Meningen

The A-List

Origineel kun je The A-List wel noemen, maar dat is dan ook één van de weinige positieve punten van de film. Het verhaal gaat over een studiebegeleidster die een leerling allerlei test laat doen omdat ze zelf nog wat onverwerkte gevoelens heeft over haar eigen studietijd. Redelijk origineel, maar de uitwerking is matig. De acteerprestaties zijn redelijk maar kunnen deze tienerkomedie uiteindelijk niet redden.

“I love it when a plan comes together.”

Prima remake van de oude serie over The A-Team. Ik ben opgegroeid met Hannibal, Face, Murdock en B.A. Baracus en ik heb de afleveringen ik weet niet hoe vaak gezien. Alle elementen zitten ook weer in deze film en dat maakt het wel een mooie kijkervaring. Met de actie zit het zeker goed en alle registers worden opengetrokken. Sommige scènes zijn te belachelijk voor woorden maar het wordt met de nodige humor gebracht, zodat het geen moment stoort.

Neeson, Cooper, Copley en Jackson doen het goed maar die echte chemie die de oude acteurs hadden voelde ik niet. Cooper als Face en Copley als Murdock waren nog het beste op dreef en hebben zichtbaar plezier in hun rol. Biel heeft ook een leuke bijrol en Wilson mag vaker de bad guy spelen, want hij doet het goed. The A-Team is zeker geen hoogvlieger maar als spetterende actiefilm met veel humor is het zeker geslaagd.

Abandon

Erg matige film. Abandon is op zich wel sfeervol, maar het wil maar niet spannend of meeslepend worden. Het verhaal zou op zich wel interessant kunnen zijn maar wordt zo saai en opzichtig gebracht, dat je het eigenlijk niet uitmaakt wat de clou van het mysterie is. Een mysterie dat je best snel door hebt.

Katie Holmes is aardig als overspannen student, maar op andere vlakken faalt ze. De andere acteurs doen eigenlijk voor spek en bonen mee. Gelukkig is het een korte film en kan je snel door met je leven.

“When I'm finished, you'll be responsible for the death of every friend you have on Facebook.”

Redelijke film. Het probleem is alleen dat Abduction geen keuze kan maken wat het wil zijn, een young adult film of een volwassen thriller/actiefilm. Het resultaat is dat er van spanning geen sprake is en je naar twee jongeren zit te kijken die de instanties en de bad guys wel erg gemakkelijk te slim af zijn. Daar komt nog bij dat Lautner charisma en talent mist om een film te dragen, en dat Collins ook geen indruk weet te maken. Daar kunnen zelfs topactrices als Bello en Weaver (in te kleine rollen) niets aan veranderen. Wat overblijft is een inspiratieloos actievehicle voor tieners en die hard fans van Lautner.

Abominable

Abominable ziet er fantastisch uit, en ook de personages zijn interessant en goed uitgewerkt. Het verhaal is redelijk standaard, maar door de humor en de avontuurlijke sfeer blijft het boeiend. Yi is ook een geweldig hoofdpersonage, en je leeft eigenlijk gelijk met haar mee. De band tussen Yi en Everest is ook sterk uitgewerkt, en Everest pakt je gelijk helemaal in door zijn gezichtsexpressies en uiterlijk. Geweldig gedaan door de makers, en het is jammer dat ze het verhaal niet iets origineler hebben aangepakt.

“I am an island. I am bloody Ibiza!”

Voorspelbare maar wel leuke Engelse romcom. Grant en een jonge Hoult hebben een aardige chemie en hun gezamenlijke scènes zorgen voor het nodige vermaak. Ondanks een wat donkere verhaallijn omtrent de moeder van Marcus (Collette) blijft het een luchtige en vlotte film waar je met een glimlach naar zit te kijken. Iets meer Rachel Weisz had wel gemogen.

“We're all traveling through time together, every day of our lives. All we can do is do our best to relish this remarkable ride.”

About Time blijft een sterke romcom met een goede balans tussen romantiek, tijdreizen en drama. McAdams en Gleeson hebben een aandoenlijke chemie, en de film heeft fantastische bijrollen en een geweldige soundtrack. Het verhaal zit ook goed in elkaar. Tim krijgt op zijn 21ste verjaardag van zijn vader te horen dat hij kan tijdreizen. Daar zijn wel allemaal regels aan verbonden (je kan niet terugreizen in de tijd en Hitler vermoorden), maar Tim ziet het vooral als een kans om zijn droomvrouw te vinden. Je kan immers steeds terugreizen in de tijd om je fouten te corrigeren, dus geen foute eerste dates, gelijk geweldige seks en geen andere mannen die je droomvrouw wegkapen voor je neus.

Wanneer hij Mary tegenkomt heeft hij de vrouw van zijn dromen ontmoet, en probeert hij door middel van tijdreizen de best mogelijke indruk op haar te maken. Uiteraard zorgt het tijdreizen voor allerlei complicaties, en naarmate de film vordert wordt het ook voor Tim steeds duidelijker dat je de dag en het leven in het algemeen moet nemen zoals het is. Met al zijn mooie momenten en imperfecties. Of het nu het krijgen van kinderen is, een geweldige dag op je werk of het verliezen van je vader, het tijdreizen lost niet alles op. Tim komt daar op de harde manier achter, en het maakt van About Time een indrukwekkende en melancholische filmbelevenis.

“Abre los Ojos!”

Fantastische film. Abre los Ojos is een originele, mysterieuze en soms bevreemdende kijkervaring. De film hangt een beetje tussen een psychologische thriller, een persoonlijk drama en sci-fi in, en door de regie van Amenábar hangt er de hele tijd een dromerige, bijna hallucinerende sfeer.

Wat is echt? En wat niet? Amenábar speelt ermee, maar neemt de kijker en de personages wel serieus. Op het einde passen alle puzzelstukjes en dat laat zien hoe vernuftig het script in elkaar steekt. Door Abre los Ojos heb ik ook een ‘mental note’ gemaakt om meer films met Penélope Cruz te gaan kijken. Cruz combineert pure schoonheid, sensualiteit, charisma en acteertalent, en tilt haar scènes moeiteloos naar een hoger niveau. En gelukkig heeft Abre los Ojos nog veel meer te bieden.

“Remember, tomorrow is promised to no one.”

Degelijke film van Clint Eastwood. Ik heb het boek van David Baldacci gelezen, en Eastwood heeft nogal wat zaken verandert. Het hoofdpersoon uit het boek is gewoon helemaal weggelaten, en dat is wel opmerkelijk te noemen. Het begin is sterk en Eastwood heeft de juiste toon te pakken, maar na de moord wordt het een wel heel langgerekt kat-en-muisspel tussen Eastwood en de politie/Secret Service. Van de acteurs (veel bekende gezichten) springen Ed Harris en Scott Glenn er bovenuit. Degelijk, maar Eastwood kan beter en het spannende verhaal van Baldacci verdient beter.

Absolutely Anything

Oef, dat was niet al te best. Het hele gegeven van iemand die goddelijke gaven krijgt en kan doen en krijgen wat hij wil, is op zich aardig maar de uitvoering laat veel te wensen over. Een film als Bruce Almighty had een beetje hetzelfde concept maar waar daar alles precies op zijn plaats viel, gaat in Absolutely Anything eigenlijk alles fout.

Natuurlijk gebruikt Neil zijn gave voor eigengewin maar het is allemaal zo inspiratieloos en kinderachtig dat er weinig te lachen valt. De vreemde wezens die willen kijken of de mensheid nog te redden valt (of zoiets) zien er belachelijk uit en hadden net zo goed geschrapt kunnen worden. Pegg kan beter dan dit en dat kan ook gezegd worden van Riggle en Beckinsale. Beckinsale is prachtig en ook een uitstekend actrice maar ze moet echt leren om betere filmkeuzes te maken. Deze film in ieder geval zo snel mogelijk vergeten.

Abzurdah

Dat je voor het eerst verliefd wordt kan heel mooi zien. Maar zoals we in Abzurdah zien, het kan bij labiele tieners ook leiden tot zelfdestructie. Zeker als er sprake is van afwijzing en toch al wat problemen thuis. Suárez speelt het allemaal erg sterk en het tweede gedeelte, wanneer er een eetstoornis wordt geïntroduceerd, is moeilijk om naar te kijken. Wat ik wel jammer vind is dat je niet ziet hoe Cielo er uiteindelijk bovenop komt. We slaan op het laatst wat stappen over en dat is zonde. Maar voor de rest is Abzurdah een prima film en een tour de force van Suárez.

“I want to learn how to blow shit up with my mind.”

Leuk. Accepted is een film waar het plezier vanaf straalt en de humor werkt. Acteurs als Long, Hill, Lively, Herschman en Short doen het goed, en het idee van een zelfverklaarde college vol met misfits wordt sterk uitgewerkt. Het einde is uiteraard voorspelbaar, maar dat doet voor de rest niets af aan een film die een aanstekelijke mix is van goede humor, leuke acteurs en een degelijk coming of age verhaal.

“You can't find something if you don't know what you're looking for.”

Voorspelbare romcom. The Accidental Husband is zo inspiratieloos dat ik me soms afvroeg wie dit heeft bedacht. Thurman, Dean Morgan en Firth (voor de tienduizendste keer de stijve Brit) proberen er nog wat van te maken en de film heeft een aantal leuke momenten, maar de acteurs worden niet geholpen door het matige script.

“I have trouble socializing with people... but I want to.”

Prima film. Het verhaal is rommelig en heeft te veel onnodige en doelloze subplotjes, maar het is wel origineel en dat telt ook. Affleck doet het goed en die onderkoelde humor kan ik wel waarderen. De manier waarop hij zijn tegenstanders neerschiet is op een gegeven moment een running gag.

Het verhaal is best wel straight forward, maar regisseur O’Connor wil er te veel bijhalen. De monoloog van J.K. Simmons tegen het einde is ook wel heel erg uitleggerig. Het is altijd een zwaktebod als een personage alles moet uitleggen, in plaats van het verhaal/script zijn werk te laten doen. Maar de film heeft flair, humor, sterke acteurs en lekkere actie. Prima vermaak.

Achtste-groepers Huilen Niet

Na een stroef begin weet Achtste-groepers Huilen Niet je helemaal in te pakken. Dit soort films kunnen soms iets te sentimenteel uitpakken, maar de regisseur kiest gelukkig voor een realistische en wat ingehouden aanpak. Dat zorgt ervoor dat het verhaal over Akkie, die aan leukemie lijdt, juist meer indruk maakt.

De film is duidelijk gemaakt voor een jongere doelgroep, maar probeert tegelijkertijd ook de volwassen kijker aan te spreken. Dat lukt aardig. Door de positieve opstelling van Akkie en sommige script- en regiekeuzes wordt het nooit te dramatisch, en de luchtige toon kan ik wel waarderen. Het onderwerp en de zwaarte van de strijdt tegen kanker worden niet gebagatelliseerd, en dat is het belangrijkste.

“What else brings whites to Harlem but business?”

Uitstekende politiethriller. Wat gelijk opvalt aan Across 110th Street is de weergaloze sfeer die regisseur Barry Shear gelijk weet te creëren, en New York ziet er lekker rauw, groezelig en vies uit. De film straat levendigheid en energie uit, en Shear haalt op geen enkel moment zijn voet van het gaspedaal. Dat komt ook door het swingende en indringende camerawerk, en het geweldige acteerwerk van onder andere Quinn, Kotto, Benjamin en Bernard. De film is op momenten spijkerhard, spannend en politiek incorrect, en in deze wereld is geen plaats voor een simpel good guys vs. bad guys verhaal. Gelukkig maar.

“In the end, the son suffers the sins of the father.”

Sterk. Het is jammer dat Ad Astra naar het einde toe een beetje uit de bocht vliegt, en regisseur James Gray heeft iets te veel tijd besteedt aan subplots die uiteindelijk nergens toe leiden. Ad Astra is toch vooral een vader/zoon verhaal over Roy McBride, een man die het gehele heelal doorvliegt op zoek naar zijn dood gewaande vader.

Een vader die misschien wel gek is geworden en een bedreiging vormt voor het gehele universum. Brad Pitt is fantastisch in een onderkoelde rol, en naarmate het verhaal vordert zie je steeds meer emotie ontstaan bij Roy. Audiovisueel is dit ook een parel van een film, en ondanks het trage tempo en de lange speelduur bleef ik geboeid kijken. Het is eeuwig zonde dat Gray op het laatst iets te gehaast te werk gaat en niet alle subplots bevredigend weet af te sluiten.

“I can see that you're upset, but I don't know what to do.”

Kleinschalige en indrukwekkende film over een man met het Asperger Syndroom, die verliefd wordt op zijn buurvrouw Beth. Wat uiteraard voor de nodige complicaties zorgt, maar ook veel moois tot gevolg heeft. Ik hou wel van dit soort films die niet veel nodig hebben om indruk te maken. Twee acteurs met een fantastische chemie, en een sterk script die de problemen waar Adam tegenaan loopt herkenbaar en integer behandelt en niet bagatelliseert.

Van zo’n scene waarbij Beth met een zware koffer de trap op probeert te lopen, en Adam gewoon blijft zitten omdat hij niet doorheeft dat Beth hulp nodig heeft kan ik genieten. Het is zoiets kleins maar wel herkenbaar. Net zoals het niet herkennen van sarcasme, wat gelukkig geen running joke wordt zoals bij bijvoorbeeld Sheldon Cooper uit The Big Bang Theory. Rose Byrne is (zoals gewoonlijk) geweldig en Hugh Dancy weet Adam op fantastische wijze te spelen. En het einde getuigd van lef en laat zien dat ook de liefde niet altijd onoverwinnelijk is. Hoe graag we dat ook zouden willen.

“All I have are the choices I make, and I choose her, come what may.”

The Adjustment Bureau is een heerlijke Sf-film met een Damon en Blunt in topvorm. De film is niet altijd even boeiend en de mannen met hoeden zijn niet bijster interessant maar toch heb ik me kostelijk vermaakt. Matt Damon doet zijn "Matt Damon ding" en dat is charmant zijn, lief glimlachen naar het meisje van zijn dromen maar als het moet ook stoïcijns overkomen en de actieheld uithangen. Damon stelt eigenlijk nooit teleur. En als je dan ook nog Emily Blunt tegenover Damon zet sta je als regisseur en film eigenlijk al met 3-0 voor.

Slimme gast die George Nolfi want wat blijft Blunt toch een prachtige actrice en ze heeft hier een heerlijke chemie met Damon. Ik moet wel toegeven dat het deze chemie is die de film redt want voor de rest is The Adjustment Bureau niet bijster memorabel en zonder Blunt en Damon was de film ten onder gegaan aan zijn eigen gewichtigheid en nodeloos ingewikkelde verhaal. Politicus David Norris (Damon) en Elise Sellas (Blunt) komen elkaar tegen op het herentoilet en het is liefde op het eerste gezicht. Maar ze worden door onbekende mannen met hoeden uit elkaar gehaald en zorgen ervoor dat David en Elise elkaar nooit meer ontmoeten. Een onbekende kracht/man (God?) wil de tortelduifjes uit elkaar houden en de mannen met hoeden moeten daarvoor zorgen. Onnodig gecompliceerd maar Damon en Blunt zorgen ervoor dat de film met beide benen op de grond blijft staan. Dat de liefde overwint is geen verrassing maar de reis is zeer vermakelijk. Nogmaals, door de spetterende chemie van Damon en Blunt.

“You are the only one who hasn't behaved badly.”

Redelijk. Two Mothers/Adoration heeft een interessant uitgangspunt, en het begin is nog wel aardig. Maar zodra de vier personages (twee vriendinnen en hun zonen) erachter komen dat het andere duo met elkaar naar bed is geweest, wordt het een langdradige en zichzelf steeds herhalende klucht. Wanneer de zonen vrouwen van hun eigen leeftijd ontmoeten en kinderen krijgen wordt het weer wat interessanter, en de scene waarin de twee vrouwen erachter komen wat er speelt is sterk gedaan. Maar het komt een beetje te laat.

“We're not going to die out here.”

Wat een magistrale acteerprestatie van Shailene Woodley. Ik ben al fan van haar sinds The Descendants, en in Adrift laat ze zien dat ze alleen maar beter wordt. Tami’s doorzettingsvermogen, haar radeloosheid en paranoia, het hallucineren etc. Alles wordt door Woodley ontzettend goed gespeeld, en het zorgt ervoor dat je ook echt meeleeft met Tami. De niet-chronologische vertelwijze, met de flashbacks en de scènes in het heden met Tami op de boot, werkt ook goed. Het zorgt ervoor dat je soms even wat lucht krijgt.

De opbouw van de relatie tussen Tami en Richard voelt wat gehaast aan en krijgt weinig schermtijd, maar Woodley en Claflin weten het geloofwaardig te brengen. Adrift ziet er ook schitterend uit, en als iemand die veel gezeild heeft in zijn leven kon ik ongelooflijk genieten van het “vrije leven” sfeertje dat de film uitstraalt en de schitterende oceaanbeelden. En het naturelle spel van Woodley.

“Do you always bring your pregnant sister on dates?”

“Just when I want to guarantee I won't get laid.”

Aardige film over een man die alles verliest, en besluit om voor een paar maanden bij zijn zwangere zus en haar man en kind in te trekken. Broer en zus hebben elkaar al een tijdje niet gezien, en het is geen verrassing dat er nog wat oud zeer zit tussen beide. En uiteraard zullen ook zijn zus en haar man ruzie krijgen. Adult Beginners doet niet veel nieuws, maar de acteurs en sommige sterke momenten verbloemen dat wel een beetje. Vooral Rose Byrne is weer fantastisch, en Kroll, Cannavale en de jonge acteurs die Teddy spelen doen het ook goed. Niets nieuws onder de zon, maar vermakelijk is het wel.

“My theory is you can't just avoid everybody you screw up with. You can trust me on that because I'm a New Yorker.”

Adventureland is een aardige dramedy die rustig voortkabbelt en nergens saai of langdradig wordt maar ook weinig hoogtepunten kent. De film heeft een beetje vreemde balans tussen komedie en drama die niet echt werkt. Komedie en drama kunnen zeker samen gaan en er zijn genoeg films die de formule met succes hebben toegepast maar hier lijkt het wel of regisseur Greg Mottola moeite heeft om een goede balans te vinden tussen beide.

Vooral de scènes die grappig bedoelt zijn werken voor geen meter. Het dramatische gedeelte werkt nog een beetje omdat Eisenberg en Stewart een aangename chemie hebben maar het houdt niet over. Waarom de film toch een krappe voldoende krijgt is de heerlijke zomerse sfeer en de jaren 80 die bijzonder goed wordt gevangen door Mottola. De muziek is ook geweldig en zoals gezegd, Eisenberg en Stewart sprankelen. Ook Bill Hader, Martin Starr en Ryan Reynolds zijn op dreef en hebben leuke bijrollen. Jammer genoeg blijft alles te veel aan de oppervlakte en de personages zijn te mager uitgewerkt. Je hebt alles al vaker gezien maar dan beter en met iets meer pit en inspiratie. Adventureland is te vlak om een blijvende indruk achter te laten maar het zomerse gevoel wordt zeker opgewekt.

“How's your thirst for adventure, Captain?”

“Unquenchable, Tintin.”

De strips over de avonturen van Kuifje heb ik vroeger helemaal uitgeplozen, en de manier waarop Spielberg het allemaal weet te verfilmen laat maar weer eens zijn vakmanschap zien. De combinatie van de avontuurlijke sfeer en de humor werkt uitstekend, en dit is eigenlijk een onvervalste Indiana Jones film. Er zit een achtervolgingsscene in waar je gewoon ogen te kort komt om alles te registreren. Om je vingers bij af te likken zo mooi. Sowieso ziet de animatie er schitterend uit. Kuifje, Bobby, kapitein Haddock, Jansen en Janssen, kleurrijke werelden, leuke humor en een zoektocht naar een schat… Dit smaakt naar meer.

“You are the only person who could fly us higher than anyone has ever been.”

Sterke film met geweldig acteerwerk van Eddie Redmayne en Felicity Jones. Vooral Jones is uitstekend op dreef en zorgt voor wat humor, levendigheid en pit in een film die anders best wel een zoutloos avontuur op had kunnen leveren. Redmayne doet het goed, maar zijn eentonige en voorspelbare acteerwerk gaat wat vervelen (zijn gezichtsexpressies kan ik nu wel dromen). Uiteindelijk is dit de film van Jones, en ook de schitterende beelden, de special effects en het avontuurlijke en interessante verhaal zorgen ervoor dat The Aeronauts boeiend blijft om naar te kijken.

“There are moments in our lives that seem to define us.”

Aardig. Het is jammer dat After zo’n voorspelbare ‘dramedy’/coming of age film is geworden, en je hoopt toch dat de makers van dit soort films anno 2020 met iets nieuws of origineels weten te komen. De film is gebaseerd op een boek, dus misschien komt het daardoor. Dat After nog best genietbaar blijft komt door Josephine Langford (de zus van), een prachtige actrice die ook uitstekend acteert. Dat kan niet van de rest van de cast gezegd worden.

Fiennes Tiffin is een houten klaas, en Hardin is ook een wandelend cliché. Leren jas, tatoeages, Brits accent, Ramones T-shirt etc. Ik miste alleen nog de sigaret, maar misschien mag dat tegenwoordig niet meer. Dat clichématige geldt voor de gehele film, en Langford verdient alle credits voor de manier waarop ze het allemaal nog weet te verkopen. Dat ik nog best uitkijk naar het vervolg (After We Collided) komt door haar. Als ze dan maar wel Hardin en haar “vriend” Noah dumpt (je vriendin maakt het uit en je gaat bij haar moeder klagen? Dumpen die gast, ook als vriend).

“I've heard stories of Earth. A paradise. Until we destroyed it.”

Het verhaal heeft genoeg potentieel, en visueel ziet After Earth er ook prima uit. Maar Shyamalan had iets meer aandacht aan het script moeten besteden en betere acteurs moeten casten. Want Smith staat de gehele film in standje chagrijnig en zijn zoon heeft duidelijk niet het acteertalent van zijn vader geërfd. Maar ze moeten het dan ook doen met dialogen waar zelfs Al Pacino moeite mee zou hebben. After Earth ontaardt daardoor als snel in een saai en langdradig geheel.

“I'll probably get blamed for that.”

Prima film van Scorsese. Geen maffiafilm of drama, maar een soms bijna screwball-achtige komedie. Afer Hours heeft ook een scherp kantje, maar door alle kleurrijke figuren die Paul tegenkomt, en de manier waarop alles steeds misgaat voor hem, blijft de film leuk om naar te kijken. De donkere straten van New York kent Scorsese natuurlijk op zijn duimpje, en het geeft After Hours ook een wat dromerige sfeer waarin alles kan gebeuren. In de nacht komen de vreemde en kleurrijke figuren tevoorschijn, en Scorsese weet er over het algemeen een zeer vermakelijke film van te maken.

“This is the first diamond I ever bought. Will you marry me?”

“I want the receipt...”

Luchtige film, waarbij de zomerse setting en het fijne samenspel tussen de acteurs een heerlijk schouwspel oplevert. Soms heb je niet meer nodig dan Brosnan, Hayek, Harrelson en Harris die elkaar te slim af willen zijn. Op een tropisch eiland met uiteraard veel cocktails en bijbehorende muziek. Het draait om een diamant, dieven, politieagenten en veel wisselende motieven en loyaliteiten. Maar het zijn de acteurs die voor het vuurwerk zorgen.

Aftermath

Arnie wil zich op zijn oude dag opnieuw uitvinden. Geen actie of komedies, maar zware drama's. Niets mis mee, maar dan moet Arnie wel eerst beter het script lezen voordat hij 'ja' zegt. Aftermath begint best sterk met de luchtverkeersleider die een fatale fout maakt en Arnie die rouwt om de dood van zijn vrouw en kind. Maar al na twintig minuten wordt het een langdradig en suf gedoe.

We volgen de levens van Arnie en de luchtverkeersleider, maar ik kon gewoon met beide niet meeleven. Dat ligt aan de acteurs, het zwakke script en de regie van Lester. Nadat de film een sprongetje maakt van een jaar wordt het alleen maar erger. Op het laatst wil de film opeens een thriller worden, maar dat laatste gedeelte slaat echt helemaal nergens op. En wat is nu het moraal van het verhaal? Sorry zeggen maakt het verschil? Het verschil tussen iemand vermoorden of in leven laten? Was het maar zo simpel...