Meningen

Beroerd. Dacht even dat dit een serieuze kandidaat was om ex aequo bovenaan te komen op mijn persoonlijke lijst van slechtste films aller tijden(naast Faces of Death, De Zeemeerman en Burn Hollywood Burn), doch kon de score aan het eind toch nog een beetje opvijzelen. Is namelijk bedoeld als parodie op al die spectaculaire, vlekkeloos gemaakte superheldenfilms van de laatste jaren en daarom wellicht dat het ook allemaal zo klunzig oogt, kon best wel eens opzet zijn. Vandaar ook de aanwezigheid van een dubieus cultfiguur als Uwe Boll en de erg beperkte actrice Bai Ling in de rolbezetting. De knipoog naar het publiek is duidelijk, het idee op zichzelf niet slecht, maar blijft een te snel in elkaar gezet probeersel waarin het vele geweld en opzichtig bloot het gebrek aan werkelijk goed uitgewerkte ideeën moet camoufleren. Zonder twijfel wel één van de minste films uit het vorige decennium, Duitsland mag zich hier oprecht een beetje over schamen.

Remake van de bijna gelijknamige film uit 1986, maar dan op de Afro Amerikaanse manier(het origineel wordt trouwens kort geëerd als het koppel Dannie/Debbie die prent voorbij ziet trekken op tv). Heb me niet verveeld met de nieuwe versie, maar op punten werkte de eerste toch iets beter. Meer emotie en gevoel plus een mooi tijdsbeeld destijds, terwijl de Pink versier meer gokt op de gulle lach en daardoor weliswaar minder serieus en grappiger is, maar dat is helaas niet per se beter. Het origineel wordt trouwens vaak take na take letterlijk gevolgd, dus het had ook wat vindingrijker mogen zijn. Deze nieuwe wordt feitelijk gered door het energieke duo Hart/Hall die flink wat power in hun vertolking steken wat dan nogal flink contrasteert met het wat saaie koppel Early/Bryant, twee acteurs die vooral mooi kunnen zijn en voor de rest weinig te bieden hebben. Voldoende als opstap naar een leuke avond deze film, maar kwalitatief had het beter gekund. i

Aandoenlijke film, erg aangenaam om naar te kijken. Wel wat te lang en de valkuil om de sentimentele paden iets te veel te betreden word dan ook niet omzeild. Met name tegen het prekerige eind springt het glazuur van je tanden. Maar wat vooral overheerst zijn de talrijke rake momenten, herkenbaar en uit het leven gegrepen zullen we maar zeggen. Heb zelf geen mannen in mijn kennissenkring die terug in de tijd kunnen reizen, dus beoordelen of dit realistisch is kan ik niet, maar wat doet het er toe? Sterk spel van Gleeson(tegenwoordig vooral bekend als ultieme slechterik uit de nieuwe Star Wars reeks) en McAdams, een dame die een abonnement op dit soort rollen lijkt te hebben. Grappig om ook een beginnende Margot Robbie te zien voorbij komen als love interest. Het moment dat Gleeson McAdams verkiest boven Robbie is trouwens het meest ongeloofwaardige moment uit About Time, en dat pleit dan weer wel voor Curtus.

Laatste film die ik zag in 2016 en helaas een flinke teleurstelling. The Accountant wil een beetje van alles zijn: harde actie, mysterie, familiedrama, pleidooi voor mensen met een autistische aandoening.....Uiteindelijk is het vooral een soort onevenwichtige, veel te lange superheldfilm en kom je door die vreemde mengelmoes van genres nooit echt in het verhaal.
Affleck speelt hier dus een zwijgzame autistische superman/übermensch(remember Denzel Washington in The Equalizer?) , maar als Batman was hij toch echt meer overtuigend. Kendrick als zijn love interest komt wat misplaatst over en dat geld ook voor zenuwpees Lithgow(als een weinig imponerende bad guy) en Bernthal(als sentimentele schurk).
Vooral een prent van de gemiste kansen, en dat belooft nog wat want het is onmiskenbaar duidelijk dat er nog wat vervolgen aankomen.

Onbenullige, snel te vergeten film. De benaming komedie is hier niet op van toepassing omdat er helemaal niets valt te lachen. Knoxville heeft blijkbaar genoten van zijn verkleedpartij in Bad Grandpa en doet die rol van ouderling nog eens over. Maar waar die vorige film lekker ondeugend en brutaal was, blijft dit veel te braafjes en past de sentimentele vader-dochter verhaallijn niet zo bij een dergelijke productie. Bovendien blijkt bij die serieus bedoelde scènes pijnlijk dat Knoxville eigenlijk totaal niet kan acteren. Wel lekker kort, is afgelopen voordat je er erg in hebt, duidelijk ook dat er nog al wat materiaal is gesneuveld op de montagetafel.

Een regisseur die gespecialiseerd is in vechtfilms welke vroeger nog rechtstreeks naar de videoboer gingen.....dan weet je eigenlijk wel wat je te wachten staat. Weinig verhullende titel ook voor deze qua opzet eenvoudige actiefilm met dus de allure van een onvervalste b film. Durf het bijna niet te schrijven maar binnen zijn zelf opgelegde beperkingen is Acts of Vengeance nog genietbaar ook. Een middelmatige film zonder grove fouten kan namelijk best werken als je zelf maar weet waar je aan begint. Banderas is bijna de gehele speelduur continue in beeld, dus heeft deze man niet de gunfactor voor je, dan word het al wat minder. Verder hoef je ook geen Sherlock Holmes te zijn om vroegtijdig te ontdekken wie hier de slechterik van dienst is, maar ook dat willen we Florentine graag vergeven. Positief in elk geval dat er wat oprechte emotie in het verhaal word gestopt, en er serieuze pogingen worden ondernomen om enkele momenten van echte spanning op te bouwen in plaats van goedkoop effectbejag na te streven met overbodige, bloederige actiescènes. Sympathieke maar wat kwaliteitsarme hapklare brok dus, kan een leuk tussendoortje zijn als je even echt niets beter te doen hebt.

Niet erg bijzonder, maar in ieder geval ook niet zo beroerd als de films die Willis de laatste jaren durft af te leveren. Brucie zelf speelt zelf als weinig energieke politieman meer een bijrol in het verhaal, de hoofdrol is gereserveerd voor een drietal wraakzuchtige broers en hun aanhang. Die verhaallijn komt vaak frustrerend dicht bij iets goeds, maar uiteindelijk is het allemaal wat te vluchtig en ontbreekt de echte inspiratie om er wat gedenkwaardigs van te maken. Soort B film variant op Taken, verveelt niet zolang het duurt, maar kwalitatief hoogwaardig word het nergens.

Bijna letterlijke en dus overbodige remake van Hasta la Vista!. Los daarvan, het gegeven van beide films is erg sympathiek(vandaar ook de te hoge waarderingen op de diverse sites), de uitwerking adequaat en dus zullen weinig mensen zich een buil vallen aan dit kleine filmpje.
In details was het orgineel beter, Adios Amigos word wat al te snel afgerafeld(neem de slotscène, Lars gaat dood en minuut later is film afgelopen) .Kan dus niet zeggen dat ik echt heb genoten, want het is gewoon een herhaling van een film die ik recent heb gezien, zonder nieuwe invalshoeken. Nipte voldoende.

Meer romantiek van bouquetreeks niveau, dan spanning en actie, voor mij redelijk teleurstellend dus. Ook weer niet echt slecht, maar films over mensen die hopeloos verdwaald raken op de grote boze zee hebben we vaker gezien, en meestal toch wel een stukje beter dan dit. Kormákur probeert de spanning er wat gekunsteld in te houden door het verhaal in niet chronologische volgorde te vertellen, maar dat kan niet verhullen dat dit toch vrij simpele, voorspelbare kost is. De wending aan het slot is verrassend, maar niet helemaal geloofwaardig en overtuigend. Grootste pluspunt is de doorleefde rol van actrice/producente Woodley die je voor de toekomst betere films en scrips gunt, want deze mevrouw heeft talent.

Een heel lekkere avonturenfilm. Er is geen enkele reden waarom een in 1862 gesitueerd verhaal over twee onderzoekers in een luchtballon boeiend zou moeten zijn, dus Harper verdient een groot compliment dat hij met The Aeronauts een film aflevert die van begin tot eind de aandacht moeiteloos kan vasthouden. Historisch wellicht niet helemaal accuraat maar wat geeft het als je zo een opwindende achtbaanrit aan je voorbij ziet trekken? Enig punt van kritiek is dat er af en toe wel erg nadrukkelijk gezocht wordt naar gelikt amusement voor het grote publiek, want de diverse stunts die met name supervrouw Jones moet uitvoeren zien er weliswaar ongehoord spectaculair uit, helemaal geloofwaardig is het niet. Eerste klas acteerwerk van Redmayne(die eindelijk eens een redelijk gewoon mens mag spelen) en vooral Felicity Jones die een onverwachte intensiteit in haar rol stopt, waardoor dit vooral haar film is geworden. Mooie chemie ook tussen de twee hoofdrolspelers.

Gemiddelde van 2 sterren tot dusverre doet De Aflossing geen recht, vind ik. Als je er vijf kunt geven dan is 2 sterren gemiddeld wel erg mager. Zelf kwam ik tot 3(voldoende). Film kijkt lekker weg en toont in ieder geval ambities om een goed verhaal te vertellen, wat deels is gelukt. Begin is erg sterk, met een gedenkwaardige scène als Naber zich tijdens een conferentie voordoet als een bankier die vervolgens de boel flink op stelten zet. Daarna word het langzaam kwalitatief minder vanaf dat de ontvoering plaatsvind. . Er ontwikkelt zich dan een soort roadmovie die absoluut scherper of venijniger had moeten zijn. Dan blijkt dat de rollen van Torenstra en Franssen beter geschreven hadden moeten worden(of beter gespeeld?) want beide karakters blijven te oppervlakkig en timide. In tegenstelling tot de uitblinkende Naber en de solide Hamer die geloofwaardige activisten neerzetten. Dientegevolge is ook het einde, Torenstra die zich opoffert voor zijn medevluchters, volstrekt ongeloofwaardig en dus onbevredigend, want je vraagt je de hele film al af hoe de beide broers, als volstrekte tegenpolen, überhaupt enige genegenheid voor elkaar voelen, laat staan dat ze op het beslissende moment elkaar op dergelijke wijze de hand reiken. Naber die aan het slot nog even zwaait naar zijn broer als die met de handboeien om word afgevoerd, is trouwens het meest belachelijke filmmoment wat ik in 2017 tot nu toe heb gezien .
Niettemin blijft het een film die, ondanks deze zwakheden, best een keer gezien mag worden, alleen een vergelijking met andere producties met een dergelijke thematiek pakt nadelig uit voor De Aflossing.

Zeker niet slecht. Zonder voorinformatie hieraan begonnen, en als je dan een typische Schwarzenegger film verwacht kom je aanvankelijk enigszins bedrogen uit. Maar onze Arnold is hier duidelijk eens een keer onderdeel van het geheel, niet degene waar dit toch meeslepende verhaal omdraait. Kracht van de film is dat de regisseur geen partij kiest en je een mening door de strot wil duwen. waardoor je als kijker de kans krijgt je af te vragen hoe jezelf zou reageren als je geconfronteerd zou worden met zo'n heftige gebeurtenis. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat je dit eigenlijk niet weet, en dat is prettig confronterend. Vandaar ook dat je de twee hoofdpersonages, hoewel ze beslist foute dingen doen, niet echt kunt be- of veroordelen. Wel jammer dat het einde van Aftermath wat uit de hand loopt, met een tweetal snel afgewerkte gewelddadige confrontaties die je met een aantal vragen achterlaten, waardoor de film onbevredigend eindigt. Acteerwerk is verder niet overweldigend. Met name Schwarzenegger is, met zijn beperkte mimiek, eigenlijk ongeschikt voor zo'n rol. Fijn dat hij het meewerken aan zo'n zwaar drama tegenwoordig blijkbaar ambieert, hij doet ook zijn best en zijn aanwezigheid is niet echt storend, maar een echte karakteracteur zal hij natuurlijk nooit worden. McNairy doet het beter, hoewel ik vermoed dat ook hij in de toekomst geen potentiele oscarwinnaar zal blijken te zijn . Al met al, ondanks deze minpunten, door de thematiek best redelijk.

Oogt wat old fashion, zo een film had pakweg dertig jaar geleden ook al op deze manier gemaakt kunnen worden. Niet slecht, maar wat men wil, een broeierige love story afleveren, komt er niet helemaal uit. Feeling met de hoofdrolspelers is bij dit soort films belangrijk maar hier had ik dit te weinig. Keira is in orde(hoewel ze haar Atonement niveau nergens benaderd) maar Clarke is een serieuze miscast. Een blijkbaar populaire acteur die je steeds meer ziet opduiken in grote rollen, maar mij kon hij hier als de gebroken, introverte lover van Rachael nergens overtuigen. De jonge Skargârd heeft dan weer wel de juiste looks, spreekt zelfs met een toepasselijk Duits, maar is eigenlijk te jong en uiteindelijk dus ongeloofwaardig als minzame vader van een tienerdochter. Slordig filmpje dus af en toe, de mooie locatie opnamen ten spijt. Kijk liever nog een keer naar Sophie's Choice als je geïnteresseerd bent in verhalen over gecompliceerde driehoeksverhoudingen met een onuitgesproken getraumatiseerde ervaring als dwarsligger, zou ik zeggen.

Ah-ga-ssi is de filmtitel en dat is toevallig ook de naam van een Amerikaanse ex tennisprof met dezelfde kenmerken als deze prent: beetje wild en ongestructureerd, sexy en vaak aantrekkelijk, aandoenlijk onvoorspelbaar(de tennisser trouwde onverwacht met een wat truttige, ijskonijnachtige vakgenote) en uiteindelijk zeker bovengemiddeld. Deze Zuid Koreaanse film heeft dan ook echt de uitstraling van grote cinema: visueel van begin tot eind klopt het als een bus, heerlijke filmmuziek, sterk spel(de twee Kimmetjes zijn top), en een aantal verrassende wendingen die inslaan als een bom. Wat me minder beviel is de ineffectieve lange speelduur(men valt regelmatig in herhaling) en ook de immer aanwezige erotische ondertoon heeft zeker niet altijd een functie binnen de vertelling, waardoor je onbedoeld gaat denken dat Koreanen stiekem wat rare, vieze mensjes zijn. De behoorlijk hoge scores op IMDB en hier kan ik dan ook niet helemaal plaatsen: goede film, worth a look dat zeker, maar door enkele zwakkere puntjes geen meesterwerk.

Beetje boring toch wel. Jammer dat Terstall zijn gevoel voor genuanceerde maar scherpe humor in de loop der jaren wat is kwijtgeraakt, want dat had deze film beslist kunnen gebruiken. Een simpel verhaal over een ongebruikelijke driehoeksverhouding, wordt tamelijk emotieloos gebracht en gespeeld, gelukkig is het schitterende landschap in het saaie eerste deel een prettige afleiding. In het laatste half uur komt er, met name door de grotere bijdrage van Duijvestein, eindelijk wat vaart en droogkomische humor om de hoek kijken, zodat je als kijker toch nog met een enigszins bevredigend gevoel kan afsluiten. Acteerwerk is te doen, maar houd niet over. De twee dames spelen redelijk, maar bij Boissevain zie je af en toe pijnlijk duidelijk dat het geen groot acteur is. Hij wordt qua beroerd acteren overigens nog moeiteloos overtroffen door een aantal mannelijke bijrollen, zijnde een niet goed tikkende vrachtwagenchauffeur(die er meer uitziet als een chippendale) en een tweetal Canadese politiemannen die de indruk wekken in de verkeerde film te zijn beland: verschrikkelijk. Met wat goede wil een kleine voldoende voor dit onbeduidende geneuzel, maar je mist niet veel als je deze Alberta niet hebt gezien.

Hoe langer de titel, hoe dunner de inhoud, lijkt het wel. Behoorlijke misser. Denk dat dit een soort feelgood movie moet voorstellen waar je flink om zou moeten kunnen lachen, maar dit komt er bij lange na niet uit. Onbenullig, slap en onduidelijk verhaaltje waaraan wat grappig bedoelde scènes zijn opgehangen. Van Carell ben ik een beetje fan(en Steve zelf doet het ook hier waarlijk niet slecht), maar deze behoort absoluut tot zijn mindere films. Een kinderfilm waarmee zelfs kinderen zich niet mee kunnen amuseren. Met twee en een halve ster voor een paar grappige momenten én mevrouw Thorne, ben ik een echte weldoener.

Echte tegenvaller, overbodige sequel. Prachtige beelden, dat wel, maar een heleboel hiervan al gezien in het eerste deel. Helaas is het verhaal zeer rommelig, hangt als los zand aan elkaar, springt van de hak op de tak. Zichtbaar een poging om een nooit meer te vergeten filmwereld te creëeren, maar het eindresultaat is overdone. Producent Burton had beter zelf de regie kunnen voeren, had ongetwijfeld een meer evenwichtige film opgeleverd.

De bekende acteurs doen hun best, maar kunnen dit geval ook niet redden. Wasikowska blijft nog het beste overeind, Carter is lekker vilein, Depp schmiert er weer lustig op los als ware hij nog dertien jaar, Hathaway speelt de onopvallendste rol uit haar carrière, en ook nieuwkomer Cohen is opvallend bleekjes en weinig memorabel. Al met al: kijk liever het orgineel nog een keer, en probeer te vergeten dat er ooit een vervolg is gemaakt.

Heel redelijk, heb me goed geamuseerd. Het niveau van de eerste twee films uit de reeks word nergens gehaald, maar die waren dan ook uniek en zullen nooit meer worden overtroffen. In de serie van de nu zes Alien films(de vreselijke AVP films tel ik niet mee) komt deze op een derde plaats, net iets beter dan het filosofischere Prometheus(die je trouwens wel gezien moet hebben om deze nieuwe goed te kunnen volgen). Scott gaat met Covenant back to basics, en levert een bijna old school griezelfilm af. Wel een gemiste kans dat hij niet de nadruk legt op sfeer en verhaalopbouw(veel van de slachtoffers leer je nauwelijks kennen) maar iets meer mikt op gore: de legendarische sterfscène van John Hurt uit het origineel word bijvoorbeeld meerdere keren herhaald.....je moet er van houden, maar het lijkt een beetje op effectbejag. Ridley laat dit keer weinig over aan de verbeelding(wat toch de kracht was van de oerversie uit 1979), maar levert hier veel rechttoe rechtaan hak werk af.

Visueel ziet Covenant er echter schitterend uit, verteltempo is lekker strak, en de liefhebbers zullen derhalve niet teleurgesteld worden. Fassbender is verder werkelijk subliem in zijn dubbelrol(zo zeer zelfs dat het tegen het einde de Michael Fassbender show dreigt te worden in plaats van een Alien film), en compenseert daarmee dat Waterston, als zijnde de nieuwe vrouwelijke heldin, te weinig uitstraling heeft om ook maar in de schaduw te staan van Sigourney Weaver.

Niet echt mijn ding dit, maar wel mooi gefilmd en schatplichtig aan het originele idee. Een trendsetter of baanbrekend is deze zeker echter niet, verhaal zelf is te zwakjes en leeg. Zit best veel emotie in, maar feeling met de personages krijg je eigenlijk nooit. Had ook het idee gewoon naar een Japanse film te kijken, opgevuld met wat bekende Europese/Amerikaanse acteurs, een eigen smoel was ver te zoeken. Kleine voldoende wat mij betreft, omdat het er zo fraai uitziet allemaal, maar was verrast dat er met de bemoeienis van Cameron en de regie van een Rodriguez er niet wat beters uitkomt. Geen film die ik een tweede keer hoef te zien, en dat heb ik met het eerdere werk van de genoemde twee nog nooit gehad. Jammer dat Ali maar zo een kleine rol had, steekt er qua skills ver bovenuit, doch krijgt nauwelijks kans uit te pakken.

Best vreemd in eerste instantie dat deze film zo'n lage score heeft op moviemeter en IMDB. Het is namelijk een degelijk werkstuk(heeft er al iemand geschreven dat Benjamin perfect is gecast?), waar in ook een goed tijdsbeeld wordt neergezet. Misschien zit het hem er in dat, als er eindelijk een biografie wordt gemaakt over een dergelijk genie, je ook een topfilm verwacht. Wat dat betreft is het jammer dat er geen regisseur van het kaliber Stone/Scorsese is ingezet. Die had ongetwijfeld iets beter gemaakt dan deze veilige productie. En het waarschijnlijk ook niet geaccepteerd dat ie maar een bepaald gedeelte van zijn leven mocht verfilmen, waardoor het einde nogal abrupt en onbevredigend is. Ook wordt Hendrix neergezet als een wel zeer onsympathieke man, en dat zal zijn bewonderaars ook niet zo aanspreken.

Hopelijk komt er over een x aantal jaren een betere regisseur die een nog meer waardige film over dit fenomeen maakt.

Als zijn ultieme bewonderaar een film maakt over de meester zelf, dan verwacht je iets, maar All Is True lost dit niet in. Verbazingwekkend genoeg oogt het wat ongeïnspireerd, met een erg ongelukkige montage waardoor je nooit in het verhaal komt. Enkel de make over van Branagh zelf als Shakespeare in combinatie met soms cinematografisch erg fraaie beelden zijn geslaagd, maar wat overheerst is dat het verhalend absoluut beter had gemoeten. Je krijgt nooit feeling of inzicht in de unieke man die Shakespeare geweest moet zijn. in plaats daarvan kiest de regisseur voor een gezins- c.q. kostuumdrama dat door de harkerige regie voor geen meter werkt. Ook jammer trouwens dat zulke goede acteurs als McKellen en Dench worden misbruikt voor zulke korte, inwisselbare rollen. Denk dat zelfs de ijdele Branagh later wel een keer toe zal geven, dat dit niet de bedoeling is geweest. Iets te veel verfilmd toneel zonder de emotie van een film wat mij betreft..

Goedbedoeld, maar uiteindelijk zonder concurrentie de saaiste film uit 2017. Kijk hem een keer als hij ter zijner tijd voorbijkomt bij de EO of omroep MAX, maar zeg niet dat je niet bent gewaarschuwd. Zoetsappiger zal je ze niet zien, inclusief het eendimensionale acteerwerk van Corbett, een man die één goede film heeft gemaakt, en vervolgens in al zijn werk een irritante variant op dezelfde rol van overdreven sympathieke goedzak weggeeft. Volstrekt oninteressant.

Niet bijzonder, jaren tachtig niveau eigenlijk, inclusief de actiescènes, vrij inspiratieloos knal- en schietwerk. Mager, maat ook niet zodanig dat je er ergernissen aan overhoud, gewoon onopvallend werkje. Even vlak als het spel van hoofdrolspeler Gibson, denk dat pappa Mel deze rol van zwijgzame terminator een stuk indrukwekkender had ingevuld. Geen jongen dus die in de voetsporen van zijn vader gaat treden, wat dat betreft zal dit obscure werkje voor Hoeks minder een doodsteek betekenen. Ze doet het vrij aardig als bitchy opdrachtgeefster voor wie je gaandeweg toch wat piëteit voelt. In de toekomst wat kritischer zijn aangaande de scripts die ze aanvaard en het komt goed met Sylvia Jammer dat Fichtner weinig te doen krijgt, redelijke bijrolacteur die dit nog wat meer had kunnen laten lijken, maar verkeerde inschatting van de makers om hem zo vlug uit het verhaal te laten verdwijnen.

Toch een mooie film geworden. Zou wat overdreven zijn om te zeggen dat ik deze voor al het geld in de wereld niet had willen missen maar toch goed gedaan met inachtneming dat de productieproblemen(alle scènes met Spacey waren al geschoten, en moesten opnieuw worden gefilmd met Plummer) gigantisch moeten zijn geweest. Scott heeft de gave er toch weer wat meer van te maken onder andere door mooi Italië hier visueel fraai uit te buiten. Verhaal is eigenlijk even triest als hilarisch(een soort bloedserieuze variant op de komedie Ruthless People) en word door de geroutineerde regisseur sober, solide en redelijk zelfverzekerd verteld. Ook zeker een acteursfilm want Willams(groots) en Plummer( veel respect voor deze bejaarde, wat een energie) krijgen alle ruimte om iets neer te zetten. Ook Wahlberg is goed, maar ondanks zijn ouder wordende babyface blijft hij toch altijd een beetje Marky Mark. De gedwongen keuze voor Plummer pakt ook goed uit want Spacey had ongetwijfeld meer sarcasme en ironie toegevoegd in deze ongelooflijke Dagobert Duck rol, en dat zou in contrast zijn met de serieuze toon van de film als geheel. Alles bij elkaar zeer de moeite waard, één van de betere films uit 2017.

Had best een goede tranentrekker kunnen zijn, maar het eindresultaat is een onvoldoende. Vooral het acteerwerk is knap beroerd, acteurs die meer zijn gekozen om hun uiterlijk dan om hun talent. De houterige De Coster maakt het het bontst, weet met zijn cruciale rol nauwelijks enig gevoel los te maken bij de kijker. Pillet is te timide en net wat te ernstig in de titelrol, en ook voor meisje Joy had men best een beter kindsterretje kunnen vinden, denk ik. Regisseur Van Laere laat zich ook niet onbetuigd bij dit foutenfestival want in plaats van zich op de driehoeksverhouding tussen de hoofdrolspelers te focussen krijgen we ook nog wat weinig interessante subplotjes aangaande een labiele broer en de werkperikelen van Lars voorgeschoteld. Te veel van het slechte dus, snel vergeten.

Als sf film best geslaagd. Visueel mooi, met fraaie decors. In totaliteit een lichte verbetering ten opzichte van deel 2. Word wel tijd dat er een einde komt aan deze serie, want qua verhaal valt men wat in herhaling en wordt er nu en dan nodeloos gerekt.

Prima productie uit eigen land. Tussen al het fantasieloze romcom geweld en nostalgische tweede wereldoorlog films door, eindelijk weer eens wat anders uit ons kikkerlandje. Schijnt een remake te zijn van een origineel welk ik nog niet heb gezien, dus de originaliteitsprijs zal Alles op Tafel niet mogen winnen, maar op zichzelf een intrigerende zit, met een aantal zweet op mijn voorhoofd momenten. BIj de laatste 10 minuten sprong helaas spontaan het glazuur van mijn tanden(waarom toch die neiging om er een onwaarschijnlijk happy end aan te breien?). Het thema van die maansverduistering voegt eigenlijk ook weinig toe, maar driekwart van de lengte vooral een enigszins herkenbaar en daardoor steeds intenser wordend verhaal. Redelijk tot goed spel voorkomt dat het wat al te toneelmatig oogt, alleen De Mol(die succesvol lijkt te poseren voor madame tussaud) valt negatief uit de toon, wat mij betreft. Maar over het algemeen: hopelijk een voorbode van meer intelligent Nederlands drama.

Lopende band werk waarvoor men bij de Nederlandse film de laatste jaren helaas het patent schijnt te hebben aangevraagd, maar het enigszins goede nieuws is dat Alles voor Elkaar in zijn soort zeker niet de slechtste is. De vier relatief onbekende dames in de hoofdrol(waren Chantal en Bracha een keer niet beschikbaar?) zijn met hun frisse spel een belangrijke pluspunt en hoewel regisseur Stolker een onvoldoende krijgt voor originaliteit en creativiteit houd hij het tempo lekker hoog, waardoor je je in elk geval niet hoeft te vervelen. Dat het me onmogelijk lijkt dat deze vier karakters in het echte leven ooit hartsvriendinnen zouden zijn wil je de makers dan ook nog wel vergeven. Alles voor Elkaar lijkt me vooral geschikt voor tienermeisjes, want de hoofpersonages zijn weliswaar bijna dertig doch gedragen zich hier vooral als wat onvolwassen dames die nog volop op ontdekkingsreis zijn in het leven. De grappen en koddige situaties zijn talrijk, vaak behoorlijk plat, maar soms ook een schot in de roos. Als je dan toch zo'n type film wil maken, doe het dan zo zou je als conclusie kunnen trekken, maar kan me ook voorstellen dat de wat kritische kijker wederom ontgoocheld is omdat de Nederlandse filmmakers tegenwoordig niet meer verder lijken te komen dan het schaamteloos imiteren van Amerikaanse feel good movies. Waar is de tijd dat we in de lage landen nog een eigen identiteit hadden?

Gouwe ouwe Zemeckis heeft het blijkbaar nog altijd in zich om een goede film te maken. Allied is vooral super spannend, en deed me denken aan een eerdere thriller van hem: What Lies Beneath. Bij die film werd Zemeckis destijds zelfs vergeleken met Hitchcock en liet hij zien hoe hij een spannende scène tergend langzaam kon opbouwen. Toch zaten er in What Lies Beneath enkele slechte gedeelten(het einde!) waarmee hij bijna de hele film onderuit haalde.
Zo erg als destijds word het bij Allied gelukkig niet, maar ook deze spionagethriller is soms onevenwichtig en niet altijd 100 % geloofwaardig. Prima film verder als je op zoek bent naar een goede nagelbijter, ook nu weer met enkele kippenvel scènes die je niet snel zult vergeten, maar ook nu momenten/keuzes die de film geen goed doen. Zo is het bijvoorbeeld erg ongeloofwaardig dat Pitt en Cotillard voor elkaar vallen, er is in den beginne totaal geen chemie te bespeuren. Dat Pitt haar plotsklaps ten huwelijk vraagt is lachwekkend. Verder zit er een openlijke lesbische relatie in de film, terwijl het in die tijd echt not done was om daarvoor in het openbaar uit te komen. En zo zijn er meerdere momenten waarbij je als kijker rationeel denkt dat het niet helemaal kan kloppen. Had dus meer kunnen worden dan de 3 1/2 ster(= redelijk) die er voor geef, maar onderhoudend is het wel.

Een typisch Amerikaanse kerstfilm, met ditmaal de focus op black people. In het bijzonder een welgestelde Afro familie, waardoor je even het gevoel krijgt na een anderhalf uur durende aflevering van the cosby show te kijken met Danny Glover in de rol van de inmiddels verketterde Bill. Is weer iets anders, of toch niet eigenlijk want aan het slot mag je terecht de conclusie trekken dat de gebeurtenissen in Almost Christmas nauwelijks verschillen van de talloze eerdere films die in een dergelijke setting zijn geplaatst. Iets minder de bekende traan en lach, iets minder sentimenteel en wat grovere humor, maar het moet toch vooral ook hier gezellig blijven en de af en toe toch heftige situaties worden tamelijk laconiek ondergaan door de vooral sympathieke personages. Best een aardige film om een keer te zien, maar hoogstaand wordt het nergens, en voorspelbaar is het zeker.