Dressed to Kill (1980)

Voor mij een geslaagde film. Goeie muzikale begleiding. Spanning genoeg. Goeie regie van Brian DePalma.

De Palma is niet echt de man van de logica meer van de stijl en de manier waarop hij de dingen filmt. Een van de herkenbare trucjes die hij soms gebruikte was de split screen, hier ook aanwezig. Het verhaal is simpel geen al te veel subplotjes en heeft een hoog deja vu gehalte. Anderen merkten al terecht op dat hij leentje buur heeft gespeeld bij Hitchcock maar hij wist het dan net iets interessanter te maken. Vrij snel had ik ook al door hoe de vork aan de steel zit en dan is het vooral wachten tot de moordenaar wordt gevat. Had gerust 15 tot 30 minuten korter gekund. Leuke rol vooral van Nancy Allen, hier een pak aardiger dan haar bitch rol uit Carrie (1976).

Inderdaad speelt ook voor mij de muziek en belangrijke rol in deze thriller. Fijn om deze te zien maar wel voorspelbaar. De scene in het museum vond ik geweldig.

Op de blu ray van de uitstekende Franse uitgever Carlotta staan (o.a) 3 versies van de beginscène in de douche nl de unrated, de -16 en de tv versie. Natuurlijk zijn de expliciete naakt- en sex scenes verdwenen in de twee kuisere versies maar hier vormt net die expliciete erotiek de ruggengraat van Dickinson's personage (en haar psychologie). Je begrijpt des te meer haar motivatie in het museum om zich (gewillig) te laten verleiden door een onbekende (ook een erotische fantasie). De douche scene is ook een visuele referentie naar het thema van de film (sexuele fantasie leidt tot de dood). Dickinson is een desperate housewife die haar sex leven van haar huwelijk saai en monotoon vindt. Die unrated douche scene is dus niet gratuit. Ik geef dit maar mee omdat nog veel mensen twijfelen aan het cinematografisch inzicht van De Palma. Nog kort vermelden dat de detective rol gespeeld door Dennis Franz geldt als één van de beste laconieke inspecteurs in de filmgeschiedenis (zijn monoloog met Fred out of town, get him in town and down town is hilarisch - een rol die Dennis Franz trouwens zal verder zetten in het magnifieke Hill street blues en NYPD Blue.

Oei neen, wat een vreselijk slechte en doodsaaie film was dit. Heb een groot deel van Brian Da Palma's oeuvre gezien maar dit was toch veruit de slechtste film. Er gebeurt veel te weinig, eigenlijk zo goed als niets en de personages zijn van karton. Ook de muziek wou het geheel maar niet op gang trekken en cinematografisch stelde dit niet veel voor. Geen idee waar de hoge rating vandaan komt. De erotiek waarschijnlijk, voor een bepaald publiek is een blote borst hier en daar voldoende om over een meesterwerk te spreken.

Spannend tot het eind, een aantal fantastisch geregisseerde eindes en wat is Nancy Allen toch leuk!

Toch is dit geen echte topper. De ontknoping komt wat uit het niets waardoor het afraffeld overkomt en die laatste scène is, hoewel spannend, vrij overbodig.

4*

Spijtig dat de plot zo doorzichtig is- eigenlijk is vanaf het begin wel duidelijk dat Michael Caine de dader is. Gelukkig leunt DePalma niet alleen op die 'twist', de hele aanloop is boeiend en fijn gefilmd. Neem die scène in het museum, uiteindelijk totaal onbelangrijk voor de plot, maar de hele aanloop, met Dickinson die andere koppels bekijkt, het hare denkt van de moderne kunst aan de muren en uiteindelijk nogal onhandig flirt met de man met de zonnebril is zo'n scène die wel bij zal blijven. Verrassend vond ik wel dat Dickinson, tot dat moment de protagoniste, vrij vroeg het loodje legt maar die scène is zo bekend dat zodra ze de lift instapte een aha-erlebnis zijn intrede deed.

Daarna is het beste er wel van af maar het blijft vermakelijk en soms ook spannend, beetje jammer wel van het cliché "het was maar een droom" op het eind. Verder valt op dat het begrip transsexueel een keer of drie wordt uitgelegd.

Ik probeer meestal om zo weinig mogelijk voorinformatie over een film te hebben. Dat maakt het wel wat moeilijker om te kiezen wat ik zien wil - maar het levert ook af en toe fijne verrassingen op.

Dit is daar dan dus niet een van. Met de naam van Michael Caine op de poster had ik gehoopt op een paar mooie karakterrollen - of tenminste toch een. Maar nee, dit is dan iets in de richting van een ode aan het oeuvre van Hitchcock - ooit wel een paar erg mooie films gemaakt, maar al snel doorgegroeid tot de grootmeester van de gezapigheid. En dat straalt nogal af naar deze film. Langdradig gedoe, veel te veel oninteressante verwikkelingen, een soundtrack met violen.

Niet mijn ding, laat ik het daar maar bij laten. Behalve dan misschien toch even een eervolle vermelding voor Dennis Franz. Ook in de VS is er toch vast zoiets dat je een penning of iets dergelijks krijgt als je meer dan 50 of zo jaar in een openbaar beroep zit, en al die rollen als politieman tellen toch op zeker als tropenjaren.

Brian de Palma leeft zich uit in een thriller met slasherkwaliteit. Een mix van suspense à la Hitchcock en sleaziness, mooi in beeld gebracht met zowat alle mogelijke cameratechnieken. Vorm boven inhoud geldt soms in de films van de Palma, en in dit geval is het weer niet zo’n diepgravend verhaal. De transseksualiteit van Michael Caine en zijn daaruit voortvloeiende moordlust is natuurlijk niet niets maar ja, het is ook moeilijk serieus te nemen. Verstand op nul en genieten maar van het feestje.

Vooral meegenomen, bij de kringloop, vanwege de naam Brian de Palma, een man die in staat is zeldzaam goede films af te leveren maar ook wel regelmatig de plank mis slaat. En dan is de vraag tot welke categorie deze Dressed to Kill behoort.

En het moet gezegd dat het in de begin even zoeken is met Kate en haar geklaag, bezoek aan de psychiater voor weet wat, haar vreemde fantasieën
en het vreemde gefladder in het museum met ontmoeting en gevolg. We zijn dan toch zeker een half uur verder, vind ik het eigenlijk allemaal niet zo heel interessant, en is er nog geen enkel teken gezien van de synopsis die bij deze film hoort. Maar gelukkig schiet ik samen met de film na een half uur uit een soort van lethargie wanneer er toch eindelijk iets gebeurd, in dit geval het incident in de lift en de introductie van karakter Liz. En dan valt toch opeens de klasse van zo'n regisseur als Brian de Palma op door kleine dingen zoals de spanningsopbouw en zo'n kort shot van een arm liggend tussen een lift deur die iedere keer weer probeert dicht te gaan.

Vervolgens zien we toch eigenlijk wel een beetje een breuk met het eerste half uur, het onbestendige en wispelturige gefladder is definitief ingeruild voor een interessant plot. Een getuige en een psychiater niet meer helemaal zeker van hun leven, een gestolen mes, een jonge techneut die wraak wil voor het verlies van zijn moeder, en dan natuurlijk de vraag wie o wie is toch die vrouw met die pruik en die zonnebril op? Het is in deze fase waar de sfeer opvalt, maar ook de degelijke soundtrack opvalt, het acteerwerk en de karakters prima zijn en de spanning een aantal keer goed opgebouwd wordt. En zoals vaker is Dennis Franz een ongelooflijke lul. Het is toch wanneer de psychiater niet uit zijn rol valt door de charmes van Liz dat ik begin af te vragen of onze psychiater niet een beetje een dubbele persoonlijkheid heeft. Caine speelde in het verleden al eens Jekyll en Hyde, dus waarom zou dat nu niet weer het geval zijn. Een soort van compensatie van dingen en gedrag die hij niet kan uiten vanwege zijn ambt, bedenk ik me opeens. Hoewel de uiteindelijke logica net anders is bleek ik dat toch wel vrij dichtbij te zitten.

Afijn, helemaal super is dressed to Kill zeker niet omdat ik toch nog net iets meer suspense en een broeierige sfeer verwacht had, meer lijdt de film pijn aan het eerste half uur met Kate en haar uitspattingen. Het leidt af, het doet er eigenlijk niet zo toe, en Kate is ook helemaal niet de hoofdpersoon dus waarom moet dat allemaal een half uur duren? Maar buiten dat is dressed to Kill toch zeker een degelijke film te noemen, en daar zal het cijfer dan ook naar zijn.