Meningen
Hier kun je zien welke berichten IH88 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
S.W.A.T. (2003)
“How can I trust a man who won't eat a good old-fashioned American hotdog?”
“He's a vegetarian.”
Je zou dit een testosteronfeestje kunnen noemen. Toch is de grote ster van de film ijzervreetster Michelle Rodriguez. In dit soort films excelleert ze en laat ze acteurs als Farrell, Charles, Renner en LL Cool J ver achter zich. Alleen de altijd koele Samuel L. Jackson is nog net iets beter.
Over de film kan ik kort zijn. Actievol, soms spannend, veel strakke en koele blikken, veel wapengekletter en veel donkere ruimtes en locaties. En met een lachwekkend slechte bad guy. Je hebt Jackson en Rodriquez en daar zet je als bad guy Martinez tegenover. Dat kan beter dames en heren van de casting. Prima vermaak voor de rest.
Så som i Himmelen (2004)
Alternatieve titel: As It Is in Heaven
Så som i Himmelen
Indrukwekkende film. Het drama en sentiment liggen er in Så som i Himmelen soms wel heel dik bovenop, maar voor mij werkte het wel. Dat komt vooral door het acteerwerk en de setting, en ook het verhaal over Daniel, die door een inzinking terug gaat naar zijn geboortedorp en het plaatselijke koor gaat helpen, is interessant.
Sommige personages (de priester, de man die zijn vrouw mishandelt) zitten niet op Daniel te wachten. Het acteerwerk is ijzersterk, en vooral de band tussen Daniel (Nyqvist) en Lena (Hallgren) is goed uitgewerkt. Het einde gaat helemaal over the top qua dramatiek en sentiment, maar door al het voorgaande ging ik er wel in mee.
Sabotage (1936)
Alternatieve titel: The Woman Alone
“Thank you for your trouble. I'm sure you meant well.”
“Not at all. I like trouble.”
Prima film van Hitchcock uit zijn Engelse periode. Sabotage kent twee ijzingwekkende en bijna iconische momenten, en hier laat Hitchcock maar weer eens zijn klasse zien. De busscène met het broertje van Sylvia is pure vakmanschap. Het sfeervolle maar trage eerste gedeelte is wel wat langdradig, en Hitchcock heeft moeite om een spannend en interessant verhaal af te leveren. Pas tegen het einde lukt dat, en het acteerwerk over de gehele linie is erg sterk.
Saboteur (1942)
“I've caught you at last, you rat in the grass.”
Uitstekende Hitchcock film. Saboteur neemt geen enkel moment gas terug, en vanaf de eerste scene tot aan het laatste gedeelte bij de Statue of Liberty is het één groot avontuur. Of één grote nachtmerrie, als je Robert Cummings bent. Want hij wordt onterecht beschuldigd van het samenwerken met een groep nazi sympathisanten, en samen met Priscilla Lane probeert hij in een race tegen de klok zijn onschuld te bewijzen. Een typisch Hitchcock verhaal, en door zijn regie is het ook een zeer vermakelijke en spannende film geworden.
Safe (2012)
“You're a crazy man, but not so stupid.”
Het verhaal slaat helemaal nergens op, maar deze zoveelste Statham film doet wel weer wat het moet doen. Sterke actiescènes, aardig wat spanning en stoere good guys en bad guys. Net zoals ik een Statham film graag zie. Met de band tussen Statham en de jonge Chan als een mooie bonus en het hart van het verhaal. Zonde dat het script zo slecht is uitgewerkt en dat er op een gegeven moment geen touw meer aan vast te knopen is.
Safe Haven (2013)
“The good thing Katie, is that life is full of second chances.”
Safe Haven is een echte Nicholas Sparks boekverfilming met een mooie en sprookjesachtige locatie, romantiek, een dramatische twist, en acteurs die niet alleen voor hun acteertalent zijn gecast. Allemaal ingrediënten voor een goede romcom. Hough en Duhamel doen het niet slecht, en regisseur Lasse Hallstrom weet wel hoe je dit soort films moet aanpakken.
De combinatie van een zoetsappige romcom en een misdaadverhaaltje werkt niet echt, en dat is wel een minpunt van de film. Had er gewoon een fantasievol sprookje van gemaakt, met Hough en Duhamel die de hele tijd om elkaar heen draaien. Nu is het een bijna schizofrene kijkervaring met een laatste gedeelte waarin de film zichzelf compleet belachelijk maakt. Het einde is ongelooflijk sentimenteel, want het blijft een Sparks film natuurlijk.
Safe House (2012)
“I'm not your only enemy tonight.”
Lekkere actiefilm met een Washington en Reynolds die goed op elkaar zijn ingespeeld. Ook leuk dat het verhaal zich afspeelt in Kaapstad en dat de omgeving echt wordt gebruikt voor de actiescènes. Deze actiescènes zien er flitsend uit en ook de vechtscènes zijn spijkerhard. Zo zie ik het graag.
Wie de bad guy is zie je van een kilometer ver aankomen, maar het stoorde niet heel erg. De film heeft veel vaart en flair en Washington en Reynolds zijn eigenlijk altijd wel goed. Washington hoeft maar even stoer te kijken en een bad guy een paar klappen te geven, en je gaat mee in zijn verhaal. Wat een charisma heeft die man. Het verhaal is standaard, maar gelukkig is het voor de rest bovengemiddeld. Zeker voor een actiefilm.
Safety Last! (1923)
Alternatieve titel: Hooger Op
“She's just got to believe that I'm successful… Until I am.”
Geweldige stomme film met Harold Lloyd als een ambitieuze man die het probeert te maken in de grote stad. Vooral de gezichtsexpressies en lichaamsbewegingen van Lloyd zorgen voor veel humoristische momenten. Safety Last! is natuurlijk iconisch geworden door het laatste gedeelte met de beklimming van het gebouw (fantastisch uitgevoerd), maar er zitten ook veel kleine momenten in de film die Safety Last! speciaal maken. Ook Mildred Davis als vriendin en de vele andere acteurs leveren vakwerk af.
Saint, The (1997)
“Who are you?”
“Nobody has a clue. Least of all me.”
Aardige film met sterk acteerwerk van Val Kilmer en Elisabeth Shue. Beide worden alleen niet geholpen door een zeer matig script en een aantal vreemde karakter- en plotontwikkelingen. The Saint wil graag een luchtige en vlotte spionagefilm zijn met veel actie en wat romantiek, maar eigenlijk alleen de achtervolgingsscènes zorgen voor een kleine opleving. Voor de rest moeten Kilmer en Shue de film dragen (met een kleurrijke rol van Rade Serbedzija) en dat lukt ze nog bijna ook.
Saint, The (2017)
The Saint
Rommelige en wat goedkoop aandoende actiefilm. The Saint heeft zeker zijn momenten, en Rayner en Dushku zijn aardig op dreef. Maar de actiescènes zien er matig uit, en het verhaal is slecht uitgewerkt. De film wil graag een soort van luchtige James Bond light zijn, maar faalt in de uitwerking. De cameo van Roger Moore is dan wel weer leuk, maar heeft verder weinig om het lijf.
Salt (2010)
“I'd say she's a trained goddamn liar, and everything she's said up until now has been to protect her cover.”
Salt is een ongelooflijk lekkere actiefilm waarbij de kijker vaak op het verkeerde been wordt gezet en er de gehele film een sfeer van paranoia en ijzingwekkende spanning hangt. Onrealistische ontsnappingen? Check. Een niet kapot te krijgen Angelina Jolie? Check. Amateuristische acties van CIA, FBI en Secret Service agenten? Check. Een van toeval en geluk aan elkaar hangend plan van de bad guy? Check.
Salt kijk je niet voor de logische plotontwikkelingen en diepgang maar om entertaint te worden en vette actiescènes te zien in een ongelooflijk rap tempo. Salt staat vanaf het begin in de hoogste versnelling en neemt maar mondjesmaat gas terug. De vele twists in het verhaal zorgen ervoor dat de film op een gegeven moment verstrikt raakt in zijn eigen drang om te verassen en de plotgaten liggen voor het oprapen. Maar gelukkig denk je daar pas over na nadat de film afgelopen is, en is het tijdens de film genieten van de avonturen van Evelyn Salt en haar "missie". Wie Salt nu precies is wordt lang verborgen gehouden en wanneer dat uiteindelijk uit de doeken wordt gedaan, passen niet alle puzzelstukjes maar wel genoeg zodat ik mij er niet echt aan stoorde. Jolie is goed in dit soort rollen en ondanks dat ze erg mager is weet ze met alleen al een blik te imponeren. Liev Schreiber en Chiwetel Ejiofor vind ik altijd wel goed en hier was dat niet anders. Salt is gewoon een vette actiethriller zonder pretenties iets meer te zijn dan alleen dat. En soms is dat genoeg.
San Andreas (2015)
“This is not a normal day!”
San Andreas is een meer dan vermakelijke rampenfilm die precies weet wat voor film het moet zijn en daar geen moment van afwijkt. De kijker wordt door aardbevingen totaal verwoeste Amerikaanse steden voorgeschoteld, een koele held die ondanks dat alles de rust zelve blijft, een erg mager liefdesverhaaltje, een mooie dame met een perfect lichaam die alles overleeft en wordt gered door pappa, leuke oneliners, inwisselbare bijrollen (sorry Paul Giamatti) en de Amerikaanse vlag die op het eind fier wappert en laat zien dat niets de veerkracht en doorzettingsvermogen van de Amerikanen kan breken.
Als je hier braakneigingen van krijgt moet je San Andreas vooral aan je voorbij laten gaan maar wie om zoveel onzin wel kan glimlachen zal een vermakelijke avond beleven en de film één minuut na het einde alweer vergeten zijn. Nou ja, twee minuten dan als Alexandra Daddario je type is tenminste.
San Junipero (2016)
Alternatieve titel: Black Mirror: San Junipero
“What are you doing?”
“I’m regarding you.”
Schitterende Black Mirror aflevering. San Junipero is sci-fi met een hart, en actrices Mbatha-Raw en Davis hebben vanaf de eerste scene een onweerstaanbare chemie. Het concept van San Junipero is intrigerend en het verhaal zet je aan het denken, en dat is meestal al een belangrijke voorwaarde voor een sterke sci-fi film. Met een heerlijk nostalgisch jaren 80/90 sausje er overheen gegoten.
Sand Castle (2017)
“A war story can't be true unless it's got some shame attached to it.”
De zinloosheid van de oorlog. Soms ontkom je er niet aan om oorlog te voeren, maar Sand Castle laat zien hoe zinloos het kan zijn. Een never ending cycle met op elke actie een tegenreactie. En je ziet wat het met militairen kan doen. Matt Ocre (Hoult) is een slimme, wat naïeve maar vooral pacifistische gast die je door de oorlog steeds meer ziet veranderen. Sterk geacteerd door Hoult.
De film komt wat langzaam op gang, maar zodra ze beginnen te werken aan de waterleidingen in een klein stadje in Irak wordt het beter. De hitte is bijna letterlijk voelbaar en de actiescènes zijn sterk in beeld gebracht. Op het einde zie je de verandering bij Ocre. De jongeman, die geen zin had in de oorlog, is veranderd in een man die zijn kamerdaden niet in de steek wil laten. Dat kun je ook positief uitleggen, maar door al het voorgaande kun je er wel je vraagtekens bij zetten
Satanic (2016)
Satanic
Soms vraag ik mij wel eens af wat regisseurs met hun film willen bereiken. Satanic is duidelijk bedoelt als sfeervolle horrorfilm die de kijker langzaam de stuipen op het lijf wil jagen. Maar niets klopt, en alles straalt goedkope en inspiratieloze onzin uit. De acteurs kunnen er zelf ook weinig aan doen, want ze ontberen gewoon acteertalent en moeten de meest belachelijke dialogen opdreunen. Maar dit soort films moeten er ook tussen zitten, zodat je de echt goede (horror) films beter kunt waarderen.
Saturday Night Fever (1977)
“I'll dance with you, but it's not like you're my dream girl or nothin'.”
“You want a dream girl? Then go to sleep and have a nightmare.”
Zeer populaire film in de jaren 70 en ik snap wel waarom. Saturday Night Fever moet het niet hebben van het verhaal of de sterk uitwerkte personages, maar daar gaat het eigenlijk ook helemaal niet om. De jaren 70 sfeer, het disco tijdperk, de muziek, de dansscènes, de kleding, het loopje van Travolta etc. Dit soort zaken maakt de film zo populair. De muziek van de Bee Gees werd misschien nog wel populairder dan de film zelf, en het samenspel tussen Travolta en Gorney is uitstekend. Vooral in de dansscènes spat de chemie van het scherm. Saturday Night Fever is een product van zijn tijd, maar tegelijkertijd ook tijdloos.
Saul Fia (2015)
Alternatieve titel: Son of Saul
Saul Fia
Een indrukwekkende maar tegelijkertijd ook wat teleurstellende film. Dat klinkt misschien als een contradictie maar bij het kijken van Saul Fia kwamen deze gevoelens wel bij mij naar boven. Het is indrukwekkend omdat er een aantal scènes zijn die mij letterlijk bij de keel grepen en vooral het begin is gruwelijk en maakt diepe indruk. Ook op het einde zijn er een aantal scènes die ijzingwekkend zijn en ook spannend. De gruwelijkheden van de gebeurtenissen in een concentratiekamp worden door de focus op Saul (zowel het verhaal als de camera) buiten beeld gehouden alhoewel je het allemaal wel meekrijgt.
Toch overheerst de teleurstelling. Door de focus op Saul hangt er wel heel veel af van de acteur en hoe het personage is geschreven en hier wringt de schoen. Rohrig is redelijk maar niet bijzonder en Saul is heel erg eendimensionaal geschreven zonder enige vorm van persoonlijkheid. Ook met het verhaal heb ik wat problemen. Na het sterke begin zakt het allemaal aardig in en het verhaal over Saul die een jongetje een Joodse begrafenis wil geven is niet al te interessant en zijn geschreeuw om een rabbijn gaat op een gegeven moment storen. Ik bedoel, er worden mensen voor je ogen doodgeschoten en verbrandt en jij blijft maar roepen om een rabbijn? Je ontsnapt uit het kamp en het eerste wat je doet is doodleuk een graf graven terwijl er soldaten en honden achter je aan komen? Nee, Saul is niet de slimste. Zijn inspanningen om voor een Joodse begrafenis te zorgen moet een groot teken van menselijkheid zijn in een onmenselijke omgeving maar dat komt niet echt over. Realistisch zal het allemaal wel zijn maar realisme levert niet per definitie een goede film op. Jammer!
Save the Last Dance (2001)
“That’s okay, I’ll dance in circles, probably around you.”
Een aardige film. Het verhaal mag dan wat clichés bevatten maar er wordt in ieder geval een poging gedaan om een interessant verhaal te vertellen. Sara (Julia Stiles) is opgegroeid met ballet en moet naar een nieuwe, overwegend zwarte school waar ze in aanraking komt met hiphop. Ze heeft een nog niet helemaal verwerkt trauma en wordt verliefd op Derek (Sean Patrick Thomas). De film bewandelt geen nieuwe paden en toch heb ik me wel vermaakt. De film heeft een bepaalde sfeer en stijl die me wel bevalt en regisseur Thomas Carter heeft een visie over hoe de film eruit moet zien en door zijn strakke regie komt dat goed naar voren. Maar het grootste pluspunt zijn de acteurs. Stiles is voortreffelijk als jonge vrouw die opeens in een hele nieuwe wereld wordt gedropt. Maar ook Thomas is sterk en samen hebben ze een goede chemie en hun relatie wordt mooi opgebouwd. Kerry Washington is ook goed en Terry Kinney heeft een kleine rol als vader van Sara maar doet het uitstekend. Save the Last Dance is geen wereldschokkende cinema maar als coming of age drama/dansfilm voldoet het wel.
Saving Private Ryan (1998)
“James, earn this... earn it.”
Wat blijft dit toch een waanzinnig mooie oorlogsfilm. Saving Private Ryan is natuurlijk het bekendst geworden om de ongeëvenaarde eerste dertig minuten met de invasie op Omaha Beach en ook bij herziening blijft het indruk maken. Spielberg toont hier een weergaloos staaltje vakmanschap met de invasie die ongelooflijk realistisch is gefilmd. Het is bruut en er wordt niet op een ledemaat meer of minder gekeken maar het is allemaal zo indringend gefilmd dat je op het puntje van je stoel zit en ademloos zit te kijken naar al het visuele geweld.
De film neemt daarna even gas terug om alle personages te introduceren en dat heb ik altijd wel een sterk punt van deze film gevonden. Alle personages worden mooi neergezet en tijdens de ruim tweeënhalfuur dat de film duurt zitten er naast heerlijke actiescènes, ook rustige momenten in waarin je de personages echt leert kennen. Uiteraard is Tom Hanks fantastisch maar ook Edward Burns (Waar is hij gebleven? Geweldig acteur), Barry Pepper, Tom Sizemore, Adam Goldberg, Giovanni Ribisi, Matt Damon en Jeremy Davies zijn allemaal geweldig. Ook de morele vraag hoeveel soldaten je moet opofferen om er één te redden wordt door Spielberg goed uitgewerkt en de standpunten en bezwaren van de verschillende soldaten komen goed naar voren. De actiescènes zijn echt geweldig en het laatste gedeelte met het gevecht om de brug (de opbouw daar naartoe met de muziek van Edith Piaf en daarna de trillende steentjes… Magistraal) blijft genieten. Het is misschien maar een detail maar het geluid van die oude geweren en de aandacht die hieraan is besteedt blijf ik geweldig vinden. Saving Private Ryan is een klassieker en één van de beste (oorlogs)films die ik heb gezien.
Saw (2004)
“Congratulations. You are still alive. Most people are so ungrateful to be alive. But not you. Not anymore.”
Vroeger vond ik dit een ontzettend enge film met veel ranzige scènes. Nu ik hem terugkijk vind ik het een vakkundig gemaakte thriller, maar er wordt ook veel aan de verbeelding van de kijker overgelaten. Meer thriller dan horror dus. Niet erg, maar het is grappig hoe ouder worden je perceptie van een film kan veranderen.
Saw zit erg goed in elkaar en door een aantal sterke twists en een simpel, maar intrigerend uitgangspunt blijft de film boeien. En sommige scènes zijn ook wel echt eng. Regisseur Wan houdt het allemaal lekker duister en naargeestig, wat de film veel goed doet. De acteurs zijn degelijk, maar ze zullen je niet bijblijven. Op Glover na dan, die alleen door z'n charisma en stem al heel wat van zijn personage weet te maken. Saw blijft goed.
Say Anything... (1989)
“She's gone. She gave me a pen. I gave her my heart, she gave me a pen.”
Echt een leuke film. De film oogt wat gedateerd en sommige personages hangen er wat bij maar de regie van Crowe, Cusack en Skye, de spitsvondige dialogen en natuurlijk de geweldige muziek maken van Say Anything een meer dan geslaagde coming of age film.
Vooral het spel van Cusack en Skye (die ogen) zorgt ervoor dat je met plezier naar de beginnende romance van Lloyd en Diane zit te kijken. De manier waarop de underachiever Lloyd het slimste en mooiste meisje van de klas Diane weet te overtuigen om met hem op een date te gaan is grappig om naar te kijken en ook hun verdere relatie wordt sterk uitgewerkt. Het voelt allemaal natuurlijk aan en dat is de verdienste van Crowe en de acteurs. Er komt ook wat drama om de hoek kijken en ook daar overtuigd de film. In de jaren 80 kwamen er tal van coming of age films uit en Say Anything is één van de betere.
Scarface (1983)
“I always tell the truth. Even when I lie.”
Keihard, expliciet, grof, beeldschoon en nog steeds steengoed. Zomaar een paar woorden die van toepassing zijn op de klassieker Scarface. Regisseur Brian De Palma weet het Miami van de jaren 80 op briljante wijze tot leven te wekken en de film is echt een momentopname van die tijd. De Cubanen proberen allemaal hun “American Dream” te verwezenlijken maar ieder persoon geeft daar zijn eigen invulling aan. Icoon Tony Montana werkt zich steeds verder op in de cocaïne handel en dat gaat gepaard met veel geweld.
Als ik Scarface in één woord zou moeten omschrijven dan is het excessief. Alles aan Scarface is grotesk maar dat maakt de film ook zo sterk. Vooral de kitscherige aankleding en de kleurrijke decors vind ik echt fantastisch gedaan door De Palma. De jurken van de dames, de pakken van de mannen, het onderkomen van de grote bazen, de disco, het huis van Montana etc… Briljant. Al Pacino gaat helemaal los en ik denk dat de man nergens beter is geweest. Michelle Pfeiffer is ook erg sterk en het “poederen van haar neus” wordt op een gegeven moment bijna een running gag. Steven Bauer wordt niet vaak genoemd maar ik vind hem echt een held in deze film. Manny’s loyaliteit aan Tony maar ook de angst voor de man speelt Bauer erg goed. Ook actrice Mary Elizabeth Mastrantonio is geweldig als zusje van Montana en ik weet nog wel dat die laatste scene tussen Tony en Gina mij vroeger slapeloze nachten heeft bezorgd. Very disturbing. De film voelt op sommige momenten wat langdradig aan maar De Palma weet de kijker bij de les te houden. En dat einde… Alles komt samen, excessief geweld, Pacino op zijn maniakaals, het kitscherige decor, de muziek en tijdloze quotes. Prachtig!
Scary Movie (2000)
“You guys are psychos! You've watched too many TV shows!”
Ik weet nog wel dat ik dit vroeger een geweldig leuke komedie vond en ik heb me toen ook rot gelachen om alle parodieën op populaire films uit de jaren 90. Misschien komt het doordat ik ouder wordt of dat ik toen de film keek met een paar biertjes op, maar de film is mij bij herziening vies tegengevallen.
Natuurlijk zitten er nog wel een paar geslaagde grappen in (Shorty die samen met Ghostface wiet rookt blijft geweldig, net zoals de scene met de luidruchtige Brenda in de bioscoop) maar over het algemeen is het allemaal erg slecht en ongrappig. De acteurs en actrices zijn natuurlijk van het B (of C, D) garnituur maar het is allemaal zo over the top dat het geen moment stoort. Je gaat dit soort films ook niet kijken voor de Oscarwaardige acteerprestaties. Voor de grappen daarentegen wel en die zijn gewoon te vaak ongrappig en inspiratieloos. Volgende keer (als die er nog komt) toch maar weer eerst een paar biertjes drinken voordat ik deze film ga kijken...
Scary Movie 2 (2001)
Scary Movie 2
Verschrikkelijke film. De humor is pijnlijk ongrappig en van een bedenkelijk niveau, de acteurs zijn slecht en het hele geheel oogt inspiratieloos. Het eerste deel had nog zijn leuke momenten, maar dit is een hele lange en vermoeiende zit. Ook al duurt de film maar 80 minuten. Met de Wayans broers als dieptepunt.
Scary Movie 3 (2003)
Scary Movie 3
Het beste deel. Na een aantal jaren herzien en de toen leuke momenten zijn nog steeds erg grappig. Anna Faris is niet de beste actrice die er rondloopt, maar ik vind het bewonderenswaardig hoe ze helemaal opgaat in de gekte. Het is een talent van haar.
De rapbattle blijft leuk en ook het laatste gedeelte met Leslie Nielsen is sterk. Niet alles is even geslaagd, maar gelukkig oogt de film wel wat geïnspireerder dan het vorige deel. En gelukkig geen Wayans broers deze keer. Sheen, Nielsen, Faris, Hall en de jonge Mikuska als MVP Coyd zijn een stuk leuker.
Scary Stories to Tell in the Dark (2019)
Alternatieve titel: Scary Stories
“Stories hurt, stories heal.”
Prima horrorfilm. Sfeervol, met een goede opbouw, aardig acteerwerk en moordscènes die origineel gefilmd zijn. Scary Stories to Tell in the Dark is een combinatie van een coming of age film en regelrechte horror (de zoveelste), en de jonge acteurs doen het goed. De personages hebben allemaal met persoonlijke problemen te maken, en dan krijgen ze ook nog te maken met een moordlustige geest/boek. De locaties zijn ook geweldig uitgekozen, met het kleine stadje en het oude huis dat voor genoeg sfeer zorgen.
Scent of a Woman (1992)
“Whoo-ah.”
Het is raar om te zeggen over een acteur die Tony Montana, Michael Corleone en Sonny heeft gespeeld, maar dit is voor mij Al Pacino's beste rol. Lt. Kolonel Frank Slade, wat een charismatische en geïnspireerde rol van Pacino, die ook een sterke wisselwerking heeft met O'Donnell. Het verhaal van Scent of a Woman is soms iets te sentimenteel en voorspelbaar, maar wat maakt het uit als je Pacino zo ziet acteren.
Frank Slade is een op het eerste gezicht onsympathieke man die door zijn blindheid nog chagrijniger is geworden, maar toch heb je vanaf het begin een zwak voor hem. Vooral de scene waarin ze bij zijn familie op bezoek gaan springt eruit, en komedie en drama gaan hier hand in hand. Zoals de gehele film moeiteloos verschillende genres combineert. Sterke dialogen, prima chemie tussen Pacino en O'Donnell, leuke humor, goed uitgewerkt drama etc. Scent of a Woman doet heel veel goed. Het einde is iets te sentimenteel maar ach, wie zou er niet klappen na zo'n krachtige speech van Pacino. Ik wel in ieder geval.
Schemer (2010)
Schemer
Het uitgangspunt van Schemer is best interessant, maar zoals zo vaak is dat niet genoeg voor een goede film. Het acteerwerk is weer eens barslecht (alleen Van De Sande Bakhuyzen is goed), de dialogen voelen onnatuurlijk aan, en de verhaalstructuur (we volgen steeds één personage) draagt weinig bij en werkt eerder verwarrend.
De beste scènes van Schemer zijn dan ook degene waarin Smitsman niet zit te klooien met de verhaalstructuur, maar de scènes waarin hij de camera richt op de acteurs, de scene rustig opbouwt, en de spanning langzaam opvoert. De woordloze scene met verschillende personages in de auto, waarbij je weet wat er komt, is klasse. Jammer genoeg zijn er te weinig van dit soort scènes, en is Schemer voor de rest een fragmentarische film met slecht uitgewerkte personages, vreemde regie- en scriptkeuzes, en een moordcomplotje dat echt nergens op slaat (de beslissing voor moord wordt in twee korte scènes even uit de doeken gedaan).
Schindler's List (1993)
“It's Hebrew, it's from the Talmud. It says, "Whoever saves one life, saves the world entire."”
Soms kom je woorden te kort om een film te beschrijven. Schindler's List is een film waarbij een recensie of een beschrijving al snel banaal kan klinken en de film maakt nog steeds een verpletterende indruk. Het volgen van een select groep Joden (degene die uiteindelijk in de fabriek van Schindler komen te werken) in Polen en de verschrikkingen die zij moeten ondergaan is een briljante keuze van Spielberg omdat je zo ook echt de personages een gezicht geeft. Het meisje met die ronde brilglazen en haar moeder zijn hiervan misschien wel het beste voorbeeld.
Daarnaast zijn Schindler, Goeth en Stern sterk uitgewerkte personages en leggen Neeson, Fiennes en Kingsley hun ziel en zaligheid in hun rollen. Neeson en Fiennes hebben de "showy" rollen maar de ingetogen manier waarop Kingsley gestalte geeft aan Stern is ook indrukwekkend. Wat mij daarnaast echt kippenvel gaf was de muziek van John Williams. Die gaat door merg en been en laat je zelfs als de film allang is afgelopen niet los. De film heeft een lange aanloop en ik moest er zeker even inkomen maar uiteindelijk weet de film je toch te pakken. Het einde met de overlevenden die stenen leggen bij het graf van Schindler zou zelfs bij een slechte film de nodige emoties oproepen, laat staan bij een monument als Schindler's List. Een tijdloze film met een belangrijke en nog steeds urgente boodschap.
School of Rock, The (2003)
Alternatieve titel: School of Rock
“I'm a teacher. All I need are minds for molding.”
Sympathieke film. Jack Black is niet mijn favoriete acteur, maar hier is hij helemaal op zijn plaats als energieke gitarist/nep-muziekleraar. De interactie met de leerlingen levert leuke scènes op en de film straalt aan alle kanten plezier uit. De jonge acteurs zijn verrassend sterk en het is ontroerend om ze qua persoonlijkheid (en muzikaal) steeds meer uit hun schulp te zien kruipen. Het eindnummer werkt aanstekelijk en vormt een passend einde van een vermakelijke film.