Meningen
Hier kun je zien welke berichten IH88 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
T2 Trainspotting (2017)
Alternatieve titel: Trainspotting 2
“World changes, eh, June? Even if we don't.”
Niet zo goed als het eerste deel, maar T2 Trainspotting heeft nog steeds de magie. Het is een feest om Renton, Spud, Simon en Begbie weer te zien, met wat meer rimpels maar nog steeds dezelfde streken. McGregor, Miller, Bremner en Carlyle hebben nog steeds een fantastische chemie, en Boyle zorgt weer voor een audiovisueel feestje. Vooral de muziek is heerlijk, en de cameo van Macdonald als Diana is ook leuk.
McGregor laat met zijn ‘Choose life’ monoloog nogmaals zien wat voor geweldig acteur hij is, en de scene doet denken aan Edward Norton's 'fuck you' monoloog in 25th Hour. Shout out ook naar de geweldige scene met het ‘No More Catholics Left’ lied. T2 Trainspotting voelt als thuiskomen, geheel met cocaïne, vechtpartijen, criminaliteit, afpersing, seks en uiteraard viagra. Gewoon omdat het kan...
Tag (2018)
“Never been tagged. Just sayin'.”
Leuk. Om als volwassen mannen de hele maand mei vrij te nemen om Tag te spelen klinkt wat kinderachtig en onvolwassen, maar het sterke aan de film is dat de acteurs er echt helemaal voor gaan en er ook veel grappige momenten in zitten. De humor werkt, en dan heb je als komedie eigenlijk de oorlog al gewonnen. Het sentimentele laatste gedeelte is dan wel weer wat jammerlijk en eigenlijk ook onnodig. Maar goed, het is een waargebeurd verhaal dus dat is de film vergeven. Van de cast waren Renner, Johnson, Fisher en Leslie Bibb in een heerlijke scene de uitschieters.
Take Me (2017)
A good hostage is hard to find.
Hier kan ik weinig mee. Vergezocht verhaal, op momenten pijnlijk ongrappig, weinig spanning en twists in het verhaal die je van ver ziet aankomen. Ontvoeringen die worden nagespeeld om de cliënt wat spanning in zijn/haar leven te geven. Maar wat nou als een cliënt het te ver doorvoert en zelfs de 'ontvoerder' zich afvraagt of het allemaal wel echt is. Leuk concept, maar in de handen van regisseur en hoofdrolspeler Pat Healy wordt het al snel een saaie bedoening. Zeker omdat Healy zelf als acteur ook erg saai is. Lichtpuntje is Schilling, die nog wat leven in de brouwerij brengt.
Take Shelter (2011)
“Is anyone seeing this?”
Sfeervolle film. Soms ontzettend traag, maar wel met uitstekend acteerspel van Shannon en Chastain. De hallucinaties van Shannon zijn sterk gedaan, en het samenspel tussen hem en Chastain is geweldig om naar te kijken. Met de scene in de bunker als uitschieter. Maar dat zijn grote lichtpunten in een voor de rest tergend langzame film van twee uur. Het is jammer dat regisseur Nichols de spanningboog niet strak kan houden, en hij had best wat mogen schrappen. Maar door het laatste gedeelte (met een passend ambigu einde) heb ik uiteindelijk toch wel een bevredigend gevoel overgehouden aan Take Shelter.
Take the Lead (2006)
“I'd kill to dance like that. It's like sex on hardwood.”
Redelijke dansfilm. Er zijn al ongelooflijk veel van dit soort films gemaakt, en Take the Lead doet ook niet veel nieuws of anders. Het is allemaal ontzettend voorspelbaar, en alleen het acteerwerk van Banderas en de andere acteurs zorgt ervoor dat de film niet als een nachtkaars uitgaat. Een bepaalde dansscene op het laatst, met Jenna Dewan die nogmaals laat zien dat ze geweldig kan dansen, is ook een hoogtepunt en een spetterende afsluiter.
Take This Waltz (2011)
“Life has a gap in it... It just does. You don't go crazy trying to fill it.”
Sfeervolle film van Sarah Polley. ‘Het gras is altijd groener aan de overkant’, zo leert Margot (Williams) op harde en confronterende wijze. De lange sequentie tegen het einde van de film, waarin we zien hoe Margot en Daniel (Kirby) elkaar leren kennen en de geschiedenis zich herhaald, is een fantastische regiekeuze van Polley. Seth Rogen laat zien meer te kunnen dan een schijtlollig personage spelen, en ook SIlverman is sterk. Het verhaal is best voorspelbaar, maar ik denk dat iedereen zich wel zal herkennen in de situaties waarin de personages zich bevinden.
Taken (2008)
“If you are looking for ransom, I can tell you I don't have money. But what I do have are a very particular set of skills, skills I have acquired over a very long career. Skills that make me a nightmare for people like you. If you let my daughter go now, that'll be the end of it. I will not look for you, I will not pursue you. But if you don't, I will look for you, I will find you, and I will kill you.”
De ultieme actie- en revenge film. Taken verdoet zijn tijd niet met onzinnige subplotjes of oninteressante bijrollen maar gaat regelrecht op zijn doel af, de kijker in anderhalf uur omverblazen met strakke actie/vechtscènes, een lekker ijzingwekkende sfeer en een grommende Neeson die uitgelaten wordt in Parijs.
De film moet natuurlijk wel even zijn karakters introduceren en de liefde tussen vader en dochter moet worden opgebouwd, maar daarna gaat de film als een stoomwals te keer. De vechtscènes zien er gladjes en overzichtelijk uit en de autoachtervolgingen zijn degelijk (ik heb ze wel eens beter gezien). Neeson is erg sterk als oud CIA agent die door een stel (uiteraard) Oost-Europese gangsters uit zijn pensioen wordt gehaald. Want deze gangsters hebben net de verkeerde dochter gekidnapt. De angst en frustratie is van Neeson's gezicht af te lezen, maar hij slaagt er toch in om koel te blijven en de bad guys één voor één naar de andere wereld te helpen. Als er een apenrots voor actiefilms zou bestaan, dan zou Taken niet ver van de top zitten.
Taken 2 (2012)
“Don't shoot this one. I really like him.”
Matig tweede Taken avontuur. Grootste problemen zijn de grotere rollen van Maggie Grace en Famke Janssen, de geloofwaardigheid die te ver wordt opgerekt (handgranaten gooien midden in Istanbul?), en de saaie bad guys. Waarschijnlijk is het opzet, maar ook de onoverwinnelijkheid van Liam Neeson begint te vervelen. Veel actiefilms hebben dit probleem, maar in Taken 2 kent Neeson echt geen enkele tegenslag. Al zijn plannetjes komen precies uit, en dat maakt het ook wel saai. De actie en Istanbul als locatie zijn pluspunten, en gelukkig ligt het tempo hoog.
Taken 3 (2014)
Alternatieve titel: Tak3n
“All your problems solved. All your worries over. But it didn't quite work out that way.”
Beter dan het tweede deel. Het ontvoeringsaspect wordt losgelaten en Taken 3 is eigenlijk een conventionele actiefilm. Helemaal niet erg, want het plot zit redelijk in elkaar, de vechtscènes zien er goed uit en Liam Neeson heeft er duidelijk zin in. Neeson krijgt ook met wat meer tegenslag te maken en is hier geen onoverwinnelijke superheld. Natuurlijk zit de film weer vol met belachelijke plotontwikkelingen en onrealistische actiescènes, maar hier stoorde dat niet zo veel. De rol van Grace is ook veel beter uitgewerkt, en als no-nonsense actiefilm is Taken 3 zeer vermakelijke onzin.
Takers (2010)
“We're takers, gents. That's what we do for a living. We take.”
Voorspelbare en wat zoutloze actiefilm. Films over bankovervallers kan ik meestal goed hebben, maar Takers werkt niet echt. Spannende scènes zitten er zeker in, en vooral Matt Dillon is erg sterk als politieagent die jacht maakt op de overvallers. Maar de acteurs die de overvallers spelen doen vooral erg stoer en een acteur als Elba kan beter. Zelfs de twists zie je van mijlenver aankomen en het open einde is belachelijk. De regisseur probeert mysterieus te zijn, maar het komt vooral inspiratieloos over.
Taking Lives (2004)
“Everything you saw I wanted you to see.”
Het voorbeeld van een thriller die door een voorspelbaar en stoffig plot nooit tot volle wasdom komt. Taking Lives is sfeervol en heeft met Angelina Jolie een sterke actrice als hoofdpersoon. Maar oh, dat plot. Zodra die kop van Ethan Hawke in beeld komt weet je eigenlijk al genoeg.
Je hoopt dat er nog een twist komt, maar die komt er uiteindelijk niet. De doorgewinterde filmkijker laat zich natuurlijk ook niet het zand in de ogen strooien door zo'n opzichtige cameo van Kiefer Sutherland. Vooral niet als er daarna nog een half uur te gaan is. Kom op scriptschrijvers, wat meer inspiratie graag.
Taking of Pelham 1 2 3, The (2009)
“You're my goddamn hero.”
Vlotte film met een degelijke Washington en een heerlijk schmierende Travolta. Het is allemaal niet erg origineel, maar spannend en sfeervol is het zeker. En door de regie van Tony Scott ziet het er allemaal flitsend uit. Vooral het samenspel tussen Washington en Travolta levert vuurwerk op. Dit duo zorgt samen met de regie voor een vermakelijke en doldwaze metrorit.
Tale, The (2018)
“I'm the hero of this story, NOT the victim. They fell apart, I didn't.”
Indrukwekkend. The Tale laat zien hoeveel impact seksueel misbruik kan hebben op het verdere leven van een jong meisje, en dat ze zelfs als 48-jarige vrouw nog steeds rondloopt met het nooit verwerkte trauma. Het is frustrerend om te zien dat Jennifer nog altijd in een staat van ontkenning verkeerd over wat er met haar gebeurd is, maar je ziet haar langzaam veranderen.
En aan het einde van de film zie je haar een begin maken met de verwerking van het misbruik. De confrontatie tussen Jennifer en haar misbruiker op het laatst is hartverscheurend, en Dern en Heard zijn fantastisch. Nélisse als jonge Jennifer is ook geweldig, en Ritter verdient complimenten voor het spelen van een zeer moeilijke rol. Regisseur Jennifer Fox speelt met de verschillende tijdlijnen, maar ze zorgt er wel voor dat alles vloeiend in elkaar overloopt en dat het nergens rommelig of onoverzichtelijk wordt. Ondanks het zware onderwerp straalt de film een bepaalde rust uit, en vooral Jennifer toont voor het grootste gedeelte van de film weinig emotie. Wel realistisch, en Dern weet het perfect te spelen. Het eindshot (de poster) is ook perfect gekozen door Fox.
Talented Mr. Ripley, The (1999)
Alternatieve titel: The Mysterious Yearning Secretive Sad Lonely Troubled Confused Loving Musical Gifted Intelligent Beautiful Tender Sensitive Haunted Passionate Talented Mr. Ripley
“I always thought it would be better to be a fake somebody than a real nobody.”
The Talented Mr. Ripley heb ik altijd een goede film gevonden. De film is te lang en na de dood van Dickie wordt het allemaal iets minder, maar daar staan heel veel sterke kanten tegenover. Het is allemaal uitermate sfeervol en vooral het eerste uur is geweldig. Het extravagante en luxeleventje van Dickie wordt mooi neergezet en je kan begrijpen dat Tom Ripley er helemaal verslingert aan raakt. Sociopaat of niet. Italië zien we op zijn mooist en de jazzmuziek maakt het helemaal af.
Damon en Law zijn een vermakelijk duo en acteurs als Paltrow, Seymour Hoffman en Blanchett kun je wel om een boodschap sturen. Het tweede gedeelte is wat minder maar nog steeds goed. De onderhuidse spanning die er de hele tijd al was komt tot een uitbarsting, en het is vermakelijk om Ripley zich uit iedere penibele situatie te zien praten/wringen/slaan. Het is niet allemaal even geloofwaardig maar ach, ik knijp maar een oogje dicht voor deze heerlijke film.
Tamara Drewe (2010)
“I'm not the property owning type. No, I prefer my life to fit in hand luggage.”
Leuk. Dit soort films die zich afspelen in een rustig, idyllisch Brits plaatsje kan ik altijd wel waarderen. Iedereen kent elkaar, er zijn heel veel geheimen, nieuwe bewoners worden met achterdocht nagekeken en er is veel roddel en achterklap. Uitstekend acteerwerk van Gemma Arterton, Cooper, Evans, Camp en Allam, en het eindigt allemaal in één grote klucht. Het verhaal is (losjes) gebaseerd op een boek van Thomas Hardy, en dat kluchtige sfeertje komt in Tamara Drewe goed naar voren.
Tangerine (2015)
“Merry Christmas Eve, Bitch.”
Alles met een iPhone filmen. Het werkt, laat regisseur Sean Baker op fraaie wijze zien. De film barst van de energie, en de actrices lopen als stuiterballen door de straten van het zonovergoten Los Angeles. Het is kerstavond, maar deze personages hebben andere zorgen aan hun hoofd. Het is tragisch en meelijwekkend, maar soms kun je ook ongegeneerd om ze lachen. Ook door het uitstekende acteerwerk van Rodriguez (wat een debuut!) en Taylor.
Tangled (2010)
Alternatieve titel: Rapunzel
“I have made the decision to trust you.”
“A horrible decision really.”
Schitterende animatiefilm. Mooie beelden, leuke personages, veel humor en sfeervolle muziek. Tangled is een warm sprookje waar het plezier vanaf spat. Vooral de personages Maximus het paard en Pascal de kameleon zijn geweldig, en ook Moore en Levi weten met alleen hun stemmen al heel veel te doen. De scene met Rapunzel en Flynn Rider in een bootje op het water (met het nummer 'I See the Light') is weergaloos, en zo zitten er nog wel wat meer scènes in. Het feel good einde is te verwachten en hier ook helemaal verdient.
Tape (2001)
“People change. They end up having nothing to say to each other even if they were best friends years before.”
Uitstekende film van Linklater. Je ziet hier eigenlijk al alle elementen waar hij met de Before trilogie uiteindelijk echt bekend mee geworden is. Een kleinschalig en menselijk verhaal, de focus op de acteurs en dialogen en een authentieke en realistische sfeer.
Hawke is echt geweldig in deze film en zodra Thurman verschijnt krijgt de film ook een geheel nieuwe dynamiek. Maar Robert Sean Leonard moet ook de credits krijgen want hij is dan misschien wat minder uitbundig en kleurrijk dan de andere acteurs, maar hij weet van Jon wel een personage te maken die zich in eerste instantie moreel verheven voelt ten opzichte van Vin, maar uiteindelijk de hypocriete deksel op zijn neus krijgt. Drie acteurs in een hotelkamer, dat dit zo interessant en enerverend is laat de klasse van Linklater en de acteurs zien.
Tarzan (1999)
“No matter where I go, you will always be my mother.”
“And you will always be in my heart.”
Leuk. Tarzan ziet er op de eerste plaats schitterend uit, en de animatiebeelden zijn indrukwekkend. Vooral de scenes waarin Tarzan, Jane en de dieren door de jungle zweven maakt indruk. De band tussen Tarzan en zijn apenmoeder Kala, en die tussen Tarzan en Jane, is sterk uitgewerkt. Grappig en venijnig, maar soms ook aardig sentimenteel zoals we van Disney gewend zijn. De muziek van Phil Collins is soms wel heel erg aanwezig, maar echt storen doet het niet. En het past wel bij deze vrolijke en plezierige Disney film.
Tau (2018)
“I choose to be this. It is all that I am. It is for you. Do you like it?”
Tau heeft een mooie poster en een schitterende cinematografie, maar jammer genoeg ook een heel slap verhaal. Het uitgangspunt van Tau is best aardig en Monroe doet het goed, maar ze wordt niet geholpen door haar medespeler (Ed Skrein) en de regisseur. Want spannend en interessant wordt het nergens, en Tau zelf gedraagt zich te veel als mens om echt geloofwaardig over te komen. Alhoewel de scènes tussen Julia en Tau wel de beste momenten opleveren. Maar voor de rest is het allemaal wel erg matig. Toch maar weer een keer Ex Machina opzetten. Actrice Alicia Vikander speelt zelfs nog een geloofwaardigere AI dan machine Tau, en dat zegt denk ik al genoeg.
Taxi (1998)
“C'est parti!”
Leuk. Taxi is een razendsnelle en enerverende actiekomedie die geen moment gas terugneemt. Niet alle grappen zijn even sterk, maar ik heb veel gelachen en daar gaat het uiteindelijk om. Naceri en Diefenthal zijn een sterk duo, en de grootste kracht van Taxi zit hem in hun samenspel vol gekibbel en venijnigheid. En met Marion Cotillard kun je het nooit fout doen. Het tempo ligt hoog, de dialogen zijn scherp en de acteurs stralen plezier uit. Taxi is een voorbeeld voor veel actiekomedies, en de film weet de kijker zonder al te veel pretenties te vermaken. Missie geslaagd.
Taxi Driver (1976)
“You talkin' to me?”
Het is erg lang geleden dat ik Taxi Driver heb gezien en dus was het wel tijd voor een herziening. Taxi Driver geeft een geweldig tijdsbeeld van het New York in de jaren 70 en vanaf de schitterende beginscene met het hoofd van De Niro en de beelden van nachtelijk New York waan je jezelf even in een andere tijd. Scorsese laat New York van zijn vuilste en crimineelste kant zien en de gehele film zie je een stad in staat van verloedering. In deze omgeving maken we kennis met oorlogsveteraan Travis Bickle die nu een baantje heeft als taxichauffeur en veel uren maakt omdat hij toch niet kan slapen. In zijn vrije tijd gaat hij naar een pornofilm of naar de schietbaan.
Bickle is een apart type die charmant kan zijn maar ook erg sociaal onhandig is en als kijker merk je als snel dat er iets mis met hem is. Een oorlogstrauma? Een jeugdtrauma? De film geeft hier (wijselijk) geen antwoord op en Bickle is een wandelend explosief dat elk moment kan ontploffen. Hij voelt zich in een isolement in de grote stad en kan moeilijk contact maken met mensen. Robert De Niro is waanzinnig als Bickle en weet goed de gekte en razernij neer te zetten maar hij maakt van Bickle ook een persoon die een goedaardige kant heeft. Een heerlijk ambigu personage. Drie scènes springen er voor mij uit, de geïmproviseerde "You talking to me” monoloog, de restaurant scene tussen Travis en Iris en het laatste gewelddadige gedeelte met de schitterende camerashots die je zeker zal bijblijven. De restaurantscene vind ik echt geniaal en Jodie Foster is als 12-jarige al weergaloos (let vooral op het feit dat ze twee verschillende "kleurrijke” brillen" opdoet, briljant). De schietpartij is prachtig gedaan en de manier waarop het einde gefilmd is blijft legendarisch. Ook Keitel en Shepherd acteren erg sterk. Als laatste wil ik nog de prachtige muziek noemen die echt iets extra’s toevoegt aan het geheel. Wat Taxi Driver afhoudt van een echte topscore zijn de soms nutteloze dialogen en personages die afbreuk doen aan de spanning en als komisch element totaal niet slagen. De collega van Betsy, de "vrienden" van Bickle en vooral de rare dialogen die deze personages met elkaar hebben. Maar Taxi Driver heeft gelukkig veel meer pluspunten en mag zich met recht een klassieker noemen. Alleen al om dat laatste iconische beeld van een De Niro met zijn bebloede vingers tegen zijn hoofd. Kippenvel!
Teaching Mrs. Tingle (1999)
“The smartest girl in school caught cheating, it will be scandalous.”
Grappig dat deze film als thriller te boek staat. Spannend wordt het namelijk nergens. Teaching Mrs. Tingle is satire met sommige humoristische momenten. Er is ook nog een romantisch subplotje maar dat mag geen naam hebben.
Van de acteurs zijn Mirren en Coughlan verreweg het beste op dreef. Holmes en Watson zijn vooral saai. De film wil volgens mij ook nog wat zeggen over tirannieke docenten en de druk die op leerlingen gelegd wordt, maar daarvoor is het allemaal te braaf. Gewoon een vlot tienerfilmpje waarvan er in de jaren 90’ duizenden zijn gemaakt.
Team America: World Police (2004)
“Matt Damon!”
Knap gemaakte film van Trey Parker en Matt Stone. Er moet veel tijd en werk in Team America: World Police hebben gezeten, en het resultaat is een vermakelijke film met een aantal grappige momenten. Soms is het ook pijnlijk ongrappig, maar gelukkig ligt de grapdichtheid zo hoog dat er al snel weer een geslaagde grap tussen zit. En gelukkig is de speelduur van anderhalf uur ook precies goed, waardoor je bijna geen tijd hebt om je te vervelen.
Tears of the Sun (2003)
“I broke my own rule. I started to give a fuck... And I brought you guys along with me.”
Tears of the Sun heb ik altijd wel een sterke en indrukwekkende oorlogsfilm gevonden. De kijker wordt niet gespaard, en de gruwelijkheden worden expliciet getoond. In het begin is het een spannende ontsnappingsfilm, met Willis en zijn team die Monica Bellucci moeten bevrijden uit een oorlogsgebied in Nigeria. Er is nog weinig actie, maar de ijzingwekkende spanning vergoedt veel. Wanneer de actie uiteindelijk losbarst, gaat het ook helemaal los. De gruwelijkheden en genocide in oorlogsgebieden in Afrika zijn bekend, maar het blijft indrukwekkend en verschrikkelijk om naar te kijken.
Ted (2012)
“Thunder buddies for life, right, Johnny?”
Ted is een meer dan vermakelijke komedie over John Bennet en zijn tot leven gewekte teddybeer. De grapdichtheid ligt hoog en Seth MacFarlane zorgt ervoor dat je ondanks het belachelijke gegeven toch gaat meeleven en lachen met deze grofgebekte en wietrokende teddybeer.
De driehoeksverhouding tussen Ted, John en zijn vriendin Lori (Mila Kunis) werkt uitstekend en de acteurs hebben duidelijk lol in hun rol. Je begrijpt de frustratie van Lori wel die een leven wil opbouwen met John zonder de opdringerige Ted maar het is knap hoe sterk de vriendschap tussen John en Ted wordt neergezet. De grappen zijn over het algemeen sterk en de film heeft een aantal memorabele en hilarische scènes. Wahlberg weet de kinderlijke blijdschap van John, dat hij in Ted eindelijk een vriend heeft gevonden, goed te spelen en hij vormt een leuk koppel met Kunis. Kunis is uistekend op dreef en zorgt ervoor dat het zeurderig karakter van Lori nooit gaat storen. Giovanni Ribisi heeft een ondankbare rol en zijn subplot hang er een beetje bij. Ted is vermakelijk, grof en origineel. Een echte MacFarlane komedie.
Ted 2 (2015)
“I think I want to sleep on a bed made of your voice.”
Ted 2 is wat minder geslaagd dan zijn voorganger. Natuurlijk is het allemaal voorspelbaar en is de nieuwigheid eraf maar er zitten ook wat minder geslaagde grappen in. Het moet allemaal nog grover maar Seth MacFarlane overspeelt zijn hand daar een beetje mee. Het verhaal zit wel wat beter in elkaar en Amanda Seyfried is zeker een verbetering ten opzichte van Mila Kunis maar de formule lijkt wat te zijn uitgewerkt.
De film is te lang en die hele road trip had van mij niet gehoeven. Het wordt wat langdradig en saai en zowel de acteurs als de humor kan dat niet verbloemen. Giovanni Ribisi heeft nog steeds een pijnlijk ongrappige rol als Donny alhoewel Comic Con een perfect gekozen locatie is voor een film over een pratende teddybeer. Gelukkig heeft de film de stem van MacFarlane, Seyfried, Mark Wahlberg, Sam J. Jones, Patrick Warburton, Morgan Freeman en Jessica Barth als vrouw van Ted die allemaal erg grappig uit de hoek kunnen komen. En als je dan ook nog een aantal erg grappige scènes in het begin en een geweldige scene in het ziekenhuis op het laatst daar bij optelt heb je toch nog een film die je zeker een vermakelijke avond gaat bezorgen.
Teenage Cocktail (2016)
“Why are you so cute?”
Redelijke film over twee tienermeiden die genoeg hebben van hun saaie leventje, en willen vluchten naar New York. Maar ze hebben geld nodig, en je profileren op een kuise sekswebsite levert aardig wat geld op. Annie is de protagonist, en Bloom speelt haar uitstekend. Je ziet haar steeds meer meegesleurd worden door de impulsieve Jules. Ook zeer sterk gespeeld door Therese. Het einde van Teenage Cocktail lijkt uit een andere film te komen, maar het levert nog wel wat spannende momenten op.
Teenage Mutant Ninja Turtles (1990)
Alternatieve titel: Teenage Mutant Ninja Turtles: The Movie
“COWABUNGA!”
Ontzettend vaak gezien. Teenage Mutant Ninja Turtles voelt wat gedateerd aan en vooral Splinter komt nu wel heel koddig over (geen Yoda), maar de vechtende en pizza etende schildpadden blijven hun charme houden. Eerder humoristisch dan spannend of dramatisch, en wat dat betreft is dit de ultieme film voor kinderen. Voor mij is het jeugdsentiment, en het is leuk om de film weer een keer gezien te hebben.
Teenage Mutant Ninja Turtles (2014)
Alternatieve titel: Ninja Turtles
“So, you're... Ninja Mutant Turtle Teenagers?”
“When you put it like that, it sounds ridiculous!”
Ik was vroeger best fan van de vier Ninja Turtles en ik heb alle oude films en series grijsgedraaid. Naar mijn gevoel waren die films best wel serieus maar hier is het allemaal te kinderachtig en jammer genoeg zijn de dialogen van een erg bedenkelijk niveau. Vooral de humor van Michelangelo werkt voor geen meter.
Natuurlijk, het verhaal over vier supergrote schildpadden, een pratende rat en Shredder en zijn "foot clan” is belachelijk maar iets meer creativiteit en inspiratie had wel gemogen. Megan Fox is beeldschoon maar wel een actrice met maar één gelaatsuitdrukking (een erg sexy gelaatsuitdrukking, dat dan weer wel). Ik werd gek van de te snel gemonteerde en rommelig ogende actiescènes en regisseurs, laten we één ding afspreken. Vechtscènes in slow motion was in the Matrix nog erg cool maar nu kan dat echt nier meer. Kappen ermee.