Ai no Korîda (1976)

Een ietwat saaie film, maar toch mooi in beeld gebracht. Iets wat in het westen niet snel te zien is, vooral de combinatie van een seksueel getint thema met enige dramatiek. Ai no korida is de prent van een koppel dat begint als een pleziertje, maar waar de passie snel groeit en ze er zelfs een prijs voor willen betalen. In een tijd waarin het westen met films als Deep Throat of Turks Fruit een weg zoekt in de seksuele vrijheid in de filmwereld, is dat hier geen kwestie van provocatie, maar gewoon een onderdeel van het verhaal. Voor die scènes moet je de film niet zien, het is eerder het fysiek liefhebben tussen twee personages dan een truc van de regisseur om kijkers te lokken. Het resultaat is een mooie film, misschien wat gedateerd en toch ietwat saai.

Een kritisch portret van de Japanse samenleving tijdens de tweede wereldoorlog in de vorm van een uitzonderlijk radicale en controversiële film die aan de ene kant fascineerde (de seksuele obsessie), maar aan de andere kant een ongekend saaie verhaallijn had. De harde penis van hoofdrolspeler Tatsuya Fuji zorgde, in combinatie met de koele expliciete seksscènes, penetratie, zaadlozing en de mix van seks en geweld, destijds in onze preutse wereld voor de meeste opwinding. Echter het verhaal dicteerde hier de seks en niet andersom.

Een film met sterk verdeelde meningen. Wat wil je? Erecties in 'volle' glorie, behaarde vagina's en een tiental full-on seksscènes. In 2016 niets schokkend of spectaculair, zou je denken. Toch zijn er mensen die nog steeds als door bliksem getroffen zijn als ze dergelijke beelden in een film zien. Dit in tijden van succesverhalen als 50 Shades of Grey. De mens is zo hypocriet. We dromen allemaal van de hoogste extases en de grootste deugden, maar o wee als we rauwe liefde in een film zien, godbetert dan nog eentje uit het verre Oosten, tussen een man met een kantoorsnor en een niet onaantrekkelijke behaarde deerne in een kimono, dan vinden we het maar niets. Tja. De mens is hypocriet.

Dit is een baanbrekend film, uitgebracht in een tijd en natie waarin dit absoluut nog niet werd geapprecieerd en getolereerd. Gefilmd en geënsceneerd op een esthetisch fraaie manier (de laatste tien minuten prachtig gekadreerd). Naar mijn mening geen meesterwerk, maar wel een film van een regisseur met visie. Eentje die niet vergeten mag worden.

Op 17 september 2008 schreef ik dit:

3.0*

Het meest bijzondere aan deze controversiële, erotische film vind ik, dat het verhaal gebaseerd is op een waargebeurde moord en de bijbehorende castratie. Het komt mij voor dat de beide protagonisten Tatsuya Fuji en Eiko Matsuda erg veel vertrouwen in elkaar en in de rest van de filmcrew gehad moeten hebben om samen zo’n intieme film te maken. Moeilijke, veeleisende rollen lijkt mij. Ze brengen het er meer dan behoorlijk vanaf.

Geen absolute topfilm, maar wel een die een markante plaats verdient in de filmgeschiedenis.

Intens en ongemakkelijk, maar zeker niet slecht. De op het eerste oog zo onschuldige Sada ontpopt zich meer en meer tot een adept van De Sade- het zal geen toeval zijn? Grotesk einde, maar omdat er zo lang naar toe wordt gewerkt wel passend. Als deze film nu zou worden uitgebracht zou er waarschijnlijk heel wat worden ge#metoo’d trouwens, er zijn nogal wat ongewenste intimiteiten.

Interessant.

Oshima was me tot zover nog redelijk tegengevallen, maar deze film vond ik toch een stuk interessanter. Het verhaal van Sada was me al eerder bekend (is ook meerdere keren verfilmd) en Oshima's film vind ik ook niet de beste, maar boeien doet het wel.

Het is sowieso verrassend om een wat explicietere Japanse film te zien. Oshima toont gewoon wat er getoond moet worden en daar is niks mis mee. Termen als porno en zelfs erotiek vind ik amper op z'n plaats, want zo geweldig erotisch en opwindeld is het allemaal niet, maar centraal staan nu eenmaal de sezxuele uitspatting van Sada en de relatie met haar kersverse man.

Ondanks dat het tempo best traag is, er eigenlijk weinig gebeurt en ook de setting erg beperkt blijft, weet Oshima het toch steeds spannend en intens te houden. Het laatste half uur gaat dan ook mooi crescendo. Goed acteerwerk, best mooi geschoten en een fijne finale, deze Oshima is zeker de moeite een keertje gezien te hebben.

3.0*

Dat mottig koppel dat de hele film afstotelijk ligt te wippen is allesbehalve interessant, maar het zijn de muzikale bijdragen die nog het meest op de zenuwen werken. Wat is dat met al dat gejank dat voor zingen moet doorgaan en dat willekeurig gepluk aan wat snaren dat voor muziek moet doorgaan? Dat is nog veel weerzinwekkender dan al die belachelijke seks die getoond wordt. Echt afgrijselijk. Als er een prijs bestond voor slechtste muziek in een film ooit, dan hebben we hier een grote kanshebber.

Toondove mensen die wurgporno met lelijke mensen opwindend vinden, moeten zeker eens kijken.

Mja, een erotische prent kan je het zeker noemen. Pornografisch? Zo ver wil ik het niet drijven. Behoudens die ene blow job met ejaculatie en misschien die vrij grappige scène met dat ei gaat het voorts nauwelijks expliciet. Integendeel zelfs vond ik. Wel erg veel suggestieve scènes. Ik had precies de indruk dat die niets anders deden dan op elkaar kruipen. Beetje overdaad om weer te geven dat er een obsessieve seksrelatie was met elkaar (en zelfs met anderen).

Beetje hol dus op dat vlak want van een verhaal was bijgevolg weinig sprake. De enige rode draad die ik kon ontwarren was dat die meid na verloop van tijd wel erg rare dingen deed of vroeg. Die blow job is één ding, dat ei ook, wurgseks eventueel ook nog, maar in jezelf laten plassen, de idee om de penis van je man af te snijden enzo... Neen, er mankeerde wel iets met haar met de manier waarop ze haar liefde wou betuigen.

Sfeervol wel met die geisha’s enzo, alleen kweelden ze wat veel. Film is te onevenwichtig om aan te slaan. Jammer eigenlijk, want potentieel was er wel en dat heeft niets met lelijke of mooie acteurs te maken.