Do Lok Tin Si (1995)

Wong Kar Wai... In eerste instantie was ik er niet zo´n fan van. Er zaten dan wel wat jaren tussen de kijkbeurten van 2046 en My Blueberry Nights. Qua kleuren en de hallucinante beelden kon ik me wel vinden maar voor de rest was het allemaal zo traag als stroop. Fallen Angels had ik echter ook al langer in het oog, maar was hem al weer snel vergeten. Het feit dat Kar Wai hier een actiefilm had neergezet maakte het wel interessant en de trailer was ook neit slecht. Na vele jaren toch maar eens de dvd op de kop getikt, en dit is toch wel een hele vooruitgang.

Centraal staan drie personen: Een eenzame huurmoordenaar wiens saaie leven alleen maar kleur lijkt te hebben als hij weer eens een opdracht heeft. Zijn poetsvrouw, die, terwijl hij aan de slag is, zijn woning bijhoudt en vervolgens een lomperik die ijssalons kaapt. Wut...

Dat misdaad voorop staat bij Fallen Angels staat vast, maar het is wel veel meer. Wong Kar Wai is hier creatief bezig. De duizelende nachtelijke beelden van Hong Kong, de groezelige achterbuurtjes, en dat allemaal in nachttijd. De voorbijschietende metro's, de versnelde camerabeelden van snelwegen, de Neon-reclame... het is allemaal het perfecte decor. En wat we kunnen verwachten kunnen we verwachten: Ming stoomt zijn Beretta's klaar, gaat naar de punt van het doelwit; een Karmacoma-achtige soundtrack komt aan bod (Chinese triphop?) en ja hoor... Kar Wai heeft zich sterk laten inspireren door John Woo. Een fantastische doorloop naar een film met nog een hoop verrassingen. Bijvoorbeeld als hij het excentrieke meisje Punkie ontmoet en zijn poetsvrouw concurrentie begint te zien.

Maar ook als we bij die klunzige oplichter Ho Chi komen die ijssalons kaapt. Deze man duikt weer net onder bij de poetsvrouw van Ming en weet, na zijn ontsnapping, nog altijd klanten te spekken met zaken die hij zelf eigenlijk totaal niet runt. Dit gedeelte zorgt toch voor een aardig potje sarcasme en absurdisme. Ook als we zijn vader leren kennen die het ook niet altijd even makkelijk heeft met de band met zijn zoon. Ho Chi is nogal een plaaggeest en probeert zijn vader geregeld uit. Bijvoorbeeld met een gestolen videocamera. Echter volgen er ook al snel hartverwarmende momenten tussen vader en zoon; zeker als zijn vader jarig is en bij het moment dat zijn vader de opgenomen beelden terug ziet.

Diverse personages die knokken in de grote stad. Dit resulteert toch wel dat ik wat enthousiaster ben geworden over Wong Kar Wai. Een film waarin de man veelal improviseert maar daarin ook sierlijk slaagt. Hij weet bijna de geuren en de sferen van de stad je huiskamer binnen te laten dringen en ook de soundtracks zijn prachtig. De term film noir staat ook zeker op zijn plaats. Eenzaamheid, jaloezie, sociale wrok, onverschilligheid, verdriet, passie, lust (neem bijv die masturbatiescene), misantropie, weemoed en cynisme botsen met elkaar en weten gesamelijk een film als deze in elkaar te kleien. Afwachtend tot het onherroepelijke einde waarin het gewoon fout moet gaan. Althans... misschien voor de ene wel en de ander niet.

5,0*

Een wat andere aanpak van Kar-wai Wong dan dat ik gewoon ben. Hier wordt duidelijk de misdaadkaart getrokken en dat wijze waarop er gemoord werd, dat flitsende en energieke deed me zelfs een beetje aan een Tarantino denken. Het had zelfs iets humoristisch zonder noodzakelijk grappig te zijn.

De huurmoordenaar die op zoek gaat naar een kick om zijn voorts saaie leventje een boost te geven, als een soort drug, een noodzakelijk kwaad dat steeds meer eist en verlangt totdat je er helemaal afhankelijk van wordt.

Daarnaast de immer weerkerende sterke sfeersetting met hier het bruisende nachtelijke leven van verkeer, passages, neonlichten en vele groezelige smerige achterbuurten. Ook humor en absurde toestanden zijn niet ver weg. Neem nu de scènes met de ijsjesverkoper.

Er zit zoveel in deze film dat ik hem best nog eens opnieuw kijk. Erg vermakelijk en geboeid naar gekeken. Zoals steeds een streling voor het oog. En het thema liefde wordt eens vanuit een andere hoek aangepakt. Leuk.

Searching for Fallen Angels' Lost Lens

Dit is een film waarvan ik de cinematografie graag met een groepje filmstudenten zou analyseren. Waarom is ervoor gekozen? Versterkt het het verhaal? Hoe zou het beleefd worden met meer gangbare lenzen en perspectieven?

Mijn 8e film van Kar-wai en voor mij alvast niet zijn beste. Maar bij hem ligt de lat wel heel hoog qua cinematografie, dus viel ook deze Fallen Angels best wel mee. We krijgen zijn gekende visuele stijl die je mee neemt in een dromerige nachtelijke sfeer met personages in de schaduw. Al was die schaduw nooit zo kleurrijk.

De film bouwt verder op Chunking Express, al kan je dit best wel apart zien. Je wordt meegenomen op een trip met de gekende stijl van cinematograaf Christopher Doyle en de bijpassende muziek. Het oogt 90s en is tegelijk heel tijdloos. Af en toe loopt het wel wat te verloren helaas, maar verder een gezellige film.

Pas mijn tweede Wong Kar-Wai, blijkt. Wel een heel ander soort film dan In The Mood For Love, maar wat de films gemeen hebben is een prachtige cinematografie. Ook in Fallen Angels zien we prachtige beelden van (vaak) een nachtelijk Hong-Kong, en van de avonturen aldaar van een ensemble criminelen. Maar hoe fraai de beelden ook mogen zijn, al beginnen de scheve shots wel een beetje irritant te worden op een gegeven moment, de film zelf kon me maar matig interesseren. Het is een wat warrig verhaal over een huurmoordenaar die met pensioen wil, zijn relaties, en nog een aantal personages die daar omheen hangen. Het criminele milieu dat hierTarantino-achtig op z'n coolst wordt weergegeven interesseert me niet zo, en dat geldt ook voor de karakters in de film. Een veel te coole huurmoordenaar, zijn weliswaar hele sexy partner, het geneuzel over hun relaties, die andere gast die winkels kaapt, dat boeide me al niet zo, en het personage Blondie was gewoon actief irritant. Gelukkig was het nog wel genieten van de beelden, maar verder ging de film voor mijn gevoel niet echt ergens heen en was ik er al snel een beetje klaar mee.