Frost/Nixon (2008)

Deze eens bekeken en 'k ondanks dat het thema niet zo swingend is, vond 'k de film wel eens interessant om te bekijken.
De film begint met een introductie van Frost en hoe de zoektocht naar sponsors niet echt vlot verloopt. De eerste interviews zijn wat minder interessant, maar de film moet het toch vooral hebben van het laatste half uur, dan wordt de film echt goed. 'k kan me wel voorstellen dat mensen die de periode bewust hebben meegemaakt de film nog interessanter zullen vinden, maar persoonlijk vond 'k de film ook wel eens de moeite om te bekijken, al zal een tweede kijkbeurt er waarschijnlijk niet meer inzitten.
Qua cast zat het ook wel snor, ze speelden allemaal wel overtuigend en ook de setting gaf een goed tijdsbeeld weer.
Een aanrader? Ja, om eens mee te pikken als ze hem op tv tonen, om op dvd te kopen eerder niet.

Volgens mij kan alleen regisseur Ron Howard over zo'n geschiedenis-lesje een complete speelfilm maken.
Nou ja Oliver Stone ook dan, maar dit keer Howard dus.
En wat wijdt hij weer uit, soms mooi, maar soms ook gewoon langdradig.
En dat doet een beetje afbreuk aan deze film vind ik.
Verders is de sfeer, acteurs, en camerawerk allemaal subliem.

Ik hoopte op een film, die zou kunnen wedijveren met All The President’s Men, maar deze film komt zelfs niet in de buurt daarvan. De speelduur wordt kunstmatig opgerekt door te veel aandacht voor het onderlinge gekibbel van het Frost-team en door de ingelaste commentaren van een aantal betrokkenen, als ware het een documentaire.
Net als in The Queen maakt Michael Sheen van zijn personage een schertsfiguur en dat komt de film niet ten goede. Frank Langella daarentegen speelt een heel overtuigende Nixon. Het is vooral zijn verdienste dat het eindoordeel toch nog redelijk positief is.

Howard en z'n waargebeurde verhalen. Dit keer een big wet kiss die heel anders uitpakt. Afgezet tegen z'n populairste films is deze een stuk minder klef. Neemt niet weg dat hij weer weinig aan de verbeelding over laat, alles zo behapbaar mogelijk serveert en het liefst zaken dicteert, die je als kijker ook gewoonweg zou kunnen zien en ervaren.

Niet echt een onderwerp voor een wervelende film, maar door de achteraf interviewtjes erin te verwerken, krijgt Howard het wel aan de praat. Frappant dat wanneer het duel op stoom komt, hij dat steeds meer laat varen. Waar de film toe zou kunnen en moeten slaan, de problemen stapelen zich op voor Frost, verliest het juist wat van z'n grip.

De rol van Sheen, een ijdeltuit met meer interesse in succes dan de politieke lading, is daar te onzorgvuldig geschreven. Het scenario heeft te weinig in petto om het momentum van zowel Frost als het vraaggesprek te rechtvaardigen. Op mijn sympathie kon hij in ieder geval niet rekenen en de doorbraak komt ook niet meer lekker uit de verf.

Misschien dat het ook iets te maken heeft met Langella, die de film zo'n beetje volledig domineert met zijn Nixon. Een man met onbehaaglijke trekjes, wiens arrogantie en trots hem fataal worden, maar stiekem is het best een innemende kerel. Mocht dat een bewuste keuze zijn van Howard, heeft-ie Tricky Dick nog best aardig weten te vangen.

Gisterenavond heb ik deze film weer eens gekeken. Ben gefacineerd door dergelijke zaken, gelinkt aan de jaren 60 / 70 in America. Wat me weer en sterker is opgevallen is hoe fantastisch Langella hier acteert. Hij imiteerd Nixon niet, maar speelt een echt persoon, met de karakteristieken en sommige gebaren van Nixon. Sheen doet het absoluut niet zo slecht, maar ik kan die vervelende grijns kop gewoon niet uitstaan. Langella stelt de show. Hij komt waarlijk presidentieel over, en zijn soms subtiele gelaatsuitdrukkingen zijn ontzettend sterk. Hij slaagt erin een gevoel van medelijden ambivalentie op te wekken. Een ontzettend sterke personificatie van een man die toch echt niet door de beugel kan. De film zelf is een fraai voorbeeld van hoe een minimaal verhaal, door de juiste benadering, spannend, meeslepend en emotioneel kan worden.

Het verhaal is inderdaad minimaal, maar het historische belang is bijna maximaal, en de cast doet daar volledig recht aan, niet alleen de acteurs van de titelpersonages maar ook de vele grote (en grootse) acteurs in bijrollen (met als hoogtepunt Oliver Platts imitatie van Nixon). Een praatfilm en dus praterig, maar tegelijkertijd zeer spannend en tot het einde toe boeiend.

Ondanks het maximale aan communicatie, het is grotendeels ook een interview en natuurlijk een spel om elkaar over te halen tot dit interview en het willen doorzetten, heb ik met deze film echt twee uur genoten. Hoe vooral net voor elk interview Nixon Frost zat te stangen met ongein en hoe hij inging op de vragen. Wauw, echt een prachtfilm. Maar.....je moet er wel van houden. Het is een en al interactie tussen personen maar ook de menselijke interacties kunnen zeer spannend zijn zoals deze film laat zien.
Van mij een zeer ruime voldoende!
Eerst een 8,5 en na beraad alsnog een 9.

“I've had an idea for an interview: Richard Nixon.”
“You're a talk show host. I spent yesterday watching you interview the Bee Gees.”

Indrukwekkende film waarin David Frost en de net afgetreden president Nixon het verbaal in verschillende interviews met elkaar uitvechten. Als een bokspartij, zoals Kevin Bacon al aangeeft. Nixon wil na Watergate zijn eigen verhaal vertellen en er een 'goed nieuws show' van maken, en Frost lijkt op het eerste gezicht geen partij voor de man met de indrukwekkende stem.

Maar het is een waargebeurd verhaal en we weten allemaal hoe het uiteindelijk is afgelopen. Vooral in het laatste interview met de nadruk op Watergate stijgt Frost/Nixon naar grote hoogte, en Sheen en Langella zijn fantastisch in hun rollen. Met indrukwekkende bijrollen van Rockwell, Platt, Hall, Bacon en Jones. Frost/Nixon is een echte acteursfilm, en regisseur Ron Howard geeft ze allemaal de ruimte om te excelleren. Howard zorgt ervoor dat het script ingenieus in elkaar steekt, en het oog voor detail (de kleding, de muziek, de kapsels, het algehele 70's gevoel) maakt de film af.

Meer dan boeiend film van Ron Howard over een aantal interviews tussen Frost en Nixon.

Een aardig opbouw wordt ingezet met uiteraard Watergate en daarna het 'showreportertje' die het zich toch redelijk hoog in de bol lijkt te halen door Nixon te willen interviewen. Met nadruk op lijkt. Want, wil hij alleen maar een kijkcijferkanon of heeft hij een plan om Nixon klem te lullen? Iets wat je vooral achteraf kunt bedenken. De film vervolgt zich met een intrigerend doch stuitend beeld van beide. Frost tijdens de interviews al vleespop, daarnaast druk met vrouwen, feestjes, sponsors en andere shows. Nixon daar en tegen gehaaid, zoals bekend, bezig met een ware charmeoffensief en de gesprekken praktisch doodleggende als het hem niet aanstaat. Ronduit stuitend het moment dat Nixon achter de piano zit en al het personeel, staf, braaf zit te luisteren. Alsjeblieft zeg!

Nu wordt in de aanloop naar het einde voogewend dat Frost de zaak serieuzer nam toen hij financieel aan de grond leek te zitten en zijn andere shows gecanceld werden, toch blijkt dat hij zich juist op politieke interviews had toegelegd , verschillende hoge Engelse diplomaten had gesproken en de meeste Amerikaanse presidenten. Ik kan me niet voorstellen dat hij zich zo slecht zou voorbereiden en zich pas bij zoveel pech zou op scherpen, dus dit lijkt me ook omwille van het verhaal. Of het moet geweest zijn om Nixon geweldig in de val te laten lopen door zich voor te doen als lichtgewicht. In dat geval slaagt de opzet.

Het eindresultaat is een boeiend gevecht met spanning van beide kanten, groeiende frustratie en uiteindelijk een bijzonder inkijk in de ware Nixon die als een ballon leeg lijkt te lopen. Met recht een tragisch beeld waar die laatste twintig minuten een bijzonder tragisch beeld van uitgaat net als dat bizarre telefoongesprek waar een behoorlijk naargeestig, agressief en zelfs machtswellustig iemand in naar voren komt. De soundtrack van Zimmer is prima, de cast ook met Langella, Sheen en Rockwell en al met al een bijzonder boeiende en knap opgebouwde film