Almost Famous (2000)

Ik vond de sfeer erg relaxed in de film. Vooral als liefhebber van de muziek uit die tijd. Lange film, maar ik vond 'm nergens saai worden. Alleen die hoofdpersoon, die vond ik zo niet overtuigend. Weet niet wat het is, maar hij wekt nergens sympathie.

Een heel bijzondere film als je van seventies rock houdt. En als je net als ondergetekende recensies schrijft en interviews houdt, zie je aardig wat herkenbare zaken. Niet dat ik voor een groot blad schrijf overigens of met wereldsterren babbel. De metalscene is wat dat betreft veel te klein. Nogmaals, veel herkenbare dingen. Iemands passie voor muziek vind ik altijd mooi om te zien, zeker wanneer het om bands en artiesten gaat die ik zelf ook goed vind. Als te pas en te onpas namen als Led Zeppelin, David Bowie, Deep Purple en Black Sabbath genoemd worden, heb je mijn aandacht wel te pakken.

Ik kon me erg goed inleven in de hoofdpersoon. Ik snap dat je interessante stukken wilt schrijven, maar niemand wil kwetsen. Ik verdien sowieso al geen geld met mijn schrijfsels, dus mijn belangrijkste motivatie is het verspreiden van muziek (en films op deze site) waarvan ik vind dat ze de moeite waard zijn. Het hele tourleven van een (fictieve) band krijg je er helemaal cadeau bij. Ik heb genoten van de uitspattingen, spanningen en de sfeer. Het groupieverhaal maakte dan weer weinig indruk (behalve de beeldschone Kate Hudson. Een van de weinige keren dat ik door iemands schoonheid gegrepen werd). En ondanks dat de moeder van William heel overtuigend was (vond haar trouwens absoluut verre van vervelend en heel natuurlijk neergezet), wordt je met een situatie opgescheept die niet echt nodig is. Had William een paar jaar ouder en van hem een jonge, onbezonnen muziekjournalist gemaakt, dan had je het hoofdverhaal meer aandacht kunnen geven en de tijdsduur kunnen inkorten. Twee en een half uur was echt te lang. Sowieso had ik ruim een uur voor het einde al de indruk dat er naar het einde toegewerkt werd, terwijl er dan soms wat rare situaties voorbij komen. Een matige regie dus, wat mij betreft. Desondanks zeker genoten. Al is het omdat het een film over de fantastische jaren zeventig is.

Een overdonderend eerlijk liefdesverhaal

Toegegeven, niet meer honderd procent op de kaart, maar wat is Almost Famous een geweldige reist voor mij gebleken. Een reis die je mee neemt naar plekken in je ziel die je nog nooit eerder bezocht. Door de ogen van een jonge, naïeve, aspirant journalist krijgen we een wonderlijke wereld te zien. Omlijst door de wonderlijke muziek van onder andere Led Zeppelin en Sir Elton zien we de hoogtijdagen van de Rock'n'Roll. Een bandje als zovelen raakt verstrikt in het web van roem. Er lijkt geen hoger doel te bestaan dan The cover of the Rolling Stone.

De jonge mensen die vrijwillig worden meegesleurd zijn eigenlijk het hart van deze film. Over onze protagonist hoeven we eigenlijk weinig uit te weiden. Cameron Crowe, die al dan wat geromantiseerd, zijn eigen levensverhaal weet uit te dragen in een geweldige personage. De lieflijke Penny ziet de keerzijden van het sterrenbestaan niet in, wat bijna haar ondergang wordt. Hoe deze twee elkaar weten te vinden en elkaars waarheden ontdekken, is fenomenaal in beeld gebracht. Een overdonderend eerlijk liefdesverhaal.

Ben nog niet in staat een langere reactie te schrijven, eerst diep nadenkend bijkomen

'It's all happening!' Robert Neugarten leidt de Amerikaanse coming-of-age klassieker van Cameron Crowe uit 2000 in. Almost Famous is geen film over muziek of over de muziekindustrie, maar gaat vooral over de liefde voor muziek en de manier waarop deze beleeft wordt door muzikanten, groupies en de pers.

VoorDeFilm: Almost Famous (2000) - YouTube

"So Russell, what do you love about music?".... Russell: "To begin with... everything". Gisteren weer één van mijn lievelingsfilms op TV. Gebeurt met regelmaat deze, dus Almost Famous kopen als dvd hoeft niet. Je kunt zien dat dit een 'labor of love' is van Cameron Crowe, want uit eigen ervaring geput. Deze regisseur staat niet alleen bekend dat ie er altijd in slaagt het juiste muziekje bij een bepaalde scene te zetten (o.a. Vanilla Sky en deze dus), maar ook het beste uit acteurs te halen. Kate Hudson is cool en kwetsbaar tegelijkertijd als über groupie. Patrick Fugit als de jonge Crowe is zeg maar de Kuifje van het verhaal, door wiens ogen we alles zien gebeuren. Billy Crudup (herken je 'm? o.a. ook J. Edgar Hoover in Public Enemies) draagt voor een groot deel de film als 'guitarist with mystique' . Jason Lee als 'frontman' van de band Stillwater is charismatisch. Moeder Frances McDormand is ronduit zalig en overtuigend. En Philip Seymour Hoffman kan er o.a. z'n rokerige filosofietjes in kwijt. "Good-looking people are spineless" want kennen niet de 'hardache' die nodig is voor goeie muziek. Beetje een cliché, maar dat laat de film ook goed zien: de naieviteit van de popmuziek die zich op een 'crossroads' bevond tussen de omwenteling van de Sixties en natuurlijk het MTV tijdperk (dat in 1982 begon). Waarom zo'n goeie, bijna briljante film? Nou, ga er maar aan staan: maak een film waarin een jonge journalist een band on the road volgt. Alles draait om de interactie en wat de mensen voelen en ervaren. Observaties, humor, belevenissen, dromen, mallotigheid, 'coming of age'... het is er allemaal in overvloed, zonder 'in your face' te zijn. Vroeg me alleen af of de humoristische scene in het vliegtuig dat naar het zich laat aanzien gaat neerstorten en waarin de bandleden allerlei bekentenissen doen (w.o. "I'm gay!") was gejat van Seinfeld (die de aflevering met een soortgelijke scene 'airde' in 1998)...

PS: Talkshow host Jimmy Fallon komt ff voor als een road manager. Bijna niet te herkennen: met baard en bril. Ben overigens geen fan van 'm.

Werkelijk een heerlijke film, en de perfecte mix van Drama en Muziek. Ik heb de Directors Cut bekeken, en die duurde geen minuut te lang. Moeiteloos werdt ik meegezogen in het sterke verhaal, en de belevenissen van de 15 jarige William. Die nota bene met een populaire Rockgroep mee op tournee gaat, en een stuk over hun mag schrijven voor de Rolling Stone. Een jongensboek wat dat betreft, en ik zou het zelf ook wel beleefd willen hebben. Een van de sterke punten is ook dat alle karakters in de film zo echt overkomen, en een goede chemie delen. Niets voelt geforceerd, en iedereen lijkt met inleving hun rollen neer te zetten. Naar mijn mening is iedereen perfect gecast, in deze cast vol met zeer bekende namen. Verder zag het er visueel prachtig uit, en het camerawerk is schitterend. Wat opvalt is de sterke sfeer. De jaren 70' sfeer wordt erg overtuigend en voelbaar neergezet. Ook wordt het geheel perfect ondersteund door een karrevracht aan geweldige muziek. Je merkt aan alles dat dit een film is die met liefde gemaakt is door Crowe. Ik kan hier alleen de volle score voor geven. 5 Sterren.

Almost Famous is als een heerlijk stukje mals vlees. Het enige dat er mist zijn de juiste kruiden en is de goede bereiding.

1973; een belangrijk jaar in de historie van Rock. Verschillende grote sterren worden bekend dit jaar, zoals Kiss, David Bowie en Lou Reed. Dit geeft een prima uitgangspunt voor een film. In plaats van het kiezen voor een documantaire, wordt Almost Famous omgesmolten tot een speelfilm met verschillende thema's: muziek, liefde, vriendschap en teleurstellingen. De hoofdpersoon William, welke eigenlijk te lief, soft en schattig is, is geschikt om deze thema's te vertolken. De film is geregisseerd door Cameron Crowe, die ook bekend staat om zijn Rockumentary over Pearl Jam. Het enige probleem is dat Crowe van deze Rockumentary meer een 'pearl' heeft weten te maken dat deze speelfilm Almost Famous.

Er kan gezegd worden dat deze film een schande is voor de rockmuziek. Hier zou eerder een komedie van gemaakt moeten worden, iets als Spinal Tap, dan een speelfilm. Dit voornamelijk omdat het tienergehalte vrij hoog is in de film. Toch zal ik deze bewering niet in mijn mond nemen. Deze film mist voornamelijk elementen die Almost Famous in een pareltje zouden kunnen veranderen. Het probleem is namelijk dat het leven van een Rock artiest met zijn volgers te snoezig wordt neegezet. Er zit sex, drugs en misbruiking in, maar deze factoren worden nooit heftig weergeven. In deze film is dit helaas een slecht ding. Fijn om te kijken, maar nooit geweldig. Het liefelijke einde is hier een goed voorbeeld van, hier heeft Almost Famous veel van zijn eerdere punten verloren.

Naast de negatieve aspecten, heeft Almost Famous ook zeker zijn charme. De soundtrack geeft de kijker zeker het gevoel van de 'spirit' van die tijd op sublieme manier. Naast dat heeft het plot genoeg snelheid en dat is waarom het verhaal niet saai wordt. Toch is het meest mooie in deze film de boodschap: een totaal normaal persoon kan veel bereiken in zijn leven. En dat is maar net hoe het is!

Gisteren met veel plezier gekeken naar Almost Famous die ik per toeval vond. De sfeer aankleding straten, kleding ziet er fantastisch uit. Hij ademt heerlijk uit naar begin jaren zeventig. Het verhaal zit goed in elkaar al duurt ie iets te lang. Muziek is lekker om te horen, helaas wel wat te weinig. Toch zit ik met een paar minpuntjes. De film lijkt gemaakt te zijn voor 12+ (een breder publiek) en dat is jammer. Ik had meer sex en rock and roll willen zien. Het was nu allemaal even te braaf. Verder is een 15 jarige snotneus natuurlijk veel te jong voor een journalist en zeker in dit wereldje. Hij had zeker rond de 20 moeten zijn. Overigens hij speelt een 15 jarige; hij was toen wel 18. Kate Hudson lijkt ook jonger dan de 21 jaar dat ze toen was. Maar dat vond ik wel een minpunt.

De moeder vond ik niet storend. Wel een gek mens dat uiteraard overbezorgd is over haar zoon.

Het vliegtuigmoment deed me even denken aan LaBamba. Wat grappig was dat iedereen even dacht dat ie dood ging en alles ging opbiechten dat was zeker een mooi moment en goed gespeeld.

Overall is er genoeg te zien heb ik me goed vermaakt en heeft Kate Hudson me verrast. De hoofdrolspeler was te jong maar schitterde onlangs in Gone Girl om hem opnieuw te beoordelen. Met meer pit had dit een knaller kunnen worden. Blu ray versie ziet er goed uit en klinkt goed uit mijn boxen. Ondanks te minpuntjes net vier sterren.

Helemaal mee eens!

Almost Famous

Eén van mijn lievelingsfilms en nog steeds niets van zijn glans verloren. Het hele gegeven van een 15-jarige die een rockgroep mag volgen en erover mag schrijven voor Rolling Stone Magazine sprak mij als tiener natuurlijk erg aan. De sfeer, de muziek, Kate Hudson, de geweldige McDormand en Hoffman, er is heel veel om van te genieten.

De film is op sommige momenten sentimenteel (hier zie je dat het echt een passieproject voor Crowe is) en de keerzijde van de roem wordt wel belicht maar krijgt nergens de overhand. De scene in het vliegtuig is hier een goed voorbeeld van. Het had allemaal erg zwaar en dramatisch kunnen worden maar Crowe kiest voor een andere aanpak. De balans tussen humor en drama is perfect. Dit zou je als minpunt kunnen noemen maar het werkt bij deze film wel.

Deze film roept altijd een gevoel van nostalgie op. Hup, toch weer even die Simon & Garfunkel of Beatles plaat opzetten. Heerlijke film.

Nou ja, strikt genomen niet helemaal. Kiss had toen nog geen album uit, Bowie brak enkele jaren eerder door en Lou Reed bracht een jaar eerder zijn doorbraaksingle uit. Maar de sfeer van die tijd komt natuurlijk wel prachtig naar voren in deze film.

Inmiddels de film ook weer eens herzien - blijft een heerlijke rit. Hier en daar is het wat langdradig (en dan heb ik de 'korte' versie gezien) en zoetsappig, daarom een puntje eraf. Maar die heerlijke sfeer, het uitstekende acteerwerk, de mooie soundtrack en meer dan een vleugje nostalgie houden Almost Famous nog steeds op een dikke 8.

Erg fijn om zo af en toe weer op te zetten.

Uitstekende film over een te jonge muziekjournalist die mee op tour gaat met een opkomende rockband. De film speelt zich af midden jaren '70 en heeft een fijne nostalgische sfeer vanwege de aankleding en de goeie soundtrack. Leuke dialogen en een goeie cast. Ik heb overigens de director's cut gezien getiteld 'Untitled'.

Ik had een beetje mijn bedenkingen aangaande een muzikale film rond een vijftienjarige jongen maar nam dan toch het besluit om de film te bekijken en... hij viel zeer goed mee. Een beetje een muzikale roadmovie die mij op geen enkel moment heeft verveeld. Patrick Fugit vertolkt zijn rol met verve en van Kate Hudson, die niet echt mijn favoriete actrice is, kan ik ook niets slechts zeggen. De soundtrack is natuurlijk ook af. Het liefelijke einde neem ik er wel bij en het is altijd leuk om die geniale Philip Seymour Hoffman bezig te zien net als McDormand als de wat rare zorgvolle moeder.

Aardige film maar de "extended version" was me iets te lang.

“Rock stars have kidnapped my son!”

Almost Famous heeft nog steeds niets van z’n magie verloren. De muziek, de kostuums, de acteurs, het straalt allemaal een heerlijke jaren 70 sfeer uit en regisseur Crowe verdient alle lof voor een sentimentele en nostalgische filmbelevenis. De acteurs en actrices hebben zichtbaar lol in het spelen van hun rol en de chemie onderling is waanzinnig.

Het hele gegeven van een 15-jarige jongen die een rockgroep mag volgen en erover mag schrijven voor Rolling Stone Magazine, sprak mij als tiener natuurlijk erg aan en de film heeft nog steeds een onweerstaanbare aantrekkingskracht. De jaren 70 die op prachtige wijze tot leven komt, Simon & Garfunkel, The Who, Black Sabbath, Led Zeppelin, Kate Hudson (jeugdcrush…), Crudup, Lee, Fugit, Deschanel en de geweldige McDormand en Hoffman, er is heel veel om van te genieten. Crowe heeft een perfecte balans gevonden tussen humor, drama, nostalgie en sentiment en de film voelt aan als een warm bad. Almost Famous is een film over een jonge jongen die geleidelijk aan volwassen wordt en wat harde lessen te verduren krijgt. Een coming of age verhaal die na al die jaren blijft boeien.

Ja aardig. In een bepaald opzicht een beetje als Spinal Tap, maar dan met een serieuzere toon. Toch een aantal grappige scènes, zoals de zwembadscène en met name de vliegtuigscène. Maar uiteindelijk kabbelt de film toch iets teveel door. Het is allemaal net iets te feel good; er zijn weliswaar conflicten, maar echt nasty wordt het nooit.

De muziek is goed, jaren 70 rockmuziek is wel echt een ding voor mij, maar het voelt een beetje verplicht aan. Het past natuurlijk bij de tijd waarin het speelt, maar ik krijg niet echt het gevoel dat de specifieke gekozen nummers goed passen bij de sfeer van hun respectievelijke scènes; dat de nummers de scènes niet echt versterken. Een fijn nummer hoeft niet perse goed te passen bij elke scène, al zullen de fans van deze film het ongetwijfeld niet met me eens zijn dat dat er hier sprake is van een mismatch.

Niet heel erg denderend dus. 2,5*.

Aardige film maar had er wel iets meer van verwacht. Op zich is er niet zo veel op aan te merken, een relaxed sfeertje, wat grappige scenes, maar toch wringt er iets. Zo vond ik Cudrup niet zo overtuigend, zijn drugs-scene had grappig kunnen zijn als het niet zo matig geacteerd was, ook zijn gesprekken met William (prima rol van jonge Fugit) deden het niet voor mij. Dan vond ik Jason Lee beter in zijn rol van verongelijkte lead singer. Kate Hudson was wel OK maar Oscarnominatie waardig nou ook weer niet, hetzelfde geldt eigenlijk voor McDomand.

Wel een goede soundtrack maar dat is ook niet zo moeilijk gezien het thema. De liedjes van de band zelf vond ik vrij matig, kennelijk hadden Peter Frampton en Nancy Williams van Heart een grote rol bij het schrijven van de muziek dus dat verklaart wel een hoop.

Leuke tip van dualcia van een film waar ik anders niet snel op zou zijn uitgekomen. Het is een film met een fraaie seventies sfeer die fijn wegkijkt. Ik koos voor de director's cut van bijna drie uur en heb daar zeker geen spijt van, die versie zakte welgeteld één keer in maar dat heeft niet kunnen voorkomen dat ik het in een keer uitgekeken heb. De film heeft veel weg van The Perks of Being a Wallflower (2012) die ook over een muurbloempje gaat en een fijne nineties sfeer kent, al heeft die film niet de musikale insteek van deze. Een coming of age die zich midden in de rock scene afspeelt, met een brede en bekende cast die het uitstekend doet. Erg aangename wegkijker. 4*

Boogie Nights (1997) al gezien, arno74? Ander soort film, maar toch ook wel vergelijkbaar qua sfeer. En ongeveer even goed.

Nope, gaat op de lijst .

Leuk sfeertje, maar gaat inhoudelijk te veel de vage toer van Dazed & Confused en the Perks of being a Wallflower op.

Hoofdrolspeler patrick fugit acteerd extreem slecht en toch is het een goede film.maar waarom ze deze prutser de hoofdrol hebben gegeven snapt geen mens

Een aangename film die, ondanks de behoorlijke speelduur (ik heb de director's cut bekeken), niet gaat vervelen. De film geeft een aardig beeld van een band op tour en de groupies die eromheen hangen. Geen al te bijzondere verhaallijnen, personages of acteerprestaties, maar zoals gezegd kijkt het wel aardig weg.

Toen hij uitkwam vond ik Almost Famous zeker ok.

Maar ik was vermoedelijk zelf als student te druk met partyen, sex en drank, want hij viel nu een stuk beter.
Crowe en scènes met muziek blijft een goede combinatie.

Matig.

Zoveelste verheerlijking van de rockscene (of eender welk ander hip ding uit lang vervlogen tijden). Ditmaal via een jonge journalist die mee mag gaat toeren met een mid-level rockbandje. Stoere kerels die een wild leven lijden en geweldige quotebare dingen zeggen.

Veel meer heeft de film jammer genoeg niet te bieden, behalve dan een wederkerend moraaltje dat zich uitspreekt tegen de vercommercialisering van een anti-establishment beweging en muziekstroming. Wat kan je daar nog mee aanvangen in 2018.

Enige voordeel is dat Crowe nog wel een redelijk vlotte film weet te maken, wat ook niet verkeerd is voor een film die 150 minuten duurt. Ondanks de lange speelduur zijn er weinig momenten die schuren of waar de verveling echt begint in te zetten, jammer genoeg zijn er ook zelden scenes die enige meerwaarde hebben of nog maar het potentieel tonen langer dan een dag te blijven hangen.

Allicht leuker als je de muziek kan waarderen of die scene hebt meegemaakt.

2.0*

In zijn geheel genomen niet zo mijn ding. Uitgekeken, goed voor een keer, al bij al vloog de tijd wel voorbij, maar er echt warm van lopen deed ik niet. De verwachtingen lagen ook wellicht te hoog met het sterk IMDB-gehalte. Muziek ligt me sowieso al niet en men moet bvb al straf uit de hoek komen om me echt te raken, maar meestal is het plot dan ook in die aard dat het tot nadenken stemt zoals Whiplash van Chazelle.

Ik meen begrepen te hebben dat de regisseur zelf zijn ervaringen als jonkie in de Rocklegendes van destijds heeft overgebracht op zijn personage William (Patrick Fugit). De tour op zich is aangenaam en leuk om te volgen, maar spectaculair is het allemaal niet. Ik heb de director's cut gezien en dan is een goeie 150 minuten wat veel voor me. Eentje die ik snel zal vergeten. Degelijk, zonder meer. Misschien ook allemaal wat romantisch voorgesteld, want echt gortig wordt het nooit. Het ziet er allemaal vrij braafjes uit.

Wat ik zeker wel onthoud is de zeer leuke en goede rol van Frances McDormand als goed bedoelde bemoeienissen als overbezorgde moeder. Bij momenten echt wel met een glimlach gezeten toen ze anderen de stuipen op het lijf joeg met haar tirades.