Lat Sau San Taam (1992)

Als Michael Bay de snackbar is (zo eentje waar je een veel te dikke lel mayonaise eroverheen gekwakt krijgt), dan is John Woo de betere afhaal Chinees (zo eentje waar je een halve week van kunt eten en waar ze nog Ku Lo Yuk hebben).

Even overdadig als gewelddadig maar met de nodige schwung en flair gebracht, bovendien met hier en daar creatieve vondsten (zo gaat er tijdens het schieten vaak om dat zoveel mogelijk gegleden kan worden, of dat nu van een trapleuning is, liggend op een brancard of uit de kast van een mortuarium). Je zit eigenlijk de helft van de tijd een soort video game te kijken, met bullet time zoals in Max Payne, een body count van over de 300 en explosies van zo'n beetje alles wat kan rijden. Maar toch ook minder oppervlakkig want Hard Boiled weet meerdere karakters genoeg persoonlijkheid te geven. Chow Yun Fat, de Hong Kong king of cool, steelt daarbij immer de show en laat daarbij ook meer emotie zien dan de gemiddelde stoicijnse actiebikkel.

John Woo heeft zelf ook nog een klein rolletje en duidelijk plezier gehad in dit schietfestijn. In het begin zien we veel te veel slow motion, hierna wordt dat beter gedoseerd.

Het duurt verder wel echt te lang, er had zeker een kwartier afgemogen. Maar dat is niet door teveel geleuter, aan actie is er bepaald geen gebrek. Woo wilde vooral veel "bang voor de bucks" geven nou dat is gelukt. Wat ik wel knullig vond was als die Sui eerst compleet wordt afgeranseld, dan het water in wordt geknald en vervolgens bloedend maar toch met een kurkdroog pak bij Chow Yun Fat weet te komen. Best knap.

Muzikaal is er weinig te beleven, er zijn vooral ijle jaren 80 synthesizer geluidjes om hier en daar wat spanning toe te voegen. Typisch vond ik verder dat de computers op het stokoude MS-DOS draaiden. Wat je bij Chinese restaurants nog steeds ziet!

In visueel opzicht ademt het low budget uit maar dus wel met veel vuurwerk.

Waar ik me van Woo's The Killer erg weinig kan herinneren (behalve natuurlijk dat "he looks determined without being ruthless" zinnetje wat onsterfelijk werd gemaakt door een sample op Raekwon's legendarische debuutalbum) kan ik deze alvast bestempelen als toch redelijk memorabel. In het actiegenre is er na al die decennia nog steeds niet heel veel soeps dus dan mag dit toch als bovengemiddeld prima vakwerk beoordeeld worden. Ik heb wel zin gekregen meer Woo filmpjes te checken in ieder geval.

John Woo, het wil maar niet lukken een film van zijn hand goed te vinden. Ik zie best wel wat kwaliteiten in de actie-choreografieën, maar het is zo’n overkill aan actie dat het me op een gegeven moment niks meer doet. Een enorme bodycount, met door de lucht vliegende gangsters, schotwonden die de wat belangrijkere personages hooguit wat afremmen, het is allemaal niet serieus te nemen natuurlijk. Maar ik vind het, in tegenstelling tot de consensus hier, ook niet erg entertainend en zelfs behoorlijk saai op een gegeven moment. In het begin is het nog wel aardig al dat geknal met rondvliegend glas, neerdwarrelend papier, en criminelen die enthousiast hun dood tegemoet rennen, maar het gaat maar door, en met name aan die scène bij het ziekenhuis leek maar geen einde te komen.

Subtiliteit is misschien wat te veel gevraagd, maar een beetje meer afwisseling had Hard-Boiled goed gedaan.

Gisteren op de namiddag nog even een beetje actie er in en daarbij viel de keuze op deze Hard-Boiled van John Woo. Toch vind ik de films van Woo lang niet altijd zekerheidjes, maar het meeste uit zijn vroege actie periode tot aan Face/Of mag er zeker zijn en daar viel deze Hard-Boiled gelukkig ook onder.

En wat gaat de film denderend van start met een visueel en audio technisch weergaloze schietscène. Wie we zien, wie de politie en met name Tequila is of Alan in het andere geval is nog amper tot me doorgedrongen of de kogels vliegen reeds in het rond binnen een Godszalig geconstrueerde actiescène, in één woord wauw! Dit beloofd wat want dit is John Woo op zijn best. Het plichtmatige verhaal dat de fases er na uit de doeken gedaan wordt laten we voor wat het is want dat Alan een undercover is druipt er vanaf. Zoals te verwachten krijgen we een team up van beide heren zoals we dat eigenlijk ook zagen in The Killer en lijkt dit John Woo eigen. Op dat vlak niet bijzonder verrassend, maar goed dat is ook niet waar de film omdraait.

Chow Yun Fat en Tony Leung doen waar ze voor ingehuurd zijn binnen deze film, en vooral plot, die slechts tot doel heeft zoveel mogelijk actie op poten te zetten waar het geheel op formidabele wijze in slaagt. Want Woo kan als geen ander met zijn Special Effects team een schietscène perfect en vooral gedetailleerd opzetten. Verder is de montage natuurlijk geweldig te noemen inclusief de sterke soundtrack binnen dit sombere, duistere en noir-achtige geheel dat me ook een beetje aan The Departed doet denken. De over de top ontploffing van het ziekenhuis nemen we voor lief, net als de zogenaamd verbrandde broek van Tequila. Het mag duidelijk, lekker, gewoon erg lekker! Nu al zin in een herkijk.

"Give a guy a gun, he thinks he's Superman. Give him two and he thinks he's God.”

Waanzinnig vette film dit. Eigenlijk schaam ik me een beetje dat ik vrijwel niks van Woo's filmografie heb gezien. De eerste film van hem die ik zag was die barslechte kerstfilm van vorig jaar, waar ik toch wel héél veel hoop en verwachtingen op had gelegd omdat deze goed geroemde regisseur met die film aan kwam zetten. Eigenlijk staan zijn films al jarenlang op mijn kijklijstje want, dit is wel echt een film voor mij. Hoewel ik nog een beetje in moet komen met de Aziatische cinema, en het zeker niet altijd voor mij is weggelegd vond ik dit toch wel tof.

Het duurde ook even voordat ik door had waar het verhaal precies naar toe wou, al had Woo het dan ook zelf verklapt door de zogenaamde vijanden van elkaar bij elkaar te zetten. Vanuit daar is het verhaal steeds makkelijker te volgen, zijn de actiescènes nog steeds over-de-top maar, is het allemaal wel heel vermakelijk.

De shoot-outs zijn cool, de film is over het algemeen heel cool met een heerlijk jaren negentig sausje en ik vond het verhaal op zich best leuk. Je kan eigenlijk heel weinig vertellen over de inhoudt, omdat het twee uur lang vrijwel hetzelfde bevat. Tequila zoekt de personen die verantwoordelijk zijn voor het vermoorden van zijn partner (collega), en komt daarbij eigenlijk terecht bij undercover werk van de politie, waarna hij besluit een team te vormen met de undercoveragent om vervolgens toch de gangsters aan te pakken.

Goed, daar heb ik alles wel mee gezegd. Duidelijk dus dat de film het van de shoot-outs met hebben, en met al het vloeiende bloed wat de film toch wel een smaakmaker maakt. De film deinst vrijwel nergens voor terug, en dat kon ik wel waarderen. Ik heb zo gisteravond op koningsdag een vermakelijke filmavond gehad, nee voor mij was het dit jaar geen feesten maar, Tequila die als een superheld door de straten van Hong Kong dwarrelt.

Heb je deze wel binnen gekregen? Ik lees dit namelijk op Reddit waar blijkt dat die gast dus mensen een link heeft gestuurd vanuit drive omdat hij niet meer een fysieke ging opsturen...

Ja, die vent is een ramp op logistiek gebied. Het zijn echt fantastische uitgaves en ik ben blij dat ik deze en The Killer heb, maar dat heeft wel engelengeduld gevraagd. Ik had ze beide al opgegeven toen ze toch nog plots op mijn deurmat lagen.

1 van de beste actiefilms ooit gemaakt, het verhaal moet je voor lief nemen en het acteerwerk is ook niet de beste. Maar de actie, actie en nog meer actie maakt hem tot 1 van die besten, vooral de ziekenhuis scene. Samen met The Killer uit 1989 vind ik deze de beste van John Woo