Odds against Tomorrow (1959)

Vrij onbekende caper met een zeer interessante eerste uur en een matige laatste halfuur. De bankroof gaat net iets te soepel en worden de overvallers uiteindelijk op een wel hele simpele en knullige manier betrapt. Het meest interessante aan de film vind ik de psychologische strijd tussen de racistische Earl Slater uit Oklahoma (goeie rol van Robert Ryan) en de zwarte muzikant Johnny Ingram. De finale is ook aardig, waarin de confrontatie tussen de blanke en de zwarte tot een hoogtepunt komt. 3*

echt 1 van de zwakste film noirs die ik ooit gezien heb, ik bedoel: komaan zeg, dat was daar net een komedie waar we naar aan het kijken waren! alles ging veel te snel en was over-the-top als in een film met wijlen Leslie Nielsen!

Robert Wise maakte uitstekende films, van uiteenlopende genres, maar in de jaren 50 waren het voornamelijk de misdaad-film-noirs die aan bod kwamen, waarvan deze "Odd against tomorrow" er ééntje van is.

Geen meesterwerk maar toch van goede makelij, met een eerste uur dat knap aandacht besteedt aan de karakters en posities van de hoofdpersonages en daarna nog een best spannende afloop in petto heeft, het uiterste slot (de ravage) misschien een beetje overbodig.

Misdaad, gokwereld, schuldenlast en armoedige en niet zo beste harmonieuze gezinstoestanden zijn de achtergronden van het gebeuren, terwijl het racisme, in die tijd nog pertinent aanwezig in de States, ook aan bod komt.

Harry Bellafonte mag, in al zijn miserie, toch nog een blues zingen.

Een wrede, goed gespeelde en duistere misdaad film noir, met racistische tendensen en 'n paar eigenaardige momenten. Het verhaal ging over een ex cop, die plannen had om een kleinsteedse bank te beroven en daarvoor de hulp inriep van twee anderen. De geschetste personages (en de relaties met vrouwen die ze hadden) waren boeiend en goed gedefinieerd. De beelden, met gebruikmaking van schaduwen, waren in prachtig zwart-wit en de muziek was mooi.

Odds Against Tomorrow (1959) Blu-ray

Deze spannende heist begint met de planning, en eindigt met de overval en een spectaculaire climax. Het middengedeelte, waarin de privélevens aan bod komen, staat daar een beetje los van. New York en het fictieve stadje Melton vormen het decor. Rokerige kroegen en straatlantaarns in de mist zorgen voor een groezelig sfeertje. Racisme is een bijkomend plotelement. De mooiste rol is voor Harry Belafonte - inmiddels 94 jaar oud. De suggestieve jazzmuziek met vibrafoon is van het Modern Jazz Quartet.

Bijzondere film. Enerzijds een late noir, anderzijds een film over racisme toen het nog niet vaak voorkwam Maar ook een film die ook vooruitwijst naar meer moderne Amerikaanse films als die van John Cassavetes en Arthur Penn. Een film ook naar een boek van de schrijver va The Big Heat uncredited tot scenario verwerkt door niemand minder dan Abraham Polonsky die nog steeds geblacklist was. Met jazz op de score en een jazzachtig ritme in de montage. En New York dat al flink gemoderniseerd eruit ziet met snelwegen tot in de stad enzo.

Een film die onafhankelijk geproduceerd door Belafonte en Wise zelf met Robert Ryan als iemand die zich niet onder controle heeft. UIteindelijk gaat de hele roof ten onder door wantrouwen en racisme, als een soort van allegorie dat dat soort denkbeelden leiden tot zelfdestructie.

Je krijgt ook nog een klein rolletje van Gloria Grahame. Ooit een (noir) ster, maar hier een piepklein rolletje (en ze was flink op haar retour).

Belafonte leeft trouwens ook nog en is inmiddels 95 jaar en zal nooit zwijgen over issues die hem na aan het hart liggen.

Redelijke film noir. Voor een groot deel is het een psychologisch drama waarin wordt getoond waarom de protagonisten de keuzes maken die ze maken. Gedreven door omstandigheden en in het geval van Robert Ryan gaat het ook om racistische vooroordelen. Dat laatste is in feite de rode draad in de film. Het ‘anders’ zijn gaat visueel van een zwart kind, over de man met de wijnvlek in het gelaat, de zwarte liftboy naar hoofdrol Harry Belafonte. En dan komt er ook nog een gekleurd konijn op het pad van Ryan als symbool van ‘het andere’. Pas in de dood worden de verschillen tussen Ryan en Belafonte opgeheven met een rake vraag van de hulpverlener naast hun identiek zwartgeblakerde lijken.

Prima acteerprestaties van allen, in een film die een eerder melancholische laidback toon heeft. Onder meer dankzij de aanwezigheid van de vibrafoon op de soundtrack. Robert Wise is toch wel een topper dus visueel is alles zoals het hoort.