The Cars That Ate Paris (1974)

Lieve BBC, als jullie dan 's een haast nooit vertoonde film van Peter Weir uitzenden, waarom dan toch weer zo laaat?

Ik kan 'm wel opnemen, maar dan ik kan jullie ondertitelhulp weer niet toepassen met dat vreselijke Australisch, en mijn tv met z'n vreselijke speakertjes!

Ach joh, niet zo zeuren. Wees blij dat nog een zender is die dit soort films nog wil uitzenden ...

Ik ben zelf trouwens ook reuzebenieuwd naar deze film, al zal ik waarschijnlijk ook wel wat moeite hebben met dat verdraaide Australisch. Van de eerste Mad Max verstond ik immers niet al te veel ...

Jos, het kan me eigenlijk geen donder schelen, de tijd van zo'n film, maar door zo'n berichtje komt de film bij de 'updates' te staan en worden mensen eraan herinnerd dat ze 'm moeten gaan zien. Niet doorvertellen hoor.

Bijzonder geinige debuutfilm van Peter Weir, vol met bizarre personages en grappige details. Het plot raakt weliswaar kant nog wal, maar dankzij het ongure sfeertje en een paar leuke inside-jokes (waaronder een verwijzing naar Once Upon A Time In The West) blijft het altijd onderhoudend.

3 sterren

Net gekeken.. op een DVDtje De Film leek leuk maar viel mij tegen..

Poster van een:

Auto met Trek.

Gehuurd met in het achterhoofd de combinatie 'grappig bezopen verhaal' en 'Peter Weir's debuutfilm', maar allemachtig wat een knullige en inhoudsloze film was dit. Het begon allemaal nog wel aardig, maar naarmate de film vorderde zat ik zowaar te gapen. 1,5*

Geinig en obscuur filmpje. Een soort kruising tussen The Wicker Man en Christine met een vleugje vroege Cronenberg. Erg goed is het niet, maar wel sfeervol uniek en bizar. 3,5*

Helaas was de dvd 1:1,85 terwijl de film oorspronkelijk met 1;2,35 is opgenomen.

De enige film van Weir waar ik werkelijk niets mee kon. Het is denk ik mijn favoriete regisseur maar deze werkte voor mij totaal niet.

Lekker avondvullend filmpje. De eerste debuutfilm van Peter Weir is zeker wel aardig. Een topper zal het zeker niet worden maar de film zelf is best leuk om een keer gezien te hebben. 3,0.

Viel me enorm tegen. Het idee was leuk, maar de uitwerking vind ik gefaald. De laatste 15 minuten van de film zijn best goed, maar dan moet je je wel eerst door de andere 75 minuten worstelen...

Is me ook iets tegengevallen, vooral qua actie met de 'cars', maar gelukkig bleef er genoeg over om van te genieten. Zo weet Weir een lekker Weir-d sfeertje neer te zetten, is het regelmatig genieten als er sfeervolle muziek wordt ingezet tegen de vaak bizarre achtergrond van het dorpje Paris en Terry Camilleri is voor de verandering eens een zeer schuchtere en sympathieke hoofdpersoon die zich nogal wat gelegen laat liggen. Voor zolang het duurt...

Hoogtepunten zijn natuurlijk de western-showdown, de zo uit de Young Ones weggelopen lijkende Darryl en zijn psychiatrische achterban en de klap op de vuurpijl: zie de filmposter!

3,5*.

Niet echt een speciale film. Dit lijkt een kruising tussen U-Turn en Deliverance met een wereldvreemd dorpje waar je niet uit kan onstnappen. Maar het ontbreekt aan apart figuren en veel sfeer is er niet. Dit is ondertussen al gedateerd en komt te kort om een cultfilm te worden.

Tja, apart is natuurlijk een rekbaar begrip. Arthur zelf valt nog wel mee, maar die Young Guns persiflages oogden nogal knullig. Te zien wat je onder 'apart' verstaat.

Als je hier geen sfeer of aparte figuren in kan ontdekken, dan weet ik het ook niet meer... apart is idd bij uitstek een rekbaar begrip, maar dat maakt nog eerder dat deze binnen de 'categorie' vallen. En YG persiflages kunnen het in ieder geval níet geweest zijn.

Tja, op zich zijn het misschien wel figuren die buiten de lijntjes kleuren maar het gaat niet ver genoeg om echt interessant te worden. Het blijven meestal knullige typetjes om het zo maar te noemen.

Dead Poets Society (1989), The Truman Show (1998) en Master and Commander: The Far Side of the World (2003). Of zelfs Picnic at Hanging Rock (1975). Allemaal titels die filmliefhebbers niet onbekend voor zullen komen en allemaal van de Australische regisseur Peter Weir. Wat volgens mij al een stuk minder mensen weten, is dat Weir het jaar voor hij met die miesjes ging picknicken, een 'horrorkomedie' maakte: The Cars That Ate Paris (1974).

Helaas doet de film in beide genres eigenlijk erg weinig, ik heb vooral onaangedaan zitten kijken. Grappig vond ik het niet, en spannend of eng evenmin. Vreemd, licht mysterieus en wat saaiig, ja, dat dan weer wel. Ik snap de cultstatus dan ook niet helemaal, op de spikey beetle na. Dat is toch wel een aangezicht dat je bij blijft.

2,0*

Zit nog steeds tegen deze aan te hikken. Heb deze als klein jochie gezien en herinner mij heel goed hoe de gasten te werk gaan. Dat mensen geld verdienen aan auto-ongelukken was destijds al een schok voor mij, een aantal beelden staan bij mij dus al decennia op het netvlies gebrand. Wist jaren niet meer welke filmnaam er bij die beelden moest komen, gelukkig kon het forum ik zoek een filmtitel hier op MM mij helpen.

Heb wat beelden teruggezien op Y..T..e maar nog niet alle moed verzameld om de prent volledig tot me te nemen. Een oud werkje waarbij koolstofdatering nodig is, dat stralen de beelden in ieder geval uit, en ben al geen echte fan van de oude film. Milton hierboven geeft al aan dat Weir best eentje is om wat werken van te gaan pakken als filmliefhebber, twee van hem gezien. The truman show en Witness, niet slecht maar kwam tweemaal uit op drie sterren.

Ik houd deze voor nu nog in de vriezer, hij trekt maar stoot tegelijk ook wel een beetje af....

Vreemde samengestelde mix van horror en eigenzinnige satire die eveneens het bioscoopfilm-debuut van Peter Weir was. Maar door te adverteren met posters waar een VW-kever bedekt met stekels is te zien, zou je een heel soort andere schlock verwachten. Er zijn in deze film totaal geen mensetende moorddadige auto's! Wat er wel is; een bizar filmpje over Paris een klein plattelandsstadje in Australië waar de inwoners van opzettelijke verkeersongevallen leven. Er ontstaat ruilhandel en slachtoffers die levend aan hun crashes ontsnappen, eindigen bij de lokale arts voor 'experimenten' en worden "veggies" genoemd. Wrijving in de stad komt van een jonge bende (bekend als 'The Cars' omdat ze,hoe kan het ook anders graag in auto's rondrijden) In wezen is de film een ​​komedie en tot op zekere hoogte lukt die, doordat de personages heerlijk eigenzinnig zijn. De film heeft echter ook zo zijn problemen. Het duurt lang voordat er actie is en als het eindelijk opduikt, voelt het een beetje aan alsof je in een andere film ben belandt. Veel andere verhaalelementen voelen ook wat onderontwikkeld. Ook het satirisch was soms minder goed te begrijpen doordat ik niet veel weet van het Australië uit de jaren '70 maar er is nog steeds een behoorlijke hoeveelheid om van te genieten.

Peter Weir, ik vind het een leuke regisseur. Vaak niet helemaal de film die je verwacht, soms wat traag en vaag, maar dat eigenzinnige mag ik wel. Bij The Cars That Ate Paris kan je ook al snel op een verkeerde wijze de film instappen: het heeft weliswaar een horrorlabel en een Carmageddon-achtig wagentje op de hoes, maar met horror heeft dit niet zo heel veel te doen. Het is vooral een traag verhaal over het outback-stadje Paris waar de locals leven van het opzettelijk laten verongelukken van auto's - en uiteraard komt daar een buitenstaander in terecht. Maar verwacht geen bloederige klopjacht, het is veel meer een unheimlich sfeertje vol met inteelt-achtige locals. Een beetje Wake in Fright-achtig. Ik vond het wel lekker wegkijken, maar ik zie dat ik wel in de minderheid ben. Dat het weinig horror bevat klopt, maar op sfeer, setting en originaliteit haalt het bij mij alsnog een prima beoordeling.