Chung Hing Sam Lam (1994)

90s-alles-kan-alles-mag-filmpje

Kar Wai Wong lapt de klassieke regels van de kunst zonder schroom aan zijn laars. Probeer bijvoorbeeld maar eens een lijn te vinden in de muziekkeuze. Een smorgasbord van cheesy - maar zeer schattige - popnummers, Indische herrie en een streepje klassiek. Toegegeven, er is wel een rode draad: California Dreaming, dat volledige grijsgedraaid wordt. Een mooi nummer verder, verveelde niet.

Ook visueel heel leuk. Met een camera die geen seconde stilstaat zet Kar Wai Wong de chaos in Hong Kong mooi in de verf. Niet te gepolijst en hier en daar wat rauw. In de jaren '90 mocht het nog allemaal. De fotografie is bovendien lekker - euh - "retro". Daarom is Chungking Express zeker een prent om te koesteren.

Mocht het nog niet duidelijk zijn: deze film is in de eerste plaats een stijloefening. Het verhaal - in hoeverre je überhaupt van een verhaal kan spreken - hangt met spuug en paktouw aan elkaar. We volgen gewoon een paar personages met maffe trekjes. Behalve het meisje in de sandwichbar zijn de acteurs ook vooral een onderdeel van het decor. Deert verder, de nadruk ligt op sfeer.

Niet dat je volledig meegesleept wordt, maar wel een fijne belevenis. 3.5*

Werkelijk haast geen benul waar ik naar heb zitten kijken. Enige wat ik weet is dat ik, in tegenstelling tot In the Mood for Love als een magneet ertoe aangetrokken word en em nu al meteen wil herzien, want hoewel er zo goed als geen touw aan vast te knopen is, voel ik em wel! N.B: toch wel opmerkelijk dat de cultstatus van dit zeer eigenaardig filmpje zo verheven is dat ie bijna mainstream is geworden. Of zou dat toch de invloed van Tarantino zijn geweest, die mede-verantwoordelijk is geweest voor de distributie? Wie zal het zeggen..

Charmante film die op de helft wat abrupt van toon en verhaal verandert, waarin de hoofdpersonen zich nogal excentriek gedragen. Soms deed het me wel wat aan Amelie denken, met name de serveerster, die kleine veranderingen doorvoert in het huis van de tweede agent.
Ik vond het visueel wel aardig, niet zo mooi als in In the Mood for Love, wat ook geldt voor de muziek- waar ik kippenvel kreeg elke keer als het hoofdthema voorbij kwam in de laatstgenoemde film, zorgden The Mama's & The Papa's op een gegeven moment voor lichte weerzin, terwijl ik het nog best een leuk nummer vind.

Vond de mafia-dame met pruik niet erg passen bij de toon van de film, met name de schietpartij was wat misplaatst. Verder erg luchtig, los geacteerd, en het tweede deel was wel beter, al vond ik de telefoongesprekken van de eerste agent ook erg amusant.

Vond het tweede gedeelte van de film stukken beter dan het eerste, al was het maar dat een fijnere humor de film binnensluipt en Tony Leung en Faye Wong toch wel wat meer overtuiging brengen.
Het camerawerk is hier al genoeg gelauwerd, al stoorde mij die blitzinterventies toch wel wat. Er blijft weinig van op het netvlies.
Op deze film uitgekomen (had eigenlijk al veel eerder gemoeten) omdat in een reportage over Barry Jenkins, regisseur van "Moonlight", dit jaar alvast met 8 Oscarnominaties bedeeld, deze film door hem, heel wat lof kreeg toegezwaaid. Terecht trouwens, al vind ik het nu ook echt geen meesterwerk. Wel aangenaam en verfrissend in beeld gebracht.

Ja, erg leuk filmpje mede door de melancholische sfeer en het stilistische.