Anomalisa (2015)

De 'making of' verdient een dikke pluim. De inhoud bevat voluit dialogen; een harde sobere noot om te kraken. Leuk moment wanneer de hoofdrolspeler samen met een jonger meisje op zijn kamer naar haar verlegen lied ‘Girls Just Wanna Have Fun’ luistert

Alle stemmen werden ingesproken door één persoon, zijnde Tom Noonan ( acteur ) en dat is te horen...

Sterke film hoor. Goed dat er nog filmmakers bestaan die orgineel kunnen en willen zijn en nadenken hoe of waarom ze iets maken. Kaufman heeft zich in het verleden wat mij betreft één keer ernstig vergallopeerd(Synecdoche, New York), maar met deze animatiefilm zit hij weer helemaal op het spoor van vroegere meesterwerkjes. Eigenlijk ook zijn meest toegankelijke film tot nu toe, dit ogenschijnlijk simpele verhaal, waar echter onder de oppervlakte het één en ander borrelt. Verbaasde me aanvankelijk wel over de vreselijke kwaliteit van de animatie, maar zelfs dat had een functie, zo bedenk je je achteraf. Gaandeweg stoorde ik me er echter dan ook niet meer aan, omdat je zo in het verhaal en de betekenis ervan zat dat je je nauwelijk nog realiseert dat je niet naar echte mensen maar naar povere animatie zat te kijken. Dat gevoel had ik echter pas de laatste twintig minuten zodat je ook kun concluderen dat deze gekozen vorm ook een nadeel heeft: het emotioneel rijke verhaal met meerdere lagen, kruipt nooit echt volledig onder de huid, wellicht net door die specifieke animatievorm. Je Kijkt er met respect en waardering na, maar een onbetwist meesterwerk is het helaas niet geworden, de mogelijkheden zijn niet volledig benut.
Ook wel bijzonder om rasacteurs als Leigh en Thewlis hier louter als stemacteurs te gebruiken. Maar ze doen het beide voortreffelijk, hebben meerwaarde, maken hun personages invoelbaar.
Wel typisch een film die uiteindelijk beter word als je hem meerdere keren ziet, lijkt me. Anomalisa prikkelt en daagt uit, zo ééntje waar je nog ouderwets over kunt discussiëren achteraf.

Een goede animatie/komedie/drama/
romantiek film...
Mooi gemaakte animatie....
Super mooi HD kwaliteit breedbeeld...
Prima achtergrond geluid/muziek
(Dolby Digital)...
Niet slecht...

De geanimeerde 'Lost in translation'. Anomalisa is een mooie film. De creativiteit van Kaufman is leuk om zien. Niet alleen de animatie, maar ook het gebruik van de stemmen is een meerwaarde. Het script zelf is helaas weinig origineel en gaat uiteindelijk niet echt ergens naar toe. Dat hoeft niet altijd in een film, maar nu is het toch wel mager.

Goeie film over een man die in een hotel overnacht vanwege een conferentie waar hij de spreker is. De film ziet er een beetje eigenaardig (maar wel mooi en origineel) uit, en creëert hiermee ook een bepaalde afstandelijkheid. De dialogen zijn uitstekend en de personages weten te boeien. Met gemak 3.5 sterren.

Kaufman.

Duidelijk een film waar hij zijn stempel op weet te drukken. Een ietwat vreemd plot met opvallende "personages". Ik stond in het begin wel erg vreemd te kijken toen bleek dat iedereen dezelfde stem had en ze allemaal een bril op leken te hebben door de scheuren in hun fragiele hoofdjes. Verder is het wel een film die je aan het denken zit, ondanks dat het door de animatie wel wat afstandelijker aanvoelt. Maar bijzonder is het daardoor wel.

Verademing, 3,5*.

Absoluut de moeite.

Kaufman staat centraal, maar negeer hier zeker niet het geweldige werk van Duke Johnson, die met z'n animatie laat zien een volwassen en volwaardige animatiefilm te kunnen maken. Er zit érg veel gevoel en emotie in de personages, zonder de gebruikelijke brede gebaren. Denk niet dat ik het eerder gezien heb in deze vorm.

Verder een boeiend verhaal, dat mij een beetje angstig doet uitkijken naar de komende 10 jaar. De midlife crisis waar Stone inzit is duidelijk geen al te rooskleurige situatie, is pas er liever voor eerlijk gezegd. Maar wél erg knap en effectief weergegeven, al betekent dat ook wel dat de film niet echt bol staat van de actie of "typische" gebeurtenissen die normal de vaart erin houden.

Film ziet er schitterend uit, Thewlis is echt een meerwaarde (geweldige dub zonder dat Thewlis zelf zijn personage overheerst) en een aantal scenes die wél erg memorabel zijn (de kelder + de vrijscene), maar de film niet definiëren.

4.0* en een uitgebreide review

Ik heb niets met de stijl van Kaufman. Synecdoche, New York heb ik gezien, maar ging mijn pet nogal te boven en Eternal Sunshine of the Spotless Mind was ook mijn ding niet. De rest ben ik nooit aan begonnen omdat ik weet dat ik weinig kan met dat soort 'vage' films. Maar met deze film won mijn nieuwsgierigheid het, want voor een bijzondere animatie ben ik altijd wel te porren.

Ik had meteen even een wtf-momentje toen ik erachter kwam dat alle stemmen hetzelfde zijn (ook vrouw en kind). Snap op zich wel wat daar de bedoeling van is, maar voor mij werkte dat niet.

De enige scène die ik echt heel leuk en mooi vond was als Lisa meegaat met Michael en ze uiteindelijk seks hebben. Erg realistisch en mooi gedaan. Ook de droomscène is vrij sterk, typisch een droom (hoe hij wegvlucht over die tafels is vrij treffend) zonder ermee over de top te gaan.

Verder best oke, maar ben niet dolenthousiast. Verstandelijk gezien kan ik het best goed vinden wat de film wil doen (en ook hoe), maar 'it doesn't hit me on a gut level', om het maar even zo te zeggen. Qua stopmotion zeker knap gedaan, al vond ik die maskerlook wat storend, leek net alsof iedereen een bril droeg. David Thewlis als stem is wel heel fijn overigens.

Wellicht een film die nog groeit als ik er wat langer over nadenk, maar voor nu een kleine 3,5*

Mooi gemaakte animatiefilm die in eerste instantie een beetje vreemd overkomt. Wat is dat toch met al die poppen die hetzelfde soort gezicht hebben en dezelfde stem? Was het gewoon gemakzucht van de animator en was het budget voor stemmen opgegaan aan de catering?
Al snel blijkt echter dat dit een artistieke keuze is en dat het eigenlijk het verhaal dient. Kaufmans werk is vaak alleen maar weird om het weird-zijn (en dat is niet negatief per se, ik vind zijn films erg leuk), maar in dit geval vond ik het het verhaal echt versterken.

Leuk ook om te zien hoe er allerlei kleine animatiedetails zijn verwerkt die het allemaal heel levensecht en herkenbaar maken.
Ook props voor David Thewlis, die de stem van de hoofdpersoon prima inspreekt en echt een menselijk karakter geeft aan Mr. Stone.

Sometimes there's no lesson. That's a lesson in itself.

Anomalisa krijgt het voor elkaar om jezelf voortdurend af te laten vragen waarom je hier eigenlijk naar kijkt, maar tegelijkertijd weken na het bezien nog geregeld in je gedachten naar voren komt. En dat is knap voor een film die met name in de eerste helft helemaal nergens naartoe lijkt te gaan.

Je vraagt je dan ook al snel af waar je hier eigenlijk naar zit te kijken. Een succesvol schrijver/spreker op het gebied van klantvriendelijkheid die gevolgd word op het moment dat hij aankomt in een hotelkamer. Hij heeft eigenlijk alles, maar toch voelt hij zich verveeld en leeg. Hij besluit contact te zoeken met een oude geliefde maar al snel blijkt dat zij niks met Michael te maken wil hebben omdat ze nooit verder met haar leven heeft kunnen gaan nadat hun liefdesrelatie door Michael zo abrupt is afgebroken. Michael ontmoet een nieuwe vrouw die hem meteen fascineert en hem even laat ontsnappen uit zijn monotone, verveelde en lege wereld. Dit totdat hij Lisa verovert heeft en de eindeloze fascinatie al snel overgaat in irritatie en distantie. Binnen mijn optiek is de kern van dit verhaal dat het lijkt alsof Michael altijd weer opnieuw geprikkeld en gefascineerd wil worden door nieuwe impulsen die hij najaagt als een soort drug, en waar hij, zodra hij hier bezit van genomen heeft net zo snel weer genoeg van krijgt. Een typisch geval van de ontevredenheid van de mens die altijd maar meer wil en nooit tevreden is met wat hij nu heeft. Als het ware opgaat in de vergetelheid van het bestaan, tót er een interessante prikkel voorbijkomt.

De speelgoedpop met het aparte uiterlijk lijkt hier symbool voor te staan, anders dan het andere speelgoed en andere poppen, waardoor ook het geluid van de pop zo opmerkelijk klinkt en hoog uittorent boven de stemmen in de mensenmassa die naar verloop van tijd allemaal hetzelfde zijn gaan klinken. Zelfs de stem van zijn zoontje. Bovenstaande verklaring die hoofdzakelijk in spoilers aangehaald staat, is mijn eigen interpretatie maar het kan ook heel goed zijn dat iemand anders er weer een hele andere betekenis inziet. Dit is precies wat Anomalisa bijzonder maakt. Het levert stof voor discussie op en de essentie ervan staat open voor stof tot discussie. Hoewel ik me met name in de eerste helft zelfs begon te vervelen ben ik blij dat ik heb doorgezet, want iets in dit verhaal grijpt je, en laat je al gauw niet meer los.

4,0*

Erg mooie animatiefilm voor volwassenen die zich grotendeels afspeelt binnen de muren van een hotel. Michael Stone is voor de buitenwereld een succesvol (zaken)man die het gemaakt heeft in het leven. Rad van tong, goede looks, charisma, ... maar buiten deze schijn om kampt Michael met een identiteitscrisis. Zijn sociale leven is een puinhoop, vrienden heeft hij amper en hij voelt zich eenzaam.

In die optiek ontmoet hij Lisa, een zeer onzekere vrouw met een enorm laag zelfbeeld. Beiden groeien naar elkaar toe en de intimiteit is openbarend. Michael vindt in Lisa een vrouw waarvan hij denkt dat ze betekenis kan geven aan zijn leven. Wat maakt het de moeite waard om voor te leven? Ook toont de film aan dat het niet eenvoudig is om dan deze vriendschappen te onderhouden. Ieder leidt namelijk zijn eigen leven en ieder gaat uiteindelijk zijn eigen weg. Dat is zo met Lisa, maar ook met zijn eigen vrouw, kind en familie.

De animatie is knap gedaan en enkele scènes zijn echt de moeite (de kelderscène en de vrijscène). De stemmen vond ik wat vreemd, zeker de vrouwelijke stemmen kwamen niet altijd over. Maar ik las hierboven dat er diverse stemmen door één en dezelfde mannelijke acteur werden ingesproken.

“Look for what is special about each individual, focus on that.”

Oprechte en menselijke film, waarbij ik in het begin wel even moest wennen aan de stop-motion wereld die Johnson en Kaufman hebben gecreëerd. Maar na een tijdje ging ik er helemaal in mee, en het verhaal over een man die voor zijn werk veel met mensen moet communiceren, maar moeite heeft met persoonlijk contact, maakt indruk.

Anomalisa heeft een aantal ongemakkelijke en tenenkrommende scenes, maar het laat wel op schrijnende wijze zien hoe wij als mensen langs elkaar heen praten en leven. We praten veel (zonder iets wezenlijks te zeggen) en communiceren tegenwoordig veel via sociale media, maar echt menselijk contact wordt steeds schaarser. Laat Anomalisa een wijze les zijn.