
Billy Elliot (2000)
Verenigd Koninkrijk / Frankrijk
Drama / Komedie
110 minuten
geregisseerd door Stephen Daldry
met Jamie Bell, Julie Walters en Gary Lewis
1984. De 11-jarige Billy Elliot woont in een mijnwerkersstadje in het noordoosten van Engeland. Zijn moeder is onlangs overleden en hij moet vaak op zijn demente oma passen. Zijn vader en oudere broer Tony, beide mijnwerkers, zitten thuis. Ze zijn in staking. Billy krijgt iedere week wat geld voor zijn bokslessen. Hij vindt het boksen helemaal niet leuk want hij bakt er niets van. Wanneer Billy weer eens moet nablijven om zijn boksoefeningen te doen, ziet hij de balletklas van mevrouw Wilkinson trainen. Iets in de bewegingen van de meisjes spreekt hem aan en Billy besluit om mee te doen.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=glKDtUXNAZw
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,7 / 127339)trailer (YouTube)various artists cd (MusicMeter)iTunes: € 9,99 / huur € 3,99Natuurlijk is het een mooi verhaal en blijft het leuk om te zien hoe een jongen zijn conservatieve buurt op de kast jaagt met iets doodnormaals als ballet. Het vermaakt, maar er had veel meer in gezeten.
Echter, Billy Elliot stak toch wat boven de middenmoot van dit soort type films uit om één reden: iedere keer dat er gedanst werd kwam de film helemaal tot leven. En dat is precies wat hier op de eerste plaats moest gebeuren. Billy zelf beweerd op een bepaald punt dat dansen voor hem als elektriciteit aanvoelt en dat wordt bijna invoelbaar. Daldry filmt deze momenten door Jamie Bells lichaam zo veel mogelijk totaal in beeld te brengen en hem zijn kunsten te laten vertonen, zonder al te veel overbodige montage.
Het maakt een verschil, want als de passie van Billy overgebracht wordt is het al meteen interessanter om te zien hoe het hem verder vergaat, zelfs al kun je de rest van het verhaal voorspellen. De acteerprestaties zijn ook wel fijn. De personages zijn niet uniek, maar een Julie Walters of de extreem stoïcijns ogende Gary Lewis weten er wel raad mee. De keuze voor de tijd van Thatcher pakt ook aardig uit, al is het maar door dat geweldige shot waarin dat meisje met haar stok lang de hekken ratelt, om vervolgens de ME lukraak op dezelfde manier te raken.
Helaas is het verder ook geen meesterwerk, daarvoor is het toch te voorspelbaar. Ook de muziekkeuze had wat meer inspiratie kunnen gebruiken. T-Rex hoor je niet te vaak en vooral Cosmic Dancer vindt zijn plaats hier, maar moeten we nu werkelijk nog maar eens London Calling in een film horen? Oh wel.
3,5*
Ik heb goede verhalen over de musical gehoord, maar denk dat je dat als een volledig op zichzelf staand iets moet beschouwen, tenzij de sfeer van de film dusdanig goed is overgebracht in de musical...maar dat betwijfel ik.
Positieve zaken: Het dansen, vooral wanneer Billy met zijn mentor en steun en toeverlaat op Born to Boogie zich helemaal kan uitleven. Verder het cinematografische vertoon van de grauwe, desolate arbeiderswijken (al is dit meer karakteristiek van de Engelse filmindustrie dan een vondst van de regisseur) en de ambigue karakterschets van de mentor: aan de ene kant ijzig en rigide in haar ambacht, warm, sensitief en motiverend als mens.
Negatieve punten: De acteerprestatie van de vader; totaal niet geloofwaardig wanneer hij een woedeaanval krijgt, gelukkig valt het alleszins mee wanneer hij eenmaal achter zijn zoon gaat staan (hetgeen door de uitvoering ook wel als een kunstgreep aanvoelde). Billy zelf is alleen leuk wanneer hij het brutale joch mag spelen. Verder is de muziekkeuze zeer rommelig te noemen; soms komen er leuke nummers voorbij maar dikwijls ook lukraak ingezet en totaal niet compatibel met het vertoonde beeld. Tot slot worden de cliches natuurlijk niet geschuwd, al kan het er als feel good movie nog net mee door.

Natuurlijk een mooi verhaal, maar het wist mij noch te raken noch mee te slepen. Het acteerwerk viel me dan nog mee, al waren enkele bijrollen onder niveau. Bovendien een beetje cliché hier en daar.
Fijn sfeertje, dat wel. Ik snap de positieve reacties, zal wel smaak zijn.
2*
Prima verhaal, uitstekend geacteerd door de ganse cast.
Heeft me kunnen boeien van begin tot einde.
En daar bovenop, puike muziek, o.a. van The Clash en T. Rex...
Warm aanbevolen deze film !!
Prima. Billy Elliot is een echte feel good film over een jongen die zijn droom najaagt, ondanks tegenwerking van zijn familie en het milieu waarin hij is opgegroeid. Echt zo'n grauw Engels stadje waar alle mannen in de mijnen werken. Sommige karakterontwikkelingen (vooral van de vader) gaan wel heel snel, en vooral tegen het einde wil de regisseur er wel heel graag een happy end aan brijen. Maar het plezier dat iedereen uitstraalt werkt aanstekelijk, en met Jamie Belle en Julie Walters heb je natuurlijk goud in handen. Beide zijn fantastisch.
Uiteindelijk niet heel veel meer dan een dramatje dat al best vaak gedaan is en dit weet er niet veel bij toe te voegen. Behalve dat het zich afspeelt in een bekende historische periode natuurlijk. Al focust de film zich, zoals verwacht, er nauwelijks op.
Bell is wel een enthousiaste acteur hier. Het zal vast wel wat moed hebben gekost en Bell voert de rol met behoorlijke overtuiging uit. Al zie je wel dat hij behoorlijk onervaren is nog. Hij steekt wel boven de meeste andere uit, vooral omdat de rest minder ruimte krijgt om te acteren.
Visueel hangt er wel een Brits charme. De wat grauwe, vuile straten van het dorpje zijn best krachtig en de rellen zijn best sterk in beeld gebracht. Qua truckjes zit er niets in, belichting is soms ook redelijk brak. De settings blijven er wat houterig door. Ik heb het dan over locaties zoals de sportschool of balletschool.
Het ergste aan de film is absoluut de soundtrack. Deze lijkt compleet van een andere film te komen. Het is een vrolijke soundtrack terwijl er ernstige gebeurtenissen in beeld zijn. Het voelt compleet vreemd aan en neemt wel wat weg van de ervaring daardoor.
Daarbij is het verhaal zelf behoorlijk voorspelbaar en emotioneel grijpt de film je nergens. Het is vooral het acteerwerk dat het omhoog helpt en dat er genoeg tempo in de film zit om het lekker vermakelijk en best lief te houden. Al zal ik voorzichtig zijn om dit een familiefilm te noemen.
Het kijkt goed weg en dankzij het tempo en charme is het heel makkelijk uit te kijken. Maar er zitten nog wel wat pijnpunten in die de ervaring zelf wat omzeep helpen. Maar in het genre is het mogelijk 1 van de betere ja.
Desondanks heeft Billy Elliot veel, heel veel, te bieden als film. De jonge Jamie Bell speelt meer dan behoorlijk de rol van de door dansen geobsedeerde Billy. Mooie tegenstrijdigheid is de macho omgeving waar hij in op groeit, zijn vader en broer, en het juk waar allemaal onder zuchten, het overlijden van moeder. De keuze voor het ballet lijkt dan ook symbolisch te staan voor een vlucht, iets wat nog eens extra benadrukt wordt wanneer Billy in de bus gestapt is en vader en broer weer met hun helm op de lift in stappen om de sombere krochten van de mijn weer te betreden. Een bestaan dat hun ongetwijfeld op een zeker punt zal breken. Verder kenmerkt de film zich met licht absurdistische en komische momenten, lekkere scherpe dialogen en het nodige gescheld in plat Engels wat altijd heerlijk is.
Fijne soundtrack met onder andere The style council, The Jam(grappig beide keren namelijk Paul Weller), T-Rex, The Clash en ik meende ook Bowie ergens gehoord te hebben. Prima rollen van Jamie Bell en Gary Lewis.
Fijn filmpje, toch maakte hij 18 jaar terug toen hij voor het eerst op tv was iets meer indruk.
Regisseur Stephen Daldry heeft er een knappe film van gemaakt, al zou wat meer aandacht voor de impact van de staking op het gezinsleven wat mij betreft welkom zijn geweest. En natuurlijk is het weer genieten van Julie Walters. Wat een geweldige actrice!
I give it 3.5/5 stars.
Billy denkt wat verder na dan zijn oudere broer Tony. Hij speelt piano, heeft belangstelling voor ballet en is een beetje 'anders'...... De dansscѐne rond 60 min deed me een beetje aan Footloose denken, want het leek alsof zijn voeten een eigen leven gingen leiden! Het einde is wel een beetje emotioneel......
Opvallende dingen in de film:
- rond 15 min, zodra Billy oversteekt, het meisje op het trottoir blijft staan en als het ME-busje voorbij rijdt, is zij plotseling 'verdwenen'
- als Billy thuisgebracht wordt door de balletjuf zijn de veren opeens van de kleding weg.....
- aparte gele 'zwevende' veerpont
Deze lieve en aandoenlijke film draagt meerdere boodschappen: blijf jezelf en wordt niet zoals een ander je wil zien, kinderen hebben meer in de gaten dan ouders denken en stop nooit met dromen, want wie weet komen ze wel uit!
Typische genderfilm met vele conservatieve opvattingen. Dat Billy’s nieuwe hobby niet in goede aarde ging vallen, was niet zo moeilijk te voorspellen. Wel was de ommezwaai wel heel makkelijk en zonder echte aanleiding ook, van zowel en vader als de grote broer. Die laatste was in het eerste deel van de film eerder een pestkop. Toch heel wat anders dan hoe hij later werd voorgesteld.
Fijne acteerprestaties, goede sfeersetting en leuke enthousiaste soundtrack. Aangename film om naar te kijken, ook met het hele gezin. Fijne boodschap ook waarbij eenieder steeds zijn dromen moet nastreven en vooroordelen uit de weg moet gaan.

Er zijn maar twee echt sympathieke karakters in deze film, die echter een minimale rol hebben: het buurjongetje Michael en de lieve oma, die alle emoties vol op meekrijgt, met een prachtige mimiek. En de danslerares ook wel uiteindelijk. Maar de rest niet en zelfs Billy Elliot is vaak een rotjong, waar wel oorzaken voor te vinden zijn. De dramatische muziek lijkt soms wat misplaatst. Daar zijn de typisch Britse taferelen te rauw voor.
Zie ik dat deze regisseur ook van The Hours en de The Reader is! Hoe een mens kan groeien in zijn vak
