Confessions of a Dangerous Mind (2002)

Clooney toont zich hier een vaardig regisseur met gevoel voor enscenering en editing. Gebaseerd op het gelijknamige boek van spelshow host Chuck Barris die ook Palisades Park schreef, waarmee Freddie Cannon een hit scoorde. Had Barris een dikke duim of is alles echt gebeurd? Hoe dan ook, de CIA vond het relaas belachelijk. Indien het laatste, is het een mooi ego document van een man die naast dat die veel TV spelshows bedacht, ook een leven verzon als hitman voor de CIA. Best geniaal eigenlijk. Sam Rockwell doet het geweldig. Dreigt wel een typetje te worden zo, met altijd van die getikte karakters spelen.

Sterk regiedebuut van Clooney.

Lag al een tijdje op de plank stof te happen. Sonde, want dit is een behoorlijk toffe film. Met een Rockwell in vorm en een Barrymore als sidekick word je eenvoudig meegezogen in het wereldje van Chuck Barris. Paar keer behoorlijk gelachen, zoals inderdaad die scène met Pitt en Damon. Hoe droog. Audiovisueel heeft Clooney ook nog een paar trucjes in huis, waardoor je je geen enkel moment hoeft te vervelen.

Origineel filmpje, 3,5*.

Veel bombast over een best stomzinnig mannetje.

Films met of van Clooney.... ?

Sorry maar komt totaal niet binnen. Al die Kaufman films kunnen mij niet bekoren.

Ook herriner ik me echt spuuglelijke scenes met name bij dat spionage gebeuren in Berlijn.

Zo cheap. En dan Clooney met snor dat is nog erger dan die boef in Bassie en Adriaan.

films die beginnen met hun signatuur nl een eerste scene die de essentie van de film weergeeft, hebben bij mij altijd een steentje voor. In 'confessions ...' is de eerste scene een naakte man in een hotelkamer die verweesd staart naar een tv terwijl een poetsmeid de kamer stofzuigt. Absurd beeld voor een absurd verhaal. Ook de voice over vat het reeds samen : iemand beroemd en groots willen worden en dan ontdekken dat dit niet zo is. Knap verteld verhaal met een denderend tempo maar mist ietwat inhoud. Over wat gaat het echt ? een troebel personage is niet genoeg. Er is dan nog een kleine inzinking na ¾ door te veel over de liefdes relatie Barrymore/Rockwell te zeuren en daarom net niet in mijn boek van 100 favoriete films maar desalniettemin een leuke, inventieve en onderhoudende film.

Confessions of a dangerous mind is het gewaagde, maar tevens geslaagde regiedebuut van George Clooney. Gebaseerd op waargebeurde feiten verteld hij het verhaal van Chuck Barris. Chuck Barris, een ietwat slungelachtige nietsnut met een heel psychisch verstoorde persoonlijkheid. Manipulatief, zelfvoldaan en zelfs arrogant baant hij zich een weg naar de top van de showbizztop en schopt hij het zelfs als huurmoordenaar bij de CIA. Van contrasten gesproken. Ook zijn relaties ten aanzien van vrouwen zijn hoogst bizar.

Een perfecte rol voor Sam Rockwell die er de ideale kop voor heeft om zo’n vreemd individu te vertolking. Rockwell die meestal (weliswaar uitstekende) bijrollen vervult draagt de hoofdrol met verve. De film is ook visueel erg sterk waardoor het aangenaam blijft om naar te kijken. Grappig ook bij momenten zeker bij de simpele tv-shows als Idool en Blind date avant la lettre. De film is een interessant kijkstuk omdat het waarheidsgehalte bewust met onder meer de nodige satire in het midden gehouden wordt. Naast Rockwell een sterrencast met Julia Roberts en Clooney zelf. De cameo met Pitt en Damon waren een leuk tussendoortje. Maar dé ster is toch Rockwell zelf. Wel eens leuk om te zien, maar zeker niet memorabel.

Met Confessions of a Dangerous Mind heb ik me prima vermaakt. De hoofdpersoon Chuck Barris leeft een vrij dynamisch bestaan, om het zachtjes uit te drukken. Dat leidt telkens tot nieuwe uitdagingen en conflicten en houden hem flink bezig, zowel privé als in zijn dubbele professionele leven. Waar het wat moeilijker wordt is dat de film wel heel erg verhalend is en een hoog tempo heeft, maar zonder opbouw naar een uitgesproken climax.

Ondanks de sterrencast blijf ik dit een slechte film vinden, ook deze tweede kijkbeurt heeft me niet overtuigd.

Clooney probeert er in ieder geval iets speciaals van te maken, van zijn regiedebuut. Het tempo ligt hoog, de chaos werkt aanstekelijk en het oogt allemaal heel erg speels.

Af en toe voelde het helaas ook wat geforceerd aan. De film omarmt het absurde, wat ik waardeer, maar Clooney hengelt net iets te doorzichtig naar controverse. De oneliners zijn verder niet altijd even gevat en in het begin wordt er precies serieus met de kleuren gekloot (waardoor het visueel wat op een 8-bit-game leek).

Toch blij dat ik deze heb meegepikt. 3*

Niet mijn ding.

George Clooney zorgt dat z'n regiedebuut zo nu en dan eens opvalt, veelal door het gebruik van een lelijke filter. Gelukkig blijft dat slechts beperkt. Verder probeert hij er de schwung goed in te houden, iets wat redelijk lukt en m.i. volledig op het conto van Sam Rockwell te schrijven is.

Rockwell heeft immers een rolletje dat al snel irritant kan worden, maar balanceert uitstekend op een dunne koord. Het samenspel met een verrassend goede Drew Barrymore is trouwens ook wel leuk. Andere bekende gezichten zijn Julia Roberts en Rutger Hauer, maar die hebben eigenlijk niets interessant te vertolken.

Ook andere zaken vind ik vaak niet interessant. Het is ook wat een mengelmoes - showbizzfiguur en spion. Ik had eigenlijk niet anders mogen verwachten, maar stiekem hoop je dan toch dat het een verrassende zit kan worden. Aan het einde van de rit was het dat uiteindelijk niet echt.

2,5

Vermakelijke film, hoewel de uitvergroting van alles me in het begin wat in de weg stond.

Clooney.

Film die nogal wat includeert en daar dan ook best redelijk mee te noemen is. Ik moet zeggen dat ik recensies schrijven op dit soort films altijd een wat moeilijke taak heb gevonden. Vooral omdat het een typerende film is die ik niet vervelend kan vinden maar ook niet echt een wow-effect kan achterlaten.

Clooney geeft zichzelf als regisseur in ieder geval de rollen die hij niet echt eerder heeft gespeeld. Althans, ik heb hem nog nooit in deze specifieke rol gezien. De ster van de film is vooral Rockwell zelf met een rol die hem echt op z'n buik geschreven is. Past met zijn wat droge, energieke en gestoorde karakter ideaal in een film als deze. Ik heb er weinig op aan te merken.

Personages zoals Roberts vond ik wat vervelend en Clooney wil als regisseur nogal veel. Ik kan niet zeggen dat ik het echt slecht vond, maar anderzijds kan ik ook niet zeggen dat ik iets kan opnoemen dat een echt blijvende indruk gaat achterlaten. De stilering is wat te droog en de film kent nergens echt scenes die voor altijd op je netvlies zullen blijven. Cijfer is dus typisch wat mijn indruk van de film was. Ik weet er eigenlijk gewoon niet veel over te zeggen helaas.