- Home
- Naomi Watts
- Meningen
Meningen
Hier kun je zien welke berichten Naomi Watts als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
A-Team, The (2010)
Alternatieve titel: The A Team
Het was fijn je gekent te hebben Spetie
Best wel een fijne actiefilm en een ode aan The A-Team. Waar ik vooral blij mee ben is dat dit eerder een re-imagination is van de serie. Geen copycat maar gewoon een heerlijk stand alone actiefilmpje die zich afspeelt in het universum met de personages die we kennen van de serie. Face, Murdock, Hannibal en B.A. vind ik ook enorm goed gecast, het zijn perfecte moderne weerspiegelingen van die jeugdhelden van vroeger. Neeson heeft dezelfde Sereniteit als Peppard, Cooper is nog charmanter dan Benedict, Copley komt even maf over als Schultz (helaas wel zonder die geweldige mimiek) en ja mijn held Rampage is natuurlijk de ideale B.A.. Die kerel staat tegen de beste light heavyweights van de wereld, dit is voor hem een walk in the park.
Plot is best wel aardig, met enorm veel actie, ook best intensief op momenten en behoorlijk overdone. Maar dat hoort wel een beetje bij The A-Team natuurlijk. Toch miste ik iets, het is allemaal leuk die actie maar ik had ook graag dat er in het verhaal bepaalde persoonlijke sentimenten gingen meespelen. dat gebeurde niet, ook niet zo erg verder. Die afsluitende actiescene vond ik ook best wel spannend. Gewoon een erg fijne actiefilm, met veel actie en die actiescenes zijn dan ook van een kwalitatief hoog niveau. Een fijne tribute aan de serie, die toch een beetje zijn weg bewandelt.
ABCs of Death 2 (2014)
Alternatieve titel: The ABCs of Death 2
Na het vreselijke deel 1 het weer eens geprobeerd maar het is nog niet veel. Puur ook omdat horror het voor mij moet hebben van opbouw en dan ben je hier dus op het verkeerde adres. Zitten wel wat aardige segmenten in waar Vacation toch wel het hoogtepunt is, maar de vijf minuten voor een segment is veel te gortig. Ook is het gehele niveau ook vrij droevig. Helaas.
ABCs of Death, The (2012)
Ik word hier te oud voor.
Segment O is werkelijk magnifiek. Heerlijk vormgegeven en visueel indrukwekkend en de take van Wingard op Q is dan ook behoorlijk geinig en zo hier en daar wel een aardig segment maar grotendeels is het gewoon pure troep, waardoor het als kijker gewoon retevervelend is om te aanschouwen. Lang geleden dat ik in de verleiding heb gestaan de film af te zetten. Hele vervelende rit was dit.
Ik hou van anthologieën maar met dergelijke kortefilms werkt het gewoon niet goed om met zoveel korte filmpjes te werken. Gaat ook veel creativiteit aan verloren. Bovendien draait horror voor mij om opbouw, niet om zoveel goors erin te mieteren. Al schijnt dat de huidige gang van zaken te zijn, jammer.
Geef mij maar anthologieën waar er minstens een 15 á 20 minuten aan wordt besteed en niet dergelijke losse flodder werk. Ondanks dat ik best wat leuks heb gezien, ben ik totaal niet te spreken van de overall kwaliteit en kijkbaarheid hiervan. Troep.
Abel (1986)
Vooral een hele fijne surreële stijloefening waar absurdisme de kroon spant. Erg fijne art-direction, mooie decors en vooral erg 'eigen'. Moet helaas bekennen dat dit mijn eerste Warmerdam is en met dit als debuut kan ik mij alleen maar afvragen waarom het zo lang geduurd heeft.
Warmerdam's eigen stijl is een hele goede fundering. Ook flink wat leuke vondsten maar net niet genoeg om echt te beklijven maar met zo'n debuutfilm kan ik mij niet voorstellen dat ik geen film van 'm ga zien die ik helemaal geweldig vindt. Hele fijne humor, prima ingevuld door cast ook.
About Time (2013)
Meh.
Film beging vrij aardig overigens, best fijne awkward humor, wat wel weer hit or miss is maar het vermaakt. Veel tijdreis flauwigheiden en in combinatie met relaties levert dat best wat leuks op. Probleem blijft voor mij wel dat ik heel slecht kan tegen segmenten die door een tijdreis of een soortgelijk thema vrij snel tegen gaat staan, en in About Time gebeurt het heel vaak.
Helaas gaat Curtis dan heel serieus worden en wil hij wat middelzwaar drama in de film te verwerken wat door de uberflauwe eerste helft enorm out of place aanvoelt. Ook de hele gimmick die About Time hanteert heeft halverwege de speelduur zijn uitwerking wel gehad en de tweede helft is ook erg moeilijk uit te zitten.
Ook dat zogenaamde ethische gemiep met Charlotte ging nergens over. Hij had gewoon seks met haar kunnen hebben en de tijd terug kunnen draaien maar goed. Voor de rest helpt McAdams wel als love interest, toch de rollen die ze het best speelt. Knap is ze niet echt dus bereikbaar is ze zeker maar heeft zo'n ongrijpbare charme. Werkt dus erg goed.
Curtis kan de volgende keer weer beter iets doen met meerdere personages, bij één centraalpunt weet hij de focus heel moeilijk vast te houden. Leuk begin, toch af en toe een lachje niet kunnen onderdrukken maar vliegt de tweede helft wel erg door de bocht. Iets minder pretentieus. Goede bedoelingen, negatieve consequenties.
Abraham Lincoln: Vampire Hunter (2012)
Vrij pover.
Vooral erg jammer dat Bekmambetov binnen de lijntjes kleurt, zijn visuele stijl is ook niet meer wat het geweest is en tenslotte is het narratief ook erg fragmentarisch en onsamenhangend. Het is allemaal vrij braaf en brengt ook geen enkele leuke vondsten aan de oppervlakte. Abe Lincoln als Protagonist is dan wel weer vrij aardig. Erg gelikt ziet het er wel uit maar Bekmambetov laat zien dat dat dus niet altijd een pro wil zijn. Echt met moeite uitgezeten en dat is misschien nog het beste referentiekader om te illustreren dat dit niet best was, ondanks de rijke resources.
Abrazos Rotos, Los (2009)
Alternatieve titel: Broken Embraces
Almodóvar, erg fijne regisseur en visueel zonder twijfel één van de betere op dit moment. De kitsch die hij in zijn vroegere films had heeft plaats moeten maken voor visuele hoogstandjes. Ook in Abrazos laat ie weer genoeg moois zien. Zijn kleurengebruik is echt fenomenaal.
Helaas heeft hij niet mijn verwachtingen kunnen inlossen. Dat was nagenoeg ook niet mogelijk na het geniale Volver. Die behoort tot één van de beste films die ik ooit gezien heb. Het is vooral jammer dat hij een beetje de mist in gaat qua verhaalstructuur. Waarom zo moeilijk doen als je het gewoon simpel kan doen. Voelt enorm pretentief en arty-farty aan.
Dan kom ik aan bij het andere pluspunt; Penelope Cruz. Zonder twijfel één van de beste actrices van dit moment, zij kan een film zo makkelijk dragen. Cruz en de visuele flair weten te zorgen dat de verhaalstructuur niet voor te veel ergenis zorgt maar Almodóvar moet niet te veel willen en gewoon doen waar hij goed in is. Ook Portillo niet onder laten sneeuwen, die acteert ook weer sterk, zoals altijd.
Acciaio (2012)
Alternatieve titel: Staal
Aardig.
Ik heb vaak wel een zwak voor deze films. Adolescenten volgen in een Italiaans kustplaatsje. Ik had de film alleen wat impressionistischer verwacht, meer gebruik makend van hun woonplaats maar ook die scenes worden veel te vroeg afgekapt.
Alessio's segment is daar vooral debet aan, al is het wel een oprecht personage. Al zorgt de industriële toon voor een troosteloos effect wat dus negatief werkt voor wat ik het attractiepunt van dit soort films vindt. Zijn geromantiseerde visie van de liefde en zijn grondige gevecht voor arbeiders is tekenend voor zijn personage maar out of place voor mijn preferenties.
Wel fijn verder, al vind ik Bellas Mariposas dan een veel effectievere prent. Al heeft het allemaal te maken met mijn verwachtingen, wat de film pretendeert en doet is gewoon erg solide.
Adieu au Langage (2014)
Alternatieve titel: Goodbye to Language
Een aaneenschakeling van sketches, historische references, citaten, kleurspoelinkjes, segmenten van klassiekers en 'originele' zelfgeschoten segmenten. Godard pusht 3D tot hoogtes die we nog niet gezien hebben van de technologie, ingenieus gespeel met taal, innovatief audio- en kleurengebruik en visual trickery zorgen voor een verstoorde perceptie en de zintuigen worden serieus op de proef gesteld. Een aspirientje nadien zal van pas kunnen komen.
Godard is Godard. Innovatief en tegendraads. Wie durft te stellen dat Godard 'het' niet meer heeft zou daar best op terug mogen komen.
Adjustment Bureau, The (2011)
Aardige film. Vooral een erg fijne cast. Blunt blijft altijd een erg fijne uitstraling hebben en als je daar Damon aankoppelt zit je al goed. Het romance subplotje werkt dan ook verrassend goed, ondanks de clichématige lading. Plotholes, cliché's en vergezocht. is dat erg? Helemaal niet. Qua concept best sterk, en lang niet zo pretentieus als een inception.
The Adjustment Bureau te tacklen op plotholes en vergezochte logica of wat dan ook is dan ook een beetje een dooddoener. Ook helemaal niet nodig, het plot is dan ook meer een middel en geen doel. Spanning is vrij nihil maar de film weet de aandacht wel vast te houden. Het is allemaal vrij cliché en qua uitwerking niet verfrissends maar dat is dan ook niet echt een must. Nolfi levert gewoon een straigh forward thrillertje af met een complexity for dummies plot. Niets mis mee.
Adoration (2013)
Alternatieve titel: Two Mothers
Mooie film. Doris Lessing's The Grandmothers is perfect materiaal voor een indy drama. Zeer kwetsbare thematiek en daardoor is de film ook kwetsbaar. Two Mothers valt en staat eigenlijk bij één ding: geloofd de kijker het. Ik persoonlijk kan daar bevestigend op antwoorden, al zullen er straks genoeg kijkers zijn die dat niet kunnen.
Thematiek ook vrij origineel, een taboe onderwerp die een subtiele uitwerking vereist. Gelukkig staat er een vrouw aan het roer, die toch veel subtiliteiten van het onderwerp goed tot uiting brengt. Hieraan hangen dan ook weer andere interessante thema's zoals de onzekerheid van het ouder worden en maatschappelijke acceptatie.
De Australische kust dient perfect als een serene thuishaven. Bijna Eden-achtig. Wright en Watts zijn echt grandioos in hun rol, foutloos zelfs. Zwaar indrukwekkende performances en heerlijke chemie ook met Frecheville en Samuel. Zeer geloofwaardig. Geen enkel moment geweest dat ik hun onafscheidelijke band niet geloofde. Enig minpunt is dat Watts misschien nog te jong en aantrekkelijk is voor haar rol maar ach. Tijdens het kijken vond ik het einde iets erover maar na het laten zinken vind ik het juist enorm passend. De film is geloofwaardig ondanks haar thema, sexy, volwassen en overtuigend drama.
Adventures of Tintin, The (2011)
Alternatieve titel: De Avonturen van Kuifje: Het Geheim van de Eenhoorn
Nooit een fan geweest van Kuifje, terwijl ik in mijn jonge jaren opgegroeid ben Amerikaanse comics deden mijn leeftijd genoten met de wat kinderlijkere en inferieure Kuifje. Geen jeugdsentiment hier en ook wel eens fijn dat ik een stripverfilming nu objectief kan beoordelen.
De motion capture is erg mooi en life like maar met dit pluspunt heb ik het gelijk gehad met de positieve punten. Typische Spielberg weer, enorm dumbed down, infantiele humor en ook de narratieve structuur laat weer eens te wensen over. Vooral erg rommelig verteld en erg onaangenaam opvallend dat je met zo'n mooie motion capture er toch nog zo'n farce van weet te maken.
Allemaal hemeltergend slecht en vooral de segmenten met Thomson en Thompson (was it?) zijn hier een uitstekend voorbeeld van. En laten we de boer in de brandstoftank niet vergeten. Manmanman, wat bedroevend, dit moet je ook niet willen. Kort samengevat is het prachtig vormgegeven maar is de inhoud helaas te infantiel als wat en is het narratief ook een totale chaos. Ook blijft Tintin, ook in de strip, iets teveel storende factoren te hebben. Snel vergeten. Film krijgt wel iets teveel maar ik vind dat de mooie motion capture op zijn minst een extra half sterretje erbij moet krijgen.
Aegri Somnia (2008)
Sterke film inderdaad.
Visueel erg interessant, sfeervol en beklemmend maar voor een visueel meesterwerk is het allemaal niet smooth genoeg. Qua feel inderdaad een soort Pi en Eraserhead. Film begon heel erg goed met de badkuip scene, dat maakt het zwart/wit functioneel door dergelijk gespeel met zwart/wit en kleur. Helaas gebeurde dat opvallend weinig, iets dat ik wel verwacht had. Ik vond de sfeer in de film behoorlijk beklemmend in het eerste gedeelte, vooral dat met die vrouwelijke collega. Ik had gehoopt dat daar wat meer mee gedaan zou worden.
In het tweede deel wordt het allemaal nog veel weirder. Schimmen, veel noize maar helaas zitten er tussen die disturbing scenes iets te veel scenes die die sfeer een beetje onderuit halen. Jammer dat Argri Somnia de beklemmende sfeer niet wist vast te houden bij mij, al begrijp ik goed dat anderen dat wel hebben bij deze prent. jammer van de MPS twist op het eind, iets te onorigineel en ook totaal out of place. Voor de rest een prima film, visueel interessant maar de visuele truukjes die ik nou net tof vond werden te weinig herhaald, maar visueel mooi blijft het zeker. Misschien ruimte voor verbetering bij een herziening, de DVD is iig prima.
Afterschool (2008)
Uitstekend debuut met een hele frisse en onconventionele benadering. Het is dat ik deze film pas later zie, had graag nog veel eerder onder de indruk geraakt van Miller, wat een acteur is dat. Een kostschool is in ieder geval een prima setting om de isolatie te illustreren. Veel gebruik maken van het camera perspectief en de verschillende point ofviews van personages is een sterk gegeven, ook dat Campos veel accent legt op suggestie vind ik heel erg sterk gedaan.
De opbouwende spanning en verwarring inzake Miller's personage is erg sterk gedaan, vooral de beeldvorming die is ontstaan door het internet en hoe ie het daadwerkelijk in praktijk durft te brengen bij Amy vond ik enorm sterk. Speaking of Amy, erg leuk om Addison Timlin weer te zien, nu nog wat jonger dan ik haar gewend ben. Ik vond haar personage een enorme sterke troef maar Campos speelt ie niet uit.
De onderbuik gevoelens die ik had wat betreft de rol van haar personage kwam niet uit en krijg je naafloop toch niet de kick in the balls die ik gehoopt had te krijgen. Desalniettemin een vrij sterke film en één van de sterkere in zijn soort. Cynisch en naargeestig maar net niet naargeestig genoeg. Op naar Simon Killer.
Aguirre, der Zorn Gottes (1972)
Alternatieve titel: Aguirre, the Wrath of God
Interessant werkje van Herzog, dat zeker. Associaties met Apocalypse Now zijn bijna onvermijdelijk en de sfeer in de film is uitstekend. De spanningsopbouw is uitmuntend, vooral door de nogal primitieve omstandigheden. Kinski is natuurlijk ideaal gecast door zijn vrij opmerkelijke voorkomen. Het is toch vooral het gegeven (totaal los te zien van de uitwerking) die het werk doet, daarnaast is het aardig maar ook niet meer dan dat. De sublieme soundtrack maakt overigens veel goed.
Slechte dialogen, ook qua filmmaken erg weinig fijns gezien, cinematografie, montage. Toch belangrijke elementen binnen film, het oogt nu toch al vrij snel naar slordige filmmakerij. Toegegeven de omstandigheden waren er ook niet naar bij het maken van de film maar daar heb ik persoonlijk geen boodschap aan. Laatste half uur is dan wel weer erg mooi en beklemmend met een mooi slot, neemt niet weg dat Aguirre voor het leeuwendeel nogal sleept.
Ah Fei Zing Zyun (1990)
Alternatieve titel: Days of Being Wild
Door Chungking Express was ik nogal bang voor Wai's vroegere werk maar die twijfel was ongegrond. De cinematografie van Doyle is hier wonderschoon, veel mooier dan later in Chungking Express. The Days of Being Wild deed me erg veel denken aan In the Mood for Love. Het heerlijke voortkabbelende tempo, de mooie cinematografie, een mooi vertaalde relatie tussen twee mensen.
Verhaalstructuur is ook erg bijzonder. Zoals Knisper al aangaf is het magistraal gedaan hoe verschillende personages elkaar ontmoeten zonder dat dat enige significantie heeft voor de relatie van die personages. Vooral erg genoten van de scenes met nachtwaker, die zijn steun verleent aan een verdwaald en fragiel meisje die gekrenkt is in de liefde en daar moeilijk afstand van kan doen.
Erg mooie Wai weer, zeker één van zijn mooiste. Echt in alles is het weer typisch Wai, wat hij later in zijn carriére nog eens dunnetjes over zou gaan doen. Snel maar eens zijn oeuvre helemaal kijken, en 2046 wil ik nog wel eens dunnetjes over doen.
Ai no Korîda (1976)
Alternatieve titel: In the Realm of the Senses
Tsjonge . Wat lees ik hier? Pornografie? Wat een onzin. Stelletje conservatievelingen hier.
Oshima was zijn tijd ver vooruit. Zelfs nu is de filmwereld nog zo conservatief dat ze erg preutse seks scenes opzetten, dat Oshima in 1976 erecties vol in beeld laat komen en zelfs ejaculaties filmt. Chapeau. Oshima brengt seks in beeld hoe het is, niets vreemds aan. En de hoeveelheid seks lijkt me ook een raar kritiekpunt met deze thematiek.
Subtiel filmpje. Fuji en Matsuda acteren sterk, de opbouw van intensiteit van hun hartstoch is mooi en de finale mag er zijn. De vergelijking met pornografie snap ik niet helemaal, uitgangspunt rechtvaardigt de keuze voor veel seks en Ai No Corrida is ook aardig subtiel. Fijn filmpje, seks wordt geregistreerd hoe het is en sterk geacteerd. Niet voor EO leden maar buiten die categorie is dit prima te doen. Dat Oshima dik dertig jaar geleden al ruimdenkender was dan de doorsnee man/vrouw nu in 2011 is toch wel erg schrijnend. Oshima is een held.
Ain't Them Bodies Saints (2013)
Tijd voor een positieve noot.
Enorm krachtige film van Lowery, met een nog krachtigere beeldtaal. Traditionele filmkijkers zijn gewaarschuwd, Lowery weet dat cinema een beeldend medium is dus voor een flink hoeveelheid narratief maar even naar de bibliotheek gaan. Ain't Them Bodies Saints is een complete gebalanceerde film. Van de cinematografie tot de muziek, van de montage tot het production design. Verhaal is ook geen doel, slechts een middel. Een man naar mijn hart.
Na zijn geweldige editing voor bijvoorbeeld Sun Don't Shine en Upstream Colors klimt Lowery weer op de regiestoel en wat een film levert ie af. Hij plaatst Affleck en Mara in een Bonnie & Clyde-esque jaren 70 waar Outlaws nog de orde van de dag zijn. Omhuld in een hypnotiserende intieme manier van filmen. De scenes tussen Affleck en Mara schiet ie dan op een intieme wonderlijke manier wat ongetwijfeld enorm aan Malick zou denken. Bijna identieke shots, dit doet ie dan alleen in de schaarse scenes die zij delen. Bij Lowery heeft het dan echt een esthetische functie, nog meer dan bij Malick.
Juist het contrast met de wat timidere manier van filmen zorgt voor veel zeggingskracht. Lowery communiceert met beeldtaal, niet met narratief en zegt met zijn composities, kadreringen en mise-en-scenes zoveel. Omdat het narratief geen overkill heeft zal hier vaak te lezen zijn dat er weinig of geen verhaal in zit, maar schijn bedriegt. De tragedie wordt d.m.v. cinematografie emotioneel geladen, ondersteund door een sublieme score van Hart. Erg ingetogen en subtiel. Ook eindelijk Foster in een hele goede rol. Een emotioneel geladen neo-Western die veel associaties opwekt met Badlands. Mooie film, prachtig op het witte doek. Hopelijk blijft ie thuis ook zo sterk.
Akumu Tantei (2006)
Alternatieve titel: Nightmare Detective
Een zeer vermakelijke Tsuka weer, wat is zijn camerawerk toch magistraal. Ook lekker noizy.
Een man als Tsukamoto weet van elk basic concept uiteindelijk toch iets bijzonders te maken alleen leek het op één of andere manier toch niet geweldig aan te slaan bij mij. Een vermakelijk mysterious suicide verhaaltje en tel daarbij de cinematografische capaciteiten van Tsuka bij op en je hebt toch wel weer een zeer aangename film.
Misschien dat ie bij herziening beter valt.
Alan Partridge: Alpha Papa (2013)
Dit soort series profiteren nooit als ze overgaan naar het witte doek en Alan Partridge is geen uitzondering. Het gaat slepen en het verplichte filmplot aakt het niet veel beter. Ook is het niveau van de humor zeer wisselend en bereikt op een moment wel een enorm dieptepunt. Al blijft Coogan als Partrdge erg leuk omdat het zo'n flamboyant personage is maar leent zich niet voor film helaas.
Alexander the Last (2009)
Toch wel een zeer onderschatte regisseur. Joe Swanberg weet hier ook weer met een uitermate slim en inventief plot device op de proppen te komen. Toch zijn er alleen nog onvoldoendes te vinden. Wel met weinig stemmen maar toch. Je zou toch bij experimenteel indy werk als dit toch meer waardering verwachten.
Swanberg herbruikt hier een zeer ouderwets blauwdruk van een vrouw die verscheurd wordt door twee "love interests" maar het is ook hier de uitwerking van Swanberg die het 'm weer doet. Hij neemt - zoals in meer van zijn films - dit keer de filmwereld als plotdevice, en dan vooral de complexiteit van in character raken en je daarvan los te kunnen koppelen. Onze protagoniste heeft dus zeer moeite haar liefdesrelatie on stage los te zien van haar huidige echte relatie.
Erg treffend, en de verweven scenes met Alex's zus die een heet onderonsje heeft met Jamie en Alex's scene met hem is er ééntje om in te lijsten. Heel mooi, ook de scenes waar de desoriëntatie en twijfel toeslaat bij Alex zijn goud waard. Film kent weer slepende momenten maar deze sleutelmomenten zorgen voor een hele grote payoff.
Swanberg had hier duidelijk wat meer budget. Ook een wat bekendere cast, qua production value ook net allemaal wat cleaner. Gewoon weer een behoorlijk sterke film van Swanberg, die handelt vanuit een zeer doordacht uitgangspunt.
Ali (2001)
The World's Greatest
Magnifieke biopic over de meest intrigerende sportman ooit. Vergis je niet, dit is niet de film van Ali de legende, het icoon, maar het mens achter de grootste ooit. Hierdoor kan het wat fragmentarisch aanvoelen omdat er eigenlijk zoveel te vertellen is. Ali's leven leent zich perfect voor een film, diepe dalen, enorme hoogtes en een sterke mindset....
... want dat had Ali. Een enorme sterke wil en zal zijn eigen principes voor niets of niemand verloochenen. Mann is de perfecte cineast om het verhaal achter de sportman te vertellen. Zijn dynamische dicht op de huid camerawerk zorgt voor enorme intensiteit, weet je als kijker nog meer te boeien en een intieme sfeer te creëren. Zijn afzet tegen onderdrukking, zijn duidelijke opinie over toen actuele zaken en natuurlijk zowel zijn goede als slechte kanten. Het had op momenten wel iets kritischer gemogen maar ik ken geen kritischere biopic als Ali.
Al de selutelmomenten van zijn carriere zitten erin en als Ali fan zijnde is het een verademing om te zien hoe objectief Mann is. Niet 100% secuur maar hij komt akelig dichtbij. Het camerawerk van Mann is vooral zeer effectief bij de matches, zo up, close and personal is toch wel heerlijk. Ook de sound direction is weer ijzersterk, magnifieke soundtrack en met een welbewogen leven van een intrigerend mens en sportman in combinatie met één van de grootste cineasten ooit heb je toch een winning combination.
Alice in Wonderland (2010)
Een film waar ik eigenlijk erg sceptisch over was maar mijn vriendin heeft me naar de bios gesleept van het weekend en daar heb ik geen spijt van.
Prachtig vormgegeven wereldje, misschien wel qua vormgeving de mooiste Burton. Heerlijk sfeertje. Burton laat zien dat je iets leuks kan doen met een bestaand concept, ook erg tof dat dit eigenlijk een soort sequel was op de Disney tekenfilm. Een feest van herkenning, de character creation is echt fenomenaal. Vooral Cheshire was heel erg tof.
Cast was ook dik in orde. Leuk om Crispin Glover weer te zien, herkenbare voices van o.a. Rickman en Spall maar de show wordt gestolen door Carter. Ik ben totaal geen fan van die dame, maar o wat is ze op dreef hier. Heerlijke delivery ook als ze even een tirade loslaat . Casting van Johnny Depp is wel jammer, enorm overschatte acteur en weer komt ie weer op de proppen met weer dat zelfde typetje en diezelfde maniertjes. Het wordt een beetje vervelend.
Maar wel weer eens een geslaagde Burton en zonder twijfel één van zijn beste, alleen Big Fish vind ik mooier.
Alien (1979)
Weer eens herzien (op Bluray) en het laatste halfje kan erbij.
De vormgeving van Alien is subliem. De giger designs (met Alien als pronkstuk), de aankleding, de environments, de muziek, de enorme sfeer en de prachtige cinematografie. Nog net geen Blade Runner maar dit is de enige film van Scott die aardig dichtbij komt. Met het concept van Alien heeft zij een combinatie in huis waardoor dit naast de vorm ook inhoudelijk zo'n geslaagde film is. Spanning, beklemmende sfeer en creepy design. Giger, bedankt daarvoor. Spanning, lekkere trage opbouw, briljant design en de visuele vakmanschap maken hiervan een meesterwerk. Ook echt 'voelbare' cinema dit.
Alien Raiders (2008)
Toch wel vermakelijke onzin dit.
Behoorlijk over the top, de yeah's van Carlos Bernard en een geweldige Alien King, wat een belachelijk beest . Duurt wel een hele tijd tot de film echt to the point komt maar wel een lekker tussendoortje voor de horrorfans die van horrors houden met een belachelijke ondertoon. Wel een film die qua niveau wat onderdoet voor de andere Raw Feed titels.
Alien: Resurrection (1997)
Alternatieve titel: Alien 4
Laat ik voorop stellen dat ik een enorme Alien fan ben, en tegelijkertijd van de Alien zelf. Wel het Giger model natuurlijk.
Jeunet aan het roer van een Alien film, daar had iedereen kunnen zien dat dat fout gaat. Ongelofelijk dat ie dit project in handen heeft gekregen. Verschrikkelijk deze film, heeft totaal niets meer met het Alien concept te maken. Ripley valt datn nog wel mee, de basismodellen van de Alien zijn nog wel in orde maar voor de rest is dit een regelrechte ramp natuurlijk. De spanning is nihil, de pogingen ot humor zijn genant en dat einde is natuurlijk lachwekkend. Dit gaat werkelijk nergens meer over. Wat een belediging, Jeunet is ook een softie eerste klas. Jeunet voelt op elk aspect out of place aan en Alien IV is gewoon één grote farce.
Alien³ (1992)
Alternatieve titel: Alien 3
Jaren nadat ik Alien en Aliens zag, zie ik nu eigenlijk pas Alien³, beetje vreemd wel ja.
Ook weer een goed deel voor de Alien reeks en doet eigenlijk niet veel onder voor Alien en Aliens. En dat ligt vooral aan één ding en gelijk de grote kracht van deze reeks; de Alien design van Giger. Wat is dit toch een perfect gedesigned creature, en dit kon natuurlijk allee nvoortgebracht zijn uit een droom. Toch fijn dat Giger lijdt aan night terror.
Alien³ keert terug naar zijn roots, wat minder action paced en wat meer de suspense kant weer op. Een opbouwend kat en muis spel tussen Alien en mens. Vooral die hallway lockup scenes zijn behoorlijk spannend, de Alien ziet er weer fantastisch uit en ook de setting werkt naar behoren. Toch is deze net iets minder dan zijn twee counterparts, mede omdat de Alien sequences erg kort zijn en echt veel van die sequences kent de film ook niet.
Al met al weer heerlijk genoten, binnenkort ga ik me wagen aan Resurrection.
Aliens (1986)
Waar de herziening van Alien goed uitpakte doet het nou net niet bij Aliens. De laatste keer dat ik deze zag waren mijn favoriete films ook toevallig Steven seagal titels, dat verklaart veel. Want deze is op elk vlak behoorlijk dumbed down vergeleken bij het magistrale eerste deel. Helaas iets te veel een actiefilm, te veel spektakel en vooral audiovisueel is het geen schim van het eerste deel. Spanningsopbouw is hier ook niet al te best. Ook de personages zijn geen schim van de personages uit het eerste deel waar Vasquez echt zo tenenkrommend slecht is. Een veel geprezen sequel maar wat mij betreft onterecht omdat op de Alien na de hele sublieme vorm verloren is gegaan.
All Is Lost (2013)
Zeer vermakelijke minimalistisch verhalende film. Ik ben zelf een groot liefhebber van dergelijke films, waar er vooral uit mimalisme geput worden maar persoonlijk heb ik wel problemen met dergelijke survival films. Ik had de hoop dat All Is Lost toch iets nieuws zou doen met dit subgenre, maar helaas valt Chandor ook weer in dezelfde valkuilen.
Waar een 127 Hours effectief gebruik maakte van flashbacks en vooral veel had aan de mooifilmerij van Boyle heb je in All is Lost niet veel omhanden. Het duurt ook een tijd voordat de film haar ritme te pakken heeft en dat Redford zich ontpopt tot een absolute tour-de-force. Hij speelt de rol van zijn leven. Dat Chandor ook niet geforceerd mogelijkheden zoekt om Redford tekst te geven is erg welkom.
Aardige film maar weet helaas de valkuilen die ik het subgenre vind hebben niet te ontwijken. Voor liefhebbers van het subgenre zeker aan te raden, want Chandor weet er wel raad mee.
All the Boys Love Mandy Lane (2006)
Alternatieve titel: Mandy Lane
Gemiste kans weer.
Te beginnen met dat Heard, ook al is het nog vroeg in haar carrière, zich niet moet lenen voor dit soort werk. Dit is horror 101 op zijn puurst en er zijn genoeg films voorgegaan die het beter doen.
Film kabbelt te lang voort naar het uiteindelijk slash gedeelte. Van een slasher wil ik dan graag ook wel wat vernieuwende kills zien maar die bleven helaas ook uit. Geen inspiratie, gewoon op de automatische piloot.