
Lat Sau San Taam (1992)
Alternatieve titels: Hard-Boiled | Hard Boiled | God of Guns | :辣手神探
Hongkong
Actie / Drama
128 minuten
geregisseerd door John Woo
met Yun-Fat Chow, Tony Leung en Teresa Mo
Inspecteur Yuen, alias Tequila (Chow Yun Fat) is een politieagent die vanuit zijn heupen schiet, nooit laadt... en nooit mist. Een stoere gast met een groot hart en veel charme. Tequila is de enige die het gespuis in de stad kan opruimen. Maar als zijn partner tijdens een spectaculair vuurgevecht in een theehuis wordt vermoord, besluit Tequila het onderzoek in eigen hand te nemen. Tijdens het onderzoek komt hij oog in oog met Tony (Tony Leung) een huurmoordenaar met een dodelijk geheim.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=jAtxZHuJNW4
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,8 / 46901)trailer (YouTube)filmscore (MusicMeter)
3,5*
Ook viel me op hoe Woo mensen zelden echt laat uitpraten. Daarmee bedoel ik dat er in plaats van talking heads andere beelden en muziek onder dialoog gemonteerd worden. Altijd iets te zien dus, en dit draagt ook bij tot de vloeiende stijl.
Ook een pluim voor Tony Leung, een acteur die ik altijd graag aan het werk zie.
Knip een minuut of tien uit die ziekenhuissequentie en dit zou een perfecte genrefilm zijn.
Wat een dijk van een actiefilm is dit toch. Keihard, hypersnel en daarnaast visueel nog eens dik in orde. Woo's ticket naar Hollywood en dat was niet meer dan terecht. Al zijn de films die hij in Amerika maakte nooit zo goed geworden als deze, hoe stoer Face/Off ook is. Chow Yun-Fat is cool, Yeung eveneens en de badguy mag er ook zijn. De climax in het ziekenhuis is een orgasme voor de actieliefhebber. Een kogelregen van ruim een half uur, een schitterende one-take van een paar minuten, en natuurlijk alles heerlijk over-the-top (Fat al schietend met een baby op zijn arm!)!
4,0*
De kleding leek gebaseerd te zijn op de tv-serie Miami Vice (1984-1990): voor mij nog altijd de leukste mannenmode die er geweest is.
John Woo weet hoe hij actie moet brengen. Met evenveel explosies als Michael Bay, maar nog meer schietpartijen die het adrenalinegehalte hoog doet houden. Dat zoek ik wel in een actiefilm. En ook al is het verhaal niet dik belegen, flinterdun zou ik het ook weer niet noemen. Al draait het natuurlijk rond de actiescènes. Het zijn deze films die me nog in de kwaliteiten van John Woo doen geloven.
Dat is uiteindelijk ook hier de belangrijkste reden dat ik gematigd enthousiast ben, maar ik moet zeggen dat vergeleken met andere films met veel vuurwapengeweld er toch wel veel uit de kast gehaald wordt met springende en over oppervlakken glijdende mensen, springende motoren, die vervolgens als kleiduiven uit de lucht geschoten worden enzovoorts. Plus dat het allemaal flink lomp is, en dat maakt het goed te genieten.
Aardige soundtrack, montage was wat minder, het beeld bevriezen en de Star Wars overgangen hadden achterwegen gelaten mogen worden, maar veel van de lol kan het niet bederven. 3*.
Toch vind ik laatst genoemde net wat beter.
Vooral door het nummer wat gezongen word.
Maar voor zinloos geweld Prima !
Een tijd geleden kwam ik erachter dat ik eigenlijk nog meer films van John Woo in huis had dan ik had gedacht. Bizar natuurlijk, want ik heb ze wel aangeschaft, maar om de een of andere reden slaag ik de titels regelmatig door elkaar. Ik verwarde deze Hard-Boiled dan ook met The Killer (ergens wel logisch aangezien het ook een samenwerking tussen John Woo en Chow-Yun Fat is) en dan maar besloten om snel eens komaf te maken met die verwarring door ook deze film te kijken.
Vond deze dan ook wel net dat tikkeltje beter dan The Killer trouwens maar dat terzijde. Hard-Boiled is weer John Woo ten voeten uit. Het heroic bloodshed thema blijft hij uitstekend beheersen (persoonlijk vind ik hem in Bullet in the Head het best tot zijn recht komen) en al vanaf de openingsscène in het theehuisje is dit weer genieten. Wat volgt is een heerlijk vliegende film die qua uitgangspunt wel weg lijkt te hebben van de Infernal Affairs trilogie, al is het op zich andersom doordat Wai-Keung Lau en Alan Mak met hun films een aantal jaar later kwamen. Soit, enkel het uitgangspunt oogt hetzelfde en de uitwerking is gelukkig wel een stuk anders. Woo concentreert zich minder op het narratieve gedeelte en laat liever de vele kogels spreken. Het resultaat is een hypernerveuze actiefilm waar de schoten je rond de oren vliegen en zeker het laatste halfuur is daar het summum van. Beetje jammer dat die scène in het ziekenhuis iets te lang blijft doorgaan, zeker het evacueren van de baby's begon op den duur wat te slepen, maar het is echter een kleine smet op een voor de rest degelijke Woo.
Vooral de samenwerking met Chow-Yun Fat is toch ook weer heerlijk. Ik zag ze voor het eerst in de A Better Tomorrow franchise en het doet me deugd dat die vibe nog altijd goed overeind blijft staan. Fat is meer dan cool (toffe link ook met dat Jazz gebeuren) en ook Tony Leung overtuigt over de gehele lijn. De twee kennen een aantal heerlijke interacties, maar het is pas wanneer ze beginnen samen te werken dat het echt echt leuk wordt. Dan krijgen ze namelijk Kwok Chun-Feng als Mad Dog tegenover zich en dat blijkt één van de coolste villains uit het Woo universum te zijn. Bijrollen zijn oke, vond Teresa Mo als liefje/bazin van Tequila het minste, maar let vooral ook nog op een cameo van John Woo zelf als de barman die wat advies aan Tequila geeft.
Ik heb vroeger wel wat van Woo's Amerikaanse werk gezien, maar met uitzondering van Face/Off vond ik daar niet veel aan. Kan me moeilijk voorstellen dat die scores die ik er toen aan gaf terecht zijn, maar de recente herziening van Hard Target stelde inderdaad ook niet zoveel voor. Soit, de kwaliteit van zijn Chinese werk is in ieder geval duidelijk.
4*
Verhoog stem naar 4.5
In Flodder hangt de poster van The Killer op de kamer van zoon Kees.
4*
Heerlijk. Het begin van Hard Boiled zet gelijk de toon voor wat je kunt verwachten, en die lange actiescene in het restaurant is een weergaloos staaltje regiewerk van John Woo. De man weet hoe je een actiefilm moet maken.
Er gaan veel mensen dood en de film kent veel serieuze momenten, maar toch verliest Hard Boiled op geen enkel moment zijn luchtige en pretentieloze toon. Het gekibbel tussen Chow Yun-Fat en actrice Teresa Mo, de belachelijke actiescènes, het gedoe met de baby's op het laatst etc. De balans tussen serieuze karaktermomenten en puur vermaak en plezier is perfect. Dat komt ook door het fantastische acteerwerk van Chow, Mo en acteur Tony Leung.
Deze is érg gaaf. Maar vind the Killer toch beter.
Die was ook geweldig maar deze wint het voor mij op kleine details zoals de lucifer in de mond en de origami-kraanvogels.
Bij het herbekijken stoorde ik me wel lichtjes aan het tragere stuk na het theehuis, waar ik ook niet altijd direct wijs uit geraakte uit waarom wie wat deed.
Hier en daar hadden er zeker wel wat minuten op de postproductie tafel mogen sneuvelen, en dan had die 2+u naar een iets behapbaardere lengte gekunnen.
Nu ja, ietsje verder in de film is alles zo klaar als een klontje en zit het verhaal best strak.
Dat gemekker terzijde: voor harde, lompe actie blijft dit gewoon een topper. Eindeloze kogelregens, decor dat voor het minste ontploft, doden bij de bosjes,...
Al die overdaad maakt sommige delen ook best grappig: in het theehuis sterven er meerdere agenten wanneer ze via de voordeur binnenvallen. Op het einde wenen ze enkel om de dode collega van Tequila

Het moraal van die heroic bloodshed zit hier boordevol dat soort contradicties, puur genieten!
Op zich gaat mijn voorkeur uit naar wat meer realistische actie dan personages die vaak op een rare manier in de lucht vliegen als ze door kogels worden geraakt, maar wat de vuurgevechten missen in realisme wordt door Woo goedgemaakt in stijl. Vonkenregens en opwaaiend stof, rondvliegend glas, talloze stunts en explosies, de actie in de film is vooral zeer gestyleerde chaos, en ook dat kan zeer aangenaam zijn om naar te kijken. Zeker in de handen van Woo, de meester van de gechoreografeerde actie.
Ik moest overigens aanvankelijk wel even in de film komen, en zeker niet alles wat Woo doet is goed. Ik was bijvoorbeeld niet zo'n fan van sommige van die knullige freeze frames etc, of die slow motion in een lage frame rate. Het geweld voelt op momenten misschien ook wat al te komisch. Er worden in deze film wel bizar veel onschuldige slachtoffers neergemaaid, en soms is de actie ook wel een tikkeltje teveel van hetzelfde. Ik vond die huurmoordenaar ook niet zo indrukwekkend als hij werd opgevoerd. Hij schiet bij zijn introductie gewoon iemand neer met een pistool met een geluidsdemper, niets meer en niets minder. 3.5*.