Meningen
Hier kun je zien welke berichten Dievegge als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Obchod na Korze (1965)
Alternatieve titel: The Shop on Main Street
Kádar en Klos klinkt als de naam van een komisch duo, maar het waren twee ernstige regisseurs die zeventien jaar lang samenwerkten. Jan Kádar was een Hongaarse jood die z'n familie verloor in Auschwitz.
Het speelt zich af in 1942 in Sabinov, een klein stadje in Slovakije. Jozef Kroner speelt geen verzetsheld of collaborateur, maar een gewone knul die het liefste met z'n hondje rondwandelt. Z'n broer heult wel met de bezetter, zodat hij mooiere kleren voor z'n vrouw kan kopen en beter eten uit kan delen. Ida Kamínska speelt de bejaarde winkelierster die in Tóno een plaatsvervanger voor haar gesneuvelde zoon ziet. Lange tijd lijkt ze niet te begrijpen wat er gaande is, totdat ze het woord pogrom uitspreekt, waaruit blijkt dat ze het heel goed begrijpt.
Het gewone leven van destijds wordt weergegeven, met de eenvoudige kleren, de sobere interieurs en de koekoeksklok. Volksmuziek en straatbandjes komen erin voor, maar in de muziek van Zdeněk Liška zit ook moderne invloed van Béla Bartók. De camerabewegingen benadrukken de beklemmende sfeer, het morele dilemma van de protagonist, z'n zweten, z'n dronkenschap en het besef van z'n persoonlijke nietigheid.
Obsession (1976)
Alternatieve titel: De Vrouw Die Twee Keer Leefde
Een hommage aan Vertigo die boordevol verwijzingen zit, zowel qua plot als qua shots als qua muziek. Een probleem is dat een authentieke film door de werkelijkheid geïnspireerd moet zijn in plaats van door een andere film. Dit is een leuke voetnoot bij Vertigo, maar ook niet meer dan dat.
Volgens de documentaire had De Palma verder willen gaan, met o.a. een toekomstscène, maar dan zou de film drie uur geduurd hebben. Nu wordt zijn katholieke dochter net voor het geplande huwelijk ontvoerd, maar oorspronkelijk was het de bedoeling dat hij een incestueuze relatie met haar zou hebben.
Odds against Tomorrow (1959)
Deze spannende heist begint met de planning, en eindigt met de overval en een spectaculaire climax. Het middengedeelte, waarin de privélevens aan bod komen, staat daar een beetje los van. New York en het fictieve stadje Melton vormen het decor. Rokerige kroegen en straatlantaarns in de mist zorgen voor een groezelig sfeertje. Racisme is een bijkomend plotelement. De mooiste rol is voor Harry Belafonte - inmiddels 94 jaar oud. De suggestieve jazzmuziek met vibrafoon is van het Modern Jazz Quartet.
Odna (1931)
Alternatieve titel: Alone
Zoals gebruikelijk in de Sovjettijd ligt de historisch materialistische boodschap er dik bovenop. Jelena Jelena ziet er aanvankelijk tegenop om zo ver van huis te gaan werken, maar dan beseft ze dat ze niet egoïstisch mag zijn en zich in moet zetten voor het volk. In het Altajgebergte moet ze de strijd aangaan met de koelaks, rijke boeren die het gewone volk uitbuiten.
Het grootste deel is stom, maar er zitten een paar gesproken scènes in. De hamerende muziek van Sjostakovitsj wordt afgewisseld met liederen en zelfs wat Siberisch keelgezang. Het is opmerkelijk dat er in 1931 op locatie geschoten werd, in Leningrad maar vooral in het Altajgebergte. Sjamanisme komt er ook in voor, met een totemdier als relikwie. Helaas is een deel verloren gegaan.
Offside (2006)
Alternatieve titel: Off Side
Dit is het beste voetbaldrama ooit, vooral doordat er bijna geen voetbal in voorkomt. In de Wereldbeker 2006 zou Iran met één punt laatste eindigen in z'n poule, maar hier gaat het om de beslissende kwalificatiematch tegen Bahrein.
Deels is het een travestieklucht; deels een aanklacht tegen vrouwendiscriminatie. Je krijgt een inkijk in het leven van gewone mensen onder een strenge theocratie. Ironisch genoeg beleven de jonge vrouwen een meer heuglijke dag dan wanneer ze gewoon binnen gemogen hadden. De emotionele uitbarstingen zijn integer. De boodschap komt aan, zonder dat het prekerig wordt.
Oliver Twist (1948)
David Lean heeft de klassieker van Charles Dickens op prachtige wijze naar een ander medium vertaald. Je wordt zo ondergedompeld in de sfeer van het oude Engeland dat je zou vergeten dat het grotendeels op geconstrueerde sets gemaakt is. In de beginscène met de zwangere vrouw in de gutsende regen beweegt een decor met geschilderde wolken. De achtervolging van Oliver Twist in Londen eindigt met een vuistslag in de camera, die in in een buggy voortgeduwd werd om het standpunt van de jongen te tonen. Het gebouw waar Fagin en de boefjes verblijven, is met vals perspectief gebouwd om het groter te doen lijken.
Mijn favoriete nevenpersonage is Nancy (Kay Walsh), omdat zij met een gewetensdilemma zit. Ze hoort bij de slechteriken, maar wil ook de bescherming van Oliver op zich nemen. Ook The Artful Dodger zit met zo'n dilemma. Zakken rollen en mensen schaduwen ligt hem wel, maar de moord op Nancy gaat hem te ver. Het minst interessante personage is misschien nog Oliver zelf. Hij is het onschuldige weesje te midden van een bonte boevenbende, degene wie het allemaal overkomt.
De climax rond Bill Sykes (Robert Newton) is goed opgebouwd. De moord op Nancy komt niet in beeld. In plaats daarvan zien we de reactie van z'n bulterriër Bull's Eye. Daarvoor hebben ze pluchen kat gebruikt. Na de moord blijkt de brutale schurk toch over een geweten te beschikken. De manier waarop hij aan z'n einde komt, levert een tweede massascène op en is trouw aan het boek. Robert Newton had naar het schijnt wel eens een glaasje te veel op, maar was geweldig in het spelen van sinistere nevenpersonages.
De strafste acteerprestatie komt toch van Alec Guinness, die een ferme transformatie onderging om Fagin te spelen. In de V.S. was er protest tegen het vermeende antisemitisme van de stereotype inhalige jood met de grote neus. Fagin is echter een heerlijk personage dat sympathie opwekt als een soort goochelaar en beschermheer van kansloze jongeren. Als het eropaan komt, blijkt hij wel degelijk een gewetenloze schurk.
Het is een aanklacht tegen sociaal onrecht en tegelijk een meeslepend, ontroerend en bij vlagen grappig verhaal. Het moet een unieke ervaring geweest zijn voor alle acteurs en crewleden om hieraan mee te werken.
On the Waterfront (1954)
Alternatieve titel: De Wrede Haven
De opkomst van method acting is merkbaar aan het binnensmonds praten en aan de amerikanismen ("coulda" i.p.v. "could have") en grammaticale fouten ("good" i.p.v. "well"). De acteurs zijn erg lichamelijk, zowel in de intieme als in de vechtscènes. Karl Malden is erg kloek voor een priester. Ze improviseren, vooral in de taxiscène en wanneer Brando met die handschoen van Eva Marie Saint speelt. Het woord pigeon wordt in letterlijke en figuurlijke zin gebruikt. Naast stool pigeon passeren nog andere synoniemen voor klikspaan de revue: canary, rat en cheese eater. Haviken zien de duiven als hun prooi.
De personages hebben een verleden: hij als bokser, zij op de nonnenschool. Hun remmingen en frustraties worden hierdoor bepaald. Ze worden met dilemma's geconfronteerd: geweten tegenover carrière, wraak tegenover liefde.
Er is grotendeels op locatie geschoten, wat een grauwe sfeer creëert. De dokken zijn een ruwe en ongezonde omgeving. Je ziet het opwaaiende stof, sigarettenrook, stoom en de adem in de koude lucht. Beklemmend is dat je de acteurs doorheen het gaas van een volière te zien krijgt of door een hek of een kier. Zelfs Brando's jasje in de eerste helft heeft een traliemotief. Het litteken op z'n wenkbrauw is goed gedaan. Kort voor het einde geeft een subjectief camerastandpunt z'n waggelen weer.
Het is een indrukwekkend drama met sociale en psychologische elementen. Het enige minpunt is het al te optimistische einde, wanneer opeens alle dokwerkers partij kiezen voor de geslagen hond. De slotwoorden van Lee J. Cobb, "I'll be back", zouden later gestolen worden. De muziek van Bernstein klinkt robuust en antiromantisch door de dominantie van koperblazers en pauken.
One Flew over the Cuckoo's Nest (1975)
Ken Kesey baseerde z'n boek op z'n observaties als lid van de nachtploeg in een instelling. Het was een aanklacht tegen praktijken die toen gangbaar waren in de psychiatrie: gedwongen medicatie, elektroshocks en lobotomie. Bij dat laatste sneden ze op goed geluk in iemands hersenen.
Afwijkend van het boek heeft Forman gekozen om het grootste deel vanuit het standpunt van Randle McMurphy (Jack Nicholson) te vertellen, wellicht omdat met Chief (Will Sampson) als zwijgende protagonist een voice-over nodig was geweest en omdat het dan niet als een verrassing was gekomen dat Chief deed alsof. Enkel de slotscène, tragisch en bevrijdend tegelijk, wordt vanuit zijn standpunt getoond.
De twee hoofdpersonages maken een evolutie door. McMurphy komt binnen als de grote kabaalmaker en provocerende revolteleider, maar gaat later inzien dat het toch niet zo'n goed idee was om zich ontoerekeningsvatbaar te laten verklaren. Hoofdverpleegster Ratched (de in werkelijkheid minzame Louise Fletcher) stelt zich aanvankelijk op als een strenge directrice op een school vol onhandelbare pubers, maar later gaat ze dokters de les lezen, start ze een persoonlijke wraakactie tegen McMurphy en is ze deels verantwoordelijk voor de zelfmoord van Billy (Brad Dourif).
Als locatie hebben ze een echte instelling in Oregon gebruikt, waar de acteurs de kans kregen om patiënten te observeren en de gekte in zichzelf naar boven te halen. Het gebouw heeft veel weg van een gevangenis en is even kleurloos als de kleren van de patiënten. Hoe willen ze dat mensen hun levensvreugde terugvinden in zo'n grauwe omgeving? In dat opzicht hadden de escapade naar de vissersboot en de nachtelijke fuif wellicht een betere therapeutische werking dan de behandeling in het hospitaal.
Een nevenpersonage dat zelden besproken wordt, is hulpverpleegster Pilbow (de Armeens-Amerikaanse Mimi Sarkisian). Ze komt veel in beeld, maar heeft slechts een paar zinnetjes tekst. Op twee cruciale momenten gilt ze: wanneer McMurphy het territorium van het personeel betreedt en wanneer ze Billy's lijk vindt. Waarschijnlijk is ze bang dat de geesteszieken haar zullen besmetten en dat ze als een van hen zal eindigen.
Net als in Tsjechovs kortverhaal Zaal No. 6 vervaagt de grens tussen psychisch ziek en gezond. Op de vraag wie nu eigenlijk gek is, valt geen definitief antwoord te geven.
One I Love, The (2014)
Een absurde relatiekomedie met een laag budget. Het thema van de dubbelganger is wel vaker gebruikt, maar het originele hier is dat die dubbelganger als 20% beter voorgesteld wordt, versie 2.0. Maar is dat wel zo? Ethan 2 komt vooral arrogant over, en als hij zoveel sit-ups doet, waarom ziet hij er dan niet atletischer uit?
Er is nogal wat discussie over het einde. Mijn interpretatie is simpel: ze bakt eieren, dus is het Sophie 2.
Waar de dubbelgangers vandaan komen, lijkt me een onnodige vraag, dat absurde gegeven moet je gewoon aanvaarden. Wel kun je het symbolisch interpreteren. De dubbelgangers zijn de gefantaseerde verbeterde versies. Op het einde kiest Ethan voor de gefantaseerde versie in plaats van Sophie te aanvaarden zoals ze is. Mogelijk zal hij deze keuze later betreuren.
Onibaba (1964)
Alternatieve titel: The Hole
Dit is een confrontatie tussen traditie en moderniteit. Het verhaal is losjes gebaseerd op de legende van een vrouw die haar jongere huisgenote weg wil houden uit een boeddhistische tempel door haar de stuipen op het lijf te jagen met een hannya. Dat is het masker van een vrouwelijke demon in het Noh-theater. De titel slaat op een oudere vrouw die in een demon verandert als gevolg van haar jaloezie.
Het modernisme zit in de ruwheid en het morele verval. Als gevolg van de oorlog zitten de vrouwen in een overlevingsmodus waarbij moorden en plunderen toegestaan is. Erst kommt das Fressen, dann kommt die Moral. De erotiek is gespeend van tederheid. De mens is herleid tot een primitieve, bijna dierlijke staat.
Nobuko Otowa, die later met de regisseur zou trouwen, was slechts veertig, maar ze hebben haar ouder gemaakt met een grijze haarlok en make-up. Ze speelt een gemene, jaloerse, onbetrouwbare vrouw, maar deze is zo geworden uit verdriet voor haar gesneuvelde zoon. De jongere vrouw is wild en passioneel, maar ook naïef en bijgelovig. Hun mannelijke compaan Hachi is ruw, hitsig en egoïstisch.
Het manshoge susukigras wordt uit een laag standpunt in beeld gebracht met het bijhorende geluid van de wind. De put is een valkuil, een vergeetput en een symbool van primitieve vrouwelijkheid. De kraaien symboliseren de dood. In afwisseling met deze omgevingsbeelden zijn er fel belichte close-ups van expressieve gezichten. De muziek van Hikaru Hayashi combineert agressieve percussie en kreten uit de Japanse theatertraditie met invloed van de westerse avant-garde.
Opening Night (1977)
All you have to do is say the lines clearly and with a degree of feeling...
Volgens de bejaarde schrijfster (Joan Blondell) is het zo eenvoudig om de hoofdrol te spelen in haar toneelstuk. Actrice Myrtle (Gena Rowlands) heeft een andere opvatting over acteren, beïnvloed door method acting. Ze wil iets in zichzelf ontdekken waarmee ze het personage tot leven kan brengen. Door haar worsteling met deze rol vervaagt het onderscheid tussen actrice en personage stilaan. Ze blijft acteren als het doek al neer is; ze geeft commentaar als zichzelf midden in het toneelstuk. Factoren die hiertoe bijdragen zijn haar buitensporige gebruik van alcohol en tabak, haar angst om ouder te worden als actrice en dus geen jeune première meer te mogen spelen, en een dodelijk ongeval van een zeventienjarig meisje waarin ze haar jongere zelf herkent. Dit meisje verschijnt een paar keer als hallucinatie.
Het toneelstuk binnen de film leren we in flarden kennen via fragmenten van repetities en premières, eerst off-Broadway en ten slotte in New York.
Met hun vrije benadering van acteren en improviseren hebben Cassavetes en Rowlands een soort film ontwikkeld die het minder moet hebben van een traditionele uitgewerkte plot. Daarmee hebben ze onder anderen de samenwerking Scorsese-De Niro beïnvloed.
Ophelia (2018)
In de roman van Lisa Klein wordt de tragedie Hamlet herverteld uit het standpunt van zijn geliefde Ophelia. Zij is vooral bekend van het schilderij van John Everett Millais, waarop haar lijk in een beek drijft.
Er zijn verschillen met de originele versie. Horatio heeft nu een donkere huidskleur. Ophelia spreekt Hamlet tegen wanneer deze een misogyne uitspraak doet. De taal is gemoderniseerd. Vb. To thine own self be true wordt Be true to yourself. Het uitgangspunt is hetzelfde, maar uiteindelijk gaat het verhaal een heel andere kant op, vooral wat betreft het lot van Ophelia zelf. Bij Shakespeare komt ze over als een zwakke persoonlijkheid; hier is ze sterk en zelfzeker. Het idee is verfrissend en Daisy Ridley speelt de titelrol met overtuiging, maar sommige veranderingen zijn toch wat kort door de bocht.
Otesánek (2000)
Alternatieve titel: Little Otik
Plaats een sprookje in een hedendaagse, realistische omgeving en je krijgt dit absurde kunstwerkje. Kleine Otik is een 19de-eeuws sprookje van Karel Jaromír Erben, de Tsjechische Hans Christian Andersen. De tot leven gekomen boomwortel vertoont gelijkenissen met Pinocchio, het monster van Frankenstein en de wolf van Roodkapje. Door de verplaatsing naar het heden onstaat ook een gelijkenis met Die Verwandlung van die andere Tsjech Franz Kafka.
Aangezien het sprookje hier niet erg bekend is, komt het goed uit dat het meisje Alzbetka het voorleest, met een stukje animatie daarbij. In tegenstelling tot de volwassenen heeft zij nog een magisch wereldbeeld en heeft ze gauw door wat er aan de hand is. Ze ziet als enige dat Zlabek een pedofiel is en dat het telefoongesprek van Horák nep is. Ze is een nieuwsgierig kind, een vroegwijze boekenwurm die al een boek leest over seksuele voorlichting. Door haar bal onder haar truitje te steken toont ze dat ze al weet waar de kindjes vandaan komen.
Horák en zijn vrouw hebben een kinderwens. Ze beginnen kinderen te zien in een watermeloen en in een boomwortel. Mevrouw Horák blijft kleine Otik verdedigen zelfs na zijn eerste moord - mijn kind, goed kind.
Otikje zelf ontwikkelt een geweten wanneer hij beslist om Alzbetka niet op te eten. Aan de kolen kan hij echter niet weerstaan, zoals een kind in de buurt van een pot verboden snoepjes.
De sympathiekste personages blijven leven. Niemand zit erop te wachten dat ouwe viezerik Zlabek levend uit de buik van het houten monster komt gestapt, zoals de slachtoffers op het einde van het originele sprookje. Daarom is het einde open gehouden.
We zien veel close-ups van eten en van de mond van de vertellende Alzbetka. De levende biefstukken komen uit Svankmajers eigen kortfilmpje Flora (1989) - een zelfcitaatje.
Besluit: een zeer origineel stukje magisch realisme dat het kinderlijke met moderne ideeën combineert.
Others, The (2001)
Alternatieve titel: Los Otros
Dankzij de afgelegen locatie - een plattelandshuis op het eiland Jersey - is dit een gothic tale in de oude Engelse traditie. Het speelt zich af kort na de Tweede Wereldoorlog, maar ademt de sfeer van de negentiende eeuw, alsof ze op die afgezonderde plek in de vorige eeuw zijn blijven hangen. Omdat de kinderen aan lichtovergevoeligheid lijden, is er geen elektriciteit in het huis.
De tekening in het begin lijkt een illustratie uit een victoriaanse roman. Deze gaat over in een camerabeeld. Een claustrofobisch gevoel wordt gecreëerd door de gesloten deuren en het hek. Het eerste beeld van het personeel is achter het houten raamwerk van de deur. De duisternis en de mist bepalen de sfeer. Die mist kan symbool staan voor het geheugenverlies van Grace (Nicole Kidman). Op het einde, wanneer haar geheugen terug is, is het opeens helder weer. Toen de gordijnen verdwenen waren, was er al een contrast met het binnenvallende licht. je zou het hele verhaal kunnen voorstellen als een strijd tussen licht en duisternis. De stijl staat dichter bij Duits expressionisme en horror uit de jaren '30 dan bij het moderne, al te jachtige genre.
Er zijn gelijkenissen met de Griekse tragedie. Er is eenheid van plaats en handeling. Er is een blinde zieneres en het hoofdpersonage lijkt op Medea: ook een vrouw die haar eigen noodlot bewerkstelligde door haar twee kinderen te vermoorden. Er is een moment van herkenning: de bedienden op de foto. Postmortale foto's werden vaak gemaakt in de negentiende eeuw. Ze introduceren het motief van de dood.
Doordat het verhaal grotendeels vanuit haar standpunt verteld wordt, ben je geneigd sympathie te voelen voor het hoofdpersonage. Zij is echter een kindermoordenares, maar ze deed het in een vlaag van waanzin, zonder te beseffen wat ze deed. Als je de ontknoping al kent, zie je allerlei aanwijzingen die je de eerste keer gemist hebt, zoals het geweer en bepaalde uitspraken van de huishoudster en van Grace zelf ("Stop Breathing!").
Grace vertoont een vorm van godsdienstwaanzin. Ze is katholiek, al lijkt haar theorie over de hel een bijgelovige potpourri. Haar bij vlagen helderziende dochter Anne (Alakina Mann) komt tegen deze dogma's in opstand. Vrouwen zijn dominant: Grace t.o.v. haar verdwaasde echtgenoot, Anne t.o.v. haar sukkelachtige broertje en de huishoudster t.o.v. de tuinier.
Amenábar schreef zelf de muziek, met dissonante clusters die de griezeligheid verhogen.
Dit is een van de sterkste rollen van Nicole Kidman. Ze speelt iemand die zich een tijdlang vastklampt aan valse zekerheden, angstige momenten doorstaat en uiteindelijk de waarheid onder ogen ziet. Ook Alakina Mann is goed. Zo'n spookverhaal heeft natuurlijk kinderen nodig om het extra griezelig te maken: another turn of the screw.
Our Man in Havana (1959)
Fidel Castro gaf hier toestemming voor en zou zelfs op de set verschenen zijn, omdat het regime van zijn voorganger Fulgencio Batista op de korrel genomen werd. Wel moesten tientalen zaken aangepast worden voor de censuur. Graham Greene stak de draak met de paranoia van de Koude Oorlog, de bemoeizucht van de grote mogendheden en de onbekwaamheid van de Britse geheime dienst. Bij momenten gaat het de absurde toer op, maar er zit ook een ernstige kritiek onder verscholen.
Alec Guinness, de man met het uitgestreken gezicht en het verfijnde accent, speelt een opportunist en een oplichter die echter een nobele kant heeft: hij doet het allemaal voor z'n dochter Milly. Hij is niet trouw aan een ideologie of een regime, wel aan een persoon. De beste scènes zijn het diner waarop hij vermijdt vergiftigd te worden en het partijtje dammen met een bijzondere spelregel. Leuke karakterrollen zijn er voor de kolossale Burl Ives en voor toneelschrijver Noël Coward.
De openingsscènes geven wat Cubaanse couleur locale; daarna wordt het boek vrij strak gevolgd. In z'n herkenbare stijl schildert Carol Reed de groezelige kantjes van een grootstad. De tekeningen van de Atomic Pile zitten er mooi in verwerkt en zorgen voor een link tussen Havana en Londen. Dutch angles of scheve camerahoeken geven het gevoel van dronkenschap weer. Het is een stijlvolle, spannende adaptatie van een slimme satire.
Our Relations (1936)
Alternatieve titel: Sailors' Downfall
Doldwaze misverstandkomedie met Laurel en Hardy in topvorm. Het is wel heel toevallig dat ze allebei een gemene tweelingbroer hebben, en dat die dan ook nog eens met elkaar bevriend zijn. Je moet er wel het hoofd bij houden om de plot te kunnen volgen en de broers uiteen te houden.
James Finlayson, de man die door één wenkbrauw op te trekken een zaal aan het lachen kon krijgen, is weer op zijn best in een van zijn vele nevenrollen naast L&H.
Out of Towners, The (1970)
Alternatieve titel: The Out-of-Towners
In deze komedie komt een echtpaar uit het gemoedelijke Ohio in het jachtige New York terecht. Het is geschreven door Neil Simon, in dit geval niet voor het toneel maar rechtstreeks voor het scherm. Zijn personages zijn vaak Jannen met de pet die hun gebreken hebben maar met wie je je gemakkelijk kunt identificeren. Zij botsen op het onbegrip en de zielloosheid van het moderne, hectische leven en willen het uitschreeuwen van machteloosheid.
Tussen de man en de vrouw bestaat een klassieke tegenstelling. Hij is de jager met slechts één doel voor ogen, namelijk die promotie tot onderdirecteur in the Big Apple. Zij ziet het bredere plaatje: medemenselijkheid, de kinderen, een aangename woonomgeving.
Tijdens hun tocht naar en doorheen New York botsen ze op een cascade van obstakels, een opeenvolging van komische situaties - de ene beter geslaagd dan de andere. De vliegtuigreis deed me denken aan bepaalde avonturen die je weleens meemaakt bij de NMBS (in een boerengat gedumpt worden waar je op een niet bestaande busverbinding moet wachten). Daarna word je geconfronteerd met grootstedelijke problemen als criminaliteit en verloedering. Het krijgt ook nog een politiek staartje met de situatie in Cuba.
Er zitten een paar leuke nevenrolletjes in, maar het wordt toch vooral gedragen door de twee hoofdrollen, waarvoor ze wel de juiste acteurs gekozen hebben.
Oyû-Sama (1951)
Alternatieve titel: Miss Oyu
Bij Mizoguchi draait het vaak om het dilemma tussen passie en plicht, waarbij de druk van de maatschappelijke fatsoensnormen meestal de bovenhand haalt op persoonlijke verlangens. Shinnosuke wordt geacht met de jongste zus te trouwen, hoewel hij aanvankelijk in de oudste geïnteresseerd is, maar dat is een weduwe met kind. Nochtans is de jongste niet minder aantrekkelijk, maar vooral bedeesd en introvert. Ook is ze geneigd haar eigen geluk voor haar oudere zus op te offeren, voor wie ze een aanhankelijkheid toont die aan het incestueuze grenst. De driehoeksverhouding leidt tot innerlijke conflicten bij de betrokkenen.
De camera staat vaak stil voor goed gekozen beeldcomposities, dikwijls met een raam of open deur op de achtergrond om ruimte te creëren. Lentebloesems en de golvende zee leveren sprankelende beelden op in afwisseling met de dramatische dialogen. Japanse traditie is aanwezig met kimono's en theeceremonieën. De maan herinnert aan het volkse geloof in een natuurgoden. De oudste zus speelt koto, een Japanse citer die met een soort vingerhoedjes betokkeld wordt.