Ah Fei Zing Zyun (1990)

De oudste Wong Kar-Wai die ik tot nu toe heb gezien, en voor het grootste gedeelte is het weer alles waar ik de regisseur en met name cinematographer Doyle om waardeer. Erg erg sfeervol en de acteurs zijn allemaal geweldig. Soundtrack kent ook wat mooie fases, en visueel is het weer erg sterk.

Maar alles is net wat minder dan veel van zijn latere films vind ik toch. Visueel is het vooral fraai qua shots, maar camerawerk vond ik niet echt groots en de editing is toch later wel een veel sterker punt van Wong geworden. Ook de muziek deed me minder, en het verhaaltje en de relaties zijn niet zo ongelofelijk pakkend als ik had gehoopt.

Maar ook een iets mindere Wong is alsnog erg mooi, lekker en swingend. 3.5*

Toch maar een halfje erbij, al is het alleen maar voor de eindscene

Lekkere film weer van Kar Wai Wong.

Ik lees nu pas voor het eerst dat deze film samen met 2046 en In the Mood for Love een officieuze trilogie vormt. Dat zijn ook de films waar ik eigenlijk gelijk aan moest denken toen ik deze film zag. Ten eerste vanwege de tijdsperiode, jaren zestig, waarin de film afspeelt. En ten tweede ook vanwege Maggie Cheung.

Het verhaal vond ik deze keer niet altijd even boeiend, maar het is vooral het prima acteerwerk en de mooie visuele stijl van Wong, die ervoor zorgen dat de film boeit. Die soort van groenachtige kleur, geeft de film een fijne sfeer. Daarnaast spelen vooral Maggie Cheung en Andy Lau erg sterk. Alleen de muziek had nog wat beter gekund, maar dat heeft Wong gelukkig in enkele van zijn latere films ook wel "opgepakt.".

3,5*

Fijn debuut van Wong Kar-Wai, maar voelde vooral aan als een vingeroefening voor wat later kwam, iets wat anderen ook al beweerden. Ik wist niet dat dit een trilogie vormde met In the Mood for Love en 2046. Ik wilde In the Mood for Love net een herziening geven (2046 nog niet gezien) en het is puur toeval dat ik deze eerder zie, maar wel fijn om dan een vergelijking te leggen binnenkort met die film.

Het is al een erg sfeervol filmpje en we zien Kar-Wai's stijl al in primitieve vorm terug, maar hij is hier nog wat verhalender dan hij bij zijn latere werk zal zijn, waarin hij meer gaat steunen op beelden om de emotie op te roepen, waar hier nog vaak dialogen de taak moeten volbrengen. Dat maakt The Days of Being Wild niet een slechte film verder, het is gewoon slechts zo dat het later beter gedaan is. Die scènes met Maggie Cheung en die politieagent zijn erg sterk bijvoorbeeld. Ook Leslie Cheung is weer eens zeer te genieten in een moeilijke rol. En met de sfeer zit het altijd wel goed bij Kar-Wai.
3,5*

Het is zijn tweede film.

Het ergste ik: dat wist ik heel goed. Het zou verboden moeten worden dat ik nog recensies schrijf na twaalf uur 's nachts.

Zo vlak na zevenen ben je ook niet echt in topvorm.

In het begin is het wel flink doorbijten. Het tempo is tergend langzaam en het duurt lang voor je in de gaten krijgt waar de film nu eigenlijk over gaat (later blijkt dat er meerdere thema's zijn). Normaliter kijk ik graag naar films waarin de klassieke plotstructuren overboord worden gegooid, maar deze film kon me niet heel erg interesseren. Haneke of Korine doen dat toch een stuk beter.

Zijn de vervolgen beter?

Sfeervolle film over mensen, die met elkaar gemeen hebben dat ze afgewezen worden door degene naar wie ze op zoek zijn. Interessante verhaallijnen, waarvan twee van de drie worden afgesloten. De derde, centrale verhaallijn biedt met z’n mooie slotscène het opstapje naar het schitterende vervolg, dat pas tien jaar later zou komen.
Ik vind het achteraf jammer voor mezelf dat ik eerst de twee latere films gezien heb en nu pas deze opening van de trilogie, die op de keeper beschouwd weliswaar nog niet het hoge niveau haalt van In the mood for love en 2046, maar wel naar mijn smaak een stuk beter is dan de tussenliggende werken van Wong.
Fraai camera- en acteerwerk. Aangenaam verrast bovendien door het feit dat “Always in my heart” van Los Indios Tabajaras het Leitmotiv van de film is. Het lijkt eeuwen geleden dat ik deze uitvoering van dat prachtige nummer nog eens gehoord heb.

Het traag voortkabbelend, somber gestemde verhaal over de vier radeloze personen en onbeantwoorde liefde, hoe grillig kansen kunnen zijn, over ontheemd, eenzaam, hulpeloos zijn en het onvermogen om te gaan met intimiteit, was flinterdun. De verschillende personages bleven voor mij teveel op afstand. Bovendien had een soundtrack de film kunnen verlevendigen.

Eindelijk heb ik DOBW gezien. De eerste telg in de officieuze Mr. Chow trilogie. Zeker voor iemand die de beste man als avatar gebruikt verplichte kost. De film wist me positief te verassen. Het geheel kwam van tevoren een beetje soapy op me over (plot, posters e.d.), en eigenlijk hebben veel Wong Kar Wai films dat wel. Het zijn prachtig geschoten liefdesverhaaltjes. Toch valt er ook in een van de eerste films van deze man al genoeg te genieten. Niet in de laatste plaats dankzij de man achter de camera. Hier zien we al de aanloop naar de typische frivole stijl van Christopher Doyle. Een hele mooie vind ik die op de Fillippijnse straat waar de camera het stationsgebouw in zweeft, de trappen op en zo in een grote wachtruimte uitkomt waar Yuddy nochalant staat te poseren. Veel interessante cameraposities en het gebruik van spiegels en reflecties geven ook deze vroege WKW film al zijn signatuur. Toch was het allemaal wel net even wat minder als bijvoorbeeld Chungking Express. Om nog maar niet the spreken over In the mood...

Het verhaal had interessante elementen en er zitten een aantal heel genietbare scenes in, toch kwam met name de personage Luddy niet altijd goed aan bij mij. Meer gevoel had ik bij de scenes tussen Su en de politieagent. Dit was een typische WKW verhaallijn en de conclusie van de scene ("and then I became a sailor") deed me erg denken aan Chungking Express. Toch vond ik het verhaal over het geheel genomen wat de magertjes. In de latere films valt dat minder op door de visuele pracht, maar hier komt Wong er niet helemaal mee weg.

Toch een leuke film om eens te zien. Zeker geen tegenvaller en helpt ook zeker om een aantal personages uit 2046 beter te begrijpen.

Vond deze enigszins beter dan "I'm in the Mood for Love", maar op de sfeerscheppende, visuele aspecten na toch ook niet echt begeesterend.

Het is wennen, want Wong Kar-Wei vertelt een verhaal - en eigenlijk meer dan één - en het duurt wel even om er de rode draad te vinden die het geheel verklaart, namelijk een onbezonnen tijd die de echt toenadering tussen mensen heeft verhinderd.

Heel mooi is wel de gevoelige, romantische muziek op het tempo waarop de film voortdrijft.

Heb nu wel weer erg veel zin om 'Fa Yeung Nin Wa' weer te herzien, nadat ik gisteravond deze film van regisseur Kar Wai Wong heb mogen bewonderen. Zeer fijne film, met een heerlijke sfeer en intrigerende personages. De samenwerking met Christopher Doyle zorgt voor een mooi visueel geheel en de prent kent een aantal erg fijne hoogstandjes op cinematografisch vlak. Het openingsshot is direct erg mooi. De liefdesverhaaltjes zijn best interessant, vooral die met de agent vond ik mooi om te zien. Fijne film.

Fraaie film van Wong Kar-Wai, tot mn eigen verbazing pas de eerste film die ik van deze cineast zag. Mooi kleurgebruik, originele shots, sterk acteerwerk en stemmige soundtrack, ga snel wat meer werk van hem zien.

Het verhaal vond ik wel aardig maar niet opzienbarend. Minst vond ik de misdaad-aspecten, was niet heel geloofwaardig, en bovendien waren de spaarzame actiescenes matig gefilmd -gekunsteld, chaotisch- de mooie rustige shots waren een stuk beter genietbaar.

Mede doordat je totaal niet echt weet wat er in die knapen om gaat is het een saaie bedoeling

Tussen mij en Wong zal het nooit een heel gelukkig huwelijk worden. Het ziet er allemaal wel sfeervol uit en vooral al die regen die je constant hoort is enorm invoelbaar, net als de zomerhitte. Enkele losse scènes springen eruit met vooral het stukje met de politieman. Maar dat laatste is dan ook het enige stuk met emotionele impact. De rest is me te afstandelijk en zijn de personages mij te onbegrijpelijk. Het tempo is dan ook ineens te traag en echt interesseren doet de film me nergens. Dan duren zelfs 90 minuten vrij lang. 2,5*.

Weer visueel een plaatje en een fijne film voor een relaxte vrijdagavond. Verhaal en hoofdpersonage is ook zeer boeiend. Toch had ik moeite om mijn aandacht er echt de gehele speelduur er bij te houden, maar bij de aftiteling toch een glimlach. Fijne film.

Vind dit toch een mindere Kar-Wai. Het is allemaal poëtisch en smaakvol in beeld gebracht, maar de personages en hun beslommeringen interesseerden me geheel niet. Daar kon zelfs Maggie Cheung niks aan veranderen.

Krappe 3*