongen met nare sadistische trekjes, en we zien dat zodra hij ook maar een beetje macht in handen krijgt, hij daar maar al te graag misbruik van maakt om dingen gedaan te krijgen. Maar is hij nu echt zo anders dan zo vele andere, niet bijzonder atypische tieners? Zouden vele anderen ook niet kiezen voor de status en de macht als zij in dezelfde soort omstandigheden terecht zouden komen? Schijnbaar waren dit soort implicaties niet heel erg welkom in Frankrijk toen de film uitkwam, en was er nogal wat controverse om dit portret van een Frankrijk waar niet alleen verzet maar ook collaboratie wijdverbreid was.

In het begin van de film krijgen we al wat hints over Lucien; hij vindt het geen probleem om dieren te pijnigen, en hij is niet bepaald verwelkomend tegenover een groep familie die bij hun huis verschijnt. Maar uiteindelijk is het simpelweg een combinatie van een paar toevalligheden, opportunisme en het wat egoïstische, amorele karakter van Lucien die hem naar het pad van moord en landverraad brengen. Ook al ziet hij wat de gevolgen zijn, de macht en het feit dat hij nu mensen tot van alles kan dwingen smaken hem goed, en hij verkoopt maar al te graag zijn ziel. Tot de ironie toeslaat en hij verliefd wordt op een Joodse; ook daar probeert hij in eerste instantie met dwang en machtsmisbruik wat van te maken, maar al snel merkt hij dat dit nogal op problemen stuit bij zijn nieuwe vriendjes. Zijn schijnbaar abrupte koersverandering tegen het einde waarin hij juist stelling neemt tegen de nazi's is ook weer typisch, het is wederom een puur staaltje van Lucien's egoïsme dat hem laat kiezen voor de Joodse France. Het einde, waarin we een gelukkige Lucien in een paradijselijk bos als een simpele verliefde puber zien, om vervolgens te eindigen met een tekstuele mededeling over de arrestatie en executie van Lucien door het verzet is een mooi contrast om de boodschap er nog maar eens in te rammen. Malle weet dit portret van Frankrijk in de oorlog fraai en natuurlijk over te laten komen; en de gewoonheid van Luciens zwaktes gecombineerd met zijn verwording tot een monstertje is toch een inkijk in een donker hoekje van de mensheid. Dan mag het wel wat traag zijn op momenten, maar desondanks meer dan de moeite waard.

Ja, goed punt. Al had het verzet natuurlijk een punt met de constatering dat Lucien geen betrouwbare pion zou zijn.

Het eerste wat we van Lucien te zien krijgen, is dat hij een vogeltje dood gooit met een steen. Daarna schiet hij ook een haas en slaat hij een kip dood. Deze wreedheid tegen dieren is tekenend voor z'n morele ongevoeligheid en een voorafspiegeling van de rol die hij in de oorlog zal spelen. Wanneer hij verliefd wordt op de knappe dochter van een joodse kleermaker, leidt dat tot cognitieve dissonantie. Het tijdsbeeld en de Zuid-Franse natuur zijn knap weergegeven. In de tweede helft gaat het wel wat slepen.

Mijn voorkeur gaar uit naar Ascenseur pour l'Échafaud (1958), maar ook deze Malle kon me wel bekoren.

Wie zich interesseert in dat fenomeen collaboreren/het verzet ingaan (en een kritische beschouwing daarop) kan ik Grijs Verleden: Nederland en de Tweede Wereldoorlog aanraden. Dat boek was toch wel een openbaring destijds voor mijn denken over 'goed' en 'fout'

Leest niet moeilijk weg ook.

Fijne kennismaking met Malle. Opvallend mooi waren de kleuren in deze film. Ook de manier waarop het verhaal zich ontvouwt is goed gedaan. Al was het soms net iets te traag of viel het stil. Het slot vanaf de ontsnapping was echt beeldschoon!

Het is een beetje schrikken die eerste 15 minuten waarbij een kille onverschillige Lucien wordt voorgesteld die er zijn plezier aan beleeft om dieren te doden. Jagen op konijnen is één ding en kippen dienen nu eenmaal geslacht te worden - daar zit nog een doel achter, maar kleine vogeltjes katapulteren, daar zie ik weinig nut in behoudens het bevredigend gevoel te onderhouden van een sadist.

Het lijkt een karakterschets van een ogenschijnlijk mooie onschuldige jongen tot wat hij daadwerkelijk in staat is. Het kon evengoed een introductie zijn van Ted Bundy of Jeffrey Dahmer. Deze momentopnames zijn noga stereotiep, maar naarmate de film vordert, gaat Louis Malle toch wat dieper en gelaagder in op het personage Lucien.

Het is ook niet zo duidelijk om in de ziel te kruipen van Lucien, hoe hij zich verder gedraagt en welke acties hij onderneemt bij zijn keuzes om te collaboreren. Voer voor discussie en een pak complexer dan het simpele zwart wit denken. Daarom alleen al zeker een geslaagde film, mede door de prima cinematografie van Louis Malle. Komt wat mij betreft niet aan Au Revoir, les Enfants (Film, 1987), maar deze is al bij al zeker ook de moeite waard.