Ju Dou (1990)

Ik vroeg me altijd al af waarom deze en bijvoorbeeld Happy Times wèl zo goed op dvd verkrijgbaar hier zijn/waren en de visueel veel mooiere pareltjes van Zhang Yimou 'Raise the Red Lantern' en 'Shanghai Triad' niet!

Vooral dat van "Raise the Red Lantern" verbaast me zeer. Is nota bene in 1992 door de Volkskrant lezers met grote voorsprong uitgeroepen tot beste film van dat jaar.

Kan niet anders dan een rechtenprobleem zijn. Die film is volgens mij nergens in Europa verschenen (wel in de VS en Azie trouwens).

Shanghai Triad zag ik deze week nog in de FNAC op DVD liggen, niet eens in de import sectie. Er is weer een nieuw Aziatisch label bij dat zich meer richt op serieuzere arthouse, zal volgende keer eens letten op de naam.

Minder goed dan to Live en Shanghai Triad. Nogal afgeraffeld einde, ondanks sterke bijrol van de zoon. De belichting vond ik ook een beetje tè opvallend en de wapperende doeken en andere objecten deed me weer denken aan de kitch van zijn latere films. Op een of andere manier is de film ook te kort. Had iets verder afgewikkeld mogen worden, vooral op het eind.

Desalniettemin genoeg moois te zien in deze lyrische Chinese noir.

Zhang vind ik een goede regisseur en ik heb een zwak voor Li Gong, maar helaas is dit tot nu toe de minste die ik van hen heb gezien. Desalniettemin zeker niet slecht.

Visueel is Ju Dou in orde, iets waar Zhang bekend om staat. Aardig sfeertje in de oude ververij en een sterke soundtrack. Een paar interessante personages waaronder Ju Dou natuurlijk, de sadistische Jin-Shan en het fucking creepy knulletje die zo in een horror film zou mee kunnen draaien.

Toch kent de film wat mankementjes. Zo zijn de sceneovergangen niet altijd soepel, het camerawerk soms schokkerig en leek de beeldkwaliteit op dat van een VHS tape. Maar bovenal wist het drama me eigenlijk niet zo te raken, wat Raise the Red Lantern bijvoorbeeld wel makkelijk lukte. Daarbij is het einde nogal afgeraffeld waardoor je met nog wat vraagjes blijft zitten.

Verder best onderhoudend, maar het grootste knelpunt is toch wel dat ik niet werd geraakt door de film. Een ander eind of iets beter samenspel tussen Gong en die neef (chemie was niet altijd even sterk) hadden daar wat aan kunnen doen.

Met Ju Dou heeft Yimou Zhang een intrigerende film gemaakt over een tragische driehoeksverhouding in het oude China met zijn sterke familietradities.

Het fraaie camerawerk, de gelaagde karakters van de hoofdpersonen en de verrassende wendingen van het toegankelijke verhaal zorgen voor een meeslepend geheel. Dat wordt nog eens extra ondersteund door een mooie soundtrack en door het veelvuldig gebruik van felle kleuren, zoals we dat ook kennen uit andere films van topregisseur Zhang.

En als kers op de taart is er dan ook nog het acteren van Gong Li, niet alleen een schoonheid maar ook een dijk van een actrice. En het moet gezegd: haar tegenspeler Baotian Li doet in deze film nauwelijks voor haar onder.

Ju Dou is minstens zo goed als Zhang’s meer bekende Raise the Red Lantern van een jaar later. Als liefhebber van filmkunst moet je beide films, die lang blijven nagalmen, minstens één keer gezien hebben.

Alweer zo'n half jaar geleden dat ik deze bekeken heb, maar uitgaande van de indruk die Ju Dou bij mij heeft achter gelaten zet ik hem voorlopig op 4.0*.

Ik zag Raise the Red Lantern trouwens laatst nog bij de FRS staan. Bij mijn volgende bezoekje toch maar even meenemen, want ik ben eigenlijk wel benieuwd geworden naar Yimou Zhang.

Mooi drama van Zhang Yimou.

Vooral positief door de vaak mooie shots tegen het licht en, zoals wel vaker bij Zhang Yimou, wederom mooi kleurgebruik, al vond ik ze in Hero en House of Flying Daggers nog beter uitgewerkt ( as ligt dat m.i. vooral aan het grotere budget en betere techniek van die films ).

Ook leuk dat Gong Li's outfit vaak was aangepast aan de kleur van de hangende zijdedoeken. Details.

Verder vond ik de setting en het verhaal nog wel interessant. Mooi om te zien hoe liefde kan wegkwijnen en onderdrukt worden door traditie en cultuur, al weet ik niet of Zhang Yimou deze aspecten in het toenmalige China ( al denk ik dat deze denkwijzen zich ook nog genoeg voordoen in het "moderne" China) ook wil aanklagen. Leuk ook dat de personages niet te zwart/wit afgebeeld worden. In "westerse" populaire films zou de rol van Gong Li misschien vaker een lief, onschuldig iemand zijn, maar hier heeft ze duidelijk ook haar streken. Mooi, ik hou wel van "grijze" personages. Tot slot vond ik de film op het einde wel wat horrorelementen krijgen, wat een eng kind! Hemeltje toch, de nachtmerrie van elke ouder!

Thema van de film is het oedipus complex.

Prachtige beelden, prima acteerwerk.

Weet eigenlijk alleen niet of die beelden expres vintage gemaakt zijn, omdat ie ook in technicolor geschoten is???? Iemand??

4 sterren

Die Yimou Zhang weet toch steeds te boeien en te bekoren, wat het onderwerp ook weze.

Filmisch is het steeds "af" en bovendien weet hij het onderwerp op heel speciale manier op te dissen met sterke en originele scènes, schitterend kleurenpallet en verrassende invalshoeken van het camerawerk.

Hier een verhaal over overspel met nare gevolgen en met die sombere, trieste daken, heel dikwijls in beeld, als verduidelijking van de tragiek die zich daaronder afspeelt.

Zo een goede film verdient goede acteurs en die zijn er ook. Niet alleen de 3 hoofdpersonages maar ook de jonge vierde is goed gecast.

Mooie film wel in een fijn rustig tempo en fraaie shots, vooral als er met zoom wordt gewerkt. Vooral de kleuren zijn schitterend. Ook een aardig inkijkje in het leven in een dorpje op het Chinese platteland. En door de meeste acteurs ook mooi geacteerd. Maar de film is enorm episodisch waardoor deze afstandelijk blijft en zeker de zoon later is nogal onbegrijpelijk in zijn gedachten. Zelfs die 90 minuten voelden daardoor langdradig aan omdat de film me nergens kon meetrekken. 3,0*.

Niet al te subtiel melodrama met soapachtige trekjes maar wel schitterend gefilmd, waarbij regisseur Heng Liu volop gebruik maakt van de kleuren die de hoofdrolspelers gebruiken in hun zijdefabriek. Het verhaal betreft Jin Shan [Wei Li], een bejaarde man, die een jonge vrouw genaamd Ju Dou [Li Gong] koopt in de hoop dat zij hem een zoon kan schenken. Jin-Shans neef Tian-Qing [Baotian Li], die hem helpt bij het prepareren van zijde, is gefascineerd door de jonge vrouw. Wanneer hij ontdekt dat zijn oom Ju Dou als een beest behandeld en mishandeld en verkracht, moet hij kiezen tussen de loyaliteit aan zijn familie of zijn rechtvaardigheidsgevoel en toenemende affectie voor Ju Dou.
Het verhaal zou zo uit een soapserie getrokken kunnen zijn, maar de fraaie locaties, de verzorgde fotografie en enkele suspensevolle en ironische scènes (Jin Shans dood en diens begrafenis in het bijzonder) maken dit zeker de moeite waard.

Ik heb erg genoten van Ju dou waarbij de nostalgische oertraditionele Chinese cultuur sterk tot uiting kwam. De film deed me qua sfeer, setting en traditie ook denken aan het bekendere en nog sterkere Da Hong Deng Long Gao Gao Gua (1991) van dezelfde regisseur Yimou Zhang. Daar en hier koopt een heer zijn vrouw alsof dit de normaalste zaak blijkt. Ook in deze Ju dou komen er even rode lantaarns aan te pas om de vruchtbaarheid een duwtje in de rug te geven. Tevergeefs zo blijkt, want de vrekkige hardvochtige man blijkt impotent. Zelfs daar zijn geen rode lantaarns tegen opgewassen.

Het kind moet ergens van komen en de dame wordt alsnog zwanger. Het kind - een jongen - wordt opgevoed door de feitelijk aangenomen vader. Ook de affaire tussen tante en neef houden aan. Ju dou wordt gekenmerkt door een fraai kleurenpallet aan beelden waarbij vooral de roodtinten in het oog springen. Er is ook de nodige aandacht voor de ambacht binnen de ververij.

Het drama in de film is interessant om te volgen omdat het de traditionele Chinese cultuur belicht waarbij de machtsverhoudingen tussen de sekse en ondergeschikten worden aangestipt. Ook de folkore op het einde waarbij de het jonge kind erfgenaam wordt en bovenop de kist doorheen het dorp wordt gepivoteerd, is visueel erg krachtig. Ju dou is een prachtig verhaal over een simpele man die ondanks zijn affaire met zijn mooie tante nooit enig aanzien zal verwerven. Indrukwekkende film!

Tweede uit de Imprint box. Mooi plattelandsdrama dat een beetje te rustig voortkabbelt, maar het eind is weer bijzonder sterk.

3,5 blijft staan.

Op het Chinese platteland in de jaren 1920 heersten traditionele opvattingen. Textiel werd nog op ambachtelijke wijze gekleurd. Vormen van bijgeloof waren de vruchtbaarheidslantaarns en de kruidenmengsels.

Een dramatisch conflict wordt opgebouwd rond een driehoeksverhouding. Jú Dòu is als arm meisje uitgehuwelijkt aan een rijke, oudere man. Haar wrede echtgenoot Yáng Jīnshān ("gouden berg") wil een mannelijke erfgenaam van haar, maar hij is impotent en komt in een primitieve rolstoel terecht. Met de neef Tiānqīng ("groene hemel") beleeft ze een verboden liefde. Deze wordt afgekeurd door de maatschappij en door hun bastaardzoon Tiānbái ("witte hemel").

Zhang Yimou gebruikt een blauwe kleurfilter voor de nacht en oranjegeel voor de zonsopgang. De lakens worden bewerkt met felrode en oranje kleurstoffen. Vuur speelt een rol tijdens de twee climaxen. Gong Li bevestigt haar reputatie als een van de grootste Chinese actrices. De spaarzaam gebruikte muziek komt van bamboefluiten, Chinese gongs en een kinderkoor. Het is een klassieke tragedie met aandacht voor de psychologische en sociale achtergrond.

Schitterende film. Ju Dou heeft een bloedmooie, bezwerende esthetiek waarin de spaarzame score doem uitdrukt, de rode gloed passie en moord voorspelt. Regisseur Yimou (samen met Fengliang Yang) zet de traditie ten kijk waarin de personages het slachtoffer zijn, een hypocrisie die de climax vindt in die fabuleuze scene van de begrafenis. En dan is er nog de prachtige Gong Li die ons gidst doorheen tradities en vooroordelen van China in de jaren '20. Ze wijst me de weg naar een oude ververij in een klein Chinees dorpje waar ik getuige ben van een passionele relatie die echter door angst voor tirannie, angst voor traditie en angst voor nageslacht steeds vervloekt is. Ju Dou presenteert zich als visuele kunst dat de emoties doet sidderen in een draaikolk van menselijke lusten en sociale regels.