Meningen

Goed verzonnen en allicht nog beter uitgevoerd.

De humor is pikzwart, de personages zijn karikaturen op zich (die arts!), en het verhaal is vermakelijk, maar het sfeertje is me toch iets te naargeestig om er écht van te kunnen genieten.

Genoeg hilarische scènes, zoals het moment wanneer Ivan vraagt wie die knappe vent op de foto is. Adam: "Dat is Hitler." . En natuurlijk het vogel-schiet-en-oeps-ook-een-kat-stukje .

Het acteerwerk, van vooral Mads Mikkelsen, was echt prima. Alleen Paprika Steen (je zou zo heten) voegde niets toe, met een nogal onbeduidende rol.

De additional scènes zijn van hetzelfde niveau en dus zeker de moeite waard om te bekijken.

3,5*

Aparte film. Anders dan ik had verwacht..

Afgeleid door iets, maar al snel met volle concentratie naar deze film gekeken. Cage, mijn acteur, heeft zichzelf opnieuw bewezen. Deze keer zelfs 2 maal...

Traag opbouwend en vreemd, maar de film groeit uit tot adembenemend.

Fantastisch moment, dat Charlie zijn broer Donald probeert te behoeden van de dood, door een liedje te zingen. Donald probeert, machteloos een kleine poging te doen om in leven te blijven.. Die blik zijn ogen.. Ook al zou je zeggen dat het cliché is.. Toch mooi gedaan.

Het tegenovergestelde van een feelgood-movie, maar wel een film met inhoud.

4 ****

Ondanks dat The Addams Family een ijzersterk product / concept is / merchandising heeft, is dit niet meer dan een leuk tussendoortje geworden.

Grootste pluspunt is de casting. Anjelica Huston is prima als Cher...eh... Morticia, Christopher Lloyd bewijst zich opnieuw door een eigen en geestig personage neer te zetten en ook Christina Ricci is perfect gecast. Daarnaast is er chemie tussen alle Addams leden. Vooral Huston en Julia hebben een klik.

Ook de setting, sfeer en een klauw aan vindingen komen in het rijtje pluspunten. Helaas is het verhaal erg karig, waardoor het op een gegeven moment ontspoort (goede verhalen doen dat meestal niet) en flauw wordt. Ik was er dan ook niet rouwig om toen de eindcredtits in beeld verschenen.

Thing mag 3 vingers in de lucht steken: 3*

Mooie vrouw, verdient een betere docu. Maarten gaat helaas nergens de diepte in, laat vooral haar kwetsbaarheid en ijdelheid zien - dat wel weer mooi is om te aanschouwen. Hij brabbelt ook maar wat, laat vooral haar handelen tijdens de "ondervraging" tonen (ruzie met kat, contact met camera, strijd met licht, haar haar goed doen, etc.)

Helaas krijgt de kijker ook geen goed overzicht van haar repertoire en wat ze nog meer deed. Ook had ik wat meer info willen horen over haar relatie met ex-man Donald Jones en zoon John Jones, wat andermaal karig behandeld is.

Moeilijk om zo'n korte docu te beoordelen. Kom toch niet verder dan 2,5*

Mooi geschoten film, over een zwaar thema, dat voor het merendeel luchtig wordt gebracht. Dat komt mede door de lompe aso vriend van Tom, die zorgt voor de humoristische klank. Heb vooral moeten lachen om het moment dat hij zijn opgepimpte wagen pal tegen het "restaurant" parkeert en zijn basboxen overuren laat draaien, terwijl Tom een date heeft met zijn bacteriemeisje. Wel was het voorspelbaar dat hij de buurman van Tom zou proberen te koud te maken.

Het verhaal moest zelf ook wat op adem gehouden worden, leek soms wat dood te bloeden en sommige zaken voelden wat bijeengeraapt. Het einde was prima. Videotape hakte er goed in.

Mooi, zo'n open eind, al ik heb Tom laatst nog gespot, dus alles gaat goed met 'm. Hij is er zelfs vandoor gegaan met 't vrouwtje van zijn buurman:
Tom in levende lijve

Stef Aerts acteert erg naturel. Voor de rest ook weinig aanmerkingen op het acteerwerk, op het matige spel van Anemone Valcke na.

Minpunt was het ontbreken van de ondertiteling, want het Vlaamse gebrabbel was soms totaal niet te verstaan.

Ik blaas niet meer dan 3,5* (met veel pijn en moeite).

The Adjustment Bureau - een soort Matrix light - heeft een prima uitgangspunt (senator heeft het gemunt op een verboden vrucht en "de mannen die alles regelen" moeten dit voorkomen door middel van hun ongewone macht), maar neemt daarmee tegelijkertijd teveel hooi op de vork, die deze makers niet aan hebben gekund. Het schort nogal aan uitwerking en vormgeving, en ook is het script verre van waterdicht. Ook hebben de mannen met de hoeden teveel macht en zijn er allerlei gekkigheden bedacht om hun macht wat te beperken. Dan nog hadden ze de romance tussen David en Elise een stuk ongecompliceerder kunnen beëindigen.

Vreemd is dat een dergelijke organisatie als dat van the Adjustment Bureau, dat toch het crème de la crème behoort te zijn, geen plan b paraat heeft voor het geval dat één der leden het niet voor elkaar krijgt een simpel, duf plannetje als "het laten morsen van koffie" te laten slagen. Zo zijn er wel meer ?-gevallen.

Het acteerwerk is erg eendimensionaal. Ook Damon viel tegen. Blunt moet het meer van haar schoonheid hebben, want die heeft ze!

Grootste mankement van de film is nog dat de spanning maar mondjesmatig doorsijpelt. Pluspunt is "De Doldwaze Grote Deuren Show", die vaak fraaie beelden oplevert.

Al met al amusant, ondanks de vele euvels.

Boodschap van de film: mannen met hoeden zijn niet te vertrouwen.

Minuscule 3,5*

Knus niets-aan-de-hand-filmpje.

Vind Eisenberg goed op zijn plaats. Kan me goed inbeelden dat hij voor velen irritant overkomt, maar ik vind hem altijd iets grappigs en onbekommerds hebben. James is ook weer fijn gezelschap - zeker met een zakje wiet bij de hand.

Lekker sfeertje omtrent het pretpark, met foute en doorsnee types door elkaar gehusseld door achtbanen en draaimolens. Bill Hader vind ik erg komisch als pretparkbaas. Ryan Reynolds' rol voelt minimaal, maar irriteert gelukkig nergens.

Lekker jaren '80 sfeertje, aangekleed met prima outfits en een heerlijke soundtrack (als ik Don't Dream It's Over hoor, stap ik automatisch in een teletijdmachine en zie blikken van m'n jeugd). Het hele gebeuren rondom James doet me denken aan m'n eigen onschuldige fase in den beginne van het stappen en feesten.

3,5*

Allereerst heb ik vroeger volgens mij nooit wat van Kuifje gelezen. Of ja, misschien eens een keer, maar Suske & Wiske en vooral de Wondersloffen van Sjakie ( ) waren mijn strips. Er kwam dus weinig jeugdsentiment om de hoek kijken (hoewel Kuifje natuurlijk wel een erg bekend stripfiguur is en ik 'm vroeger, als kind, vaak voorbij heb zien komen).

The Adventures of Tintin is zonder meer erg mooi gemaakt, al wil het verhaal nooit echt van de grond komen. Ik had het gevoel ook al bij de laatste Indiana Jones van Spielberg; ook Tintin mist de magie, die films als E.T., Jurassic Parc en de overige Jones-films bijvoorbeeld wel hebben. Dat heeft denk ik met een bepaalde tastbaarheid te maken, met rustmomenten, met unieke ingevingen, met een ongehoorde soundtrack. Enkel scènes in Marokko werkten enigszins magisch (die achtervolging: ).

Het gebeurt vaker bij bekende hoofdpersonages; Kuifje is wezenlijk het saaiste personage van de film, samen met Sacharin. Het zijn vooral de "bijpersonages" (Haddock vooropgesteld), die opvlammen op het witte doek.

3D was een toevoeging - met de diepte, die het weergeeft, lijkt de film me een stuk sterker dan zonder. De muziek van John Williams viel ietwat tegen. Geen onvervalst herkenbare melodieën gehoord, meer van hetzelfde, en vooral begeleidend.

Verder viel de humor me wat tegen, de grappen waren me wat te gezapig, vaak ook flauw/braaf. Haddock is een ideaal karakter om te knallen op dit vlak. Hij (lees: Spielberg) slaagt daar deels in.

Grappig om te zien dat mijn kat (Siamees) ook een rol heeft in deze film.

3,5*

Tim Burton, Johnny Depp, Alice in Wonderland. Kan het nog misgaan?

Mooie decors hoor, prachtig kleurrijk, ook redelijk fantasievol (al kon dat nog vele malen beter). De meeste personages zijn ronduit lelijk (zien er echt te gemaakt uit), het verhaal is kinderlijk, met kinderachtige grapjes (ik kon enkel een paar maal glimlachen) en Mia Wasikowska speelt nou ook niet bepaald de kaarten uit het Koninkijk.

Sommige scenes zijn best goed, de kikkers zijn grappig, maar mochten wmb meer aanwezig zijn. Het hele verhaal kon me gewoon niet boeien, was te rommelig ook. Nee, de magie wilde maar niet komen, die bleef lekker in Wonderland hangen.

De mooie combinatie TB, JD en AiW kan dus toch misgaan, helaas. Tijd dat Burton weer films gaat maken van het niveau Edward Scissorhands en Big Fish.

3*

Was destijds (1997) mijn favoriete film. Mede door de herkenbaarheid.

Gister op het eerste half uur weer eens bekeken sinds ja-ren. Ook al staat deze film in mijn geheugen gegrifd - ik weet precies wat er gaat gebeuren bij iedere scene. Nog steeds zeer de moeite waard, het viel me zelfs reuze mee. Een aantal gedateerde grapjes, en het acteerwerk is niet altijd even goed - wmb zijn de acteerprestaties van Peter Paul Muller verreweg het best. Nog steeds erg moeten lachen, ook om de totaal verschillende types.

Nog steeds een ruime 4*, ook al is het omdat ik een zwak heb voor deze film.

Overigens ligt het niveau van de film vele malen hoger dan die van de serie (zeker de afleveringen van laatste seizoenen, die bijzonder over-the-top waren)

Een vergelijking met deel 1 is al snel gemaakt. En die film was destijds lange tijd m'n favoriet.

Waar deel 1 z'n charme nog had, is dit deel puur oppervlakkig. Alle clichés worden uit de kast getrokken (Duitsers, gevangenis, etc.). Waar de personages in deel 1 nog redelijk realistisch waren, zijn het in dit deel dik aangezette typetjes. Old Stars borduurt voort op de matige way over the top (laatste delen van de) serie. Elke vorige aflevering moest overtroffen worden, en in dit geval de1e film, waardoor ongeloofwaardigheid de boventoon voert. Pluspunt is dat de oude setting (van deel 1) bij elkaar is verzameld. Jammer genoeg blijft alleen het personage van Thomas - Goeiemiddag, Harry's tuincentrum, waarmee kan ik u van dienst zijn - Acda boven water, en zo nu en dan die van Peter Paul Muller.

Waar deel 1 delen van herkenning liet zien, is dat bij deel 2 totaal onmogelijk. Met verbazing lees ik bij de recensies hier dat sommigen dat wel hebben. Ooit als man lingerie aangetrokken dan? Of een tepel van een Duitser afgerukt met je tanden? Of in de gevangenis binnen 10 seconden te grazen worden genomen door twee hongerige nichten?

Het script is erg slecht geschreven; te dom voor woorden, rommelig, vaak vooral niet grappig en opvallend kinderachtig. Blijkbaar is de leeftijd van de doelgroep flink naar beneden geschroefd. Voor de F'jes t/m de C'tjes, zeg maar.

Originaliteit is ver te zoeken. Er worden zelfs grappen van deel 1 schaamteloos herhaald.

De serieuze ondertoon die plots om het hoekje komt kijken is onzinnig zonder goede opbouw. Wel een mooie ode aan Antonie Kamerling, wat zowaar nog voor kippenvel zorgt.

Het doet me pijn dat ze na het erg geslaagde eerste deel met zoiets aan komen. Tegelijkertijd blijft er sympathie voor alle leden van All (Old) Stars. Dat kan een lage score echter niet voorkomen: 2*

Ps. wel erg genoten van de schitterende vrouw in het Franse dorpje. Daar zou ik mijn voetbalteam ook zo voor verlaten.

De kracht van Paul de Leeuw ligt misschien wel bij het grote contrast van zijn werk in Alle Tijd en de realiteit - waarin hij een, met ADHD bewapend, komiek is, die amper serieus kan zijn. Daarnaast is hij erg sympathiek in deze film, met een hoog aaibaarheidsgehalte. Verder speelt hij weinig overtuigend en vooral volgens het boekje - soms is het net alsof hij voorleest uit dat boekje. En daar hebben zowat alle acteurs last van; alsof ze de dialogen aflezen of toegeworpen krijgen van een souffleur, met daarnaast een erg zwakke delivery. Het is te duidelijk geschreven, en ik heb daarnaast het idee dat de schrijvers tranen met tuiten lachen om hun eigen werk. Het is te geforceerd, sowieso een groot mankement van minstens driekwart van de Nederlandse film. Wel een sterk acteermoment tijdens de uitspatting van Molly en de reactie van Maarten daaropvolgend.

Pluspunt is de luchtigheid tijdens de ziekte van Molly. Al leggen de makers daar juist weer teveel nadruk op. Het is vooral een gebrek aan kundigheid van de makers, dat ervoor zorgt dat Alle Tijd niet van de grond komt.

En dan komt de enorm overbodige begrafenis, die alle luchtigheid en subtiliteit rondom de ziekte van Molly met een ferme stoot wegbeukt.

2,5*

En natuurlijk hulde voor Alwin Pulinckx die het aandurfde om met Paul de Leeuw te tongen.

Het einde is geslaagd, maar zou meer waarde hebben als de rest net zo geslaagd was. Zonder de aantal sprankelingen - die de film heeft - blijft er maar weinig over van de film. Sympathiek, dat zeker, en luchtig, maar weinig humoristisch.

Jammer genoeg grossiert de film niet in het hoge aantal intermezzo's/vondsten als ik had gehoopt en verwacht.

Voor de rest verliep het verhaal te stroef en was het geluid ondermaats.

Waarschijnlijk vooral populair bij Turkse gastarbeiders.

Kleine 3*

Aantal weekjes geleden gezien. Achteraf bleek dat we de director's cut hadden gezien. Vond de film al iets te lang duren, met scènes die er zo uitgeknipt konden worden.

Erg fijne coming-of-age filmpje, met een goede rol van Patrick Fugit, die een onschuldig journalistje neerzet. Wat mij betreft meteen de kracht van de film, dat alles bezien wordt uit de ogen van zo'n ongekunsteld mannetje. Meteen ook het minpunt: de film is, net als William, veel te braaf. Had graag wat meer pit gezien.

Hudson doet het niet slecht, maar probeert wel net wat te geforceerd bijzonder te zijn. Bij vlagen lukt het, maar overall is het niet feilloos.

Er komen genoeg amusante scènes voorbij, maar de fijnste vind ik toch wel het moment dat ze met z'n allen de dip van Russel eruit zingen tijdens Tiny Dancer van Elton John. YouTube - ‪Almost Famous - Tiny Dancer‬‏

Eentje om te herzien en in te lijsten, al is het niet in het grootste frame.

4*

Vandaag de dvd gekocht! Meteen gekeken natuurlijk. Helaas viel de film me iets tegen, al had ik dit kunnen verwachten...

Ik irriteerde me aan het slechte geluid. Ik moest vaak moeite doen om te horen wat de personages precies vertelden.. In mijn herinnering was de film ook zieliger, maar ik was toen natuurlijk een kind.

Mooi getekend, leuke personages en de film raakt me toch nog steeds. Wat toevallig, Tom Poes heeft exact dezelfde stem als Niels Holgerson....

Jeugdsentiment ten top!! Ik ben blij dat ik deze dvd in bezit heb. 3 ***

De fotografie is prachtig, al is dat een inkoppertje met Corbijn in de regisseursstoel. Ook op de andere vlakken was meer subtiliteit gewenst.

Zeker op acteergebied valt nog een hoop winst te boeken. De Hollandse Thekla Reuten geeft een lelijk visitekaartje af aan Hollywood. De overige acteurs/actrices - op Clooney na - lijken niet over ervaring of talent te beschikken (die priester was ook zo'n gedrocht). Daarbij schoot de dubbing op momenten zwaar tekort.

Veel mooie plaatjes en vrouwen, maar Corbijn moet aan veel andere punten werken. Een man, die sterft, terwijl hij zojuist is aangekomen in het paradijs is ook niet origineel te noemen.

Corbijn heeft gezegd betere films te willen maken in de toekomst. Dat moet lukken. Er zit nog genoeg rek in, al is the American interessant genoeg om te volgen, en laat het sprankjes regisseurtalent zien. Wel een flinke terugval t.o.v. Control.

Ruime 3*

Tegenvallend. Ik houd wel van debiele personages in een stompzinnige setting. Dat is ook de kracht van deze film. Ook Will Ferrel vond ik bij vlagen grappig, net als Steve Carrel.

Dan heb ik de goede punten eigenlijk wel genoemd. Een paar aardige grappen, maar de slechte grappen overheersen.

2,5*.

Another Earth was al zo'n jaar bovenaan mijn nog-te-zien lijstje te vinden.

Helaas kon de film mijn verwachtingen niet geheel waarmaken. Het intro begint geweldig. Ook de minuten erna zijn veelbelovend.

Brit Marlings personage wordt gedurende de film alsmaar aantrekkelijker (ze zit ook steeds wat beter in d'r vel) en Brit acteert naar hartenlust. William Mapother daarentegen kan nauwelijks imponeren. Steeds kreeg ik het gevoel dat hij te hard zijn best deed. In Lost vond ik 'm ook al een vervelend, oninteressant personage spelen.

De opbouw en het voortdurende mysterie die als een (ozon)laag over de film hangt is geweldig, waardoor de spanningsboog goed aangetrokken wordt.

Het einde is sterk en er blijft genoeg stof over om na te denken. Zelf vind ik de opvatting van Xav (verwijderd) op pagina 5 interessant en kan daar voor een deel in meegaan. Het mooie van dergelijke films is dat iedereen zijn eigen interpretatie er op los kan laten.

Jammer genoeg bevat de film een stuk minder memorabele scènes dan voorop gehoopt en verwacht.

Kleine 4*

Erg knappe film, maar bovenal een inkt-wat is donkerder?-zwarte film.

Ik sta niet raar te kijken dat von Trier aan depressies lijdt. Zal hij door zijn neerslachtigheid zulke films maken of het is precies andersom?

Wat een adembenemend begin. Vertraagde zwart/wit beelden, schokkend eind van het begin en dan die prachtige muziek. Maar goed, zet Lascia ch'io pianga da Rinaldo van Händel onder White Chicks en je zult alsnog sensationele beelden krijgen. Het lied heeft iets hoopgevends. Of is het slechts valse hoop?

Het visueel genot duurt voort; we zien schitterende beelden van dieren die refereren aan de dood. Bijzonder sprankelend gemaakt, zelden zulke beelden voorbij zien komen op film.

Het verhaal zelf, met al zijn schokkende en harde inhoud fascineert, maar is tegelijkertijd totaal niet mijn ding. Von Trier poogt te choqueren, met als resultaat dat ik soms met samengespannen ogen zat te kijken - en het is niet dat ik niets gewend ben.

Over de hoofdrolspelers kan ik niet anders zeggen dat ze zich vol overgave in dit project hebben geworpen.

Wellicht is de film nog zieker dan "she" zelf.

2,5 *

Antwone Fisher is samengesteld uit clichés en daarbij sentimenteel tot het bot, maar met zo'n sympathieke hoofdrolspeler is dat niet eens zo erg. Geweldige rol van Derek Luke.

Prima tranentrekker en geslaagd regiedebuut van Washington.

3,5 *

Goede film, met fijn camerawerk, waarbij de sfeer vooral in het begin erg sterk is en authentiek overkomt. Helaas is het gauw gedaan met het mysterie en zit de film lang niet zo ingewikkeld in elkaar zoals het voor ogen had.

Cassel was op dreef rond '95-'96. Ook in L'Appartement is hij niet op een fout te betrappen, al compenseert zijn personage dat keurig. Max heeft, net zoals zijn loser vriend, weinig geluk met vrouwen. Telkens weer voel je de romance tussen zijn vingers door glippen.

Amusant van de eerste tot de honderdzestiende minuut.

Kleine 4*

Ps. Wat is er met Mimouni gebeurd?

Hier nog niks neergezet. Stom van me.

Gezien in LantarenVenster, vorig jaar nog. Heerlijke bioscoop; glaasje whisky mee de zaal in, een uitstekende sfeer, serieus publiek, etc. Uri Rosenthal probeerde onopvallend zijn plekje op te zoeken, toen het al donker was. Het ging mis toen hij languit op de trap sodemieterde. Alsof hij een voorschot op the Artist leverde.

Goed, de film. Ik weet nog dat ik hoge verwachtingen had, en dat die gedurende de film langzaam, maar bekwaam, waar werden gemaakt. Het charisma van de twee hoofdpersonages spatte van het zwart/wit scherm. Mimiektechnisch uitstekend, ietwat over the top - zoals het stomme films betaamt - maar goed balancerend op het randje. Kan me nog herinneren dat ik hard moest glimlachen bij een moment van Goodman, als onbuigzame, hardgekookte regisseur. Het hondje is ontzettend aandoenlijk. Een kleine, grote held, vooral tijdens de zelfmoord scène.

Ondanks de beperkte middelen biedt the Artist genoeg variatie, doordat bepaalde scènes kunststukjes op zich zijn. Zoals de oneindige takes bij de dansscène, het kapstokgevrij, de nachtmerrie, de trappenscène, de brand, enzovoort. Een van de nodige middelen, die goed ingezet wordt, is muziek. En muziek zegt meer dan foto's. En die zeggen op hun beurt meer dan duizend woorden. Heerlijk tapdansend einde ook.

The Artist is een afgebrand huis in de fik. Een ode aan de stomme film.

Ge4*noten.

Mooie introductie van het sfeervolle, oude Parijs, onder begeleiding van een Amélie-achtige voice-over.

De film deed met zo nu en dan aan Dick Tracy denken, door de vele aanstellerige, cartooneske figuren - hoewel sommigen best uit de verf kwamen, zoals die rechercheur. De vormgeving is bij vlagen fraai, al zagen bepaalde zaken er nogal onnatuurlijk uit, zoals sommige handelingen van de pterodactylus. Toch ook een aantal knappe, vindingrijke en geestige scènes (zie de tennisscène en het ontstaan van kreunende vrouwen bij die sport.)

Maar Les Aventures Extraordinaires d'Adèle Blanc-Sec mist iets, een duidelijke body. Besson had er meer ziel in mogen gooien, door enkele gegevens beter uit te diepen en te kiezen voor een duidelijke verhaaltrant. Ook zet ik vraagtekens bij de doelgroep; kinderlijke humor, blote borsten (niet dat kinderen daar dood aan gaan), redelijk griezelige mummy's, und so weiter.

Pluspunt is Louise Bourgoin. Een mooie verschijning, met genoeg capaciteiten om Isabelle Avondrood nieuw leven in te laten blazen.

3* (Besson kan beter).

Eén van de meest ongeloofwaardige films die ik gezien heb, terwijl de film toch echt pleit geloofwaardig te zijn. Voor de kijker die daar doorheen prikt, is het een lastige taak om alsnog in het verhaal gezogen te worden. Dat zou kunnen door het acteerwerk, maar zelf ben ik grotendeels niet onder de indruk van het acteerwerk van de Niro - een aantal scènes uitgezonderd. Robin Williams vind ik al iets beter in zijn rol zitten - al heeft hij dergelijke typetjes vaker neergezet.

De humor werkt lang niet altijd - vooral vanwege het feit dat de geloofwaardigheid naar de mallemoer is.

Toch nog 3* met name vanwege enkele sprankelende scènes.