The Blues Brothers (1980)

Gister herzien op 4k. Ziet er echt fantastisch uit. Totaal geen dnr gebruikt. Film blijft ook geweldig en klonk beter dan ooit.

Ook herzien op 4K mooie transfer en ja die muziek maakt het helemaal af natuurlijk. Heb 'm dit keer bekeken in het Engels met de lange versie, want die was weer in Nederland zoals wel vaker niet verkrijgbaar. Het mooie is dat je dan ook de songs lekker Engels ondertiteld krijgt. Ook vaak een probleem in Nederland. Ik had The Blues Brothers een tijdje niet meer gezien, maar gezien mijn hoge punt toch maar weer eens bekeken in deze gekke tijden. Het eerste uur is ie nog niet zo heel sterk . Hij komt pas goed los in het tweede bedrijf om vervolgens helemaal los te gaan in het derde bedrijf. Ver over the top, maar wat geeft het in zo'n film. Het verhaal an sich is niet echt een topper, maar wat de film zo leuk maakt zijn alle tripjes aankomsten en de vele muziek die ik zeker wel leuk vind en nog steeds na al die jaren. Zo blijft Everybody Needs Somebody een heerlijke kraker. Maar ook Aretha Franklin doet lekker mee. Ze kan trouwens aardig acteren. Ook grappig is James Brown. Soms waan je je wel in Sister Act. Maar goed vele muziekstijlen zijn hier wel lekker aanwezig. Dat hier sommigen onder ons deze film onderwaarderen komt misschien omdat het verhaal niet strak in elkaar zit en onze hoofdrolspelers wat kleurloos overkomen. Dat klopt wel een beetje, maar het is soort van muzikale road trip geworden. En dan zitten er wat rare gasten in zoals die meid waar we lang om moeten wachten waarom ze het op hen heeft gemunt. Maar voor zo'n film als dit moet je gewoon lay back gaan kijken en vooral luisteren naar de fijne muziek. Heb me zeker bijna 2.5 uur vermaakt.

Film 4.5

Beeld 4K 4.5

Geluid 4.5

Extra's 3.5

Mag ik de filmhuizen in Vlaanderen en Nederland een tip geven ? Waarom geen retrospectieve van John Landis ? Zijn stijl is toch uniek. Een mix van stijlen, entertainment zonder banale sentimentaliteit en zijn films bruisen van inventiviteit en non conformisme. Misschien dat zijn latere werk wat van een minder niveau was maar films als An American werewolf in London, Trading places, Into the night en zelfs nog Spies like us en Three amigos zijn eigenzinnige comedys zonder de gebruikelijke formule boys meet girl. Ook the Blues brothers horen daar in thuis. Vooral deze film moet het hebben van een kijk beleving. Een simpel verhaaltje en veel nonsens waarin musical en actie gecombineerd worden. Het wordt niet door iedereen geapprecieerd maar als er je erin mee gaat een dolle rit. De Grote Drie (Landis, Belushi en Ackroyd ) waren aanwezig op de set van Spielberg’s 1941 en doordat ze het daar te bont maakten op de set met hun inbreng moet Spielberg gezegd hebben : als je het beter weet, ga dan maar een eigen film maken. Zo gezegd, zo gedaan. Maar niemand nam elkaar iets kwalijk want Spielberg is in The blues brothers nog te zien op het einde in een kleine cameo. John Landis is nu wat een vergeten filmmaker. Zelfs het standaardwerk 'The new new biographical dictionary of film' van David Thomson maakt in zijn bijna 1000 bladzijden tellend boek GEEN vermelding van John Landis. Ook in sommige reviews hierboven wordt aan zijn oog voor sprekende beelden voorbijgegaan. Nochtans weet Landis toch wel het één en andere af van cinematografie. Het eerste half uur is volgens mij wel een schitterende brok cinema alleen al door de beelden. Opent met een hemels helikopter shot van Detroit als een soort docu intro (ook Basto had het volgens mij al over dit shot, niet ?), dan naar de gevangenis waarin zonder één woord en zonder close up van onze held Jake Elwood de vrijlating word getoond (shot onderaan de rooster gang van het marcheren synchroon zegt al genoeg over het gevangenisleven), Dan over naar Jake die uit de gevangenis komt gewandeld met een overbelichting achter hem, als een magisch moment. Als laatste vb de ontmoeting met de zuster in het weeshuis, hoe ze bovenaan de trap terug in haar kamer zweeft ! I rest my case. Voorlopig want dan moeten nog die magnifieke, dolenthousiaste musical nummers komen (die trampoline sprongen bij James Brown - hilarisch). Weinige films die chaos en absurdisme kunnen treffen in een visueel spektakel waarin de genietbaarheidsfactor door het dak gaat. Ride d'em in, Rawhide. Yeeha !

Zo moet je de film ook zien. Kijk luister ervaring met alle mooie beelden van toen. Dacht the twin towers ook weer te zien. Verhaaltje doet er verder niet toe en dat die twee wat onuitgesproken kijken is gewoon een bepaalde look. Kijk maar eens als ze elkaar begroeten bij de gevangenis. Dat zet gelijk de toon. Voor mij blijft deze film een heerlijke klassieker.

De aanwezigheid van mensen als Aretha Franklin en Ray Charles maken dat ik nog enigszins begrijp wat deze film een zekere status verleent, maar voor de rest... Flauwe taaie hap.

Personages onsympathiek - John Belushi, nog zo iemand wiens aantrekkingskracht ik nooit zal vatten - in een film die heel erg lang duurt en die ik ook nergens grappig vond. Allemaal van dat oude jongens krentenbrood, 'kijk ons het eens leuk hebben met elkaar', bah. Zelfs de rol van de normaal toch wel fijne Carrie Fisher vond ik totaal niet leuk.

Wonderbaarlijk trouwens dat dit een van de favoriete familiefilms is in de Verenigde Staten. Het moment dat John Belushi (die ten tijde van de film onder de coke zat) vraagt aan een deftig heerschap hoe duur zijn - minderjarige - dochters zijn, ik vond het tamelijk onsmakelijk.

1,0*

Een van de beste grappen uit de film(geschiedenis) wat mij betreft. Als je daar niet om kunt lachen (ze willen immers het restaurant te schande maken en menen het voor geen meter), snap ik dat de humor in deze film aan je voorbij gaat.

Hij vraag trouwens wat ‘the women”

kosten, dus inclusief zijn oudere vrouw.

Ik kon er inderdaad echt niet de lol van inzien. Dan nog liever die bazooka van Carrie Fisher.

Op bijna alle fronten een geweldige film. Dat is wat een musical moet zijn : geestig en vrolijk. En met de twee droge maar ook cartooneske Blues brothers die op goddelijke missie zijn, kan het niet stuk. Veel van de humor kwam voort uit verschillende cameo's, waarvan vooral Ray Charles en Aretha Franklin me geamuseerd hebben. Ook Spielberg kwam op het einde even langs als belastingsambtenaar. De aanstekelijke muziek is universeel bekend en vind ik ook een betere soundtrack dan Fame uit hetzelfde jaar. Enkel Cab Calloway met zijn vreselijke Minnie the Moocher vond ik een misser. Hoe dan ook vind ik deze Blues Brothers superieur aan Fame op zowat alle vlak. Ik denk dat ik zelden zoveel blikschade heb aanschouwd als in deze film tijdens twee monsterlijke car chases. Wat een chaos! Op het einde lijkt het alsof de helft van de States achter hen aan zitten. Een knappe film!

Het mooiste is dat al die auto’s die op het eind in de prak gereden worden, echte auto’s zijn en geen cgi fake bullshit uit Hongarije.

Absoluut en zo maken ze ze al lang niet meer.

The Blues Brothers is een op alle fronten zeer vermakelijke film. De sfeer, muziek en het verhaal maakt het tot een groot succes. De heren zijn ook uitermate geschikt in hun rol en stralen duidelijke chemie uit. Kostelijk vermaak dit. Wist niet waar ik aan begon(zeker ook gezien de film al oud is), maar je merkt daar niets van. Kwalitatief sterk voor z'n tijd!

Lang geleden dat ik deze film gezien had. In de tijd dat ik jong was (in 1980 was ik twaalf) had je bij ons in het dorp iedere zomer een bedrijf wat in het verenigingsgebouw films draaide. Omdat ik opgegroeid ben op een camping (familiebedrijf) kregen wij altijd een vrijkaart voor het hele zomer seizoen. Ik kwam er zo vaak dat ik er op een gegeven moment bijna woonde. Ik monteerde trailers en reclames aan de hoofdfilm en vaak wanneer de film draaide zat ik boven bij de projector. Ik heb deze film in die tijd zeker honderd keer alleen al gehoord. Nu keek ik hem vanaf 4K Ultra HD Blu Ray, die trouwens fantastisch eruit ziet en nog steeds kon ik de nummers uit deze film bijna letterlijk meezingen. Heerlijk over de top actie muziekfilm met geweldige optredens van Ray Charles, Cab Calloway, James Brown en Aretha Franklin. Tijdloze film, al ligt het tempo van de film nu tamelijk laag, maar voor die tijd was het enorm hoog. Klassieker en voor filmliefhebbers: koop op hem op 4K. Zo hoor je de film te zien en te horen. Vier sterren.

Tegenvaller.

Klassieker, zo je wil. Maar absoluut niet mijn ding. Druk, best lijvig van speelduur en met een duo dat ik geen moment leuk, laat staan grappig vind. De ode aan de muziek, want dat lijkt de film toch vooral te willen zijn, is bewonderenswaardig maar komt niet echt tot leven. De film is naast komedie af en toe een musical, waarin plots Aretha Franklin als personage opduikt en een Aretha Franklin-hit van de jaren 1960 brengt.. terwijl andere artiesten zichzelf spelen.

Best vaag allemaal. Dan Aykroyd en John Belushi komen in hun musicalscènes ook niet verder dan wat potsierlijke bijtrekpasjes. Spijtig (en pijnlijk). Regelmatig komt wel eens een achtervolgingsscène langs en bijvoorbeeld de bizarre rol van Carrie Fisher is ook nog wel oké. De film dooft dus niet helemaal als een nachtkaars uit, maar veel scheelt het niet.

2

Eigenlijk deze The Blues brothers lange tijd voor me uitgeschoven. Ik had niet zo'n zin in een musical of wat cliché broederschap. Maar al bij al zeker genoten van de film. Luchtig, amusant en met hier en daar een beetje actie, voornamelijk achtervolgingen.

Er passeert nogal wat bekend muziekvolk in de film. De liedjes waren niet overdadig, maar waren gewoon ook swingend leuk. The Bleus brothers is een charmante film geworden met ook wat humor. De rol van Carrie Fisher alleen al was geweldig als losgeslagen gedumpte vrouw.

Ook Belushi en Aykroyd deden het goed en pasten wel bij elkaar. Het is een film waarin vooral veel plezier zit. En dat werkt deels aanstekelijk. Vreemd dat ik deze nooit eerder gezien had. Leuk!

Vreselijke saaie film. Nergens grappig en daardoor ook nog eens een erg lange zit. John Belushi heb ik (net als zijn broer) ook nooit grappig gevonden. Dan Aykroyd is veel grappiger in films als Ghostbusters. Had liever gezien dat die meer films met Bill Murray en Harold Ramis had gemaakt, want ook Neighbors (waarin Aykroyd ook samen met Belushi te zien is) is vreselijk. De muziek in deze film is het enige pluspuntje, maar dat is geen reden genoeg om 2,5 uur naar dit slaapverwekkende gedoe te kijken. Dat dit als een klassieker beschouwd wordt, zal ik nooit begrijpen