Meningen
Hier kun je zien welke berichten hvdriel als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Abel (1986)
Bij vlagen een geniaal absurde film die erg doet denken aan de films van Roy Andersson - MovieMeter.nl (en beschouw dit als een groot compliment).
Aftersun (2022)
Wat een debuut, deze bijzondere film over een vader-dochterrelatie, waarin ieder haar/zijn eigen problemen kent.
De dochter staat op het punt om haar kind-zijn af te leggen, en geniet van het leven.
De vader doet zijn best om zijn dochter van het leven te laten genieten in het besef dat deze vakantie hun laatste samenzijn zal zijn.
Regisseur Charlotte Wells dringt niets op. Het acteren van de vader en de dochter en de subtiele, kleine gebeurtenissen tijdens hun vakantie die Wells op haar beurt subtiel en klein in beeld brengt, vertellen een verhaal dat leidt tot een onontkoombaar slot dat mij na afloop minuten lang kluisterde aan mijn stoel.
En dan begrijp je dat de dochter, eenmaal volwassen, de videobeelden en foto's van deze vakantie terug wil zien om te begrijpen, om te begrijpen...
Prachtig!
All of Us Strangers (2023)
Scenarioschrijver zit in een schrijfblock tot hij foto's uit zijn jeugd tevoorschijn haalt en een mede-flatbewoner bij hem aanbelt. Dan ontwikkelen zich twee verhaallijnen die mij ademloos en ontroerd hebben laten kijken.
Ingetogen, kwetsbaar en de jeugdlijn is volstrekt uniek.
All That Breathes (2022)
Blijkbaar een prijswinnaar, deze wat onevenwichtige documentaire die wat gekunsteld religie koppelt aan sociale onlusten. Ben bang dat de concurrerende docu's niet zo heel best waren, want deze docu is wel aardig, niet opzienbarend en zeker geen winnaar, wat mij betreft.
All the Beauty and the Bloodshed (2022)
Gouden Leeuw in Venetië 2022?
Een dertien in een dozijn-documentaire die chronologisch put uit het archief van fotografe Nan Goldin. Een egodocument, op kinderlijke wijze verteld: en toen verhuisde ik hierheen, en toen daarheen, en toen kreeg ik een relatie met Pietje en toen een relatie met Marietje, en zo verder, en zo verder... zonder dat de docu iets toevoegt aan het tijdsbeeld zoals ik dat al ken uit boeken en films.
Oh ja, de wereldberoemde fotografe (met een moeilijke jeugd) kende ik nog niet en nu wel: een bohemienne die 'gewone' foto's maakt en blijkbaar het geluk heeft gehad om door te breken in musea.
Oh ja, ze strijdt ook tegen de Sackler-familie, de farmaceutische familie die rijk is geworden aan de verkoop van verslavend makende medicijnen als valium en oxycodone/oxycontin, reden waarom ik de docu graag wilde zien, als oud-verslaafde aan oxycodone. Teleurstelling: de docu gaat alleen over het ego van Nan Goldin en een heel klein pietsie pietsie beetje over haar activisme.
Gouden Leeuw in Venetië 2022?
Dan moet de concurrentie niet groot zijn geweest...
Alma Viva (2022)
Elke zomer verblijft de kleine Salomé bij familie in een Noord-Portugees dorpje waar de tijd stilgestaan lijkt te hebben. De moderne tijd (auto) botst met het dorp, waar vervoer per ezelswagen verloopt en het geloof in geesten en in St. Joris (die van de draak) serieus wordt genomen. Vanuit het perspectief van Salomé volgen we de dagelijkse bezigheden van de dorpsbewoners die worden verstoord, wanneer de oma van Salomé overlijdt.
Met stilzwijgende ernst aanschouwt Salomé het zich escalerende gebeuren en blijft met haar magische gaven ook zelf niet buiten schot. Lijkt het, zeker zullen we het niet weten.
De film meandert sfeervol tussen magie en realisme. En loopt (natuurlijk) uit op een verstikkend drama, waarin ook St. Joris het onderspit delft.
Ik heb genoten.
Alreadymade (2024)
Nogal wisselend van kwaliteit - second world-scene werkt niet en lichaamstaalexpertscollage is echt misplaatst -, maar ook erg goede scenes, met name die het maakproces tonen.
Barbara Visser nam erg veel hooi op de vork en op een gegeven moment zag ik door het stro de baal niet meer. Maar ja, dat heb ik bij uitingen van de dada-beweging ook, dus passend is de gekozen vorm wel.
Anatomie d'une Chute (2023)
Alternatieve titel: Anatomy of a Fall
Moord of zelfmoord?
De aanklager verzamelt bouwstenen om in het slotpleidooi een coherent verhaal te kunnen construeren dat overtuigend verwijst naar moord. De advocaat doet hetzelfde, alleen met een andere uitkomst: zelfmoord. Aan de jury c.q. rechter om te beslissen welke reconstructie juridisch de werkelijke is.
Zo heb je drie werkelijkheden: die van de gebeurtenis in het verleden, en de twee tegenover elkaar staande reconstructies in de rechtszaal.
Regisseur Justine Triet nam het meest complexe uitgangspunt: geen getuigen en weinig sporen. Die aanloop kost even tijd, maar daarna zat ik op het puntje van mijn stoel. De film moet zich nu concentreren op de vrouw en de man, hun zoontje en de hond. Haarscherp wordt in de rechtszaal het huwelijk ontleed en de beide hoofdpersonages gefileerd. Zoals in de film Blow Up (1966) wordt de werkelijkheid tot in detail uitvergroot en daarmee steeds meer onzichtbaar.
Magnifiek gedaan en geacteerd. Met een belangrijk bezwaar, namelijk dat het juridische oordeel achterwege had moeten blijven, zoals ook de slotpleidooien passend en terecht ontbreken. Alleen zo onderstreep je de onmogelijkheid om het antwoord op de beginvraag te kunnen geven.
Annette (2021)
Heerlijke meta musical met een fascinerend begin, waarin de crew ons in de straten van LA toezingt en Adam Driver zich omkleedt tot Henri, en een daverend slot tijdens de credits, waarin we worden bedankt als hooggeëerd publiek.
Hiertussen in vergaan horen en zien je, verandert sympathie in antipathie en ben je Leos Carax dankbaar dat hij na Holy Motors weer een meesterwerk heeft afgeleverd.
Anomalisa (2015)
Ongemakkelijk. Dat is het beste trefwoord voor deze geweldig ongemakkelijke stop motion-film. De personages bewegen zich ongemakkelijk, de dialogen, de scènes ... Als kijker ga je schuifelen op je stoel, want de spiegel die Kaufman ons voorhoudt, is keihard - al ervaren niet alle kijkers dit als een spiegel, als ik bovenstaande commentaren lees.
Wat is die spiegel? Vrijwel al onze gesprekken zijn als liftgesprekken, bedoeld om de tijd te doden, niet alleen met de taxichauffeur of de liftboy. Wanneer we enige diepgang willen creëren, dan lukt dat vaak niet uit onmacht, schuldgevoel of egoïsme. En dit geldt niet alleen voor de gesprekken die we voeren, maar ook voor onze seks - om maar iets te noemen.
De keuze voor niet-levensechte animatie is dan ook een vondst, omdat de ongemakkelijkheid van verhaal en van kijker hierdoor onontkoombaar is geworden. En dan de stemmen van de poppen, wederom zo'n vondst om te benadrukken dat "iedereen een en dezelfde is" - alle personages worden ingesproken door Tom Noonan; alleen de twee 'individuen' Michael Stone en Lisa Hesselman hebben hun eigen stem die op 1 moment tot een twee-eenheid vervormen, en dan weer resoluut hun eigen eenzame weg gaan zonder enige belofte voor de toekomst.
Pffff, geen vrolijke boodschap van meneer Kaufman. En wat maakt hij een statement dat film een volstrekt eigen-aardig medium kan zijn!
Anselm - Das Rauschen der Zeit (2023)
Alternatieve titel: Anselm
Regisseur Wim Wenders en kunstenaar Anselm Kiefer hebben hun geboortejaar (1945) en hun geboorteland (Duitsland) gemeen, en daarmee een angstaanjagend verleden. Bij Kiefer leidde dit tot enorme kunstobjecten, geïnspireerd door mythologische figuren en door schrijvers als Celan en Bachmann, in een poging het onuitsprekelijke te verbeelden.
Wenders op zijn beurt werkte twee jaar aan zijn eigen kunstwerk: een verbeelding van Kiefer en zijn werk met de hulp van Kiefer, zijn inspiratiebronnen en zijn werk. Het resultaat is beeldend, muzikaal, niet uitleggerig, verbluffend en zwaarmoedig, met af en toe een lichtpuntje.
Twee kolossen die elkaar troostend op de schouder kloppen.
Apollo 11 (2019)
Documentaire over de 1e maanlanding zonder een voice over die mij vertelt wat ik behoor te zien, louter bestaande uit footage beeld- en geluidsmateriaal, op een paar animaties na (vermoed ik), maar helaas wel weer met die manipulerende muziek die mij vertelt dat de spanning nu stijgt.
Vijftig jaar na dato en met Trump als president kunnen de USA wel weer een propagandafilm gebruiken en welk onderwerp leent zich hier meer voor dan die 1e maanlanding? Het resultaat mag er zijn en is imponerend, als we de beelden van al die gekke Amerikanen met hun rare zonnebrillen en petten wachtend om de lancering op kilometers afstand te kunnen waarnemen even wegdenken als ook de trotse borstklopperijbeelden van hoe groots Amerika is (wat in technologische zin zeker klopte), hoe vreedzaam (Vietnam was toch echt aan de gang) en hoe verbroederd (terwijl racisme welig tierde). Sorry, ik ben werkelijk allergisch geworden voor de slagroomsaus die onwelriekend Amerikaanse fictiefilms, docu's en series is binnengedrongen.
Alsof je op de eerste rij zit, zozeer sleept de docu je mee naar het moment van lanceren en naar het verblijf op de maan, dat je bijna vermoedt dat er vorig jaar materiaal is bijgeschoten in de Sierra Nevada, ook al omdat de kwaliteit van de maanbeelden wel erg van elkaar verschilt. De reis naar de maan en de terugkeer naar Moeder Aarde vallen er wat bij in het niet, wat wel jammer is, want met name de terugkeer in de dampkring heeft een zeer hoge risicofactor, herinner ik mij van toen.
Op een lek na vlak voor de lancering is alles vlekkeloos verlopen, wil de docu ons wijsmaken. Andere Amerikaanse bronnen buiten deze docu melden evenwel dat naast technologische expertise nogal wat stuurmanskunde en mazzel deze ruimtereis hebben begeleid. Maar die zijn hier weggepoetst. Immers, ... God blesses America.
Arctic (2018)
Atelier, L' (2017)
Alternatieve titel: The Workshop
Altijd benieuwd naar de nieuwe film van Cantet en altijd jammer, wanneer deze tegenvalt. Zoals deze.
Na een flitsend begin, waarin een aantal jongeren van verschillend pluimage op een schrijfworkshop volstrekt naturel discussieert over de plot van een thriller en waarin zij actuele thema's heftig en soms grimmig aanpakken - op het puntje van mijn stoel keek ik naar een voor mij onbekende wereld -, verschuift de focus naar een van hen en naar de fascinatie van de docente voor zijn achtergrond. Dan zakt de film weg, irriteren de gesprekken, wordt het plot ongeloofwaardig en blijkt uit het moralistische slot, dat een schrijfworkshop heilzaam werkt op een eenzame jongere met extreme ideeën. Hoe erg wil je het hebben?
Aurora's Sunrise (2022)
Een indrukwekkend verhaal over de Armeense genocide in een niet zo goede film.
Je zou zeggen dat je goud in handen hebt: interviewbeelden van de hoofdpersoon die de genocide heeft meegemaakt, zwart/wit fragmenten van de Hollywoodfilm uit 1919 waarin de hoofdpersoon zelf speelde, en een animatie-afdeling die het gemis aan beelden kan opvullen. Het goud verstoft evenwel door de keuze van een off screen-stem van het meisje, dat het verhaal vertelt, en vertelt en vertelt in een ellenlange 'en toen/en toen'-monoloog.
Deze off screen-stem pakt desastreus uit, want de film is helaas een prentenboek geworden bij de vertelstem van de hoofdpersoon die door de gebeurtenissen hobbelt en maar blijft zeggen hoe ze zich voelt. De basisregel van film (Show them, don't tell them) wordt hier helaas met voeten getreden.
Aus dem Nichts (2017)
Alternatieve titel: In the Fade
Hoe goed bedoeld de film ongetwijfeld is, dit is geen goede film.
Het eerste deel gaat nog wel, hoewel het acteren van de bijpersonen hier ook al tenenkrommend is, maar de emoties van om wie het draait, lijken oprecht. Daarna duizelt de film naar beneden de zee in.
Het rechtspraakdrama is dramatisch. Van de casting druipt af wie goed is en vooral wie slecht is. Zelden zulk een gluiperig uitziende advocaat en getuige à decharge gezien. Over de motieven van de daders komen we niets te weten en het vonnis zien we mijlen ver aankomen, zozeer wordt het tegenovergestelde bij voortduring benadrukt. De rechter die aan het slot in slow motion de rechtzaal binnenzweeft, is goed voor een slappe lach.
En dan het derde en laatste deel met een hoofdrol voor een witte kwikstaart. Knulligheid ten top, zelfs een mislukt jongens- en meisjes avonturenboek onwaardig.
Jammer, jammer. Deze regisseur kan veel beter, heeft hij bewezen.