Meningen

Begon sterk, maar 'verzandde' een beetje. Als eenmaal duidelijk is wat er aan de hand kan zijn met César, stapelen ze de 'is het een droom?' en 'is dit werkelijkheid?' wat teveel op elkaar. Vele mooie momenten, maar toch niet helemaal bevredigend. 3,5*

Overigens klopt het verhaaltje hierboven niet helemaal: er wordt niet tegen een boom geknald maar door de vangrails gekacheld en tegen een muur geknald. Ik zal wel een correctie sturen.

Omdat het al weer een tijdje geleden is dat ik hem voor het laatst zeg, heb ik deze film nog maar even gehuurd. Heeft meteen mijn 4,5*-oordeel opgekrikt naar 5 sterren. Wat een bloedstollend mooie film is dit toch. Tsai heeft echt een geniaal oog voor detail, maar wordt op geen enkel moment neuzelig, overberedeneerd of te overdreven artsy.

Als je deze film kijkt zal je ook opvallen dat de nadruk niet ligt op de dialogen (het eerste echte gesprek hoor je pas na 20 minuten, en dat is nota bene over de telefoon waarbij je maar één persoon aan het gesprek hoort deelnemen), maar op geluiden. Dat maakt de film bijzonder hypnotiserend.

Naja, ik kan nog wel uren doorgaan. Voorwaar: een meesterwerk.

In Resurrection is de grimmige sfeer van de andere Alien-films (3 uitgezonderd, dat vond ik gewoon veel gedraaf en geschreeuw) ingeruild voor een imho mooie, gepaste, surrealistische. Veel laaggeschoten beelden, veel close-ups van gelaatsuitdrukkingen. De zeer sarcastische rol van Weaver ("I'm the monster's mother!") vond ik ook geweldig. Oké, het verhaal had weinig om het lijf maar ik vond het een genot om naar te kijken. Opvallend veel expliciete gore ook trouwens. 4,0*

Knap beroerd, maar dat had ik van te voren al wel kunnen voorspellen; net als bij Blair Witch heb ik vrij veel van de voorgeschiedenis van deze film meegemaakt, maar eerlijk gezegd zag ik het vanaf het begin al de mist in gaan. Regisseur Eduardo Sanchez leek de lol in het filmmaken belangrijker te vinden dan het resultaat. Bonjourt met veel poeha zijn mensen de Skywalker Sound studio's in, in de hoop een glimp op te vangen van George Lucas. Veel meer kwamen ze er geloof ik niet doen. Uiteindelijk was misschien toch Dan Myrick de ware creatieve geest achter Blair Witch, want in zijn serie The Strand liet hij zien meer te kunnen dan één lucky shot maken. Altered daarintegen, Sanchez' troetelkindje, is een prul geworden. Met slecht acteerwerk (zelfs Mike Williams bakt er weinig van), een paar handenvol horror-clichés, nergens echte spanning, en de ranzige scenes lijken ook alleen maar lullige kunstgrepen om de aandacht er een beetje bij te houden. De kracht van suggestie, een les die Sanchez geleerd zou moeten hebben, wordt rigoureus de nek omgedraaid door het onovertuigend uitziende monster veel te vaak in beeld te brengen. Nee, er is weinig goeds te bespeuren in deze film; hooguit is het fraai dat alles zich op één locatie afspeelt, en wordt die beperking soms wel goed uitgewerkt. En het op tafel kwakken van een met tape ingepakte alien met een lashelm op z'n hoofd, dát zijn de verrassende dingen die ik wil zien. Maar wanneer je een film maakt over aliens, zijn er honderd valkuilen en clichés die je moet vermijden, wil je niet in het beste geval voor een tot film omgebouwde X-Files aflevering worden versleten. Altered lijkt wel in elk van deze valkuilen te trappen. 2*, en dat zijn dan nog vooral twee troostende "Och, Sanchez.. je hebt het geprobeerd" sterren.

En als om de huid te redden hebben ze op deze direct-to-DVD release maar wat Blair Witch'esque artwork en typeface geplakt. Tja, veelzeggend.

Ik ga volkomen mee met Jordy. Het boek heb ik net uit, je kan ervan zeggen wat je wil maar het gaat in elk geval heel diep en laat zo'n ongelooflijk cynische en zwarte blik op de maatschappij zien, dat je er onpasselijk van wordt - en die ik ook niet helemaal onterecht vind. Aan de film kun je zien dat ze dat ook een beetje hebben willen proberen, maar de regisseur laat het er vooral cool en laagdrempelig uitzien en blijft daardoor hangen in irritante vrijblijvendheid. Dit levert een onsamenhangend en saai thrillertje op.

Ik zal weinig medestanders krijgen, maar Christian Bale vond ik een zeer zwakke Pat Bateman. Neem die scene erbij waarbij hij loopt te zaniken over wat er mis is met de maatschappij: houterig opgedreund, zijn gezicht in allerlei quasi-interessante plooien getrokken, alsof hij heel ijverig probeert om zo cool mogelijk te zijn wat voor geen meter lukt. Op die manier zwalkt hij de hele film door. Justin Theroux en Jared Leto, beide maar heel kort in beeld, zouden dit personage tien keer beter hebben neergezet. De reden voor Bateman's gedrag wordt nergens duidelijk, terwijl dit toch het voornaamste thema uit het boek is. We huppelen in hoog tempo mee van de ene vage situatie naar de andere, zien wat oeverloos geleuter tussen Batemen en zijn maats, krijgen een detective voor de kiezen wiens drijfveren nergens duidelijk worden en we eindigen met een vage shootout, een uit de lucht gegrepen bekentenis, en het 'maar het is allemaal nooit echt gebeurd'-einde. Deze film probeert om zo 'cool' te zijn als de Pat Bateman uit Ellis' boek, maar faalt daarin van alle kanten. En zoals al eerder is gezegd: het is braaf. De sex-scènes zijn verhuld, de moorden zijn braaf in beeld gebracht, terwijl het boek hier tot in de gruwelijkste details treedt. Niet dat ik er plezier aan had beleefd als ze dat in de film hadden laten zien, maar het is wel datgene waarin de schrijver in de strijd gooit om zijn punt te maken.

1*

Véél te veel hooi op de vork! Het begon allemaal nog best aardig, maar het zwenkt en zwiept na verloop van tijd alle kanten op. Jongeren die gauw geld willen verdienen, het tragische lot van een model, verloren gewaande familieleden, overspel, beloven van een mooie toekomst aan een mooie vrouw, in de goot geraken, huurmoordenaars, ziekenhuisscènes, broers die elkaar naar het leven staan, verduisterde pesos... dit alles in elkaar gefrommeld levert een film op die slechts op momenten echt interessant is. Het is alsof je drie films na elkaar ziet, waarbij de eerste best goed is, de tweede teveel van de hak op de tak springt (man die vrouw verlaat met alle familieproblemen van dien, minnares die aan een rolstoel gekluisterd raakt, contracten die niet doorgaan, en daar bovenop nog die klotehond die ergens onder de vloer is kwijtgeraakt, en niets van dit alles goed uitgewerkt) en je aandacht al teveel is verslapt om nog iets van het derde verhaal te kunnen maken. Een flinke tegenvaller. 2*

In het kader van "tovenaars hebben altijd gelijk": 4,5*. En dan ben ik misschien zelfs nog te zuinig. Wát een schitterende, innemende, prachtig op de muziek golvende film. Barman was in muzikaal opzicht al een held, maar het kunstje dat hij hier in zijn debuut(!)film flikt getuigt van een ontzagwekkend talent. Zeg me niet dat hij ook verantwoordelijk was voor de choreografie, want dan val ik gelijk in blinde adoratie op mijn knieën. Die 'pinguinscène' aan het eind was, in al zijn bizarheid, één van de meest geweldige eindscènes die ik sinds lange tijd gezien heb. Iedereen had natuurlijk Barman himself wel herkend he? Maar de film zit verder zo barstensvol met geweldige taferelen dat de >2 uur inderdaad voorbijgevlogen zijn voordat je er erg in hebt. Waarachtig mooi.

Aan het begin kreeg ik een beetje de kriebels, niet van de spinnen maar van het nogal hoge B-film-gehalte (zoals je steeds die spinnenpoten achter hoekjes en in gaatjes zag sluipen bijvoorbeeld, vreselijk amateuristisch was dat). Maar de ontwikkelingen in en om het dorpje waren zeer vermakelijk. Een leuke rol voor Jeff Daniels, maar vooral Goodman was formidabel: "I know... I'm bad". En dat busje met 'Bugs-B-Gone', hilarisch! 3,5* al met al.

Het verhaal vond ik aanvankelijk wel goed. De gebreken die aan het begin worden getoond aan robots, de wens een robot te kunnen maken die echt kan liefhebben en de vraag of mensen ook echt van deze robots zouden kunnen houden, vind ik zwak uitgedrukt een heel bijzonder uitgangspunt. Maar de film wordt totaal genekt door het overgedramatiseerde "please, blue fairy, make me into a real live boy"-geneuzel wat daarop volgt en waar maar geen einde aan komt.

Ik geef toe dat het zoveelste verhaal over het nauwelijks te maken onderscheid tussen de reële en een virtuele wereld misschien niet echt interessant is. Vandaar dat ik met behoorlijk wat scepsis aan deze film begonnen ben. Maar mijn god, wat stort Avalon veel moois over de kijker uit! De spanning ligt niet zozeer in veel rondfluitende kogels, maar juist in die lang uitgesponnen scènes, de zinderend mooie muziek van het philharmonisch orkest van Warschau, het constante Lynch'esque gebrom en geruis op de achtergrond. Zoals in 'Vive l'amour' zit de film niet vol met dialoog en schonk de regisseur veel aandacht aan het geluid. De film modderig en grauw? Ik vond de beelden juist ongelooflijk mooi. Scènes zoals die waarin Ash een maaltijd bereidt (die later voor haar hond blijkt te zijn) - het mag voor het verhaal misschien nauwelijks ter zake doen, maar van een dergelijke combinatie van beeld, geluid en muziek krijg ik echt kippenvel.

Misschien niet het interessantste verhaal aller tijden, al deze schoonheid maken veel goed. Met 4 sterren slechts één ster hoger dan The Matrix, maar ik zie Avalon er nog wel een halve ster bij krijgen mocht ik 'm weer zien.

Avatar komt puur op spektakel tot de helft van het totaal uit te delen sterren, maar is voor de rest dan ook echt geen stuiver waard. Ik kan best door een uitgekauwd verhaaltje heen prikken als het in dienst staat van een overdonderende film, maar in Avatar is er zó weinig aandacht geschonken aan het script, en liggen de plichtmatige emoties er zó duimendik bovenop, dat het vooral ergernis opwekt.

De argumenten dat het verhaal er niet zo toe doet heb ik gelezen, maar daar neem ik geen genoegen mee. Voor mij moet een film meer zijn dan een serie spectaculaire beelden, en al helemaal wanneer de film me zijn pretentieuze boodschap zo hard toeschreeuwt als Avatar dat doet.

Overdonderen doet Avatar zeker. De wezens, duizelingwekkende omgevingen en voertuigen zijn zo geweldig ontworpen dat je soms echt naar adem zit te happen (jammer genoeg dat de na'vi zelf daar weer zo clichématig tegen afsteken). Scènes als de langzaam neervallende boom, de vliegende draken en het kolossale 'eindgevecht' zijn ongetwijfeld de spectaculairste die ik ooit heb gezien. Maar een film waarbij ik steeds door een woud aan gortdroge scènes moet worstelen om weer bij iets interessants te komen, schiet ernstig tekort.

2,5*