Awakenings (1990)

Awakenings is een goede feelgood-film van de onlangs overleden Penny Marshall. Robin Williams speelt een (vermoedelijk autistische) arts en Robert De Niro een comateuze patiënt die door de inspanningen van de arts weer terug bij bewustzijn komt. De film is gebaseerd op een werkelijke gebeurtenissen, al is dat soms vrij moeilijk te geloven wanneer je de onderzoeken en haast miraculeuze genezingen ziet (al geeft de film daar uiteindelijk toch wat nuance). Het blijft me altijd verbazen om te zien dat geneeskunde geen exacte wetenschap is en vrij kort geleden nog veel minder kennis was dan nu over veel zaken.

Ik heb deze film al 5 keer gezien, hij verveeld nooit. Robert De Niro en Robin Williams speelde geweldig. Een waargebeurde feelgood film met een triest tintje. Echt een klassieker in mijn ogen.

Het goede acteerwerk van Robin Williams en (in iets mindere mate) Robert De Niro maakt deze film de moeite van het kijken waard. Het plot is degelijk, maar wordt hier en daar wat te sentimenteel. Ook niet echt een film die lang zal blijven hangen.

Film weer eens een keertje herzien. Wat me eigenlijk nog het meeste opviel is de rol van Robin Williams.
Ik irriteer me mateloos soms aan hem, zie ''Good Morning Vietnam'' of nog eentje (kom er effe nie op) waar ie een zeer blije rol speelt. Ik moet zeggen in die serieuze rollen kun je ook zien dat ie daadwerkelijk gewoon een goeie acteur is (als ie die domme grapjes maar voor zich houdt dus). Verder is de film degelijk, je moet er wel van houden natuurlijk zo'n soort films, met wel ietwat trage opbouw.

Patch Adams?

I think I liked them better the other way.

Meer dan boeiend drama naar het semi-autobiografische boek van Oliver Sacks. Sacks die ik overigens heel lang geleden in de Tv-Show op reis zag en daar uiterst boeiend en charismatisch zijn verhaal vertelde. Me overigens ook wel eens aan het boek gewaagd, maar dat was toch te theoretisch en droog. Echter de toon van de film wordt wel uitstekend verwoord, Sacks kon zich namelijk als geen ander inleven qua patiënt, dingen met veel humor brengen en de vinger leggen op slechte verstandhoudingen tussen patiënt en arts.

Met veel humor wordt hoofdpersoon Sayer gebracht, losjes gebasseerd op Sacks, waarschijnlijk om het wat luchtiger te houden. Een licht verholen aanklacht over te weinig geld, desinteresse van andere stafleden, en dat er met sommige gevallen weinig gedaan wordt, sijpelt door het verhaal heen. De film ontwikkelt zich op grappige wijze, ondanks het zware onderwerp, wanneer Sayer op zijn manier toch iets vind en uiteindelijk met de nodige experimenten de boel op stelten zet. Helaas is de vreugde maar van korte duur door verschillende redenen. Beklijvend en pijnlijk is het besef dat de mensen soms meer dan de helft van hun leven gemist hebben, echt heel moeilijk vind ik Leonards neerwaartse spiraal terug naar lethargie.

Niet alleen gaat Awakening over de mysterieuze slaapziekte, iets waar men overigens nog steeds weinig antwoorden over heeft, ook al heeft het veel overeenkomsten met Parkinson, vermoed men ook dat de wereldepidemie de Spaanse Griep van destijds er iets mee te maken heeft. Awakening, wat staat voor ontwaken, kan ook uitgelegd worden als bewustwording. De bewustwording van mensen dat we het leven niet als gewoon aanvaarden, want dat is voor heel veel mensen die ziek zijn of in een dergelijke staat als dezen verre van reëel. Daarnaast relativeert de film, wat hebben wij te zeuren? Maar het meest belangrijke is toch de insteek van Sacks zelf die vooral menselijkheid predikt en niet een keuze tussen geld of leven. Een mens is een mens, behandel ze dan ook als een mens. Treffend in dat geval de situatie dat Leonard zelfstandig naar buiten wil, iets wat natuurlijk een lastig geval is, maar vooral heel betuttelend wordt weggeschoven. Een leven lang opsluiting, eerst in lijf en leden en daarna de inrichting, ga er maar aan staan...Tevens breekt de film wat mij betreft een lans voor al het personeel dat we aan het werk zien. Een uitermate lastig beroep die zelden een gevoel van voldoening geeft, vooral in de worstelingen met dergelijke gevallen. Toch doen ze het, proberen er voor die mensen zijn. Een ander heet hangijzer is natuurlijk dat iemand 'terug halen', tot op zekere hoogte genezen, niet altijd beter is. Net als dat reanimatie niet altijd het gewenste resultaat heeft wanneer iemand te lang is weg geweest. En deze mensen waren eigenlijk ook wat te lang weg geweest, iets wat wellicht op termijn veel psychologische problemen gebracht had als het medicijn niet gefaald had.

Awakening is een uitermate boeiend drama met de nodige feel good, humor, maar ook tragiek. Dat de patiënten na verloop van tijd het middel L-Dopa uit begonnen te schelden voor HELL-Dopa komt niet in de film voor maar zegt meer dan genoeg. Dat De Niro geen Oscar kreeg is bijna een mirakel te noemen en dat de prestatie van Jeremy Irons in Reversal of Fortune het wel verdient zal hebben. Robin Williams is ook meer dan te pruimen als de ingetogen Dr. Sayer die uiteindelijk iets gaat drinken met de zuster, eindelijk gaat 'leven' zoals Leonard dat omschreef, waarmee voor mij de cirkel van een mooie en ontroerende film rond is. Als laatste nog even de leuke verschijn van Dexter Gordon te benoemen, één van de grondleggers van de Bebop Jazz muziekstroming en een groot artiest in de jaren '50 en '60. Hij speelt patiënt Rolando en is overigens binnen een jaar na de opnames overleden.

Nee bedoelde eigenlijk Good Will Hunting. Maar daar was het ook lang niet zo erg volgens mij als Good Morning Vietnam., die spant de kroon. Patch Adams ken ik eigenlijk niet maar zou ook kunnen ja.