Little Miss Sunshine (2006)

Als het gaat over stemmen zonder af te kijken, dat doe ik dus ook nooit maar dan weet ik dat even voor mezelf. Ik zeg niet voor niets: VOORLOPIG dit cijfer. Ik wou hem inmiddels al af hebben gekeken maar ben te druk.

En Boenga, je hebt gelijk hoor, maar dit soort film kan ik normaal gesproken juist wel waarderen, en iedereen mag stemmen toch, niet alleen de positieven?

Dat is de bevestiging die ik wou horen. Bij deze mijn officiële toestemming om te stemmen.

Haha, die heb ik mezelf nog niet gegeven tot ik hem af heb gekeken, maar het stemgemiddelde voor deze paar daagjes tot ik hem afkijk verandert er niet drastisch op dus dat leek me niet zo'n probleem.

'Little Miss Sunshine is een film over depressie, de dood, dromen die uiteenspatten, gevoelens van zelfmoord en relationele problemen'; het is geen zin die je snel op een verjaardag zult horen. En tóch klopt het.

Little Miss Sunshine is dan ook een erg bijzondere film. Tijdens deze herziening viel me pas écht op hoeveel hierin zit. Verpakt in een roze kauwgombel behandelt de film niet 'zomaar' allerlei zware levensthema's op een (v)luchtige maar eerlijke manier, maar doet het dat op ontzettend knappe wijze.

Zo is het acteerwerk buitengewoon goed, iets wat je niet snel bij dit soort films verwacht. De hele familie doet het meer dan uitstekend, met die vreemde Paul Dano (wederom) voorop. Die scène op de dijk nadat hij de halve film stil is geweest, lijkt echt uit zijn tenen te komen. Maar ook de kleine rolletjes mogen er zeker zijn. Het gezicht van die vrouw in het ziekenhuis met de overlijdenspapieren is hilarisch en de karakters van de op porno beluste politieagent en de presentator van de beauty contest zijn heerlijk fout.

Daarnaast wordt je de ene memorabele scène na de andere voorgeschoteld. De eerderbenoemde scène op de dijk is mijn favoriet; een prachtig stukje film waarop zeer sterk acteerwerk, een erg mooie visuele stijl, de ontkurking van sterke karakteropbouw en lekker flauwe humor (ja, ik ging kapot op die toeter...) elkaar versterken.

En als kers op de taart is Little Miss Sunshine eens níét een film die zichzelf te serieus neemt. Lekker afgerond binnen de 100 minuten en uitgevoerd in een vlot tempo kijk je hem eenvoudig in één ruk af zonder op de klok te kijken. Lekker over the top einde eraan en hop, aftiteling. Zó hoort een film te zijn.

Heerlijke film, kortom.

Die plotomschrijving zit er op een detailtje na volgens mij. Heroïne, geen cocaïne, toch?

Degelijke film, waarin geslaagde en minder geslaagde scènes zoeken naar een balans. Het uitgangspunt is zeer de moeite: een zogeheten roadmovie waarin zeer diverse familieleden met elkaar een tocht ondernemen in een krakkemikkig volkswagenbusje. Ondanks de gelaagdheid van de personages is Little Miss Sunshine een wat simplistische film. De eenvoud van het plot is hierbij meteen ook een zwakte. Niet alle 'grappen' vond ik even de moeite, en het is dan op acteerwerk dat acteurs als Paul Dano en Steve Carrell de kar moeten trekken. Vooral het einde vond ik wat vervelend, Abigail Breslin vond ik hier meer een overdreven spring in 't veld dan een beloftevolle kindactrice. Toch is mijn invloed resumerend nog wel redelijk positief, vanwege de oprechte poging een makkelijk plot met complexe personages te verenigen. 3* (p.s. Matt Ross heeft wel flink afgekeken voor Captain Fantastic, zeg... Of noemen we dat inspiratie opdoen? )

Ik kon hier niet zoveel mee. Little Miss Sunshine is een road movie over een nogal dysfunctionele familie, die vanwege dochterlief op reis gaan in een brak oud busje naar de verkiezing uit de titel. Deze rit, en alles wat daarin gebeurt, wordt gebruikt als vehikel om allerlei zware onderwerpen langs te doen komen: zelfmoord en pogingen daartoe, drugsgebruik, puberen in het kwadraat, homoseksualiteit, en simpelweg mensen die hun dromen en levensdoelen in rook zien opgaan. Maar de manier waarop het gebracht wordt kon me niet zo heel veel interesseren. Een paar mooie scenes (bv. Dwayne die flipt als hij zijn kleurenblindheid beseft, en zijn daaropvolgende spijt) waren er wel, maar de pogingen tot humor waren zelden geslaagd en de meeste levenslessen waren nogal simplistisch en zonder veel subtiliteit gebracht. Wel prima acteerwerk van met name Carell en Dano, die zoals vaker puik werk leveren. Maar alsnog heb ik me hier vrij moeizaam doorheen geworsteld.

“A real loser is someone who's so afraid of not winning he doesn't even try.”

Heerlijke film. Little Miss Sunshine blijft ook bij herziening ontroeren en de familie Hoover, met al zijn gebreken, blijft boeien. De humor heeft een ironische en donkere ondertoon en de personages hebben tal van problemen, maar worden nooit karikaturen van zichzelf. De film heeft een heerlijke vibe en al bij de introductie van de verschillende personages voel je ondanks al het drama de komische ondertoon. Maar regisseurs Dayton en Faris nemen hun personages serieus en ondanks dat ze soms als volslagen malloten overkomen, blijven het mensen van vlees en bloed.

Breslin is het middelpunt van deze gekte als dochter Olive, die aan een miss verkiezing mee wil doen en haar familie zover krijgt om in een bus ernaartoe te reizen. Elk familielid heeft zo zijn eigen problemen, maar uiteindelijk gaan ze allemaal mee. En uiteraard zullen ze tijdens deze reis nader tot elkaar komen en hun problemen onder ogen moeten komen, maar de manier waarop dit gebeurd is uiterst origineel en bevredigend. De acteurs zijn allemaal geweldig op dreef en vooral Carell laat hier weer zien meer te kunnen dan schijtlollige karakters spelen. Het einde laat op een mooie manier zien dat je tevreden moet zijn met wie je bent en wat je hebt. Tegeltjeswijsheden, maar als het allemaal zo vermakelijk wordt gebracht maakt dat voor mij niets uit.

Dat ik me vaag kan herinneren van de film zie je die guy een paar lijnen wegwerken in het begin.

Dat ben ik dan alweer kwijt, maar volgens mij schreef ik dit destijds omdat ik letterlijk dat woord hoorde vallen (i.p.v/bij gebrek aan cocaïne dus).

Hele goede film waar ik erg van heb genoten. Al na vijf minuten had ik een goede indruk van hoe de film zich zou gedragen (gedreven door personages en hun interacties en ontwikkelingen) en dat ligt mij altijd wel. Dt gecombineerd met een geweldige donkere humor, waarin ogenschijnlijk serieuze materie zoals de dood van de opa of Paul Dano's personage wiens droom is vernietigd op bijzonder lichte toon gebracht wordt en je soms niet weet of je nou moet lachen of huilen. De film ziet er verder goed uit met sfeerbepalende muziek. Waar het echter een beetje ontbreekt zijn wat subplots van personages die mij niet helemaal boeiden, vooral van de vader van het gezin (Richard heet ie geloof ik?). Dat mag de pret echter niet drukken, want de film zit vol gouden momenten met geweldig uitgewerkte personages.

3.5*

Gewoon een aardige film. Niets meer en niets minder. Moest regelmatig aan 'Weekend at Bernies' denken.

Little Miss Sunshine zag ik in het verleden al een keer of twee. Deze film blijft me ontroeren. LMS is een hartverwarmende roadtrip waarbij een perfecte balans gevonden wordt tussen humor en drama. De film bestaat uit een bont gezelschap van 6 familieleden die elk op hun beurt gefaald hebben of buitenbeentjes zijn in de samenleving. Vanaf het begin word je meegezogen in het verhaal en wil je meer te weten komen over de personages.

Neem nu Richard Hoover. Een geweldig personage die zo hard gelooft in zijn 9 stappenplan dat het gewoon lachwekkend wordt en hij niet beseft wie hier eigenlijk de ‘loser’ is. Zijn gevatte opmerkingen zijn alvast hilarisch. Aan de andere kant legt zijn gedrag een ongelooflijke druk op zijn kleine dochter. Olive barst bij haar opa in tranen uit omdat haar vader niets anders verwacht dan dat ze wint. Toch een maatschappijkritiek die niet genegeerd mag worden ...

Abigail Breslin doet het geweldig als kleine Olive, de gehele film door en absoluut ook op het einde. Binnenkort neem ik nog eens een herziening met haar mee met Signs van Night Shyamalan. Ook de andere personages zoals de grofgebekte opa, de depressieve oom met een Proustliefde alsook de zwijgzame broer. De personageontwikkelingen komen gezapig op gang met een vleugje humor en drama.

De film doet me engiszins wat denken aan The Florida project, maar dan on road. Ik krijg met LMS een soortgelijk hartverwarmend teder gevoel. LMS is een prettig gestoorde film die overhelt naar een feel good movie met fijne dialogen. Denk maar bvb aan het gewrongen gesprek tussen oom Frank en Olive en zijn zelfmoordpoging. Ook het einde van de film was meer dan uitstekend de kritiek op het schaamteloze exploiteren van jonge kinderen op schoonheidswedstrijden. Zwevend tussen 4,0* en 4,5*!

Ik had de film dan wel 4x gezien inmiddels, maar de laatste keer was ook al weer bijna 10 jaar geleden. (De tijd gaat snel!)
Natuurlijk weet je na een film zo vaak gezien te hebben het verloop van het verhaal nog wel, maar toch voelde de film weer fris aan na al die vervlogen jaren, als een top10 film van mij werd het hoognodig tijd voor een herziening en gelukkig maakt de film nog steeds indruk op mij.

De Little Miss Sunshine competitie tegen het einde van de film blijft ook indrukwekkend en tevens ook erg fout en misschien zelfs nog wel een tikkeltje fouter in deze rare tijden, dat lied dat Amerika zo'n geweldig land is bijvoorbeeld. Maar ook dat ze proberen te verbloemen dat die hele competitie behoorlijk fout is en veel te seksueel gebracht voor kinderen, maar goed dat is dan allemaal maar oké zolang het niet te duidelijk op de voorgrond ligt. Olive brengt dit wel op de voorgrond en dan opeens is het bespottelijk en kan het allemaal echt niet, tja.. ik vind dit een "mooie" spiegel en tevens confronterend naar dit gedeelte van Amerika toe, erg gewaagd nog steeds ook!

Long story short, Little Miss Sunshine blijft zonder enige twijfel in mijn top 10 staan. De film is toegankelijk maar tegelijkertijd ook zeker niet braaf.

Kritische kijk op maatschappij en mens aan de hand van een komedie waarvan ik achteraf vooral onthield dat de keuze van de acteurs wel zeer doordacht was. Deze brengen het er immers zeer goed van af om het beeld te brengen van een groepje mensen die in alle oppervlakkigheid over en alles en nog wat praten, al van in het begin aantonen dat ze niet tot de snuggersten behoren, pietluttigheden over het paard tillen en hun zwakheden amper herkennen.

Spijtig evenwel, het moest grappig zijn, en het had gekund, maar het valt toch te simpel uit en echt deugdoende humor heb ik er nooit in gevonden.

Vooral met de humor zit het wel goed in Little Miss Sunshine. Het gezelschap bestaat uit een verzameling kleurrijke figuren, die elk hun eigen verhaal hebben. De situaties waarin ze belanden zitten tegen het absurde aan en leverden meerdere lachsalvo's op. In de verste verte kun je hier nog het bombarie rond de familie Flodder in herkennen, maar dit vond ik duidelijk leuker.

Al sinds 2006, toen ik hem in de bioscoop zag, een van mijn favoriete films en het heeft door de jaren heen eigenlijk nog steeds niet aan funfactor en kwaliteit ingeboet.

Een aantal jaar terug had ik hem verlaagd naar 4,5 omdat ik hem op een aantal punten niet helemaal perfect vond (hoe ze opa meesmokkelen, het plotje van Richard), maar een film waar ik al ruim 14 jaar naar teruggrijp en die zoveel geweldige elementen heeft verdient gewoon 5*.

En wat blijft het toch een geweldige prestatie van Abigail Breslin in een hartverwarmend schattige rol. Terecht op 10-jarige leeftijd genomineerd voor een Oscar, en ze had hem ook wel mogen winnen.

Geweldige ode aan de losers van deze wereld.

Als kijker vertoef je 100 minuten lang in het gezelschap van buitenbeentjes van allerlei pluimage. Het knappe aan deze film is dat de scenaristen er geen freakshow van maken, maar een uiterst herkenbaar en charmant verhaal over mensen en hun gebreken.

Klinkt een beetje wollig? Geen zorgen: Little Miss Sunshine weet het allemaal op een erg gevatte manier te relativeren. Links en rechts bevat de film ook een emotioneel moment, maar het drama voert nooit de boventoon (laat staan dat het geforceerd overkomt).

De film kabbelt rustig voort tot aan het grote moment: de missverkiezing. Toegegeven, dan kom je wél in een freakshow terecht. Even oncomfortabel als hilarisch. Een fenomeen waarvan je hoopt dat dit nooit naar Europa komt overwaaien…

De cast doet het echt fantastisch. Moeilijk om er een favoriet uit te pikken, de hilariteit komt vooral door het samenspel en de contrasten. Al gok ik dat met name Alan Arkin als politiek incorrecte opa op veel sympathie kan rekenen.

En dan zou ik bijna nog vergeten te vermelden dat Little Miss Sunshine ook op audiovisueel een parel is. De landschappen, de fotografie en natuurlijk het sympathieke gele busje: het oogt allemaal zeer mooi. Ook de soundtrack past prima bij de olijke sfeer van deze film.

4,5*

Ik blijf dit een erg goede film vinden. Ondanks dat het eigenlijk een tragikomedie is, voelt het allemaal lekker luchtig en feelgood aan. Lekkere sfeer en leuke personages. Qua acteerwerk onderscheiden Collette en vooral Carell zich; die laatste speelt heerlijk ingetogen en komt oprecht depressief over.

Little Miss Sunshine vliegt nergens echt uit de bocht en alles is, mede dankzij de muziek en mooie beelden, subtiel maar toch bijzonder vermakelijk. Ook leuke bijrolletjes van Dean Norris en Bryan Cranston.

Jammer dat het tegen het einde van de film allemaal een beetje voorspelbaar en cliché werd, met als dieptepunt dat dansen op het podium met het hele gezin. Een iets te hoog Hollywood-gehalte, valt uit de toon in vergelijking met de eerste geweldige anderhalf uur van de film.

“A real loser is someone who's so afraid of not winning he doesn't even try.”

Deze quote is eigenlijk toch wel veel zeggend en precies waar deze hele film over gaat. Een quote die mij ook wel raakt als persoon, zeker in de tijd waarin ik (en iedereen) nu leef, waar helaas meer fout gaat dan goed; en dat doet pijn. Maar zoals deze film ook al aangeeft, geef nooit op. Want bij opgeven heb je gefaald, en dat is zeker niet de bedoeling in het leven. De film is overigens wel meer gericht op de Amerikaanse staat van zaken, waar alles eigenlijk toch wel een tikkeltje heftiger kan zijn qua omgang met anderen, haat, pijn en dingen verliezen in je leven. Neemt niet weg dat deze film toch laat zien dat ondanks alles, je ook plezier kan beleven in je leven, zolang je eigenlijk je familie en/of vrienden om je heen hebt die zorgen voor je hebben maar belangrijker, je willen helpen in het leven.

Ik vind het vaak mooi om dit soort films te kijken, omdat ik mijzelf dan wel eens kan herkennen in bepaalde situaties en vaak moet ik er ook wel een beetje om lachen. Ook in deze film is buiten het verdriet en het drama genoeg om te lachen, en dat komt zowel door een leuk script, leuk concept maar vooral door de chemie tussen de castleden. Ik moest in het begin nog wat in komen, de film had me nog niet volledig beet en het irriteerde me zelfs wat lichtelijk hoe de scene in het huis tijdens het ontbijt gaat, wat vaak wat onnodige ruzie was. Het zet overigens wel de toon voor de rest van de film, en wat je er vooral van kan verwachten.

De cast deed het eigenlijk stuk voor stuk wel leuk. ‘Steve Carell’ is altijd even wennen nadat ik hem heb gezien in ‘The Office’ maar, dat gevoel is voornamelijk bij een komische rol van deze man. Dit is eigenlijk een rol die ik nog helemaal niet van hem ken, en hoewel het soms aardig grappig is (wanneer hij bijvoorbeeld een sprint neemt bij de verkiezingen) is het toch wel de meest serieuze rol binnen de film waar weinig grappen over gemaakt mogen worden. Voor de rest is de cast prima, en schoot niemand er voor mij echt uit qua rol. Iedereen had zo zijn karakter en zijn bijdrage aan de familie, een puberend kind, een meisje die haar leven aan het ontdekken is, een opa die niks meer kan schelen, een moeder die haar familie nog enigszins probeert te runnen en een vader die duidelijk een te grote ego heeft en denkt de wereld aan te kunnen.

Het verhaal wordt eigenlijk pas echt leuk en interessant als ze in de bus vertrekken, waar ook de meeste dingen gebeurt. Het is ook even kennismaken met de cast in het begin, om zo te wennen aan een ieder en hun, gave? Enfin, eenmaal in de bus is het, het leukst in mijn ogen en dat komt vooral door de ruzies die eigenlijk nergens over gaan, situaties waar één ieder in komt die erg confronterend kan zijn. Dat is bijvoorbeeld wanneer Frank in de winkel staat om pornoblaadjes te kopen voor de opa en voor hem zelf (dan wel eentje voor homoseksuelen) waar hij de man tegenkomt die er voor gezorgd heeft dat hij zelfmoord wou plegen, en hij daar ook nog eens tegen moet praten. Dit soort confrontaties zijn het zwaarst en geloof mij; ik ken het gevoel. Maar, ook het moment waar de vader ‘Richard’ verschillende tegenslagen te verwerken krijgt. Zijn product wordt niet verkocht en loopt in de soep, de auto valt van ellendigheid uit elkaar en daarna ook nog zijn vader die komt te overleden tijdens de trip. Dat zijn de harde momenten in het leven, waar we helaas ook mee moeten dealen.

Het mooiste is eigenlijk waar deze film over gaat, en dat is wel de talentenshow waar eigenlijk ‘Olive’ compleet faalt maar niet opgeeft, en zeker haar ding doet op haar manier; zoals haar opa dat heeft gezegd en ook te lezen is met de eerdergenoemde quote. En ook doorgaat, omdat ze het leuk vond terwijl het totaal niet in het plaatje van de show past. Het mooie is om te zien dat het de familie weer bij elkaar brengt en ze uiteindelijk met z’n allen op het podium staan te dansen.

Ik heb erg genoten van de film na een wat moeizaam begin. De film heeft me blij gemaakt wanneer ik blij moest zijn maar, had mijn aandacht wanneer het serieus werd, en dat maakte het toch een goede film. Aangenaam verrast, en zeker een goed begin van dit jaar met wijze levenslessen.

Deze wilde ik al geruime tijd zien, maar in een vlucht kwam het er eindelijk van. Solondz ben ik al een tijd uit het oog verloren, maar inderdaad doet deze film een beetje denken aan zijn werk, met name Happiness. Die film was wat ongemakkelijker en fouter, maar deze film mag er verder ook wel zijn. In roadfilms is de sfeer toch altijd wel wat losjes en dat is vaak prettig.

Het hele idee van beauty contests voor kinderen vind ik zwaar werpelijk; hoe de film hier verder mee omgaat is sterk. Happiness, die bij mij op 3,5* staat, is wel de leukere film, maar die heb ik denk ik een beetje ondergewaardeerd, wat bij een herziening ongetwijfeld zal veranderen, waardoor ik bij deze film ook op 3,5* uitkom.

Vandaag herzien. Goede tragikomische film met een knipoog naar de Amerikaanse samenleving.

Aardig.

Little Miss Sunshine kwam ik eigenlijk toevallig tegen. Het stond wel in een aantal lijstjes die de beste films benoemen van een bepaalde categorie, maar toch is deze titel me altijd wel een beetje ontglipt. Onlangs toch weten te bemachtigen en opgezet. Het viel zeker niet tegen, maar echt meesterlijk vond ik het nergens worden.

Eerste kwartier vond ik echter sterk, vooral door een bijzonder goed acterende Carell die uit zijn beperkte rol best veel weet te halen. Ieder personage heeft overigens een beetje hetzelfde probleem als Carell. Je hebt veel diverse personages met allemaal een eigen trekje, maar uiteindelijk gaat de film er zeer beperkt overheen waardoor ik niet echt voortgang tussen hen kon proeven. Dat ze uiteindelijk wat sterker verbonden worden is te verwachten, maar de band voelde naar mijn overtuiging nergens sterker aan dan in het begin.

Daarnaast besteedt de film iets te veel tijd aan sequenties die wat mij betreft uit de film gelaten hadden mogen worden. Het stelen van opa's lijk bijvoorbeeld. Wellicht leuk gevonden, maar wat mij betreft dodelijk aan het sentiment dat een aantal scenes daarvoor werd opgebouwd. Zo zijn er wel meer grapjes die de mist in gaan, maar gelukkig is het eerder het feelgood gehalte dat verder overheerst.

Acteerwerk is goed genoeg. Niemand speelt te overdreven en degelijk genoeg om hun eigen gezicht een beetje te laten zien. De finale vond ik eerst flauw, maar uiteindelijk wel erg grappig. Breslin heb ik altijd sterker gevonden als klein kotertje dan als volwassen vrouw. Verder goed geacteerd door Dano, Collette en Kinnear. Er worden zeker aardige rollen neergezet, maar het voornaamste probleem dat ik met de film had was toch echt dat het iets te snel door de ontwikkeling heen stapt waardoor het geen impact achter kon laten.

Little Miss Sunshine deed me dus niet veel, maar ik kon de look, het acteerwerk en het gegeven wel waarderen. Het is moeilijk te zeggen dat de film onvoorspelbaar is, ondanks dat het zich schuldig maakt aan een aantal oppervlakkige momenten. Maarja, die kan je moeilijk ontwijken met dit soort films. Best gezellig voor een keertje, maar geen film die me gaat bijblijven.

Mwah.

Iets te flets niemendalletje. Niet slecht geregisseerd en al zeker niet geacteerd, maar echt veel stelt het ook weer niet voor. Feel good, dat wel, maar zo'n finale scène waarin de ganse familie het podium op komt is toch niet mijn idee van humor. Hier en daar een scherper of cynisch kantje dat voor wat welgekomen pit zorgt. Abigail Breslin doet het absoluut niet onaardig (tegenwoordig is het veel minder soeps) als spilfiguur in de familiale roadtrip.

2,5

Niet leuk, dat vooral. Het begint al met de personages die te veel geschreven zijn voor de film met elk zijn eigen kwaal/gedoe. Goed dat men allerlei zware thema's wil tonen, maar door elk personage zijn eigen problemen te geven wordt dit nogal ongeloofwaardig, lachwekkend eigenlijk en daarmee irritant zelfs en de boodschap sneeuwt onder. Het is dat de acteurs er soms nog best wat van maken, vooral Steve Carell is erg sterk en weet nog geloofwaardig te blijven. Ook Collette en Breslin doen het prima.. Maar opa is toch iets te veel brombeer en de man des huizes speelt iets te veel een loser en Paul Dano is geen moment geloofwaardig. Het verhaaltje is vooral een kapstok voor de personages, maar juist die wisten mij niet te boeien. Geinig nog om het erg mooie Chicago van Sufjan Stevens te horen ook al heeft die stad helemaal niets vandoen met de film. 2,0*.

Gezien de hoge score hier toch wel erg benieuwd naar Little Miss Sunshine.

En toen viel het me toch enigzins tegen.

Abigail Breslin speelt als Olive de sterren van de hemel, het verhaal van de disfunctionele familie was ook prima uitgewerkt, maar zeker het eind vond ik erg magertjes.

Ik kom dan ook niet verder dan een voldoende ofwel 3☆

Mooie, warme roadmovie met wat minder impact dan de eerste keer dat ik hem zag.

Destijds Little Miss Sunshine in de bioscoop gezien. Vond ik toen één van de beste films ever. Nu herkeken: ja, het is echt wel een mooie film, maar ik had niet 'wow' moment van destijds. Acteerwerk is echt wel goed, de ontwikkeling van de karakters ook (mooi vloeiend en geloofwaardig). Sommige grappen zijn echt heel humoristisch, andere misschien wet 'gemaakt' en niet écht grappig. Het mooiste is toch wel om de relaties binnen de familie te zien te zien veranderen. Te zien hoe deze trip - die ze doen voor de jongste dochter - eigenlijk vooral helend werkt voor de andere familieleden. Ze hebben allemaal hun (nogal extreme) problemen en de film laat mooi zien hoe ze daarmee omgaan en wat de impact van deze trip erop is. Mooie eindscene met heldere boodschap zonder al te moralistisch te worden.

Toch had ik niet het 'wow' effect. Het verhaal is wat simpel, weinig subplotjes en het blijft toch een beetje op afstand. Misschien een tikkeltje gedateerd. Echt veel kritiek kan ik er niet op hebben, maar het raakte me wat minder. Daarom 3,5 ster deze keer.

En nummertje drie van de dag, tevens aangeraden op oudjaarsavond door dezelfde mensen die met The Holdovers kwamen. En waar ze gelijk hadden rond de laatstgenoemde gaat die vlieger toch al een stuk minder op voor deze Little Miss Sunshine, sterker nog ik vond het bij fase een dood irritante film.

Om meteen maar te beginnen met de slechte punten, en ja ik weet dat een hoop van die punten onderdeel is van het verhaal, het plot. Toch vind ik het maar dood irritante mensen binnen een soort van dysfunctionale family waar iedereen zijn fitty of irritante moment mag hebben. Vreselijk dat gepreek van papa de selfhelp goeroe met zijn geluk bestaat niet en dat alles draait om de wil. Maar opa is onderweg niet anders met zijn praat rond seksuele veroveringen waarop ik me regelmatig afvraag of er geen rem op deze mensen zit. Ongetwijfeld moet dit doorgaan voor humor, is er natuurlijk het beeld van de verscheidenheid qua karakters binnen een familie, en is het onderdeel van het verhaal dat natuurlijk in een soort van familie bonding uit gaat draaien. Maar het slaat bij mij alles behalve aan.

Te verwachten is de tocht met obstakels en hindernissen, pech, overlijden, schokkende conclusies, gebroken dromen, mislukte boekendeals en weet wat nog meer. Maar het is mij allemaal te cliché, een beetje flauw, humor die niet echt wil en is het een beetje te braaf. Dit de goede cast ten spijt, vind ik het nog wel even grappig om Cranston en Norris tegen te komen aangezien ik in Breaking Bad bezig ben. Maar het moet gezegd richting het einde is het toch wel leuk hoe de hele familie zich inzet om Olive op plaats van bestemming te krijgen waar de peganteshow zelf dan weer iets afgrijselijks is. Leuk is dan wel weer dat men zich halverwege afzet tegen de show onder het motto better real and different dan in de pas en fake.

Een voldoende kan er nog net af maar dit kwam voor mij toch wel een beetje te kort en is het te zoetzappig. Afijn snel op naar nummer 4 van de dag.

Vermakelijke film die lekker wegkijkt.