Safe Haven (2013)

mooie beelden, sprookje spoort niet helemaal

Dit is een mooi verhaal van eerst niemand vertrouwen dan wel en dan weer niet. Natuurlijk lopen dit soort film meestal goed af, en dus ook deze film. Ik ben heel benieuwd hoe het boek geschreven is en of dat hij mooier is dan de film. Maar als dat zo is weet ik zeker dat het een mooi boek is. Film zou ik zeker aanraden om een rustige avond te hebben en even lekker op de bank te gaan zitten.

check mijn review: review Safe Haven

Safe haven is de titel van de film, maar je kan die titel ook gebruiken als een omschrijving van de film. Een veilige niets aan de hand film die saai en voorspelbaar door kabbelt. Althans vooral in het begin. In deze periode van zijn carrière ontmoette een groot regisseur Lasse Hallstrom zijn "foute" vrienden in Amerika. En kennelijk hadden die hem zo in de tang dat hij sterk geadviseerd werd om slechte over-Amerikaanse films te gaan maken. Het eerste deel van de film is al niet erg best, maar het einde is pas echt slecht. Met die laatste scene vond ik het zelfs onwaarschijnlijk dat scenarioschrijvers van dit kaliber kennelijk de kans krijgen om te mogen schrijven voor een film. Of is de scenarioschrijver dezelfde persoon als de geldschieter? Dat moet dan haast wel. Ik had de film overigens ook al eens eerder gezien, en heel in de verte kwam hij me ook wel een beetje bekend voor in enkele scenes. Maar eigenlijk was ik de film toch vooral al vergeten. En hopelijk gebeurt dat na deze tweede keer kijken ook weer snel.
En tenslotte heeft die slechte scenarioschrijver ook nog een enorme blunder gemaakt. Als de originele echtgenote uiteindelijk zijn vrouw weer ontmoet na zijn zoektocht noemt hij haar Katie. Terwijl hij haar toch zou moeten kennen onder haar echte naam Erin. En de rest van de film blijft de vrouw zich trouwens voor het gemak ook maar Katie noemen terwijl ze na dat einde met haar man verder weer gewoon Erin zou kunnen heten. En dat zou ook meer voor de hand liggen. Waarom zou je je schuilnaam blijven gebruiken?

In paniek vlucht Erin [Julianne Hough] van Atlanta naar het dorpje Southport. Daar vindt ze onder een schuilnaam een baan als barvrouw en vindt ze morele steun bij buurvrouw Joe [Cobie Smulders]. Al snel maakt ze kennis met winkeleigenaar en weduwe Alex [Josh Duhamel] met wie ze goed bevriend raakt, tot vreugde van zijn extreem schattige dochtertje Lexie [Mimi Kirkland]. Zoon Josh [Mimi Kirkland]. Ondertussen bijt detective Tierney [David Lyons] zich volledig vast in de zoektocht naar Erin. Een in grote lijnen formulematige combinatie van romantisch melodrama en thriller, maar de chemie tussen Hough en Duhamel houdt de zaak interessant. Het helpt dat de reden voor Erins vlucht stap voor stap uit de doeken wordt gedaan, waardoor er in ieder geval nog een beetje mysterie gehandhaafd blijft tot de melodramatische ontknoping. De epiloog had wat mij betreft niet gehoeven.

Hallström heeft altijd al een brave, zoetsappige kant gehad, maar hier gaat hij wel echt full Hallmark channel.

Professioneel genoeg om de hele speelduur te blijven kijken, maar heel verheffend is dit niet te noemen.