The Conversation (1974)

Film met een bedrieglijk eenvoudig plot.
Alleen overstijgt deze film dat plot en wordt het zelfs beangstigend visionair, met een waanzinnig beklijvende eindscène, die er aardig inhakt (pun not intended).
Want als je bedenkt dat dit early seventies is, waar Caul gek wordt van de gedachte dat hij op elk moment bespioneerd kan worden en nooit meer privacy heeft (dat maakt die flirtscène wel extra duidelijk) dan vraag je je toch af hoe paranoia (?) hij vandaag wel niet zou zijn met onze levens die datagewijs live gestreamd worden naar onzichtbare machthebbers. Hallucinant. Groots.

Matig.

Het is te zeggen: Francis Ford Coppola beoogt een trage thriller, een beetje Hitchcock-achtig. En het is niet eens dat hij echt mislukt in z'n poging. Het is alleen lange tijd saai. Het prikkelt allemaal maar weinig en het personage van de stroeve Gene Hackman mag dan wel sociaal incapabel en instabiel zijn, echt veel wordt er niet mee gedaan. Hackman is ook niet goed genoeg in de scènes waarin het even doorslaat.

Naar het einde toe komt alles wel goed samen. De clou is niet echt verrassend, maar onder meer die laatste scène in dat mistroostige appartement is wel goed gedaan. Dat past ook perfect bij het genre van de paranoia-thriller, midden jaren 1970 kennelijk een erg populair genre (maar helaas niet meteen mijn ding).

2,5

Van deze film herinnerde ik mij enkel nog een paranoia sfeertje dus het was tijd voor een herziening. Ik hou echt wel van dit soort werk. De trage gelaagde opbouw, het drama aspect, de psychologie van Harry Caul. Zoals deze film bewijst, is het best mogelijk een volwassen thriller te maken zonder dat daar toeters en knallen aan te pas moeten komen. In de jaren zeventig was het zelfs kortstondig een specialiteit in Hollywood. Er gebeurt heel veel in deze film - hoewel voor sommige kijkers misschien te weinig - waarbij bepaalde informatie mondjesmaat op de kijker wordt losgelaten. Dat betekent dat je eigen standpunt als kijker regelmatig uitgedaagd wordt tot herziening. Mijn eigen conclusie is dan toch dat Harry Caul erin geluisd is. De sleutel hiertoe is de (gesuggereerde) diefstal van de tape door de assistente van Bernie. Bernie die op zijn beurt op de hoogte was van het controversiële verleden van Caul en zijn uitmuntende vakkennis. De link wordt nooit expliciet gelegd maar de suggestie is toch aanwezig dat Bernie in contact zal hebben gestaan met de directeur assistent Martin. En ik denk dat Bernie Caul heeft aanbevolen bij Martin en co als useful idiot om het in scene gezette gesprek op te nemen. Martin loopt ook ‘toevallig’ rond op de conventie waar Bernie en Harry aanwezig zijn. Uiteindelijk is het dan wel een erg complex complot dat even goed helemaal niet had kunnen werken en enkel gebaseerd is op de excellentie van vakidioot Caul.
Het element van de verschillende nadruk op woorden (“kill us”) kan dan weer alleen maar psychologisch geïnterpreteerd worden aangezien in principe een opname steeds hetzelfde zou moeten klinken. Enkel een verwrongen geest kan daar iets aan veranderen. Eigenlijk zou ik de film nog eens opnieuw willen zien waarbij ongetwijfeld nieuwe details naar boven zullen komen.

Vanaf 19 december 2024 in de bioscoop (Odyssey Classics, re-release)

Deze neo-noir thriller herzien op de nieuwe 4K uitgave van StudioCanal met Dolby Vision. Coppola schoot deze film tussen de Godfather part 1&2 door en is tevens zijn favoriete werk.

In dit verhaal volgen we Harry Caul (Hackman) die een meesterlijke rol neerzet als freelance beveiligingsagent gespecialiseerd in afluisterapparatuur. Harry is een eenzame man die zeer op zijn privacy gesteld is. Hij en zijn partner Stanley (Cazele) luisteren in opdracht van de geheimzinnige Director (Duvall) een jong koppel af. Wanneer Harry, een katholiek die in zijn vorige opdracht 3 doden op zijn geweten heeft, flarden hoort over een mogelijke moord raakt hij betrokken bij een zaak. Hij wil er alles aan doen om te voorkomen dat de geschiedenis zich herhaalt. Harry word met de dag méér paranoïde en dat wordt in de eindscène op fenomenale wijze in beeld gebracht. Een jaar later speelde Hackman opnieuw een vergelijkbare rol in ‘Night Moves’, wat zo een proloog van deze film had kunnen wezen. In 1998 speelde hij opnieuw een soortgelijke rol in ‘Enemy of the State’.

Geschoten in San Francisco met prachtig pianospel van David Shire.

John Cazele zullen de meeste herkennen van de Godfather films. Hij stierf helaas al op 42 jarige leeftijd aan longkanker.

Leuk om Harrison Ford te zien die toen nog vrijwel onbekend was. Hij zet een sterke kleine rol neer als Assistent Director.

Robert Duvall heeft een cameo als de Director, maar bleef uncredited.

Werd genomineerd voor o.a beste film & scenario en won de Gouden Palm op het filmfestival Cannes.

Met een budget van 1.6mil haalde de film 4.4mil binnen.

Herzien in 4k. Het is niet de mooist geschoten film, maar toch hou ik van het 4k beeld. Het blijft een meesterlijke slowburner.

Kwestie van interpretatie.

Hoewel de twist uiteindelijk behoorlijk ferm was viel deze film me nogal tegen. Van thriller is weinig sprake... een "paranoia" thriller is er één waar het hoofdpersonage moet vrezen voor zijn eigen leven, hier vreest hij voor het leven van iemand anders, en daar loopt het al mis voor mij. Veel "thriller" vond ik er niet aan. Neem gewoon dat geld en doe wat anders man.

The Conversation bevat ook wel enkele goede montage-technieken, zoals flarden uit het gesprek van het koppel, dat continu herhaald worden, om te benadrukken dat ze in Cauls hoofd blijven malen. Maar de hele opzet was te traag en te minimalistisch voor mij waardoor ik het nogal een saaie zit vond waarbij je twee uur lang naar een kleurloze luistervink moet gapen.. 2* + een halfje voor het einde. Wat een vreselijk overroepen film zeg.