Meningen
Hier kun je zien welke berichten IH88 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
L.A. Confidential (1997)
“Off the record, on the QT, and very hush-hush."
Wat blijft dit toch een fantastische film. Ik heb L.A. Confidential al vaak gezien maar toch blijf ik mij nog steeds verbazen hoe goed de film in elkaar steekt. De acteerprestaties zijn fantastisch, de cinematografie is prachtig en de jaren 50 sfeer heerlijk maar het is het script wat er bovenuit steekt. Regisseur Curtis Hanson verdient alle credits want dit soort film met verschillende personages en verhaallijnen kan al snel een ontoegankelijke en ondoorgrondelijke brij worden.
Maar L.A. Confidential is duidelijk vakwerk en nergens heb je het gevoel dat het onlogisch of te gecompliceerd is. De film is een echte film noir en die sfeer wordt vanaf het begin op een geweldige manier tot leven gewekt. De voice-over van Danny DeVito helpt daar zeker bij net zoals de jaren 50 sfeer, de cinematografie en de sterke introductie van de personages. Het trio Bud White, Ed Exley en Jack Vincennes wordt door Russell Crowe, Guy Pearce en Kevin Spacey geweldig gespeeld en ieder personage is tot in de perfectie uitgewerkt. Vanaf de moordpartij in The Nite Owl komt er echt vaart in de film en wordt het één groot schimmenspel met corruptie, drugs, seks en excessief geweld als voornaamste ingrediënten. Verschillende verhaallijnen lopen naarmate de film vordert vloeiend in elkaar over en nergens voelt het geforceerd. Ook James Cromwell, Kim Basinger, Ron Rifkin en David Strathairn zijn sterk op dreef en spelen kleurrijke personages met allemaal hun eigen motieven. L.A. Confidential laat zien wat er kan gebeuren als alles zo goed samenkomt in één film. Het script, de acteurs, de montage, de muziek, de cinematografie... Een meesterwerk van Curtis Hanson.
La La Land (2016)
“It's pretty strange that we keep running into each other.”
Pure filmmagie. Ik bedacht me tijdens het kijken van La La Land dat dit is waarom ik ooit verliefd ben geworden op film. Je wordt twee uur lang meegevoerd in een andere wereld, en voor twee uur bestaat er niets anders dan deze wereld vol muziek, romantiek, nostalgie en melancholie. Maar regisseur Chazelle maakt niet de fout door te veel te zwelgen in nostalgie voor het oude Hollywood. De film staat met beide benen in het hier en nu en Hollywood staat ook symbool voor gebroken dromen, die door de steun die Mia en Sebastian bij elkaar vinden toch nog kunnen uitkomen.
De regie van Chazelle is precies en zelfverzekerd. Hij is niet bang om lange stiltes te laten vallen en de gezichten van de acteurs het werk te laten doen. Gosling is sterk, maar het is Stone die de grootse indruk maakt. Haar gezicht wanneer ze tijdens haar doorbraakauditie “The Fools Who Dream” zingt zal ik niet snel meer vergeten. Net zoals de muziek die op dit moment op repeat staat op Spotify. Ik had veel meer muziek verwacht, maar dat valt best wel mee. De relatie tussen Mia en Sebastian staat centraal en de muziek is eigenlijk een uitvergroting van hun gevoelens op dat moment. Pas op het laatst gaat Chazelle echt los met een slotakkoord waarbij je ogen en oren te kort komt. Die blik en dat lachje van Stone en Gosling op het laatst…. Schitterend.
Laberinto del Fauno, El (2006)
Alternatieve titel: Pan's Labyrinth
El Laberinto del Fauno
Geweldige film! Dit Spaanse meesterwerkje van Del Toro is een keihard oorlogsdrama en een fantasierijk sprookje ineen en het werkt wonderwel. De jonge Ofelia sluit zich af van de verschrikkingen van de oorlog door te ontsnappen in een fantasiewereld waar een Faun haar aanwijzingen geeft om terug te keren naar een wereld, waar zij prinses is en waar ze wordt herenigd met haar overleden vader.
Hoe Del Toro dit heeft vormgegeven is briljant. De decors, de cinematografie, hoe de vreemde wezens eruit zien, de ijzingwekkende sfeer, de kostuums… Geniaal. Vooral die scene met dat wezen met ogen in zijn handen zal me nog lang bijblijven, angstaanjagend en prachtig tegelijk. Het is interessant om een Spaanse film te zien over het tijdperk onder de dictatuur van Franco en ook dit gedeelte maakt indruk. Baquero is geweldig als de jonge Ofelia en het is knap dat zo’n jonge actrice al zulke complexe emoties moeiteloos kan overbrengen. Ook López was geweldig als de keiharde Vidal die zijn hand niet omdraait voor een gruwelijke marteling en je zonder pardon neerschiet. Het einde is triest en opbeurend tegelijk en iedere kijker zal zijn eigen interpretatie eraan kunnen geven. Een hard, triest en angstaanjagend maar ook mooi, fantasierijk en bemoedigend cinematografisch hoogstandje van Del Toro.
Labyrinth (1986)
“It's only forever, not long at all.”
Leuk. Labyrinth heeft een wat kinderlijke toon, maar dit is gewoon een film voor alle leeftijden. Iedereen zal hier van kunnen genieten. Aanstekelijk acteerspel van een jonge Connelly (toen al de vrouw met de mooiste ogen ter wereld) en Bowie, een schitterend en creatief gemaakte wereld en dito wezens, en dan ook nog eens muziek van Bowie. Dat dit allemaal met de hand gemaakt is laat zien wat voor fantasie en verbeeldingskracht de makers hadden. Echt geweldig gedaan.
Lady and the Tramp (1955)
Alternatieve titel: Lady en de Vagebond
“What a dog!”
Prima Disney klassieker. De iconische spaghettiscene is geweldig, en ook het begin is mooi gedaan. Je voelt gelijk die hartverwarmende en sentimentele sfeer waar Disney om bekend staat. Het middengedeelte is wat minder en de bijrollen (behalve Trusty en Darling) maken ook geen blijvende indruk. Maar Lady en Tramp, en de mooie animatie, zorgen ervoor dat het boeiend blijft om naar te kijken. De korte speelduur is ook wel heel fijn.
Lady Bird (2017)
“Hey, I'm like Keith Richards. I'm just happy to be anywhere.”
Fantastische film van Greta Gerwig. Lady Bird is voor haar een zeer persoonlijke film, en dat zie je in iedere scene. Ze heeft haar ziel en zaligheid in dit project gestopt, en het resultaat is een film die aan de ene kant zeer persoonlijk is, maar aan de andere kant iedereen zal aanspreken. Een tienermeisje dat opgroeit in Sacramento, naar een christelijke school gaat, een moeizame relatie heeft met haar moeder, een beste vriendin heeft en ook nog een relatie aangaat met twee jongens. Op het eerste gezicht staat Lady Bird ongelooflijk ver van mijn eigen leventje, en toch voelen veel dingen die Lady Bird meemaakt herkenbaar en oprecht.
En dat is de grote kracht van de film. De band met je ouders, je eerste vriendin, dronken worden, de rebellie, seks, je toekomst uitstippelen, uit huis gaan etc. Het zijn zaken waar we allemaal mee te maken krijgen. Vooral de band tussen moeder en dochter is ontzettend goed uitgewerkt, en Ronan en Metcalf kunnen niet genoeg geroemd worden. Er is de hele tijd explosiegevaar, maar toch voel en zie je de band tussen beide. Uitmondend in een schitterende laatste scene.
Lady Macbeth (2016)
“She's a disease!”
Wat een fantastische acteerprestatie van Florence Pugh. Deze (nu nog) onbekende Engelse actrice spat van het scherm als Lady Macbeth, en vanaf het begin zie je dat er meer achter haar, op het eerste gezicht, onderdanige rol van huisvrouw zit.
Ze straalt kracht en een bepaalde sluwheid uit, en ze weet van Katherine ook een assertieve vrouw te maken die haar mannetje staat. Maar het interessantste is de morele teloorgang van Katherine, en bij bepaalde scènes zat ik met open mond naar haar acties te kijken. Uitstekend acteerwerk ook van Naomi Ackie als de werkster Annie. Het laatste shot van Pugh is briljant, en de complete leegte en eenzaamheid laat zien dat haar acties verregaande consequenties heeft.
Lady Vanishes, The (1938)
“Never climb a fence if you can sit on it.”
Met Lady Vanishes levert Hitchcock weer een enerverende spionagefilm af. Met veel humor en leuk samenspel tussen Lockwood en Redgrave. De uiteindelijke MacGuffin is weer belachelijk, en de schietpartij op het laatst moet je maar even voor lief nemen. Maar daar gaat het ook eigenlijk niet om, want Lady Vanishes is op z’n sterkst als alle personages in de trein hun eigen motieven en belangen proberen te verdoezelen. En Lockwood en Redgrave proberen uit te vinden wat er met Miss Froy is gebeurd. Hitchcock, spionage, humor, actie en stijve Bitse omgangsvormen, een heerlijke cocktail.
Lakeview Terrace (2008)
“It's alright, I'm an officer.”
Lakeview Terrace had ook net zo goed een komedie kunnen zijn, met buren die steeds meer elkaars leven proberen te verzieken. Maar de film is allesbehalve een komedie, en het begint met kleine pesterijtjes maar gaat al snel van kwaad tot erger. Samuel L. Jackson maakt de meeste indruk en zorgt er voor dat de film boeiend blijft om naar te kijken. Want het verhaal op zich is niet al bijzonder, en Wilson en Washington zijn erg vlak en kleurloos. Het einde kan ik dan wel weer waarderen.
Lara Croft Tomb Raider: The Cradle of Life (2003)
Lara Croft Tomb Raider: The Cradle of Life
Dezelfde sterke en zwakke punten als het eerste deel. Jolie is nog steeds uitstekend en er zitten een aantal aardige actiescènes in (alhoewel de CGI haai extreem lelijk is). Maar het script is weer uitermate zwak en het boeide voor geen moment. Met archeologe en avonturier Lara Croft moet toch een betere film te maken zijn.
Lara Croft: Tomb Raider (2001)
Lara Croft: Tomb Raider
Aardige avonturenfilm met veel originele actiescènes en een sterke Jolie. Ik heb het computerspel Tomb Raider vroeger vaak gespeeld, en die avontuurlijke sfeer komt goed over in deze film. Jolie heeft het charisma om deze film te dragen en dat doet ze dan ook bewonderenswaardig.
Jammer genoeg is het verhaal erg matig en rommelig. Er is op een gegeven moment geen touw meer aan vast te knopen. Of gewoon zo oninteressant dat het me weinig boeide waar het over ging, één van de twee. De andere acteurs (waaronder Craig in een aardige rol) zijn allemaal degelijk en de film ziet er mooi uit. Een iets beter script had wel gemogen.
Last Action Hero (1993)
“No sequel for you.”
Aardige jaren 90 actiefilm van John McTiernan. Last Action Hero is meer een parodie op de ouderwetse actiefilms uit de jaren 80 en 90, maar op zich waren dat al films die zichzelf niet al te serieus nemen (Lethal Weapon, Die Hard). Last Action Hero voelt daarom ook wat overbodig aan, maar gelukkig is Arnie weer goed op dreef. Er valt opvallend weinig te lachen, maar Arnie en de actiescènes zorgen voor een film die lekker wegkijkt.
Last Airbender, The (2010)
Alternatieve titel: Airbender
“He will begin to change hearts, and it is in the heart that all wars are won.”
Matige film van Shyamalan. Het verhaal van The Last Airbender klinkt best interessant en ik moet zeggen dat het er visueel ook allemaal goed uitziet. Maar het acteerwerk is echt abominabel en het script (de dialogen lijken door een 5-jarige geschreven) is matig. De film weet nergens ook maar iets van een avontuurlijke of spannende sfeer te creëren, en het lijkt wel of Shyamalan geen keuze kon maken tussen een volbloed kinderfilm en een film die ook volwassenen moet aanspreken. Het resultaat is vlees noch vis.
Last Black Man in San Francisco, The (2019)
“You don't get to hate it unless you love it.”
Sterke film. Als je denkt dat het in steden als Parijs, Londen en Amsterdam erg gesteld is met de stijgende huizenprijzen en het verdwijnen van de oorspronkelijke bewoners, dan moet je maar eens artikelen lezen over San Francisco. De yuppen van Silicon Valley hebben de stad overgenomen, en de oorspronkelijk bewoners (en alle andere mensen die te weinig verdienen) worden de stad uitgejaagd.
The Last Black Man in San Francisco gaat over twee mannen die er alles voor over hebben om het huis waar ze in zijn opgegroeid terug te kopen, maar met de stijgende huizenprijzen lijkt dat een utopie. De regie van Joe Talbot zorgt voor een kijkervaring die soms aanvoelt als een droom, en de film had misschien iets korter gekund. Maar het acteerwerk, de muziek en het verhaal maken indruk, en de scene in de bus tussen Jimmie Fails en twee jonge vrouwen zegt eigenlijk alles over de boodschap die Talbot wil uitdragen. De liefde voor San Francisco zit diep, maar er wonen…
Last Boy Scout, The (1991)
“Water is wet, the sky is blue, women have secrets. Who gives a fuck?”
Heerlijke jaren 90 actieknaller. Bruce Willis, heerlijke oneliners, sommige niet al te politiek correcte opmerkingen, spijkerharde actiescènes, een flinterdun verhaaltje etc. Dit soort pretentieloze actiefilms worden er bijna niet meer gemaakt. The Last Boy Scout heeft met Willingham en Coates ook uitstekende bad guys, en Wayans en Harris (als dochter van Willis) geven Willis goed tegengas. Niet al te veel nadenken, en gewoon genieten van een actiefilm die bijna prehistorisch aanvoelt.
Last Chance Harvey (2008)
“I'm gonna dance your socks off.”
Prima film over een wat oudere man en vrouw, die elkaar toevallig tegenkomen en al pratend een band opbouwen. De Before-reeks is natuurlijk het schoolvoorbeeld van goede 'walk and talk' films, en Last Chance Harvey weet de charme van dit soort films aardig te vatten. Thompson en Hoffman zijn een apart maar sympathiek duo, en ze weten het allemaal geloofwaardig te brengen.
Last Christmas (2019)
“I'm busy, you're weird, good-bye!”
Fijn. Het niveau van It’s a Wonderful Life wordt niet benaderd, maar Last Christmas is zeker één van de betere kerstfilms van de laatste jaren. Dat komt vooral door Emilia Clarke, die weer onweerstaanbaar is als een jonge vrouw die na een harttransplantatie haar leven weer op de rit probeert te krijgen. Ze heeft een fijne chemie met Henry Golding, hoewel je de grote twist wel van een kilometer afstand aan ziet komen.
Emma Thompson met een fout Oost-Europees accent is ook geweldig, en acteurs als Lydia Leonard, Yeoh en Mygind doen het ook goed. De film wil ook nog wat zeggen over het huidige politieke klimaat in Engeland, maar gelukkig blijft dat beperkt tot een aantal effectieve scenes. Dit is uiteindelijk een regelrechte kerstfilm, en alleen al de lach van Clarke brengt je in de juiste stemming.
Last Heist, The (2016)
The Last Heist
Best leuk. Het script en de regie zijn barslecht (de actiescènes zijn abominabel), maar als heist/horror B-film is het best vermakelijk. De acteurs weten ook in wat voor film ze zitten en schmieren er soms lustig op los. Vooral de sarcastische opmerkingen van Victoria Pratt zijn leuk. Jammer genoeg worden ze niet geholpen door de regisseur, die waarschijnlijk nog nooit een actiescene heeft gefilmd.
Last Night (2010)
“In the middle of most nights, when I can't sleep I still replay you.”
Een film met twee gezichten. Het gedeelte met Knightley en Canet, die steeds meer naar elkaar toetrekken, vond ik uitermate sfeervol en sterk gedaan. Een mooie en aangename chemie hebben die twee.
Zodra de film zich focust op Worthington en Mendes valt alles als een plumpudding in elkaar. Totaal geen spanning of iets van chemie tussen die twee. Knightley en Worthington zijn een koppel maar in één nacht speelt de film eigenlijk het spelletje "Wie gaat er eerst vreemd?". Sfeervol is Last Night zeker, maar jammer genoeg is de film maar gedeeltelijk geslaagd.
Last Picture Show, The (1971)
“One thing I know for sure. A person can't sneeze in this town without somebody offering them a handkerchief.”
Schitterende klassieker van Peter Bogdanovich. The Last Picture Show neemt zijn tijd om een mooi beeld te schetsen van een klein stadje in verval. Jongeren dromen van meer, ouderen komen niet meer weg, winkels sluiten, vertier is er weinig en de verveling slaat toe. Geweldig hoe Bogdanovich Anarene, Texas heeft weergegeven, en de zwart-wit beelden zorgen alleen maar voor nog meer sfeer.
Bottoms en Bridges zijn uitstekend als twee vrienden die steeds meer uit elkaar groeien, en Shepherd zet ook een interessante rol neer als het mooiste meisje van de school/stad. Dat weet ze zelf ook wel en ze kan heel manipulerend en sluw zijn, maar achter die façade gaat ook een grote onzekerheid schuil. Net zoals bij alle personages, want de toekomst ziet er voor de meeste niet al te rooskleurig uit. Het laatste gedeelte laat zien dat het stadje echt aan het uitsterven is (de bioscoop sluit zelfs), en dat laatste shot van het gezicht van Bottoms spreekt boekdelen.
Last Seduction, The (1994)
“As far as you're concerned any sex we had is entirely a product of your imagination.”
Sfeervolle film noir. Wat een ongelooflijke sexy dame is die Linda Fiorentino, en The Last Seduction is voor haar een soort van tour de force. Want verleiden doet ze zeker, en Fiorentino speelt femme fatale Bridget met zoveel overgave dat ze ook voor de kijker onweerstaanbaar wordt.
Hoe gehaaid, immoreel en gevoelloos ze ook opereert om haar doel te bereiken. Mannen als Pullman en Berg hebben bij voorbaat geen schijn van kans. Ook de heerlijke jazzy soundtrack draagt bij aan de donkere en rokerige sfeer die er de hele tijd hangt. Net zoals de cinematografie. Wat The Last Seduction helemaal afmaakt is het onsentimentele einde waarin Fiorentino met alles weg komt. Zo hoort het in dit soort films.
Last Song, The (2010)
The Last Song
Redelijk sterke dramafilm. De acteerprestaties zijn redelijk en het verhaal maakt zeker indruk. Cyrus vond ik goed alhoewel ze als opstandige puber beter is dan wat later in de film wanneer het drama wordt opgevoerd.
Kinnear en Hemsworth zijn ook goed en ik durf zelfs te zeggen dat Cyrus en Hemsworth best een leuke chemie hebben. Het is een Sparks film dus uiteraard moet er een dramatische twist in het verhaal zitten en die komt wel even binnen. The Last Song is soms een beetje clichématig maar daar hebben meer films last van. Mooie film om een keer gezien te hebben.
Last Summer, The (2019)
“The summer’s just going by way too fast.”
Het einde van je middelbare school tijd, we hebben het allemaal meegemaakt. Iedereen gaat wat anders doen met zijn leven, de afstanden worden groter, relaties houden geen stand en vriendschappen verwateren. Uiteraard beloof je wel om contact te houden en soms lukt dat ook, maar vaker blijft het bij oppervlakkig contact of geen contact.
The Last Summer volgt een aantal personages die nu nog willen genieten, maar zich daarnaast ook al druk maken over hun toekomst. Het grootste probleem van The Last Summer is dat de meeste verhaallijnen niet goed uitgewerkt zijn en uiteindelijk ook nergens toe leiden. Alleen de verhaallijn tussen K.J. Apa en Maia Mitchell is leuk om te volgen, maar dat komt ook omdat het de best uitgewerkte verhaallijn is. Apa en Mitchell hebben ook een fijne chemie. Visueel ziet het er allemaal prima uit, hoewel het lijkt alsof alles door een Instagram kleurenfilter is gehaald. Alle andere verhaallijnen en personages zijn niet erg interessant, en wat dat betreft had de regisseur wat meer naar Dazed and Confused moeten kijken.
Last Thing He Wanted, The (2020)
“In a perfect world we make perfect choices. In the real world we make real choices.”
Matig. Dee Rees is een regisseur met veel talent en ze weet altijd wel een mooie sfeer te creëren (ook hier), maar ze heeft zich duidelijk vergaloppeerd met The Last Thing He Wanted. De film heeft verschillende verhaallijnen en veel personages, maar het komt nooit op een coherente en geloofwaardige manier samen.
Wat Ben Affleck hier loopt te doen is mij nog steeds niet helemaal duidelijk, en gezien het einde van de film is dat toch wel een probleem. Dafoe, Jones en Perez lopen ook doelloos rond, en het is aan het acteerwerk te danken dat je het nog tot het einde volhoudt. Vooral Hathaway is op dreef, en dat is bijna Oscarwaardig. Met een geslaagd laatste gedeelte had de film nog op een positieve manier kunnen eindigen, maar ook dit gedeelte is een verwarrende en chaotische mislukking.
Last Vegas (2013)
“I'm getting married.”
“To that young lady who's half your age?”
“She's almost 32.”
Prima film over een stel oude knarren die nog even een vrijgezellenfeest houden in Las Vegas. Eén van hen (Michael Douglas) gaat trouwen met een 30 jaar jongere vriendin. Heel grappig is Last Vegas niet en het is ook erg voorspelbaar, maar dat wordt goedgemaakt door sterk acteerwerk van Douglas, De Niro, Freeman, Kline en Steenburgen. Het wordt geen over the top feestfestijn zoals in The Hangover, maar de film doet het met de standaard Viagra en prostaatgrapjes. Niet heel erg, en zelfs het verplichte drama neem je op de koop toe.
Låt den Rätte Komma In (2008)
Alternatieve titel: Let the Right One In
Låt den Rätte Komma In
Sfeervolle horrorfilm. Ik zeg horror, maar eigenlijk is dit meer een drama over de band tussen een jongen die gepest wordt en een meisje (hele oude vrouw) die haar eigen bloeddorstige zorgen heeft. Fantastisch acteerwerk van de jonge Hedebrant en Leandersson. Regisseur Alfredson zorgt ook voor een fantastische sfeer met veel sneeuw en scènes in het donker. In het algemeen barre winterse omstandigheden.
Fantastische omstandigheden voor een heerlijke horrorfilm. De film had misschien iets meer tempo kunnen hebben en had sowieso wat subplotjes weg moeten laten. Maar dan komt er zo'n fenomenale laatste scene en ben je dat gelijk vergeten.
Lat Sau San Taam (1992)
Alternatieve titel: Hard-Boiled
“Everything goes in and out of style, except war.”
Heerlijk. Het begin van Hard Boiled zet gelijk de toon voor wat je kunt verwachten, en die lange actiescene in het restaurant is een weergaloos staaltje regiewerk van John Woo. De man weet hoe je een actiefilm moet maken.
Er gaan veel mensen dood en de film kent veel serieuze momenten, maar toch verliest Hard Boiled op geen enkel moment zijn luchtige en pretentieloze toon. Het gekibbel tussen Chow Yun-Fat en actrice Teresa Mo, de belachelijke actiescènes, het gedoe met de baby's op het laatst etc. De balans tussen serieuze karaktermomenten en puur vermaak en plezier is perfect. Dat komt ook door het fantastische acteerwerk van Chow, Mo en acteur Tony Leung.
Late Night (2019)
“You're a writer, so write.”
Prima. Late Night is een scherpe en intelligente film met een ijzersterk acteerprestatie van Emma Thompson als late night talk show host. Katherine Newbury staat op het punt om ontslagen te worden, maar dan wordt Molly (Kaling) aangenomen en veranderd er veel.
Molly wordt in eerste instantie aangenomen omdat ze vrouw is (de redactie bestaat uit alleen maar mannen), maar gelukkig wordt dit niet op een zure of belerende manier gebracht. Het is politiek correct, maar wel op een luchtige en relativerende manier. Alleen tegen einde gaan de makers iets te ver in het uitdragen van hun boodschap (kijk, de redactie bestaat nu uit een divers gezelschap!), maar het is de film vergeven. Vooral door de voortreffelijke Emma Thompson.
Laundromat, The (2019)
“Bad? Bad is such a big word, for being such a small word.”
Aardig. The Laundromat is een kleurrijke en enerverende film over een serieus onderwerp. Films als The Big Short en Vice hebben laten zien hoe goed dat uit kan pakken, en Soderbergh heeft met acteurs als Oldman, Streep, Banderas, Wright, Stone en Patrick ook de perfecte cast bij elkaar verzamelt. De film is soms serieus van toon, maar vooral de scenes met Oldman en Banderas zorgen voor de nodige komische intermezzo’s. Het grootste minpunt van The Laundromat is dat de film nergens echt grappig wordt, en ook de serieuze momenten maken geen indruk. Het is vlees noch vis, en een film als The Big Short deed dat toch beter.
Laura (1944)
“Murder is my favorite crime.”
IJzersterke film noir. Een moordmysterie, een psychologische thriller, een verhaal over obsessie en jaloezie etc. Laura is van alle markten thuis en is een lekker ouderwetse whodunnit met veel twists en een originele verhaalstructuur.
Door de gedachten en herinneringen van de andere personages komen ook wij als kijker steeds iets meer te weten over Laura. En raak je zelf ook gefascineerd in deze mooie, sterke en charismatische vrouw die is vermoord. Totdat grote twists het hele verhaal op z’n kop zetten. Regisseur Preminger houdt de spanning er goed in en ook de acteurs zijn ijzersterk. Gene Tierney spat van het scherm als Laura en de affectie van alle mannen is te begrijpen. Goed werk ook van Andrews en Webb. Laura had zomaar een film van Hitchcock kunnen zijn, en dat is een groot compliment. Veel hedendaagse thrillers kunnen hier nog een puntje aan zuigen.