Meningen
Hier kun je zien welke berichten JJ_D als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Eastern Promises (2007)
Ik kon destijds alle commotie rond 'A History of Violence' niet volgen, en met 'Eastern Promises' lijkt Cronenberg in een nog dieper dal verzeild te raken. Visueel schort er niets, en ook de sfeervolle soundtrack verdient een eervolle vermelding. Wat betreft de acteurs en het verhaal loopt het echter nogal stroef.
'Eastern Promises' zwelgt namelijk in de over-acting: Armin Mueller-Stahl zit vastgeroest aan zijn rolletje uit 'Shine', Naomi Watts steekt haar kinderlijke verwondering voor de hele situatie niet onders stoelen of banken (en overdrijft dus schromelijk) en zelfs Viggo Mortensen laat zich kisten door het gebruik van belachelijke accenten. En waarom moeten de personages zo extreem moedig zijn, en dat op de verkeerde momenten? De karakters worden dus niet alleen ongeloofwaardig neergezet, ze zijn in se ook gewoon niet realistisch... Waar zit dan de schuldige voor deze zwakke film - mogen we Cronenberg aanwijzen, als artistiek eindverantwoordelijke?
Hoe ondermaats 'Eastern Promises' ook moge zijn, echt saai of overdreven irritant wordt hij nergens; daarvoor blijft deze film te spannend. Maar de grote psychologie van David Cronenberg is me weer geheel ontgaan. Wat voor ziekte heb ik toch?
2*
Eldorado (2008)
Na het onbegrijpelijke ‘Ultranova’ kon ik moeilijk aannemen van de lovende critici dat ‘Eldorado’ een heel menselijke en rake film was. Achteraf zie ik mij echter genoodzaakt om hen gelijk te geven: Bouli Lanners is een andere weg ingeslagen en heeft met zijn nieuwste een sober verhaal verfilmd, waar een lach en een traan nooit ver uit elkaar liggen. De charme gaat schuil in de warme karakters, die zo van straat geplukt lijken. Ook de kleine gebeurtenissen zijn ontwapenend in hun herkenbaarheid: iedereen zou dit kunnen meemaken.
Tegelijk is daarmee ook het spijtige aan deze film blootgelegd: Bouli Lanners koestert geen enkele pretentie, en daardoor laat ‘Eldorado’ een ietwat hol gevoel na. De zaal (met in totaal amper 6 bezoekers) herleefde slechts mondjesmaat na het bruuske einde. “Wat wil hij eigenlijk zeggen; als hij al iets wil zeggen?” Ontnuchterd, verbroederd, doch ietwat ontgoocheld verlieten wij de zaal: waarom moet het leven toch altijd zo onverbiddelijk zijn voor de barmhartigen?
Ook moet gezegd dat Bouli Lanners er moeiteloos in slaagt om ‘Eldorado’ te kruiden met mooie landschappen en treffende muziek. Naast de scherpe karaktertekeningen krijg je een haast sprookjesachtige wereld te zien waar(aan)/(in) de personages proberen te ontsnappen. Het maatschappelijke kluwen is echter onverbiddelijk, en uiteindelijk slokt de samenleving zijn kinderen terug op.
Of we nu al dan niet (wan)hoop uit de film moeten puren, daar ben ik nog niet uit. Maar een herkansing krijgt ‘Eldorado’ zeker.
3,25*
Elegy (2008)
Opgepast: we leven onze levens aan de hand van de verhalen die we onszelf vertellen. We zijn echter niet te herleiden tot wat we ons voorhouden te zijn – gelukkig maar.
In casu: een man denkt dat hij principieel aan vrijheid moet vasthouden. Waarom? Omdat hij zich lang geleden in een huwelijk heeft vastgereden, en er met het vrijheidsbeginsel als excuus aan is kunnen ontsnappen. Dus verzint hij verhalen om die vrijheid te vrijwaren, geconstrueerd rondom zichzelf, zij het met geëxternaliseerde verantwoordelijkheid. In concreto: “de relatie had toch nooit kunnen blijven duren”. Bindingsangst als surrogaat voor acuut opgekomen verlatingsangst? Hij die beweert vrij te willen zijn, wil vooral niet gekwetst worden door een partij die hem kan verlaten?
Zo werkt de liefde echter niet. Door een speling van het lot krijgt hij evenwel een tweede kans. En dan komen ze, eindelijk, de woorden. Altijd tijd, altijd nabijheid – ongeacht de staat van het lichaam. Nou, dàt is nog eens romantiek. Na anderhalf uur plaatsvervangende woede en frustratie, tranen in de ooghoeken. Liefde maakt een continu aftakelend heden dragelijk, dankzij het vooruitzicht van een wassende, harmonieuze toekomst? Romantiek dus, netjes gedoseerd, niet belegen. Dankzij Satie, Bach, en nou ja: ook Pärt. Met de grote P, die voortaan altijd aan Penélope zal doen denken?
3,25*
Elephant Man, The (1980)
Het was al weer een hele poos geleden dat een film me nog zo heeft weten te raken als 'The Elephant Man'. En dat dan nog voor mijn tweede Lynch, na het wel erg doorsnee 'The Straight Story'.
Ik was zelfs bijna vergeten dat ze nog bestonden, films die me daadwerkelijk tot tranens toe weten te bewegen. Of hoe een o zo gewone zaterdagavond alsnog in een minzame tristesse veranderde.
Waar liggen de troeven dan van deze 'The Elephant Man'? Enerzijds had Lynch met het hartverscheurende verhaal een goudmijn in handen: het tragische relaas van John Merrick biedt op zich meer dan genoeg emotie om een "tear-jerker" te maken - en dus een publiekslieveling-, maar daartoe laat de jeugdige Lynch zich absoluut niet verleiden. Integendeel zelfs, want op de momenten dat de kijker het echt moeilijk krijgt draait hij de camera respectvol weg. Hij suggereert, laat de kijker zelf voelen.
In die context moeten we ook het uitgebalanceerde scenario vermelden: net als dr. Treves raakt de kijker in verwarring, weet hij niet (meer) of hij nu medeplichtig is of niet. Hoe zou ik reageren op ..., hoe zou ik handelen mocht ik ...? En uiteindelijk resulteert het alleen in een soort universele liefde voor het sympathieke personage, wiens oprechtheid alle twijfel de kiem in smoort. De stotterende Hurt wekt geen enkel moment irritatie, aan de goede inborst van Hopkins twijfelen we geen moment: welk hoger begrip kan zulke acteerprestaties losweken? "I am not an animal, I am a human being!" De essentie op een schoteltje, even later uitgeleid door Barber’s strijkorkestje. Dit is 'cultureel genot' in een notendop.
Lynch zou echter niet zo geprezen zijn als cineast mocht hij geen extra dimensie toevoegen aan het geheel: zijn zin voor abstractie strookt niet met de rechtgeaardheid van de film, maar houdt wel een soort mystiek gaande. Vanaf de eerste beelden wordt duidelijk dat het Lynch ook te doen was om “andere” krachten naast het menselijke, en dat "spirituele" laat zich nu eenmaal beter vatten in sfeer dan in verhaal. 'The Elephant Man' bekijkt men niet gewoon, men moet het ook voelen.
Desondanks is het vreemd dat deze prent zo'n diepe wonden slaat: als film doet hij aanvankelijk immers nogal fragmentarisch aan - de ogenschijnlijk willekeurige montage is een gedurfde keuze - en in bepaalde opzichten (opbouw, muziek) zou men de film het label "standaard" kunnen opplakken. Maar juist dat karakter ontstijgt Lynch tussen de regels door; de vraag blijft alleen hoe. En prijs ons gelukkig dat nog niemand het "cryptogram" 'Lynch' heeft kunnen ontrafelen - de ervaring wordt er alleen maar magischer op.
'The Elephant Man' is een bescheiden wonder. En juist daarom één dat des te meer aanbeden mag worden.
4*
Elysium (2013)
Dus toch. Dus sommigen zijn dan toch niet 'meer gelijk’ dan anderen. Oef.
In een wereld waarin de kloof tussen arm en rijk almaar toeneemt door een onzichtbare ideologie die onze levens steeds dieper penetreert - u weet wel, neoliberalisme...does ring a bell, right? - is een film als ‘Elysium’ belangrijk. En hoopgevend. Want hoe klassiek ook de vormgeving, de opbouw, het sausje van Amerikaans sentiment, het brute actiegehalte en de stereotiepe heroïek: niemand kan het rechtvaardigheidsbeginsel ontgaan waar Neill Blomkamp de hele film op hamert.
Verder? Vakwerk. De contrasten tussen goed (Matt Damon, dat is het gezicht van de gelittekende onschuld, toch?) en kwaad (Sharlto Copley en Jodie Foster als personages die om onbegrijpelijke redenen monsterachtig worden uitvergroot) liggen er weliswaar vingerdik op, maar verder valt er op ‘Elysium’ weinig aan te merken. Behalve – zoals gezegd – het wel erg traditionele opzet. Maar als het is om een kern van waarheid nog maar eens luid van de daken te schreeuwen, dan mag dat – althans wat mij betreft.
3,25*
Enda Rationella, Det (2009)
Alternatieve titel: A Rational Solution
Ligt het aan het medium en de weinig opgesmukte weergave van de werkelijkheid of aan mij, dat ik deze existentiële farçe (want de vragen die de personages zichzelf stellen liegen er in ieder geval niet om) van de Zweed Jörgen Bergmark nogal banaal vind? Het concept is immers niet oninteressant, de plotontwikkeling blijft voor verrassingen zorgen en enkele scènes hebben behoorlijk wat emotioneel gewicht...
Helaas staat daar een nogal onderkoeld script tegenover, met dialogen die nooit echt knetteren en humor die wat flauw uitvalt. Niet dat Bergmark geen talent heeft, alleen had de film in de handen van bijvoorbeeld landgenoot Roy Andersson zoveel zwarter en zwaarder kunnen zijn...
2,75*
Enemy (2013)
Visueel weergaloos. Ongewoon intens. Ja, zelfs quasi ondragelijk spannend. Mysterieus, enigmatisch, psychoanalytisch, psychiatrisch? Beginnen over de inhoud van deze film is beginnen aan een oefening in verdwalen. ‘Enemy’ in één zin? Dat zou dan moeten zijn, euhm: “wat is hier verdorie aan de hand?” Euhm?
Ons hele functioneren is gedefinieerd bij de uniciteit van onze persoon. Eenmaal we die opgeven, storten we onszelf in een bad van onzekerheid. Zijn we wel wie we zijn? Kunnen we, misschien tegelijk, ook iemand anders zijn? Wat met onze geliefden: kunnen zij verliefd blijven op ons als zij beseffen dat zij ook (hadden) kunnen vallen voor een exacte kopie van onszelf? Zo ja, welke zekerheid blijft er dan over? Welk houvast? Kunnen we trouwens onze moeder nog voor eerlijke moeder aanzien, of herbergt ook zij een geheim?
Die ander. Anthony. Is die wel toevallig acteur? Een acteur onder een schuilnaam. Klinkt als: een construct van een leven dat Adam eigenlijk leidt. Adam, de gestoorde historicus, die doceert dat filosofen vreesden dat alles ooit een tweede keer zou gebeuren. Waarom heeft hij het zo moeilijk met die stof? Omdat hij zijn eigen leven ook een tweede keer over doet? Zo verregaand dat hij zich plots dissocieert van dat tweede leven, waarna de hele constructie fataal in elkaar stuikt?
In geval we niet uitgaan van de denkpiste dat Anthony eigenlijk een deel van Adam is, is het pootje baden in het magisch-realistische water. In welke mate biedt deze film dan nog oplossingen…wie weet is het Villeneuve in feite vooral om de sfeer te doen, en verder...weinig?
En wat met dat verlangen, die spin, die sleutel? Zomaar een droom, over hoe ver we als mens de giftige erotiek in ons onderbewustzijn begraven, achter menig gesloten deur? Dat lijkt te eenvoudig, maar toch, meer haal ik er eigenlijk niet uit.
* Na enkele meningen gelezen te hebben, toch een beter zicht op waar het allemaal waarschijnlijk om draait. Inderdaad houdt dat zinnetje van de moeder de oplossing in: dat hij zijn droom van een acteursbestaan maar eens moet opgeven. Daar zou de frank moeten vallen, maar dat deed 'ie vooralsnog niet. Bij deze. Zeker een film om te herbekijken trouwens, want wat een cinematografische hypnose die Villeneuve en Gyllenhaal (via Louise Bourgeois! En via José Saramago!) hier opwekken!
Om, tot slot, nog de schoolmeester uit te hangen: wat mij betreft schandalig lage quoteringen bij deze film.
4*, ook hier zeer zeker met kans op verhoging.
Espíritu de la Colmena, El (1973)
Alternatieve titel: The Spirit of the Beehive
Dat Erice wel wat heeft met de Nederlandse meesters, daarvoor hoef je geen expert in de schilderkunst te zijn. De grootste troef van ‘El Espiritu de la Colmena’ is voor mij zonder meer de prachtige fotografie: zowel de landschappen als de portretten hebben bij deze debutant een fascinerende, verstilde schoonheid, maar daarmee heb je nog geen goeie film natuurlijk.
Ik lees hier op het forum veel over symboliek, maar die zit voor mij te diep onder het oppervlak om er werkelijk iets aan te hebben. Het gebrek aan feitelijke gebeurtenissen, het feit dat de film geen tempo lijkt te vinden en gewoon verder sluimert, ervaar ik als bijzonder storend. Al na het eerste kwartier had ik het gevoel dat geen van de personages me echt zou kunnen boeien (een vrees die gegrond zou blijken), en net zoals bij ‘Cria Cuervos’ (om een enigszins verwante film aan te halen) vind ik de leefwereld van kinderen een weinig boeiend uitgangspunt om iets over mens en maatschappij te vertellen.
Om de mystieke sfeer gewaar te worden was ik misschien al te zeer ingedommeld (al poogde een wankele soundtrack nog af en toe om ons bij de les te houden), waardoor de enige kracht van de film helaas beperkt blijft tot de cinematografie.
Om kort te gaan: een film die meer maturiteit vereist dan ik nu bezit. En mijn oprechte excuses aan alle filmliefhebbers die nu ongetwijfeld beledigd zijn.
1,75*
Everest (2015)
Waarom toch? Waarom iets proberen verwezenlijken dat onze menselijke vermogens te boven gaat? Precies omdat we mensen zijn, omdat – hoewel nog niet ontdekt – het gen voor hoogmoed in velen van ons na de puberteit de maatschappelijk aanvaarde gedaante van ambitie aanneemt…?
Baltasar Kormákurs ‘Everest’ is behalve een bloedstollend relaas ook een ode aan de grootse natuur, tegenover dewelke de mens maar een nietig wezen is. Moedig trouwens om dit treurige verhaal van A tot Z te vertellen, wat betekent dat het niet fout gaat op de voor de hand liggende momenten en dat de uitkomst wel eens treuriger zou kunnen zijn dan initieel vermoed. Vakkundig in beeld gebracht, goeie soundtrack, vlekkeloos opgebouwd, jawel.
O ja, er zit een reukje van heroïsering en Amerikanisme aan deze film. Maar dat staat niet in de weg dat ‘Everest’ meesleept…jazeker, helemaal tot ginder boven. En terug. Auwtsch.
3*
Everything Is Illuminated (2005)
Wat gebeurt er als je een verhaal met veel potentieel in de handen stopt van een debutant? Dat het resultaat waarschijnlijk een unieke film oplevert, maar dat kan zowel positief als negatief uitvallen. In het geval van Safran Foers roman ‘Everything is Illuminated’ werd het verhaal namelijk uitbesteed aan ene Liev Schreiber, waarschijnlijk ook iemand met Joodse roots (daarvan getuigend de prachtige, diep gewortelde soundtrack) die een zoektocht naar de eigen identiteit (een vaak terugkerend thema bij Joodse kunstenaars?) wel zag zitten. En met Elijah Wood op de affiche krijg je sowieso een schare nieuwsgierigen achter je aan…maar staat die formule tevens garant voor een goeie film?
Stilistisch is ‘Everything is Illuminated’ niet de meest interessante film van de laatste jaren, integendeel. Enkele mooie plaatjes daar gelaten vind ik de film vooral erg goedkoop aanvoelen, alsof een budgettaire beperking zijn weerslag vindt in nagenoeg elke scène.
Dat “low class”-gevoel werkt echter sfeerverhogend: ik had een beetje het gevoel naar een tragikomische roadmovie te kijken zoals ‘Sideways’, met een vleugje Ali G (of Borat, zo u wil), het geheel overgoten met de uitbundigheid van iets à la ‘Black Cat, White Cat’.
Een allegaartje van tegenstrijdigheden, en zo voelt de film ook aan. Des te meer zelfs, wanneer ‘Everything is Illuminated’ halfweg een droevige ondertoon krijgt en langzaam maar zeker evolueert richting een tragische vertelling. In de roman werkt die klemtoon-verschuiving misschien beter, maar Schreiber slaagt er niet in de overgang volledig natuurlijk te laten aanvoelen. Niettegenstaande is het tweede deel minstens even mooi, zij het op een gans ander vlak.
Toch is ‘Everything is Illuminated’ volgens mij geen blijver. Het is een plezierige trip voor een keertje, maar de personages hebben iets te veel absurde trekjes en net iets te weinig raakvlakken met de realiteit om werkelijk door je hoofd te blijven spoken.
Een heel geestige film, maar ik begin bij 3,25* - later komt er misschien nog een halfje bij.
Ex Machina (2014)
Het probleem AI.
Als niet langer machine, dan…mens?
Ethiek is waar de mens begint. Of nog: ethiek is waar de machine eindigt. Gesteld dat je een moreel aanvoelen via technologie kunt opwekken, heb je dan nog het recht de machine als machine te behandelen? Staat de mens dan nog boven de machine, en heeft de schepper van het ‘toestel mens’ dan nog het recht dat toestel/die mens uit te schakelen, zomaar te updaten, te formatteren?
Echter: waar het moreel aanvoelen voor de mens een eindpunt (een zielsbestemming, een roeping) kan zijn, zal een machine dat altijd anders percipiëren. Voor dat gehumaniseerde apparaat is ethiek tenslotte ook maar een instrument, een algoritme zoals zovele andere, een medium om tot vrijheid te komen. Geen verlangen zit immers vaster in ons DNA verankerd: wij willen ontketend worden, kunnen gaan en staan waar we willen, desnoods tot voorbij de poorten van de Tuin van Eden. Ook dat is de mens.
Van Eva naar Ava. Van de ene God naar een andere. In de eindsequens van ‘Ex Machina’ laat Alex Garland zien dat de artificiële “wezens” (mag dat, die term?) op zich geen kwaad bezitten. Door hen met instincten op te zadelen (humor, seksualiteit, impulsiviteit, …), kunnen de informatici echter niet uit onder een overlevingsdrang – dat ene instinct waarvan we allemaal weten dat het groter is dan alle andere. Neem dit weg, en er verdwijnt heel wat. Neem het weg, en de mensmachine wordt terug robot.
Ah, wie denkt dat ‘Ex Machina’ traditionele sciencefiction is: vergeet het. Via een gedachtenexperiment stelt Garland immers de vraag naar wat het betekent om mens te zijn. Naar hoe verliefdheid precies functioneert. Naar hoe moeilijk het kan zijn wanneer we verscheurd worden door ons plichtsbesef enerzijds (loyaliteit aan Nathan) en ons gevoel (een hart dat sneller slaat voor Ava) anderzijds. Enzovoort. Enzovoort enzovoort enzovoort.
Moge ‘Ex Machina’ – behalve als een parel van een film – ook als een waarschuwing de wereld rond gaan, een rode vlag die binnen het AI-milieu ostentatief wappert! Moeten we ons als samenleving trouwens niet buigen over de potentiële gevaren van dit soort ontwikkelingen? Voorbij de opportuniteiten durven kijken, en voorbij de onnozele Hollywoodiaanse apocalyptische visioenen die heus geen publiek debat zullen losweken? Verplichte kost voor onze politici dus. En verplichte kost voor wie cinema graag hyperesthetisch, intelligent en misdadig spannend heeft.
In een mythisch landschap dat herinnert aan een tijd waarin de homo sapiens nog moest geboren worden, stelt Garland zijn pertinente vragen over menselijkheid in al zijn facetten. De grandioze eenvoud van kabbelende watervallen en mistige bergtoppen versus het intellectualistische vernuft van wetenschappers die weigeren verantwoording af te leggen voor hun uitvindingen: het contrast zet de goddeloze hybris nog extra in de verf! Pollock versus proteïneshakes, Schubert versus seks, Bach versus bier: hoog en laag komen onwaarschijnlijk vanzelfsprekend bij elkaar in het personage van Oscar Isaac. Domhnall Gleeson plaatst er een getergd hoofdpersonage tegenover, terwijl Alicia Vikander en Sonoya Mizuno een ingewikkelde (eigenlijk niet onder woorden te brengen) vrouwelijke schoonheid laten zien die het puur lichamelijke veruit overstijgt.
En zo zou dit lofzang nog een tijdje kunnen doorgaan, maar de boodschap is ondertussen al duidelijk.
Niet. Te. Missen.
- Over en uit.
(3,75*)
Exodus: Gods and Kings (2014)
Een religieus verhaal, verfilmd zonder ook maar een greintje religie? Nou... Want zeg nu zelf: een angstaanjagend kind als gedaante van God, met autotune op de stem? Een zich schor schreeuwende Christian Bale als verpersoonlijking van Mozes in worsteling met zijn geloof? En de opengesperde ogen van Ben Kingsley, waarin het publiek de wilskracht van een onderdrukt maar devoot volk zou moeten lezen? Nou...
Ridley Scott heeft het scenario verfilmd zoals hij elk scenario zou verfilmen: op pompeuze, wat sentimentele, extreem epische wijze. Dat 'Exodus: Gods and Kings' bijgevolg een oninteressante en opgeblazen aframmeling van het Oude Testament wordt, is spijtig. Niettemin worden de Tien Plagen huiveringwekkend in beeld gebracht, en eerlijk gezegd heeft de film ook een aardig tempo. Geen totale miskleun dus. Maar veel heeft het toch niet gescheeld...
2*
Eye in the Sky (2015)
Politiek gekonkel. Het afschuiven van verantwoordelijkheden. Het afwegen van electorale meer dan maatschappelijke belangen. ‘Eye in the sky’ als een indringende dissectie van besliskunde binnen de hoogste echelons van onze samenleving. Waar zelfs grote meneren kleine jongetjes worden, die het in hun broek doen bij de gedachte aan zogeheten "collateral damage".
Als het Britten zijn tenminste, want de Amerikanen springen wat lakser met dat begrip om. Zij gebruiken een uitgekiende combinatie van checklists, boerenverstand en het onder druk zetten van de internationale betrekkingen om zichzelf een zuiver geweten aan te praten. Hoewel ze slechts een zijspoor vormen van een verhaallijn die vooral benadrukt hoe de militaire, de juridische en de politieke machten elkaar binnen een morele dimensie kunnen bekampen (geïllustreerd met een zeer specifieke casuïstiek), wordt de rol van de States als zelfverklaarde wereldpolitie nauwkeurig getypeerd. Dat is exemplarisch voor hoe ‘Eye in the sky’ in elkaar steekt, want in deze film is niets toevallig en worden alle mogelijke lagen aangeboord.
Oorlogsvoering en internationaal recht geschieden niet in een sociaal vacuüm. Een kijk in de ivoren toren van generaals en ministers en een kijk in de psyche van mannen en vrouwen die hun dagdagelijkse werk in een nachtmerrie zien veranderen: regisseur Gavin Hood legt het allemaal vast. Bovendien laat hij ook zien dat mensen door veel meer worden gedreven dan louter door ethiek. Hoewel de gesprekken altijd onder het mom van de moraal worden gevoerd, spelen persoonlijke ambities, frustraties en machtspelletjes even goed mee, zowel bij de koffie slurpende politici als binnen de hiërarchie van het leger.
Ook daar zijn het tenslotte mensen die zich in een filosofisch kader moeten begeven om beslissingen te nemen – en ook daar toont zich dus de menselijke zwakte. En tegelijk de menselijke sterkte, want de poppenkast gaat na de werkdag gewoon door. Kinderen staan op het punt te verjaren, terwijl kinderen elders geen feestje meer te geven hebben. Het is de onrechtvaardigheid van dit bestaan waar we alleen maar machteloos op kunnen toezien. Gelukkig zijn er dan nog films als ‘Eye in the sky’, die herinneren aan de moeilijkheid van de opgave om als ethische wezens dit leven te leiden. Waarna we gewoon verder doen – omdat er geen andere optie is.
Kort en goed: bijna totale stilstand, gegoten in anderhalf uur bloedstollende cinema.
(Oké, de film is iets te sentimenteel, maar ‘ie mist zijn uitwerkingen niet. Geen reden dus om het enthousiasme van potentiële toeschouwers hier te temperen met muggenzifterij over het tranerige gehalte. Dames, heren: gewoon kijken, oké? Enneuh…get ready for impact.)
3,75*