My Blueberry Nights (2007)

Mijn eerste kennismaking met Kar Wai Wong was 2046. Voor iemand die Films als Alien en Gone with the wind in z'n top 10 heeft staan was dit toch even wennen. Toch was het genieten en kreeg de film meteen 4* mee. Later heb ik ook Fa Yeung Nin Wa gezien dat nog beter uitviel. Ondertussen zijn we 5 jaar verder (stem van 2046 was ergens in 2007) en is mijn kijk op cinema al iets breder geworden zodat ik niet meteen afgeschrikt wordt als de regisseur creatiever is dan de doorsnee filmmaker.

My Blueberry Nights heeft zangeres Norah Jones als hoofdrolspeelster. Ik was toch even benieuwd hoe deze zangeres die buiten wat cameo's of figuratie niets anders gedaan heeft in de filmwereld. Jude Law was ook zo'n naam die me afschrikte na irritante rollen als Alfie en Mr. Ripley. Ongegrond zoals bleek. Norah Jones is de perfecte figuur in deze rol. Mede dankzij de prachtig muziek en de sfeer van Kar Wai Wong sluit dit trouwens aan bij de zangeres Norah Jones. Heel naturel dus en een rustige figuur die je mee doet dromen in de zwoele stadsnachten. De vele kleuren van Wong zorgen voor een nachtelijke stadssfeertje. Het hoeft niet altijd een broeierig platteland te zijn.

Om het hoofdgerecht (Norah Jones) wat kruiden te geven wordt er telkens een sterker figuur tegenover gezet om de scènes meer jois de vivre te geven. Jude Law valt nog best mee. Voor je het weet zijn de twee al een hele tijd tegen elkaar bezig met een mix van gevoelens in de sfeer van de blues en de jazz. Met verdriet, nostalgie, eenzaamheid en troost. Zonder melig te worden en toch nog interessant. Het 2e luik is met Rachel Weisz, en ook het pijnpunt van de film. Dit wil niet werken. Ondanks het talent van Weisz is er weinig feeling tussen haar en Norah Jones. En David Strathairn (Arnie) is niet zo'n sterke tegenpool van Jones als Law of Portman. Leuke verhaallijn wel, dat gelukkig nog wat goed maakt. Tenslotte Portman met een mindere verhaallijn, maar wel de sterkste acteerprestatie van de film. Ze blijft toch overtuigen als goeie actrice en het spel tussen haar en Jones is leuk om zien. Tot slot terug met Law. Wong slaagt er in om op dezelfde setting met dezelfde acteurs toch een hele andere sfeer te creëren. Terecht trouwens, maar niet evident.

My Blueberry Nights is beter bevallen dan verwacht. En ik denk dat ik de muziek eens zal moeten opzoeken. Vele prachtige nummers! Vele kende ik al, maar niet alle nummers. Prachtig!

Matige film. Vind met name het camera werk storend. Geeft mij ook geen warm gevoel van binnen.

Het begin en het gedeelte met de politieman is ijzersterk, daarna lijkt het alsof de rest van de film in zo min mogelijk tijd gepropt moet worden, en komt het m.i. wat afgeraffeld over. Als de sfeer van het eerste gedeelte doorgezet was, dan had-ie van mij minstens 4 * gekregen.

Bij de meeste films die ik uitstel om te gaan kijken, is mijn voorgevoel juist en valt het enigszins tegen. Bij deze My Blueberry Nights had ik dat gevoel ook, maar gelukkig bleek dat voorgevoel deze keer totaal onjuist te zijn. Kar Wai Wong flikt het hem weer en levert hier een heerlijke film af, waardoor ik gewoon letterlijk zin kreeg in bosbessentaart, ook al heb ik het nog nooit op.

Vooral qua kleurgebruik en cinematografie ziet het er allemaal enorm verzorgt uit. Het blauw uit de titel laat Kar Wai Wong op fraaie wijze terugkomen in de film zelf. Het sfeertje is heerlijk warm en het regelmatig vertragen van de shots zorgt in feite voor de rest. Op dat gebied kan het eigenlijk niet misgaan en dat doet het dan ook niet. Verhaaltechnisch begint het alleraardigst met in het eerste deel een Jude Law en Norah Jones, die een aantal avonden met elkaar doorbrengen. De twee hebben zeker chemie en vooral Jones acteert verrassend goed.

Het tweede stuk is helaas het minste deel van de film. Het verhaal is wat minder interessant en de acteerprestaties van vooral Rachel Weisz vallen hier ook wat tegen. Visueel blijft het goed, maar ik kan niet ontkennen dat ik blij was dat dit gedeelte afgelopen was. Dan gaan we over naar het derde deel, waar de aandacht van mijn kant weer helemaal terugkomt. Het verhaal rondom Jones en de pokerende Portman is boeiend en daarnaast acteert Portman ook echt geweldig. Fantastisch ook hoe dit verhaal verloopt en hoe Wong op het einde de touwtjes aan elkaar knoopt.

Qua sfeer en kleurgebruik is My Blueberry Nights echt top. De bijpassende soundtrack maakt het plaatjes compleet. Het is jammer dat het tweede verhaal een stukje minder is, anders had dit zomaar Kar Wai Wong’s beste film kunnen zijn. Toch heb ik hier best van genoten en kan ik hier erg gemakkelijk een score van vier sterren aan kwijt. Wong is en blijft een topper.

4,0*

Heerlijk zangerige film die je rustig meesleept.Ik vind vooral Portman hier op haar best!

Erg fijn.

Mijn eerste Kar Wai Wong en ben er ook vrij blanco ingegaan. Ben ik uiteindelijk erg blij om, wat dit was echt een positieve verrassing. Visueel een klein pareltje, denk niet dat er een seconde in de film zit waar er niet het een of ander gebeurt op visueel vlak. Vertraagde beelden, geweldig mooie tussenshots (Amerika zag er nog nooit zo aantrekkelijk uit) en cool camerawerk. Van buiten uit filmen als de scène zich binnen afspeelt, en omgekeerd. Knap gedaan.

Verhaal is opgedeeld in verschillende delen. Rode draad is de relatie tussen Lizzie, die Amerika rondtrekt om haar gebroken hart te vergeten, en Jeremy, een Britse cafe-uitbater die via de brieven die Lizzie hem regelmatig stuurt hopeloos in contact met haar probeert te komen. Terwijl Lizzie nieuwe mensen leert kennen ontvouwen zich enkele verhalen. Hoewel de film gedragen wordt door de mooie visuele stijl, heeft Kar Wai ook aandacht voor de andere zaken. De verhalen en personages zijn boeiend, realistisch maar toch met genoeg hoek af om het interessant te houden. Ook het acteerwerk is prima. Norah Jones verbaast met een naturel die je niet verwacht van een eerste serieuze rol, Rachel Weisz en David Strathairn zijn sterk als ex-koppel, Law is altijd goed en Portman kan voor mij niets fout doen. Sterk acteerwerk en zelfs met een belachelijke haardos en dito accent nog steeds verschrikkelijk aantrekkelijk.

Dikke meevaller dus. Visueel genieten, interessante verhaaltjes, verwarmend einde. 4*

Wong Kar-Wai gaat naar de Verenigde Staten, maar waarom weet ik verder niet, aangezien zijn filmstijl erop wijst dat hij denkt dat hij nog altijd in Hong Kong zit. Hij focust zich gewoon weer op de neonlichten en zoekt het type locaties op die hij in zijn thuisland ook zou opzoeken. Het is dat we op een gegeven moment de Nevada-woestijn ingaan, want anders leek het gewoon weer een film in Hong Kong, met de Aziatische acteurs vervangen door westerse.

Verder voelt dit vooral als een luchtig tussendoortje aan na wat serieuzer werk als In the Mood for Love en 2046. Niet dat dit hilariteit alom is, maar het voelt toch wat lichter aan. De film werd vrij zwaar aangepakt door de critici, maar lijkt hier op MovieMeter een soort fanclub te hebben die het de aardig de hemel in prijst. Ik zit er een beetje tussenin. Toegegeven, het is misschien wel mijn minst favoriete film van Wong Kar-Wai, maar het is nog altijd best fijn. Heerlijk wegdromen bij de neonbeelden, jazz- en soulmuziek en melancholische personages die hun vrije tijd besteden met het terugkijken van beelden van bewakingscamera's om te kijken of ze geen mooie dingen gemist hebben, in plaats van uit paranoïde motieven. Vooral het verhaal met Jude Law is erg fijn, al mag die van Strathairn en Weisz er net zo goed zijn. Die van Portman vond ik weinig opvallend, al doet Portman het zelf voor de verandering wel eens goed, in een a-typische rol nog wel.

Tegelijkertijd is het ook een beetje been-there-done-that. Dit is Wong Kar-Wai die een Wong Kar-Wai-film maakt en voor het eerst daar geen echt uitzonderlijke variatie op weet te vinden. Oké, er is de wisseling van land, maar dat levert slechts een andere taal en iets minder ingetogen acteerwerk op. De thema's en stijl zijn verder een herhaling. Daarbij had ik het gevoel dat My Blueberry Nights in ieder opzicht (dus stilistisch en narratief) wat afgeronder en netter was dan zijn voorgaande werk. Zijn andere films hebben iets ruws, iets onafs bijna dat erg goed bij de stijl past. Dat geldt niet voor deze, die zelfs een happy end heeft.

Ach, het is niet iets om me te druk over te maken, want dit is toch wel heerlijk om te bekijken. Het zal me alleen niet zo bijblijven als Wong Kar-Wais beste werk, vermoed ik.
3,5*

Het lijkt er geen seconde op Hong Kong is wat anders dan een neon-lampje. Grootste deel van het begin speelt zich al af in een oerAmerikaanse diner ...

Ja, maar Wong Kar-Wai leek er opvallend veel moeite in te steken om het te laten lijken op bars en eettenten in zijn andere films.

Tegenvallende en clichématige film over dromen en verlangens, die te weinig verhaal biedt en waarin nogal wat scènes te lang duren. De productie bestaat uit drie op zichzelf staande en werkende delen (de samenhang is slechts marginaal). Deel 1 is te gestilleerd en deel 2 is, met name door de oninteressante bijrollen, niet echt boeiend. Door Natalie Portman krijgt het concretere derde deel nog enig cachet. Ook Norah Jones blijkt te kunnen spelen, al vond ik haar ook wel overacteren.

Gisteravond herzien, na iets meer dan een jaar, en ditmaal op Blu-ray.

Ik ben vooral verliefd op het camerawerk waarin elk shot een schilderij lijkt. Mijn vader maakte de vergelijking met het werk van Tom Hopper. De prachtige warme kleuren die van het beeld afspatten, al dat neonlicht. En het bewijs dat een camera niet perse op een statief hoeft te staan om rustig aan te voelen.

Het verhaal is secundair en de film is meer vorm dan inhoud. Heerlijk toch! De film voelt medidatief en het is gewoon een kwestie van overgeven aan de prachtige beelden en de begeleidende muziek.

Schitterend, en een plek op 7 veroverd in mijn top 10.

5,0*

BlueJudaskiss, ik denk dat je vader 'Edward' Hopper bedoelt. Het werk van Edward Hopper is veel stiller, leger, onbeweeglijker. Je ziet meer van de hele omgeving. Het huis, de kamer ... tegenover de persoon. De cinématografie van My Blueberry Nights zit te dicht op de actie (ontelbare close-ups) en geeft je geen indruk van de ruimte waarin de personages zich bevinden. De omgeving speelt hier haast geen rol.

Het einde, die laatste zin, was beschamend en is representatief voor het niveau van deze film. Nul diepgang. Gewoon een kleffe, ondermaatste, voorspelbare film vol oppervlakkige clichés, zo eentje die je wel eens aantreft op een vrouwenzender. Over de 'performance' van Norah Jones en Rachael Weisz wil ik het niet eens hebben. Gelukkig kostte de Blu-ray maar 3 Euro.

Stijlvolle roadmovie.

Mooi geschoten en kleurrijk, met een fijne muzikale ondersteuning. De prent komt wat traag op gang, maar nadat New York wordt verlaten, wist het mij toch wel erg te pakken. Het stuk in Memphis, Tennessee, vormt qua plot onmiskenbaar het hoogtepunt. Zoals in menig roadmovie, legt de hoofdpersoon naast een aantal kilometers, vooral een emotionele reis af. Er is op dit vlak verder weinig diepgang, noch wordt dat gepretendeerd. Wat rest is een oppervlakkige, edoch aangename romance; één van de weinige in zijn genre die het kijken waard is.

Is er toch nog iemand die zich ook heeft gestoord aan de klefheid, oppervlakkigheid en clichés.

Laatste zin weet ik echt niet meer, dat het beschamend is, geloof ik wel.

Bevallig uitstapje van Wong naar Amerika. Gelukkig heeft hij zijn stijl meegenomen en ook inhoudelijk begeeft hij zich op bekend terrein: moeizame relaties tussen eenzame, wat contactarme mensen, die —zonder het zichzelf te willen toegeven— op zoek zijn naar liefde en/of geborgenheid. Prima film met een mooie soundtrack. Ik ben bovendien aangenaam verrast door het optreden van Norah Jones.

Audiovisueel een pareltje, kon er van blijven genieten, typisch Wong Kar Wai. Het verhaal kwam nogal ongeïnspireerd over, misschien minder belangrijk in deze film, maar daardoor verliest de film voor mij toch wat kracht.

Heerlijke film, ik kan hiermee zo lekker wegdromen... ^^ Gelijk toen ik de poster op IMDb zag, was ik al geïnteresseerd door het prachtige zachte kleur gebruik. Na het lezen van het plot was ik gelijk vastbesloten, en ik moest en zou deze film middernacht gaan kijken. Op een beter tijdstip dan dat kun je deze film ook niet kijken.

Wat een heerlijke sfeer, prachtige muziek, kleurrijk. Precies wat ik van de film had verwacht. Ik werd echt naar één of andere wereld gebracht, en ik heb de volle 95 minuten die ik er ben geweest genoten. Sterke karakters, goed geacteerd. Het is een mix van melancholie, liefde, verdriet, vreugde en een vleugje komedie. Magische film.

Een zekere aanrader voor mensen die van een roadmovie houden die een lust voor het oog en het oor is, een niet een al te moeilijk of origineel maar wel aansprekend verhaal heeft, en gewoon betoverend is.

*5,0

Eigenlijk wat meer van verwacht, maar niettemin een aardige film.

Waar de film in excelleert, is op visueel gebied. Vele mooie shots, feilloos aan elkaar gemonteerd, en prachtig kleurgebruik. Helemaal overdonderd werd ik niet, maar zeker een erg aangename stijl. Qua soundtrack is de film wat wisselvalliger. Soms mooi en gevoelig, maar bij die jazz-achtige riedeltjes krijg ik vaak meer de neiging om in slaap te vallen.

Helaas is het acteerwerk niet zo hoogstaand. Jones is op zich niet slecht, maar nogal een gruize muis, Portman mist alle uitstraling voor dit soort rollen, en Weisz was gewoon fucking irritant. Law irriteerde juist voor een keertje niet. Verder vond ik de tweede helft stukken beter dan de eerste. Weet niet precies waarom, maar het duurde wel eventjes voordat de film me echt kon boeien. Misschien omdat de film gaandeweg visueel steeds beter werd, en ik het stuk met die politieman wat saai vond.

Aardige film dus, waar wel meer uitgehaald had kunnen worden. 3,0* dan maar.

Mooi. Vooral al die kleurtjes en verlichting in de nacht. Nu ben ik sowieso fan van de nacht en de neonlampen, maar Wong weet het ook heel mooi in beeld te zetten. Ook die beelden van een crème die over de korrelige structuur van een taartje glijdt. Fijn spel ook van iedereen, al is Jones net iets te grijs om echt de aandacht vast te houden in de film. Nee, de pracht komt van de sfeervolle locaties, de muziek en enkele bijfiguren. Vooral Portman redt de film aan het eind met een heerlijke vertolking ver over the top, maar toch met gevoel en menselijkheid gespeeld. Het middelste verhaal vond ik overigens wel het minste van de drie stukken. 3,5*.

Matige film over een meisje wiens relatie is stuk gelopen en vervolgens in een cafe terecht komt. Een soort van road-movie zonder echt een road te zien die op te delen is in drie hoofdstukken. De drie verhalen zijn niet bijster boeiend en het tempo van de film is nogal loom. De film ziet er verder wel goed uit en de cast is prima, maar verder was het niet geheel mijn ding.

Best een aangename film, die vooral op vlak van sfeer en audiovisuele ondersteuning zeer goede punten scoort. Inhoudelijk kon het wel wat meer gepolijst worden, en ontbreekt misschien iets dat er echt bovenuit stijgt, maar het is wel oké. Acteerprestaties zijn best wel goed, ik zie de rustige en ergens toch wel introverte Norah Jones graag bezig. Ook Natalie Portman en Jude Law hadden leuke rollen. Het stukje van Rachel Weisz vond ik dan weer iets minder. De stijl en de muziek zijn heel mooi. Het is heel fijn om naar deze beelden te kijken. Ja, het was wel fijn om deze eens gezien te hebben. Een kleine vier van mij.

Oogstrelende montage en mooie film noir momenten, daar blijft het echter een beetje bij.

Op mijn zestiende had ik 2046 mogen aanschouwen en om mijn toenmalige woorden te gebruiken vond ik dat een gortsaaie film. My Blueberry Nights... ja... het boeit niet echt.

Ik weet niet hoe het met Wong Kar-Wai in het algemeen zit, maar volgens mij probeert hij te veel te imponeren met mooie plaatjes en vele inspiraties, en pas dan werkt hij een verhaal uit.... dan wel niet eentje die totaal niet boeit. Een beetje een slome vertelling over een gedesillussioneerde vrouw die half Amerika afreist op zoek naar de ware... en dan meerdere vrouwen ontmoet die kampen met huwelijksproblemen... thats all... Met een vaag einde op de koop toe. Niet pakkend, niet rakend... gewoon... ja... was dit het nou?

En voor een roadmovie was de decoratie en het aanbod aan plaatjes maar karig.

Ja, hier kon ik helaas niet veel mee.

2,5*

“So what's wrong with the Blueberry Pie?”

Schitterende film. My Blueberry Nights is een stijlvolle romantische road trip waarin Elizabeth (de verrassend sterke Norah Jones), na een liefdesbreuk, aan een reis begint en waarin ze een aantal personen ontmoet die van invloed zijn op haar leven en kijk op de wereld. Waarschijnlijke soulmate Jude Law (de eerste scènes tussen Law en Jones is het beste gedeelte van de film), Weisz en Strathairn, en als laatste Portman met een behoorlijk accent. Jones fungeert eigenlijk als een spiegel waardoor wij als kijker kunnen kijken naar de problemen van deze personages.

Liefdesverdriet bindt dit viertal, waardoor My Blueberry Nights ook een wat donkere ondertoon heeft. De stijl van Wong is schitterend en bijna een recensie op zich waard. Felle neon lichten, felle kleuren en veel scènes geschoten in het donker. Met vertraagde camerabeelden en een aparte editing, wat de film een bepaalde flow geeft en echt iets eigens. Naar zo'n scene waarin Nora Jones met haar hoofd op de bar ligt, en de camera op haar gezicht en lippen is gericht (waar ijs op zit) kan ik blijven kijken. Het is zoiets kleins, maar maakt de film voor mij wel speciaal. En alles wordt ondersteund door een heerlijke soundtrack vol jazz, blues en country. Norah Jones doet er 300 dagen over om weer terug te komen op de plek waar haar reis begon. Bosbessentaart eten met Jude Law. Wong is toch wel een romantische ziel.

Met een 3 doe ik hem misschien wat te kort, maar veel diepgang vond ik er toch niet in en ook van de manier van filmen ben ik geen liefhebber.

Het luik met Natalie Portman was wel veruit het beste en dat ligt dan nog aan haar acteren. Ook Strathairn was sterk al zat hij in al te clichématig luik.

Soundtrack was gelukkig best genietbaar.

Fijne film handelend over liefde en soms onbereikbare relaties. Prima rol van Norah Jones die zelf worstelt met een relatiebreuk, zich nog niet onmiddellijk zelf kan binden en dan maar wegtrekt uit New York en haar tenten opslaat in een stadje in de midwest en tenslotte in Vegas. Dit ondanks het feit dat er wel een nieuwe klik ontstaan is met bartender Jude Law. Mooie dromerige en sfeervolle scènes!

De film valt eigenlijk uiteen in drie grote stukken waarvan die met Jude Law er één van is. Het tweede deel met de alcoholistische politieman vond ik ook best sterk en aangrijpend. Prima cinematografie en camerawerk overigens.

Het derde deel met Natalie Portman vond ik dan weer het minste. Niet dat het slecht was, maar ik kon me in de andere delen beter vinden.

Zeven jaar later: klopt!

Ben ik ook absoluut niet naar op zoek hierbij.

Niet te vergelijken, maar soit.

Het was alweer even geleden dat ik een film van Wong Kar-wai zag (opmerkelijk stil trouwens rond deze regisseur, al schijnt zijn TV-serie Blossoms Shanghai klaar te zijn en volgend jaar te streamen).

My Blueberry Nights is alleen al door de setting en acteurs heel anders dan wat ik van hem ken, en misschien ook omdat de culturele afstand minder groot is komt het wat gewoontjes over. Daarmee vind ik het geen slechte film, ik heb me prima vermaakt, vooral dankzij het hele fijne spel van de onervaren Jones, die acteert zoals ze zingt, makkelijk, relaxed, een beetje dromerig. Rachel Weisz vond ik een beetje miscast, wel leuk voor haar een wat verlopen southern belle te spelen, is weer eens wat anders. Blijf het trouwens apart vinden dat Britse acteurs ogenschijnlijk zo makkelijk overschakelen naar het Amerikaanse Engels. Ook de derde belangrijke vrouwenrol mag worden genoemd, Nathalie Portman weet veel uit haar kleine rol te halen.

Goede acteurs, een episodisch verhaal dat niet ging vervelen, en de visuals met felle kleuren zoals we Wong kennen. Soundtrack is prima, maar ik miste een echt pakkende song zoals In The Mood for Love die bv wel heeft. Het nummer van Cat Power (die ook een klein rolletje heeft als Katya) komt nog het dichtst in de buurt

In het jaar dat My Blueberry Nights uitkwam, leerde ik Kar Wai Wong kennen met zijn 2046. Ondertussen al wat meer films van hem gezien en het werd tijd dat ik My Blueberry Nights nog eens opzette. En wat een heerlijke film is dit nog altijd. De lijn tussen muziek en beeld is zeer dun. Beiden vullen elkaar zeer mooi aan. Warme kleuren die je meenemen in een melancholische nacht met al even melancholische maar lichte jazz er bij. Met dialogen die geen woord te veel hebben en momenten van stilte die al even sprekend zijn.

Centraal staat Norah Jones als (Elizabeth) die gaandeweg in contact komt met enkele mensen die haar leven op bijna een jaar tijd zullen veranderen. Met symboliek die werkt en niet geforceerd met een filosofische boodschap wil staan zwaaien. Van de blueberry pie tot een bokaal met sleutels. De mensen die Elizabeth tegen, dragen hun verleden met zich mee, net als zijzelf. Elk van hen gaat er op een andere manier mee om. Zo zal Elizabeth zelf ook gaandeweg haar verleden loslaten om vooruit te gaan.

Kar Wai Wong gaat uitzonderlijk voor een Amerikaanse setting, cast en muziek. Maar qua regie blijft hij wel zichzelf en drukt hij zijn gekende warme visuele stempel hier. Een zeer ontroerende film die absoluut niet moet onderdoen voor het gros van zijn palmares. Een prachtige film die 15 jaar later nog steeds niets van haar kracht heeft verloren.

Mooie en warme beelden - of hoe de sfeer die daarmee gecreëerd wordt een kijker kan meeslepen.
NB: niet bekijken bij daglicht: ofwel in de bioscoop, ofwel thuis in de late avond of met de rolluiken naar beneden.

Het verhaal daarentegen is wisselvallig.

Deel 1, de twintig minuten in het café, is een oersaaie bedoening.

Deel 3, met Portman, is dan weer een goedkope bedoening. De casino en het gokken, geld lenen en auto als borg, de leugens, ...: dertien in een dozijn.

Deel 2 daarentegen, met de politieagent in de bar, vind ik heerlijke cinema die je aan het scherm bindt.

1 + 2,5 + 4,5 = 8, gedeeld door 3 = 2,67 - die ik ter ere van de dode agent afrond naar 3*.