In Search of Darkness (2019)

Zeer leuke docu over 80's horror films. Verschillende aspecten komen aan bod. waarom geen 5*? Omdat ze toch vooral veel klassiekers aanhalen. Maar langs de andere kant, dit zijn natuurlijk ook wel de films die de jaren 80 tekende en vorm gaven. Mijn watchlist is weer immens veel langer geworden.

Deze lijkt me na Crystal Lake Memories en Never Sleep Again zó tof!

Wat een geweldige documentaire! Erg georganiseerd door alle films per jaar te behandelen, waarbij vervolgen zeker niet vergeten worden (Poltergeist II, III, Psycho II, III, de Friday the 13, Halloween en Nightmare-reeksen etc). Voor er naar een volgend jaar wordt gegaan wordt er steeds een bijzonder thema belicht (horror heroes, final girls, sound design, nudity etc). Een genot om naar te kijken, vooral vanwege héél veel beeldmateriaal van kills en grappig becommentarieerde scènes.

Het commentaar (zowel lyrisch als kritisch) wordt gepresenteerd door veel acteurs en regisseurs uit de films zelf, met veel toffe anekdotes van deze ervaringsdeskundigen, wat het bijzonder compleet maakt.

De documentaire lijkt netjes verdeeld te zijn; ongeveer twintig minuten per jaar. De meest interessante besproken 80s-horror zit 'm wat mij betreft wel in de beginjaren. Maar dat is waarschijnlijk ook niet zo gek als je je bedenkt dat de grootste iconen van dat decennium Jason, Michael en Freddy allemaal begin jaren tachtig geïntroduceerd werden. Al zijn Pinhead en Chuckie natuurlijk ook niet de minsten.

Ik dacht eerst wat films te missen, zoals Amityville Horror en Demon Seed, gezien deze films voor mij een jaren tachtig-feel hebben, maar dat zijn toch echt eind '70-films. Er zijn maar enkele films die ik gemist heb in dit overzicht, zoals Ghoulies (1985), The Gate (1987) en mijn favoriet Dream Demon (1988) , terwijl er wel veel ruimte is voor andere B-films.

Ik zag lang niet alle besproken films, maar herkende zeker wel de iconische covers die bij de zoektocht in de videotheek meer dan eens voorbij zijn gekomen.

Een enorme lijst aan films komt voorbij. Persoonlijk vond ik het jammer dat er niet werd ingegaan op Nightmare on Elm Street 2, waar er wel tijd is gemaakt voor 1, 3 en verder, maar dat komt waarschijnlijk doordat Heather Langenkamp één van de talking heads is. Plus, Never Sleep Again is daarvoor de perfecte oplossing.

De montage is perfect; snel, passend op wat er wordt gezegd en in veel gevallen simpelweg grappig. Het algehele design ziet er professioneel uit, erg goed gedaan.

Het klopt wat er gezegd wordt aan het eind van deze docu: het is nostalgie. Als kind was je beleving anders en waren deze films door kinderogen gezien grandioos, daar verandert niemand wat aan.

Op naar de jaren negentig!!!

Aan de kritieken af te lezen is dit een erg tof tijdsdocument. Nu word ik toch wel heel benieuwd naar deze docu!

Heb 'm ff gepauzeerd hoor, duurt bijna vier en een half uur.. Kijk 'm later nog wel af..

Maar erg tof inderdaad, non-stop fragmenten die leuk gesorteerd in jaartallen en sub-genres enthousiast aan elkaar gepraat worden door acteurs, regisseurs en andere crewleden uit die tijd.

Mis er wel een paar, zoals de House filmpjes. Die waren ook mijn favoriet, maar misschien krijgen we dat nog. Denk bijna al die filmpjes wel gezien te hebben, in die jaren was ik een tiener en bijna dagelijks in de videotheek te vinden. Zal sommige toch maar weer eens opzoeken...

Veel (vergeten) meesterwerkjes in die tijd, waarbij veel vermakelijke onzin en vooral de effecten opvallen. Je ziet het ook steeds meer in de huidige filmpjes terug.

Niet elke talking head had wat zinnigs te melden. Ik zit nooit zo op bloggers/vloggers, fanboys te wachten. . Gelukkig heb je dan wel weer John Carpenter en Joe Dante. Volgens mij... geen enkele Italiaanse film kwam langs (ja, een videohoes van City of the Living Dead, meen ik). De nadruk lag nogal op Amerikaanse producties. Verder geen moment verveeld.

Nostalgie is krachtig, dat blijkt maar weer. Ik ben blij dat ik geen cent heb geïnvesteerd in de crowdfunding van dit project. Voor een belachelijk hoog bedrag kreeg je een goedkope, slappe BD-R release. Daar ga je als collector van over je nek. Die 'wereld' stond dan ook even in de fik en ik stond aan de zijlijn te genieten. Kort daarna regende het onder de verzamelaars en op andere forums van genreliefhebbers heftige kritieken die (helaas) volledig aansluiten op mijn ervaringen. Dit is namelijk echt niet best.

Als ''documentaire'' een complete mislukking. Voor wie bekend is met de essentials uit de jaren 80 is het een herhaling van bekende verhalen van bekende koppen over films die we allemaal al hebben gezien. En dat voor een periode waarin er (over de hele wereld!!) veel gebeurde binnen het genre en er talloze hidden gems te vinden zijn. Waarom wordt er bijvoorbeeld zo ontzettend veel tijd besteed aan Friday the 13th terwijl we een 400-minuten durende documentaire hebben met Crystal Lake Memories: The Complete History of Friday the 13th (2013) en zo veel tijd aan Nightmare on Elm Street terwijl we dat allemaal al kennen van Never Sleep Again: The Elm Street Legacy (2010) ?

Geen fucking woord over de Italianen (zal wel gevoelig liggen omdat zij het vaak beter deden) of andere Europese horror. Mja, The Lair of the White Worm (1988) wordt even om z'n Britse karakter benoemd. That's it. Een hoop zelfpijperij en weinig échte analyses over wat er achter de ontwikkelingen van het genre zat. Er zit één kleine verwijzing in naar SOV-horror (en dan pakken ze ook nog een beruchte kutfilm ipv de pareltjes uit die periode) terwijl dat een gigantische verandering van het filmlandschap was. Dichterbij dan Troma komen we dan niet meer bij dat type horrorfilm en ook hun tijd is sumier. Het is overigens geen verrassing dat Kaufman de beste quote heeft. ''"There are a lot of people who feel that movies like What Women Want and John Q. are basically baby food ... And you can live on baby food, but it's very boring. A lot of people would like jalapeño peppers, and Troma is basically the jalapeño pepper of the cultural pizza''.

Het is allemaal erg vlak en wordt voor een groot gedeelte geleid door onbekende koppen die me echt gestolen kunnen worden. Irrelevante meningen van irrelevante mensen. Die gozer van 'Dead Meat' was echt om te janken gewoon met z'n domme grimas en neppe teksten. Leuk om wat hoogtepunten van je favoriete klassiekers te zien, maar het is een eentonige rit van ruim 4 uur met nauwelijks inhoudelijke waarde. Het hoopt volledig te kunnen teren op nostalgie... en het komt er blijkbaar nog mee weg ook. Jammer.

Ik begrijp helemaal waar je vandaan komt. Ik was zelf, voornamelijk als kind, tiener, alleen maar gericht op Amerikaanse en Britse horrorproducties. En dan is deze docu natuurlijk wel compleet en een feest van herkenning. Wat dat betreft hadden ze de titel of een ondertitel wat gerichter moeten stellen.

Ik wist niet dat er zoveel kritiek was!

Is de bluray versie nog ergens verkrijgbaar? Misschien 2e hands iemand? Zou deze toch graag op bluray schijf hebben?

Dat denk ik niet. Was een éénmalige ''pressing'' (gewoon BD-R, kun je in principe thuis ook zelf knutselen). En als je hem al tegenkomt, dan mag je flink lappen Was destijds al vrij prijzig als backer (50 pond), dus dat is inmiddels minstens het drievoudige waard.

Deze monumentale documentaire over de ontwikkeling van de horrorfilm in de jaren '80 is een must voor iedere horrorliefhebber. David A. Weiner kiest voor een chronologische structuur waardoor elke episode begint met een bloemlezing uit de populairste, meest invloedrijke horrorfilms uit het betreffende jaar. Daarna richt hij zich op een specifieke ontwikkeling in het horrorgenre die van invloed is geweest op de filmkunst of op cultuur in het algemeen. Zo is er ondermeer aandacht voor de complexe special effects van o.a. Rick Baker en Tom Savini, voor de unieke rol die vrouwen innamen in het genre (met zinvolle bijdragen van o.a. Heather Langenkamp en Caroline Williams) en voor de invloed van VHS en kabel-TV. Houdt pen en papier bij de hand om de titels op te schrijven die je nog niet kende en geniet van de vele filmfragmenten voorzien van vele iconen uit het genre waaronder John Carpenter, Tom Atkins, Kane Hodder en Doug Bradley. Mijn favoriete scène? Crispin Glovers dans in Friday the 13th: The Final Chapter.