Billy Elliot (2000)

Ik vind het een mooie film met een goed verhaal.

Het is leuk om te zien dat er ook films gemaakt zijn over jongeren die niet de gemakkelijkste weg kiezen. Billy Elliot is een goed geacteerd drama (enkel pa viel soms door de mand, maar was soms ook erg goed), maar heeft uiteindelijk toch te weinig om het lijf. De staking krijgt bijvoorbeeld maar weinig aandacht. Ook de gezinssituatie had veel beter gebruikt kunnen worden. Nu draait het toch erg om kleine Billy die stiekem zijn balletpasjes oefent. Blijkbaar voortdurend zonder dat pa het weet, en dan ga je al snel de spanning missen.

Natuurlijk is het een mooi verhaal en blijft het leuk om te zien hoe een jongen zijn conservatieve buurt op de kast jaagt met iets doodnormaals als ballet. Het vermaakt, maar er had veel meer in gezeten.

Niet slecht en keek prima weg, maar te sentimenteel en voorspelbaar.

zonder woorden n 5

Billy Elliot is een film die ik een lange tijd wat uit de weg gegaan was, omdat hij me niet aansprak. Het verhaal klinkt cliché en iedere andere film die Stephen Daldry maakte deed me niets. Dat eerste punt wordt niet ontkracht, want voor originaliteit hoef je hier niet te zijn. Het is een typische vertelling over iemand die iets doet dat buiten het verwachtingspatroon van zijn omgeving ligt.

Echter, Billy Elliot stak toch wat boven de middenmoot van dit soort type films uit om één reden: iedere keer dat er gedanst werd kwam de film helemaal tot leven. En dat is precies wat hier op de eerste plaats moest gebeuren. Billy zelf beweerd op een bepaald punt dat dansen voor hem als elektriciteit aanvoelt en dat wordt bijna invoelbaar. Daldry filmt deze momenten door Jamie Bells lichaam zo veel mogelijk totaal in beeld te brengen en hem zijn kunsten te laten vertonen, zonder al te veel overbodige montage.

Het maakt een verschil, want als de passie van Billy overgebracht wordt is het al meteen interessanter om te zien hoe het hem verder vergaat, zelfs al kun je de rest van het verhaal voorspellen. De acteerprestaties zijn ook wel fijn. De personages zijn niet uniek, maar een Julie Walters of de extreem stoïcijns ogende Gary Lewis weten er wel raad mee. De keuze voor de tijd van Thatcher pakt ook aardig uit, al is het maar door dat geweldige shot waarin dat meisje met haar stok lang de hekken ratelt, om vervolgens de ME lukraak op dezelfde manier te raken.

Helaas is het verder ook geen meesterwerk, daarvoor is het toch te voorspelbaar. Ook de muziekkeuze had wat meer inspiratie kunnen gebruiken. T-Rex hoor je niet te vaak en vooral Cosmic Dancer vindt zijn plaats hier, maar moeten we nu werkelijk nog maar eens London Calling in een film horen? Oh wel.

3,5*

Het bijzondere aan deze film vind ik dat het, ondanks het muziek en dansgehalte, in de eerste plaats een film is, en een goede ook. Daldry blijft daar ook tot het eind toe heel consequent in. Het dans-gegeven dient volledig het verhaal.

Ik heb goede verhalen over de musical gehoord, maar denk dat je dat als een volledig op zichzelf staand iets moet beschouwen, tenzij de sfeer van de film dusdanig goed is overgebracht in de musical...maar dat betwijfel ik.

Mooie feelgooddrama en herkenbaar Brits. Het verhaal wordt behoorlijk luchtig gebracht met hier een daar wat droge humor. Het jongetje die de hoofdrol speelt draagt de film en speelt hier een Billy Elliot die stevig in zijn schoenen staat en tegen de vooroordelen omtrent ballet opbokst. Het verhaal is niet heel origineel en ook wel voorspelbaar maar het wordt op een dusdanige manier gebracht dat de bijna twee uur voorbij vliegen. Een fijne en mooie film, richting 3,5* wat mij betreft.

Ondanks, of misschien wel dankzij, het eenvoudige verhaal een heel sterke film. De filmmakers hebben een goede balans gevonden tussen de achtergrondsituatie en waar het in deze film om draait: Billy Elliot. De mijnwerkerstaking blijft terecht op de achtergrond, want dat is helemaal niet interessant voor een elfjarige jongen. We zien het vanuit zijn perspectief. Goed geacteerd, met veel humor en bij vlagen met een fabelachtige montage. M.n. de slotscene is prachtig opgebouwd en fantastisch gemonteerd. Kippenvel.

Een mooie film met een degelijk verhaal. Ik vond het leuk dat iedereen praatte met een schots accent.

Zeer wisselvallig.

Positieve zaken: Het dansen, vooral wanneer Billy met zijn mentor en steun en toeverlaat op Born to Boogie zich helemaal kan uitleven. Verder het cinematografische vertoon van de grauwe, desolate arbeiderswijken (al is dit meer karakteristiek van de Engelse filmindustrie dan een vondst van de regisseur) en de ambigue karakterschets van de mentor: aan de ene kant ijzig en rigide in haar ambacht, warm, sensitief en motiverend als mens.

Negatieve punten: De acteerprestatie van de vader; totaal niet geloofwaardig wanneer hij een woedeaanval krijgt, gelukkig valt het alleszins mee wanneer hij eenmaal achter zijn zoon gaat staan (hetgeen door de uitvoering ook wel als een kunstgreep aanvoelde). Billy zelf is alleen leuk wanneer hij het brutale joch mag spelen. Verder is de muziekkeuze zeer rommelig te noemen; soms komen er leuke nummers voorbij maar dikwijls ook lukraak ingezet en totaal niet compatibel met het vertoonde beeld. Tot slot worden de cliches natuurlijk niet geschuwd, al kan het er als feel good movie nog net mee door.

Teleurstellend, er had wat mij betreft meer ingezeten.

Natuurlijk een mooi verhaal, maar het wist mij noch te raken noch mee te slepen. Het acteerwerk viel me dan nog mee, al waren enkele bijrollen onder niveau. Bovendien een beetje cliché hier en daar.

Fijn sfeertje, dat wel. Ik snap de positieve reacties, zal wel smaak zijn.

2*

Zeer mooie film is dit wel.

Prima verhaal, uitstekend geacteerd door de ganse cast.

Heeft me kunnen boeien van begin tot einde.

En daar bovenop, puike muziek, o.a. van The Clash en T. Rex...

Warm aanbevolen deze film !!

“I don't want a childhood. I want to be a ballet dancer.”

Prima. Billy Elliot is een echte feel good film over een jongen die zijn droom najaagt, ondanks tegenwerking van zijn familie en het milieu waarin hij is opgegroeid. Echt zo'n grauw Engels stadje waar alle mannen in de mijnen werken. Sommige karakterontwikkelingen (vooral van de vader) gaan wel heel snel, en vooral tegen het einde wil de regisseur er wel heel graag een happy end aan brijen. Maar het plezier dat iedereen uitstraalt werkt aanstekelijk, en met Jamie Belle en Julie Walters heb je natuurlijk goud in handen. Beide zijn fantastisch.

Ok.

Uiteindelijk niet heel veel meer dan een dramatje dat al best vaak gedaan is en dit weet er niet veel bij toe te voegen. Behalve dat het zich afspeelt in een bekende historische periode natuurlijk. Al focust de film zich, zoals verwacht, er nauwelijks op.

Bell is wel een enthousiaste acteur hier. Het zal vast wel wat moed hebben gekost en Bell voert de rol met behoorlijke overtuiging uit. Al zie je wel dat hij behoorlijk onervaren is nog. Hij steekt wel boven de meeste andere uit, vooral omdat de rest minder ruimte krijgt om te acteren.

Visueel hangt er wel een Brits charme. De wat grauwe, vuile straten van het dorpje zijn best krachtig en de rellen zijn best sterk in beeld gebracht. Qua truckjes zit er niets in, belichting is soms ook redelijk brak. De settings blijven er wat houterig door. Ik heb het dan over locaties zoals de sportschool of balletschool.

Het ergste aan de film is absoluut de soundtrack. Deze lijkt compleet van een andere film te komen. Het is een vrolijke soundtrack terwijl er ernstige gebeurtenissen in beeld zijn. Het voelt compleet vreemd aan en neemt wel wat weg van de ervaring daardoor.

Daarbij is het verhaal zelf behoorlijk voorspelbaar en emotioneel grijpt de film je nergens. Het is vooral het acteerwerk dat het omhoog helpt en dat er genoeg tempo in de film zit om het lekker vermakelijk en best lief te houden. Al zal ik voorzichtig zijn om dit een familiefilm te noemen.

Het kijkt goed weg en dankzij het tempo en charme is het heel makkelijk uit te kijken. Maar er zitten nog wel wat pijnpunten in die de ervaring zelf wat omzeep helpen. Maar in het genre is het mogelijk 1 van de betere ja.

Hele aardige feel good movie die zich op meerdere opzichten met The full monty laat vergelijken, maar dat niveau niet kan tippen. Beide films kenmerken zich door de setting van het armoedige en treurige arbeidersleven, kleurrijke en desolate achterbuurten, de uitzichtloosheid van het bestaan, een nog al onconventionele 'way out' die door omgeving en vrienden niet bepaald begrepen en breed gedragen wordt en het toch doen/slagen van de wens na de nodige strubbelingen. Zoals ik zeg, wat mij betreft veel parallellen.

Desondanks heeft Billy Elliot veel, heel veel, te bieden als film. De jonge Jamie Bell speelt meer dan behoorlijk de rol van de door dansen geobsedeerde Billy. Mooie tegenstrijdigheid is de macho omgeving waar hij in op groeit, zijn vader en broer, en het juk waar allemaal onder zuchten, het overlijden van moeder. De keuze voor het ballet lijkt dan ook symbolisch te staan voor een vlucht, iets wat nog eens extra benadrukt wordt wanneer Billy in de bus gestapt is en vader en broer weer met hun helm op de lift in stappen om de sombere krochten van de mijn weer te betreden. Een bestaan dat hun ongetwijfeld op een zeker punt zal breken. Verder kenmerkt de film zich met licht absurdistische en komische momenten, lekkere scherpe dialogen en het nodige gescheld in plat Engels wat altijd heerlijk is.

Fijne soundtrack met onder andere The style council, The Jam(grappig beide keren namelijk Paul Weller), T-Rex, The Clash en ik meende ook Bowie ergens gehoord te hebben. Prima rollen van Jamie Bell en Gary Lewis.

Fijn filmpje, toch maakte hij 18 jaar terug toen hij voor het eerst op tv was iets meer indruk.

Britse cineasten lijken een patent te hebben op het maken van sociaaleconomische drama’s. In deze film wordt de roemruchte mijnwerkersstaking uit 1984/85 gebruikt als achtergrond voor een aansprekend verhaal over een jongen, die tegen de stroom in zijn droom om balletdanser te worden probeert waar te maken.

Regisseur Stephen Daldry heeft er een knappe film van gemaakt, al zou wat meer aandacht voor de impact van de staking op het gezinsleven wat mij betreft welkom zijn geweest. En natuurlijk is het weer genieten van Julie Walters. Wat een geweldige actrice!

I must say that Billy Elliot is a Great movie, tho I don’t really like it, I don’t like the old style of the movie, its just not a movie I would go to by myself, I could understand if people like it to, I wouldn’t recommend it to everyone but maybe more to older people.

I give it 3.5/5 stars.

Aandoenlijke dramedy over Billy die tussen meisjes balletles gaat volgen. Cinematografie: Britse 80-er jaren tegen decor van onlusten rond stakingen van mijnwerkers. Scѐnes in de boks-/balletschool, in huis en buiten op straat. Muziek: passend bij de emoties van de hoofdpersoon in de film. Ook typische 'balletmuziek' zoals het Zwanenmeer. De jonge acteur Jamie Bell speelt de rol van Billy overtuigend en goed. Bijrollen ook leuk gespeeld.

Billy denkt wat verder na dan zijn oudere broer Tony. Hij speelt piano, heeft belangstelling voor ballet en is een beetje 'anders'...... De dansscѐne rond 60 min deed me een beetje aan Footloose denken, want het leek alsof zijn voeten een eigen leven gingen leiden! Het einde is wel een beetje emotioneel......

Opvallende dingen in de film:

- rond 15 min, zodra Billy oversteekt, het meisje op het trottoir blijft staan en als het ME-busje voorbij rijdt, is zij plotseling 'verdwenen'

- als Billy thuisgebracht wordt door de balletjuf zijn de veren opeens van de kleding weg.....

- aparte gele 'zwevende' veerpont

Deze lieve en aandoenlijke film draagt meerdere boodschappen: blijf jezelf en wordt niet zoals een ander je wil zien, kinderen hebben meer in de gaten dan ouders denken en stop nooit met dromen, want wie weet komen ze wel uit!

Een leuke film. Hij heeft echt dat Britse gevoel. Destijds ging het verhaal nogal langs mij heen, maar nu ik ‘m weer zag vond ik het wel interessant. Ik moet wel zeggen dat ik het niet heel indrukwekkend vond. De sfeer is fijn, ik vind het goed gespeeld en het keek prima weg, maar niet veel meer dan dat. Ik geef hem een 7. 3,5*

Zeer fijne geslaagde familiefilm die ik op het laatste nippertje via Netflix wou meepikken. Billy Elliot is me niet onbekend, al dikwijls zien passeren, maar nog nooit gezien zo blijkt. Billy Elliot speelt zich af in het kader van de jaren 80 van Thatcher. Stakingen en sociale verpaupering in een kleine mijnbuurt, het zou zomaar een setting kunnen zijn voor Ken Loach. In deze kansarme buurt groeit Billy op. Normaliter was hij voorbestemd om in de mijnen te werken, maar dankzij zijn talent voor ballet kan hij zijn horizonten verleggen.

Typische genderfilm met vele conservatieve opvattingen. Dat Billy’s nieuwe hobby niet in goede aarde ging vallen, was niet zo moeilijk te voorspellen. Wel was de ommezwaai wel heel makkelijk en zonder echte aanleiding ook, van zowel en vader als de grote broer. Die laatste was in het eerste deel van de film eerder een pestkop. Toch heel wat anders dan hoe hij later werd voorgesteld.

Fijne acteerprestaties, goede sfeersetting en leuke enthousiaste soundtrack. Aangename film om naar te kijken, ook met het hele gezin. Fijne boodschap ook waarbij eenieder steeds zijn dromen moet nastreven en vooroordelen uit de weg moet gaan.

Heel fijne film, al had ik er - op basis van The Hours - iets meer van verwacht. Eigenlijk is er heel weinig op aan te merken. Het verhaal is echter niet boeiend/bijzonder genoeg om echt binnen te komen. Ook ben ik het eens met de opmerkingen over dat sommige personages wat makkelijk bij draaien. De grote smaakmakers zijn Jamie Bell en Gary Lewis. En op een eervolle derde plaats misschien wel Jean Heywood .

Ik had wel mee diepte vd personages verwacht. En vond dat de Soundtrack meer stoorde dan dat het aan het verhaal bijdroeg

De verwachtingen die met de openingsscene gewekt worden, met het prachtige Cosmic Dancer van T. Rex, worden niet waar gemaakt. Het geheel verzandt al snel in sentiment, bombast en voorspelbaarheid. Helaas!

Een van mijn favourite feelgood films. Heerlijke Britse charme en geweldige soundtrack (ik ben dan ook wel een grote T. Rex fan).

Er zijn meer films met dit soort verhaal: de struggle van een persoon om te doen wat hij/zij echt wilt, met de dagelijkse moeilijkheden die dat onmogelijk (en uiteindelijk mogelijk) maken. Of de plot van Billy Elliot 20 jaar geleden baanbrekender was dan nu weet ik eigenlijk niet. Wat ik wil zeggen, misschien is er nog steeds niet veel veranderd op sommige gebieden...

Er zijn maar twee echt sympathieke karakters in deze film, die echter een minimale rol hebben: het buurjongetje Michael en de lieve oma, die alle emoties vol op meekrijgt, met een prachtige mimiek. En de danslerares ook wel uiteindelijk. Maar de rest niet en zelfs Billy Elliot is vaak een rotjong, waar wel oorzaken voor te vinden zijn. De dramatische muziek lijkt soms wat misplaatst. Daar zijn de typisch Britse taferelen te rauw voor.

Zie ik dat deze regisseur ook van The Hours en de The Reader is! Hoe een mens kan groeien in zijn vak

Billy Elliot, het relaas van een jonge tiener in een arbeidersgezin zonder moeder, jaren '80 in een mijnwerkersdorpje. Het leven is er zwart wit. Jongens boksen, meisjes doen aan ballet, de mannen werken in de mijnen en de vrouwen blijven thuis. Wie daarvan wil afwijken, wordt snel de kop ingedrukt. Daar zit je dan als jonge kerel die de frustratie van het leven liever van zich wil afdansen dan te gaan boksen. In zo'n oer-mannenwereld is dat het ergste dat je kan doen. Daar komt dan nog eens de onderliggende laag van sociale onrust omdat de koolmijnen niet meer rendabel zijn en het enige werk dat er lijkt te zijn in dat dorp, bedreigt is zonder een alternatieve toekomst.

Het verhaal heeft zeker haar charme en is goed geschreven. Jaimie Bell is goed in de titelrol en kan de film wel dragen. De rest van de acteurs is wat gemiddeld. De muzikale keuze is ook niet slecht en past in het tijdsbeeld en de frustratie van zowel de sociale onrusten als de jonge Billy Elliot in de jaren '80 die gewoon wil dansen. Qua dans is het wel teleurstellend. Het past zeker bij een jonge tiener die nog veel moet leren. Maar je gaat hier geen grootse choreografieën zien.

De film is een mooi drama en niet zomaar een dansfilm. De focus ligt vooral op het drama-gedeelte. Qua aankleding is het niet zo bijzonder, maar het sterke verhaal maakt dat de film best wel de moeite is. En niet moeilijk dat het nadien opnieuw gebruikt werd op de planken bij verdere musical-versies.

Dit is de tweede keer dat ik de film heb bekeken. De eerste keer was ik razend enthousiast. Dit maal is het allemaal toch wat minder dan ik had verwacht. Billy wordt gespeeld door een 14 jarige maar heeft een te ouwe kop voor de rol waarin hij een elfjarige speelt. Het verhaal staat bol van clichés waarmee uiterst doeltreffend de grote emotie wordt opgeroepen, Ook op andere vlakken bewijst de regisseur een vakman te zijn, de stilering van de staking, het interieur van het huis waar Billy woont, de buurt, is uiterst zorgvuldig vormgegeven. Mis en scene-technisch gezien biedt de film sterke momenten; zoals de zelfverwerping van de kettingrokende danslerares die haar eigen leven als mislukt ziet en de pijn hierover tracht te verzachten door Billy te stimuleren iets van zijn leven te maken. Sterk moment in de film is het mysterie van de plotselinge verdwijning van het meisje Debbie op het moment dat een politiebusje voorbij rijdt. Google is onze beste vriend als je precies wilt weten hoe deze verdwijntruc tot stand kwam. De achterliggende reden waarom dit op deze wijze is gefilmd ontgaat me, desondanks voegt het wel iets toe aan de film.

Raak getroffen film over thema dat ik ook vaak in mijn werk, onderwijs, tegenkom: van die vele, ongeschreven regels hoe het zou horen, niet horen. Verder vind ik de klassenmaatschappij van Engeland raak weergegeven, die net als in Nederland nog steeds bestaat. Hoofdpersoon speelt zijn rol zeer overtuigend en vooral het slot is aangrijpend.

Billy Elliot is een film met een mooi verhaal wat ontzettend goed wordt neergezet. Het acteerwerk is zeer overtuigend(van de gehele cast). Trots en schaamte kunnen dicht bij elkaar liggen en dat is eigenlijk iets moois en waar de film over gaat.

Het verhaal kent misschien weinig verrassingen en de afloop is wellicht voorspelbaar, maar dankzij de knap weergegeven grimmige achtergrond van de Thatcher-jaren, de leuke muziek (de Clash, de Jam en heel veel T. Rex) en het prachtige spel van vooral Jamie Bell en Gary Lewis komt deze film toch knap overtuigend over. Hoe moet het zijn om op te groeien in een omgeving waar bijna niemand in staat is tot een vriendelijk woord of een teder gebaar? Leuk ook dat Jamie Bell de overstap naar een serieuze carrière als volwassen acteur heeft kunnen maken.