Obsession (1976)

ongeloofwaardig verhaal , begin vond ik wel spannend nog maar verder in het verhaal vond ik het steeds ongeloofwaardiger worden nee viel erg tegen

Ongeloofwaardig (althans in een paar fragmenten) of manipulerend is niet noodzakelijk tegenvallend.

Ondanks de mankementen vind ik bvb "Midnight Express", één van jouw favorieten, volgens je top tien, ook een schitterende film.

Deze inmiddels kleine klassieker is één van DePalma's betere. Hitchcockiaanse suspense op een mooie manier (a la DePalma) gefilmd. Tsja, gewoon goed.

Rubbish.

Dankzij de laatste De Palma die ik zag (Blow Out), vond ik het toch wel nodig om deze mee te pikken van tv. Maar poeh, viel dat even tegen.

Qua suspense op zich aardig, maar het is allemaal erg pover en totaal niet boeiend. Dat einde is trouwens ook een verschrikking. En dan hebben we het nog niet eens over de vreselijke score en die non-acteur Cliff Robertson gehad...

Verder ben ik ook niet bepaald te spreken over de beeldkwaliteit, bijna de gehele film is ontzettend wazig. Net als of er constant overbelicht werd ofzo, in het begin dacht ik daardoor nog dat het een droom was, tot dit bleef voortduren. Ik kreeg hierdoor zelfs last van mijn ogen op het laatst. Misschien lag dit wel aan RTL, misschien was het zo bedoelt, maar ik vond het vreselijk.

1.0*

De naam Hitchcock is al wel eens gevallen m.b.t. deze film en dat vind ik niet vreemd. De plottwist, de spanninsopbouw door bij een plotseling shot de muziek te laten aanzwellen, dat zit er allemaal wel in. Helaas vond ik het verhaal wel erg traag voortslepen, er leek maar geen gang in te komen. De twist op het einde vond ik dan wel weer leuk en toch nog best verrassend, maar de weg daar naartoe was lang. Wat meer vaart had Obsession in dit geval geen kwaad gedaan wat mij betreft en iets meer visuele flair had ook niet misstaan!

Deze een tijdje geleden opgenomen en bekeken.

Voor het laatst ergens midden jaren '80 voor het laatst gezien, maar altijd herinnerd als een spannende film. Viel nu toch wel behoorlijk tegen.

Typische De Palma thriller uit de eerste helft van zijn carriere, met de voor hem bekende elementen en dus ook typische zwakheden:

*verhaal hangt van jatwerk aan elkaar, wie het werk van Hitchcock een beetje kent kan al wel zo ongeveer raden welke kant het verhaal zal gaan, met name uiteraard uit Vertigo wordt veelvuldig geciteerd

*begint spannend, maar wordt steeds onwaarschijnlijker

*uiterst zwak en teleustellend einde

Film neemt de tijd om het verhaal te vertellen, op zich is dat niet erg, zeker niet in vergelijking met de vaak compleet kapot gemonteerde tegenhangers van tegenwoordig, maar deze film is wel heel erg het andere uiterste.

Ook wil ik ook nog het wel erg matte spel van Robertson vermelden. Het lijkt wel of hij al slaapwandelend door heel de film loopt, dit helpt nu niet echt om de spanning te verhogen en nog enigsinds een beetje de vaart in het verhaal te helpen houden.

Verder is de flashback waarin Bujolt door moet gaan voor kind echt belachelijk en daardoor onbedoeld hilarisch!

Possitieve elementen zijn de muziek en het camerawerk. Allebei werkelijk prachtig!

Ik kom op een vijf, ofwel 2,5 ster!

Het einde verpest de film volledig. Is dat echt geschreven door Paul Schrader, scenarist van onder meer Taxi Driver en Raging Bull?
Als het einde anders was gelopen, Michael doodt Sandra / Sandra sterft en Michael pleegt zelfmoord, was deze film erg goed. Een kruising tussen een Shakespeariaanse tragedie en een Hitchcockiaanse thriller - al jat DePalma iets té veel van zijn voorbeeld (die moord op Robert komt haast letterlijk uit Dial M).
Verder is de film wel erg mooi gefilmd en goed geacteerd.

Schrap vorige recensie maar, deze film verdient dringend een herziening. Het postmoderne werk (niet "gejat" dus ) van De Palma heeft altijd wel een paar diepere lagen , die heb ik vorige keer vast niet opgemerkt.

Een nogal inhoudsloze stijloefening dit. Alles staat in het teken van een soort pastiche op Hitchcock: een overdreven 'schmaltzy' soundtrack van Herrmann, overacting en implausibel verloop. Het mag dan wel allemaal intentioneel zijn, maar dat maakt het nog geen goede film. Het einde (oversentimentele 360 shot) geeft de indruk dat De Palma zich verplicht lijkt te voelen om nog maar eens een hommage aan zijn grootmeester te brengen. Dat stoorde me ook aan Dressed to Kill. Wel enkele mooie plaatjes van de Italiaanse locaties en een sfeervolle openingsscène, maar dat is natuurlijk een magere troost.

Iets mindere De Palma voor mij doch wel een interessante psychologische thriller. Paul Schrader, de auteur van Obsession is toch niet van de minste en liet zich door Hitchcock inspireren. De Palma toont zich al een groot cineast met fijn camerawerk. De film is opgesplitst in drie delen : het eerste vertelt over de kidnapping van Courtlands vrouw en dochter, het tweede over Courtlands obsessie en de romance tussen hem en de dubbelgangster van zijn overleden vrouw en tot slot volgt nog een ontknoping.

De film wordt begeleid door mooie muziek van Bernard Herrman. Ik stoor me vaak aan dergelijke overaanwezige muziek, maar hier past het wonderwel bij de dromerige sfeer die De Palma schept. De twist is er één van formaat maar alles klopt wel. Het tweede stuk van de film was uitermate lang en traag. Ik dacht even dat er niet veel meer zou gebeuren, gelukkig brengt het slot nog een verrassing. 3*

Over het geheel maar erg saai, nee, niet echt mijn smaak, veel te landraderig en vervelend.

Loom over de top.

Regisseur De Palma, een fervent Hitchcockliefhebber, laat zijn liefde voor de oude meester blijken middels dit stijlvolle werkje, dat middels een loom tempo de suspense tot mysterieuze hoogten brengt. Misschien gaat de regisseur tijdens de voorspelbare ontknoping wel iets te ver over de top, vermakelijk is het wel. En spannend.

Goed.

Dit was toch wel even een tegenvaller zeg na Carrie (4,5), Dressed to Kill (4), Scarface (4), Body Double (4), The Untouchables (4), Blow Out (3,5), Carlito's Way (3,5) en Mission Impossible (3).

Stroperige film van De Palma die meer in de weer lijkt te zijn met zijn grote voorbeeld dan met iets anders. Zeker daar waar de obsessie tot stand komt, ontspint zich een erg moeizaam onderdeel. Wanneer het schilderij van Daddi ter sprake komt, weet je het wel. Het is niet het enige waar de film nogal opzichtig te werk gaat. Zo is Herrmann weer van de partij.

En ook die bijdrage wil nog wel eens overdadig zijn. Er gebeurt stilaan iets op het gezicht van Courtland en de fotografie is stijlvol, maar tegelijkertijd is het niet vooruit te branden. Het lijkt zich allemaal enigszins te herpakken als het slot in zicht komt, maar dan blijkt het een scenario te hebben dat nog enige uitleg behoeft, zodat ook die opleving smoort.

Puur uit nieuwsgierigheid: ben je later op je mening teruggekomen, of staat naar jouw maatstaven 3/5 gelijk aan "goed"?

Totaal niet "aanvallend" bedoeld hoor, het is gewoon iets wat ik me afvraag bij veel scores op deze site. Ik merk dat mijn scores vaak flink hoger liggen dan het gemiddelde hier. Een 6/10 (3/5) interpreteer ik van school uit als een magere voldoende, nét aan de goede kant van de streep maar geen cijfer dat je aan je ouders laat zien.

Mooie film, overigens. Ik ben De Palma nu beetje bij beetje aan het ontdekken, mede dankzij de prachtige Arrow-uitgaves. Ik begrijp wel dat hij het nodige van Hitchcock jat, maar het resultaat mag er zijn. Zowel qua cinematografie als plot bevalt deze me uitstekend.

Zwolle84

Ik kom er niet op terug, maar blijf het een goede film vinden. Hitchcockiaans goed. Drie sterren kun je zien als alles van een 6 t/m een 6,9 (en 3,5 van een 7 t/m 7,9 dus etc.). Géén nipte voldoende dus, mijns inziens. Maar het zou het i.d.d wel kunnen betekenen. Zie ook hier. Als ik Obsession een rapportcijfer mocht geven zou het een 7- betreffen (6,9), vandaar de drie sterren. Veel plezier bij het ontdekken van De Palma, hij heeft een paar mooie pareltjes voortgebracht.

Dank voor de uitleg! Dit plaatst het meer in perspectief voor me en zwakt m'n onbegrip bij bepaalde cijfers af. Je hebt hier inderdaad maar 10 opties t.o.v. de 20 bij IMDB, wat de reikwijdtes van de cijfers vergroot.

Nee, nu zeg ik het verkeerd: bij IMDB kun je alleen hele cijfers geven, dus ook 10 opties. Dan zal dat verschil ergens anders vandaan komen.

Een hommage aan Vertigo die boordevol verwijzingen zit, zowel qua plot als qua shots als qua muziek. Een probleem is dat een authentieke film door de werkelijkheid geïnspireerd moet zijn in plaats van door een andere film. Dit is een leuke voetnoot bij Vertigo, maar ook niet meer dan dat.

Volgens de documentaire had De Palma verder willen gaan, met o.a. een toekomstscène, maar dan zou de film drie uur geduurd hebben. Nu wordt zijn katholieke dochter net voor het geplande huwelijk ontvoerd, maar oorspronkelijk was het de bedoeling dat hij een incestueuze relatie met haar zou hebben.

Michael Courtland is een rijke landeigenaar. Aan het eind van de jaren '50 worden zijn vrouw en dochter ontvoerd. Omdat Michael de politie heeft ingeschakeld en het geld niet zoals afgesproken geeft gaat het helemaal mis en komen zowel zijn vrouw als dochter om. Als hij later, in de jaren '70, met zijn zakenpartner naar Florence gaat voor zaken is hij nog steeds over de kidnapping heen. Als hij dan de kerk binnengaat waar hij voor het eerst zijn vrouw heeft ontmoet, treft hij daar een Italiaanse vrouw aan die precies lijkt op zijn overleden vrouw...

Brian De Palma's Obsession is enorm geïnspireerd door Vertigo. Zowel het verhaal, de muziek als sommige camerahoeken zijn erg vergelijkbaar. Alfred Hitchcock schijnt zelfs erg boos te zijn geweest op De Palma over de film, omdat hij dacht dat het een remake was.

Brian De Palma is inmiddels een van mijn favoriete filmmakers geworden. Aan de film is dan ook een zekere kundigheid af te zien. Toch is het helaas een film met zijn gebreken, het is het namelijk nét niet. De manier waarop het verhaal verteld word is een beetje gebrekkig. De film lijkt moeilijk op gang te komen en shots lopen niet goed in elkaar over. Op een gegeven moment zit je wel een beetje in het verhaal maar dan nog is het niet altijd even sterk. Een hommage aan Vertigo kan ik zeker waarderen maar het plot is gewoon niet origineel genoeg. Alleen het feit dat het gaat om een man die zijn eigen vrouw en dochter verliest i eigenlijk onderscheidend, en natuurlijk het happy end....

De film is wel weer erg sterk opgenomen vind ik. Er zaten een paar erg mooie shots in en vooral de scènes in Italië waren mooi gedaan. Dit staat in vreemd contrast met de niet-vloeiende camerabewegingen en de slechte overgangen.

De film heeft een schitterende soundtrack van Bernard Herrmann. In stijl erg vergelijkbaar met de muziek die hij voor Vertigo maakte (sommige tracks zijn gewoon hergebruikt volgensmij) maar dan nog een stuk uitgebreider op sommige punten, met orgels en een koor erbij.

Het acteerwerk van Cliff Robertson en de Franse Geneviève Bujold was zeker niet slecht. En John Lithgow deed het ook wel leuk (met een apart accentje).

Het is dus een beetje een wisselvallige film, aan de ene kant erg goed maar aan de andere kant toch een beetje teleurstellend. In een andere film van De Palma, The Fury, is het nog een stuk extremer. Die was ook erg sterk opgenomen en had een aantal erg goede momenten en een zeer sterke soundtrack, slaagde ook niet in het overbrengen van het verhaal maar had dan ook nog eens scènes met waardeloos acteerwerk en een belachelijke komische twist die totaal niet bij de stijl van de film paste. Obsession is dan toch meer één geheel maar is nog steeds een beetje te wisselvallig. De Palma heeft het zeker in zich, maar het duurde even voordat hij na Carrie weer de smaak te pakken kreeg.

Prima De Palma weer. Een regisseur die een film gemaakt heeft die in mijn top tien staat verdient altijd nét wat meer aandacht. Nou is deze 'Obsession' niet zo goed als ik hoopte, maar De Palma weet één en ander weer heerlijk te brengen. Mooie shots, prima muziek, één of ander soap-filtertje die samen met de Technicolor voor een fijn sfeertje zorgt en een aardig verhaal. Oké bij Lithgow weet je altijd direct dat er iets niet goed is, maar verder had ik 't echt niet allemaal zien aankomen bij de moeder / dochter twist. Prima gevonden. De Palma maakt weer een mysterieuze Hitchcock light en slaagt. Vermakelijke boel.

Goeie film over een rijke zakenman wiens vrouw en dochtertje worden gegijzeld voor losgeld. Een verhaal dat goed in elkaar zit en waarbij de plotwending ook echt als een verrassing komt (zonder dat het onlogisch wordt). Wel wat traag en soms aan de langdradige kant. Het is zeker niet alleen vanwege de muziek van Bernard Herrmann dat je denkt naar een film van Alfred Hitchcock te zitten kijken.

Het slot is natuurlijk absurd en als ge u vasthecht aan geloofwaardigheid dan is de film meteen een dikke teleurstelling.

Maar om het even, ik heb anderhalfuur dit spannend intrige, met volstrekt voldoende scenes om aan Hitchcock te denken, geboeid gevolgd.

Eigenlijk vind ik dit één van de betere films van De Palma, met niet te vergeten de effenaf schitterende muziek van Bernard Herrmann.

Cliff Robertson zit goed in zijn rol van op een illusie verliefde man, al waren Geneviève Bujold en John Lithgow minstens even goed.

https://assets.catawiki.nl/assets/2016/7/16/9/1/e/91e813e2-4b75-11e6-85df-9ad7177419a8.jpg

Zo heb ik hem op VHS. Compleet met allerlei fouten op de hoes.

Na gisteren body double gezien te hebben van De Palma ben ik een beetje teleurgesteld in deze. Film begint zeer goed vond ik met zalige muziek en shots weer ala Hitchcock waar De Palma hier ook weer zijn inspiratie uit haalde. Maar na het eerste half uur begon de film te minderen vond ik tot hij zelf een beetje saai begon te worden. Tot de laatste 20 a 25 minuten waar er wel een goeie plotwending inzit die ik niet zag aankomen. Dus al bij al zeker en vast niet slecht maar geen topper als Body double en dressed to kill. Maar allesinds op naar de volgende film van De Palma. 6/10

Heel mooi camera-werk en een goede soundtrack, daarnaast werd er goed geacteerd, soms ook wel wat overacting. De locaties werden ook wel uitgezocht voor deze film zodat het er allemaal erg mooi en sfeervol uit ziet. Het verhaal best origineel, misschien wat vergezocht en wat te langzaam gebracht allemaal.

De Palma vliegt met Obsession zwaar uit de bocht wat mij betreft. Een echte miskleun. Volstrekt ongeloofwaardig. En vooral het einde dan. Verder vond ik de film ook veel te lang duren. De spanning was voor mij ook ver zoek en ik miste een echt leuk plot. De acting was zeer wisselvallig, John Lithgow kan ik op zich wel smaken maar de hoofdrolspeler Cliff Robertson heeft zo goed als geen mimiek en legt amper gevoel in zijn spel. Genevieve Bujold is een aangename verschijning maar nu ook niet de allerbeste actrice.

De film begint al meteen met een heerlijke De Palma sequentie : van het feest via de ontvoering tot het eisen van losgeld. De sequentie eindigt na ongeveer 10 minuten met de woorden 'call the police" - de eerste zin die het plot vooruit stuwt. Daarvoor één en al knap visueel verhaal met als voornaamste vertellers de score en camerabewegingen. Toch is dit één van de mindere De Palma's wegens het mager verhaaltje (in wezen een tragisch romantisch verhaal) en het absurde einde. Ondanks de zeer verzorgde look van de film verdwijnt de interesse af en toe door middelmatige momenten in het verhaal (er is weinig spanning) en de kronkels in het verhaal (incest, droom, freudiaanse motieven) verhinderen betrokkenheid . Jammer omdat ik De Palma als regisseur hoog, zeer hoog waardeer.

Aardige De palma waarvan de soundtrack opvallend is maar die mij maar matig kon bekoren .
het verhaal is natuurlijk behoorlijk vergezocht maar goed het kan ermee door .
Alleen de uitleg achteraf vond ik mattig waarin we een scene met volwassen Genieve Bujold die dan moet doorgaan voor haar dochtertje .
Nogmaals , de soundtrack weet wel een aparte sfeer te creeren maar was niet echt mijn cup of tea .

Van de regisseur die deze films op zijn naam heeft staan zoals Carlito's Way, The Untouchables, Dressed to Kill, Sisters, Carrie, Casualties of War, Femme Fatale en natuurlijk niet te vergeten Scarface verwacht je altijd wel iets meer. Helaas vond ik dit wel één van zijn minste werkjes wat ik al gezien heb. Nochtans is het gegeven een ideaal net voor een web van mysteries, maar die worden op allerhande manieren snel en vrij duidelijk prijs gegeven aan de kijker. Het mysterie heb je heel snel door en de dubbelrol van Geneviève Bujold komt raar en ongeloofwaardig over. Cliff Robertson speelt lauwtjes, gelukkig is er nog John Lithgow. Slecht is het niet, maar zoals ik al zei is dit gewoon een gemiddeld filmpje van Brian De Palma. 6/10

Het wat bizarre verhaal kan er mee door en Geneviève Bujold is zoals altijd goed. De enorm aanwezige muziek, die te pas en te onpas wordt ingezet, maakt het een vermoeiende film. Sommige scenes zouden zelfs krachtiger zijn zonder muziek denk ik. Ook de wazige beelden heel de tijd, alsof je door vette brillen glazen kijkt, bevallen me niet. Door deze kenmerken, die bij meer Brian De Palma films voorkomen, ben ik geen liefhebber van zijn werk. Maar hij heeft zeker betere films gemaakt als Obsession.

En maar weer eens aan de Brian de Palma die me vaak even goed bevallen als dat ze tegenvallen, en vooral dat laatste moet een beetje in het tijdsbeeld gezien worden denk ik waarin de films gemaakt zijn zo jaren '80 a '90. Feit blijft dat Carrie en The Untouchables zijn best werk betreft.

Maar goed, Obsession dus, te beginnen met een idyllisch beeld wat een stralend gezin betreft en het geluk, en de suikerzoete soundtrack, tegen de plinten opklotst. Maar de droom slaat snel om in een nachtmerrie met een 'ransom' en catastrofale afloop waar Michael zichzelf veel kwalijk neemt. En het moet gezegd dat de film met de fase hierboven beschreven, rond de kidnap, ontzettend veel indruk maakt op sfeertechnisch vlak vooral gedurende momenten met de achtervolging en het volgen van de zender. En even heb ik wel zoiets van heej, dit is de Palma, dit is zonder twijfel de zogenaamde master of suspense, en vind ik deze fase echt best wel goed en maakt de film een meer dan behoorlijke indruk.

Maar helaas wordt dit niveau en de sfeer niet vastgehouden in de rest van de film die het best te omschrijven is als een mix van Rebecca, Vertigo achtige elementen en een onbetrouwbare raadsman a la Man on Fire. Het idee qua mysterie blijft weliswaar bestaan en is het natuurlijk de vraag of er sprake is van projectie of dat er meer achter zit. En het moet gezegd dat de opbouw van de eindscène op het vliegveld nog wel behoorlijk is, maar daar is het meeste ook wel mee gezegd. Want De Palma slaagt er niet in het tijdsverloop te laten lukken, want opeens zijn we zoveel jaar verder, daarnaast zakt de supersfeer uit het begin heel erg ver weg naar slome en soap-achtige beslommeringen tussen Michael en Sandra die eigenlijk niets te bieden hebben dan niet boeiende drama en romantiek.

En dus valt deze Obsession helaas ook weer tegen en begint de teller nu wel langzaamaan de verkeerde kant op door te slaan voor De Palma waar een voldoende er voor deze film ook niet in zit.

En maar weer eens aan de Brian de Palma die me vaak even goed bevallen als dat ze tegenvallen, en vooral dat laatste moet een beetje in het tijdsbeeld denk ik gezien worden waarin de films gemaakt zijn zo jaren '80 a '90. Feit blijft dat Carrie en The Untouchables zijn best werk betreft.

Maar goed, Obsession dus, te beginnen met een idyllisch beeld wat een stralend gezin betreft en het geluk, en de suikerzoete soundtrack, tegen de plinten opklotst. Maar de droom slaat snel om in een nachtmerrie met een 'ransom' en catastrofale afloop waar Michael zichzelf veel kwalijk neemt. En het moet gezegd dat de film met de fase hierboven beschreven, rond de kidnap, ontzettend veel indruk maakt op sfeertechnisch vlak vooral gedurende momenten met de achtervolging en het volgen van de zender. En even heb ik wel zoiets van heej, dit is de Palma, dit is zonder twijfel de zogenaamde master of suspense, en vind ik deze fase echt best wel goed en maakt de film een meer dan behoorlijke indruk.

Maar helaas wordt dit niveau en de sfeer niet vastgehouden in de rest van de film die het best te omschrijven is als een mix van Rebecca, Vertigo achtige elementen en een onbetrouwbare raadsheer a la Man on Fire. Het idee qua mysterie blijft weliswaar bestaan en is het natuurlijk de vraag of er sprake is van projectie of dat er meer achter zit. En het per gezegd dat de opbouw van de eindscène op het vliegveld nog wel erg sterk is, maar daar is het meeste ook wel mee gezegd. Want De Palma slaagt er niet in het tijdsverloop te laten slagen want opeens zijn we zoveel jaar verder, daarnaast zakt die super sfeer heel erg ver weg naar slome en soap-achtige beslommeringen tussen Michael en Sandra die eigenlijk niets te bieden hebben dan niet boeiende drama en romantiek.

En dus valt deze Obsession helaas ook weer tegen en begint de teller nu wel langzaamaan de verkeerde kant op door te slaan voor De Palma.