Mitt Liv som Hund (1985)

Na What's Eating Gilbert Grape altijd al meer van Hallström willen zien, vooral deze trok me altijd wel aan, heb hem eerder alleen nooit kunnen vinden en ben hem om die reden dan ook uit het oog verloren, tot ik er ergens verleden week in ben geslaagt de dvd te vinden. De verwachtingen waren erg hoog, zeker met zijn enorme cult status en mijn zwak voor (Scandinavische) coming of age, helaas werden ze niet helemaal ingelost. Het begon al met Ingemar, wat vooral in de eerste helft eigenlijk best een irritant ventje is. Ik had dan nog tegen dat hij sprekend leek op een bully die hier vroeger in de buurt de dienst uitmaakte, wel grappig eigenlijk dat dat invloed kan hebben op je oordeel. Ook was het me soms iets te fragmatisch, als de ene scene nog niet afgelopen is begint de volgende alweer en daardoor bleef het wat afstandelijk, kreeg ook nooit echt de kans een band op te bouwen met Ingemar. Maar goed, toen ik er eenmaal inzat heb ik ook wel genoten. De film heeft zo'n typisch warm, nostalgisch sfeertje zoals ze dat vaak alleen in Pippi langkous land weten te creëeren en er zaten ook een tal aan herkenbare momenten in. Vooral hoe die kinderen door de film heen met elkaar omgaan, nog lekker onbezorgt, gezellig met zijn allen lol maken, zich vermaken met de dingen die ze hebben. Al gebeurde er vrij weinig of soms juist teveel, het is alleen al leuk om te observeren. Ook de eerste liefdes/seksuele perikelen komen op een subtiele manier aan bod, al had dat misschien wat beter uitgewerkt mogen worden. Soms leken de zoete scenes het wat te winnen van de serieuze kant, maar daar heb ik me eigenlijk geen moment aan geergerd, kijk het laatste kwartier en je weet wat ik bedoel. Lang niet zo sterk als WEGG dus, maar zeker leuk om een keer gezien te hebben. Mag ook zo op het lijstje van de betere coa filmpjes die ik het afgelopen jaar zag, zo warm als deze kom je ze immers zelden tegen. Vraagje aan de kenners: zijn de twee opvolgers van Hallström ook de moeite waard, ivg met dit? Klinkt alvast leuk!

3,5 sterren

Wat een heerlijke film, met alle emoties en verrukkelijke sfeer.

Uitstekend verwoorde en mooi geschreven recensie!!!

Sympathieke jeugdfilm, die tegelijkertijd ook voor de ouderen onder ons prima te verteren valt. Dit komt mede dankzij de heerlijke, jonge cast en de vele inhoudelijke thema's die goed vallen(ziektes, opgroeien, vriendschappen, uit elkaar gaan, seksualiteit) en elkaar allemaal op de juiste manier aflossen.

Daardoor wordt Mitt Liv Som Hund een tedere film die ondanks de zware onderwerpen ook wel weer luchtig aan voelt.

Tel daarbij het prachtige ouderwetse dorpje in de natuur waar het zich afspeelt en je hebt in principe een prima film die voor jong en oud prima te verteren valt., ondanks het ietwat mindere begin van de film.

Dikke 3,5*

Blijft een superfilm !

Goed in elkaar gezet, mooi om naar te kijken.

Beetje tegenvaller weer van Hallstrom.

De soundtrack kreeg vaak een iets TE belangrijke functie. Zonder de (mooie) muziek kregen de scenes een minder emotionele waarde.

Verder vaak mierzoet.

Zeker geen favoriet regisseur van mij. Ook Chocolat werd om een gegeven moment misselijkmakend.

Mitt Liv Som Hund komt heel gemoedelijk over, maar eigenlijk is het best een triest verhaal.
Ik had enorm met het jochie te doen. Een vader is er niet, zijn moeder ligt voortdurend ziek (depressief?) op bed en hoewel hij wordt opgevangen bij andere mensen moet hij eigenlijk maar een beetje zien hoe hij de onrust en onzekerheid die dit alles met zich meebrengt verwerkt.

Hij probeert dat te doen door te denken aan zaken die in zijn ogen nog veel erger zijn en als hij er echt niet meer uitkomt gaat hij blaffen als een hondje.
De scène waarin hij zich realiseert dat hij zijn hond niet meer terug zal zien en terugdenkt aan een moment dat hij hem nog bij zich had, liggend onder het bed van zijn schreeuwende moeder, vond ik echt hartverscheurend. Je hoort geen geluid, maar ziet de moeder te keer gaan, het hondje blaffen en de jongen met zijn handen over zijn oren zingend (of ook blaffend) om als het ware uit de situatie te kunnen ontsnappen. Schrijnend gewoon.

Desondanks is de toon van de film niet zwaar te noemen, er zitten ook vele luchtige momenten en ludieke personages in , zoals de “dorpsgek” die regelmatig rare acties uithaalt en de bedlegerige oude man die de kleine Ingemar stiekem uit een catalogus voor damesondergoed laat voorlezen.
Prettige sfeer, grappige en aandoenlijke voorvallen en goed gedoseerd drama; één van Hallström’s betere.

Die Hallström is de koning in menselijke maar vrij saaie vertellingen. Na eerder behoorlijk slaapverwekkende films als Dear John en Gilbert Grape van hem te hebben gezien, blijkt ook zijn eigen, Zweedse hondenleven niet echt de moeite waard. Overbodige personages (wat doet die vriendin van Ingemar in het begin in godesnaam daar?) genoeg en een matig plot. De Scandinavische sfeer maakt wat goed en de poging tot een menselijk verhaal is te prijzen, maar over het algemeen kan deze regisseur me niet echt bekoren.

Hachi was oneindig veel leuker, ontroerender. Toch heeft My Life as a Dog wel iets. Ik ben gek op Scandinavië, en niet alleen, omdat ABBA daar vandaan komt. Ook vanwege de schattigheid van de taal. En de mensen zijn over het algemeen genomen vriendelijk, beschaafd. Het trekt mij wel.

Lasse Hallström kan om die reden niet echt kwaad. Mijn cijfer waarderingen hangen meestal toch echt tegen de 3,5* aan. Onweerstaanbare cinema, precies wat ik áltijd in de teksten van ABBA terugvind. Ik kan miljarden keren naar een nummer als As Good as New luisteren, en dan vraag ik me altijd af, of de kunst in dat nummer niet te hoog gegrepen is, de tekst die ex vrouw Agnetha moest inzingen (tenminste, ik geloof dat zij de leadzangeres was in dat nummer)... Maar ik dwaal nu wel een beetje af.

My Life as a Dog kent enkele sterke scenes, al heeft het niet echt een goed verhaal in zich, Lasse moest nog wel een beetje daarin groeien, maar de plaatjes van Zweden zijn idyllisch en betoverend genoeg. Ik keek deze op één van de laatste dagen dat ik in Zweden was, voor papa en ik nog even naar Denemarken gingen (goh, ik heb nu al heimwee), en ik herkende de Zweedse taferelen dan ook volop. Ik ben verliefd op Scandinavië, het is zo geweldig daar.. Zucht. En al is Ingemar niet helemaal een sterk personage, de beelden maken het wel zodanig genietbaar dat ik kon hopen dat ik eeuwig in Zweden mocht wonen..

Aardige jeugdfilm over een jongetje dat bij zijn oom en tante komt te wonen als zijn moeder ernstig ziek is. De film mist een beetje een spanningsboog en is daardoor wat langdradig. Wel biedt de film een mooi kijkje in de belevingswereld van een kind en heeft een fijne, warme en nostalgische sfeer.

Deze werd in het weekend uitgezonden als onderdeel van een programmering van kindertelevisie. Daardoor stelde ik me vooraf in op een kinderfilm. Dit maakte het wat lastiger om de film te komen. Geen idee wat precies de leeftijdscategorie is waar Hallström zijn film op richtte, maar ik weet zeker dat ik er als kind geen klap mee had kunnen beginnen. Enorm zware problemen, die enorm pijnlijk gebracht worden en door de ogen bekeken worden door een moeilijk kind met vreemde tiks (wat was dat met dat melk drinken?) die ook nog eens vrij onsympathiek is. Eerlijk zou je het kunnen noemen misschien, maar als kind zou ik me er waarschijnlijk moeilijk mee hebben kunnen identificeren en zou ik sommige scènes moeilijk hebben kunnen plaatsen. Vooral die relatie met die moeder, daar had ik nu eerlijk gezegd nog steeds wat moeite mee. De film suggereert bijna dat het irritante gedrag van het jongetje de moeder naar het graf gewerkt heeft. Natuurlijk is dit niet zo en waarschijnlijk wordt deze suggestie gewekt zodat we kunnen begrijpen waarom het jongetje zich verantwoordelijk voelt voor zijn moeders dood, maar het werd er wel érg dik bovenop gelegd.

Wellicht is het dan ook gewoon als een coming-of-age-film voor een volwassen publiek bedoelt, zoals Leolo of The 400 Blows. Kan ik er dan wel iets mee? Nee. Ik gaf drie sterren, omdat ik achteraf de originaliteit en de gedurfdheid van het project wel kon waarderen, maar aan de andere kant moet ik gewoon eerlijk met mezelf zijn en toegeven dat ik het helemaal niets vond, een paar schattige en grappige momenten daargelaten. Het is vooral dat de zwaarte en de luchtigheid in combinatie met elkaar niet werken. De humor vond ik te flauw en te gespeeld, ten opzichte van de pijnlijke drama. De warme nostalgie kwam om soortgelijke redenen niet aan, de duisterdere momenten gaven er iets naargeestigs aan. En dat idyllische plattelandssfeertje, dat ik op de een of andere manier aan Hallström link (ook dankzij Chocolat en wat ik zag van What's Eating Gilbert Grape), vond ik zoals altijd bij hem ontzettend nep en gemaakt. Wat rest is een moeder-zoonrelatie die thuis hoort in een Ingmar-Bergmanfilm, een reeks gitzwarte bespiegelingen van de hoofdpersoon over mensen en dieren die enorm geleden hebben en vaak op afschuwelijke wijzen zijn gestorven, veel scènes over ontluikende seksualiteit waarin ook een oom een rol speelt die zijn tienjarige neefje stimuleert om volwassen naakte vrouwen te bespieden. En dan is er nog een eveneens pijnlijke relatie tussen de jongen en het meisje dat zich als jongen verkleed; een verhaallijn die aanvankelijk mijn sympathie won, maar uiteindelijk overging in scènes waarin de twee kinderen elkaar psychologisch begonnen te kwellen. Daartussendoor zitten scènes waarin de hoofdpersoon zich irritanter begint te gedragen zodra de situaties moeilijk worden. Dan krijgt hij weer problemen met melk drinken of gaat hij zich als een hond gedragen. Dit maakt de al pijnlijke scènes nog pijnlijker.

Het is allemaal veel te veel van het goede. Sommige mensen vinden dit wellicht een eerlijke film, die moeilijke problematiek die kan komen kijken bij het opgroeien niet uit de weg gaat. Kan zijn, maar het is allemaal zo ongelukkig in elkaar gezet. Daarbij had ik het gevoel dat Hallström toch ook vooral vond dat het een film moest worden waarin levenskracht overwint en dat brengt hij niet overtuigend. Er wordt duidelijk gepoogd een charmante film te maken, maar ik zag er weinig werkelijke charme in. Eerlijk gezegd liet het me met een gedeprimeerd gevoel achter. Ik zie weinig hoop voor Ingemar in de toekomst. Zijn leven werd getekend door vreselijke ervaringen en daarnaast lijkt hij niet tot nieuwe inzichten gekomen te zijn en is hij volgens mij nog steeds egocentrisch. De film probeert de illusie van een happy end te wekken door Ingemar en Saga weer samen te brengen (hoe dat zo?), door de hoofdfiguren lachend in de modder te laten vallen (zwak, erg zwak) en vooral door een Zweedse bokser met dezelfde naam als de hoofdpersoon wereldkampioen te laten worden, alsof dat ook maar iets met iets te maken heeft.

Kortom is het een film die loodzware problemen enorm ongelukkig mixt met malle humor en misplaatste nostalgie. Geen wonder eigenlijk dat ik op de helft van de speelduur nog altijd nauwelijks wist wat het nu precies voor een film was waarnaar ik zat te kijken. De twee sterren die ik geef zijn er voor Saga, het enige geslaagde en geloofwaardige personage in de film, die helaas door Hallström bedrogen wordt door haar op het einde ineens in een jurk te laten verschijnen. Een vrij incompetente regisseur vind ik het tot nu toe. Ik zou de film willen prijzen om zijn durf om de kindertijd zo nietsontziend te durven verbeelden, maar daarvoor kwam het te onoprecht op me over.

Geweldig.

Eigenlijk hoef je verder niets te zeggen over deze film. Ik geloof dat sommige mensen teveel in de film willen zien, niet letten op sexuele ontwikkelingen, teveel of te weinig aandacht voor moeder etc. Gewoon een 12 jarig ventje zien en genieten.

Schitterend!

Om deze film te kunnen waarderen moet je je kunnen verplaatsen in het het wereldje van Ingemar, vooral niet te veel denken maar gewoon je gevoel laten spreken. Voor mij is dat wereldje van Ingemar en zijn leeftijdsgenootjes zo herkenbaar dat ik er zo naar terug zou verlangen. Ik herkende ook zeer duidelijk de jaren vijftig in deze sfeervolle nostalgische film.

Meer kan ik eigenlijk over deze prachtfilm niet zeggen, behalve dan dat ik dit pareltje van Lasse Hallström voor slechts € 2,50 op de DVD markt heb gekocht. Niet iedereen schijnt dit filmpje dus te kunnen waarderen. Ik wel in ieder geval want deze film krijgt van mij de hoogste waardering.

5,0*

Fijn, onschuldig, niet al te beklijvend filmpje.

Vooral het eerste gedeelte voelt nogal stuurloos aan. Veel zaken zijn niet goed uitgewerkt en het duidelijk achteraf toevoegen van geluiden en stemmen probeert de kijker met regelmaat uit het verhaal te rukken, en voelt tegelijkertijd gedateerd aan.

Maar het is een gezellige boel daar in Zweden. Vooral in het dorpje, waar de dorpsgek Fransson lollige capriolen uithaalt, kinderen er iedere dag een feestje van maken, en Ingemars oom er alles aan doet om het Ingemar naar zijn te maken. De tv-scène waarin de oom de Griekse familie uitnodigt is vrij hilarisch.

De hond staat op vele manieren symbool in het leven van Ingemar. En dat punt komt sterk naar voren in Mitt Liv som Hund. De tussendoortjes waarin Ingemar relativeert, met muziek en het beeld van sterren (de ruimte – waar de Russische hond Laika onschuldig in wordt “uitgelaten”) zijn lekker luchtig, net zoals de manier waarop de enigszins zware thema’s over het algemeen behandeld worden.

Nogmaals: niet beklijvend, wel erg vermakelijk.

3,5*

Dit zijn mooie dingen

Mooie film die ik al aardig wat keren gezien heb. Grappig genoeg vond ik hem deze keer veel minder treurig als dat ik hem in gedachten had.

Had deze ook nog jarenlang op de plank liggen. Maar wat een keisympathieke film is dit.

Nu wist ik allang dat er in Zweden gewoon de leukste jeugdfilms worden gemaakt... Net zoals in Nederland, ondanks de vele flutproducties hier.

Het verhaal vind plaats in een Zweeds dorpje in de jaren 50... Waarbij ik al meteen door de sfeer opgeslokt was. We volgen buitenbeentje Ingemar die samen met zijn broer bij zijn alleenstaande moeder woont. Deze moeder heeft last van plotselinge woedeuitbarstingen en is getroffen door een ziekte. Echter levert dit soms nog wel eens komische beelden op in plaats van treurige. Daarnaast is Ingemars hond zijn beste vriend, maar dat veranderd wanneer hij op verzoek van de arts ergens anders naartoe moet, om het leed van zijn moeder te besparen. Hij beland bij zijn oom en wat er met zijn hond gebeurd, dat blijft buiten beschouwing. Wat krijgen we dan? Niet echt een concreet verhaal, maar wel een erg fijne verzameling aan observaties en momenten in de jeugd. De voetbalwedstrijden, het boksvriendje van Ingemar, zijn maffe doch rebelse oom, dat ene oubollige riedeltje op de grammofoonplaat, een sensuele juffrouw, een perverse kunstenaar, ruzies, meisjes, spelen met vriendjes, een verveelde dakdekker, de eerste televisie en uiteraard de scenes met Saga.... kortom, gewoon iets wat een kinderfilm is, die ook de volwassen harten weet te raken.

En de film is niet melancholisch, maar gewoon avontuurlijk, luchtig en vrolijk en omvat een ruime aangelegenheid aan creativiteit. Echter was dat stukje waarbij Ingemar begint te blaffen om zo het gemis van zijn hond te verzachten, en de uiteindelijke dood van zijn moeder erg sterk.

Ja, dit was echt een parel van een jeugdfilm, en ook helemaal zoals je kan verwachten vanuit de Zweedse hoek. Ik ben bereidt om spontaan op zoek te gaan naar nog meer van dit soort titels.

5,0*

Lasse Hallström maakt vooral films die luchtigheid combineert met tragiek. Met de verfilming van de semi-autobiografische roman Mitt liv som hund van Reidar Jönsson is dat niet anders. Het coming of age verhaal over Ingemar, een jongen die gedwongen is te wonen bij familie in een ander deel van Zweden, is aan de ene kant heel vermakelijk en heerlijk nostalgisch en beroert aan de ander kant serieuze thema‘s als dood, rouw en sociaal onaangepast gedrag.

Ingemar is een type personage dat in later werk van Hallström ook herkenbaar voorkomt. Neem bijvoorbeeld de jonge hoofdrollen in What's Eating Gilbert Grape (1993) of in The Cider House Rules (1999) die van een vergelijkbaar ambivalent kaliber zijn. Buitenbeentjes die moeite hebben om normaal te functioneren. Personages met een harde schil en een roerig gevoelsleven. Hoe hard het noodlot ook toeslaat in het leven van Ingemar, hij houdt zich steeds voor ogen dat er altijd wel iemand is met een nog zwaarder en hopelozer lot. Zoals het Russische hondje Laika, dat de ruimte in werd geschoten en als eerste levende wezen rond de aarde cirkelde zonder de hoop om terug te kunnen keren.

Ingemar accepteert zijn rol als hond en speelt zijn rol met verve tot groot onbegrip van zijn omgeving die hem als geestelijk verward of als sociaal onaangepast betitelt. Behalve dat de film inzoomt op Ingemar en op de vermakelijke avonturen die hij beleeft, heeft de film veel aandacht voor het leven op het Zweedse platteland en zijn merkwaardige bewoners. De camera produceert daarbij beelden van ansichtkaartachtige allure die een nostalgisch gevoel oproepen.

En zo is My Life as a Dog een film die prettig amuseert en het zich permitteert om een bepaalde mate van tragiek en zwaarmoedigheid te deponeren onder de plezierige onschuld die de belevenissen van Ingemar vooral uitstralen.

De filmversie van Kommil Foo's Ruimtevaarder