Down by Law (1986)

Wat frappant: die vergelijking maak ik ook regelmatig als ik de film aan mensen moet aanprijzen!

Deze gestileerde, esthetische, doch uitermate trage cultkomedie werd opgedeeld in drie delen en was in prachtig zwart-wit. De verhaallijn onder het mom "het is een treurige maar mooie wereld, was nietszeggend (had niets om de hakken) en er was een gevangenisuitbraak, waarbij je als kijker geen idee had hoe die had plaatsgevonden. Niet mijn cup of tea.

Kolder in de bajes.

Nope, die hele Benigni-vibe past gewoon echt niet in het plaatje. Wat Jarmusch bezielde om deze clown op het publiek los te laten, Joost mag het weten ...

De film begon nochtans zeer aardig. New Orleans, even mooi als mistroostig, kwam prima uit de verf in het zwart-wit. En Waits en Lurie wisten wel raad met hun aan lager wal geraakte personages, hoewel ik Waits soms een tikje geforceerd vond. Anyway, so far so good.

Maar vervolgens ... Benigni. Hij kaapt de hele film en maakt er een circus van zoals alleen hij dat kan. Sure, het was bij momenten entertainend. Maar van de mooie, ingetogen sfeer laat hij geen spaander heel. Met de keuze voor Benigni slaat Jarmusch toch echt de plank mis.

2,5*

Vroeger gold Jarmusch wel als een favoriet, maar het is inmiddels wel dik 15 jaar geleden dat ik zijn oudere werk zag. Tijd voor een herziening dus. Van Down by Law kon ik me alleen nog de icecream-scene herinneren. Blijft wel een leuke film die het genre "gevangenisfilm" een geheel nieuwe draai geeft door niets van de ontsnapping te laten zien. Bob zegt dat hij een manier heeft gevonden om bij de tuin te komen en de volgende scene lopen ze lachend door een ondergronds riool. Verfrissend.

De film is in mooi zwart-wit geschoten, wat goed bijdraagt aan de sfeer. Louisiana is sowieso sfeervol op film, met zn broeierige swamps. Acteerwerk was wat wisselvallig: Tom Waits vond ik goed als nukkige loner, maar Lurie als gladde pimp vond ik wat minder. Wel was er sprake van aardige wisselwerking tussen hem en Waits (alleen de gevechten tussen hun zagen er niet uit, en niet erg geloofwaardig dat ze er een blauw oog aan overhielden). Benigni is zoals altijd, druk en dik aangezet, maar in deze film is hij op de een of andere manier wel op zijn plek. De bijrollen waren niet altijd even sterk, vooral de eerste scenes met Lurie met zijn vriendin en de verraderlijke dikzak vond ik matig.

Muziek is relaxed, met aardige songs van Waits bij beginshots van New Orleans en de eind-credits, en verder een lome zomeravond-score van medehoofdrolspeler Lurie.

Al met al niet zo goed als ik hem destijds vond, ben benieuwd hoe andere Jarmusch-films me nu bevallen.

Verhoogd na herziening.

Deze film was totaal niet mijn ding! Wat een vehikel. De film is zo'n beetje op te delen in drie delen. De tijd voor de gevangenis erin en na de gevangenis. Waarvan het eerste gedeelte het leukste was. We zien het leven van Zack een mislukte diskjockey gespeeld door Tom Waits en het leven van Jack, een armzalige pooier gespeeld door John Lurie. Het acteerwerk van Waits was nog wel oké al is hij geen groot acteertalent. De rest van de acteurs was echter niet heel overtuigend, er wordt te houterig geacteerd. Tot zover viel het allemaal best mee mooie beelden, aardig sfeertje, en tja en dan geraken ze in de bak en komt Roberto Benigni te tonele. En daar ging het gigantisch mis. De 'clown' Roberto Benigni neemt de film over. Jim Jarmusch kan hem totaal niet in het gareel houden en tot overmaat van ramp komt aan het einde ook nog zijn liefje/vrouw (in reallife ook) opduiken. Waarnaar zo'n beetje het slechtste gedeelte komt als hij tot overmaat van ramp een soort bronstige dans op voert met haar. Alhoewel de scream-scene deed niet veel onder als meest tenenkrommende stukje film. Er zal zeker nog wel een diepere betekenis aanwezig zijn: Het eind van de film met de twee wegen en waarschijnlijk iets met die ramen maar Benigni walst erover of doorheen als een idioot. Of was dat nu juist de betekenis van een Horrorclown?

De deejay, de pooier en de Italiaan

Leuke film van Jarmusch. Best licht en makkelijk verteerbaar, meer een komedie. De zwart-wit fotografie geeft in het begin wat film noir stijl mee bvb met het hoertje dat op een straathoek staat te tippelen, en in de bayou dacht ik onvermijdelijk aan "The Defiant Ones". In ieder geval is het prachtig geschoten. Nu is Down by Law meer een film op zichzelf. Het ontbreken van een interessant plot wordt gecompenseerd door de omgang tussen drie gevangenen die totaal niks met elkaar gemeen hebben, maar toch om bijna onverklaarbare redenen aan elkaar gehecht raken. De scène waarin ze opsplitsen in de moerassen en dan toch terugkeren bij Benigni, die een konijn zit te spitten is daarin veelbetekenend. Of ook hoe ze Benigni niet achterlaten omdat hij niet kan zwemmen. Merk ook op dat Jarmusch realiteit en film met gemak in elkaar laat overvloeien. Wanneer Benigni over zijn ouders vertelt, gaat het inderdaad wel over zijn ouders (Luigi en Isoldina) en niet dat van fictieve personages. Ook Nicoletta uit Cesena verwijst is effectief Nicoletta Braschi uit Cesena. Er wordt tot improvisatie overgegaan.En ik durf haast wedden dat er nog meer geïmproviseerde scènes in de film zitten (de hik-scène?). Als geheel een leuke luchtige film.

Blijft ook bij een 2de keer meer dan de moeite waard, maar die 4 sterren die ik er eerder aan gaf vond ik misschien toch te veel van het goede.
Met name het eerste gedeelte van de film heb ik minder mee, van mij mocht de film gelijk wel in de gevangenis beginnen want als de 3 karakters bij elkaar komen wordt het pas echt interessant en hadden ze meer tijd kunnen besteden aan de vlucht scenes. Erg mooi geschoten in zwart/wit trouwens en een erg sterk eindshot.

Blijft genietbaar, maar toch een halfje minder.

Groot respect voor Jim Jarmusch en zijn onafhankelijkheid. En zeker na het pareltje Paterson verdient de beste man wel wat krediet. Helaas heeft hij met Down by Law ook weer wat krediet verspeeld, al is dat vooral het gevolg van één man: Roberto Benigni. Het begint nog redelijk, maar ook al niet geweldig boeiend, als de kleine criminelen Tom Waits en John Lurie nog even vrij loslopen maar daarna in de gevangenis belanden. Typische Jarmusch-karakters, fraai gefilmd, ik had er nog wel vertrouwen in. Maar na zo'n drie kwartier verschijnt Benigni en is de lol over. Wat een irritante vent, die de rest van de film de clown uithangt met z'n grappig bedoelde accentje. I ham a good egg, haha maar niet heus. Die 'I Scream' scene, verschrikkelijk. Ik kan eigenlijk de rest van de film niet meer objectief beoordelen, daar was Benigni te irritant voor. Opbokken met die gast.

Film deed me aanvankelijk wel denken aan "Stranger than Paradise" waarin ook twee niet zo gemotiveerde mannen ten tonele worden gevoerd en waarbij hier de omgeving en de sfeer zeker niet opvrolijkt : armzalige kamers, een als uitgestorven stad, een getraliede gevangeniscel en later een leegstaande woning, die op dit laatste lijkt, midden een halfdood bos.
Pas wanneer Benigni er bij komt wordt het pas echt een komedie met vele grappige scènes en gezegden ("biljartbal nr 8 is de beste...om iemand te doden...). De pientere Italiaan, met zijn van buitengeleerde zinnen in het pittoresk Italiaans Amerikaans, toont zich veruit de schranderste van de drie, vindt doorgaans de oplossing (hoe ze exact ontsnapten is eigenlijk niet belangrijk) en vindt ook het geluk.
Heel eenvoudig verhaaltje maar schitterend en boeiend uitgewerkt in de typische en herkenbare Jarmusch-stijl.

Down by Law is een Amerikaanse onafhankelijke film, geschreven en geregisseerd door Jim Jarmusch. Het was Jarmusch' tweede film, en na het geweldige Stranger Than Paradise (1984) was ik echt benieuwd naar de rest van zijn werk.

De film gaat over de werkloze diskjockey Zack (Tom Waits) en de souteneur Jack (John Lurie), die onschuldig worden veroordeeld en bij elkaar in de cel worden gezet. Ze kunnen elkaar niet luchten of zien, maar ze zitten toch met elkaar opgescheept. Na verloop van rijd krijgen ze gezelschap van een praatgrage Italiaan (Roberto Benigni) en ze besluiten te vluchten. Na hun ontsnapping belanden de mannen in een moeras en het is de vraag of ze uit handen van de politie kunnen blijven.

Ik vond Down by Law een erg aparte film, met zowel plus- als minpunten. Om met de minpunten te beginnen: het acteerwerk is niet erg om over naar huis te schrijven. Roberto Benigni is duidelijk meer komiek dan acteur en hij zet zijn Italiaanse accent dan ook veel te vet aan. Ik had af en toe het idee dat ik naar kapitein Bertorelli uit 'Allo 'Allo zat te kijken. En dan Tom Waits. Zijn acteerwerk is echt te pijnlijk om aan te zien; ik kan me eigenlijk niet herinneren dat ik ooit een slechtere acteerprestatie in een film heb gezien. Hij voelt zich ook duidelijk niet op zijn gemak in de film en ik denk dat de opnamen voor hem een martelgang moet zijn geweest.

Maar dan de pluspunten, en die zijn er meer dan genoeg. De film is wondermooi geschoten in prachtig zwart-wit. Vooral de opnamen in de moerassen van Louisiana zijn werkelijk fenomenaal, ik moest regelmatig denken aan het beste werk van John Ford of Jean Renoir, en dat is echt een groot compliment voor de makers. En ondanks de zwakke acteerprestaties is er nog volop aan het verhaal te genieten. Met name de wisselwerking tussen drie personen met zo'n uiteenlopend karakter is prachtig uitgewerkt.

Een aparte film dus, en ik blijf met een dubbel gevoel zitten. Met echte acteurs was dit wat mij betreft een vijfsterrenfilm geweest, maar nu gaat er vanwege het acteerwerk wel een volle ster vanaf. Resteren er nog vier sterren, wat gewoon een uitstekende score is. 4*

Robby Müller on Down by Law

Jim Jarmusch maakte heerlijke films als Night on Earth, Broken Flowers, Ghost Dog en Only Lovers Left Alive. Maar ik hou niet van zijn zwart/wit films. Net als het wat teleurstellende Dead Man, ben ik niet overtuigd van zijn aanpak zonder kleur. Wat nochtans een meerwaarde kan zijn. Hier is het meer een vorm om een wat knullig acteerwerk te verbergen. Het begin leek veelbelovend, maar de personages zijn op zich niet boeiend genoeg voor de tijd dat ze krijgen. Pas in de gevangenis als er interactie komt tussen het trio, wordt het even interessant. Maar dan wordt het weer cliché. Zo boeiend zijn die personages ook niet, en veel sfeer wordt er niet opgebouwd. Een gemist kans, al maakt de muziek van Tom Waits wel wat goed.

Dat is een understatement.

Heerlijke film weer van Jarmusch die vooral opvalt door het prachtig gestileerde camera werk. Daarnaast ook lekker droogkomisch

Het moet voor acteurs heerlijk zijn om te spelen voor Jarmusch. Ze geven echt schwung aan hun karakters, heerlijk om naar te kijken. En wat vallen muziek, cinematografie en narratief weer goed op hun plaats. Dijk van een film!

Niet zozeer mijn ding deze film. Eerder zelfs een tegenvaller. Geen idee of Roberto Benigni er iets mee te maken heeft, maar positief beïnvloed heeft hij de film voor mij alvast niet. De scènes voor en in de gevangenis waren nog de leukste en het meest boeiende. Daarnaast vond ik het niet veel soeps meer. Waar sfeer en balans nog goed zaten in het begin, gaat het langzaam aan over tot kolder. Niet zo mijn ding, zeker niet wanneer het evenwicht zoek raakt. Een gemiste kans voor mij, jammer ...

Ik ben wel een liefhebber van de Jim Jarmusch films. Dit vond ik ook echt een te gekke film, met nog een vrij jonge Tom Waits en Roberto Benigni. Het zwart/wit past perfect bij deze film en ondervond ik totaal niet als storend. Ik heb inmiddels al aardig wat films in m'n collectie van hem. Coffee and Cigarettes, Night On Earth, en Dead Man en Ghost Dog zijn enkele favorieten. Zijn laatste The Dead Don't Die vond ik wel tegenvallen

Totaal onbekende film die ik eergisteren middag op de gok meenam bij de kringloop, en dan toch vooral vanwege het hoge cijfergemiddelde dat de film krijgt en de vergelijking die met O Brother, where art thou getrokken wordt wat een uiteraard een film is die ik wel waarderen kan.

Sterk gaat de film van start met Zack en Jack in hun leventje waar niet alles van een leien dakje gaat. Sowieso wordt er het eerste half uur een fantastische sfeer opgevoerd qua muziek, uitzichtloosheid en een fantastische montage van sobere buurten, rommelige straathoeken en verlaten en braakliggende terreinen. Het is een fraai beeld van een armoedige omgeving en zo ook de kennismaking tussen beide in de bajes, een situatie die bol staat van verveling, irritatie, ruzie maar ook banale humor. Het is toch deze eerste fase waar Lurie, een totale onbekende voor mij, een sterke indruk maakt. Zoals gezegd is het deze eerste fase die in zijn zwart wit een ontzettend fraaie en sobere stijl toont ondersteunt met een prachtige soundtrack.

Het is toon van de film.die behoorlijk omslaat wanneer paljas Benigni verschijnt. Kennelijk wilde Jarmush hier een bepaald contrast of disonant mee creëren die soms slaagt maar soms ook niet. Soms steekt de humor die Benigni brengt best wel aan en breekt hij de sleur, toch wordt zijn prietpraat toch ook regelmatig te ver doorgevoerd. De ontsnapping volgt vrij onverwacht waarna het dolen door het moeras is en ik me toch regelmatig afvraag wat het doel is van de film op dat moment of het moet gaan om de bindende factor die Benigni regelmatig is.

Down By Law begint ontzettend sterk, heeft een prachtige stijl mede vormgegeven door de Nederlandse camerman Robbie Müller, en kan rekenen op een prachtige soundtrack mede mogelijk gemaakt door de twee semi boeven van dienst Zack en Jack ofwel Waits en Lurie. Vooral John Lurie is ook een prima acteur. Ellen Barkin fraai als, altijd maar helaas kort in beeld. Het is toch de tweede fase van de film met de kenmerkende rol voor Benigni waar mijn interesse en gevoel met het geheel heel snel minder wordt. Daarom aardig voor een keer, maar ook niet meer dan dat.

Ik had geen idee dat Benigni hierin zat, en voeg me bij Woland. Wat kan die clown een film toch verkloten.

Al moet ik zeggen dat het ook zonder hem niet mijn favoriete Jarmusch zou zijn geweest, denk ik zo.

Heerlijke film is dit. Down By Law is heel eenvoudig qua opzet, maar hoe de mannen met elkaar omgaan deed me regelmatig van van stoel rollen van het lachen. Met de humor zit het dus wel goed, verder waren de zwartwit beelden erg gaaf en was de muziek een echte aanvulling. Deze randcriminelen maken een prachtig schouwspel van een film die nauwelijks ergens over gaat. De beelden spreken voor zich, wat een feestje voor het oog!

De derde film van Jim Jarmusch ziet wederom af van het gebruik van kleuren. De zwart-wit kleuren beklemtonen de grauwheid die het leven van alledag tekent. De camera beweeglijker dan in Strangetr than Paradise, waarin veel lange shots waren te zien. Ook meer wisselende locaties die de film automatisch een dynamischer aanblik geven. Wel nog steeds zet Jarmusch in op het minimalisme. Veel oog voor detail in plaats van afleiding door veel handeling of hectische cuts. De film heeft een ontspannen ritme en kijkt relaxt weg.

In Down by Law belanden drie mannen om verschillende redenen in de gevangenis. Behalve fysiek opgesloten, houden ze samengeperst in één cel elkaar gevangen met hun aanwezigheid, met woorden en blikken. Met de tijd ontstaat er wat toenadering. Een voorzichtige vriendschap van drie mensen die tot elkaar zijn veroordeeld en liever geen vrienden zijn, maar het toch worden. Voorzichtige feelgood is het, maar dan gelukkig zonder het weeïge sausje dat Hollywood in zulke gevallen gebruikt.

Down by Law is mede daardoor geen film voor het grote publiek. De humor is subtiel, ietwat absurd. Spannende achtervolgingen ontbreken. De film richt zich op een type mens waarvoor niemand zich interesseert. De personages zijn geen helden. Geen voorbeelden waaraan de kijker zich genoeglijk kan spiegelen. Ze zijn pechvogels die worstelen met de omstandigheden en op zoek zijn naar een beetje geluk. Ze vertegenwoordigen hooguit een realistische vorm van heroïsme.

Down by Law heeft een traag tempo. Tussen de dialogen hangt vaak een ellenlange stilte. De camera vangt op deze momenten de gezichtsuitdrukkingen van de peronages van nabij of hun bewegingen en signaleert middels de personages een bepaalde intensiteit die te midden van de stilte wel voelbaar is, maar soms niet te duiden valt. Niet door mij, in ieder geval. Intrigerend.

Down by Law moet het niet hebben van een spannend verhaal of een sterk dramatisch plot. De kracht van de film ligt in de beelden, de beeldspraak. In de subtiele zwartgallige humor. In de eigenaardige karakters. In de sfeertekening. In het flegmatieke acteerwerk. Zelfs die vermaledijde Roberto Benigni was in deze constellatie goed te doen. Ja, fijne film.

Sommige Jarmusch-films vind ik geweldig maar net als z’n eerste film Stranger Than Paradise (1984) vind ik deze tweede film van Jarmusch weinig indrukwekkend. Het begint nog wel aardig of in ieder geval tamelijk origineel – over de zelfkant van de samenleving met twee wat tegengestelde crimineeltjes die erin worden geluisd – maar vanaf het moment dat ze in de gevangenis zitten is de vaart en de originaliteit eruit en lijkt de film nog slechts een weinig interessante parodie op gevangenisfilms met een clichématige plotontwikkelig en flauwe, koddige humor.