Blow Out (1981)

Herzien, en wat een wereld film is dit toch. Ontzettend spannend met een geweldige Travolta en een zeer indrukwekkend einde.

Degelijk.

Vintage Brian De Palma. Al z'n gebruikelijke ingrediënten zijn aanwezig en dan krijg je toch al gauw een erg degelijke film. Niet erg spannend, daarvoor ziet het er tegenwoordig iets te gedateerd uit. Maar de boel houdt zich gemakkelijk staande en De Palma krijgt zowaar een deftige acteerprestatie uit John Travolta geregisseerd.

3

Blow Out

Fijne thriller uit de jaren 80. Wel wat gedateerd. Met name sommige shots, maar het is dan ook een film uit 1981. Het verhaal lag me direct. Een geluidsman die ‘s nachts geluiden opneemt voor films en dan voor zijn ogen een ongeluk ziet gebeuren met een auto waarin, zo bleek later, een belangrijk persoon zat. Voor de buitenwereld moest het lijken als een ''ongeluk'', maar Jack weet beter. John Travolta (Jack) speelde de rol als geluidsman prima en het was mooi om te zien hoe gedreven hij was om achter de waarheid te komen. Helaas was het meisje, dat Jack gered had uit de auto, niet zo goed. Het einde was vrij abrupt en unsatisfying.

3 sterren.

Classic De Palma. Een uitermate fascinerende regisseur waar ik nog lang niet alles van heb gezien, maar die me wel al erg heeft weten te boeien. Zo ook in Blow Out, al vind ik het niet zijn sterkste film. Ik vind dat er daarvoor nét iets teveel op het plot wordt gefocust, wat naar mijn mening nooit De Palma's sterkste punt is, en de acteerprestaties van de hoofdpersonages ietwat te wensen overlaten. Nancy Allen is nauwelijks overtuigend, maar ook Travolta vind ik grotendeels matig. Het personage dat hij moet neerzetten is op zich erg interessant, maar het komt er nooit volledig uit. Dit was de acteerprestatie die hem zogezegd zijn latere rol in Pulp Fiction heeft opgeleverd, maar ik zie het toch niet echt. Zoals zoveel De Palma-personages is Jack qua motivaties en gevoelswereld een vrij ongrijpbaar figuur, maar Travolta is als acteur niet subtiel genoeg om dat echt perfect over te brengen. Wél fantastisch was een jonge(re) John Lithgow als de psychopatische moordenaar; ijzingwekkend geportretteerd, heel fijne rol.

Een sterke focus op plot wordt gelukkig wel ook begeleid door heerlijk virtuoos camerawerk en een heel aantal fijne visuele vondsten en technische trucjes. Het spelen met geluid en beeld, integraal verwerkt in het thema van de film, is een interessante meta-commentaar op de kunst van het film-maken zelf; als kijker word je 'gemanipuleerd' om te geloven wat je ziet of denkt te zien. Het kleurgebruik is prachtig, met het intense rood. De muziek is sfeervol. De actievolle eindsequentie is een beetje over the top, al is die scène net daarvoor op het station wel weer fantastisch gefilmd qua camerastandpunten. Het DNA van Hitchcock blijft aanwezig in De Palma's films, maar van schaamteloos kopiëren is nooit sprake. De allerlaatste scène met Jack die is doorgedraaid door zijn onkunde om het ingewikkelde complot aan het licht te brengen, was een perfecte noot om op te eindigen. Duister en nihilistisch, maar een happy end zou hier niet op zijn plaats zijn geweest. De Palma's boodschap is duidelijk, en hij sluit netjes binnen de 100 minuten af, heerlijk.

Vooralsnog houd ik het op een dikke 3.5*, maar een herziening biedt denk ik wel potentieel tot verhoging.

De film deed me qua plot een beetje denken aan Blow-up van Antonioni. Zelfs de titel doet eraan denken. Die film van de Italiaanse meester is wel superieur aan deze thriller. De Palma weet wel hoe hij moet filmen, waar hij zijn camera moet zetten (denk aan die scène in het toilet) of hoe hij een scène moet opbouwen, al moet hij dat gevoel nog wat finetunen. Het is allemaal al aanwezig maar zou in latere films echt tot spannende scènes leiden, nu is het een goed gemaakte film die wat rommelig is verteld, lang niet altijd even veel boeit en ook niet subliem geacteerd is. Het doordraaien kwam voor mij nooit echt uit de verf. Op punten scoort de film nog wel een voldoende. 3,0*.