About a Boy (2002)

“I am an island. I am bloody Ibiza!”

Voorspelbare maar wel leuke Engelse romcom. Grant en een jonge Hoult hebben een aardige chemie en hun gezamenlijke scènes zorgen voor het nodige vermaak. Ondanks een wat donkere verhaallijn omtrent de moeder van Marcus (Collette) blijft het een luchtige en vlotte film waar je met een glimlach naar zit te kijken. Iets meer Rachel Weisz had wel gemogen.

Ik ben gek op romcoms gek op coming of age films en hugh grant. Maar about a boy komt maar niet van de grond. Bijzonder ongeloofwaardig ook dat hij een plan moet verzinnen om seks te hebben. Hij is rijk. En dat joch is irritant.

"There's probably no point to my life."

De gelijknamige tv-serie had ik al eens gezien, maar de film nog niet.

Het uitgangspunt van een nietsnut wiens leven op zijn kop gezet wordt door een eigenaardig twaalfjarig jochie is nog best aardig. Dit komt vooral door de opmerkelijke contrasten die het oplevert en de band tussen deze twee. De dramatische insteek had alleen niet gehoeven wat mij betreft.

Als geheel kabbelt 'About a Boy' rustig voort, zonder echt grootse ontwikkelingen. Het zorgt voor een aantal interessante situaties die onderschreven worden door een ironische voice-over. Op deze manier wordt er een aangenaam niveau gecreëerd waar je als kijker de personages gepresenteerd ziet worden in hun menselijk falen, hoewel het merendeel vrij voorspelbaar is; je blijft hopen op een positieve uitkomst.

Er is een aardige chemie aanwezig tussen Hugh Grant en Nicholas Hoult. De momenten tussen deze twee zijn leuk om te zien. Hierin speelt Grant - zoals vanouds - een gladjakker, maar zijn timing blijft gewoonweg onfeilbaar. Het is grappig om zo een jonge Hoult te zien, maar zijn spel is iets te onwennig. Het leidt tot een merkwaardige gang van zaken in een film met een donker randje.

Al met al een redelijke tragicomedy, maar hier had voor mijn gevoel toch meer in kunnen zitten.

Kleine 3,0 sterren.

Ik ben een beetje verbaasd over de reacties hier. Ik heb de film gisteren gekeken en was blij verrast. Ik dacht een slechte romcom aan te treffen (misschien dat dat al het verschil maakt, lage verwachtingen), maar de film bleek diepgang te hebben en helemaal niet zo standaard te zijn. Zowel Hugh Grant als het jongetje kan ik waarderen in de film en hun relatie met elkaar.

Hij is niet schatrijk, hij kan lummelend door het leven gaan vanwege een geldkraantje door royalties, maar woont niet in een gigantische villa of zo. Verder heeft hij een gebrek aan status, hij is namelijk niet door eigen succes rijk geworden. Dat maakt heel veel uit voor de meeste vrouwen. Natuurlijk zullen genoeg vallen op iemand met het uiterlijk en de charmes van Grant. Maar toch is het een op een lijf geschreven rol voor hem omdat hij zelf toegegeven heeft ook zo geleefd te hebben, helemaal niets uitvoeren, beetje flaneren, feestje hier en daar, dolce far niente.

Overigens is Will voor mij wel een held. omdat hij leven als nietsnut tot kunst verheven heeft. Misschien heeft de schrijver wel het fantastische, levensveranderende boek Lof der Luiheid gelezen, van Tom Hodgkinson.

Bijzondere film, met een goede chemie. Hij loopt lekker in elkaar over en lijkt te kloppen.

Er zijn van die films die eigenlijk helemaal niet zo bijzonder zijn, maar waar je dan toch een klik mee hebt. Deze film is zo'n zeldzaam geval voor mij. Ik had de film dus al twee keer gezien en op de een of andere manier blijven bepaalde scenes altijd hangen. De scene waar de eendjes gevoerd worden is daar een goed voorbeeld van. Daar moet ik toch met enige regelmaat aan denken en dan komt er weer een glimlach op mijn gezicht. De titel van de film is een ander verhaal. Die wist ik niet te onthouden. En dus wist ik ook niet meer in welke film die beroemde scene nou zat. Totdat deze weer eens op tv kwam en ik bij de beschrijving van de film zag dat dit de bewuste film was. We hebben hem gelijk maar weer eens gekeken gisterenavond. En tja, het is wel een leuke film met leuke spelers en een leuk verhaal. Maar echt een super bijzondere film is het nou toch ook weer niet. Het loopt allemaal lekker weg en is ook zeker best wel voorspelbaar. Echt een filmpje voor het hele gezin. Geen hoogvlieger dus. Ik hoop dat ik de titel nou voortaan weet te onthouden en ik zal hem ook vast nog wel eens een keertje gaan zien. Maar het is zeker geen film waarvan ik iedereen aanraadt om hem ook eens te gaan bekijken.

Onderhoudende film. Zeer sterke acteerprestatie van de moeder van het knaapje (Colette) . Leek wel eerder een televisie serie dan een film, het ging zeker niet over het neerzetten van majestueuze scenes.

Verhaal is niet overtuigend voor mij, enorm vergezocht en tesamen met Hugh Grant, "not my cup of tea".

Vanavond is deze film op België één, zie geen exacte aankondiging op deze site, zoals wel vaker van Ned. of Belg. films op de gewone netten. Bij deze dus, rond half elf.

Nog steeds een hele vermakelijke feel good movie.

Die gezellig is en blijft genieten.

Het type film, waarvan Hugh Grant toch wel een van de betere acteurs blijft, van dit soort warme en vrolijke films.

Daarin blijft hij de feel good movie koning van het witte doek.

Na heel lange tijd About a boy weer eens gekeken.

In mijn herinnering een prachtige tragikomedie.

Maar nu blijkt dat herinneringen bedrieglijk zijn.

Het blijft nog steeds een prima film met een mooie chemie tussen Grant en Hoult. Ook Toni Colette levert een puike prestatie als de suïcidale Fiona,

en ja, Rachel Weisz blijft een adembenemend mooi vrouw.

Maar toch bleef ik uiteindelijk steken op een voldoende. 3☆

Naar het gelijknamige boek van Nick Hornby. In het boek speelt zich het verhaal af in 1993-1994, en maakt Marcus kennis met de band Nirvana. Het verhaal bereikt zijn hoogtepunt, zodra de kinderen worden getroffen door de zelfmoord van Kurt Cobain. De titel van het verhaal, is een toespeling op het nummer "About A Girl" van Nirvana.

Brad Pitt werd benaderd voor de hoofdrol, maar hij sloeg het aanbod af. In zijn optiek was het onwaarschijnlijk dat hij een zogenaamde alleenstaande vader kon spelen, en vervolgens alles in de strijd gooit om dames te versieren. In de film wordt zijn foto echter gebruikt voor de cover van het tijdschrift "Esquire." De rol van Will ging naar Hugh Grant, die zijn tijd omschrijft als een 'tijdseenheid.' Zo brengt hij geregeld wat tijd door op de website "supermodelswithseethroughtops.com." Een opvallend detail, is dat deze website daadwerkelijk bestaat. Anders dan wat de titel doet vermoeden, gaat het hier om een foto van paus Johannes Paulus II in zijn "pausmobiel." Will Freeman doet zijn achternaam eer aan. In de film leeft hij onder het citaat "No man is an island." Hoewel dit gekscherend aan Jon Bon Jovi wordt toegekend, werd het in 1624 door John Donne geschreven in zijn werk "Meditation XVII." Jon Bon Jovi gebruikte het citaat wel als openingstekst voor het nummer "Santa Fe" uit Young Guns II. Natalia Tena maakte met deze film haar acteerdebuut. Emma Thompson was daarnaast ook even in beeld voor een rol in de film.

Regisseur Chris Weitz zorgde in het begin voor wat twijfels bij de meeste critici. De vraag was of een rasechte Amerikaan wel in staat was om een dergelijk Engels onderwerp te regisseren. Het is niet geheel onbekend dat Weitz in het verleden aan de universiteit van Cambridge heeft gestudeerd. Daarnaast was hij samen met zijn broer Paul Weitz, Nick Hornby en Peter Hedges verantwoordelijk voor het scenario. De cast is goed samengesteld. Dit bestaande uit Toni Collette als de suïcidale moeder van Marcus. Opmerkelijk genoeg bevat de film ook een scène, die naar haar personage uit The Sixth Sense verwijst. Tot slot bevat de soundtrack ook een paar geweldige nummers. Zeker de moeite waard om mee te nemen.

3,0 *