Meningen
Hier kun je zien welke berichten Yak als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Calvaire (2004)
Alternatieve titel: The Ordeal
Deze film laat me, qua sfeer, denken "The Texas Chainsaw Massacre"
Ja, The Texas Chainsaw Massacre herkenende ik er meteen ook in: de compleet geschifte figuren, de hulpeloosheid van degene die tussen deze idioten is beland, de falende ontsnappingspogingen. Niet alleen qua setting, maar ook qua sfeer zag ik overeenkomsten, maar dat doet verder weinig af aan de sterke punten van Calvaire.
Een totaal krankzinnige film... maar dan wel .. euh .. op een aangename manier onaangenaam. Het hoort niet te mogen, dat je af en toe bijna je lach niet kunt onderdrukken temidden van al dit gruwelijks (Boris die z'n hond teruggevonden denkt te hebben en komt aanlopen met... EEN KALF! Een speurtocht met een zwijn als speurneus , de GE!-NI!-A!-LE! 'piano-dans-scène'), maar de balans is bijna perfect en daardoor misschien zelfs nog verontrustender. Je betrapt jezelf als het ware: zit je daar te lachen terwijl het moment ervoor Marc voor straf was gekruisigd omdat hij probeerde te ontsnappen.
Maar ik kan me ook wel voorstellen dat je gevoel helemaal naar de andere kant uitslaat; als je hier niet zo af en toe om kunt lachen, denk ik dat je vrij snel ten onder gaat in de gruwelijkheid. De zeer fraai geschoten gruwelijkheid, bovendien. 4*, kon misschien nog hoger worden.
Cars That Ate Paris, The (1974)
Alternatieve titel: Cars That Eat People
Gehuurd met in het achterhoofd de combinatie 'grappig bezopen verhaal' en 'Peter Weir's debuutfilm', maar allemachtig wat een knullige en inhoudsloze film was dit. Het begon allemaal nog wel aardig, maar naarmate de film vorderde zat ik zowaar te gapen. 1,5*
Cast Away (2000)
Mooie film, waar ik eerlijk gezegd misschien te weinig van verwacht had. Het begin was mij een beetje te geforceerd, maar de beelden van Moskou en de flarden Russisch maakten dat nog wel enigszins goed. De scènes op het eiland zaten vol met goed gevonden details: een schaats is plotseling een bijl, van een foute jurk kunnen een verband en een visnet worden gemaakt, videotapes kunnen als touw dienen. Een mooie combinatie van de voor ons herkenbare consumptiegoederen, en daarnaast het feit dat Hanks toch echt totaal op zichzelf is aangewezen, en niet zomaar een flesje Evian kan kopen als hij dorst heeft. Later in de film, als hij een achtergelaten aansteker vindt en waarschijnlijk terugdenkt aan zijn tijd op het eiland, waar het hem bloed, zweet en tranen kostte om een vuur te maken, komt dit ook goed naar voren.
Bij zijn thuiskomst wordt het even oversentimenteel, maar het niet bij elkaar terugkeren van Hunt en Hanks getuigt van lef. 4,0*
Cha no Aji (2004)
Alternatieve titel: The Taste of Tea
Een zeldzaamheid, van die films die zo'n onweerstaanbaar 'momentum' hebben dat bijna twee en een half uur aan film in een zucht voorbijgevlogen lijken te zijn. Bijna niets van wat er in deze film gebeurt doet nu werkelijk ter zake, soms is het ronduit onbenullig (dat LIEDJE!!!), maar mijn god wat is het toch volkomen onweerstaanbaar. Zoveel prachtige karakters en mooie scenes dat het je bijna begint te duizelen. Tot in de kleinste details lijkt deze film te kloppen, en het prettige gevoel wat je al had op te stoken tot een laaiend vuurtje. Echt een film die je niet met je verstand moet benaderen, want dan krab je je regelmatig achter je oor.. (het verhaal met de drol, de modderman, een hilarische maar stomme animatiefilm met mensen die vanuit de zaal "boem! bam!!" roepen, dat LIEDJE!!! ) Taste Of Tea werkt direct frontaal op je gevoel in, en is daarmee een complete voltreffer: bam 5*, één van de mooiste films die ik de laatste jaren zag.
Chicken Run (2000)
ik vond 'm wel oké, maar niet meer dan dat. 'chicken run' valt bij mij echt in de categorie van 'optelsom'-film: eerst bedenken wat je allemaal nodig hebt om een groot publiek te bereiken (grappige beestjes, een superheld, wat rake grappen en een ontknoping waar iedereen op hoopt maar die nèt lang genoeg onhaalbaar lijkt) en vervolgens de film gaan maken.
'wallace en gromit' zijn erg, èrg leuk. maar 'chicken run' vind ik echt een flauwe compromisfilm die wat punten scoort op grappigheid van die rare kippen en wat punten op een aantal goeie grappen. maar het verhaal ben ik bijvoorbeeld al weer totaal vergeten.
Christine (1983)
Alternatieve titel: John Carpenter's Christine
heb 'm zojuist zitten kijken, en ik heb er echt van genoten. natuurlijk stapels en stapels aan clichés (met de übernerd die gradually waanzinnig cool wordt als toppunt). op het acteerwerk van bijvoorbeeld keith gordon vond ik echt niks aan te merken. hij was zelfs uitzinnig gaaf met zijn "five thousand dirty limericks".
en *wauw*, wat was het vaak bloedmooi gefilmd! dat shot dat we christine en face zien en haar koplampen heel langzaam ontstoken worden, die achtervolgingsscène 's nachts met een brandende plymouth: schit-te-rend!
4 sterren voor christine hoor!
Clerks. (1994)
Best vermakelijk, maar goeie god wat werd er houterig geacteerd. Al die gesprekken tussen Dante en Randal zijn net alsof ze hun teksten vanuit een boekje oplezen. Nekslag voor een op zich niet onaardige film, 2,0*.
Confessions of a Dangerous Mind (2002)
Intelligent en formidabel! Geweldig in elkaar grijpende verhalen en subverhalen (de afwisseling tussen het gangsterverhaal en de kolderieke spelshows), een fantastische rol van Sam Rockwell - hoewel ook Clooney, Hauer en een wel heel schattige Barrymore er mochten wezen. De dosering van enerzijds komedie en anderzijds ernst was precies in de roos. Uitgerekend die goede dosering komt aan het eind zeer treffend naar voren: "I came up with a new game-show idea recently. It's called The Old Game. You got three old guys with loaded guns onstage. They look back at their lives, see who they were, what they accomplished, how close they came to realizing their dreams. The winner is the one who doesn't blow his brains out. He wins a refrigerator."
4,5*
Control (2007)
Zeer indrukwekkend en ontroerend portret van de getergde Ian Curtis, een liefdevol maar tegelijk ontzettend moeilijk persoon die meer en meer in zichzelf verstrikt raakte. Corbijn heeft een feilloos oog voor schitterende composities, waardoor Control er tot in de kleinste details geweldig mooi uitziet. Dé klapper vond ik het shot vanaf het podium nadat Joy Division door het ontbreken van Curtis na twee nummers van het podium wordt gekegeld; Tony Wilson en Ian Curtis praten nog wat na over de memorabele avond, terwijl op de achtergrond in een lege concertzaal her en der wat stoelen verspreid liggen. Maar naast dit shot zijn er nog talloze momenten op te noemen dat je de film bij wijze van spreken stil kunt zetten om even een uurtje naar de geweldige beeldcompositie te kijken.
En dan hoofdrolspeler Sam Riley, mein Gott wat is hij adembenemend als Ian Curtis. Het is bijna griezelig hoe goed de zanger wordt neerzet, en hoe hij tot op zijn spastisch marcherende danspasjes en schichtige blik aan toe perféct wordt geïmiteerd.
Als film is het soms iets te snel en te makkelijk; om een mooi verhaal ook goed te vertellen mist Corbijn misschien nog wat ervaring. Hij jaagt hier en daar nogal snel door de feiten heen terwijl het misschien mooier was om wat details te belichten, zoals het ontstaan van de band, het proces van songschrijven of de momenten in de studio. We zijn te snel van geen band bij het eerste optreden van Warsaw, net zoals we te snel zijn van één regeltje op papier bij She's Lost Control op het podium. Maar goed, dit neemt nog niet weg dat ik Corbijn's eerste film érg indrukwekkend vond. 4*
Craft, The (1996)
Ik vond 'm echt waardeloos. Zo'n 'alle clichés uit de kast'-film, waar een heks in het zwart gekleed gaat en dingen als "it'll come back to you threefold" loopt te roepen. Universiteiten worden bevolkt door prachtige mannen en vrouwen, mensen die net iemand hebben verloren gaan gebukt onder een rouwproces van anderhalve minuut, en als er een 'gloomy' sfeertje moet worden gecreëerd dan gooien we er wat gloomy muziek van Portishead onder.
Bleh.
Crossroads (2002)
Ik had dit tijdens het werken op de achtergrond aanstaan, omdat ik toch wel eens wilde zien wat dit nou eigenlijk voor iets was. Oke, een cijfer toekennen zal ik niet, want ik heb de film bepaald niet gevolgd. Laat ik het houden bij wat constateringen.
1) Het bombardement aan scenes waar plotseling een coole gitaarband (of Sheryl Crow, for that matter) te horen is, is echt om steil van achterover te slaan. Zó ongelooflijk fake. En nog kutmuziek ook.
2) Jawel, Ms. Spears mag zelfs zingen in deze film. Komt over alsof het haar niet om het acteren te doen is, maar om haar fantastische zangkunsten nog maar eens door 's mans strot te rammen. Andersom geredeneerd: dat de financiers meer succes in deze film zagen wanneer Brit ook een paar keer gewoon een clipje mocht doen op haar eigen muziek.
3) In het laatste kwartier worden plotseling zoveel halfslachtige levenswijsheden op me afgevuurd dat ik bijna schaterlachend onder de tafel gestort ben.
4) Britney is de meest overdreven poeha dramaqueen actrice die ik ooit heb gezien.
Maar oké, dit zijn slechts flarden. Het grootste gedeelte van de film heb ik gelukkig gemist.