
Obsession (1976)
Alternatieve titel: De Vrouw die Twee Keer Leefde
Verenigde Staten
Drama / Thriller
98 minuten
geregisseerd door Brian De Palma
met Cliff Robertson, Geneviève Bujold en John Lithgow
Het leven van zakenman Michael Courtland verandert drastisch als zijn vrouw en dochter plotseling worden ontvoerd. Hij moet alles op alles zetten in een poging om zijn gezin te kunnen herenigen. De kidnappers zijn echter levensgevaarlijk.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=FtRVklEb7Vo
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (6,7 / 8951)trailer (YouTube)filmscore (MusicMeter)ongeloofwaardig verhaal , begin vond ik wel spannend nog maar verder in het verhaal vond ik het steeds ongeloofwaardiger worden nee viel erg tegen
Ongeloofwaardig (althans in een paar fragmenten) of manipulerend is niet noodzakelijk tegenvallend.
Ondanks de mankementen vind ik bvb "Midnight Express", één van jouw favorieten, volgens je top tien, ook een schitterende film.

Dankzij de laatste De Palma die ik zag (Blow Out), vond ik het toch wel nodig om deze mee te pikken van tv. Maar poeh, viel dat even tegen.
Qua suspense op zich aardig, maar het is allemaal erg pover en totaal niet boeiend. Dat einde is trouwens ook een verschrikking. En dan hebben we het nog niet eens over de vreselijke score en die non-acteur Cliff Robertson gehad...
Verder ben ik ook niet bepaald te spreken over de beeldkwaliteit, bijna de gehele film is ontzettend wazig. Net als of er constant overbelicht werd ofzo, in het begin dacht ik daardoor nog dat het een droom was, tot dit bleef voortduren. Ik kreeg hierdoor zelfs last van mijn ogen op het laatst. Misschien lag dit wel aan RTL, misschien was het zo bedoelt, maar ik vond het vreselijk.
1.0*
Voor het laatst ergens midden jaren '80 voor het laatst gezien, maar altijd herinnerd als een spannende film. Viel nu toch wel behoorlijk tegen.
Typische De Palma thriller uit de eerste helft van zijn carriere, met de voor hem bekende elementen en dus ook typische zwakheden:
*verhaal hangt van jatwerk aan elkaar, wie het werk van Hitchcock een beetje kent kan al wel zo ongeveer raden welke kant het verhaal zal gaan, met name uiteraard uit Vertigo wordt veelvuldig geciteerd
*begint spannend, maar wordt steeds onwaarschijnlijker
*uiterst zwak en teleustellend einde
Film neemt de tijd om het verhaal te vertellen, op zich is dat niet erg, zeker niet in vergelijking met de vaak compleet kapot gemonteerde tegenhangers van tegenwoordig, maar deze film is wel heel erg het andere uiterste.
Ook wil ik ook nog het wel erg matte spel van Robertson vermelden. Het lijkt wel of hij al slaapwandelend door heel de film loopt, dit helpt nu niet echt om de spanning te verhogen en nog enigsinds een beetje de vaart in het verhaal te helpen houden.
Verder is de flashback waarin Bujolt door moet gaan voor kind echt belachelijk en daardoor onbedoeld hilarisch!
Possitieve elementen zijn de muziek en het camerawerk. Allebei werkelijk prachtig!
Ik kom op een vijf, ofwel 2,5 ster!
Als het einde anders was gelopen, Michael doodt Sandra / Sandra sterft en Michael pleegt zelfmoord, was deze film erg goed. Een kruising tussen een Shakespeariaanse tragedie en een Hitchcockiaanse thriller - al jat DePalma iets té veel van zijn voorbeeld (die moord op Robert komt haast letterlijk uit Dial M).
Verder is de film wel erg mooi gefilmd en goed geacteerd.

De film wordt begeleid door mooie muziek van Bernard Herrman. Ik stoor me vaak aan dergelijke overaanwezige muziek, maar hier past het wonderwel bij de dromerige sfeer die De Palma schept. De twist is er één van formaat maar alles klopt wel. Het tweede stuk van de film was uitermate lang en traag. Ik dacht even dat er niet veel meer zou gebeuren, gelukkig brengt het slot nog een verrassing. 3*
Regisseur De Palma, een fervent Hitchcockliefhebber, laat zijn liefde voor de oude meester blijken middels dit stijlvolle werkje, dat middels een loom tempo de suspense tot mysterieuze hoogten brengt. Misschien gaat de regisseur tijdens de voorspelbare ontknoping wel iets te ver over de top, vermakelijk is het wel. En spannend.
Goed.
En ook die bijdrage wil nog wel eens overdadig zijn. Er gebeurt stilaan iets op het gezicht van Courtland en de fotografie is stijlvol, maar tegelijkertijd is het niet vooruit te branden. Het lijkt zich allemaal enigszins te herpakken als het slot in zicht komt, maar dan blijkt het een scenario te hebben dat nog enige uitleg behoeft, zodat ook die opleving smoort.

Loom over de top.
Regisseur De Palma, een fervent Hitchcockliefhebber, laat zijn liefde voor de oude meester blijken middels dit stijlvolle werkje, dat middels een loom tempo de suspense tot mysterieuze hoogten brengt. Misschien gaat de regisseur tijdens de voorspelbare ontknoping wel iets te ver over de top, vermakelijk is het wel. En spannend.
Goed.
Puur uit nieuwsgierigheid: ben je later op je mening teruggekomen, of staat naar jouw maatstaven 3/5 gelijk aan "goed"?
Totaal niet "aanvallend" bedoeld hoor, het is gewoon iets wat ik me afvraag bij veel scores op deze site. Ik merk dat mijn scores vaak flink hoger liggen dan het gemiddelde hier. Een 6/10 (3/5) interpreteer ik van school uit als een magere voldoende, nét aan de goede kant van de streep maar geen cijfer dat je aan je ouders laat zien.
Mooie film, overigens. Ik ben De Palma nu beetje bij beetje aan het ontdekken, mede dankzij de prachtige Arrow-uitgaves. Ik begrijp wel dat hij het nodige van Hitchcock jat, maar het resultaat mag er zijn. Zowel qua cinematografie als plot bevalt deze me uitstekend.
Ik kom er niet op terug, maar blijf het een goede film vinden. Hitchcockiaans goed. Drie sterren kun je zien als alles van een 6 t/m een 6,9 (en 3,5 van een 7 t/m 7,9 dus etc.). Géén nipte voldoende dus, mijns inziens. Maar het zou het i.d.d wel kunnen betekenen. Zie ook hier. Als ik Obsession een rapportcijfer mocht geven zou het een 7- betreffen (6,9), vandaar de drie sterren. Veel plezier bij het ontdekken van De Palma, hij heeft een paar mooie pareltjes voortgebracht.

Dank voor de uitleg! Dit plaatst het meer in perspectief voor me en zwakt m'n onbegrip bij bepaalde cijfers af. Je hebt hier inderdaad maar 10 opties t.o.v. de 20 bij IMDB, wat de reikwijdtes van de cijfers vergroot.

Volgens de documentaire had De Palma verder willen gaan, met o.a. een toekomstscène, maar dan zou de film drie uur geduurd hebben. Nu wordt zijn katholieke dochter net voor het geplande huwelijk ontvoerd, maar oorspronkelijk was het de bedoeling dat hij een incestueuze relatie met haar zou hebben.
Brian De Palma's Obsession is enorm geïnspireerd door Vertigo. Zowel het verhaal, de muziek als sommige camerahoeken zijn erg vergelijkbaar. Alfred Hitchcock schijnt zelfs erg boos te zijn geweest op De Palma over de film, omdat hij dacht dat het een remake was.
Brian De Palma is inmiddels een van mijn favoriete filmmakers geworden. Aan de film is dan ook een zekere kundigheid af te zien. Toch is het helaas een film met zijn gebreken, het is het namelijk nét niet. De manier waarop het verhaal verteld word is een beetje gebrekkig. De film lijkt moeilijk op gang te komen en shots lopen niet goed in elkaar over. Op een gegeven moment zit je wel een beetje in het verhaal maar dan nog is het niet altijd even sterk. Een hommage aan Vertigo kan ik zeker waarderen maar het plot is gewoon niet origineel genoeg. Alleen het feit dat het gaat om een man die zijn eigen vrouw en dochter verliest i eigenlijk onderscheidend, en natuurlijk het happy end....
De film is wel weer erg sterk opgenomen vind ik. Er zaten een paar erg mooie shots in en vooral de scènes in Italië waren mooi gedaan. Dit staat in vreemd contrast met de niet-vloeiende camerabewegingen en de slechte overgangen.
De film heeft een schitterende soundtrack van Bernard Herrmann. In stijl erg vergelijkbaar met de muziek die hij voor Vertigo maakte (sommige tracks zijn gewoon hergebruikt volgensmij) maar dan nog een stuk uitgebreider op sommige punten, met orgels en een koor erbij.
Het acteerwerk van Cliff Robertson en de Franse Geneviève Bujold was zeker niet slecht. En John Lithgow deed het ook wel leuk (met een apart accentje).
Het is dus een beetje een wisselvallige film, aan de ene kant erg goed maar aan de andere kant toch een beetje teleurstellend. In een andere film van De Palma, The Fury, is het nog een stuk extremer. Die was ook erg sterk opgenomen en had een aantal erg goede momenten en een zeer sterke soundtrack, slaagde ook niet in het overbrengen van het verhaal maar had dan ook nog eens scènes met waardeloos acteerwerk en een belachelijke komische twist die totaal niet bij de stijl van de film paste. Obsession is dan toch meer één geheel maar is nog steeds een beetje te wisselvallig. De Palma heeft het zeker in zich, maar het duurde even voordat hij na Carrie weer de smaak te pakken kreeg.
Maar om het even, ik heb anderhalfuur dit spannend intrige, met volstrekt voldoende scenes om aan Hitchcock te denken, geboeid gevolgd.
Eigenlijk vind ik dit één van de betere films van De Palma, met niet te vergeten de effenaf schitterende muziek van Bernard Herrmann.
Cliff Robertson zit goed in zijn rol van op een illusie verliefde man, al waren Geneviève Bujold en John Lithgow minstens even goed.
Zo heb ik hem op VHS. Compleet met allerlei fouten op de hoes.

het verhaal is natuurlijk behoorlijk vergezocht maar goed het kan ermee door .
Alleen de uitleg achteraf vond ik mattig waarin we een scene met volwassen Genieve Bujold die dan moet doorgaan voor haar dochtertje .
Nogmaals , de soundtrack weet wel een aparte sfeer te creeren maar was niet echt mijn cup of tea .