Logboek
Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van Lovelyboy.
Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen:
januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024
Selecteer maand & jaar
The Children's Hour (1961) 4,0
afgelopen maandag om 11:20 uur
Klassieker zondag bracht deze The Children's Hour en daarmee een film die ik vooral meenam vanwege de cast. Verder was het mij een onbekende film maar met een verhaal die een interessante basis heeft, dus slingerde ik de film gisteravond met veel interesse aan.
Het verhaal is duidelijk rond de twee jongedames Karen en Martha die zich behoorlijk wegcijferen voor hij school niet wetende de rampspoed die op de loer ligt na het kruisen van de degens met een loeder van een kind. Buiten dat stelt het verhaal weinig voor maar het is meer dan voldoende voor een interessante film en goede acteerprestaties. En dat is wat we krijgen met een altijd goede James Garner, twee verdomd mooie dames in de vorm van Hepburn en MacLaine, maar vooral Karen Balkin overtuigend als rebelerend kind die nergens voor terug deinst in haar leugens en zodoende grootmoeder om de vinger wind.
Sterk is de opbouw naar de roddels, de domme woorden van de tante en de gevolgen, en die liegen er niet om. En de film doet mij dan ook wel heel erg denken aan het Scandinavische Jagten en is ondanks zijn leeftijd en trage tempo best wel actueel vanwege de aanklaagt 'Me Too' beweging van de afgelopen jaren. De vraag zoals in zoveel gevallen is en blijft wat het midden is en wat de waarheid is. Over schade gesproken die niet meer terug te draaien is, vrijgepleit worden is één ding maar hoe zit het met imago en psychologische schade?
The Children's Hour is wat mij betreft dan ook een prima film die de aandacht vasthoudt en waarin goed geacteerd wordt, in fraai stemmig zwart wit wordt gebracht en voor mij ondanks zijn langzame tempo niet echt gedateerd aanvoelt. Daarom wat mij betreft vier sterren.
The Sweet Hereafter (1997) 3,5
afgelopen zondag om 11:27 uur
(reactie op ander bericht)
En zaterdagavondook nog maar even aan de herkijk van deze film die mij de eerste keer bijna vijf jaar terug niet echt raakte en overkwam als een traag drama waar ik niet echt feeling mee kreeg.
Duidelijk, net als de vorige keer, het drama dat afgespeeld heeft en mondjesmaat tussen de gesprekken met de bewoners door getoond wordt en daarmee een loden last op de schouders van de treurende ouders. Het betreft zoals de meeste drama's een typische samenleving met mensen van verschillend pluimage, gebruiken, gewoonten, problemen en geheimen. Toch blijft het een beetje de vraag waar Stevens zich nu eigenlijk mee bemoeit en daarmee iets waar de samenleving zelf ook wisselend op reageert want. Raaf overigens hoe men die bus daar zo langs de weg laat staan notabene bij een garage waarvan de werknemer twee kinderen heeft verloren. Dat zou toch niet moeten kunnen en gebeuren denk ik dan...
Maar The Sweet Hereafther komt deze keer toch beter als degelijk en sober drama beter binnen en zie en snap ik ook beter de frustratie van Stevens omtrent zijn eigen dochter die hij soort van gewroken wil zien in een succesvolle zaak. Toch stuurt de film daarnaast subtiel aan op de kern die zoveel inhoudt als rouw, acceptatie en dat gedane zaken geen keer nemen. De wereld zal nooit weer hetzelfde zijn en betreft daarmee iets waar de bewoners van dit dorpje zelf uit moeten komen. Daarmee komt de film deze keer een stuk beter maar buitencategorie is dit toch zeker niet.
Dorogie Tovarishchi (2020) 3,5
Alternatieve titel: Dear Comrades!, afgelopen zondag om 11:13 uur
(reactie op ander bericht)
Er is geen God in de Don-regio.
Een herkijkje op de zaterdagmiddag van deze film die ik ooit aanschafte met een behoorlijke interesse en verwachting dat dit en een hele goede film was. Toch ervaarde ik de film toen als behoorlijk stug en had ik er moeite in te komen en was ik wel erg benieuwd wat een herkijk zou doen.
Fascinerend is alsnog het beeld van dit bizarre land in een soort van wurggreep tussen hoop, de wens voor veranderingen en doctrine, iets dat nog altijd voortduurt ook al zullen de omstandigheden beter zijn dan in de jaren '60. Het is een ontzettend ingewikkeld en moeilijk land wat opa andermaal uitlegt aan de hand van zijn eigen wrede en barbaarse ervaringen. Sterk blijft de schietpartij die soms op contrasterende wijze getoond wordt, bizar betreft het herasfalteren van het plein tegen de onuitwisbare bloedvlekken en rijzen de haren te berge bij de doofpotaffaire en zwijgplicht. Het is wat dat Rusland. Dat hier überhaupt een film over gemaakt mocht worden als de gebeurtenissen van het Bloedbad van Novotsjerkassk geclassificeerd werden als staatsgeheim.
Maar tevens is daar andermaal ook weer die harde ondoorgrondelijkheid, is er een bepaalde afstand tot cultuur, taal en gedachtengoed die te afstandelijk en sfeerloos gebracht wordt en voelt de film ondanks zijn historisch belang bij tijd en wijlen lang en saai aan. Twijfel overheerst dan ook of deze stugge film een opwaardering qua cijfer moet hebben. Ik laat de 3,5 toch maar voor wat het is.
A Woman under the Influence (1974) 3,5
Alternatieve titel: Invloeden op een Vrouw, afgelopen zondag om 10:29 uur
En maar weer eens aan de top250 met A Woman Under The Influence die als full movie op YouTube staat wat altijd handig is natuurlijk. En er valt een lans te breken voor deze film uit 1974 die overloopt van de kwaliteit, maar er echt iets mee hebben is dan weer een ander verhaal.
Het verhaal is duidelijk rond de door zijn werk uitgeperste Johnny die naar huis wil en daar stabiliteit verlangt, iets dat wel een beetje een issue is met Mabel waar in de beginfase vooral nervositeit en onrust vanaf straalt die haar tot ondoordachte acties leidt. Je zou kunnen zeggen dat het allemaal wat neurotisch is, iets dat Johnny onbewust ook op waarde schat maar haar voor gek verklaren is genoeg om het met hem aan de stok te krijgen. Het is overduidelijk dat hij voor zijn Mabel opkomt ongeacht de dingen die ze uithaalt iets dat ook tijdens de spaghetti maaltijd naar voren komt. Op bijzondere wijze sluimert er constant een soort van onvoorspelbaarheid en ongemakkelijkheid op de achtergrond waarin Mabel toch aparte manieren heeft en de maaltijd toch bijna uit de hand loopt, desondanks is Johnny wel in al zijn lompheid duidelijk tegen Mabel dat hij van haar houdt. Het lijkt een kwestie van twee mensen die een totaal andere taal spreken, elkaar in die hoedanigheid dan ook niet altijd begrijpen maar vooral niet zonder elkaar kunnen.
En ergens doet Mabel mij wel een beetje aan mijn eigen moeder denken die ook haar eigenaardigheden had, neurotisch was en slecht tegen verandering en plotselinge dingen kon. Desondanks houdt ze zielsveel van haar kinderen, iets dat ook weer een eyeopener voor mij is want houden van en dat tonen is niet altijd even gemakkelijk. De film vervolgt zich binnen de wirwar die het leven kan zijn met acties, daden, bemoeizucht, veroordeling en dingen die verkeerd begrepen word. Het is de tragiek van het leven in de notendop met een verbijsterende scène, wellicht de beste van de film, waar de dokter arriveert en Mabel en schoonmoeder de degens kruisen en daarmee toont de film zich als een intense en bij tijd en wijlen emotionele acteursfilm waarin er authentiek en natural geacteerd wordt en je als kijker tussen de karakters instaat.
Moraal van het verhaal? Teveel om op te noemen, maar te beginnen bij dat liefde grenzeloos is en Johnny houdt ondanks alles van Mabel. Het onderstreept de ups en downs die alle grote liefdes en relaties op bepaalde momenten meemaken. Dan is acceptatie een behoorlijk issue, want Mabel is nu eenmaal anders en alle bemoeizucht ten spijt heeft verandering erg weinig zin, is er niets veranderd en wil Johnny toch gewoon dat ze zichzelf is. Dan is er nog de tegenstelling dat Mabel als gevaar gezien wordt maar je juist je hart vast houdt in die slotfase met Johnny en zijn driftige gedrag. En dan is er nog de reeds genoemde tragiek van het leven waarin dingen gebeuren en niet alles gaat zoals een mens wil of aan het plaatje voldoet.
En dan heb je heel wat zou je zeggen, en A Woman Under The Influence heeft ontzettend veel kwaliteit. Dat deze film dan ook in de top250 staat is op zich niet raar maar zoals ik al zei er zelf iets mee hebben is een ander verhaal en treft de film zijn zwakke punten in scènes die simpelweg te lang duren zoals de spaghetti maaltijd of wanneer Mabel thuiskomt en heb ik regelmatig moeite de aandacht er bij te houden. Tweeënhalf uur is toch wel een hele lange zit in die zin, ook al loopt de film over van de kwaliteiten. Deze film nog een keer zien zit er waarschijnlijk niet in want één keer was wel voldoende om het geheel op waarde te schatten en dat gebeurt dan ook met een solide voldoende.
Suspicion (1941) 3,0
Alternatieve titel: Argwaan, afgelopen vrijdag om 17:03 uur
Gisteravond nog even een oudje erin en bleek ik tot mijn verbazing plotseling in een Hitchcock te zitten, maar waarschijnlijk had ik de film vanwege die reden opgenomen. Dat dit geen topper was werd vrij snel duidelijk, toch heeft Suspicion best wel redelijk momenten ook al wordt er niet zoveel van het einde gemaakt vanwege bekende redenen waarmee ik inmenging van de studio bedoel.
Het verhaal richt zich uiteraard op Johnny en Lina, vrijbuiter versus een serieuze doch knappe dame, die van een ontmoeting als vrij snel terecht komen in een relatie en huwelijk. En het karakter Johnny is omgeven met humor die het allemaal niet zo serieus neemt en er maar op los lanterfantert. Doch beginnen al snel zaken verdacht te worden waarop Lina ook nog het een en ander ontdekt waarop de olievlek steeds groter wordt qua leugens, geleend geld, fraude, schulden en andere dingen die niet het daglicht kunnen verdragen.
Maar, zoals in het geval van Beaky of het uithoren van de schrijfster over moord en gif, wil dit nog niet heel veel zeggen en is er sprake van heel veel indirect bewijs en vermoedens. Het kan allemaal, maar dat betekent nog niet dat het zo is. En zo blijft Suspicion een bepaalde fase mooi in evenwicht omtrent wel of niet. Op het uur stijgt de spanning toch iets meer en is de lol er een beetje af als Johnny uit zijn doorgaans goedlachse rol valt en boos wordt. Zou Johnny toch tot meer in staat zijn? Buiten dat wordt er goed geacteerd tussen Grant, Fontaine en Nigel Bruce.
Jammer is dan toch het einde waar de film serieus wordt afgeraffeld en opeens alles duidelijk is en het geheel een uitgemaakte zaak is. Zoals bekend zou dit een knieval zijn van Hitchcock naar de producent die niet mee wilde op de oorspronkelijke koers van Hitchcock. Hoewel nu niet heel slecht voelt het aan als incompleet en blijft de vraag wat het had kunnen zijn.
Peninsula (2020) 3,0
Alternatieve titel: Train to Busan 2, afgelopen vrijdag om 16:43 uur
Op de woensdagavond na het gamen in Back 4 Blood nog even een zombiefilm erin en deze Peninsula stond al enige tijd in de wachtrij. Train to Busan was enkele jaren geleden goed bevallen waarop deze film automatisch in beeld kwam ook al zijn de kritieken en cijfers niet heel best en de reden daartoe wees zich al vrij snel ookal vind ik het niet heel slecht.
Het plot met de groep huurlingen geronseld voor een kraak doet toch sterk denken aan Zak Snyder's Army of the Dead, verschil is dat Las Vegas beter afgegrendelt lijkt dan het schiereiland in dit geval, van de andere kant is dat natuurlijk ook wel heel veel gebied te controleren. En och, het begint toch niet onaardig qua situering, locatie, CGI en sfeer. Helaas verliest de film zich daarna heel snel met Jooni achter het stuur. Sowieso zijn er in het geval van de vier huurlingen ook weer van die 'do's and don't's' zoals met de dode in de cabine van de truck waar alle ellende begint. Maar de dolle rit van Jooni slaat gewoon he-le-maal nergens op, bovendien zijn die CGI gedeeltes ook nog eens lelijk, en deze combinatie van lelijkheid meets over the top zullen we nog verschillende malen zien in Peninsula. Strike one...
Toch is de actie regelmatig lekker te noemen, is het kleine meisje met haar radiografische afleiding best slim bedacht, zit er na al het geracet en noodlottige ongeluk, wat echt zo dom en dwaas allemaal is, best wel een goede verbetering in het geheel. Want de anarchie met verschillende haantjes, een depressieve leider en het 'Running Man' achtige spel dat gespeeld wordt is best oké allemaal. Helaas wordt het dan weer lichtelijk verpest met een over the top ontsnapping, achtervolging tussen Jooni en de sleepwagen die op het belachelijke af is, en zijn daarmee de zwakke punten van de film genoeg blootgelegd, net als het overgedramatiseerde einde met oom en moeder wat allemaal veel te lang duurt. Wel lekker de afwikkeling rond Captain Seo.
Peninsula is best genietbaar voor een keer en wat mij betreft is maar al te duidelijk dat er veel slechtere films zijn binnen het genre. Peninsula krijgt daarom wat mij betreft een kleine voldoende en is best oké voor een keertje.
Color of Night (1994) 2,0
18 maart, 23:06 uur
En toen kwam ik afgelopen zaterdag dus zomaar deze Color of Night tegen bij de kringloop, en daarmee een film met een behoorlijke reputatie wat de zwoele scènes betreft, iets dat ik glunderend tot mij nam via de filmprogramma's in 1994. En ja, dit kon ik niet laten liggen, dit moest ik toch eens zien, en wat bleek het een bedroevende film.
Verrassend is toch tot op zekere hoogte de cast met onderandere Henriksen, Brad Dourif, O' Conner en Willis uiteraard. Enzo de eerste tien minuten ervarend moet ik toch even aan de kritiek en regels van Terry Gilliam denken rond Willis. Want of de man nu agent is, psychiater of klaar-over, het is Willis met zijn mimiek, houding, loopje en manier van doen. En dan ook nog samen met Bakula in een macho jasje gestoken ondanks dat men pseudo intellectueel wil overkomen. Het is het van meet af aan al meteen niets, en dan is het befaamde maandagse groepje nog niet eens in beeld geweest. Want wat een bedenkelijke therapie met dit zootje ongeregeld waar bewust of onbewust heel erg de draak wordt gestoken met mensen die echte psychologische problemen hebben, en het is ook niet echt dat de zielenknijper van dienst zijn best doet om de vrede binnen de groep te bewaren. Wat is het nut hiervan?
Maar gelukkig komt vrij snel daarna Rose in beeld, en laten we eerlijk zijn, daarmee de factor om de film te kijken met de befaamde scènes tot gevolg uiteraard. Maar hoewel anatomisch zeer correct kan deze dame, noch de niet eens zo heel bijzondere 'scenes', het geheel niet redden omdat Rose regelmatig op het randje van dood irritant balanceert en het plot met de andere praatgroep klanten en dubbelganger best wel voor de hand ligt en bij tijd en wijlen ook nog eens slecht geacteerd wordt. Dat het allemaal maar erg rare mensen zijn is toch wel de gedachte die het langst blijft hangen buiten een psychoanalyticus die helemaal geen reet kan analyseren. Het is allemaal super flauw, doorzichtig en ver gezocht. Afijn, ook weer gehad, snel verder met iets anders, want een voldoende zit er niet in.
Anastasia (1956) 3,5
18 maart, 10:35 uur
Weer zo'n onbekende titel met klassiek aandoende titel cq cast wat dan ook de reden was om deze film mee te nemen. Het verhaal en de waarderingen waren mij onbekend maar beide wekte wel degelijk de interesse.
En het verhaal begint toch interessant, want de geschiedenis van de Romanovs zo eind Eerste Wereldoorlog te midden van de revolutie betreft een die qua afloop rond Aleksej, Maria en Anastasia tot de hardnekkige mysteries van de wereldgeschiedenis behoort. Het was dus niet alleen Anastasia waar geruchten over gingen en door de jaren heen verschillende figuren opdoken die hen beweerden te zijn. Het plot rond het plan van generaal Bounine en zijn handlangers mag er dan ook zijn, en de twijfel rond de dame met het geheugenverlies en de littekens treffend waarop het geheel zich vervolgt met een plan en nauwgezette voorbereiding om Anna Anderson, die maarliefst zestig jaar heeft volgehouden de prinses te zijn , voor te bereiden op dit bedrog.
Kenmerkend aan de film zijn de twee uitstekende acteurs in de vorm van Brenner en Bergman die het geheel sterk gestalte geven en goed acteren, zo zijn verschillende scènes qua acteren maar vooral ook dialoog ijzersterk en verveelt het geheel tot op de helft geen moment. Want de look a like blijft onvoorspelbaar en wispelturig met de hamvraag of het allemaal gaat lukken. Helaas komt daarna de klad er een beetje in met de focus die meer richting het romantische schuift rond de interesse van verschillende mannen richting de dame in kwestie maar ook de veranderende band tussen de dame en de generaal, het blijft weliswaar tot op zekere hoogte interessant hoe de zaak verder moet met de verschijning van de man uit Boekarest als hoogtepunt/ climax.
Toch neemt de spanning richting het einde langzaam af met alle relationele besognes en vind ik dit niet echt sterk, niet zo sterk als het begin. En waar de film gedurende het begin tot aan de helft afstevende op een 4 stel ik dat door het einde toch bij tot een 3.5. De aangename speelduur is ook nog een te benoemen pluspunt. Afijn, een tegenvaller was dit geenszins en wellicht dat ik de film op termijn nog eens probeer.
The Hills Have Eyes II (2007) 2,0
Alternatieve titel: The Hills Have Eyes 2, 17 maart, 16:39 uur
Nog effe aan de griezel gisteravond met deze The Hills deel 2. En het moet bij voorbaat gezegd dat het orgineel van Craven en de remake best oke zelfs goed zijn, maar van dat niveau was in deze film geen enkel moment sprake.
Het verhaal; iets met een stel onderzoekers en reservisten die langzaam in de val gelokt worden, en het eerste punt van kritiek is toch wel dat het ontzettend lang duurt voordat er iets gebeurt. Bovendien wat is dat voor oefening waar de kogels gaten in de muren slaan er toch serieus Kandahar in beeld staat? Wat is dat voor onzin?
Eenmaal op locatie gaat het verhaal verder met dit stel nobody's/oninteressant stel militairen die ook nog eens een stel kneuzen eerste klas zijn, want wat een domme logica en keuzes, alsof die mensen zichzelf bewust in de nesten willen werken. De Gore, bloed, kills, gruwelijkheden, monsters en smerigheid zijn verder wel voldoende aanwezig maar het is niet genoeg om dit geval kleur op de wangen te geven.
Het zijn de twee mooie dames, Alonso en Stroup, die het lijden nog enigszins verlichten en niet een verkeerde buit zijn voor het hollenvolk. Maar zoals reeds gezegd is The Hills Have Eyes 2 een behoorlijk matig geheel dat gerust overgeslagen kan worden.
Letter from an Unknown Woman (1948) 4,0
17 maart, 16:20 uur
If only...
Tijdje terug opgenomen vanwege het goede cijfergemiddelde en gisteren dan maar eens ingestart. En poeh...hier moest ik wel even inkomen, maar eenmaal onderweg in de latere fases maakt deze film toch wel indruk.
Her verhaal is duidelijk rond Lisa die het van jongs af aan in de bol heeft betreffende pianist Stefan, iets dat zich decennia lang voortsleept, en zich in verschillende fases toont, te beginnen bij de kalverliefde van de nog naar schoolgaande Lisa. En het is vooral die fase die lang duurt en mij niet zoveel doet. Het is de charme van de tweede acte die veel goed doet met name door het besneeuwde decor of het fraaie treinreisje waar de omgeving niet veel meer is dan een beschilderd doek dat rond draait. Maar het is toch vooral de derde acte die liefde, onbeantwoorde liefde, in al zijn drama, tragedie, teleurstelling en veroorzaakte wonden laat zien en daarmee wellicht tot zijn kern komt.
Want buiten het redelijk standaard, zelf clichematig, verhaal is het toch vooral de derde fase die veel toont en de essentie van het verhaal aanboort in de zin van de keerzijde van de liefde. Want de liefde levert toch zelden op wat we zoeken, of hopen of nodig hebben. Ook in dit geval blijkt alle hoop, vlinders en dromen een zelden beantwoordde idylle door een lul eerste klas die haar gewoonweg vergeet en in principe de leegheid zelve is. Desondanks is het gewicht van het leven, het lot en verdriet er niet minder om en zo blijkt deze film toch best wel een treffend en goed geheel rond een goed in elkaar zittend liefdesdrama.
Indochine (1992) 3,5
16 maart, 17:22 uur
Deze Indochine meegenomen bij de kringloop vanwege het Quality movie collection doosje. De titel was mij evenwel onbekend maar vanwege het QMC merk durfde ik de gok wel te wagen. Dat dit geen garantie op goede film biedt wist ik al, maar dit gold niet voor Indochine die toch zeker niet slecht is.
Men neme het Azië van vlak voor de Tweede Wereldoorlog, de tentakels van de koloniale periode nog volop aanwezig met verschillende landen, en uiteraard Frankrijk, volop aanwezig in Azië, de belangen en het oude gedachtengoed, en tevens de eerste tekenen van verval en het verzet tegen de uitbuiting. Want het gedachtegoed waar de inlanders ondergeschikt zijn druipt er vanaf, net als een opmerking rond de roeiwedstrijd dat ze niet het idee moeten krijgen dat ze kunnen winnen. Buiten dat is het gedurende de hele film duidelijk zat dat er met de buitenlandpolitiek geen lieverkoekjes gebakken worden en dat er sprake is van gewelddadige onderdrukking en slavenhandel.
Een pluspunt aan de film is toch wel het gedetailleerde tijdsbeeld, is de pracht en praal van de Aziatische cultuur overtuigend, neem bijvoorbeeld de opening met de pramen en bloemen, of de prachtige locaties en natuur gedurende gehele film. Voeg daar een complex verhaal qua liefde, relaties, rampspoed, complexe karakters toe aan de roerige tijd die het reeds is en je hebt toch heel wat met deze Indochine. Het betreft zonder enige twijfel een moeilijk land in een ontzettend moeilijke tijd, honger, immigratie, ellende en ontbering, waarin dochterlief Camille hoofdpersoon en lijdend voorwerp betreft en vooral de situatie rond de officier met de slavenhandel op de pier een moment is van kookpunt in optima forma.
Een goede voldoende zit er dan ook zeker in voor deze film, toch de buitencategorie benadert dit niet aangezien de film daar toch net een paar saaie momenten te veel voor heeft en te lang duurt. Maar een slechte film is dit zeker niet wat wordt bevestigd door de Oscar voor beste buitenlandse film in 1992.
John Wick: Chapter 3 - Parabellum (2019) 4,0
Alternatieve titel: John Wick: Chapter 3, 16 maart, 13:30 uur
Eindelijk weer eens verder met John Wick en met deze de laatste die ik nog liggen had. En dit deel gaat eigenlijk gewoon in dezelfde lijn verder en stelde dan ook niet teleur.
Want uiteraard is het John Wick weer die opgejaagd wild is met de gebeurtenissen van deel 2 nog redelijk in het geheugen en inmiddels zelfs soort van vogelvrij verklaard. De horde bloedhonden die dit oproept is dan ook ongekend, maar natuurlijk zijn er altijd hulpvaardige mensen en is er wel weer een bloedeed, belofte of token die nog uitstaat en praktisch hulp garandeert. Uiteraard is het incasseringsvermogen van John Wick andermaal ongekend, is de soundtrack ook weer goed en de actie natuurlijk fantastisch. Neem het gevecht in de bibliotheek of het gevecht met de vele messen tegen meerdere aanvallers, om over het gevecht in The Continental maar te zwijgen. Ook best heftig zijn de getrainde honden van Sofia.
Houdt het verder heel veel in? Nee, net als de voorgangers is het niets meer dan een vehicle voor zoveel mogelijk actie en is de weg bij afloop volledig vrij voor een sequel en sluit dit deel.zixh prima aan bij de vorige twee. Daarom wat mij betreft een prima cijfer.
20 Days in Mariupol (2023) 4,0
14 maart, 22:32 uur
Show this to Poetin!
Docu die ik enkele weken eerder al had opgenomen en tot mijn verbazing in het nieuws kwam als Oscarwinnaar. Laten we die dan ook meteen maar even meepakken dacht ik zo afgelopen maandag waarop deze docu mij geenszins tegen viel.
En na Ser Du Manen Daniel eerder op de dag andermaal verslaggevers en journalisten die er voor kiezen om in de stad Marioepol te blijven om verslag te brengen van de aankomende oorlog en belegering. En waar het begint met speldenprikken en dingen die gezien kunnen worden als een toevallige treffer of afzwaaier komt de stad daarna al snel serieus onder vuur te liggen met wat lijkt op gerichte aanvallen. En de vraag is op wat nu eigenlijk? De stad, omgeving, de wijken lijken toch van weinig strategisch belang of dat er ergens een wapenfabriek of omslag verstopt is bij wijze van spreken. Want wat we daarna te zien krijgen is toch ronduit naar en schokkend vooral wat de kinderen betreft of de toestand rond de kraamkliniek, dit aangevuld met het verdriet, de shock, van de mensen, de huilende artsen, het betreft een beeld van realiteit, dit is de realiteit van de oorlog met haar slachtoffers, niets meer en minder.
Ik lees dan onderandere kritiek over de domme vragen aan een ontheemde, of de man met de lijkzakken, of dat de docu gemakkelijk wil scoren met schokkende beelden en dat dit te weinig is. Toch kan ik me daar niet bepaald aan storen en hou ik van een bepaalde simpliciteit. Want wat mij betreft spreken de beelden voor zich rond een zieltogende stad op de rand van een humanitaire ramp a la Leningrad, Stalingrad of Berlijn met geen stroom, water of voedsel en wanhoop en plundering tot gevolg. 20 days in Mariupol toont daarmee niets anders dan het gebruikelijke beeld zoals we dat zo vaak zagen, van de Eerste tot de Tweede Wereldoorlog en ieder ander conflict, namelijk de weinige waarde die een burgerleven heeft, dat onschuld het eerste slachtoffer in oorlog betreft. En ook in dit geval betaalt de samenleving een ontzettend zware prijs, en waarom nu eigenlijk...? De waanzin van de oorlog, een gek die duizenden kilometers verderop met pionnen zit te schuiven en de Russische pers maar reppen over acteurs en een informatieoorlog. Als het niet zo dramatisch was zou je serieus om deze kolder kunnen lachen.
En zo maakt 20 days in Mariupol op mij wel degelijk indruk met rauwe en indringende beelden van angst, dood en vernietiging, dit begeleidt door een passende en eveneens dreigende soundtrack. En kan ik me voorstellen dat in tijden van protest en grote problemen in de wereld rond deze streek deze film op dergelijke wijze in de kijker komt. Wat mij betreft niets mis mee en een uitermate sterke documentaire.
Ser du Månen, Daniel (2019) 4,0
Alternatieve titel: Daniel, 14 maart, 20:49 uur
Aan de slag met deze Deense productie die zowel op goede cijfers kan rekenen als op een bij aanvang interessant verhaal. En al met al bleek dit een sterke film.
En een verhaal als dit kijken staat toch ook gelijk aan het nadenken over wat zulke mensen bezielt om dergelijk werk te willen doen op zulke plekken. Is het naïviteit of onwetendheid waar ze zich in steken of juist het offer wat ze bij voorbaat brengen, wat knap is hoor want ik zou het niet kunnen. Of is het toch de gebruikelijke gedachtengang die iedere beroepsmilitair heeft, dat hij die kogel wel ontwijkt, of zoals een oud F1 coureur, wiens naam me is ontschoten, ooit zei; als we bij de gevolgen stilstaan stappen we niet meer in. En dat is in het geval van Daniel niet anders die de narigheid in die zin niet eens bewust op zoekt maar zich toch behoorlijk snel in 'a world of trouble' bevindt met gevangenname, geestelijke en lichamelijke marteling en verwaarlozing op alle fronten, en waarom nu eigenlijk...? Wat denken de daders nu met zo'n behandeling te bereiken?
Maar hoewel Daniel's lijdensweg realistisch oogt in lijden en ontbering is het toch ook net alsof dat gedeelte iets mist aan spanning en dreiging. Iets waar ik over lees dat er ook andere gebruikers waren die dit als kritiekpuntje hadden. Het is in die fase toch juist vooral de andere kant van de aardbol die aangrijpt, namelijk de schrik, onmacht en verdriet van het thuisfront. Hoe moet het voor die mensen zijn? En hoe graag je ook wil weten hoe het met hem gaat, zegen jezelf met je onwetendheid want je kan er toch niets aan doen. En dit gedeelte komt veel beter en interessanter uit de verf dan de kant van Daniel waar we vooral een erg bang karakter zien iets dat misschien inherent is aan dat gedeelte. Echter komt daar wel verandering in als de naam John valt en de link met Jihadi John voor de hand ligt en het kwaad en de dreiging opeens een gezicht of beter gezegd naam heeft.
En zo blijkt Sur Du Manen, Daniel een film met sterke gedeelten maar ook mindere momenten. Aan de cast zal het verder niet liggen en zo op het oog lijkt alles te kloppen zo ook de afloop rond James Foley, en ja dat was Jihadi John. Dan verbaas ik me nog over de groet van die mensen en met name die woordvoerders van ISIS met hun 'vrede zij met u', dat die mensen dat durven zeggen met dergelijke daden. Afijn, een prima film die schommelt tussen een 3,5 en 4 en dat wordt een 4 vanwege de sterke thuis scènes en het indringende filmpje rond James Foley.
It Started in Naples (1960) 2,5
11 maart, 15:56 uur
Ook deze kwam ik vorige week tegen in een krat vol met oudjes, en buitenlands spul in de kringloop van Emmeloord waarop ik gewoonweg besloot mee te nemen wat iets leek. Daar behoorde ook deze toe, een keuze vooral ingegeven door de cast in de vorm van Gable en Loren. Bij thuiskomst had ik al geconcludeerd dat de film geen hoogvlieger was, desalniettemin toch even geprobeerd.
Desondanks heeft It Started in Napels bij aanvang best een aardige charme vooral ingegeven door het tijdsbeeld, de auto's de straten met het typische Italiaanse gekwetter maar vooral natuurlijk de prachtige locaties in de vorm van Italië, duh, Napels en Capri. Het is in één woord prachtig! Duidelijk en tegelijkertijd simpel is het verhaal rond Hamilton die de zaken van zijn overleden broer komt regelen maar op heel wat meer stuit en zelfs zijn eigen leven ziet veranderen. En dan heb je heel wat...
...maar toch ook niet want de beslommeringen binnen de driehoek verhouding Hamilton, Lucia en Nando stijgen nergens boven cliche uit en in sommige gevallen staat de typische Italiaanse hysterie, de drukte en het eerder genoemde gekwetter, best wel tegen. De fraaie rondingen van La Loren ten spijt. Net als Nando die best grappige momenten heeft maar net zo goed irritant kan zijn. Ondertussen blijft Capri de ware reden om te kijken, en tevens het hoofdkarakter van de film, want het einde kan de film ook niet redden aangezien deze behoorlijk voorspelbaar is.
Zoals reeds door andere gebruikers gemeld, en inmiddels ook door mij, is er weinig bijzonders aan deze film, buiten het kleurrijke en toeristische Capri, en kan deze gerust overgeslagen worden.
Two Moon Junction (1988) 1,5
10 maart, 15:41 uur
Een titel die ik vorige week ook bij de kringloop op deed, niet helemaal wetende wat de kwaliteit van de film betrof. Wel had ik al snel de naam van Sherilyn Fenn ontdekt met de vage kennis van een 9 1/2 weeks achtige geheel in het achterhoofd waarop ik dacht toch maar proberen.
En ja, wat is dat toch een godsgruwelijk lekker wijf die Sherilyn Fenn met een licht ondeugende zegmaar gerust stoute inslag zoals vaker. En ach, die steamy scenes zijn best oké met de laatste als beste. Een ander pluspunt is toch wel de dromerige soundtrack met de trage saxofoon. Maar buiten dat vraag ik mij regelmatig af waarom ik dit in hemelsnaam kijk, want het is niet slecht, het is ook niet heel slecht, maar het is bar slecht.
Script, acteerwerk, dialoog, het heeft allemaal bar weinig om het lijf met met ook nog eens een uitermate vervelende hoofdpersoon in de vorm van Perry. Wat is dat toch met die vrouwen dat ze zich altijd door dat soort klootzakken in laten palmen? Verder nog iemand die twijfelt om deze film in te starten? Vooral niet doen, of je moet fan zijn van de mooie Sherilyn Fenn, dan kan je het overwegen. Afijn, zoals onderhand duidelijk mag zijn, slecht, heel slecht.
Brazil (1985) 3,5
10 maart, 15:17 uur
Deze film opgepikt bij de kringloop en vooral namens de behoorlijke cast en de naam Terry Gilliam. Toch stond ik niet helemaal stil bij de Monty Python kolder waar ik niet echt weg van ben noch andere Gilliam films waar ik niet echt stuk van ben, maar had ik vooral 12 Monkeys in het achterhoofd. En dat was toch een beetje een miscalculatie.
Dat dit geen normale film gaat worden is na minuten al duidelijk met de bijzondere wijze waarop de instantie bij de familie Buttle binnenvallen om de heer des huizes in te rekenen. Het is het begin van een verhaspeling die in ieder systeem voor kan komen maar zoals gebruikelijk ook ontkent wordt want het systeem is feilloos, het systeem maakt geen fouten. Toch probeert goedzak Sam Lowry, die zichzelf succesvol onder de radar hield, de zaak enigszins recht te zetten waarop een domino effect aan gebeurtenissen in werking wordt gezet met promotie, de vrouw van zijn dromen, a moment of shine, contact met een rebellerende installateur en opgejaagd worden door de instanties. Ja, die Sam beleeft wat.
Dit allen met een sterke cast in de vorm van Pryce, Palin, Greist, De Niro en Holm, en niet te vergeten een ultra kleine rolletje voor Gordon Kaye beter bekend als Rene Artois. Daarnaast vallen de decors en locaties op van industrieel naar dromerig en spuuglelijk, zegmaar gerust dat het bij tijd en wijlen fucking lelijk is, maar dat is natuurlijk deels de humor. De bureaucratie, ambtenarij en controle maatschappelijk krijgt natuurlijk een trap na in een verhaal die ontzettend veel overeenkomsten vertoont met Orwell's 1984, hetzij dat Brazil een kleurrijke, fantasievolle parodie betreft met heel veel kolder. Niet te vergeten de humor omtrent ieder die zijn straatje schoonveegt in de Buttle/Tuttle zaak, hoe er een transcriptie gemaakt wordt van wat een gemartelde vertelt en regelmatig komt Brazil over als één lange sketch waar er op los wordt geïmproviseerd met lange scènes en veel bewegende deel zonder dat men uit de rol weet te vallen. Brazil is dan ook een acteursfilm bij uitstek.
Heel veel goede punten, dat zonder enige twijfel, maar helemaal vangen doet Brazil mij toch niet. Het einde doet me toch een hogere cijfer geven dan ik aanvankelijk van plan was, maar buiten dat ontgaat de link met Brazilië me eigenlijk, noch het nummer dat de hele tijd gedraaid wordt. Daarnaast is de meligheid mij toch vaak net iets teveel en vind ik 2 uur en 20 minuten toch echt to much voor dit soort kolder. Maar het is Brazil wel degelijk aan te zien dat het kwaliteit betreft en met zorg gemaakt is, daarom een 3,5 ook al spreekt het mij niet helemaal aan.
Sorry We Missed You (2019) 4,0
6 maart, 22:44 uur
Enkele maanden terug opgenomen op Filmbox en gisteren dan eindelijk aanbegonnen en ik moet zeggen dat mijn interesse, buiten het hoge cijfergemiddelde, niet echt geprikkeld werd door deze film en de synopsis. Mijn verwachting; een soort van tragikomedie of iets dergelijks, iets uit het leven gegrepen is en dan grappig gebracht wordt. Maar Sorry we missed you wist me toch behoorlijk te verrassen.
En uit het leven gegrepen is Sorry we missed you zeker met de financieele crisis en zijn naweeen met in dit geval het gezin Turner dat met moeite de touwtjes aan elkaar weten te knopen. Het is allemaal op het tandvlees, zoals bijvoorbeeld de investering van Ricky voor zijn nieuwe baan waar hij zogenaamd eigen baas zou zijn, een offer is onderandere het autootje van Abbie. Duidelijk is dat deze mensen zich volledig wegcijferen voor betere tijden en dat ze hun best doen maar dat het in werkelijkheid een gevecht tegen de bierkaai betreft. Daarnaast hebben ze het met de jongste redelijk getroffen die vriendelijk en verantwoordelijk is, iets dat achter niet geld voor dwarsligger, wijsneus en recidivist zoon Seb die notabene zijn vader wel even zal vertellen dat een slaaf zijn een keuze is en het gezin en zijn vaders baan steeds verder onder druk zet.
Boeiend is worsteling die de familie Turner voert als een soort van jongeleur die alle ballen in de lucht probeert te houden maar daar zelden in slaagt. Wat we dan ook te zien krijgen is een triest, grauw en aandoenlijk beeld van een worsteling met de realiteit van het leven waar niet aan te ontsnappen valt, en daarmee iets dat een soort vicieuze cirkel betreft die steeds verder gaat en de problemen steeds groter worden. Want de stress stijgt, de druk wordt hoger en de ellende groter. Knap dan weer dat het nergens neigt naar melodrama of overacting maar bijzonder subtiel en au naturel blijft met de scene in het ziekenhuis, waar Abby van zich afbijt en daarna bijna instort, als briljant hoogtepunt waar ik meer dan vierentwintig uur later nog steeds van volschiet. Het is de opmaat naar een uitbarsting, aan het einde van je latijn zijn, het water aan de lippen, toch bikkelt de gemiddelde mens door vanwege gebrek aan alternatief, want wat moet je...?
Zoals reeds gezegd verrast Sorry we missed you op buitengewone wijze, boeit de film van einde tot zijn nog sterkere slotfase, mag de cast en het acteerwerk ook zeer zeker genoemd worden en heeft de film een sterk emotionele prikkel. Ja, dit vond ik best wel goed. Daarnaast doet het je toch spontaan respect krijgen voor de gemiddelde pakketdienstemploye.
Felon (2008) 3,5
4 maart, 22:40 uur
this place is fucking twisted
Als weekendafsluiter deze Felon aangeslingerd die ik al meer dan een half jaar geleden had opgenomen, en daarnaast een film die mij behoorlijk onbekend was ondanks zijn leeftijd en goede cast. Niet vaak uitgezonden denk ik dan, desondanks bleek het een meer dan redelijke film.
Een behoorlijk 'tagline' had kunnen zijn; this is Wade, and Wade is fucked, want na het noodlottig incident met de inbreker treft Wade het niet bepaald met zijn logeeradres. Blijf tussen al dit opgefokte gajes, haantjes die je om het geringste aanvliegen, rekeningen die vereffend worden en het feit dat je als 'noob' veel in de schoenen geschoven kan worden maar eens buiten schot. Het levert Wade dan ook een transfer op naar een helhol. Wel raar eigenlijk gezien het volk om hem heen met gangbangers, drugsdealers, multiple homicide en op een gegeven met Smith een soort van seriemoordenaar. Je zou toch zeggen dat een man met slechtst involuntary manslaughter en een strafeis van drie jaar daar helemaal niet terecht hoeft te komen. Maar goed, het gaat om het verhaal natuurlijk waar Wade in een uitzichtloze situatie terecht komt betreffende een wereldje waar geheel eigen wetten en regels zijn, het een gevecht is om het hoofd boven water te houden en de zaken alleen maar erger worden.
Minpunten? Mwoah...zoals ik reeds zei, dat Wade in zo'n maximum security gevangenis en afdeling terecht komt vind ik wat overdreven, net als de poging een naam uit Wade te persen, getuigebescherming of beveiliging wordt hem niet eens aangeboden en de cipiers zullen zelf toch ook begrijpen dat Wade de klos is als hij iemand verlinkt? Daarnaast vliegt het voorarrest wel heel snel om met 97 dagen voorbij zonder eigenlijk veel te zien van Wade in de bak. Daarnaast vind ik het best bijzonder dat hetgeen dat we allemaal in het vervolg zien mogelijk is, dat er niet meer controle en toezicht is en er een dergelijk gesloten systeem is zonder toezicht. Moet niet kunnen in verband met rellen, opstand en gijzeling. Maar goed, de cast is best oke en ik mag graag naar Stephen Dorff kijken, Kilmer is ook in goede doen en Harold Perrineau hield toch eerst voor Chris Rock. Felon doet me daarnaast regelmatig denken aan Celda 211, een film overigens die veel beter onderbouwt en subtieler is dan dit product die ook nog wat overeenkomsten heeft met Brawl in Cell block 99.
Felon heeft daarmee best aardige momenten zoals de vechtpartijen plus de prima cast maar mist ook het één en ander, daarom is Felon wat mij betreft best het aankijken waard, is de film meer dan redelijk maar bovengemiddeld of buitencategorie is dit voor mij zeker niet. Daarom wat mij betreft een naar boven afgerond cijfer met een 3.5.
The Last Airbender (2010) 1,5
Alternatieve titel: Airbender, 4 maart, 16:24 uur
Tijdens het sporten maar weer eens een greep uit de verhuisdoos van mijn collega waar nog maar een paar inzitten waaronder deze de The Last Airbender, een film waar ik normaliter nooit aan zou beginnen en tot mijn verbazing ook nog van Shyamalan blijkt te zijn. Dat de regisseur in kwestie zijn beste film reeds lang achter zich heeft liggen, soms een redelijke film produceert, maar meestel met prut op de proppen komt blijkt maar weer.
The Last Airbender blijkt één of andere fantasy avontuur te zijn waar naar hartelust 'leentjebuur' gepleegd wordt bij andere films uit het genre met bepaalde momenten die verrekt veel lijken op Lord of the Rings of bijvoorbeeld dat vliegende beest die rechtstreeks uit The Neverending Story lijkt te komen. Het verhaal zelf draait rond de laatste Avatar die alle aardse ellementen kan beheersten en een bepaalde evenwicht moet herstellen maar ondertussen lastig gevallen wordt door de rivaliserende volken. Een goed idee zal ongetwijfeld de basis zijn van dit geheel, of wellicht een strip of animatie, maar het geheel pakt niet al te best uit.
Domme keuzes van de karakter, zwak acteerwerk, hocus pocus gemengd met Lord of the Dance wat gewoon lachwekkend over komt, CGI die redelijke momenten heeft maar ook hele zwakke, een romance zonder chemie, een plot dat van de hak op de tak gaat, en last but nog least, deze fantasy wereld boeit gewoon niet. Het mag duidelijk zijn dat dit verre van best is en mogelijk Shyamalan zijn slechtste film die gezien heb.
Wuthering Heights (1939) 4,0
3 maart, 21:02 uur
Deze film kwam ik gisteren tegen in een krat vol met andere klassiekers, oudjes en buitenlandse films in de kringloop van Emmeloord, en lang hoefde ik niet na te denken om met een stapel Italiaanse, een paar andere oudjes en deze maar al te bekende titel te vertrekken. Behalve dat mijn zus het boek van Bronte in de boekenkast staan heeft, en dus een uitermate bekende titel, ontbrak het me aan verdere kennis. Maar dat weerhield mij niet om vlak na het eten op de bank te gaan liggen met deze film erin, en tsjonge...dit verraste en beviel mij meer dan.
De opening is toch wel meteen van grote schoondheid in de voortjagende sneeuw, een duistere omgeving en fraai gewerkt met licht waar een verdwaalde wandelaar zich onbewust is van het terein waar hij zich bevindt noch het pand en diens geschiedenis die hij betreedt. Duidelijk is meteen de sombere sfeer en getormenteerde eigenaar in een film die ik meteen een 'Rebecca' achtige vibe toe ken, mij onbewust van de aanwezigheid van Laurence Olivier die ik eigenlijk pas bij terugkeer uit Amerika herken. Uiteraard zijn we dan al halverwege, maar het begint allemaal in de vliegende storm, geluiden die thuis horen in de betere spookverhalen, een eigenaar die geestlijk grenst aan de wanhoop en de huishoudster die de geschiedenis midden in de nacht aan de wandelaar uit de doeken doet. Het stemmige spookhuis wordt ingeruild voor een landshuis in betere tijden met een klik tussen de jonge Heathcliff en Cathy en hun fantasieen en dromen. Magie en liefde in de maak zou je zeggen. Maar niets is minder waar met een Heathcliff die down to earth blijft, en klein gehouden wordt door de vreselijke Hindley, en Cathy in een soort van identiteitscrisis betreffende keuzes, het leven en dingen die tot op zekere hoogte worden opgedrongen. Er is na de kortstondige jonge mensen chemie al snel een kink in de kabel met spanning in overvloed, rond dingen die niet horen, niet kunnen, en iets over beneden je stand. Je kan ook zeggen dat Cathy het hoog in de bol heeft, onuitstaanbaar en wispelturig is met zowel warme als koude signalen en daarmee dingen die ik zelf ook ervaren heb met vrouwen, want soms is er gewoon geen land mee te bezeilen waarmee het zaadje geplant is voor het archetype van de tragische, onbeantwoordde, verbitterde liefde waar alleen nog maar plaats is voor haat en nijd en de tragiek van afwijzing en verlangen lang na sluimert.
Is het dat alleen de zon die schijnt rond deze film? Nou nee, want de kalverliefde en aan/ uit, warm/koud fase van vooral Cathy haar kant duurt mij op een gegeven toch net iets te lang waardoor ik toch het gevoel heb voor een ouderwets en belegen drama te zitten die weliswaar een goede voldoende verdient maar tevens een beetje gezappig is. Maar met de terugkeer van Heathcliff komt de film toch wel in een erg aangename stroomversnelling en geraaktde film in een fase waar ik toch met veel interesse afwacht wat Heathcliff nu allemaal in zijn schild voert. Niet dat dit allemaal super verrassend uitpakt maar het verveelt me geen moment en vooral de wraak op Hindley is zoet. Lekker! Net als de rekening met Cathy hoewel er vanaf druipt dat ze feitelijk niet zonder elkaar kunnen, wat een fijne tragiek. Ik ben nu dan ook best nieuwsgierig naar het boek, overigens ook erg sterk de beschuldigingen van Hindley aan het adres van Heathcliff, daar vergeet Hindley voor het gemak maar even dat Heathcliff een product van zijn eigen gedrag is, iets dat net zo goed telt voor Cathy. Het einde van Cathy laat zich vervolgens vrij gemakkelijk raden rond deze film met een huis dat toch een serieuze vorm van 'bad mojo' bezit, de film een erg sterke cast heeft met een erg goede Olivier, om vervolgens op geheel passende wijze af te sluiten. Ja, dit vond ik toch best wel sterk en daarom voeg ik deze Wuthering Heights met veel plezier aan mijn collectie toe.
The Woman in Green (1945) 3,0
Alternatieve titel: Sherlock Holmes and the Woman in Green, 3 maart, 20:17 uur
Als tussendoortje vanmiddag even in de weer met deze niet al te lange Sherlock Holmes en daarmee iets dat mij altijd wel boeit en trekt want The Hound of the Baskerville is toch heuse jeugdsentiment voor mij en las ik in het engels op de middelbare school. Maar dat niet alles dat met sentiment ingevuld wordt, of waar de naam Holmes aan vastgeplakt wordt, meteen heel goed is blijkt wel weer.
Afijn, een mysterieuze moordenaar die vingers van jonge dames kaapt, Holmes zal ook eens achter een fraudeur of winkeldief aangaan. Toch is het wel even zoeken gedurende de opening tussen Lady Lydia en Sir Fenwick binnen een film die al niet lang duurt en waar overbodig dialoog wat mij betreft niet thuis hoort. Maar gelukkig schakelt het geheel daarna al snel naar mysterieuze zaken, gedrag en beschuldigingen. Uiteraard duikt Holmes op de zaak, zijn er de gebruikelijke namen met Watson en Moriarty, zit het best aardig in elkaar en komt het op een gegeven moment redelijk op gang.
Maar het acteren is regelmatig aan de vlakke kant, het einde voorspelbaar, hoewel de humor nog wel aardig, en is het geheel eigenlijk verre van spannend te noemen. The Woman In Green kan dan ook het best omschreven worden als redelijk en voldoende, maar ook niet meer dan dat.
Sunrise: A Song of Two Humans (1927) 3,5
Alternatieve titel: Sunrise, 3 maart, 08:05 uur
En weer verder met de top250, in dit geval dus met dit oudje dat op Youtube best te doen is en net als Buster Keaton's The General niet belemmerd wordt door taal of ondertiteling aangezien het een stomme film is. Maar wat ik hier nu echt van moest verwachten wist ik niet dus liet ik me maar gewoon verrassen door deze film die toch op zijn minst knap en kundig genoemd kan worden.
Love is a bitch zegt men dan, en dat telt in het geval van de personages van deze film niet veel anders, voor namen neemt men niet de tijd, iets dat ook eigenlijk niet nodig is aangezien de focus toch constant op 'the man and his wife' ligt. De driehoeksverhouding laat zich binnen de stille scenes gemakkelijk raden gevolgd door wanhoop en verdriet, de man lijkt met zijn 'citygirl' toch zeker zijn keuze gemaakt te hebben waar overigens wel een groot offer voor gebracht moet worden en daarmee niet gemakkelijk valt en de wereld op zijn kop zet, het verloop laat zich daarna gemakkelijk raden en doet mij regelmatig denken aan de pina colada song van Rupert Holmes waar ik zoveel mee bedoel als elkaar eerst kwijt raken om elkaar dan weer te vinden. Gelukkig gebeurt dat in het liedje een stuk gemoedelijker dan in de film.
Daarnaast steelt de film toch vooral de show met zijn camerawerk, framing, licht, duister, overgangen en het algeheel in scene zetten van situaties en lijkt ook deze regisseur zijn tijd ver vooruit en zou een film als deze toch perfect als voorbeeld gebruikt kunnen worden hoe film- en cameratechnisch met beperkte middelen te werken, want het is subliem. Vul daar bij aan dat iedere gemoedsrust of fase van een mens voorbij komt in de vorm liefde, drama, verlies, hoop, verliefdheid, woede, spijt, angst in de vorm van zowel een dramatische, dreigende en idylissche toon, en je hebt een wonderlijk palet aan emoties en gebeurtenissen in het geval van deze Sunrise: A song of two humans. De kwaliteit straalt er van zoveel is duidelijk.
Toch weet Sunrise ondanks de goede voldoende die ik ga geven mij helaas niet helemaal te vangen. Want ondanks de bij tijd en wijlen aardige humor duren momenten en scenes me eigenlijk te lang en voegen niet zoveel toe waardoor de film langer aanvoelt dan hij is. Zo is de situatie bij de barbier best grappig maar duurt het gedoe met het biggetje te lang, net als het dans moment en de fotograaf waarmee het de impact afzwakt die de film net aan het maken was. Desondanks is Sunrise absoluut een noemenswaardige film een voorbeeld van de moderne cinema.
Loving Vincent (2017) 4,0
2 maart, 00:00 uur
Na het goed bevallen At Eternity's Gate hoefde ik er niet lang over na te denken om te gaan zitten voor deze Loving Vincent, en laat ik het zo zeggen dat ik met veel rekening hield maar niet echt met een animatie. En al helemaal niet in de schoonheid van dit geheel, want wauw, wat een visueel fantastische film.
Om dan vervolgens eigenlijk meteen maar met een veel gelezen kritiekpunt te beginnen, het verhaal zou mager zijn en op de achterkant van een postzegel passen. Nu is de overlijdenstheorie van White Smith en Naifeh bij deze eigenlijk volkomen nieuw voor mij en vond ik de 'ontdekkingstocht' van Armand toch best interessant langs alle bewoners en hun verhalen en roddels, en dacht ik toch dat dit fictief was hoewel er in werkelijkheid weinig bewijs is voor de bewerking van de eerder genoemde kunstkenners. Mij maakt het niet uit binnen een film die het toch vooral van zijn visuele pracht en praal moet hebben, waar ik als non-kunstkenner, hoewel ik liever een Van Gogh zie dan van die abstracte moderne onzin die klauwen vol geld kost onder de noemer cultuur, de bekende schilderijen van de getormenteerde artiest in kwestie terug zie in de stijl van de film en ja, ik zit er ademloos naar te kijken. Eerlijk gezegd weet ik niet waar ik eerder naar moet kijken, de ondertiteling of de beelden.
En wat een beeld wordt er toch geschetst van de man in kwestie, in At Eternity's Gate ook treffend genoeg door Dafoe neergezet, in dit geval ook weer getormenteerd, opgejaagd, onbegrepen en verguisd. Naast het visuele mag de prachtige sfeer ook genoemd worden die perfect aansluit bij de goudgele velden of de duistere zwart wit schetsen, de sfeer kan bij tijd en wijlen net zo dromerig zijn als dreigend, dan is er nog de cast met een goed lijkende van Gogh door Robert Gulaczek en een prima Douglas Booth. En zo verrast Loving Vincent mij op aangename wijze met een welhaast betoverende schoonheid betreffende de visuele stijl, lekker boeiend dat Rotoscoping het is toch mooi of niet dan, maar is de film tevens ontroerend, emotioneel, pijnlijk en ongrijpbaar. Ja, dit smaakte goed en ik zie er naar uit om deze film op termijn aan mijn collectie toe te voegen en voor een herkijk te gaan. Fraai, erg fraar, niets meer en niets minder.
Birds of Prey: And the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn (2020) 3,0
Alternatieve titel: Harley Quinn: Birds of Prey, 1 maart, 19:33 uur
Ieuw! I like it!
En verder met het vervolg van Suicide Squad in de vorm van deze Birds of Prey, en daarmee een soort van spin of van één van de interessantste, zo niet het enige noemenswaardige, karakter wat dat betreft, want Quinn maakte de film beter en was een stuk minder geweest zonder. Desondanks was Suicide Squad wat dat betreft leeghoofdig en gelikt vermaak en de verwachting was dat dit bij Birds of Prey niet veel anders zou zijn.
En bij Harley waren we gebleven en gaan we verder, ditmaal zonder 'Puddin' want de relatie met Joker is op de klippen gelopen, iets dat mevrouw niet echt goed verwerkt en het moet gezegd dat Margot Robbie dit toch allemaal best goed neerzet. In het vervolg van de film blijkt dat het 'open season' betreft rond de knettergekke dame en laten daar heel veel gegadigden op af komen waar nog een rekening mee open staat. Het verhaal...? Verhaal? Heeft dit geheel een verhaal? Ja zowaar, met het nodige aan warige flashbacks komt er iets naar voren over veel schijven dat draait om een diamant, de crimelord Black Mask, Harley die de steen in kwestie moet proberen te krijgen om haar hachje te redden en een shitload aan gajes dat er op af komt met tot gevolg dat Harley een team vormt met een stel andere kick ass wijven. Zegt daar iemand Woke...? Ja, best wel een beetje, maar niet heel erg moet ik zeggen, het stoort mij niet in die zin.
Afijn, terug naar het verhaal, ach laat ook maar wat dat verhaal betreft. Birds of Prey is gewoon een excuus voor een kleurrijk, krankzinnig, hysterisch, carnavelsk geheel, met fijne actie zoals de knokpartij in de kelder van het politiebureau, strakke muziek en montage, een paar heerlijk vrouwen in de vorm van Robbie, Winstead en de voor mij totaal onbekende Smollett, valt McGregor als bad guy door de mand want hij is wel raar en apart maar niet eng, en is er een overdaad aan humor, zelfspot en kolder. Birds of Prey kan dan ook het beste beschreven worden als een shitload of fun en vermaak voor wie er zin in heeft. Uiteraard is dit geen hoogvlieger en gaat de film geen best cijfer krijgen maar ik heb me er absoluut niet mee verveelt, sterker nog, ik vond de film echt wel vermakelijk.
Håp (2019) 3,5
Alternatieve titel: Hope, 26 februari, 22:08 uur
Het weekend afsluiten met deze voor mij onbekeden Hope die vanwege de goede cijfers op de radar verscheen. Dus let's try als de algemene consesus dermate hoog ligt.
Het verhaal is dermate simpel, Anna net hersteld van een eerdere diagnose wordt andermaal ziek bevonden en wellicht wel op het slechtste moment van het jaar. Niet alleen verdwijnt de kerstsfeer naar de achtergrond, tevens zijn de meeste specialisten al naar huis waarop een precieze diagnose en inschatting enkele dagen op zich laat wachten. Voor Anna en Tomas de zware taak deze bittere pil te slikken en keuzes te maken met de wetenschap die er wel is; namelijk dat het er niet goed uit ziet. Daarnaast is de vraag wat hou je stil tijdens de feestdagen en tegenover de kinderen? Het zou dan ook uit het leven gegrepen kunnen zijn temidden van een gezin die op het eerste oog gelukkig is. Voeg daar Skarsgard aan toe die ik altijd wel van meerwaarde vind en je hebt mee in de eerste fase helemaal mee.
Wat daarna volgt is de beschouwing van het leven en de kansen en zekerheden in het vooruitzicht en er komt wat op je af hoor met zo'n diagnose, het geschetste ziektebeeld en het verwachte en onvermijdelijke einde met de angst hoe erg de lijdensweg gaat zijn. Het is tevens de fase van paniekaanvallen, wispelturig gedrag en het grijpen naar strohalmen, en het moet gezegd dat het sterk wordt neergezet door de voor mij onbekende Braein Hovig. Tevens is er de schuldvraag, wie is hier debet aan en zijn er verwijten te over aan iedereen, zo ook aan Tomas en laat de film zich daar in het vervolg veel op gaan focussen. Buiten het fantastische, emotionele maar o zo subtiele gesprek met de kinderen ligt daarna vooral de focus op het stel dat de schroom van zich afgooit, op de biecht gaat, lang ingeslikte frustraties en verwijten uit, lol heeft, de stap maakt en zowaar dichter dan ooit bij elkaar komt te staan. En merkwaardige genoeg is de cirkel van de film daar eigenlijk mee rond, van een mogelijk terminale patient naar de basis voor een nieuw begin. Wie zei ook alweer dat de dood de start van een nieuw begin is...dat de dood niet het einde is?
Toch vangt de film mij net niet helemaal ondanks de interessante thematiek, debacles en persoonlijke groei en buiten de sterke emotionele momenten slaat het voor mij toch net even in bepaalde fases dood en voelt de film wel erg lang aan zodat ik moeite heb in het gevoel te blijven. Desondanks een prima voldoende en hoewel de film nu niet direct op de herkijk lijst komt weet je het maar nooit.
Star Trek IV: The Voyage Home (1986) 3,5
26 februari, 13:59 uur
Na het vorige week best wel leuk bevallen The Wrath of Khan verder met The Voyage Home die ik ook nog had liggen, dat ik daarmee een deel oversloeg nam ik voor lief, hoe toevallig was hij gisteren op tv toen ik al klaar was met The Voyage Home. Ik kan mij niet zo storen aan die dingen bovendien bleek dit deel te beginnen met een aangename samenvatting om te zien hoe Spock gelukkig weer bij het geheel betrokken werd.
Afijn, de wereld in gevaar door één of andere vreemde sonde die de wereld vernietigd met zijn puls/signaal en gelukkig zijn Kirk en zijn crew net op tijd terug om de zaak het hoofd te bieden zoals alleen zij dat kunnen. Want natuurlijk zien zij het gevaar in, begrijpen wat er aan de hand is en hoe de zaak op te lossen. En opzich heeft ook dit deel wel weer een aangename vibe over zich met een stukje spanning en mysterie. Grappig daarnaast dat alle genoemde schepen vernoemd zijn naar vliegdekschepen uit de Tweede Wereldoorlog met de Enterprise, Saratoga en Yorktown. Andermaal is het mooi gemaakt en zit er ook nog een beetje humor in en laat dat nu de overhand gaan krijgen in het tweede deel van de film.
Het schip en de crew moet namelijk terug in de tijd en komt uit in het San Fransisco van de mid jaren '80 en voordat men uberaubt van boord is krijgt de mensheid al een gepaste draai om de oren qua communicatie, manieren en primitiviteit, iets dat nog altijd actueel is als je het mij vraagt. En zo gaat het bonte gezelschap opstap voor verschillende benodigdheden en beleeft het ene na het ander waar vooral de humor, soms wat aan de flauwe kant maar niet geheel ongenietbaar, de boventoon voort met Spock en Kirk in het plaatselijke Dolfinarium toch wel als erg vermakelijk, zo ook de landing van het schip en de geschrokken vuilnismannen of het moment met de punker in de bus. Uiteraard lukt het allemaal ternauwernood met een beetje aardse hulp in dit geval van Dr. Catherine Hicks, erg leuk natuurlijk, en is Kirk en zijn crew andermaal de held. Daar verklap ik weinig mee lijkt me...
Een groot verschil met de vorige film is toch wel dat men zich hier veel meer richt op de komische noot waar The Wrath of Khan toch een stuk serieuzer was. Veel maakt het mij niet uit en vind ik de films qua vermaak best wel dicht bijelkaar liggen. Dus, wat mij betreft weer een drieeneenhalf. Of dit nog bij de kern blijft en zich echt kan meten met de voorgaande films laat ik aan de purtisten en Trekkies over.
Dogman (2018) 3,5
25 februari, 11:53 uur
Op het menu stond gisteravond deze Dogman die een tijdje geleden al aangeboden werd op Filmbox en ik zodoende opnam. En laten we meteen met de deur in huis vallen dat Dogman een bijzondere en aparte film is met dito achtergrond.
Even Googlen op de naam El Canaro genoemd door Joolstein onthult al snel de ware aard en achtergrond van deze film met even echte als gruwelijke details, iets waar men op een aantal punten dichtbij in de buurt blijft. En wat dat betreft is het verhaal simpel rond de aimabele, vriendelijk en zorgzame Marcello. Ik bedoel, wie breekt er nu in om een hond uit een vriezer te redden en te reanimeren? Ongetwijfeld zullen er dingen zijn die vanuit verbeelding en fantasie gekomen zijn, toch bevestigd het meer dan goed het beeld rond de lieve en geduldig man met de hondenkapsalon. Net zo duidelijk is daarna de stress en ellende die Simo brengt, iets waar de gehele buurt onder zucht en Marcello meer dan eens keihard gebruikt en vernederd wordt. Wat mij betreft is Simo het ultieme karakter om te haten, om een hekel aan te hebben, een ongeleid projectiel die van mij niet snel genoeg opgeruimd mag worden. Niet alleen gebruikt hij alsof zijn leven er vanaf hangt tevens krijgt hij met zijn gedrag alles voor elkaar en altijd zijn zin. Nee, het is niet moeilijk sympathie voor de simpele en rustige Marcello te voelen en alle ellende die contstant op hem wordt uitgestort met de bajestijd als hoogtepunt.
Buiten dat speelt de film zich af op een mistroostige en sombere plek waar het leven niet gemakkelijk is, de mens amper het hoofd boven water weet te houden en de misdaad en duistere handeltjes welig tieren aangevuld met veel kleurrijke karakters, en is Dogman als film toch het best te betitelen als karakterstudie. Het toont niet alleen dat niet iedere criminaliteit een hoofdzonde is want Marcello dealt immers, tevens laat het de verandering zien van een man die constant onder druk gezet wordt, die gepushed, vernederd en voor dingen op draait. Het uiteindelijk moment is niet eens zo zeer dat Marcello vals is geworden maar lijkt eerder op een actie die steeds verder uit de hand loopt en waar hij vooraf niet de consequenties van voorzag. De werkelijkheid is nog vele malen gruwelijker als ik Wiki zo lees en zodoende zou je zeggen dat Dogman een interresante en sterke film is met goede acteerprestaties en een sterke achtergrond, maar Dogman is toch net niet helemaal top.
Waaraan dat precies ligt zou ik niet durven zeggen behalve dat sommige momenten wel eens wat lang duren, zo duurt het best lang tot de uiteindelijke afrekening en is Marcello als karakter toch net niet interessant genoeg. Desondanks een voldoende voor de film, maar verder niet iets dat ik op korte termijn weer wil zien of in mijn collectie hoef.
M - Eine Stadt Sucht einen Mörder (1931) 4,5
Alternatieve titel: M, 24 februari, 00:02 uur
En maar weer eens een Top250er meepakken en dat werd deze M die ik als full movie met Engelse ondertiteling wist te vinden op YouTube. En wat een verrassing bleek deze film op leeftijd te zijn wat logisch is vanwege het stemgemiddelde maar er iets mee hebben is de volgende vraag. En dat kon met volmondig ja beantwoord worden.
Het verhaal is uitermate simpel met een kindermoordenaar die het vooroorlogse Berlijn in de greep houdt. De politie staat ondanks stevige aanpak redelijk machteloos waarop de onderwereld, die te lijden heeft van iedere steen die door de sterke arm wordt omgekeerd, zelf op onderzoek gaat en ingrijpt. En eigenlijk geniet ik vanaf het begin al van het tijdsbeeld en een detail als de met pamfletten beplakte pilaar en zie ik moeiteloos Bernie Gunther, mijn favoriete karakter, van Philip Kerr, mijn favoriete schrijver, door de straten struinen opzoek naar aanwijzingen. De film gaat onverminderd voort en de scène met de nietsvermoedende moeder wachtend op haar dochter maakt net zoveel indruk. En eigenlijk houdt de film daar niet meer mee op.
Fraai wordt er gewerkt met de ontstane onrust, spanning en achterdocht, zit Lohman boven op de zaak maar laat de onderwereld er ook geen gras over groeien met de ontzettend sterke scène met de ingeschakelde zwervers die het doelwit achtervolgen. En eigenlijk ademt de film tal van kleine briljante momentjes uit zoals de eerder genoemde achtervolging, of hoe men het gebouw doorzoekt en zijn er ook nog geweldige momenten van humor zoals de wezenloze blik van Lohman als de gepakte crimineel over de kindermoordenaar begint. Niet te vergeten een bepaalde intensiteit die rond Beckert gevangen wordt en vooral de show steelt in de eindscène. Dan is er uiteraard nog het geweldige camerawerk met licht, donker, schaduwen en framewerk met achtergrond, gewoon geweldig, en dat voor een film uit '31.
Het mag duidelijk zijn dat deze film mij glansrijk heeft weten te verrassen en wat mij betreft geheel terecht in de Top250 staat, want dit zit héél goed in elkaar als je het mij vraagt met een welhaast tijdloze, humoristische en vooral spannende film. De achterliggende gedachte zal ongetwijfeld iets zijn dat criminelen en de onderwereld een vorm van eer en trots hebben. Maar ach, who cares, want wat een topfilm die geen moment verveelt.
Licorice Pizza (2021) 3,0
22 februari, 21:42 uur
Even meegepikt op de BBC en dan vooral vanwege de goede beoordelingen. Want Licorice Pizza was 2 jaar terug toch wel een hele grote naam bij de Oscar uitreikingen, dus dat wekt altijd wel de interesse. Het sluit echter niet uit dat je er vervolgens niks mee hebt, want daar draaide het vervolgens helaas wel op uit.
Paul Thomas Anderson is anders wel een regisseur die ik goed kan waarderen met There Will Be Blood, Magnolia en Boogie Nights. Toch heeft hij ook wel eens een missertje want zo lijkt de Phantom Thread niet helemaal te slagen net als The Master, en zo deed Licorice Pizza mij ook eigenlijk niets. Duidelijk is wel wat Anderson voor ogen lijkt te hebben met een fase uit het leven van de jonge Gary met zijn vlam en anders kan er gemakkelijk een ode voor nostalgie in gezien worden. Want het geheel heeft regelmatig een mooi tijdsbeeld, een fraaie soundtrack en een apart en tevens dromerige sfeertje.
Maar dat is het dan ook wel en daarmee te weinig. Want eerlijk gezegd heb ik geen moment iets met Gary en Alana terwijl een ander het aandoenlijk, realistisch en betoverend vind. Tsja, en er valt van te zeggen, de schuchtere stappen van een jonge stel. De onzekerheid, het verlangen, momenten van teleurstelling en wrijving. Buiten dat zijn er teveel lange scenes waarin voor mijn gevoel te weinig gebeurd, snap ik ook niet wat zo'n karakter als Jack Holden met zijn motorsprong nu eigenlijk toe moet voegen. Het is allemaal verre van doorsnee en cliché maar zal ze eens gezegd heb ik er ook helemaal niets mee. Een voldoende voor de moeite wat mij betreft maar dan snel door met de volgende.
Au Revoir les Enfants (1987) 3,0
Alternatieve titel: Vaarwel Kinderen, 22 februari, 08:43 uur
Maar eens even meegepikt via Filmbox vanwege de goede beoordelingen en op het oog lijkt Au Revoir Les Enfants een interessant verhaal met dramatische inslag. Maar de goede cijfers tenspijt kon het me maar weinig bekoren.
Toch is de basis niet oninteressant rond Jean op de vlucht, oorlogstijd en de moraal en etiek binnen een katholieke parochieschool. We hebben de deugden en normen van die tijd en binnen deze microkosmos ook alle andere ingrediënten van hoop, angst, onrust, veiligheid, maar tevens alle mogelijke gedragingen van de mens in de vorm van dapper, eerlijk naar laf en gemeen. Desalniettemin wordt er niet voorbijgegaan aan de moeilijke en harde tijd met straf, pesterijen en dat er weinig aan comfort gedaan werd getuige de harde schoolbanken en koude lokalen waar de jongens in korte broek zitten en de leraren een jas, das en handschoenen aan hebben.
Buiten dat wordt het politieke en discriminerende klimaat van die tijd niet overgeslagen waar alles en iedereen een spreekwoordelijke draai om de oor krijgt van Communist tot Jood en vooral de laatste het veelal moet ontgelden. Ondanks de vermoedens van Julien groeit er niettemin een band met Jean iets dat niet onaardig is om te zien, de jongens beleven best wel wat, tevens is regelmatig de angst van Jean goed te zien vooral vanwege de boze krachten die buiten de parochie in beweging en aan het werk zijn zo nu en dan hun intrede doen. De afloop kan niet anders beschreven worden dan een jeugdtrauma in de dop en het leven die haar meest wrede kan op subtiele wijze laat zien met een toefje schuldgevoel als afmaker.
Toch had ik ontzettend weinig met deze zware en trage film die zich uiteraard focust op de twee jongens en een aardig tijdsbeeld creëert maar moeite heeft mij te boeien. Natuurlijk heeft de film zat pluspunten maar echt raken doet het mij helaas niet. Drie sterren vanwege de kwaliteit die zeker in deze film zit.
Star Trek: The Wrath of Khan (1982) 3,5
Alternatieve titel: Star Trek II: The Wrath of Khan, 19 februari, 09:04 uur
Star Trek op zondag, waarom ook niet. Want de serie met Patrick Stewart was er ook altijd op zondag voor meen ik. En bij gebrek aan beter en veroordeeld tot drie zenders in die tijd keken we er naar en nu moet ik zeggen dat ik dit vanwege Marina Sirtis niet een hele erge staf vond. Deze film kwam ik samen met nog een andere film tegen bij de kringloop waarop ik dacht waarom ook niet, ook al is het mijn genre niet echt.
En ja dat laatste, dat het mijn genre niet is, zorgde toch wel dat ik het lang uitgesteld heb, dan was er nog de ontbrekende voorgeleide van de eerste film, iets waar een ander ongetwijfeld over zal vallen maar mij niet zozeer uitmaakt. Buiten het rare begin, dat een simulatie blijkt en ik wel zoiets had van wat moet dit worden, is de film daarna toch vooral innemend te noemen. Bijzonder blijf ik toch altijd vinden aan zulke oudere films over iets in de toekomst dat het er toch ontzettend oubollig uitziet. Het speelt ik weet wel niet hoeveel jaar vooruit toch kan men de jaren '80 uitstraling er niet uithalen hoezeer men hun best ook doet. Maar buiten dat is het toch allemaal fraai gemaakt men enge beestjes en prachtige plaatjes zoals de ruimteschepen met een planeet of melkweg op de achtergrond. Wat dat betreft is wel te zien dat er geld en tijd in dit product gestoken is.
En zo ontwikkelt The Wrath Of Kahn zich verder als prima verhaal en film met van alles wat. Een prima soundtrack, cast en goede acteerprestaties hoewel Kirstie Alley wel aan de stijve en houterige kant is, en een prima verhaal rond Kahn en zijn wraakoefening. Spannend is het ook allemaal nog wel te noemen en zo blijkt deze Star Trek film toch zeker niet tegen te vallen en als geheel voldoende te scoren. En dat is wat de film dan ook gaat krijgen met een 3,5 en zie ik niet op tegen The Voyage Home waarbij ik weer een deel oversla begrijp ik. Ach so be it...
Retfærdighedens Ryttere (2020) 4,0
Alternatieve titel: Riders of Justice, 19 februari, 08:28 uur
Effe meegepikt op Filmbox vanwege de goede waarderingen en vanwege de naam Mads Mikkelsen die mij door de jaren heen goed is gaan smaken. Het verhaal, de synopsis, lijkt vrij straight forward moet ik zeggen, met een op het oog simpele wraakfilm tot gevolg maar Riders of Justice verraste toch wel erg ware het gelukkig in de positieve zin.
Zoals gezegd, een noodlottige keuze in het geval van Otto zet veel in beweging en in al dit drama, het verlies voor het meisje die plots alleen met haar vader zit waar ze weinig mee heeft en weinig gezien heeft, vraag ik me toch af waarom er bij de genre duiding komedie staat, want in eerste instantie is er toch niets grappigs aan. Het is allemaal behoorlijk dramatisch en iets dat Otto moeilijk naast zich neer kan leggen en met zijn bijzondere vriendengroep op onderzoek uitgaat gaat en heel wat lijkt te ontdekken. De wraakfilm is geboren zou je zeggen maar met het drietal Otto, Emmenthaler en Lennart is toch niets minder waar en wordt tevens de komedie duidelijk.
En deze groep weldoeners is toch wel een bijzonder stel perfect aangevuld door commando Markus. En daar blijft het niet bij want gaande weg verzameld zich toch een bijzonder gezelschap in Huize Hansen, en aan iedereen lijkt wel iets te mankeren want wat een pareltjes zijn deze mensen toch en wat leidt dit bij tijd en wijlen toch tot bizarre situaties en kostelijk gekibbel. Tevens wordt op sterke wijze getoond hoe een ieder anders omgaat met emotie, woede en verdriet. De zoektocht naar rechtvaardigheid lijkt soms bijna een onderschoven kindje terwijl toch de degens gekruist wordt met een bende die je liever niet op je stoep aantreft. Ongetwijfeld is dat ook juist weer de humor rond de onwaarschijnlijkheid dat een groep dergelijke kneuzen het opneemt tegen een professionele bende. Ondertussen komen er nog een paar lijken en verassingen uit de kast die het geheel weer wat extra 'wtf' geven. Geniaal overigens Lennart die zich voordoet als psycholoog.
En zo blijkt Riders of Justice toch op zijn zachts gezegd een vrij opmerkelijke zit met een bij vlagen geweldige soundtrack, een uitstekende cast en vooral Moller en Mikkelsen die ik altijd erg sterk vind. Voor nu een vier, maar deze film wordt zeker vervolgd.
Ivanovo Detstvo (1962) 3,0
Alternatieve titel: Ivan's Childhood, 17 februari, 09:24 uur
De vierde Tarkovsky, geen wegwerpgebaar, op aanraden van cinemanukerke, en ik vrees toch echt wel de laatste hoewel deze na Stalker, Rublev en Solaris zeker de beste en meest interessante is vanuit mijn interesse en optiek.
Het verhaal mag duidelijk zijn met de jonge Ivan gedurende oorlogstijd en het begin is dan ook een dromerige sequence van beeld en geluid zoals we wel haast gewend zijn van Tarkovsky. Maar de idyllische vrolijkheid en onbezonnenheid van het kind zijn wordt ruw verstoord en samen met Ivan schrikken we op tot de werkelijkheid begeleid door een dreigend piano, fraai! Net als enkele reeds getoonde beelden qua belichting, tegenlicht, frame en omlijsting, en daar zullen nog veel van volgen. Regelmatig voel ik onderweg een vibe gelijk aan Klimov's Come and See waar het onderwerp ook draait rond de vernietigende werking die de oorlog op een kind heeft. En dat is wat we te zien krijgen, je haalt een kind wellicht uit de oorlog maar de oorlog niet uit een kind.
Want de bedoeling is simpel met het wegsturen voor een opleiding, er wordt echter vergeten dat het kind al lang geen kind meer is en zich een bepaalde betrokkenheid en belangrijkheid heeft toe bedeeld. Daarnaast zal het kind zich na de dood van zijn ouders andermaal in de steek gelaten voelen door de mensen waarop hij leunt die als een soort surrogaat ouders fungeren. Met recht een interessant mindboggle. Maar helaas, de onderliggende gedachte en prachtige cinematografie ten spijt gebeurt er toch weinig vooral in het middengedeelte die ik soms slaapverwekkend vind. Nog wel fraai, het verwoeste dorpje met de getraumatiseerde oude man waar het besef niet doordringt dat alles weg is, net als de volgorde van realiteit en dromen in het geval van Ivan. Voor een ander raar maar ik zie daar wel een logica en willekeur in van een getraumatiseerd persoon.
En zo blijkt Ivan's Childhood helaas toch ook een beetje een tegenvaller hoewel dit beter te volgen en minder lang is dan andere Tarkovsky. Helaas gebeurt er voor mij te weinig, speelt de oorlog een rol in de marge hoewel het natuurlijk gaat om wat het met Ivan geeft gedaan en kan ik het lange gekletst tussen Mascha en Kholin maar moeilijk rijmen. Afijn, een 3 is wat ik geef volledig in lijn met de andere Tarkovsky's.
RoboCop 2 (1990) 3,0
17 februari, 08:33 uur
Gisteravond nog even aan de slag met deze Robocop deel 2 waarvan ik de poster zag en me toch echt even terug waande in de videotheek mid jaren '90 met zo'n groot kartonnen bord in de hoek. De eerste Robocop zag ik vorig jaar nog en je hoeft geen glazen bol te hebben om te weten dat die beter is dan deze, iets waar de cijfers overigens duidelijk in zijn maar tevens iets is dat mij niet tegenhoudt dus lekker draaien met dat ding.
Duidelijk is dat er weinig verandert is, de politie in staking, de criminaliteit tiert welig en maar één man die er op uit gaat; juist Robocop. Dan zou ik nog bijna vergeten dat er een nieuwe bende is met een gevaarlijke drugs die voor veel leed zorgt. Een kolfje naar de hand van Robocop ware net niet dat dit zijn moeilijkste vijand tot nu gaat worden en hij er praktisch alleen voor staat. Dit resulteert natuurlijk in een stevige strijd met leugens en bedrog en de vraag in hoeverre Murphy nog aanwezig is en Robocop als menselijk gezien kan worden en gevoelens of pijn ervaart.
Hoewel de echt sterke sfeer en mix die Verhoeven in het eerste deel wist te leggen niet benadert wordt weet Kerschner het tot op zekere hoogte in alle geweld en jaren '80/'90 kitch wel te benaderen. En binnen alle geweld is het allemaal best oké, is de humor met de mislukt nieuwe experimenten met nieuwe robots hilarisch en is het vooral knap gemaakt hoe Robo uit elkaar wordt gesloopt en ligt te stuipen op de stoep van het politiebureau. Slecht is dan weer dat schermpje met dat computer gezicht van Cain en dat constante gekreun en gebrom van hem.
Maar goed, zoals ondertussen duidelijk mag zijn is Robocop 2 best te pruimen ook al komt het niet in de beurt van het Verhoeven product dat overduidelijk zoveel meer heeft. Dat ik dat trouwens zeggen omdat ik eigenlijk niet zoveel met Verhoeven heb en zijn films meestal van hoog shock value gehalte vind.
Any Given Sunday (1999) 4,0
16 februari, 23:22 uur
Met de SuperBowl tussen de 49'ers en de Chiefs van afgelopen maandag vers in het geheugen nog even bij het American Football gebleven wat gisteren resulteerde in Mark Wahlberg met zijn Invincible en woensdagavond in een herkijk van Any Given Sunday. En waar de eerste niet bijgespijkerd hoefde te worden gold dat wel voor Any Given Sunday die me toch weer beter beviel dan vorige keren.
Want zoals ik al schreef in mijn vorige comment viel deze film grandioos tegen de eerste keer waarna ik soms hoofdschuddend een stukje mee pikte op tv tijdens een uitzending. Toch viel het kwartje eindelijk een jaar of vier terug, en zo zette die trent zich door dat ik steeds meer zie in het door Stone geschetste caleidoscopische beeld dat ontiegelijk veel inhoudt en meeneemt. Heeft de film dan geen slechte punten? Ja,zeker. Zat zelfs! Maar Stone lijkt die juist in een soort van 'Self Fulfilling Prophecy', om mensen op de kast te jagen die het maar domme neanderthalers vinden die op elkaar in beuken, dik aan te willen zetten in een over de top beeld waarin niets en niemand gespaard wordt zelfs de criticasters niet. Wil je wat te zeiken hebben? Vind je het dom en ben je Aint-Amerika? Nu dan, brand los lijkt Stone te willen zeggen.
Toch is dat niet alles. Uiteraard zet Stone met nadruk de struggles tussen coaches, spelers en eigenaren neer. Of de rookie die na een paar wedstrijden al naast de schoenen loopt of de teloorgang van oudere spelers vol twijfel en zelfbeklag. Niet te vergeten de diversiteit en het puissante leven van de gemiddelde omhoog gevallen miljonair en mogen verschillende dingen met recht overhypte toestanden genoemd worden en blijkt maar weer dat geld niet samen hoeft te gaan met klasse of stijl zoals we ook regelmatig bij de gemiddelde voetballer zien. Tevens is er de eenzaamheid van de verliezer, de armoede die buiten het spel heerst in de prive sfeer en de angst om het 'vingerspitzengevoel' kwijt te raken, de vorm, de schwung, de touche. Het lijkt me erg eenzaam om een sporter te zijn als je niet zo'n omhoog gevallen zak met een overmaats ego bent.
Maar Any Given Sunday biedt behalve scherts, spot en vermaak nog meer. Want in de bij tijd en wijlen hysterische montage is ruimte voor een gevoel van geschiedenis, nostalgie, heldenvereering, de link naar vroeger dat een dergelijke sport een dynastie is, van generatie op generatie gaat, het zit in het bloed en vooral die link naar het verleden zie ik sterker dan ooit deze keer en geeft de film eigenlijk iets tijdloos en geeft tevens aan hoe belangrijk die sport is. Dan zou ik nog bijna de pompende mix van de sport zelf vergeten die in een ongelooflijke drukte, vibe en rush op je af krijgt met een zinderende soundtrack. Is het echt zo erg? Wel nee! Maar het past wel perfect in de mix van de druk, stress, hartslag 120 plus en de krijsende en verlangende massa op de tribune.
Is American Football dom gebeuk van een stel steroïde slikkende holbewoners? Nee, niet bepaald want in werkelijkheid is het een tactische behoorlijk ingewikkelde sport met ontelbaar veel posities, speciale teams, ontzettend atletische sporters en niet te vergeten een draaiboek vol met plays. Onthoud het allemaal maar eens en herinner het maar op het moment , maar dat zeg ik als NFL liefhebber die de afgelopen januari maand genoten heeft van de play offs waarvan Detroit Lions tegen de San Francisco 49'ers toch de beste was en de SuperBowl erg laat opgang kwam omdat men heel goed verdedigde. Als me iets gestolen kan worden is het wel die poppenkast die ze de halftime show noemen, maar dat geheel terzijde. Afijn, een half punt erbij voor Any Given Sunday, iets dat ik zoveel jaar terug ook niet had verwacht.
Triple 9 (2016) 3,5
Alternatieve titel: Triple Nine, 13 februari, 19:32 uur
Met Triple 9 aan de slag en daarmee een titel die ik jaren terug eens zag uit de videotheek en best acceptabel vond. Door de jaren heen had ik wel weer eens trek gekregen in de film en hoopte ik de film tegen te komen bij de kringloop voor een toevoeging aan de collectie. Goed, dat laatste wil nog niet echt lukken dus daarom de kans die door de tv geboden werd maar even aangegrepen. En ja, ik vind dit toch lang niet slecht...
De vergelijkinging met soortgelijke films zijn snel gemaakt en wordt er ongetwijfeld aan 'leentjebuur' gedaan met andere titels als Heat, The Town, Training Day en Den of Thieves geen idee of dat allemaal kan qua uitkomst. Toch zijn er zat parallellen met de ander genoemde titels. En het moet gezegd dat er een aardig sfeertje geschapen wordt waar de kloof tussen armoede en rijkdom onoverbrugbaar is en de grens tussen de politie en criminaliteit vager dan ooit wat resulteert in een behoorlijk doch mislukte overval. Het wapengekletter ziet er professioneel uit, de vibe is intens en hard te noemen en de opening doet dan ook aan Heat denken.
De film vervolgt zich met de verschillende karakters in hun dagelijkse rol aangevuld met 'newbie' Chris en ik moet zeggen dat het magere schrille ventje dat ooit Casey Affleck heette zowaar verandert is in een kerel, een klerekast. Met de mannen op pad wordt 'gangland' Atlanta in kaart gebracht en blijkt een plek waar verdwalen in de verkeerde buurt een ernstige aangelegenheid kan worden met eng ogende latino's en een behoorlijk grimmig en dreigend wereldje zoals de limo met de afgehakte hoofden. Het is niet raar lijkt me dat je daar als agent dagelijks mee te maken hebt de grens tussen goed en kwaad vervaagd of je anders wel naar de fles grijpt en zo ontwikkelt de film zich tot een boeiend geheel met veel karakters en 'moving parts' en is met recht interessant te noemen.
Toch is het de sfeer, nihilistisch, rauw, hard, somber, duister, de kloof tussen de armen en de rijken, de vage grens tussen goed en kwaad, die meer dan sterk te noemen is, zelfs op een gegeven moment hyper aanvoelt ook al worden er ongetwijfeld het nodige aan protocollen aan de laars gelapt. Daarnaast kent de film kleine momentjes van ontzettend droge humor, mag de soundtrack van Atticus Ross niet vergeten worden of bijvoorbeeld de shoot out bij Termiet. Ontstellend hoe weinig er raak is, van de andere kant zou dit best realistisch kunnen zijn want hoewel is op zo'n stress moment gericht? Hoeveel is daar van raak? Ik denk dat we van de werkelijkheid zouden schrikken. Maar als ik dan toch een slecht moment aan Triple 9 moet benoemen zal dit ongetwijfeld de karakter uitdieping zijn want gedurende de film wordt daar weinig tijd aan besteed, weten we de onderlinge verbanden maar zijn het alsnog vreemden. Toch stoor ik me daar bepaald niet aan in een verder vermakelijke en sfeer technische sterke thriller die een beetje ondergewaardeerd wordt.
Out of Africa (1985) 3,0
11 februari, 22:16 uur
Met Out of Africa aan de slag en daarmee een maar al te bekende titel plus acteursduo. Trekken deed de film me nog nooit, en keek ik er best wel tegenop, vanwege de saaie en oubollig uitstraling die onlosmakelijk aan dit liefdesdrama verbonden is. Desondanks toch maar eens geprobeerd vanwege de grote naam en ik moet zeggen dat de film me toch wel positief verraste.
Het verhaal is maar al te duidelijk rond het levensverhaal van deze Deense schrijfster die in het huwelijksbootje stapt en naar Afrika emigreert met grote plannen. Kostelijk is daarna de cultuurbotsing tussen enerzijds Karen die zich alleen maar druk maakt om haar porselein en anderzijds het traag verstrijken van de tijd en andere wereld waar ze in Afrika is beland. Rond Bror is de chemie, het sprookje, snel weg met investering die niet de afspraak was, een man die sowieso liever de hort op is, ontrouw, ziekte, taalbarrière en eenzaamheid. De strijd die erop volgt om te overleven, zich te bewijzen, Bror weer voor zich te winnen, en tevens de sluimerende chemie met Denys is best interessant te zien en gaandeweg ontwikkelt de vrouw, die zich zo druk maakte om haar porselein, zich tot een ware tijger vooral tijdens het konvooi met vooraad dat gedurende de nacht aangevallen wordt door leeuwen. Toch is het lot de dame niet heel gunstig gezind met financiële problemen en Denys die enige inzicht niet ontzegt kan worden omtrent trouwen en relaties maar andermaal een paradijsvogel betreft die niet aan de ketting te leggen is door Karen.
Van de cast is Redford redelijk op de automatische piloot, terwijl streep toch overtuigend de stoere tante acteert. Beste is toch Brandauer die andermaal overtuigend het 'gladje' neerzet dat hij vaak speelt, bah, wat een enge en nare man toch iedere keer weer. Maar het hoogtepunt van de film is toch wel Afrika zelf dat perfect wordt gevangen in de lens in al zijn pracht en praal. Prachtig alle dieren en landschappen net als de beelden vanuit het vliegtuig of het shot waar het vliegtuig in één beeld met de Kilimanjaro gevangen is. In één woord: prachtig! Dan is er de John Barry soundtrack met een hoog You Only Live Twice gehalte dat ik regelmatig zit te zingen gedurende de muziek. Dan zijn ik nog bijna het tijdsbeeld en de vele rumoer in Afrika vergeten tijdens de Eerste Wereldoorlog en daarmee een uitermate interessant tijdsbeeld. En zo weet Out of Africa toch best wel te overtuigen ondanks zijn aanzienlijke lengte in de hoedanigheid van avonturen liefdesdrama, en zou ik in tegenstelling tot El Cid gisteravond, eerder nog een keer weer voor Out of Africa gaan zitten dan de drie uren durende krachttoer van Charlton Heston want dit pakte me stuk meer ook al is het niet geheel mijn genre.
Afijn, weer een 'klassieker', een film van naam afgevinkt en zeker niet de slechtste en absoluut te doen voor een keer. Over het cijfer twijfel ik nog wel want een 3,5 vind ik dit niet waard, eerder een 3.2 hooguit 3,3, afgerond naar beneden dan maar een 3. So be it....
Dog Soldiers (2002) 3,0
11 februari, 09:52 uur
Nog even op de griezel toer met deze Dog Soldiers zo op de zaterdagavond en daarmee een film die ik volgens mij bij uitkomst met bepaalde verwachtingen gehuurd had. Veel wist ik daar overigens niet meer van behalve dat het volgens mij een beetje tegenviel.
Afijn, soldaten op oefening, iets dat we al vaker zagen, een schimmig spel met een commando, een uitgestrekt bos en iets dat op de loer ligt en zich niet inhoudt tegenover zijn prooi. Cliché? Mogelijk maar ach, de soldaten/karakters zijn best oke en in eerste instantie wordt er prima gespeeld met de vijand die vooral in de schaduw blijft in deze film die toch wel redelijk low budget is.
En zo bouwt de film zich verder uit in aanval, verdediging, vlucht en het verschansen in het huisje. En ach, eigenlijk is het allemaal best wel te doen buiten enkele vreemde dingetjes zoals bepaalde wapens, het gesproei in plaats van korte salvo's, gewonden die toch te vitaal zijn, ik zou geen stap meer doen als mijn darmen eruit liggen hoor, en zo zijn er nog wel wat dingetjes. Toch wordt de finale en ontknoping behoorlijk opgebouwd.
Top is dit niet, en ik snap waarom de film wellicht erg tegenviel. Toch is het best oké voor een keer, maar ook niet meer dan dat.
El Cid (1961) 3,0
11 februari, 09:31 uur
Een avonturenfilm van de hand van Anthony Mann en daarmee een regisseur die al vaker met dit bijltje hakte. Op zich had ik geen buitengewone interesse voor deze film maar het cijfergemiddelde op MovieMeter haalde mij toch over ondanks de aanwezigheid van Charlton Heston.
En eigenlijk kunnen we het best kort houden omtrent deze El Cid want het straalt er van alle kanten af dat dit een helden- en avonturen-epos is van de oude leest betreft met prachtige decors en locaties, veldslagen, verstoten helden, een grootse opzet met veel figuranten en karakters, passende muziek en natuurlijk alle andere ingrediënten in de vorm van liefde, drama, verraad en natuurlijk een bescheiden held, een rol die Heston al vaker speelde.
Maar boeit dit drie uren durende epos mij? Nee, helaas niet echt terwijl het toch zeker niet slecht is. El Cid heeft eigenlijk alle ingrediënten en toch wil het niet echt aanslaan. Wellicht dat het persoonlijk is, misschien is het Heston waar ik een grondige hekel aan heb of is de film toch gewoon gedateerd. Afijn, een onvoldoende krijgt de film niet want kwaliteit zit er wel degelijk in maar mij deed het in ieder geval niets.
Kingsman: The Golden Circle (2017) 2,5
10 februari, 13:04 uur
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,0 sterren
The King's Man (2021) 3,0
10 februari, 13:04 uur
Geen hoge waarderingen voor dit deel, maar de eerste Kingsman is toch dermate leuk dat ik wel een gokje wilde wagen en ik moet zeggen dat deze film op twee manieren wist te verbazen. Wel te verstaan op de wijze dat het eigenlijk best een vermakelijke film was en vanwege de vele geschiedkundige dingen.
Zo rept de film in de synopsis over een oorlog die mij fictioneel klinkt maar uiteindelijk toch gewoon de Eerste Wereldoorlog betreft, en in die aanloop, en belangenverstrengeling tussen Engeland, Duitsland en Rusland, en de aanslag in Sarajevo vind ik het toch gewoon leuk wat ik te zien krijg. Want qua geschiedenisles slaat de film zelden de plank mis met de kift tussen de drie neven, de spanningen rond de Balkan en Oostenrijk-Hongarije, de aanslag en de plicht door verdragen. Duitsland moest de zwaarste prijs betalen na afloop maar was geen agressor in die zin waar door de oorlog ontstond. Prima is daarna het beeld met de Eerste Wereldoorlog, is er een fraaie timelapse te zien van het mooie Franse landschap dat binnen een minuut verandert in een woest krater landschap mer loopgraven en is de invloed en aanslag op Raspoetin interessant om te zien. Natuurlijk is er enige artistieke vrijheid om het leuk en vlot te maken, maar pogingen op vergiftiging mislukte waarna men hem beschoot en probeerde te verdrinken iets dat uitermate moeizaam ging. Met Mata Hari gaat men verder en misschien te ver want het is zelfs nooit helemaal bewezen dat ze überhaupt spion was maar een bekende naam op dat vlak kan niet ontbreken.
Daarnaast bezit de film een prima cast met de altijd goede Fiennes, is Ifans goed als Raspoetin en hebben we ook aan vrouwelijl uitzicht niet te klagen in een film die buiten veel geschiedenis heeft ook vooral vlot, leuk en actievol betreft. En zo is deze Kingsman prequel best oke en vind ik het lage cijfer niet geheel rechtvaardig. De eerste film blijft ver buiten bereik want dat is gewoon een uitstekende product, het tweede deel is daarna rond uit zwak en vergaloppeert zich regelmatig in overdreven actie en een overdaad en flauwheid. Vergeleken met deel twee is de prequel bijna een trendbreuk vanwege de vele geschiedenis en de veel serieuzere toon en daarmee iets dat mij veel beter smaakt dan deel 2. Daarom is dit wat mij betreft dan ook een acceptabele film voor een keer.
Book of Blood (2009) 3,0
Alternatieve titel: Clive Barker's Book of Blood, 8 februari, 07:17 uur
Tenslotte na enkele zware films tijdens mijn maandagse film marathon nog even iets luchtigs en dus aan de griezel met deze Clive Barker verfilming. En wanneer je Clive Barker zegt is de gedachte aan Hellraiser of Doug Bradley nooit ver weg.
Afijn, drie verhalen naar het schijnt waar ik na afloop toch even na moest denken over de scheiding in de verhalenlijnen rond een huurmoordenaar die nog wel te herkennen is maar dat ik het meisje bij het oudere stel niet als zodanig identificeer. Tot ik er zo net achterkom dat dit de synopsis is van de 2020 remake. Desalniettemin gaat deze versie mysterieus van start met de jongen in het restaurant en maakt het meisje op haar zolderkamer serieus indruk op een smerige manier. De switch naar Mary luidt een iets rustiger vaarwater in en even vraag ik me af waarom ik niet zulke leraren had op school want Sophie Ward mag er zeker zijn. Het prima sfeertje wordt verder uitgebouwd met Simon en het huis met de sinistere reputatie waar men het onderzoek start.
Prima wordt daarna verder gebouwd met een meer dan behoorlijk sfeertje waar in eerste niet voor Gore en shock gegaan wordt maar vooral de aftermath in beeld gebracht wordt, achteraf met een reden, toch heeft het zo zijn uitwerking. Als we dan uiteindelijk de ware omvang van het geheel te zien krijgen mag dat er zeker zijn met een kleine cameo van Doug Bradley en daarna het uitgestrekte 'kruispunt' met alle voorbijgangers. Vooral dat laatste is toch wel een wtf momentje dat daarna wordt uitgebouwd naar een wrange ontknoping waarop de dood een verlossing is, althans voor sommigen dan zoals we net geleerd hebben.
En zo blijkt Book Of Blood best een oké horrorfilmpje maar super is het allemaal niet want daar gebeuren er ook teveel twijfelachtige dingen voor tijdens het onderzoek tussen de hoofdpersonen.
La Grande Bellezza (2013) 2,5
Alternatieve titel: The Great Beauty, 6 februari, 23:13 uur
En gedurende mijn 'luie-maandag-film-marathon-dag' was ook deze La Grande Bellezza aan de beurt en daarmee de tweede film van de dag die op een goed cijfer gemiddelde kon rekenen. Wat te verwachten wist ik niet tot ik me er verder in verdiepte en meteen al het gevoel dat dit niet mijn ding ging worden, iets dat ik al snel bewaarheid zag en zich daarmee perfect aansloot bij de andere film met het goede cijfer gemiddelde want die was het ook net niet.
Het begin is toch zeker interessant te noemen met een overview van Rome, een handvol toeristen en vooral de muziek van het koor in de gangen dat me onder de huid kruipt, WAUW is dan ook mij reactie vanwege deze opening genaamd 'I Lie' van 'David Lang' iets dat gelukkig navolging krijgt met een fraaie soundtrack van klassieke muziek. Maar de overgang naar de volgende fase, het nachtleven, kon niet hysterischer en meer afbreuk doen op de net gecreëerde sfeer, maar goed, dat zal er bij horen en de bedoeling zijn. Het tekent immers de twee gezichten van Rome te verstaan als jong en oud, overdag en 'snachts, rust en degelijkheid tegenover een vonk en losbandigheid, deze stad slaapt nooit. Temidden van dit alles Jep die de rush, de greep en beleving van de nacht niet meer voelt en een bepaald soort rusteloosheid in de plaats voelt, zoekt naar zichzelf en waar de jaren zijn gebleven. Ongetwijfeld spek naar de bek voor degenen die dit mooi vinden en het moet gezegd dat het erg fraai gefilmd is, Rome is prachtig zowel bij dag als nacht en voor de muziek brak ik reeds een lans.
Maar verder verliest La Grande Bellezza mij volkomen in zijn cynische beeld rond de pracht, praal, decadentie, arrogantie en pretentieuze jetset. Wat we in feite zien is trieste leegheid, vergankelijkheid, een gevoel dat nooit beantwoord of ingevuld gaat worden en iets dat ik toch vooral als geestelijk armoede identificeer. Reflectie en eerlijk worden naar jezelf is wat nodig is en mondjesmaat bij Jep naar binnen sijpelt en dat zal ongetwijfeld de grap zijn in een wereld waar vriendjes blijven, en elkaar de reet aflikken, het enige is dat telt. Toch veer ik slechts één keer echt op wanneer Jep iemand van de vriendengroep te kennen geeft dat men altijd de tong afbijt om haar daarna ongezout te vertellen hoe er nu werkelijk tegen haar relatie, verleden en imago als schrijfster aangekeken wordt. Zoals reeds gezegd draait LGB rond die cynische knipoog waar ieder op de hak genomen wordt en we nog zoiets absurds als dat boze kind met dat schilderij zien. Maar eigenlijk zal het me allemaal, want het raakt me allemaal geen moment en het komt voor mij toch geen steek verder dan gelul en geleuter. Het is toch wat, hoe ver een mens moet zinken voor een beetje zelfreflectie, maar wellicht dat ik volgens een ander nu weer hele verkeerde dingen zeg.
En zo eindigt La Grande Bellezza net als die andere film met het hoge stemgemiddelde eerder de ochtend als een tegenvaller. Het idee is er ongetwijfeld, maar dat betekent nog niet dat je er iets mee hoeft te hebben. Snel op naar de volgende film.
Le Grand Charles (2006) 3,0
5 februari, 17:35 uur
Op de gok zoals zo vaak bij de kringloop met deze Le Grand Charles waar ik wel een gokje mee wilde wagen. En op zich heeft deze erg lange vertelling zo zijn momenten maar ook behoorlijke manco's.
Er wordt begonnen met het einde en daarmee een einde die de meeste politici treft met afgenomen populariteit, verwijten, afzetting, het verdwijnen naar de achtergrond en leven in de schaduw van deze maar al te bekende naam die veel voor Frankrijk en de Franse politiek betekende. Ontegenzeggelijk is er een fraai beeld van roerige jaren in Frankrijk met het einde van de Tweede Wereldoorlog en het feit dat het land gebukt ging onder armoe, onrust en chaos. De Gaulle lijkt in de fase vooral een veredelde scheidsrechter die tegen wil en dank orde probeert te scheppen en het land er boven op probeert te helpen. Overduidelijk is de Eerste Wereldoorlog een groot litteken en bevestigt de Tweede dat het land veel pech en tragiek heeft ondervonden in het eerste gedeelte van de 19e eeuw.
Maar uiteraard valt Frankrijk ook veel te verwijten betreffende zijn overzeese politiek met de problemen in Indo-china en nog erger de onderdrukking en politionele acties in Algerije. En gelukkig komen deze zaken ook goed in beeld met De Gaulle natuurlijk als hoofdpersoon met alle politieke beslommeringen tot gevolg en het stijgende gevoel dat De Gaulle niet bepaald populaire was in de oorlog, bij andere leiders en tegenstanders. En ik moet zeggen dat de grote man ook best iets onbuigzaam heeft, hard, betweterig en vaak vol verwijt. De gemonteerde echte beelden en de voice over geven Le Grand Charles nog net even dat zetje waardoor het echt authentiek oogt en de indruk wordt gewekt van het kijken naar een echte wereldleider.
Maar dat zijn de pluspunten dan toch wel een beetje binnen een film/serie die toch wel erg lang duurt en waarin De Gaulle niet oninteressant is maar ook niet interessant genoeg om meer dan drie uren de aandacht vast te houden. Daarnaast werkt het niet chronologisch gedeelte niet mee waarin toch regelmatig geswitcht wordt. Goed, een interessant tijdsbeeld heeft de film/serie tot op zekere hoogte nog wel te bieden en wellicht dat iemand die zich in de Franse politiek interesseert en in het karakter De Gaulle dit geweldig vind, maar voor mij was het to much. Bovendien zag ik toch regelmatig Rene Artois voor me in de verschijning van Bernard Farcy.
Snow Cake (2006) 3,0
5 februari, 16:39 uur
Onbekende film uit de QFC reeks die ik vooral had meegenomen vanwege de cast en het prima cijfer gemiddelde. Vanmorgen dan ook maar even aangeslingerd op deze luie maandag.
Het verhaal mag duidelijk zijn rond het onwaarschijnlijk duo dat in een ongeluk verzeild raakt waarop Alex zich, overmand door schuldgevoel, niet kan beheersen om de moeder van de lifster op te zoeken. En laten we zeggen dat Snow Cake zich daarna tot een opmerkelijke film, zeg maar gerust tragikomedie, ontvouwt met de moeder genaamd Linda waar geen land mee te bezeilen is maar ze neemt ook niemand echt iets kwalijk. Andere vraag is hoe Linda zich moet redden na het wegvallen van dochter Vivienne. Toch ligt de focus vooral op verlies en verwerking, en dat iedereen dit op zijn eigen manier doet, maar ook op schuld en onverwerkte dingen zoals het geval is bij Alex.
Het sfeertje kan met regelmaat dromerig genoemd worden net als de muziek. Is Alan Rickman altijd wel goed, is de omgeving prachtig, zit er het nodige aan komedie in zoals een aantal heerlijke discussie rond het gedrag van Linda dat niet normaal zou zijn, maar toont de mens zich regelmatig van zijn beste kant met goedheid en behulpzaamheid en heeft de film ook een aantal aparte scènes zoals de confrontatie met de trucker die bol staat van de emotie maar net als het ongeluk een bepaalde subtiliteit behoudt, toch vangt Snow Cake mij niet bepaald tot aan de begrafenis.
Maar zo op het einde valt dit aparte verhaal rond verwerking en loslaten toch enigszins op zijn plek met alle partijen die verder gaan en elkaar in hun waarde laten. In die zin krijgt Snow Cake wel een aardige afronding, maar een homerun is het niet en wordt het niet.
The French Lieutenant's Woman (1981) 2,5
4 februari, 21:41 uur
Op de gok meegenomen omdat ik meende mij te herinneren dat de film het bij de Oscars goed gedaan had, en dat bleek, maar dat dit geen garantie voor een goede film is blijkt wel weer net als een jaar eerder met het zaaddodende Chariots of Fire als beste film.
Toch mag het idee er best zijn met de liefdesrelatie binnen een liefdesrelatie waar het eerst wel even nadenken is wat nu in de film is en buiten de film. Daarnaast oogt de productie veelbelovend met de locaties, dorpjes, de pier in de zee, het tijdsbeeld met de industrie, pakhuizen, handel en koetsen. Wat dat betreft is er wel tijd genomen voor deze productie. Dan is er uiteraard de cast met een altijd goede Irons, wat een uitstraling heeft die man toch, en Streep die niet geheel onterecht genomineerd werd. Dan zijn er toch een aantal aardige momenten van drama en tragiek in combinatie met muziek.
Maar het is toch allemaal niet voldoende binnen een film die verder dodelijk saai is, niet vooruit te branden is qua tempo en vooral niet wil boeien. En dat is best jammer want er zit wel degelijk iets in rond de tragiek van het leven, liefde en vergankelijkheid. Mensen komen en gang en verbinding en connectie vervaagd naarmate een mens verandert, en dat soms sneller dan we willen. Maar zoals reeds gezegd is The French Lieutenant's Woman te veel een flauwe hap en daarmee iets dat niet aanslaat. Afijn, ook weer afgevinkt en verder met de volgende film.
The Order (2003) 3,0
Alternatieve titel: The Sin Eater, 4 februari, 21:26 uur
Nog even aan de semi griezel gisteren na een avondje voetbal met deze The Sin Eater en daarmee een film die ik al eens zag en onlosmakelijk verbonden is met Heath Ledger. En destijds, toch ook al snel bijna weer twintig jaar terug, maakte de film best wel indruk maar of dat nog steeds zo is...?
Men laat er in ieder geval geen gras over groeien met de dood van Dominic om daarna door te schakelen naar zijn proteges Alex en Thomas die zich met bijzondere taken bezighouden en er een extra opdracht bij krijgen vanuit de top van het Vaticaan. Nu meende ik overigens dat Ledger bij aanvang de Sin Eater was maar daar zit ik dus verkeerd en twijfelde ik zelfs even of dit wel de film was die ik in gedachten had. Afijn, het verhaal ontwikkelt zich verder met de sinistere William Eden waar het tweetal jacht opmaakt met de gebruikelijke tegenvallers en tegenwerking. Ledger is altijd wel goed, Weller ook, Addy lekker droog als altijd en Sossamon is erg prettig voor het oog.
Maar daar stokt het toch al snel met een film die even cliché als voorspelbaar is, ook al zit er zo nu en dan best een aardig sfeertje in combinatie met muziek in en ziet het moment waar Alex William neersteekt in de kerk met alle gevolgen van dien er best sterk uit. Toch wordt het nooit eng, niet echt een minpunt, maar verrast het ook nergens, zelfs niet met de dubieuze spelletjes die binnen de kerk en het Vaticaan spelen. The Sin Eater is dan ook verre van hoogstaand of bijzonder maar is vooral best redelijk voor een keer maar meer ook niet.
Solyaris (1972) 3,0
Alternatieve titel: Solaris, 4 februari, 10:55 uur
Don't forget...
Don't forget what?
We're not on the Earth.
Na het ontzettend moeizame Stalker een aantal jaren terug en Andrej Rublev eerder deze week die wel iets interessanter was maar toch ook weer ongelooflijk stug, vreesde ik toch wel de laatste Tarkovsky in de vorm van deze Solaris. Dit ging mij geen geld kosten met de twijfel of dat het wel waard zo zijn, maar zo bood YouTube uitkomst in een versie met Engelse ondertiteling. En hoewel deze mij het beste van de drie ligt en zekere sterke fases heeft mondde dit toch ook weer uit in een ongrijpbaar fenomeen.
Het begin is van een hoog Stalker gehalte waar we enkele karakters leren kennen tijdens mijmeringen in de natuur, kenmerkend voor Tarkovsky betreft meteen de natuur en het camerawerk, maar natuurlijk ook de peinzende gezichten en ondoorgrondelijke mijmeringen. Maar uiteraard draait het om Solaris waar men via een videoverbinding op de hoogte wordt gesteld van de vreemde waarnemingen op de planeet. Het betreft een mysterie dat in de fases er na best wel goed wordt opgebouwd en mij als kijker hoop geeft dat deze Tarkovsky echt iets gaat worden. En Solaris kent een erg sterke fase met de aankomst van Kris op de locatie waar een bijzonder en vooral dreigend sfeertje hangt. De beelden van het onrustige water, vreemde verschijningen en het nog aanwezige en vage personeel versterkt die vibe die wel iets heeft van films als Event Horizon en Sunshine.
Maar helaas, na de sterke sfeer en rare toestand op Solaris brokkelt de spanningsboog en mijn interesse langzaam af waarna het einde nog lang op zich laat wachten. Want ja, Tarkovsky maakt geen korte films en dat terwijl na de eerste verschijning en opruiming van Hari de film toch verzand in te lange dialogen en vooral uitmondt in een soort dramatisch soap gebeuren. Heb ik iets gemist? Vast. Maar dat gejengel rond die verschijning die zelf ook begrijpt dat er iets niet klopt duurt mij te lang waarna de spanning en het mysterie langzaam weg ebt. Pluspunten daarnaast zijn nog wel het bijzondere ruimtestation en de muziek die een hoog orgel gehalte heeft en soms wel iets heeft van een dodenmis.
Natuurlijk kunnen we niet om de olifant in de kamer heen, want waar gaat Solaris nu precies over. Het betreft natuurlijk Tarkovsky dus kritiek op het Sovjet systeem ligt voor de hand en vind ik persoonlijk ook het meest zichtbaar en beter te zijn dan in Stalker. Andere mogelijkheden zouden kunnen zijn contact met buitenaards leven en dat dit wellicht helemaal niet zo goed uit kan pakken voor de mens, een andere uitleg kan gezocht worden in liefde, herinneringen en menselijkheid. Toch richt ik mij op verkapte kritiek op de staat met angst voor het onbekende en dit op niet te missen wijze aan te pakken of op te ruimen. Alles buiten de gebaande paden is ongewenst, mag niet en is onbegrepen volgens de Sovjet gedachten en wordt omgeven door paranoia en wantrouwen precies zoals de staat en het systeem het zou willen ook al denkt het individu er anders over. Daarnaast zal de verschijning van Ravi symbool staan voor alle door het systeem opgeruimde en vermoordde mensen, iets dat uiteraard weer omgeven wordt door schuldgevoel, en dat staat weer symbool voor de afgewende blik in die tijd bij alle verdwenen en afgevoerde mensen. It's not easy being a Russian. Het mondt uit in een algemeen beeld van identiteitscrisis omtrent de gemiddelde Rus die alles door onmacht laat gebeuren, twijfelt aan zichzelf en het systeem en zich, zoals Ravi doet, afvraagt wie of wat hij nu eigenlijk is. De ontknoping sluit daar perfect bij aan in het kader van go with the flow, dat tegen de stroom in zwemmen heel gevaarlijk is in Rusland en onwetendheid zalig maakt ook al is het kunstmatig en nep omdat de realiteit te erg is. Overigens niet te vergeten de gebruikte quote vrij vertaald als; 'vergeet niet dat we niet op aarde zijn, want we zijn in Rusland.'
En met zoveel gelaagdheid is Solaris toch een twijfel geval, want er zit ongetwijfeld heel veel in, voelt de film beter aan dan het erg wazige Stalker en het ontzettend stugge Andrej Rublev, maar is Solaris toch ook weer niet een voltreffer maar eerder een twijfelgeval met een niet heel bijzonder begin, een sterk begin van de middenfase maar dan weer een teleurstellend gedeelte vanaf de helft tot aan het einde. Afijn, wellicht dat het nog eens van een herkijk komt maar voorlopig blijft ook deze Solaris steken op een 3 sterren.
The Witches (1990) 3,5
Alternatieve titel: De Heksen, 3 februari, 21:09 uur
Met deze The Witches een maar al te bekende titel die ik bij mijn weten nooit zag, hoewel dingen me wel bekend voorkwamen, maar afgelopen donderdagavond even aanslingerde tijdens het sporten en eten. En het moet gezegd dat de film geen moment verveelde ondanks dat ik het publiek niet ben.
Desondanks is het effe zoeken rond alle verhalen van oma want zo lang duurt de film niet dus waar blijven die heksen? Maar de verschijning aan de tuinmuur geeft aan dat het weldra anders zal zijn met het bezoek aan het hotel tot gevolg waar zich een sinistere bijeenkomst met diabolisch plan ontrafelt. Het is het moment dat de jonge Luke ten strijde trekt tegen 'The Grand Witch' met verschillende debacles tot gevolg. En sommige dingen zijn best 'indrukwekkend' voor een leeftijdsgrens van 6 jaar want ik denk niet dat het geleid zou hebben tot slapeloze nachten maar helemaal gemakkelijk zou dit ook niet gepasseerd zijn op zesjarige leeftijd met toch wel een paar intense momenten.
En het visuele vlak is toch wel een ontzettend sterk punt van de film met een overtuigend mooie Grand Witch, de metamorfose van Bruno ziet er fraai en het wereldje waar Luke en Bruno zich door heen bewegen ook. Kennelijk mocht de film wat kosten qua budget. Verder draait de film natuurlijk om de uitdagingen van een muis, het perspectief van de muis in de enorme wereld en de volharding om toch het stokje voor het grote plan te steken. En The Witches overtuigt en vermaakt op dat vlak met het nodige aan humor en een prima cast in de vorm van Huston, Fisher, Zetterling en Atkinson, en schijnt Michael Palin nog als heks in de zaal te zitten. Afijn, leuk zat terwijl een 3 te weinig is en een 3,5 teveel. Ach vooruit, 3,5 it is.