Chinatown (1974)

“Forget it, Jake. It's Chinatown.”

Heerlijke film. Chinatown is een sfeervolle film noir met één van de beste scripts ooit. De film zit zo ongelooflijk goed in elkaar en ondanks de lange speelduur van de film, zit er geen één overbodige scene in. Los Angeles wordt prachtig in beeld gebracht en de hitte is constant voelbaar. Je zit gelijk goed in de film en de onderhuidse spanning is constant voelbaar.

Nicholson zet met J.J. Gittes weer een fantastisch personage neer waar je, ondanks al zijn gebreken, toch met plezier naar zit te kijken en waarvan je hoopt dat hij de zaak oplost. Deze zaak lijkt ingewikkeld in elkaar te zitten, maar was goed te volgen en zit ingenieus in elkaar. Dunaway en Huston waren ook voortreffelijk en Dunaway en Nicholson hebben een sterke chemie. De donkere ondertoon van de film komt aan het einde tot een gruwelijke conclusie en ik werd werkelijk omvergeblazen. Een schitterende klassieker van Roman Polanski.

Ongelofelijk dat ik deze nog niet had gezien.
En wat een parel. Werkelijk sublieme beelden en een muziekscore die gewoon ouderwets…mooi is.
Schitterende pakken, maar het zijn natuurlijk vooral de dialogen die werkelijk subliem zijn. Zeker als die uit de mond van Nicholson rollen, nog lang voor hij zijn grijns gepatenteerd had.
En het wrange einde maakt het helemaal af. Meesterwerk.

Chinatown, stond al lang eens op mijn watchlist maar het is er nu pas van gekomen. Meestal is (neo)-noir wel erg mijn ding, toch kon Chinatown mij niet voldoende boeien. Het verhaal wordt traag verteld en op bepaalde momenten is dit misschien gepast om het verhaal beter te begrijpen maar soms wordt het te langdradig en ging ik me vervelen. Om eerlijk te zijn vond ik het verhaal ook gewoon niet zo interessant. De sfeer was gelukkig vrij sterk, want anders was hier helemaal geen doorkomen aan. Ik begin steeds meer en meer te denken dat de jaren '70 mij op filmgebied niet liggen, ik blijf het echter proberen.

Na al die jaren nog steeds erg sterk. Dat zou je niet denken als je halverwege nog zit te kijken. Okay het is geen snelle film. Uiterst traag ja, maar alles erom heen de muziek de sfeer en Faye Dunaway zijn een lust om naar te kijken. Er zit een soort onderhuidse spanning in deze film die misschien nooit echt loskomt maar dat hoeft ook niet. Het eind is zeker sterk, misschien enigszins voorspelbaar, maar ja dat het is lot soms van dit soort films. De naam Chinatown is een beetje misplaats overigens, want het heeft helemaal niets te maken met deze wijk. Fay is inmiddels 76 en good old Jack alweer 80 jaartjes oud. En dan die titel. Misschien wel juist vanwege het verleden en heden. hij verloor een vrouw in Chinatown door zijn toedoen en stapte uit het korps en verloor ook ditmaal een vrouw in Chinatown waar hij warme gevoelens voor had

'Chinatown' is Roman Polanski's ode aan de film noir, ook al baadt Los Angeles in deze rolprent in kleur en zonneschijn. Het verhaal is complex maar zo kundig verteld dat je het spoor geen moment bijster raakt. De plotlijn volgt hoofdrolspeler Jack Nicholson op de voet dus als kijker weet je net zo veel als hij en als hij buiten bewustzijn raakt gaat ook het beeld op zwart. Het eindspel gaat een beetje snel en lijkt in vergelijking met het tempo van de rest van de film enigszins afgeraffeld. Misschien omdat Polanski hier zijn enige eigen inbreng permitteerde in het veelgeprezen scenario van Robert Towne.

In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, spelen enkel de laatste zeven minuten zich af in de Chinese wijk van Los Angeles. Chinatown staat vooral voor het innerlijke litteken dat Jake Gittes met zich meedraagt. Dit is meteen ook z'n drijfveer bij z'n nieuwe opdracht. Als privédetective steekt hij z'n neus in andermans zaken, met als gevolg dat dit edele reukorgaan verwond wordt door een opdondertje, gespeeld door Roman Polanski zelf. Alles wordt getoond vanuit het standpunt van Gittes, die in elke scène aanwezig is. Soms is de cameravoering subjectief. De kijker ontdekt de aanwijzingen samen met de detective, die echt speurwerk verricht, onder meer wanneer hij een horloge onder een autoband legt om te weten hoe laat die vertrok.

Het centrale thema is de strijd om water. De vraag is of de voorziening in zo'n primaire levensbehoefte een zaak is voor de overheid of dat die in privéhanden mag vallen. Noah Cross is een door hebzucht gedreven witteboordencrimineel die het systeem weet te manipuleren. Helemaal pervers wordt hij wanneer hij ook de dader van incest blijkt. Een leuk bijrolletje is er voor John Hillerman (Higgins in Magnum, P.I.) als de droge, bureaucratische handlanger. De cynische blik van Jack Nicholson, de kwetsbaarheid van Faye Dunaway en de rauwe energie van John Huston doen de rest.

Het is een van de eerste voorbeelden van neo-noir. De schaduw van Venetiaanse jaloezieën, reflecties, sigarettenrook en een ruit met letters in spiegelschrift zijn ontleend aan de oude stijl. Het speelt zich af in en rond Los Angeles in de late jaren '30. Gittis rijdt met een Packard, hij draagt Florsheimschoenen en de telefoons zijn van bakeliet. Evelyn heeft dunne, getekende wenkbrauwen in de stijl van Jean Harlow. Herkenbare personages zijn de harde detective die ingehuurd wordt onder een drogreden; de mysterieuze, al dan niet fatale vrouw; de onbekwame rechercheur; het slachtoffer dat te veel wist en de getuige die een cruciale aanwijzing geeft zonder het zelf te beseffen: "bad for the glass!"

Het oog is een terugkerend motief: het hoofdpersonage is een private eye, de bifocale bril is een plotelement, een vergrootglas en een fototoestel komen erin voor en Evelyns oog wordt doorboord door een kogel. Het taalgebruik is cynisch, kortaf en vrij grof ("quicker than the wind from a duck's ass"). Een Okie is een boer uit Oklahoma die naar Californië geëmigreerd is ten tijde van de Dust Bowl. Er zitten memorabele citaten in, zoals "How do you like them apples?" De muziek helpt mee om de sfeer van de periode op te roepen. In een nachtclub wordt The Way You Look Tonight gespeeld, een melodietje dat Gittes nog naneuriet in het archief. Jerry Goldsmith gebruikte de metaalachtige laagste tonen van een hamerende piano, harpglissando's en een nevelige trompetsolo. De sterkste punten zijn de complexe intrige, de schimmige sfeer en de verweving van oud en nieuw.

Chinatown is een sterke neo-noir waarbij de sfeer allesbepalend is. Er is steeds een onderhuidse spanning aanwezig die telkens kan ontploffen. Ook de muziek draagt bij tot die mysterieuze sfeer die Chinatown rijk is. De film is best traag en op vele momenten gebeurt er erg weinig om me 100% in de film te voelen. Gelukkig maken de dialogen veel goed. Ook de acteerprestaties van Nicholson en Dunaway zijn top. Technisch is het sowieso een sterke film zoals bvb de reflectie in de verrekijker van Jake Gittes.

Jack Nicholson speelt een uitstekende slinkse en opportunistische detective. Hij brengt de film naar een hoger niveau en ook Faye Dunaway doet het uitstekend als femme fatale. Puur als plot vond ik het wat minder, wat saai zelfs bij momenten, maar gelukkig tilden andere criteria de film naar een hoger niveau.

Prima sfeertje, prima acteerprestaties, maar verder toch een vrij suf filmpje. In de Donald Duck heb of had je zo'n rubriek die iets van 'Mickey Mouse lost het op' heette. Dan zat er bijvoorbeeld lippenstift op een koffiekopje en dan waren er drie verdachten die misschien het kopje leeg hadden gedronken waarvan er eentje lippenstift droeg en dan moest de lezer bedenken wie de dader was. Vet makkelijk. Daar deed Chinatown mij een beetje aan denken. Detectiveje spelen voor beginners. Elk detail werd met een dikke stift omcirkeld en dan kon je meedenken: misschien is dit een hint! Misschien dat dat ene woord dat die assistent boven het geluid van het verkeer uit hoorde wel heel belangrijk is!

Verder vond ik het maar lastig te accepteren dat Jake überhaupt met die moord aan de slag ging en het niet gewoon aan de politie overliet. En waarom hij niet uit de weg werd geruimd toen bleek dat hij te veel wist, dat snap ik ook niet.

Op het eerste zicht verwachtte ik een klassieke politiefilm, niet meer dan een whodunnit waarin een privé detective onderzoek doet naar een moord. Maar er zit hier een adder onder het gras die je niet zo snel ziet aankomen. Chinatown wordt niet voor niks aanzien als één van de beste screenplays ooit.

Dat Jack Nicholson een geweldig karakteracteur is hoeft niet meer gezegd te worden... zijn cynische personage is echt solide. De acties die hij onderneemt en de woorden die hij uitspreekt kloppen met het personage. Er zijn echter nog andere elementen die deze film op een hoger niveau tillen: het grotere plaatje rond de strategische controle over de watervoorraden in L.A. en de verwarde weduwe van de vermoorde man, die duidelijk één en ander achterhoudt. Er hangt genoeg geheimzinnigheid in dit complexe plot om de kijker aan de stoel te kluisteren. En ook de titel van de film is een vaag mysterie waar ik even op moest doorkauwen. Het einde is erg somber en dat atypische maakt het voor mij sowieso een geslaagde film. Echter geef ik hem geen 4* wegens een spanning die wat aan de lage kant blijft... Voor mij mocht het nog een tikkeltje intenser.

De algemene hoge score vind ik persoonlijk wat overdreven maar de film is zeker weld e moeite van het kijken waard .

Apart dat polanski een klein rolletje meespeelt .

Sterke detective film van Polanski

Ik heb in kerstverlof 5 Polanski films geleend in de lokale bib.

Knife in the water, Repulsion, Venus in Fur, Frantic en deze Chinatown.

Deze is wellicht de beste...

Normaal heb ik niet zoveel met het genre detective maar ondanks de soms lange duur blijft deze film wel boeien...

Als ik fan was v dit genre lag ik mijn stem wellicht hoger.

Een 4 sterren.

Een bovengemiddelde film imho.

Chinatown is een prima film met een uitstekend acterende Jack Nicholson. Het is toch niet de klassieker, waarop ik had gehoopt. Daarvoor ontbreekt het aan echte spanning en ligt het tempo net te laag. Het verhaal was vervolgens ook niet zo super interessant en de finale viel ook wat tegen. Maar ruim twee uur naar een uitblinkende Jack Nicholson kijken is natuurlijk geen straf. In het bijzonder de scenes met de vrouw van Hollis waren geweldig.

Afgezet na een half uur. Hier vond ik dus echt niks aan. Droog acteerwerk en ik had geen enkel moment de drang om verder te kijken. Ik kan niet begrijpen wat er nu zo geniaal moet zijn aan deze film...

Nee, dat is niet zo gek als je m na een half uur al uitzet. Dan heb je nog helemaal niet door waar het om gaat....

Dit kom je natuurlijk vaker tegen: dat men een meesterwerk saai vindt, of gewoon stom. Ik reageer er niet meer op.

Dat iedereen maar kijkt naar wat hij leuk vindt, of kan bevatten.

Valt me toch wat tegen nu ik deze na jaren weer eens gezien heb. Vooral het plot en het einde zijn toch redelijk suf. Visueel nog steeds wel erg mooi trouwens.

Incest, vuile politiek, moord, etc., 't is toch een boeiende en spannende reis door de krochten van de hel, ehm, helL.A. en omstreken. Met een weinig opbeurend einde.
Hoezo dan suf, trebremmit?

De neus en het mes. Wat een verassing dat deze film zomaar een jeugdherinnering bleek te bevatten rond een anekdote over een neus en een mes. Op een zaterdagavond zou deze film uitgezonden worden, maar het was tevens de tijd dat je als gezin samen iets ging kijken. Nu wist mijn vader van de betreffende scene, vertelde dit onder de voorwaarde dat ik mijn snavel er over moest houden want anders mocht het er vast niet voor. Maar in een soort fascinatie of enthousiasme, wat was je ook gewend in die tijd, kon ik het niet voor me houden met het resultaat dat er door moeder geprotesteerd werd en de film er niet voor kwam. Nee, zij hoefde niet te zien hoe er een neusvleugel uitgewipt werd met een stilleto. Mijn vader boos natuurlijk, had je nu stil gehouden. Ja, pa. Nu wist ik nooit welke film dit uiteraard was, de acteur wist ik achteraf wel, en toen ik deze film dinsdag binnen kreeg, en de hoes bestudeerde en Nicholson met zijn neus in het verband zag, wist ik meteen dat dit deze film was. Van dit lange verhaal naar de film zelf waarvan ik niet helemaal wist wat te verwachten. Traag en saai volgens de ene, stijlvol en spannend volgens de andere. Mij viel de film in eerste instantie toch een klein beetje tegen, want ik miste toch een beetje meer spanning, sfeer en mysterie. Daarmee schiet ik de film verre van af want de kwaliteit druipt er vanaf en het einde ervaar ik als misselijkmakend.

Degelijk en rustig gaat het verhaal rond Gittes en zijn werk van start. Zijn onderzoeken en resultaten worden niet altijd even op prijs gesteld hoewel ze soms wel noodzakelijk zijn. De zaak rond Mulwray lijkt dan ook weinig om het lijf te hebben, zonderling zijn de beste man e zijn omzwervingen wel en de vraag is dan ook wat er werkelijk speelt en natuurlijk gaat Gittes verder graven als er een dode valt en anderen niet blijken wie ze zeggen te zijn. Na drie kwartier zit er dan ook een bepaalde verandering in de film die een mysterieuze prikkel meedraagt en eigenlijkt de zaak daarna alleen maar smeriger en groter te wordem zonder dat het nu duidelijk is wie er achter zit. Dat er een ontzettend smerig spelletje gespeeld wordt met grond en het broodnodige water is wel duidelijk. Kostelijk is de wijze waarop Gittes brutaal, maar niet over de schreef, ontdekkingen doet in de zaak en het is duidelijk dat Nicholson zichzelf kan spelen, namelijk op het randje en hondsbrutaal, maar dit wel ingetogen kan brengen. Kostelijk is de vechtpartij in de boomgaard en de bitse gesprekken met de politie. Tot dan is Chinatown vooral buiten beeld gebleven op de quote 'forget it Jack, it's Chinatown' na.

Op de scherpe Gittes na vallen bepaalde fases van de film toch een beetje tegen. Er gebeurt niet zo heel veel, en wat er gebeurt gaat langzaam. Het verwachte morsige en duistere sfeertje dat je zou verwachten van een neo-noir film genaamd Chinatown blijft uit. Alles lijkt vrij licht en fleurig hoewel de zaak dat juist niet is. Mogelijk dat dit een bewust gezocht contrast is omdat het zonnig California betreft, bij mij slaat dit echter in eerste instantie niet aan. Pluspunten zijn uiteraard Jack Nicholson, Huston is met recht een enge man te noemen, Bruce Glover die een van de homoseksuele hitman's uit Diamonds Are Forever speelt komt in beeld en persoonlijk vind ik de soundtrack bepaalde stukken fantastisch wat de piano betreft en is dit juist de toon en toets die de film vaker aan had mogen slaan.

Tot dan is Chinatown een degelijke film te noemen die dan toch eindelijk in de slotfase zichzelf terug vind in Chinatown zelf waar het duister, rumoerig en chaotisch is. En het kan ook niet anders dat de film in die Twilight zone in een oogwenk een wel erg catastrofale wending krijgt, en de slechtst denkbare ontknoping, en mij toch wel even een misselijk gevoel bezorgd. Dan valt ook het kwartje waar Chinatown voor staat, althans dat vermoed ik, namelijk het schimmige aan het werk, de smerige zaken die je ontdekt, de onmacht die er vervolgens van uit gaat, de ondankbaarheid van het geheel, en dat stront vooral toch naar beneden rolt en nooit naar boven. 'Forget it Jack, it's Chinatown!'

Soms moet je een filmklassieker eens recht in de ogen durven kijken en afvragen : is dit nu terecht ? Niet veel films zouden deze test doorstaan maar Chinatown slaagt met glans. Film die good old entertainment brengen, hier en daar wat artistieke composities maar verder alles in functie van het verhaal. Elke scene draagt bij tot het verhaal. Geen uitweidingen naar nevenpersonages of verhalen, geen diepe thema’s en als er iets over personages verteld wordt, is dit steeds in een scene waarin het verhaal verder gaat. Steeds verrast dat de naam Polanski als regisseur staat aangeduid. Hij gebruikt immers dezelfde techniek als in Rosemary’s baby (elke scene is een stukje van de puzzel) maar RB vond ik maar matig. En in Le locataire/The tenant was er weliswaar een mooi uitgangspunt maar een warrige vertelling. Chinatown heeft echter een solide vertelling en een gestadige opbouw naar de ontknoping. Moet aan het scenario liggen. Doet me denken aan de klassieke uitspraak van Alfred Hitchock : To make a great film you need 3 things. the script, the script and the script.

Chinatown, Polanski's bijdrage aan het neo-noir genre, profiteert in de eerste plaats van een enorm uitgekiend script. Blijkbaar wordt het script, neergepend door Robert Towne, aan filmacademiën gebruikt als hét voorbeeld van een perfecte screenplay, en dat kan ik alleen maar terecht noemen. In typische neo-noir stijl lijkt het detectiveplot ogenschijnlijk complex en staan er heel wat verschillende pionnen op het bord, maar Polanski brengt het allemaal helder en duidelijk in beeld. De kijker weet enkel wat Gittes weet, waardoor mysteries en leemtes in het plot nooit storend aanvoelen. En hoewel het een erg plot-gedreven film is, is Chinatown méér dan het verhaal. Polanski weet een heel fijne sfeer neer te zetten; de prachtige cinematografie staat in functie van een broeierig, soms zelfs relaxt en in elk geval mysterieus sfeertje. Er wordt niet geraasd door het verhaal; de camera blijft soms lekker lang en rustig stilstaan. Traag is de film echter helemaal niet; het plot wordt de hele tijd nieuwe kanten uitgestuurd, nieuwe personages en motieven komen telkens aan het licht, etc. Een ideale balans tussen rust en vaart dus. De muziek van Goldsmith evoceert verder een prachtige melancholische sfeer, en ondersteunt zo perfect de thema's van de film.

Jack Nicholson zie ik altijd heel graag spelen, en is hier voor zijn doen zelfs heel ingetogen. Een acteur die er om bekend staat destijds veel aan ad lib en improvisatie te hebben gedaan, maar dat zal hier redelijk beperkt zijn gebleven. De andere acteurs vullen hun rollen ook goed in, met een tot de verbeelding sprekende Faye Dunaway en een smerig slinkse rol voor John Huston. Een minpunt is voor mij het einde, of pakweg de laatste tien minuten. Al de personages komen hier opeens wel heel geforceerd op dezelfde plek samen, daar waar de rest van de film toch wat meer subtiliteit vertoonde, en het einde zelf is wel erg nodeloos cynisch en duister. Dat laatste is niet per se een minpunt, maar het sluit de film wel niet ontzettend bevredigend af. In ieder geval is de klassiekerstatus van Chinatown absoluut verdiend, en is het ook veruit Polanski's beste film die ik tot nu toe heb gezien. 4.5*.

Dit schreef ik bij The Ninth Gate op de dag af precies drie maanden geleden. Chinatown nu volledig gezien en ik houd er gemengde gevoelens aan over, hoewel nog steeds overwegend positief. De film begon inderdaad (opnieuw) sterk. Er wordt een interessant verhaal opgezet en de eerste aanwijzingen die Gittes krijgt dat het een en ander niet deugt zijn veelbelovend. Helaas komt de film dan, na ongeveer een uur, in een fase waarbij het begint voort te kabbelen. Ik zal niet zeggen dat het saai wordt, maar het tempo ligt wel erg laag en de vorderingen binnen het verhaal zijn bij vlagen niet bijster interessant meer. Het is pas echt richting climax dat de film de aandacht weer een beetje weet terug te winnen en het daadwerkelijke einde hakte er wel in. Niet een een erg prettig einde, maar het blijft je wel bij.

Jack Nicholson heb ik altijd een fijne acteur gevonden en hij speelt zijn rol hier wederom goed. Ook is er sprake van genoeg chemie tussen hem en Faye Dunaway; en de lange scène tussen hem en John Huston behoort ook tot de hoogtepunten van de film. Ik krijg de indruk dat de film zorgvuldig geschreven is, want enkele individuele scènes (dialogen) blijven je vrij gemakkelijk bij, maar er zijn ook momenten waar de film me volledig kwijt was. Laat de sfeer dan maar doorslaggevend zijn in mijn oordeel, want die is erg goed. De setting van de jaren '30 is stijlvol en met oog voor detail gecreëerd.

Niet mijn favoriet van Polanski, maar ik kan 'm zeker waarderen.

3,5*

Interessante film, maar het mag aan mij liggen. Het einde sloeg helemaal nergens op. Maar misschien heb ik iets gemist.

Toen ik de film voor het eerst zag, was ik niet direct onder de indruk. Maar sindsdien ben ik de film met elke kijkbeurt meer gaan waarderen. Inmiddels heeft het ook voor mij al een tijdje de status van meesterwerk.

Dat de film meerdere herzieningen vergt, is omdat de film erg complex en gelaagd is. De puzzelstukjes worden bij elke kijkbeurt steeds beter zichtbaar en vallen ze prachtig in elkaar.

De laatste keer viel ook de prachtige fotografie me extra op, dus bij de release van de film op 4k heb ik m direct besteld en gekeken. Wow! Het ziet er echt schitterend uit.

5* meesterwerk!

Dat zal zeker. Het is een vrij complexe film die pas bij herziening zichzelf bloot geeft. De eerste kijkbeurt hobbel je achter de gebeurtenissen aan en weet je nog niet waar je op moet letten. Er gebeurt gewoon te veel en het perspectief verandert continue.

Deze spannende neo noir herzien op de nieuwe 4K uitgave met Dolby Vision, waardoor de prachtige art direction nóg beter tot zijn recht komt.

In dit verhaal dat zich afspeelt rond eind jaren ‘30 volgen we Jake Gittes (Nickelson) die een ijzersterke rol als privé detective neerzet. Nadat hij een wat schijnbaar simpele overspel zaak aanneemt, raakt hij verstrikt in een ingewikkeld complot dat te maken heeft met het drinkwater van Los Angeles, maar de wortels reiken dieper dan dat. Briljant regiewerk van Polanski, die zelf nog een klein rolletje heeft als badguy en Gittes een ‘neuscorrectie’ geeft. De speelduur van iets over twee uur vliegt voorbij. Goeie chemie tussen Nickelson en Dunaway en de soundtrack van Jerry Goldsmith geeft een perfecte sfeer en maakt de film af.

In 1990 verscheen het door Nickelson geregisseerde mindere vervolg ‘The Two Jakes’.

Genomineerd voor elf oscars, waaronder beste acteur en actrice (Nickelson en Dunaway) en beste regie. Alleen scenarist Robert Towne mocht het beeldje daadwerkelijk in ontvangst nemen.

Zet je telefoon op stil en hou je aandacht erbij, want dit is een film die zich uitleent voor meer dan één kijkbeurt en tevens heerlijke stof om over na te praten.

Meesterwerk die tot één van de beste behoort in dit genre.

Dit is nu echt een klassieke film noir.

Een 70s film dat zich afspeelt in de 30s. Een crimethriller op een ouderwetse manier gefilmd zodat het verhaal goed verteld wordt en de personage goed uitgediept worden.

Een twist aan het eind die ik niet zag aankomen.

Zowel Jack Nicholson als Faye Dunaway zijn geweldig in deze film.

Jammer dat de Oscar naar Art Carney ging i.p.v. Jack Nicholson.

Inmiddels voor de derde kijkbeurt gisteravond met mijn vader die ik vooraf uitlegde dat ik deze film hem destijds door de 'neus geboord' had. Uiteraard wist hij er niets meer van maar kwam het toch tot een prima kijkbeurt. En hoewel ik de vorige keren absoluut de kwaliteit zag overtuigd de film nu definitief qua stijl, kunde, acteerwerk maar ook het sterke plot. Een instant classic, een ontzettend sterke sfeerbeeld en voorbeeld wat 'noir' betreft hoewel het mij nog wel wat duisterder kan. Meest opvallend toch wel de ontzettend ingetogen rol van Nicholson en wat een geweldige soundtrack in de vorm van de piano met de lage tonen. Halve ster erbij wat mij betreft.

Opnieuw bekeken nu op een hele mooie 4k transfer. Wellicht iets te donker maar verder heel erg mooi. Blijf het nog steeds een puike film vinden met hele mooie beelden. Beide hoofdrolspelers leven nog. Het eind blijft ook iconisch al was dat stuk wel uit mijn geheugen gegrift.

Film 4,0

Beeld 4,5 (4K)

Geluid 4,5

Mysterieuze misdaadfilm waarin Jack Nicholson zowat de hele film op sleeptouw moet nemen, aangezien de regie van Roman Polanski veel druk neerzet op de schouders van de hoofdpersonages. Ondanks de zonnige inkleuring op visueel vlak is deze desbetreffende wereld namelijk niet heel interessant. Naar mijn inzien wordt de kijker onvoldoende geprikkeld om met de zaak mee te denken, ook al doen de castleden hun best om dit wel voor elkaar te boksen. Inhoudelijk gebeurt er genoeg, maar leunt toch iets te veel op toevalligheden waardoor het mysterie niet altijd even goed werkt. Het einde is sterk, maar laat eigenlijk te lang op zich wachten. Uiteraard een grote filmklassieker, maar Polanski heeft betere films neergezet.

Kijk m over een paar jaar nog eens. Fotografie is prachtig en de film geeft elke kijkbeurt meer prijs.