Elegy (2008)

opzich best een mooie film. uitstekende ben kingsley en wat is penelope cruz toch een plaatje.

kijkt goed weg, mooi drama.

IJzersterk drama met twee interessante tegenspelers. Ben Kingsley en Penélope Cruz weten een verbluffende relatie neer te zetten zonder teveel geslijm of gezeur. Er is vrij soepel gefilmd en de achtergrondmuziek staat op een laag pitje. Opvallend waren de momenten waar je iemand hoorde praten terwijl niemand zijn mond bewoog, hier en daar hebben ze het leuk weten te mixen en dat voorkomt dat we afdwalen van het onderwerp. Het is ook wel fijn dat de echtgenoot van Kepesh veel begrip op kan brengen voor de situatie waarin ze verkeren zodat we niet opgescheept zitten met talloze vermoeiende emoties.

Deze eens geprobeerd, maar in het begin kon deze me totaal niet boeien, maar gelukkig ben 'k blijven volharden en na een half uurtje was de film wel te pruimen. Een favoriete film zal het wel nooit worden, maar een afrader is het ook niet. 'k vond een kijkbeurt wel volstaan. Voor de rest speelde de cast goed en het was eens verrassend om Dennis Hopper eens niet als bad-guy te zien.

Oja Elegy wil zeggen: “kort gedicht” via “meditatief, melancholisch gedicht” tot “klaagzang”. Dit werd niet vermeld in de film, dus geef 'k het jullie zelf maar mee.

Een mooi, prachtig en kwetsbaar geacteerd verhaal. Hoe kan het ook anders met Ben Kingsley, die hier duidelijk een van zijn beste optredens geeft, Cruz met een mooie rol en acteurs als Hopper, Clarkson en Sarsgaard die de bijrollen opvullen. Mooi.

Een te simpel drama over een te oude vent die graag met jonge dames aanpapt. Gek genoeg verveelt hij niet. Iets wat te danken is aan Ben Kingsley en Dennis Hopper (een vrij slecht, maar vermakelijk acteur). Het geneuzel over kunst doet er overigens ook niet al te veel toe. Aardig voor een keertje.

Isabel Coixet laat opnieuw zien dat zij een fijne hand heeft voor het maken van gevoelige en ontroerende films. Weliswaar haalt zij hier niet het niveau van haar The Secret Life of Words en My Life without Me, maar het is andermaal een boeiend verhaal geworden, nu over liefde, verantwoordelijkheid, bindingsangst en ouder worden.

Ik ben door de bank genomen niet zo’n fan van Penélope Cruz, maar hier speelt zij aan de hand van Coixet in mijn ogen wellicht haar allerbeste en meest natuurlijke rol. Van Ben Kingsley kun je altijd het beste verwachten, maar verrassend is het optreden van Dennis Hopper in een voor hem atypische rol.

Een mooi romantisch drama met een prima verhaal en puik acteerwerk.

Dit is weer eens zo'n film waarbij ik me al snel af ga vragen bij het zien, waar ik deze film in godsnaam op geselecteerd heb. Meestal is dat dan de regisseur. En dat was hier dus ook het geval. Ik ken twee films van Isabel Coixet die ik een 3.5 en 5 sterren gegeven heb. Dat was dus de reden.

Maar met deze film gaat dat gemiddelde gelijk een stuk omlaag. Het is zo'n zeurfilm waarvan je bijna in de eerste scene al weet hoe de rest van de film eruit gaat zien. En dat klopte dan ook weer behoorlijk. 108 lange minuten dus. Ik kan me dan ook moeilijk inleven in mensen die op late leeftijd nog steeds niet weten wat ze met hun leven willen. Zeker als ze dan ook nog "intelligent" zijn en zich intellectueel voelen. Bijkomende irritatie is dat ik het gevoel heb dat Amerikanen zich al intellectueel voelen als ze een paar regeltjes uit beroemde literatuur uit hun hoofd geleerd hebben. En in deze film komen al mijn ergernis wekkende vooroordelen met verve bovendrijven.

Het enige goede aan deze film is de cast van de twee hoofdpersonen. De inderdaad erg mooie Penelope Cruz die wel redelijk onschuldig en echt overkomt en de onbetrouwbare en gluiperige Ben Kingsley die vooral in zichzelf geïnteresseerd is, en zo ook goed over weet te komen. Inclusief het laatste einde van de film.

Sterk geacteerd met name door Kingsley en Hopper.

Maakt het niet melodramatischer dan noodzakelijk is, prima in balans!

Een mooi drama. Maar wel erg langzaam, erg ingetogen, en daardoor op de rand van langdradig. Dat wordt wel ietwat gecompenseerd door het mooie spel, maar niet volledig, dus de film blijft nog steeds aanvoelen als langzaam en statisch. De karakters van Cruz en Kingsley blijven daarbij ondanks alles toch wat vlak en abstract. Waarbij Kingsley wel ietwat overtroefd wordt door Patricia Clarkson, die het meest volwaardige persoon mag spelen - en dat is dan een bijrolletje. De haast onherkenbare Dennis Hopper verdient dan veel meer credits - net als Deborah Harry. Kudos voor wie haar herkend heeft.

En dan ga ik me achteraf toch wat afvragen waarom ik de eerste woorden eigenlijk gebruikt heb - wat maakt dit drama dan mooi. Vooral de plaatjes van Cruz en Clarkson, is dan denk ik het eerlijke antwoord. De beslommeringen van Kingsley blijven te vlak, raken te weinig. Een visueel mooi drama is dan wellicht de betere aanhef.

Te pretentieus drama over een oude man met een jongere vriendin. Kwam erg langzaam op gang, het eerste gedeelte was zelfs saai te noemen. Openingsscène is ook niet erg nodig en geeft een saaie start.

We zitten nog steeds in de tweede maand van 2016 maar het beroemde / beruchte stuk van Arvo Pärt heb ik alweer in drie films gehoord. Ondertussen weet ik niet meer hoe ik op 'Spiegel im Spiegel' moet reageren als ik het hoor.

Is it time to give Pärt a rest?

Precies toen ik dit las werd op tv een vraag over Arvo Pärt gesteld met 'Cantus in Memoriam Benjamin Britten' op de achtergrond. In El club vond ik het gebruik ervan ook enorm afgezaagd.

Goeie observatie. Ben ook benieuwd wat Pärt er zelf van vind want een deel van zijn oeuvre wordt gewoonweg kapot gespeeld.

Coixet weet op knappe wijze, diverse gevoelens en karakters samen te brengen die perfect één geheel vormen. Penelope Cruz belichaamd de vrouwelijke jeugdigheid, Dennis hopper de mannelijke licht-en botheid en Patricia clarkson de vrouwelijkheid, sexualiteit en de mannelijke egostrelerij.

En wat blijft er over als al die maskers afvallen... puurheid in de zuiverste vorm. Met kingsley als vertellende analist. Die ratio verliest door het durven toelaten van emotie

Na Coixet's wonderschone my life without me gezien te hebben; is ook dit werk een ontzettend Fijn pareltje. Op naar de secret life of words

Ingetogen romantisch drama waarin Cruz en Kingsley elkaar keihard binnendoen. De toon is luchtig en de setting zelfs een tikkeltje elitair, wat het geheel tot een gemakkelijk verteerbare middenklassefim maakt. Fijn voor tussendoor, dus.

Opgepast: we leven onze levens aan de hand van de verhalen die we onszelf vertellen. We zijn echter niet te herleiden tot wat we ons voorhouden te zijn – gelukkig maar.

In casu: een man denkt dat hij principieel aan vrijheid moet vasthouden. Waarom? Omdat hij zich lang geleden in een huwelijk heeft vastgereden, en er met het vrijheidsbeginsel als excuus aan is kunnen ontsnappen. Dus verzint hij verhalen om die vrijheid te vrijwaren, geconstrueerd rondom zichzelf, zij het met geëxternaliseerde verantwoordelijkheid. In concreto: “de relatie had toch nooit kunnen blijven duren”. Bindingsangst als surrogaat voor acuut opgekomen verlatingsangst? Hij die beweert vrij te willen zijn, wil vooral niet gekwetst worden door een partij die hem kan verlaten?

Zo werkt de liefde echter niet. Door een speling van het lot krijgt hij evenwel een tweede kans. En dan komen ze, eindelijk, de woorden. Altijd tijd, altijd nabijheid – ongeacht de staat van het lichaam. Nou, dàt is nog eens romantiek. Na anderhalf uur plaatsvervangende woede en frustratie, tranen in de ooghoeken. Liefde maakt een continu aftakelend heden dragelijk, dankzij het vooruitzicht van een wassende, harmonieuze toekomst? Romantiek dus, netjes gedoseerd, niet belegen. Dankzij Satie, Bach, en nou ja: ook Pärt. Met de grote P, die voortaan altijd aan Penélope zal doen denken?

3,25*