Sing Street (2016)

Een plezierige en vriendelijke film over een groepje tieners, die om uiteenlopende redenen een bandje beginnen. Een eenvoudig verhaaltje, sfeervol gesitueerd in Dublin medio jaren 80. De soundtrack met veelal originele nummers is geweldig.

Simpelweg een hartstikke amusante film, die thematisch wel een kleine beetje doet denken aan Alan Parker’s The Commitments (1991) (ook een aanrader!). Ieren —sowieso over het algemeen gezellige mensen— hebben wat met muziek. Leuk dat ze ons door films als deze daar deelgenoot van maken. Regisseur John Carney is goed bezig

Dat is dan ook de meest verderfelijke muzieklijst die de wereld kent.

Erg leuke en ook heel goede film die een prachtig tijdsbeeld van Dublin/Ierland in de jaren tachtig weergeeft.De muzikale omlijsting is ,zeker als je ook in die tijd bent opgegroeid om van te smullen.

Het verhaal is verder niet zo bijzonder of apart maar wel op een erg aanstekelijke manier uitgewerkt.

Ook de voornamelijk jonge cast doet het prima al vond ik Mark McKennan als Eamon (de muzikant) en natuurlijk Lucy Boynton als Raphina er wel uitspringen.De laatste spatte werkelijk van het scherm af.

Vond die broer trouwens ook erg goed.

Het geheel wordt in goede banen geleid door de adequate regie John Carney.

Ben dan ook benieuwd naar zijn andere films.

Sing street is dan ook een zeer aangename kijkervaring en een must voor iedereen die ooit in een bandje heeft gezeten of er nog in zit.De herkenbaarheid is gigantisch.

Dikke vier sterren.

Ik ontdekte Sing Street, als ik het me goed herinner, op de site van U2. Bono sprak lovende woorden en toen ik zag welke namen op de soundtrack voorbij zouden komen, had de film gelijk mijn aandacht. Ondanks dat ik het decennium zelf niet heb meegemaakt, vind ik de jaren 80 in veel opzichten erg leuk, dus het feit dat de film zich hierin afspeelt was ook een extra motiverende factor om deze film zo spoedig mogelijk te bekijken.

En wat ben ik blij dat het de heerlijke film geworden is waar ik op gehoopt had! Het sfeertje dat hier gecreëerd wordt is fantastisch. De film is soms vrij somber, vooral wanneer men zich focust op de problematiek binnen het Ierse gezin en de conservatieve school waar Conor les krijgt, maar verder is de sfeer vooral erg opgewekt en speels. Liefde is een belangrijk thema; zowel liefde voor muziek als liefde voor een meisje. Connor is een sympathiek hoofdpersonage, goed neergezet door Ferdia Walsh-Peelo, en de mooie Lucy Boynton biedt prima tegenspel als Raphina. De chemie tussen beiden is erg leuk en levert een aantal mooie scènes op.

Met de romantiek zit het dus helemaal snor, maar ook het hele vormingsproces van de band is iets dat me gemakkelijk wist te boeien. Geweldig om te zien hoe Conor geïnspireerd raakt om een band te beginnen en de andere bandleden ontmoet. Hier valt op dat de film regelmatig ook humoristisch uit de hoek komt. Leuk om te zien hoe de band qua stijl steeds evolueert. Ik vond het eerste nummer, 'The Riddle of the Model', al erg leuk, maar ook latere nummers als 'Up', 'Drive It Like You Stole It', 'Girls' en 'Brown Shoes' zijn stuk voor stuk aanstekelijke, slim geschreven popnummers. Het is haast ondenkbaar dat deze nummers speciaal voor de film gemaakt zijn en niet op zichzelf staande hits zijn. Ze gaan ook hand in hand met de nummers van The Clash, Duran Duran en The Cure die voorbij komen.

Ik kan geen enkel negatief punt bedenken. Sterker nog, als ik aan Sing Street denk, moet ik automatisch glimlachen. De film voldoet aan alle eisen om bestempeld te worden als ultieme 'feelgoodfilm'. Het zakt nergens in, kent een fijne, logische opbouw en de climax maakt de hooggespannen verwachtingen meer dan waar. Fantastisch!

4,5*

Sing street is een meer dan behoorlijke film die vrij onder de radar is gebleven. Zonde, want deze kleine film heeft heus wel wat te bieden. Conor (Ferdia Walsh-Peelo) heeft het niet makkelijk om zich door het leven te slaan. Wegens geldgebrek maken zijn ouders veel ruzie wat leidt tot een verhuis naar een strenge kostschool. De sfeer is erg deprimerend en troosteloos en op macrovlak situerend in de jaren 80 van Ierland.

Conor vindt een uitweg via de muziek. Wat eerst als een uitvlucht gold om een meisje te imponeren, met name Raphina (Lucy Boynton), wordt al gauw wat serieuzer. Na het bijeen scharrelen van wat local guys sticht hij zijn nieuwe band genaamd Sing Street. Het enthousiasme en de sfeer waarmee dit gepaard gaat is aandoenlijk. De muziek is geweldig. McKenna doet het fantastisch en springt erbovenuit. De film is authentiek en is een ode naar de jaren 80 en blijft de gehele duur boeiend.

Hoewel ik niet zoveel met muziek heb toch van genoten. Leuke feel good movie met een tikkeltje humor. Dikke 3,5*!

“Happy sad.” Zo omschrijft de band in dit verhaal zichzelf. Al is dat label eigenlijk van toepassing op de hele film: soms ontroerend, maar vooral warm.

… Misschien wel iets te warm. Gezien de achtergrond van het verhaal - het troosteloze Ierland van de jaren 80 - had de toon wel wat rauwer en scherper gemogen. Begrijp met niet verkeerd, ik heb me prima vermaakt, maar deze film mist de ruigheid van bv. “This is England”.

Verder kijken de makers niet op een cliché meer of minder. De kaalgeschoren bully die stiekem zelf heel onzeker is? Check. De nerd die zijn stoute schoenen aantrekt en het plaatselijke prinsesje versiert? Check. De gemene schooldirecteur die met pek en veren wordt verdreven door opstandige leerlingen? Check (en zó cliché dat het eigenlijk weer grappig wordt).

Wel uniek is dat de film inzoomt op een new-waveband. Voor de verandering dus eens geen halfzachte singer-songwriter of - aan de andere kant van het spectrum - anarchistische rockers. En dat vind ik best een gewaagde keuze, want ik kan me inbeelden dat de goede-smaakpolitie niet zo enthousiast wordt van een band die zich spiegelt aan Duran Duran.

Als je het allemaal niet te serieus neemt, is dit zeker een fijn filmpje. De dialogen zijn best geinig en de cast had er duidelijk zin in. 3,5*

Conor [Ferdia Walsh-Peelo] voelt zich bepaald niet gelukkig op de openbare school in Dublin waar hij net is begonnen, ook al omdat hij regelmatig het doelwit is van pestkop Barry [Ian Kenny]. Totdat hij de mysterieuze Raphina [Lucy Boynton] ziet en onder de indruk raakt van haar eigenzinnigheid en schoonheid. Aangezien Raphina ambities heeft als fotomodel besluit Conor op advies van zijn broer [Jack Reynor] een band te beginnen. Niet alleen omdat het cool is, maar ook omdat hij Raphina in zelfgemaakte videoclips kan laten spelen.

Een bijzonder aangename film over de betekenis van muziek en zelf-expressie voor de persoonlijke ontwikkeling van jongeren. De liedjes zijn bijzonder goede pastiches op o.a. Inbetween Days van The Cure en Maneater van Hall & Oates die de jonge muzikanten vol overtuiging brengen. De soundtrack zit uiteraard vol met 80s-muziek, maar het is het spelplezier (ook zonder muziek) van de jonge cast dat zorgt voor de ware magie in dit onderhoudende muzikaal-komische drama.

Ik heb het gevoel dat ik naar een hipster film heb zitten kijken die door middel van een bepaalde ironische houding hele hoge scores heeft gekregen.

Kijkt best geinig weg hoor, maar verder was dit toch gewoon vreselijk slecht? De eindscène op de boot...man man man. Dat was zo dramatisch slecht gedaan (met het green screen), dat kan toch niet serieus bedoeld zijn?

Op het einde valt inderdaad wel wat af te dingen, maar daar buiten is dit toch een van de meest authentiekste en ontroerendste films die ik ken. En een van de vrolijkste!

Deze was op tv en eens meegepikt. Dit was wel een leuke film. Nog toffe liedjes en de cast was ook wel goed gekozen. Verder verveelde het verhaaltje niet en was de speelduur ook goed, niet te lang en niet te kort.

Leuke film.

Plezierig filmpje over jonge muzikanten in het kennelijk als hellhole beschouwde Dublin halverwege jaren 80. Aardige liedjes, de nodige humor en prima gespeeld door de voor mij grotendeels onbekende cast.

Ik vond de interacties binnen het gezin eigenlijk nog het minst geslaagd, het draait toch vooral om de repeteersessies, videoclips en het optreden. En Raphina natuurlijk, die zo lijkt weggelopen van een optreden van Bananarama of de Belle Stars. Aankleding en sfeerbeelden zijn sowieso goed verzorgd.

Nou was die band wel iets te goed, er had natuurlijk minimaal een slechte drummer of bassist bij gemoeten, en het einde was me te zoet (en ongeloofwaardig). Ik hoopte lang dat het een wensdroom van Conor was net als in die fijne scène in de gymzaal, maar dat leek het toch niet te zijn met al die details.

Aardige coming-of-age bandfilm in een leuke setting en een interessant tijdperk. De jaren '80 zijn redelijk overtuigend neergezet en de Ierse accenten zijn authentiek. Ik had geen idee waar de film naar toe zou gaan, maar ik hoopte op een rauw drama en zware, realistische thema's. Het bleek echter al snel relatief luchtig en feel-good te zijn met niet al te zware thema's.

Het plot draait om Conor, maar een aantal andere personages zijn eigenlijk veel interessanter dan Conor zelf; bijvoorbeeld Raphina, die meer heeft meegemaakt dan ze laat merken (wat helaas niet uitgebreid aan bod komt), Conors oudere broer die zelf kampt met onvervulde dromen en daar nog verbitterd over lijkt, en Conors ouders die hun eigen relationele conflicten hebben. De overige personages (zoals Conors bandmaatjes) zijn al helemaal onderbelicht en functioneren als niets meer dan sidekicks in dienst van Conor.

De muziek die de jongens maakten zat goed in elkaar en klonk prima. Misschien iets té gelikt en doorgeproduceerd voor jonge beginnende muzikanten, maar goed, realisme was volgens mij niet de insteek van deze film. Ondanks de luchtige insteek vond ik de romance tussen Conor en Raphina wel erg onwaarschijnlijk. Zij is ver out of his league qua looks en het feit dat ie als onzeker pubertje in een band met een stelletje van die loservriendjes zit zou haar niet enorm moeten imponeren. Maar ja, het is feel-good, dus we accepteren het maar. Het beetje drama en "conflict" ze vertrekt zonder iets te zeggen naar Londen en bij terugkomst doet ze alsof ze hem niet kent dat tegen het eind alsnog ontstaat heeft niet veel om het lijf en wordt alsnog snel weggemoffeld ten behoeve van een feel-good einde, dat zich op een haast The Truman Show-achtige manier ontvouwt.

Al met al best een leuk tussendoortje, met wat leuke muziek en thema's, maar het zal geen blijvende indruk op me achterlaten.

Sympathiek, feelgood en zelfs wat hartverwarmend hoe die jonge snaken u vol gedrevenheid meevoeren in deze muzikale voltreffer van John Carney, regisseur die ook al bekoorde met zijn "Once", even fris en charmant.

Heel wat tachtigermuziek waaronder enkele mooie, overbekende songs.

Ferdia Wash-Peelo lijkt zeker iets in zijn mars te hebben maar aan de krachtige act van Jack Reynor als de baanbrekende broer, kunt ge evenmin voorbijgaan.

Aanbevolen filmpje, eigenlijk. Geen zwaarwichtigheden en niets waaraan zich te ergeren valt.

Gisteren op TV; Wat een goede feelgoodfilm zeg, liet me echt met een krop in de keel achter. Een soort tienersprookje in de jaren '80 waarin een jongen, Conor, het bandje "Sing Street" opricht met enkele andere jongeren. De teksten van zijn liederen worden vooral geïnspireerd door zijn gevoelens voor Raphina, die het vrouwelijk schoon is voor de videoclips. Wat zo mooi is aan deze film, is dat de wereld rondom Conor niet stopt met draaien : zijn ouders staan op scheiden, de strenge pater laat met bruut geweld de huisregels van het college gelden, hij vindt steun bij zijn broer en liefde bij Raphina. Deze film voelt in alles juist aan. Zelfs de muzikale nummers zijn van een niveau dat je het geloofwaardig vindt dat hij er op het eind voor gaat om een platencontract te gaan versieren. Enige minpunt is misschien dat de andere leden van het bandje onderbelicht blijven. Iets wat Alan Parker beter deed in The Commitments (1991).

What about Sing Street?

Fijn! Aandoenlijk en mooi, mooi, mooi. Muziek ❤️ en een prettig pracht verhaal met schitterende vertolkingen van en door leuke, getalenteerde mensen. Simpel eenvoudig, magnifiek alles.

Alle films van John Carney volgen precies hetzelfde patroon - eerst wat getob, dan komt de muziek en wordt het steeds leuker totaan het onvermijdelijke feelgood einde. De ene is misschien een beetje sterker dan de andere, maar de overeenkomsten zijn zo sterk dat de titels na 'Once' toepasselijker 'Twice', 'Three Times' enzovoorts hadden kunnen zijn. Is dat erg? Zeker niet, want het levert toch elke keer weer fijne filmpjes op, waar ik met veel plezier naar kijken kan.

Deze aflevering heeft bij uitzondering nog een randje scherpte er in in de vorm van de trappen na naar de katholieke kerk en Brother Baxter - sterk neergezet door Don Wycherley. Je moet er maar zin in hebben, een rol te spelen die het treffendst omschreven wordt als 'eng vies mannetje'. Gelukkig zijn de andere rollen leuker, met vanzelf Walsh-Peelo en Boynton voorop.

En weer een paar leuke liedjes, leuk ingepast in het verhaal en slim meegelift op de muziek in die tijd. Alleen dat maakt het al een feest om te kijken - niet alleen maar het simpelweg op de nostalgie spelen door een afgedraaide gouwe ouwe nog maar eens af te draaien, maar er een nieuw liedje omheen schrijven. Zo mag Carney van mij nog wel een honderd films maken.