Meningen
Hier kun je zien welke berichten dualcia als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.
Machete Kills (2013)
Het doet me pijn om te zeggen dat dit toch helemaal niks was
Ik vind de eerste Machete heerlijk. Geweldig sfeertje en lekker over de top. Het maakte Rodriguez tot 1 van mijn favoriete regisseurs. Toen Machete Kills officieel werd aangekondigd, was ik in mijn nopjes. Ook hierbij was de castlist met grote namen om van te smullen: Charlie Sheen, Antonio Banderas, Sofia Vergara, Cuba Gooding Jr. Fijn, fijn, fijn.
De release date was daar en er moest maar een avondje ingepland worden om eens te genieten van Machete Kills op het grote scherm. Maar toen. De slechte recensies stroomden binnen (ook door liefhebbers van het eerste deel) en ik werd steeds minder enthousiast Achteraf ben ik blij dat ik het tóch geen bioscoopbezoekje waard vond, want de slechte recensies klopten in mijn ogen.
Het was drie keer niks. Alles wat het eerste deel zo leuk maakte, werd hier te ver door getrokken tot het belachelijke, waardoor het een parodie op zichzelf werd. En geen grappige. Zelfs de cast kon de film niet redden. Michelle Rodriguez was mateloos irritant in deze film en zelfs Sofia Vergara en Charlie Sheen vond ik vervelend, terwijl ik juist verwachtte dat zij 2 van de pluspunten zouden zijn.
Enkele losse momenten zijn leuk in de film en het blijft leuk om toch allemaal bekende gezichten langs te zien komen (ook al bakten ze er niet veel van): Mel Gibson, Cuba Gooding Jr. en Antonio Banderas vermaakten me prima.
Robert, geen Machete Kills in Space meer, please.
*1.5
Magic Mike (2012)
Mijn stem toch maar met een halfje verhoogd. Toch iets te streng ernaar gekeken de eerste keer, terwijl je eigenlijk alleen maar hoeft te genieten van de sexy lichamen van Channing en zijn kornuiten Met die lichamen is niets mis Aan de film hapert helaas ietwat meer.
Het begin van de film is vervelend om naar te kijken. Het voelt als een serie afgekapte scenes achter elkaar en het is zelfs heel even doorbijten tot het moment dat Adam erachter komt dat Mike een stripper is.
Wanneer Magic Mike, Big Dick Richie, Ken en The Kid hun goodies showen is dit slechte begin al helemaal vergeten De scenes in de stripclub zijn hierdoor ook de leukste om te zien en houden de film op gang. Dat houdt je gedachten ook redelijk af van de scenes waarin die zure kop van Cody Horn te zien is Het liefdesverhaaltje tussen Brooke en Mike is hierdoor ook het meest oninteressante van de hele film. Haar onsympathieke uitstraling zorgt ervoor dat je níet blij kunt zijn dat zij en Mike op het einde bij elkaar komen.
Het einde is sowieso vrij bagger. De film eindigt abrupt en dit doet de kijkervaring niet veel goed.
Desalniettemin doet de film wat hij moet doen: Hij vermaakt hordes vrouwen met halfnaakte, hete mannen en het slappe verhaaltje dat eromheen zit is maar bijzaak (maar weerhoudt er wel van om een hoge score te geven).
Niet te moeilijk doen en gewoon naar de lekkere kerels kijken.
*3
Mama (2013)
Mama, een film die gedragen wordt door Jessica Chastain en de twee meisjes.
Ik betrap mezelf er vaak op dat ik kinderen in films vaak snel irritant en storend vind en kindacteurs kunnen een film als deze dus ook snel maken of breken. De twee kleine dames doen het echter verrassend goed en weten de film een mysterieuze en spannende sfeer mee te geven.
Ik moet zeggen dat Lilly me soms wel erg stoorde, maar dit lag meer aan het personage dan aan de actrice, want het kleine meisje zette Lilly erg goed neer.
Ook complimenten aan mevrouw Chastain, waarvan ik eigenlijk nog nooit eerder iets gezien had. Ze weet een goede rol neer te zetten en haar omslag van rock-chick naar een meer zorgzame en open vrouw klopt goed. Ze houdt de karakterelementen van haar personage uit het begin van de film goed genoeg vast om geloofwaardig over te komen. Ze blijft toch de ietwat ongemakkelijke en gesloten vrouw, maar open genoeg om de meisjes (en voornamelijk Victoria) toe te laten in haar hart.
Van de acteerprestaties en de spannende sfeer die neergezet wordt moet de film het ook hebben. Het verhaal is simpel, maar toch interessant genoeg om de film te blijven volgen. Ik vind het bij dergelijke films toch altijd wel fijn als er een ietwat logische verklaring (voor zover dit mogelijk is) van alles wordt gebracht en met het verhaal over Mama kon ik wel leven
Het einde is zoals hier vaker is beschreven wel een tikkeltje overdreven en melodramatisch, maar ik heb me er niet aan gestoord. Het paste er wel bij.
*3.5
Mask, The (1994)
Ik kan me herinneren dat ik als kind deze film te gek vond en na lange tijd heb ik deze film toch weer weten te zien en oef, wat een tegenvaller.
Ik was er al bang voor, omdat Jim Carrey me tegenwoordig totaal níet kan bekoren. Ik vind het maar een irritant, overdreven mannetje die zichzelf wel erg grappig vindt, terwijl hij dat niet is. Dit is in deze film dan vooral in de stukken waarin hij de Mask is, maar als hij gewoon Stanley Ipkiss is dan is Carrey ook niks aan. Ik heb tegenwoordig gewoon niks met deze man en dan gaat de film helaas snel tegenstaan.
Toch is niet alles slecht. Het cartooneske van de Mask is leuk om naar te kijken en hierin zag ik wel wat ik vroeger oh zo geweldig vond aan deze film. Cameron Diaz zet ook best een leuke rol neer.
Nu een hoop jaartjes ouder merk ik pas hoe slap het verhaal is, hoe vervelend Carrey en hoe de cartooneske delen de film niet kunnen redden.
*2, omdat ik als kind deze film ontzettend kon waarderen.
Mean Girls (2004)
Boo, you whore.
Ik heb de film al tig keer gezien, maar hier blijkbaar nog geen stem uitgebracht
Het wordt gewoon een *4 voor mij!
Ik vermaak me nog steeds ultiem tijdens deze film en deze film is voor meisjes uit mijn leeftijdscategorie toch echt dé tiener-meisjesfilm en Lindsay Lohan was toentertijd dé it-girl met films als Freaky Friday, Mean Girls en Confessions of a Teenage Drama Queen. De populairste films op verjaardagsfeestjes met een groepje vriendinnen, zakken chips en glaasjes cola
In het genre klopt deze film gewoon helemaal.
En ik ben echt gek op de dialogen met Karen (Amanda Seyfried)
Mean Machine (2001)
Ik kan hier wel van genieten. Een goede mix tussen gevangenisfilm en voetbal, met in de hoofdrol Vinnie Jones, die ook hier weer niks fout kan doen Met in de bijrollen nog 2 favorieten van mij: Danny Dyer en Jason Statham.
De geweldige soundtrack gedurende de hele film (vooral tijdens de voetbalwedstrijd) maakt het dat ik deze film beoordeel met een dikke *4. Heerlijke sfeer.
Meet the Spartans (2008)
Ik ga hier niet al te veel woorden aan vuil maken. Iedereen weet precies wat ie kan verwachten, maar toch is dit duidelijk 1 van de slechtere uit het parodie-genre. Mijn god, wat waren die celebrity-'look-a-likes' een drama.
*1
Meg, The (2018)
Normaal gesproken kun je niet zoveel fout bij mij doen met rampen-achtige films. The Meg heeft dan ook alle ingrediënten voor een leuke popcornfilm: een uit de kluiten gewassen dier/monster, een standaard verhaal wat precies binnen de lijntjes van het genre kleurt (inclusief happy ending) en Jason Statham. Maar het is het allemaal nét niet.
Achteraf gezien kan ik niet echt de vinger op de zere plek leggen, maar het voelt gewoon alsof er iets mist. De scene op het strand vond ik dan wel weer heel erg tof: dit was wat ik van The Meg hoopte toen ik de trailer zag.
*2.5
Mike and Dave Need Wedding Dates (2016)
Nee, dit was niet grappig.
Van tevoren was ik een beetje bang voor Adam Devine in deze film. Ik vind hem leuk in dingen als Modern Family en The Intern, maar niet uit te staan in een film als Pitch Perfect. Maar het zijn uiteindelijk de vrouwen, Kendrick en Plaza, die hier niet uit te staan zijn. Ze zijn bloedirritant en pijnlijk niet grappig. Ik heb me de volle speelduur aan hun acteerwerk gestoord, terwijl ik hier normaal niet zulke problemen mee heb. Niet dat Devine en Efron nou zo geweldig zijn, maar zij waren gewoon een wat leuker duo om te volgen en over Zac zijn looks klaag ik niet.
Mike and Dave Need Wedding Dates heeft zo zijn leuke momentjes, maar overall hangt er gewoon een irritant en flauw sfeertje wat de film geen goed doet. Het heeft geluk met zijn sfeerbeeld van de setting van een bruiloft op Hawaii en het feit dat een throwback naar Jurassic Park bij mij altijd wel punten scoort.
*1.5
Misérables, Les (2012)
Net als veel mensen moest ik echt even wennen aan het constante gezang. Ik was er wel al van op de hoogte door de berichten hier op Moviemeter, maar het duurde toch even voordat ik er in kwam. Dat vond ik jammer, want daardoor zat ik nog niet helemaal in de film toen er eigenlijk al heel veel gebeurde in het verhaal van Fantine. Ik kende helemaal niets van het verhaal van Les Miserables, dus voor mij kwam het wel als een verrassing toen Hathaway’s karakter zo vroeg in de film het loodje legde. Een kleine rol voor Hathaway, maar het heeft wel ontzettend veel indruk op me gemaakt.
Alle andere acteurs doen het ook zeker goed: Jackman lijkt gemaakt voor de rol en Baron Cohen en Bonham Carter kon ik ook zeker waarderen als vrolijke noot in het verhaal. Redmayne vond ik ook bijzonder goed passen in zijn rol. Crowe had ik wat meer moeite mee: het moment dat hij zijn mond opentrekt om te zingen klinkt het allemaal wat minder fraai. Echt een sterke zanger is hij zeker niet. Seyfried is vrij nietszeggend. Ik vond haar karakter dan ook het meest oninteressant: jammer dat er redelijk veel tijd en aandacht wordt besteed aan het dertien-in-een-dozijn liefdesverhaal van haar en Redmayne. Dit zorgde er ook voor dat ik de tweede helft van de film wel minder vond dan de eerste helft; daarin gaat het allemaal een tikkeltje te lang door. Samantha Barks kende ik helemaal niet: zij zorgt wel voor een frisse wind in de tweede helft.
Al bij al vond ik het wel een mooie film met een sterkere eerste helft. Het is een film met een bijzondere stijl door het constante gezang: dit is tegelijkertijd mooi, maar zorgt er ook voor dat weinig liedjes écht indruk maken. Ik ben dus wel positief, maar het heeft denk ik wel een tweede kijkbeurt nodig om meer indruk te maken.
*3.5
Miss You Already (2015)
Best mooie film. De onderwerpen in de film zijn natuurlijk niet de makkelijkste onderwerpen, maar nergens wordt het echt zwaar waardoor het prettig blijft om naar te kijken. Dit zorgt er echter ook voor dat het nergens aangrijpend wordt en het redelijk op de oppervlakte blijft en dat voelt wel als een gemis. Vooral het verhaal van Jess wordt nogal achterwege gesteld, maar dit lijkt in haar leven ook zo terug te komen.
De twee dames doen het goed en het blijft fijn om naar te kijken, maar het wordt nergens echt bijzonder.
Een ruime *3
Moneyball (2011)
Ik heb eigenlijk helemaal niks met honkbal. Ik speel het niet, kijk het niet en heb er niets mee te maken. Toch blijven honkbalfilms me altijd enorm interesseren. Moneyball ook weer. Net zoals bij vele honkbalfilms is het verhaaltje redelijk standaard: Je hebt een slecht team met weinig geld, en je volgt dit team gedurende het seizoen naar de top. Toch is de insteek wel weer wat anders en Brad Pitt is natuurlijk een held. Hij blijft een prachtacteur.
2 uur lang bleef mijn aandacht erbij en bleef het boeiend. Van het begin tot de World Series wedstrijd. Bij het einde zwakte mijn aandacht weg en dit had wel iets korter uitgewerkt mogen worden naar mijn mening.
Of het echt een Oscar-waardige film is.. Hmm, dat denk ik niet nee, maar het was wel gewoon een goede sportfilm!
*4
Monuments Men, The (2014)
De film heeft het geluk een cast te hebben waar hij op kan leunen, met allemaal oudere, aandoenlijke mannen, zoals de heerlijke Bill Murray en Jean Dujardin. Dit was in eerste instantie ook de voornaamste reden dat The Monument's Men mij aansprak en het is ook duidelijk geworden dat de film het meer moet hebben van de losse scenes en deze fijne mannen en hun chemie met elkaar, dan het algehele verhaal.
De losse scenes waar wisselend humor en sentiment het voortouw nemen blijven het meeste bij (zoals het prachtige Have Yourself a Merry Little Christmas-momentje.) Het zorgt er helaas ook voor dat het geheel wat slapjes in elkaar zit en af en toe wat saai wordt. Het lukt Clooney niet om te blijven boeien. Het verhaal met Blanchett en Damon tussendoor helpt daar ook niet bij, want dat neemt de vaart in het verhaal constant weg. Nee, de meerwaarde van dat verhaal was er voor mij niet.
Al met al was het leuk voor een keer, maar het was ook niet meer dan leuk.
*3
Ik vond de soundtrack overigens wel erg lekker. Het voelde voor mij niet erg misplaatst aan, omdat de film toch meer lijkt te leunen op de luchtige kant van het verhaal.
Mother! (2017)
De bioscoop ingegaan met een open mind en weinig voorkennis over de film, behalve dat het te maken had met een bijbelse achtergrond. Bij dergelijke films met een diepere achtergrond en betekenis begrijp ik er tijdens de film meestal niet veel van en moet ik achteraf toch veel erover lezen om de film te kunnen waarderen. Ik had eigenlijk verwacht dat dit bij Mother! ook het geval zou zijn, maar ik moet zeggen dat het toch redelijk goed gevallen is bij mij.
Hoe baspls het heeft uitgeschreven in zijn recensie komt aardig neer op hoe ik het zag tijdens mijn bioscoopbezoek:
Het huis is moet de aarde voorstellen. Lawrence is Moeder natuur, Bardem is God en Harris en Pfeifer zijn Adam en Eva. Hun gewelddadige zonen zijn dan uiteraard Kain en Abel. En verder? De mensheid zelf. Milieuvervuiling, aantasting van de natuur, oorlog, dood, genocide, valse profeten en uiteindelijk overpopulatie. Het is een grote metafoor voor hoe wij als mensheid de aarde binnenvallen, doen alsof wij er thuis zijn en moeder natuur niet respecteren. God respecteren we meestal wel, maar echt naar hem luisteren lukt ook niet echt meer. Uiteindelijk verwoesten we alles, moeder natuur en de aarde zijn dood en God besluit om het nog een keer te proberen.
Ik begrijp waarom het een love it or hate it film is, maar ik kom toch ergens in het midden terecht. Erg ongemakkelijke film die op een gegeven moment teveel in herhaling valt om echt indrukwekkend te zijn. Het is niet moeilijk om mee te voelen met het karakter van Lawrence wanneer hun 'gasten' Adam en Eva constant over de vloer blijven komen. Het wordt dan wel erg veel van hetzelfde op een gegeven moment, en dat begint ontzettend te irriteren. Het zorgt ervoor dat je nog meer begrijpt hoe het karakter van Lawrence zich voelt, maar het maakte de film voor mij niet beter. Het is gewoon niet boeiend genoeg om constant hetzelfde te zien en je te irriteren aan dezelfde handelingen. Wanneer het bezoek van de gasten vervolgens het dieptepunt bereikt (of hoogtepunt, het is maar net hoe je het ziet), wordt het weer boeiend in het laatste explosieve half uur.
Ik vind het moeilijk om deze film te waarderen. Ben blij dat de bovenstaande betekenis goed naar boven kwam voor mij tijdens het kijken; hierdoor was het wel degelijk een interessante film.
*3.5
Mother's Day (2010)
Ik had een ijzersterke horror verwacht over een sadistisch spelletje van moeder en zonen waarin de vrienden tegen elkaar opgezet werden en 'spelletjes' met elkaar moesten spelen om te overleven. Dit was niet helemaal het geval in deze film. Door de trailer had ik dit verwacht en gehoopt, aangezien dit concept me bij voorbaat al de rillingen bezorgde.
Het begon sterk en spannend, maar toen de moeder intrede maakte in de film begon het een beetje af te zwakken. De spanning kwam terug met een aantal stukjes zoals de bijna-ontmaagding van 1 van de zonen, het koken van de oren en het verbranden van het hoofd. Door dit soort stukjes werd de film nog wel goed, maar het heeft niet voldaan aan de verwachtingen die ik kreeg bij het zien van de trailer, die bij mij enige angst en gruwel op riep.
Sterk gespeeld door Patrick John Flueger overigens. Het overige acteerwerk heb ik ook vrij weinig op aan te merken.
*3
Mother's Day (2016)
Ik ben er wel fan van: Ensemble-(romantische-)komedies. Mother’s Day is absoluut geen topper in het genre, maar dat betekent niet dat ik me er niet mee heb kunnen vermaken. Het kijkt lekker weg, de acteurs doen het allemaal prima en het tikt gewoon alle boxen af van dit soort films. Dat maakt het voorspelbaar, maar daar heb ik geen moeite mee.
Moederdag zelf is gewoon niet zo spannend en dat probleem heeft de film daardoor ook. Het duurt ook wat te lang allemaal. Maar hey, voor een druilerige zondagmiddag is dit prima kijkvoer.
*2.5 (blijft staan bij een tweede kijkbeurt)
Movie 43 (2013)
Best leuk tussendoortje. Sommige segmenten waren beter geslaagd dan andere, maar dat zul je altijd hebben
The Catch
Helemaal leuk dankzij Kate Winslet, die normaal gesproken toch wat braafjes is, maar hier heel grappig uit de hoek komt Een balzak in een nek is natuurlijk ontzettend banaal , maar door Kate kwam het eigenlijk nog redelijk subtiel over. Leuk begin!
Homeschooled
Alweer zo'n fijne, subtiele actrice die daardoor óók grappig uit de hoek komt: Naomi Watts. Het hele bizarre verhaal wordt zo droog verteld dat het leuk (en origineel) is.
The Proposition
Als het WTF- gehalte nog niet hoog genoeg was, is dit na dit segment wel over. Chris Pratt is leuk en het is ook leuk om hem te zien spelen met zijn Anna Faris, maar over poep- en plashumor gesproken.. Nee, niet mijn ding. Al was het zo erg nog niet, voor het onderwerp.
Veronica
Heel jammer van Emma Stone, want ik vind haar normaal gesproken helemaal leuk, maar dit was echt niks. Niet grappig, niks.
iBabe
Best wel leuk. De acteurs (Richard Gere!) brengen dit belachelijke onderwerp weer zo droog en serieus, dat het stiekem erg vermakelijk wordt.
Superhero Speed Dating
Het concept van dit segment klinkt heel leuk. Superhelden in het dagelijks leven. Helaas kwam dit niet goed uit de verf, ondanks de leuke acteurs als Justin Long en Jason Sudeikis. Het wilde maar niet grappig worden.
Middleschool Date
Leukste segment van de hele film! Heerlijk over de top en vooral die jongen die denkt dat dat meisje dood aan het gaan is, is zo'n ontzettend schatje Geweldig! Ook veel leuke acteurs in dit segment.
Happy Birthday
Viel me flink tegen. Johnny Knoxville en Sean William Scott zijn 2 van mijn favoriete acteurs, dus leuk om ze hierin te zien, maar het ging teveel nergens over, was té chaotisch en daardoor ook helemaal niet grappig, op Gerard Butler als leprechaun na
Truth or Dare
Heel leuk om Halle Berry hier te zien. Het gaat allemaal weer helemaal over het randje, maar Halle heeft wel de flair om het toch best grappig te maken. Die kerel vond ik daarentegen niet leuk, maar de overdreven dares waren leuk
Victory's Glory
Niks aan.
Beezel
Prima einde.
Al met al dus redelijk leuk, en vooral heel leuk om bepaalde 'bravere' acteurs en actrices te zien in zulke niet-serieuze rollen. Opvallend dat deze acteurs hier vaak leuker waren dan de acteurs die ik in komedies vaak heel erg kan waarderen.
Ik twijfel heel erg over mijn cijfer, maar ik hou het voor nu op een *2.5, omdat er toch teveel in zat waarbij ik geen glimlach over mijn lippen kreeg.
Mr. & Mrs. Smith (2005)
Ik vond de film echt ontzettend saai. Begon best wel veelbelovend, maar dat zakte snel in toen ze erachter waren dat ze allebei huurmoordenaars waren. Toen kwam een enorm lang en saai stuk, waar ik met mijn gedachten echt niet bij kon blijven. Totaal oninteressant. Nee, dit was niks voor mij.
*1
Mummy, The (1999)
The Mummy. Ik geniet er keer op keer van en dit maakt het voor mij 1 van de leukere en daarom betere avonturenfilms.
Een heerlijk luchtige film die de genres die het bevat behoorlijk naar behoren uitvoert. Het is ontzettend gemakkelijk om naar te kijken, het is een leuk verhaal, er zit leuke humor in en Brendan Fraser zit goed in zijn rol (net als alle andere acteurs overigens).
Als kind vond ik Jonathan echt ge-wel-dig. Dat valt tegenwoordig wel mee, maar dankzij een grote vleug jeugdsentiment zijn Jonathan's acties nog steeds heel vermakelijk.
Ik ben misschien wel wat gortig met mijn cijfer, maar deze film vermaakt nog steeds zo ontzettend na tal van kijkbeurten (en voor mij komt er ook een lading jeugdsentiment aan de pas), dat ik een *4.5 nu wel op zijn plaats vind.
Murder Mystery (2019)
Ik had hier best wel zin in. Ik vind murder mystery-films leuk, ik vind het erg fijn om na een lange werkdag verstand op nul te kunnen zetten en een komedie te kunnen kijken en de trailer zag er qua omgeving sfeervol uit. Toch is het helaas weer één van die vele Netflix-films die even snel uit hun machine lijkt te rollen. Het idee is leuk, maar de uitwerking is middelmatig
Jennifer Aniston doet nog wel een beetje haar best, maar Adam Sandler lijkt echt op de automatische piloot te acteren. Helpt natuurlijk niet echt mee dat Sandler’s personage nogal eikelig doet. Toegegeven, ik ben niet bepaald een Adam Sandler-fan te noemen, maar in films zoals dit waarin hij ‘normale’ personages speelt vind ik hem meestal wel te pruimen.
Het begin waarin de verdachten worden geïntroduceerd is leuk en voelt echt aan als het juiste sfeertje van een murder mystery. Dit geldt ook voor de introductie van Charles Cavendish (een rol die echt gemaakt is voor Luke Evans; ik wil hem in meer van zulke rollen zien) en het moment supreme op het jacht. Helaas vervalt het daarna in standaard actie-taferelen en boeit de ontknoping ook niet echt meer. Wel een leuke knipoog op het eind.
Doordat de omgeving sfeervol, het prima wegkijkt en het begin leuk is een *2.5.
My Big Fat Greek Wedding 2 (2016)
My Big Fat Greek Wedding was zeker vermakelijk door de Griekse achtergrond en jaren later komen ze nu weer terug. Het verhaal draait nog steeds om Toula en haar familie, maar nu heeft ze ook een eigen gezin. Toula en Ian zijn absoluut hun spark verloren in dit deel en ook het verhaal rondom hun tienerdochter is niet boeiend. Maar gelukkig is daar de hysterische familie die met hun Griekse tradities voor de nodige grappige momenten kan zorgen. Ik vind het leuk, al die hysterische, karakteristieke personen en ook de verwijzingen naar de eerste film. De momenten dat zij uit beeld zijn, als het draait om Ian en Toula of het hele verhaal rondom hun dochter, is het gewoon niet zo boeiend.
Minder onderhoudend dan het eerste deel, maar nog steeds prima om weg te kijken.
*2.5
My Blueberry Nights (2007)
Rustige, mooie film met een erg fijn verhaaltje om te volgen Vooral de prachtige beelden die gebruikt worden maakt het een fijne film om naar te kijken.
Vooral Rachel Weisz vond ik een hoogtepunt uit deze film.