Opening Night (1977)

Opnieuw een overrompelende vertolking van Gena Rowlands.

Zelden zo'n rauwe, doorleefde, emotionele vertolking gezien als deze !

Gena Rowlands is wederom geniaal! Een rauwe emotionele film over theater, waarin Gena Rowlands problemen krijgt met zichzelf, met ouderdom en met haar vak. Weer een mooie Cassavetes! Trouwens nog nooit iemand zo'n schitterende dronkenlap zien neerzetten als Rowlands in deze film doet. 4*

Da's inderdaad het leuke van Cassavetes en Rowlands, ze hoeven alleen maar zichzelf te spelen en je hebt een mooi werkje over de zelfkant van het bestaan .

Actrice speelt een stuk dat haar maar matig afgaat. Omdat ze de hoofdpersoon die ze moet spelen niet begrijpt, zeg ze, maar in werkelijkheid komt die juist te dicht bij en is een zenuwinzinking dichtbij, vooral nadat een fan na een voorstelling wordt overreden. Gena Rowlands vertolkt de rol van ouder wordende vrouw op toneel en realiteit met ongekende verve. Omdat het improviseergehalte op het toneel gaandeweg steeds grotere vormen aanneemt en het applaus toeneemt, zegt de film ook wat over podiumkunsten en de onmogelijkheid iets echts te tonen, waardoor Cassavetes' filmvisie op een originele wijze wordt ingebracht. Dat laatste komt er niet helemaal lekker uit: De lange geïnproviseerde slotscene op toneel, met een stomdronken Rowlands, is wat ongefocust en brengt niet het momentum dat de film naar een hoger plan had kunnen brengen. Maar de moeite waard.

Fantastisch sterk geacteerde film.
Ik wist wel dat Cassavetes goed was met acteurs, maar hier haalt hij het beste uit Gene Rowlands en Ben Gazzara.
Vooral het laatste gedeelte, waar Myrtle dronken het podium op moet en het er fantastisch vanaf brengt, is werkelijk top.

Ik had deze ooit eens gezien, een jaar of 15 geleden, en vond er toen niet al te veel aan. Een paar jaar geleden toch de (Britse) DVD-box gekocht en na Shadows en Faces (die ik allebei prachtig vond) deze maar opgezet. Ik kijk nu al uit de de laatste twee films in deze set!

4*

Ik ben momenteel bezig met het Cassavetes retrospectief en het zijn films die me opzuigen of uitspugen. Heel vreemd.

1) Nogal verwarrende film.

2) Ik werd ergens midden in de film letterlijk er uitgegooid door het personage van Gena Rowlands. Ik kon de expliciete verschijning van het jonge meisje niet goed plaatsen. Daardoor had ik geen houvast meer op Gena Rowlands en wist ik niet meer wat er in haar omging.

3) Aparte film dat afspeelt in het theater waar ik op een gegevenmoment niet meer wist wat film was en wat theater. Wat gespeeld was en wat écht moest voorstellen. Zoals het appartement van Gena Rowlands dat behoorlijk wat weg had van het theater.

4) Mooie gerestaureerde 35 MM Copië.

5) Toch wel benieuwd naar de andere films van Cassavetes.

Ongelofelijk, Gena Rowlands flikt het weer!

Opening Night wist mij volledig in zijn macht te krijgen, dankzij de innerlijke strijd die Gena Rowlands met zichzelf aanging om te kunnen presteren op het podium. Het voelt aan als een ware marteling om te constateren dat de grens tussen fictie en non - fictie langzamerhand vervaagt, waardoor Gena Rowlands als een waar podiumbeest het beste uit haarzelf weet te halen.

Haar spel met het publiek was fenomenaal, vooral bij het lucifermoment lag ik op de grond van het lachen, haar mimiek van selectieve verontwaardiging en vele andere emoties spraken boekdelen en waren goud waard omdat ze zich rechtstreeks leek te wendden tot het publiek, wat het geheel interactief maakte. De theaterstukken waren hierdoor het meest fascinerend. Al vond ik de spanning die er bij de crew leefden zo vlak voor een première, ook goed worden neergezet.

Opening Night is een boeiende karakterstudie geworden over een niet bestaand persoon in de vorm van een vrouw, wiens zenuwen het elk moment kunnen begeven omdat haar eigen leven een puinhoop is, waardoor het podium het enige is wat haar hoop en verlichting kan bieden in barre tijden, maar waardoor ze niet onbevangen op het podium kan staan vanwege de druk die zij zichzelf oplegt.

Op visueel vlak ziet het er allemaal best wel degelijk uit, al moet Cassavetes het voor mij vooral hebben van de ongekende acteerprestaties van zijn sterrenensemble, die een levenloos script daadwerkelijk leven geven en pijn lijden, opdat het door merg en been gaat. 4*

Juist dit punt vind ik zo fascinerend en goed uit de verf komen. Het is een van mijn lieveling thema's in de wereld van film. Vandaar mijn voorkeur voor Lynch, Fellini en Agoyan, om een paar regisseurs te noemen. Maar Cassavetes mag zeker in dit rijtje niet ontbreken. Opening Night heeft mijn hart gestolen.

Dat gevoel had ik eerlijk gezegd ook, tijdens de laatste scène met Maurice (Cassavetes). Ofwel had ik het gewoonweg niet door, maar het miste wel wat kracht die elders in de film wél volop aanwezig was.

Cassavetes' films vind ik vooral interessant vanwege het prachtige acteerwerk. Alles gebeurt lekker casual, wat er voor zorgt dat het allemaal zo intens realistisch overkomt. Dit is natuurlijk ook te danken aan het talent van mensen als Rowland en Gazarra, de twee grote sterren in Opening Night.

Voorts is het verhaal bijzonder krachtig, met o.a. een focus op het mentale proces rond ouder worden wat geen enkele kijker onberoerd laat. Zeker niet wanneer het met zo'n gevoel voor tragiek gebracht wordt: een vrouw die enkel op het podium kan schitteren en tegen haar zin geforceerd wordt in de rol van oudere vrouw, een gegeven waar zij in het echte leven duidelijk moeilijk mee om kan gaan. Het dode meisje als een projectie van haar jongere zelf of als symbool van verloren gegane jeugd was een erg mooie vondst, al was het jammer dat dit naar het einde van de film ietwat verwaterde. Ook vond ik de film naar het einde toe iets te langdradig worden, de laatste 30 minuten waren eerlijk gezegd een beetje een gevecht tegen de klok.

Maar Opening Night is zoals elke Cassavetesfilm die ik gezien heb prachtig kijkmateriaal, vol doorleefde acteerprestaties en doordrenkt van pure emoties. Keer op keer genieten, en dat is bij deze Opening Night niet anders.

4*

Ik had het niet beter kunnen verwoorden...

”I thought that small talk was too small, I thought big talk was too pretentious, I thought music was noise, and I thought art was bullshit.”

Geweldige film weer van John Cassavetes. Een mooi script over een actrice, die zich bijzonder veel zorgen maakt over haar leeftijd en het bijbehorende ouder worden. Doordat ze in een theaterproductie ook zo’n soort rol moet spelen, komt ze in een soort van crisis terecht.

Laat zo’n rol maar over aan Gena Rowlands, want wat speelt zij hier goed. Ze geeft op geweldige wijze een performance neer, waarbij ze zichzelf zowat helemaal ten gronde richt, zwaar depressief oogt en zichzelf troost met alcohol en sigaretten. En ondanks dat blijft ze sympathiek en overtuigt ze iedere seconde dat ze in beeld is. De overige rollen, o.a. gespeeld door Cassavetes zelf en Ben Gazzara worden ook prima neergezet, maar sneeuwen lichtelijk onder bij Rowlands. Sowieso wordt er altijd goed geacteerd in de films van Cassavetes.

Wat deze film naast het geweldige acteerwerk zo boeiend maakt is de dunne scheidslijn tussen het toneelstuk in de film en de werkelijkheid. Cassavetes lijkt de kijker een beetje te willen bespelen en dat is aardig gelukt moet ik zeggen. Ik had op een gegeven moment niet door of een bepaalde ruzie nu werkelijkheid was, of zich in het toneelstuk afspeelde. En dat gebeurde nog een aantal keren.

Het einde van de film vond ik misschien nog wel het mooist. Het toneelstuk waarbij Rowlands dronken op het podium staat, is uitermate vermakelijk en daarnaast is de performance van Rowlands daar echt fenomenaal. Het paste ook echt bij de film en ik betrapte mezelf erop dat ik echt zat te genieten op dat moment. De film had voor mij ook niet beter kunnen eindigen.

Een indrukwekkende kijkervaring dit, dat moge duidelijk zijn.

4,5*

Wat een geweldige film zeg. Ik ben er even stil van...

Realiteit en theatraliteit beginnen onontwarbaar verstrengeld te raken in Opening Night. Of als je het iets complexer en preciezer verwoord wilt zien: een bespreking op de Senses of Cinema website. In dit artikel wordt terecht genoemd dat dit niet alleen op het narratieve vlak overgebracht wordt, maar ook door de cinematografie. In de eerste scene is de voorstelling nog gefilmd vanuit het bekende perspectief van een toeschouwer, gaandeweg de film worden de perspectieven steeds minder duidelijk.

Geweldige Cassavetes weer. Dus briljante acteurs, een prachtig script en vooral ook geweldig camerawerk. Zoals vaker bij Cassavetes is alles uit balans geraakt en proberen zijn karakters de balans terug te vinden.

Verrukkelijk aan Opening Night zijn de theaterscenes. Van backstage naar het podium, verschillende versies van dezelfde stukken, door het spelen van de rollen wordt gesuggereerd hoe het op dat moment met Myrtle en de anderen gaat. Op het podium is ook het leven en ernaast wordt ook geacteerd, Vaak grappig, maar Cassavetes weet ook vooral in dit soort lange scenes vaak een enorme spanning te leggen. Een van de redenen waarom ik van zijn films hou.

Dikke 4.0*

All you have to do is say the lines clearly and with a degree of feeling...

Volgens de bejaarde schrijfster (Joan Blondell) is het zo eenvoudig om de hoofdrol te spelen in haar toneelstuk. Actrice Myrtle (Gena Rowlands) heeft een andere opvatting over acteren, beïnvloed door method acting. Ze wil iets in zichzelf ontdekken waarmee ze het personage tot leven kan brengen. Door haar worsteling met deze rol vervaagt het onderscheid tussen actrice en personage stilaan. Ze blijft acteren als het doek al neer is; ze geeft commentaar als zichzelf midden in het toneelstuk. Factoren die hiertoe bijdragen zijn haar buitensporige gebruik van alcohol en tabak, haar angst om ouder te worden als actrice en dus geen jeune première meer te mogen spelen, en een dodelijk ongeval van een zeventienjarig meisje waarin ze haar jongere zelf herkent. Dit meisje verschijnt een paar keer als hallucinatie.

Het toneelstuk binnen de film leren we in flarden kennen via fragmenten van repetities en premières, eerst off-Broadway en ten slotte in New York.

Met hun vrije benadering van acteren en improviseren hebben Cassavetes en Rowlands een soort film ontwikkeld die het minder moet hebben van een traditionele uitgewerkte plot. Daarmee hebben ze onder anderen de samenwerking Scorsese-De Niro beïnvloed.

Een paar jaar geleden de John Cassavetes-box als recensie-exemplaar gekregen en toen alles wel gekeken, maar weinig onder de indruk. Desondanks toen deze film een 3,5* gegeven.

Die score blijft staan. Ik heb de film weer een keer gezien - had er blijkbaar weer behoefte aan - en ik begrijp nog altijd niet waarom Myrtle reageert zoals ze reageert. Ik vind het een vervelende, arrogante vrouw die naar mijn mening niet begrijpt dat ze het werk van heel veel collega's op het spel zet. En sommige dialogen in de film - buiten het toneelstuk om - vond ik erg toneelmatig en niet iets toevoegen. Maar toch... de film heeft wat waardoor het 2,5 uur lang wel boeit. Geen idee wat het is, maar ik vind het evengoed erg knap.

Ik kom tot mijn schrik tot de ontdekking dat ik dit werkelijk niets vindt. Het is spuuglelijk gefilmd. Ik heb niets met de personages en vraag me al na 10 minuten af waarom dit niet gewoon in boekvorm verschenen is. Yuk.

Vreemd, Fassbinder met soortgelijke thema's vindt ik dan weer wel prachtig.

Cassavetes reken ik al enige tijd tot mijn favoriete filmmakers, maar dit is pas de 5de film die ik van hem zie. Hij is waarschijnlijk de grootste onafhankelijke filmmaker ooit en het levert voor mij keer op keer unieke en heerlijk eigen films op. Erg verschillend toch ook wel van elkaar, maar vooral van al het andere.

Opening Night is echt erg goed. In veel opzichten. Het vermengen van fictie en (fictieve) werkelijkheid zag ik nog nooit zo sterk gedaan als hier. De scenes op het toneel zijn op een vreemde manier spannend omdat je op een gegeven moment niet meer weet wat gespeeld is en wat “echt” is. Gena Rowlands, maar ook Ben Gazzara zijn echt fantastisch. De sfeer en de psychologische ontwikkelingen zijn ook onovertroffen. Het scenario zit ook zo goed in elkaar en dat op een ongedwongen en niet gescripte manier.

Hoewel dit niet de eerste in zijn soort is, is dit toch duidelijk een voorloper op films als Black Swan en vooral Birdman. Deze vind ik beter. 4,5 sterren.

Nee, echt goed vind ik het niet. Onafhankelijke film is het wel en dat doet altijd goed.

Fassbinder heeft meerdere keren en vrouw op het randje van de afgrond gefilmd, maar dan beter. Veel en veel beter.

Ik zal de film wel niet begrijpen of zo, maar ik vond het helemaal niets en dat 2,5 uur lang. Zonde van mijn tijd.

Verbluffende mise-en-scène.

Het begin is, Cassavetes getrouw, wat doorbijten, maar wat volgt is toch sterk.

Kijker wordt doorheen wat zich op het toneel en ook daarnaast, familiaal, professioneel afspeelt, in een resem, bijwijlen als het ware giïnproviseerde scènes, meegenomen.

Hoofdbrok is natuurlijk de psychische ontleding van de gevoelens van een toneelvedette en de weerslag ervan op de personages die haar omringen en dat Gene Rowlands hierbij een topprestatie weggeeft hoeft geen betoog. Een prestatie die deze van "A Woman under Influence" zeker evenaart.

Maar ook daarnaast (Ben Gazzarra!) is het acteren "af".

Buitenbeentje, die een tweede kijkbeurt verdient en misschien wel nodig heeft.

Vond 'm al leuk voor het ondertussen gratis meegenomen retro seventies aspect. Maar de film is sowieso verwarrend. Toneel en film lopen door elkaar, iedereen kust iedereen op de mond… het lijkt op een ode aan 'de diva' want dat is Myrtle Gordon hier toch wel, met alle kapsones erbij.

Verbijsterend hoe Rowlands een vrouw neerzet die haar 'marbles' verliest om zo tot de essentie van haar rol te komen. Hoe ze ze acteren acteert. Redelijk incestueus gegeven, wel dat slopend is om naar te kijken, maar wel blijft boeien.

Elke minuut boeiend maar toch nergens excellerend. Ik denk dat vooral het theaterstuk zelf, inclusief de improvisaties, daarvoor sterker had moeten zijn. De thema's van Cassavetes spreken me ook niet direct aan. Rowlands acteert erg expressief en houdt de kijker absoluut vast, maar zo goed als in 'A woman' vind ik haar hier toch niet. Verder heb ik er veel waardering voor dat Cassavetes vanuit de stilte durft te werken. Toegevoegde muziek is er vrijwel niet in Opening night, dat durven niet veel regisseurs aan. Het past natuurlijk mooi bij de theaterwereld. Knappe film, echter geen persoonlijke favoriet.

Ik vond a Woman Under the Influence ook echt veel beter. Deze hier is voor mij toch wel erg zware kost gebleken.

Het toneelstuk kon me niet erg boeien en het hele 'realiteit dat overloopt in toneelstuk en weer terug' was ik na een tijdje ook wel beu.

Dat Cassavetes/Rowland/Gazzara de sterren van de hemel kunnen acteren wisten we al maar evengoed kon ik er maar weinig van genieten.

Een exponent van navelstaarderige metakunst. Ik was bang dat ik hier niet doorheen zou komen, nochtans niet zonder de tenen een aantal keer te krommen. Maar ik moet toegeven dat het me toch behoorlijk intrigeerde, zeker ook dankzij het ijzersterke acteerwerk en een opbouw die steeds een stukje verder verheldert. Zelden zulke schurende en cynische dialogen gezien ook.

Niet alles is even goed uitgewerkt en soms onnodig verwarrend, maar toch een verfrissende film.

Cassavetes, ik vind zijn films altijd goed maar op een of andere manier zet ik ze niet snel op, ik moet er echt voor in de stemming zijn. Dat was ik gisteren gelukkig en ik was na afloop echt onder de indruk. Wat een fantastische rol van Gena Rowlands -ten tijde van Opening Night overigens 47, haar leeftijd is nogal een dingetje in de film. Ze staat in het middelpunt, maar krijgt gelukkig goed weerwerk van de rest van de cast. Opvallende bijrol van Joan Blondell, een actrice die ik alleen kende uit films van voor de oorlog.

Opening Night is vanaf het begin intrigerend en blijft de volle speelduur, toch een kleine tweeënhalf uur, boeien. Vind het altijd wel leuk zo'n kijkje achter de schermen, en met zo'n menselijk wrak in de lead en de op handen zijnde voorstelling in New York kon het alleen maar leiden tot een grandioze finale. Die is pijnlijk, absurd, meedogenloos, een triomf? Cassavetes doet er bovendien nog een scheut occultisme bij, een wat eigenaardig uitstapje maar zeker smakend- die scène dat Myrtle zichzelf een hersenschudding bezorgt was nog best freaky. Inhoudelijk sterk, ogenschijnlijk bij elkaar geïmproviseerd en mooi gefilmd bovendien, waarbij veel gebruik wordt gemaakt van spiegels, en de setting ook buiten de scenes op het podium toneelachtig blijft.

Wanneer een actrice getuige is van een dodelijk ongeval van een van haar fans, is zij een zenuwinzinking nabij. Dat heeft zijn weerslag op haar gedrag binnen en buiten het theater.
Gena Rowlands is weergaloos; haast net zo goed als in A Woman under the Influence (1974). Ook de rest van de cast levert puik acteerwerk af. Zonde daarom dat het betrekkelijk ongeloofwaardige einde (met een dronken actrice) de film geen goed doet.

Gezien als zesde en laatste film van mijn John Cassavetes dvd collection. Net als de voorgaande een knap werk en in de lijn van wat ik mocht verwachten. En hoewel het in de lijn ligt, weten de films van Cassavetes me toch elke keer te verrassen met hun frisheid en bijzondere invalshoeken. Ik ken ook geen andere films die hiermee te vergelijken vallen (tips altijd welkom). Gena Rowlands had ik al eerder een vrouw op de rand zien spelen, dus geen verrassing wat ze hier doet. Maar niettemin ben ik toch opnieuw onder de indruk van haar talent. Ook bijzonder is de inbreng van het aangereden meisje als rode draad doorheen de film.
Het verhaal werkt op verschillende niveau’s. Er zijn de perikelen rond het maken van een theaterproductie met spanningen tussen de makers en acteurs. En daarmee verweven is er nog het existentiële aspect van een ouder wordende dame die letterlijk en figuurlijk in de spiegel moet kijken door wat haar overkomt op en naast het podium. Dat zijn kwetsbare zaken die heel makkelijk verkeerd kunnen uitdraaien - te melodramatisch of zo - maar Cassavetes slaagt er toch telkens in (met wat ik nu al gezien heb van hem) om een juiste balans en toon aan te houden. Hoe knap is dat.